เขียนตามใจเจ๊เองจ้า(?) ไม่ต้องอ่านนะจ้ะ(?)--

ลำดับตอนที่ #23 : Special 13.2 : บุตรีคนเล็กแห่งมิสทีเรียสซ่า (2)

Special 13.2 : บุตรีคนเล็กแห่งมิสทีเรียสซ่า (2)

       หลังเหตุการณ์ในครั้งนั้นก็ทำให้ฉันเลือกที่จะข้ามมิติไปยังโลกอื่นเพื่อที่จะซึมซับ เรียนรู้และค้นหาประสบการณ์รอบๆจากโลกนวนิยายอื่นๆ เรียนรู้วิธีการและสิ่งที่เหล่าตัวร้ายกระทำกับผู้อื่นตามที่ท่านพ่อเคยสอนฉันเมื่อครั้นที่ฉันยังเด็ก และใช่....เหล่าตัวร้ายบางคนนั้นมีทั้งฉลาดและโง่ บางคนก็ฉลาดเข้าขั้นสามารถคุมเกมส์ได้และบางครั้งฉันก็เรียนรู้มาจากการอ่านการ์ตูนแนวกลยุทธและแนวการใช้สติปัญญาเพื่อนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์กับชีวิตจริง...

       ฉันได้รู้จักกับแซนส์ในโลก AbyssTale เขาดูเป็นคนเฟลนลี่ น่ารัก แต่นั่นก็ทำให้ฉันเผลอใจไปหลงรักเขาจนได้ทั้งๆที่ฉันตั้งปณิธานไว้แล้วว่าจะไม่รักใคร แต่พอช่วงเวลาที่ฉันกับเขาอยู่ร่วมกัน...มันอดทำให้ฉันหมั่นไหวไม่ได้...

       แต่เขาก็มาด่วนจากไป...เพราะสงครามเอยูของเขา...และกลายเป็นว่าฉันต้องเสียเขาไปอีกคน....

       ฉันรู้สึกสิ้นหวังมากๆ....ฉันเริ่มที่จะทบทวนคำพูดของท่านพ่อและท่านแม่เรื่องคำสาปของฉัน บางที...คำสาปนั่นอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องทำให้ฉันสูญเสียทุกอย่างไป...

       ในขณะที่ฉันกำลังรู้สึกสิ้นหวังอยู่นั้น...ฉันก็ได้พบกับผู้ชายคนนึง...เขาคือ 'ซายูริ' เขาเป็นผู้ชายที่ดูออกแนวแบดๆผสมตัวร้ายหน่อย เขาเป็นแหล่งพลังงานของแบล็คหรือรุ่นน้องของฉัน แต่ฉันก็ไม่นึกกลัวเขาเท่าไหร่...

       ไม่รู้สิ...บางอย่างมันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขามีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้ฉันเริ่มอยากจะเข้าหาเขา...

       ตั้งแต่ที่ฉันได้รู้จักกับเขา เขาเป็นผู้ชายที่ออกแนว S ซาดิสม์ แต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะขนาดฉันเองก็ยังเอาเรื่องแนวสิ่งเหนือธรรมชาติมาคุยกับเขาได้เลย แต่ละเรื่องนั้นล้วนเป็นเกี่ยวกับเรื่องพวกสยองขวัญหรือไม่ก็ตำนานสยองขวัญที่ฉันชอบและสนใจ แต่ดูแล้วเขาเองก็สนใจและชอบเหมือนกัน...

       มันอบอุ่นมากๆ...จนทำให้ฉัน...เผลอใจไปรักเขาอีก...

       แต่ใช่....จุดจบของความรักนั้นก็ทำให้ฉันต้องสูญเสียเขาไปอีกคน...

       ไม่ได้ตายเพราะสงคราม...แต่เพราะชีวิตของเขามันค่อนข้างสั้น...

       ฉันเกลียดตัวเอง....เกลียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ฉันไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ สุดท้าย...ฉันก็ต้องมาเจ็บปวดกับความรักในหลายๆครั้ง สิ่งที่ฉันจะต้องทำนั่นก็คือการขึ้นเป็นจักรพรรดินีแห่งมิสทีเรียสซ่า เพราะฉัน...คือทายาทคนสุดท้ายแห่งมิสทีเรียสซ่า...

       อ่า...

       และนั่นจึงทำให้ฉันได้รู้....

       ว่าคนในโลกแห่งความเป็นจริง...

       มีแต่ 'ตรรกะป่วยๆ' ทั้งนั้น...

       ฉันอยากจะแก้ไข อยากที่จะทำอะไรสักอย่างเพื่อปกป้องคนบริสุทธิ์บ้าง อยากใช้ความชั่วนั้นในการเอาคืนกับสิ่งที่พวกมันทำ ทำลายชีวิตของคนเหล่านั้น...

       โลกแห่งนวนิยายบางแห่งนั้นมันช่วยสอนให้เราได้เรียนรู้ความรักมากขึ้น และใช่....สิ่งที่ทำให้ฉันเริ่มมีอคติที่เปลี่ยนไปนั่นก็คือนิยายที่เกี่ยวกับความรักดราม่า นางเอกถูกพระเอกกระทำทั้งร่างกายและจิตใจ พอพระเอกรู้ความจริงเข้าก็พยายามจะง้อและขอโอกาส แม้ช่วงแรกๆนางเอกจะไม่ยอมแต่สุดท้ายกลับเลือกที่จะให้อภัย...

       อ่านมา...และเฝ้ามองแรกๆฉันก้ไม่ได้คิดอะไร แต่พอสำรวจของคนอื่นไปเรื่อยๆก็เริ่มทำให้ฉันเริ่มรู้สึกเปลี่ยนไป...

       มันทั้งขยะแขยง...พะอืดพะอม...อยากจะอ้วก...และสะอิดสะเอียน...

       มีแต่ฉากนิยายที่ตอนจบนางเอกให้อภัยพระเอกทั้งนั้น แม้จะมีฉากที่นางเอกเลือกไม่รักกับพระเอกแต่นั่นมันก็เป็นนิยายส่วนน้อยมาก บางทีฉันก็เริ่มรู้สึกรำคาญพวกคอมเม้นต์ที่ใจอ่อนง่ายกับพวกพระเอกหน้าโง่ ฉันเข้าใจว่าความรักน่ะยิ่งรักมากก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งพยายามลืมมันก็ต้องใช้เวลา แต่...ใช่ว่าจะไม่มีวิธีทำให้ลืมเสียหน่อยแล้วทำไมโชคชะตาถึงยังปล่อยให้คนบัดซบนั่นไปหานางเอกอีก? ผู้เขียนน่ะจะเขียนยังไงