เขียนตามใจเจ๊เองจ้า(?) ไม่ต้องอ่านนะจ้ะ(?)--

ลำดับตอนที่ #32 : Rout JoinRagnarTale : ตัวอย่าง

Rout JoinRagnarTale

       "พี่คริปตี้!!"เสียงหวานใสของเด็กสาวคนหนึ่งเอ่ยดังขึ้น นั่นทำให้ร่างสีดำของหุ่นยนต์หนุ่มที่ในมือถือกวางที่เพิ่งล่ามาได้นั้นต้องเงยหน้ามองไปตามต้นเสียงก็ได้พบกับหญิงสาววัยละอ่อนผู้มีใบหน้าอันงดงามอ่อนเยาว์ราวเด็กอายุ 13-14 ปี เส้นผมสีดำยาวสลวยถึงข้อเท้าที่ถูกมัดรวบครึ่งศีรษะแบบถักเปียแต่ผมหน้าแบบแสกกลาง ผิวสีเทาอ่อนอมชมพูอ่อนน่าทะนุถนอมราวกับตุ๊กตานั้นทำให้เด็กสาวผู้นี้ดูน่ารักน่าเอ็นดูราวกับตุ๊กตาก็ไม่ปาน...

       ทว่าเด็กสาวคนนี้อายุก็ปาไปตั้ง 16-17 ปีแล้ว...

       "คุณหนูคุโระขอรับ กระผมเคยเตือนแล้วนะว่าห้ามยืนหรือปีนขึ้นไปบนต้นไม้"นํ้าเสียงที่ทุ้มเข้มมีเสน่ห์ติดเสียงแบบหุ่นยนต์เบาๆนั้นเอ่ยเตือนหญิงสาวขึ้น แต่เด็กน้อยจอมซนผู้นี้กลับยังยิ้ม

       "ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่คริปตี้! หนูสบายๆไม่มีปัญหา---ว-ว-ว-ว้าย!!"ไม่ทันขาดคำร่างของเด็กสาวก็ดันยืนพลาดลื่นตกลงไปข้างล่างจากต้นไม้สูงและกรีดร้องพร้อมหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัว

       *หมับ!*

       แต่ก็มีมือทั้งสองได้เข้ามารับหญิงสาวจนอยู่ในท่าสไตล์เจ้าสาว เด็กน้อยบัดนี้มีท่าทีตกใจจนเบิกตากว้าง "กระผมเตือนแล้วก็ไม่ฟังนะขอรับคุณหนู" หุ่นยนต์หนุ่มกล่าวคล้ายติดดุแต่ไม่แสดงออกมากนัก(?)

       "ฮ-แฮะๆ ขอโทษค่ะพี่คริปตี้"คุโระกล่าวพร้อมกับยิ้มแห้งๆราวสำนึกผิด ชายหนุ่มเงียบและหรี่ตามองมาที่อ้อมแขนของหญิงสาวที่กำลังอุ้มบางอย่างไว้แนบอก...

       "อะ! หนูไปหาผลไม้ในป่ามาน่ะค่ะ! ไงล่ะหนูเก็บมาเยอะเลยเห็นมั้ย~" เธอยิ้มให้เขาอย่างสดใสราวกับเด็กน้อยที่กำลังอวดคุณพ่ออย่างไรอย่างงั้น คริปเตอร์กล่าวชมอีกฝ่ายที่อยู่ในอ้อมอกของเขา "ขอรับ คุณหนูทำดีมากขอรับ" เมื่อได้ยินดังนั้นคุโระน้อยจึงพยักหน้าโดยอ้อมแขนจักรกลของชายหนุ่มค่อยๆวางเธอลงและเดินกลับบ้านไปด้วยกัน...

       ซึ่งแน่นอนว่าเมื่อกลับมาถึง เด็กน้อยในคราบหญิงสาว(?)ก็ได้พุ่งเข้าสวมกอดพี่เลี้ยงของเธอแล้วพูดคุยเรื่องการออกหาอาหารในป่าเหมือนลูกสาวที่กำลังอวดแม่อยู่ ซึ่งพี่เลี้ยงคนนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรและกล่าวชม แต่ก็เอ็ดตักเตือนเพื่อมิให้คุโระเล่นซนอีก เล่นเอาคุโระน้อยถึงกับอมลมพองแก้มเลยทีเดียวโดยมีคริปเตอร์ที่ยืนมองภาพเหล่านั้นอย่างนิ่งเฉย...

       ทุกอย่างมันเต็มไปด้วยความสงบสุขและปกติสุขดี...

       แต่ความสุข...มักอยู่ได้ 'ไม่นาน' ...

