เขียนตามใจเจ๊เองจ้า(?) ไม่ต้องอ่านนะจ้ะ(?)--

ลำดับตอนที่ #66 : Rout JoinTale [เวอร์ชั่นชีวิตจริง]

Rout JoinTale

เวอร์ชั่นชีวิตจริง

       ร่างของหญิงสาววัยสิบเจ็ดที่ตอนนี้ได้ถูกทั้งสององค์รัชทายาทแห่งตระกูลดรีมเมอร์พาออกมาพบปะกับเหล่ามอนสเตอร์ด้านนอกวังศ์และเข้าไปในหมู่บ้านเมืองของเหล่ามอนสเตอร์คนอื่นๆ ซึ่งก็ได้รู้จักกับมอนสเตอร์ครึ่งสุนัขสาวนามว่า 'แบล็ค' ที่เป็นถึงลูกสาวบุญธรรมของตระกูลดาร์กไวโอเล็ตหรือตระกูลของ 'จอยเนอร์แซนส์' นั่นเอง...

       แต่บางทีหญิงสาวเองก็รู้สึกได้ถึงสายใยความผูกพันธ์บางอย่างที่มีต่อมอนสเตอร์สาวผู้นี้ เพียงแต่เธอเองก็จำไม่ได้เสียแล้วว่าเป็นยังไง? มันคล้ายๆกับเธอกำลังโหยหาคนๆนึงที่มิได้พบกันเสียนาน ถึงกระนั้นเธอเองก็ไม่ได้แสดงมันออกมา

       ตอนนี้คุโระได้ถูกพามายังร้านกิลบี้บาร์แห่งหนึ่งที่อาจจะไม่ต่างจากจักรวาล แต่สำหรับโลกนี้มีความเป็นแบบยุโรปกลางผสมผสานกันกับบาร์นี่แหล่ะ(?) ยามเมื่อคุโระได้พบเจอกับเหล่ามอนสเตอร์ครั้งแรกนั้นมันก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกแปลกๆ...เวลาที่มีมอนสเตอร์พยายามพูดคุยหรือแสดงท่าที่เป็นมิตรในแบบของพวกเขานั้น เธอก็ทำเพียงแค่ตอบสั้นๆราวกับไม่คุ้นชิน แต่กับมอนสเตอร์บางประเภทที่เข้าหาเธอนั้นกลับทำให้หญิงสาวรู้สึกหวาดระแวงขึ้นมาแม้ไม่แสดงออก แต่ก็ชัดเจนตรงที่เธอนั้นคล้ายค่อยๆเอาตัวถอยห่างเพียงเล็กน้อยกับสีหน้าที่ราวกับลำบากใจและคล้ายไม่ค่อยไว้วางใจด้วย

       มันเป็นเรื่องยากมากที่คุโระจะวางใจคนที่นี่ และอีกอย่าง...เธอไม่รู้สึกไม่ค่อยดีต่อพวกที่เข้ามาสนิทสนมกับเธอแบบพุ่งเข้าหาหรือแสดงออกมากเกินไปเท่าไหร่ เพราะมันไม่ค่อยน่าไว้วางใจสำหรับเธอด้วย...

       "อ่ะ! ข-ขอโทษฮับพี่คุโระ ค-คือผมพี่สวยมากก็เลย..."เด็กสาวลูกครึ่งสุนัขกล่าวขอโทษเมื่อเธอเผลอยื่นมือมาสัมผัสเส้นผมสีดำสนิทดั่งนิลนั้น ยามเมื่อได้ลองสัมผัสมันช่างนุ่มลื่นและสลวยสวยงามอย่างมากจนน่าหลงใหล แต่ผมของรุ่นพี่สาวก็ดูค่อนข้างจะยาวเกินไปหน่อยเนื่องจากเวลายื่นมันยาวถึงข้อเท้า แต่พอนั่งลงแบบนี้มันก็เล่นเอาเส้นผมของหญิงสาวถึงพื้นเลย

       "ไม่เป็นไรค่ะ พี่ชินแล้ว"คุโระตอบกลับอย่างเรียบๆแต่ก็เหมือนจะมีความเด๋อๆปนเอ๋อเล็กน้อย ราวกับกำลังงุนงงอยู่กับสถานการณ์เหล่านี้แต่เธอเองก็ไม่ได้ว่าอะไรที่อีกฝ่ายจับผมของตนเองนักหรอก

       "จะรับอะไรดีครับคุณหนูและคุณชาย"เสียงของมอนสเตอร์ไฟนามว่า 'กิลบี้' เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางสุภาพแต่ก็มีความเป็นกันเองตามแบบฉบับพ่อค้า หญิงสาวมองสำรวจอีกฝ่ายเล็กน้อยก็พอจะเห็นจุดที่แตกต่างจากจักรวาลอื่นๆแล้วบ้าง

       "ผมขอเป็นสัลดผักแบบพิเศษกับขนมปังขิงฮับ! พี่คุโระจะเอาอะไรมั้ยฮับ?"

       "พี่ไม่มีเงินของโลกนี้ค่ะ"

       "ไม่เป็นไรหรอกครับ มื้อนี้เดี๋ยวผมจะเลี้ยงเองยังไงพวกคุณก็สั่งตามสบายเลยนะครับ"ชายหนุ่มผู้มีเขาแพะเอ่ยอย่างสุภาพ

       "พูดแล้วนะ งั้นไม่เกรงใจแล้วนะ~"

       "ไม่ค่ะ ขอบคุณสำหรับความมีนํ้าใจแต่ฉันไม่ต้องการติดหนี้ใคร"หญิงสาวเอ่ยแบบไม่คิดอะไรและเอ่ยออกมาตามความรู้สึกนึกคิด เพราะสำหรับเธอการมีคนเลี้ยงหรือให้เงินกับเธอมันจะเหมือนติดหนี้ในภายหลัง...

       "ไม่เป็นไรหรอกครับไม่ต้องเกรงใจ ผมตั้งใจเลี้ยงพวกคุณจริงๆและไม่มีทางติดหนี้หรอกนะครับ"

       "ฉันจะเชื่อพวกคุณได้ยังไง---"

       "คุณหนูขอรับ แต่กระผมมีเงินของโลกนี้ขอรับ"เสียงทุ้มนิ่งเรียบแต่ก็มีความซ้อนแบบเสียงของหุ่นยนต์นิดหน่อยเมื่อหันไปก็ปรากฎร่างของหุ่นยนต์ในอาภรณ์นินจาสีดำกับดวงตาสีแดงข้างหนึ่งและเส้นผมสีดำสนิท นั่นเลยทำให้เหล่ามอนสเตอร์ภายในร้านถึงกับอึ้งและตกใจเพราะไม่เคยเห็นเขามาก่อน

       "คุณไปเอามาจากไหนคะ คริปเตอร์?"

       "กระผมไปช่วยขายของที่ร้านขนมของท่านมัฟเฟ็ตตั้งแต่เมื่อวานขอรับเพื่อที่จะนำเงินมาให้คุณหนูได้ใช้ เนื่องจากเงินของโลกนี้มันแตกต่างจากโลกที่คุณหนูจากมาจึงต้องหาเงินที่นี่ขอรับ"หุ่นยนต์หนุ่มกล่าวด้วยความสัตย์จริงพร้อมกับยื่นเงินมาให้หญิงสาว คุโระมองมันสักพักก็เริ่มเม้มปากแน่นเบาๆกับมีแววตาที่ดูจะอ่อนลงเล็กน้อย

       "คุณไม่จำเป็นต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้ก็ได้หรอกค่ะ ให้ฉันหางานทำเองเถอะ คุณจะเหนื่อยและลำบากเอา"

       "หุ่นยนต์อย่างกระผมไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อยนอกจากว่าระบบมันจะรวนเท่านั้นขอรับ คุณหนูต้องลองมองคนแง่ดีอีกสักนิดเพราะมันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่คิดเสมอไปก็ได้ขอรับ ถึงแม้มันอาจจะทำใจยอมรับยากสำหรับคุณหนูก็ตาม รับไปเถอะขอรับคุณหนู"เมื่ออีกฝ่ายพูดจบนั่นก็ทำให้หญิงสาวลอบกำมือแน่นและเม้มปากแน่นเล็กน้อยราวคนกำลังอดกลั้นความรู้สึก ดวงตาที่เริ่มร้อนแต่เธอก็พยายามกลํ้ากลืนฝืนทนไม่ให้มันออกมาและรับมา...ด้วยมือที่เริ่มสั่นเทา

       "ถึงมันจะเป็นเงินที่กระผมหามาได้ แต่กระผมหามาให้เพื่อคุณหนูขอรับ เพราะงั้นรับไปเถอะขอรับ"ยิ่งได้รับรู้ถึงความห่วงใยและความหวังดีจากอีกฝ่ายก็ยิ่งทำให้เธอแทบรู้สึกอยากจะร้องให้แต่ก็ร้องไม่ได้เด็ดขาด...

