เขียนตามใจเจ๊เองจ้า(?) ไม่ต้องอ่านนะจ้ะ(?)--

ลำดับตอนที่ #29 : Rout JoinVampireTale : ตัวอย่าง

Rout JoinVampireTale

        "พี่แอส! ตื่นได้แล้วค่ะ! ถ้าไม่ตื่นคุโระจะทำแบบนี้!!"เสียงหวานใสของเด็กสาววัยสิบห้าปีดังขึ้นพร้อมกับดึงผ้าห่มขององค์รัชทายาทหนุ่มพรึบจนเล่นเอามอนสเตอร์แพะหนุ่มถึงกับสะดุ้งตื่นทันทีเพราะการปลุกของเมดส่วนตัวเขา เด็กสาวไม่รอช้ารีบไปที่ม่านพร้อมเปิดออกเผยให้เห็นว่าตอนนี้เช้าแล้ว เพียงแต่ว่ามันกลับมีเมฆปกคลุมคล้ายฝนจะตกตลอดเวลา เด็กสาวหันมาฉีกยิ้มสดใสให้กับชายหนุ่มพร้อมทั้งยังกล่าวอีกว่า

        "เช้าแล้ว! พี่แอสก็ต้องลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัวและก็ไปเปลี่ยนชุดด้วย! เช้านี้ท่านพี่ราเชลทำอาหารเช้าสุดฝีมือพร้อมกับพวกพี่เมดบางคนด้วย! ถ้าไม่รีบไปหนูจะตีคุณชายด้วย!"ทั้งคำพูดและท่าทางของเธอนั้นไม่มีความยำเกรงหรือเกรงกลัวในอำนาจของชายหนุ่มตรงหน้าเลยสักครั้งเดียว อาจจะดูแล้วเป็นเมดที่ไม่มีความเกรงใจและไร้มารยาทต่อผู้มีศักดิ์เป็นถึงเจ้าชาย แต่ขณะเดียวกันเธอกลับไม่ต่างจากเด็กน้อยไร้เดียงสาที่ชอบทำอะไรแบบตรงไปตรงมาและมีความบ้าบิ่น แม้จะออกม้าดีดกะโหลกไปบ้างแต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อน

        ชายหนุ่มถอนหายใจให้กับท่าทางของเด็กน้อย ทั้งที่เป็น 'เจ้าหญิง' แท้ๆแต่กลับทำตัวไม่สมกับเป็นองค์หญิงหรือเมดเท่าไหร่ แต่ยังไงซะเขาก็ยังคงยิ้มเพราะนั่นคือตัวตนของเธอ และเขาก็ชอบในความที่เธอนั้นเป็นเมดที่มีความตรงไปตรงมาและสดใสไร้เดียงสาแบบนี้

        "เข้าใจแล้วครับ เดี๋ยวผมจะลุกขึ้นไปอาบนํ้าทำธุระครับ"

        "ดีมากค่ะพี่แอ---ว้าย!!"

        โดยไม่ทันตั้งตัว ร่างของเด็กสาวก็ถูกมือหนาคว้าเอวของเธอเข้ามาใกล้จนอยู่ในท่านั่งตัก แต่ด้วยความที่เธอนั้นตัวเล็กเลยต้องเป็นในท่ายืนคุกเข่าตัวตรงจนทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มอยู่บริเวณลำคอของเด็กสาว มือทั้งสองขององค์รัชทายาทก็เข้าสวมกอดเอวบางของเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

        "แต่ผมขอลงโทษเด็กดื้อที่ปลุกผมด้วยวิธีนี้นะครับ"เขายิ้มให้เด็กสาว

        "พี่แอสต้องการเลือดสินะคะ ถ้าอย่างงั้นก็ตามสบายเลยค่ะยังไงหนูก็ต้องให้พี่แอสดื่มเลือดเพื่อตัวพี่แอสนะคะ!"เด็กน้อยผู้ใสซื่อกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่ยินดียินร้ายใดๆกับการที่เขาเป็นแวมไพร์ ครั้นเมื่อชายหนุ่มเห็นท่าทางแบบนั้นก็ทำให้เขาส่ายหน้าเอือมนิดๆกับท่าทางใสซื่อนั่นแต่ก็ยังยิ้มพร้อมกับยื่นมือข้างหนึ่งปลดกระดุมชุดเมดของเธอจนเผยให้เห็นไหล่และคอขาวสีเทาอมชมพูน่าทะนุถนอมชวนให้น่าลิ้มลอง เขาไม่รอช้าอ้าปากและฝังเขี้ยวที่คอของเด็กสาว

        แม้ว่าเขาจะกัดไม่แรงแต่ถึงกระนั้นก็ทำให้เด็กสาวต้องแทบกลั้นเสียงเพราะมันทั้งเจ็บและแสบมาก จนอยากผลักแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเธอก็ยังคงต้องมอบเลือดให้กับเขาได้แต่จับไหล่ของอีกฝ่ายพร้อมบีบจนแทบจิกเพื่อนระบายความเจ็บกับมือของชายหนุ่มที่เลื่อนขึ้นมาบริเวณท้ายทอยเพื่อกดไม่ให้เธอถอยไปกับแขนอีกข้างที่ยังคงรวบเอวไว้แน่นอยู่...

        ผ่านไปเพียงไม่นาน ริมฝีปากของชายหนุ่มก็ค่อยๆถอนออกจากคอขาวของเธอ แม้จะอยากลิ้มรสมากกว่าแต่ก็กลัวว่าหนูน้อยข้างๆตนจะหมดแรงเป็นลมไปเสียก่อนน่ะสิ เขาทำเพียงแค่ก้มหน้าเลื่อนลงมาที่อกของเธอพลางซุกมันคล้ายกับเด็กชายที่ต้องการความอบอุ่น...แต่ทว่ากลับทำสิ่งที่ไม่คาดคิดเมื่อชายหนุ่มเลือกที่จะใช้ปากครอบคลุมหน้าอกของเธอจนเด็กน้อยสะดุ้งและครางเบาๆยามที่ลิ้นไล้เลี่ยขณะที่ปากยังคลุมไว้ เด็กน้อยไม่ได้แสดงท่าทีขัดขืน แต่เธอยินยอมให้ทำเพราะคิดว่าเขาคงจะหิว(?)และคิดว่าแวมไพร์อย่างเขาคงต้องการดื่มนม(?) แต่เขาทำเพียงแค่หนึ่งนาทีก็รีบผละออกพลางหน้าซุกอกเช่นเดิม...

        เขารู้สึกแทบคลั่ง...อยากจะกินเด็กคนนี้ แต่มันก็ต้องอดทน...อดทนรอ...จากนั้นจึงได้จัดแจงเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อย

        "เจ็บรึเปล่าครับ?"เขาถามด้วยนํ้าเสียงที่นุ่มและอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง แต่เด็กน้อยก็พยักหน้าเบาๆ

        "มันเจ็บแต่ก็ทนได้ค่ะ พี่แอสรีบไปเปลี่ยนชุดเถอะนะคะ! หนูเตรียมชุดไว้ให้แล้ว"เด็กสาวยิ้มให้เขาก่อนจะรีบเด้งตัวผละออกจากชายหนุ่มและไปหยิบชุดที่ถูกพับอย่างเรียบร้อยยื่นให้เขาราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นมันไม่มีอะไร ชายหนุ่มยิ้มรับก่อนจะรับชุดมาเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า..

        แต่เมื่อเขาสวมเสื้อตัวในเสร็จเขาก็ได้หันมาบอกกับเด็กสาว "ผมอยากให้คุณช่วยสวมเสื้อตัวนี้ให้ผมหน่อยน่ะครับ" เอาเข้าจริงเขาสามารถสวมเสื้อผ้าเองได้ แต่เขาก็อยากจะให้เด็กน้อยคนนี้สวมให้เขา เด็กสาวทำตามอย่างว่าง่ายและยินดีที่จะช่วยเขาเสมอจากนั้นจึงเดินไปรับเสื้อมาเพื่อช่วยสวมเสื้อคลุมให้กับเขา...

        ระหว่างที่เด็กสาวกำลังช่วยติดกระดุมนั้น...เธอรู้สึกได้ถึงลำตัวและใบหน้าของเขาที่อยู่ใกล้ๆในระยะประชิดตรงคอของเธอ ลมหายใจที่อุ่นได้สูดดมกลิ่นตัวเธอที่คอนั้นราวกับว่าต้องการซึมซับมันเข้ามาเต็มปอดหรือหิวกระหายบางอย่าง แต่เด็กน้อยก็ยังเป็นเด็กที่ค่อนข้างไร้เดียงสาจึงได้พูดติเตียนปนดุแบบไม่จริงจังนัก "พี่แอสเป็นแพะน้อยจอมตะกละ ไม่เอาแล้วนะยังไม่ให้กินตอนนี้" เด็กสาวพูดจนชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ

        "ฮะๆ ครับๆ ผมไม่กินตอนนี้ก็ได้ครับ แต่เลือดคุณมันหอมจนผมแทบจะทนไม่ไหวจริงๆ"

        "พูดซะน่ากลัวเด๊ะหนูไม่ให้กินเลยถ้าพี่แอสดื้อ!"

        เด็กน้อยอมลมพองแก้มคล้ายแงงอนจนชายหนุ่มยังอดที่จะขำเบาๆด้วยความเอ็นดูไม่ได้ แต่ก็นะ...เธอคงซื่อบื้อไปหน่อยก็คงไม่รู้หรอกว่าเลือดของเธอมัน 'เป็นยังไง' ...

        ที่เขายอมให้เธอเรียกพี่แทนที่จะเรียกตามยศฐาบรรดาศักดิ์ของตัวเขานั้นมันก็เพราะเขาคือคนขอและเป็นคนบอกเธอเอง แม้จะมีพี่เลี้ยงของเธอสอนว่าให้เรียกเขาว่าองค์ชายหรือคุณชาย แต่เขาก็รีบพูดก่อนเพราะไม่อยากให้เด็กน้อยคนนี้เรียกสถานะเขาเท่าไหร่...

        แต่เลือดของเธอ...มันถือว่าเป็นอาหารชั้นเลิศที่สุด หากใครที่ได้เห็นเธอนั้น...คงต้องมีแวมไพร์ในใต้พิภพใครสักคนที่ไม่อาจทนกลิ่นหอมยั่วยวนนี้ได้อย่างแน่นอน แต่เลือดของเธอ...มันพิเศษสำหรับเขา...

        "เสร็จแล้วพี่แอส! รีบไปกินข้าวเช้าได้แล้วนะคะ! เดี๋ยวจะไม่ทัน!"กล่าวจบเด็กน้อยก็จูงข้อมือของเขาพาเดินออกมาหลังจากจัดแจงทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาก็เป็นคนอนุญาตให้เด็กคนนี้ทำอยู่แล้ว...

        โดยเด็กน้อยผู้นี้ไม่รู้ตัวเลยว่า...

        เธอกำลังตกอยู่ในอันตรายจากปีศาจในครายเจ้าชายแวมไพร์แพะผู้แสนดีคนนั้น...

{ Winter Dark Theme }