       [ Cryptor past ]

       อ่าห๊ะ....มันคงถึงเวลาแล้วสินะ...

       กระผมมองคุณหนูตัวน้อยที่นั่งร้องให้อยู่ข้างๆ ตอนนี้กระผมได้พาคุณหนูมาหลบในถํ้าแห่งหนึ่งเพื่อหลบหนีการไล่ล่าของพวกมนุษย์ที่คิดจะมาเอาตัวคุณหนูของกระผมไป แต่ทว่า...ที่คุณหนูร้องให้นั้นมันมิใช่เรื่องใดนอกจากท่านราเชล...

       เธอยอมเสียสละตัวเองเพื่อปกป้องคุณหนู...กระผมรู้ว่าท่านราเชลเป็น 'เมด' ที่ซื่อสัตย์ต่อคุณหนูอย่างยิ่ง..แต่เพราะเหตุการณ์นั้นจึงทำให้คุณหนูร้องห่มร้องให้เสียอย่างปานจะขาดใจ...

       สิ่งที่กระผมทำได้...นั่นคือการอยู่เคียงข้างคุณหนู ปกป้องมิให้คุณหนูต้องเสียใจกับเหตุการณ์อันโหดร้ายซํ้าแล้วซํ้าเล่าเช่นนี้อีก...

       "พี่คริปเตอร์ ฮึก! พี่ราเชล ฮึก พี่ราเชล ฮึกฮือ"

       "กระผมขอโทษขอรับคุณหนูคุโระ...กระผมคงมิอาจช่วยเธอได้จริงๆ กระผมเสียใจ.."

       กระผมกอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอดของกระผม กระผมเองก็มิรู้เมื่อไหร่เช่นกันว่ากระผมรู้สึกผูกพันธ์กับคุณหนูผู้นี้ กระผมเองก็มิทราบว่าตัวกระผมนั้นเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ กระผมคือ 'หุ่นยนต์' กระผมคือหุ่นยนต์รับใช้ของคุณหนู และกระผมมีหน้าที่ 'ปกป้อง' คุณหนูหาใช่พ่อบ้าน...

       แต่มิเป็นไร...กระผมจะสานต่อท่านราเชลเอง...

       "คุณหนูขอรับ อย่าลืมทานยาที่กระผมเตรียมไว้หลังอาหารทุกครั้งด้วยนะขอรับ"หลังจากเหตุการณ์นั้น กระผมได้พาคุณหนูมาหลบภัยที่บ้านกระท่อมร้างแห่งหนึ่ง และคอยตักเตือนคุณหนูเรื่องการทานยาตามเวลา

       "อื้ม เข้าใจแล้วล่ะพี่คริปเตอร์ หนูไม่ลืมหรอกค่ะ!"คุณพูดพร้อมกับยิ้มให้กระผม และทานยานั้นเข้าไปตามที่กระผมบอก อย่างน้อยๆ...ก็ดีแล้วที่คุณหนูยอมทานมันเข้าไป...

       จากการที่กระผมได้ลองสำรวจดูที่นี่แล้ว ความจริงในถํ้าแบบนี้อาจจะต้องมีคนสงสัยว่าทำไมถึงได้มีบ้านกระท่อมร้างนี้ด้วย จนกระผมได้มารู้ว่าพวกกระผมได้เผลอเข้ามาในเขตแดนของ 'มอนสเตอร์' เข้าเสียแล้ว...

       แต่ไม่เป็นไร...กระผมจะปกป้องคุณหนูเอง...

       "พี่คริปเตอร์...เมื่อไหร่หนูจะหายป่วยงั้นเหรอคะ?"คุณหนูถามกระผมอย่างสงสัย

       "โรคชนิดนี้มันหายยากมากๆเลยขอรับ...อย่างไรคุณหนูก็ต้องทานยานั้นไปจนกว่ากระผมจะหาวิธีรักษาให้ได้นะขอรับ"กระผมได้กล่าวกับคุณหนูไปเช่นนั้นเพื่อให้คุณหนูพอสบายใจได้บ้าง แม้ว่ามันอาจจะดูเหมือนตั้งความหวังให้คุณหนูก็ตาม...

       แต่กระผม 'โกหก' ...

       กระผมรู้ดีว่ากระผมมิควรโกหกต่อคุณหนู แต่เพื่อตัว 'คุณหนู' เอง...

       คุณหนูมิได้ป่วยเป็นโรคอะไรทั้งสิ้น...

       แต่หากกระผมมิทำ...

       'ความทรงจำ' เหล่านั้นจะกลับมาทำร้ายคุณหนูเอง...

SNAP