       มีเพียงแค่คริปเตอร์กับพี่ราเชลเท่านั้นที่เธอนั้นต้องการ เธอไม่ต้องการใครอื่นอีกต่อไปแล้ว

       แต่เรื่องจะให้ลองเชื่อใจคนที่นี่มันคงเป็นไปไม่ได้...ล่ะมั้งนะ...

       "คุณก็รู้นิสัยของฉันดีว่าฉันต้องเกิดมาเจอแต่อะไร...แต่ก็ขอบคุณที่คุณทำเพื่อฉัน...คราวหน้าไม่ต้องทำอีก ปล่อยให้ฉันทำเองเถอะค่ะ"

       "เพื่อคุณหนูกระผมยอมทุกอย่างขอรับ"เขากล่าวพร้อมกับโค้งตัวและจากนั้นจึงค่อยๆหายตัวไป ชาร์ลที่เห็นฉากนั้นก็แทบจะเบ้ปากราวกับตัวเองกำลังดูหนังรักอยู่ แต่เธอก็ไม่อยากจะใส่ใจคำพูดของเขาพลางมองถุงเงินที่หุ่นยนต์องค์รักษ์ของเธอหามาให้เพื่อเธอ เธอเพียงแค่ก้มหน้านิดหน่อย...

       ถึงจะให้เงินเธอมาเพื่อหาอะไรทานก็ตาม แต่ตอนนี้...เธอรู้สึกไม่อยากกินอะไรเลยแม้จะหิวก็ตาม...

       "พี่คุโระฮะ ไม่ลองสั่งอะไรหน่อยหรอฮะ?" เด็กสาวที่นั่งข้างๆเอ่ยขึ้น คุโระเพียงแค่มองนิดหน่อยสักพัก แม้จะชั่งใจอยู่นานไม่รู้ว่าควรจะสั่งดีมั้ย แต่ก็ตอบกลับเด็กน้อยไปว่า "พี่เป็นคนกินน้อยค่ะ แม้ต่อให้หิวก็ไม่อยากทานอะไร" เธอตอบกลับอย่างไม่คิดอะไร

       "เฮ้ยัยเปี๊ยก! ถึงเธอจะไม่หิวแต่ก็ต้องกินนะเฮ้ย! เดี๋ยวก็เป็นลมระหว่างเดินทางหรอก!!!"ชาร์ลที่ได้ยินแบบนั้นก็เอ่ยขึ้นแกมดุนิดๆแต่ก็มีความเป็นห่วงเหมือนกัน

       "........."เมื่อได้ยินเช่นนั้นเธอก็ไม่ตอบ แต่เลือกที่จะทำเพียงมองโต๊ะด้วยสายตาที่ดูเหม่อลอยคล้ายคนที่ไม่อยากฟังอะไร

       "พี่คุโระ! ถึงพี่จะไม่กินยังไงแต่ก็กินหน่อยเถอะฮะ! พี่ไม่ห่วงตัวเองแต่ก็ห่วงพี่หุ่นยนต์คนนั้นที่เป็นห่วงนะฮะ!"เมื่อเด็กสาวตัวน้อยเอ่ยเช่นนั้นก็ทำเอาลมหายใจของเธอแทบหยุดนิ่ง...

       คริปเตอร์ที่แม้เป็นหุ่นยนต์แต่ก็เป็นคนในครอบครัวของเธอที่เข้าใจเธอมากที่สุด และเคียงข้างเธอมาตลอด..พอโดนจี้จุดนี้มันก็ทำให้เธอได้สติ หากเธอตาย...แล้วคริปเตอร์จะเป็นยังไง? พี่ราเชลของเธอจะร้องให้รึเปล่า? หากเธอตาย...เธอจะไม่มีโอกาสได้แก้แค้นครอบครัวของเธอ?

       ".....ขอแซนวิชไส้กรอกใส่ไข่ 1 ชิ้นกับโกโก้เย็นค่ะ..."

       "กินแค่ 1 ชิ้นได้ไงฮะ! กินเยอะๆสิฮะ! พี่ผอมขนาดนี้เดี๋ยวพี่หุ่นยนต์คนนั้นก็รู้สึกไม่ดีหรอกนะฮะ!"แม้จะไม่อยากเอาครอบครัวมาเอ่ยแบบนี้ แต่ก็เพื่อให้รุ่นพี่ใน 'รูทนี้' ของเธอยอมทานอะไรบ้างไม่งั้นก็จะเป็นเหมือนคุโระในรูท 'จอยโอเชี่ยนเทล' แน่ๆ

       "....เพิ่มมาอีก 1 ชิ้นค่ะ..."

       "ได้ครับ กรุณารอสักครู่นะครับทุกท่าน"เมื่อจอยกิลบี้จดออเด้อร์เสร็จจึงไปที่หลังร้านเพื่อทำอาหารตามที่สั่งมาให้ หญิงสาวค่อยๆยกมือขึ้นกุมใบหน้าตัวเองคล้ายกับเก็บซ่อนบางอย่าง แต่ในความเป็นจริง...เธอพยายามจะแอบปาดนํ้าตาตัวเองและกลํ้ากลืนฝืนทนไม่ให้มันไหลออกมาเพราะเธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะเข้มแข็งขึ้น

       ซึ่งวิธีนี้มันก็คงจะเนียนมากๆ แต่ถ้าไม่เห็นคราบนํ้าตาเล็กๆที่หญิงสาวแอบปาดแม้ต่อให้บอกว่าแค่รู้สึกปวดหัวและยิ้มให้แบบตามมารยาท แต่มันก็คือคำโกหกที่ไม่ต้องการให้ใครมองว่าเธออ่อนแอเท่านั้น

       ถึงต่อให้อยากจะหายไป แต่เธอก็ยังคงนึกถึงครอบครัวที่เธอรักเสมอ ไม่ขออะไรทั้งนั้น ขอแค่มีคนที่เข้าใจและไม่ทอดทิ้งเธอเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว และตอนนี้...ก็มีเพียงแค่คริปเตอร์กับราเชลก็พอแล้ว...

       เรื่องคู่หมั้นที่พ่อของเธอพูดถึงน่ะ...ยังไงเธอก็หลีกหนีความจริงไม่ได้อยู่แล้ว แม้ไม่รู้หรือเคยเห็นหน้าก็ตาม แต่เธอก็ไม่อาจที่จะหนีไปจากความจริงเหล่านั้นได้ ต่อให้ถอนหมั้นเธอก็ยังคงนึกถึงผลที่ตามมาอยู่เสมอ...

       คิดถึงท่านพ่อ...คิดถึงท่านแม่และท่านพี่....

       ภายใต้ความเข้มแข็งแต่กลับซ่อนความอ่อนแอและความเปราะบางเอาไว้ เธอไม่ต่างอะไรจากเด็กน้อยที่โหยหาความรักเลยสักนิด...

       ร่างของหุ่นยนต์ที่คอยเฝ้ามองสังเกตการณ์อยู่ตลอดในร่างอำพรางนั้น เขาเห็นทุกอย่างแต่ทั้งนี้ก็เพื่อตัวคุณหนูของเขาเพื่อให้เธอได้เผชิญหน้ากับความจริง และเพื่อให้เธอได้เปิดใจยอมรับคนอื่นบ้าง

       อภัยให้กระผมด้วย...คุณหนู

       ดวงตาสีแดงที่เรืองแสงค่อยๆจับจ้องไปยังร่างของแพะหนุ่มที่เป็นถึงองค์รัชทายาทแห่งโลกใต้พิภพ มือทั้งสองที่ไขว่หลังและมือข้างนึงที่กุมข้อมือเริ่มกำแน่นขึ้น ทำไมเขาถึงจะไม่รับรู้ว่าสายตาที่จ้องมองคุณหนูของเขาเป็นอย่างไร แม้ต่อให้จะเหมือนกับจอยแอสเรียลในรูทที่ผ่านๆมาที่ไม่มีความทรงจำก่อนรีเซ็ต...

       แต่ 'ความรู้สึก' ส่วนลึกยังคงอยู่...

       แต่ตอนนี้เขายังทำอะไรไม่ได้มาก สงสัยเขาต้องรอบอก 'ข่าวดี' ให้คุณหนูเมื่อมีโอกาสเสียแล้ว ไม่ใช่เรื่องของคู่หมั้น..

       แต่เป็นเรื่อง 'โลกคู่ขนาน' ...

       หากเขานำมาบอกให้คุณหนูได้ทราบก็คงจะช่วยให้คุณหนูคลายความกังวลและความอึดอัดนั่นได้บ้างแล้ว