เขียนตามใจเจ๊เองจ้า(?) ไม่ต้องอ่านนะจ้ะ(?)--

ลำดับตอนที่ #26 : Rout JoinOceanTale :Chapter 1 : โลกใต้ทะเลลึก [ 30% ]

Chapter 1 : โลกใต้ทะเลลึก

       ในห้วงแห่งความฝัน ร่างของเด็กสาวที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงหรูในคฤหาสน์ของขุนนางคนหนึ่ง ร่างกายของเธอที่เต็มไปด้วยบาดแผบอันบอบชํ้าจากการถูกยํ่ายี เตียงนอนของเธอมันเต็มไปด้วยคราบเลือดกับคราบนํ้าสีขาวที่เปรอะอยู่ทั้งใหม่และเก่า มันคือภาพหลอนที่ติดตาหญิงสาวมาตลอดหลายปีทั้งที่ความเป็นจริงแล้วจะมีแม่บ้านมาช่วยนำผ้าปูที่นอนไปซักและเปลี่ยนผ้าปูใหม่ทุกครั้งหลัง 'กิจกรรมบนเตียง' ผ่านพ้นไปในวันรุ่งขึ้น...

       แต่นั่นคือ 'ฝันร้าย' ที่เลวร้ายที่สุดของเธอ...

       เสียงเคาะและประตูที่ถูกเปิดออกดังขึ้น ร่างของเธอสะดุ้งเฮือกไม่มากก็น้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงผู้มาเยือนที่เธอไม่อยากจะเจอมากที่สุด แม้จะตาบอดแต่เธอก็สัมผัสได้ถึงลางบางอย่างว่ามันอาจจะไม่ใช่แม่บ้าน...

       "ที่รัก ได้เวลาอาบนํ้าแล้วนะ~ ให้ฉันอุ้มไปดีมั้ย~"นํ้าเสียงที่แม้จะเต็มไปด้วยความรัก หากแต่ทว่ามันกลับแฝงไปด้วยความหื่นกระหาย...ความรู้สึกขยะแขยงได้เกาะกุมจิตใจของเด็กสาว ร่างกายที่เริ่มสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวกับดวงตาที่สั่นระริก ริมฝีปากบางที่พยายามจะเอื้อนเอ่ยปฏิเสธ...

       "ม-ไม่ค่ะ"เธอกล่าวและค่อยๆเขยิบถอยจนชิดติดผนังหัวเตียง เธอกำลังคิดอยู่ว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ที่นี่ที่ไหน? เธออยู่ที่ไหน!? ไม่เอานะ!! ไม่เอาอีกแล้ว!!

       "คงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะที่รัก เพราะเธอมองไม่เห็นยังไงก็ให้ฉันได้ช่วยอาบนํ้าให้เธอจะดีกว่า~"มือหนาที่ดูหยาบค่อยๆลูบที่เรียวขาของเด็กสาวจนเธอสะดุ้งร้องเฮือกอย่างตกใจ

       "ไม่!!!!!"

       *เพี๊ยะ!!*

       ฝ่ามือเรียวได้ฟาดเข้าที่บางอย่างดังขึ้น แต่เธอก็รับรู้ว่าเธอได้ตบหน้าของเขาเข้าอย่างจังเพื่อพยายามที่จะสะบัดตัวหนีถอยห่างจากเขา ความกลัวเริ่มครอบงำจิตใจของเด็กสาวตัวน้อย เธอทั้งผิดหวังกับชีวิตที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้และอยากจะหนีออกไปให้พ้นๆซะ! แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเธอมองไม่เห็น

       "กรี๊ดดด!!!"เด็กสาวกรีดร้องด้วยความตกใจและความหวาดกลัวเมื่อมีมือทั้งสองได้เข้ามาคว้าข้อมือของเธอและกดเธอให้นอนลงบนเตียง เธอสัมผัสได้ว่าตอนนี้เธอถูกร่างของชายคนนั้นคร่อมร่างของเธอเอาไว้เพื่อกันไม่ให้เธอหนี สติของเธอเริ่มไม่อยู่กับที่และมันเริ่มที่จะระเบิดอีกครั้ง

       "อาที่รัก เล่นรุนแรงแบบนี้กับ 'สามี' ได้อย่างไร~ แบบนี้ต้องโดนลงโทษนะ"

       "ไม่เอานะ! ไม่! ไม่!! ปล่อยฉันไปสักที!!! ฉันไม่ต้องการแบบนี้! ปล่อยฉัน!!! ปล่อย!! ไม่!!!"

       เสียงฉีกกระชากของเสื้อผ้าดังไปทั่วภายในห้องก่อนที่ร่างของเธอจะอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ร่างกายของเธอได้ตกเป็นของมัน ร่างกายที่ผ่านการถูกพวกผู้ชายกระทำยํ่ายีมานับต่อนับโดยมาจากการถูกลักพาตัวและการฆ่าล้างเพื่อแย่งชิงเธอไปเป็นของพวกมัน สุดท้ายร่างกายของเธอก็ต้องตกเป็นของพวกมัน...กลายเป็นเมียที่จะต้องถูกพวกมันปรนเปรอเสพสุขสม ถูกบังคับให้ต้องทำสิ่งที่พวกมันต้องการโดยที่เธอมิอาจปฏิเสธได้เลยสักครั้ง...

       ท้ายที่สุด...ภาพมันก็ถูกตัดมาที่ฉากที่เธอนั่งกอดเข่ากอดผ้าห่มบนเตียงที่เพิ่งผ่านกิจกรรมกับเลือดที่ครั้งนี้มันมีมากกว่าคืนที่ผ่านๆมา ความเงียบที่ถูกกลบด้วยเสียงสะอื้นของเด็กสาวที่ต้องจมอยู่กับความทุกข์ทรมาณที่ไม่มีที่สิ้นสุดมาตลอด 8 ปี...กับการถูกพวกผู้ชายหรือพวกขุนนางแก่งแย่งชิงแล้วข่มขืนเธอ ต้องทนยอมทำตามที่พวกมันสั่งเพราะไม่อยากถูกยํ่ายีแต่สุดท้ายเมื่อพวกมันเริ่มมีอารมณ์หรือเพียงเพราะได้ชื่นชมความงามและความอ่อนเยาว์ชวนน่าหลงใหลของเธอเป็นอันพวกมันต้องปลดปล่อยตัณหาออกมาและมิอาจทนกับมันได้..

       ต้องจมอยู่กับความมืด...และความสิ้นหวัง...โดยไร้คนที่ยื่นมือเข้ามาช่วย...

       ไร้แสงสว่าง...ไร้หนทางของชีวิต...

       ไร้ครอบครัว...ไร้มิตรสหาย...

       มีเพียงความโดดเดี่ยวและความมืดที่โอบกอดเธอเพียงเท่านั้น...

       "เฮือก!!"เปลือกตาคู่งามของเธอเปิดออกพลันสะดุ้งตื่นจากความฝันและลุกขึ้นนั่งพรวด เสียงลมหายใจของเธอถี่ราวกับเพิ่งผ่านการหนีตายอะไรสักอย่างมากับเม็ดเหงื่อที่เริ่มผุดไหลออกมาราวคนที่ออกกำลังกาย...

       หากไม่ติดตรงที่ว่าบริเวณหางตาของเธอนั้น...มีร่องรอยคราบ 'นํ้าตา' ของเธอที่เหมือนจะเพิ่งผ่านการร้องให้...ขณะที่กำลัง 'ฝัน' อยู่

       *ก๊อก ก๊อก ก๊อก*

       จนกระทั่งเพียงไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเล่นเอาเด็กสาวแทบสะดุ้งแล้วหันมามองตามเสียง ประตูได้ถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างของมอนสเตอร์ทั้งสองแม่ลูกที่ท่อนบนนั้นเหมือนแพะ แต่คนแม่นั้นกลับดูมีความอ่อนเยาว์ราวคนอายุสิบห้าถึงยี่สิบต้นๆ มีเขาแพะสั้นตามแบบเพศเมียและหูที่ยาวสีขาว สวมเสื้อเกาะอกสีม่วงขอบทั้งบนและล่างของเสื้อเป็นสีดำกับเปิดไหล่แขนยาวรูปแบบของชุดราชวงศ์ก็ไม่ปาน และส่วนล่างนั้นกลับมีหางปลาที่คล้ายกับพวกเงือก มีความสวยงามและสง่างาม ส่วนเด็กชายนั้นมีอายุราวๆแปดขวบ เขาเล็กตามรูปแบบของลูกแพะ ดวงเนตรสีอำพัน(ส้มอมเหลืองคล้ายสีนํ้าผึ้ง)เหมือนกับผู้เป็นแม่ กับสวมเสื้อสีม่วงกับดำแบบเจ้าชายน้อยและมีหางสีออกทองอมส้มราวกับบุษราคัม...

       แต่น่าเสียดายที่เด็กสาวนั้นตาบอด...มิอาจมองเห็นร่างของผู้มาเยือนได้ทำเพียงแค่นั่งนิ่งมองพวกเขา

       "โอ้! เด็กน้อย ฟื้นแล้วหรอจ้ะ ฉันดีใจมากๆเลยที่เธอไม่เป็นอะไร"

[ 30% ]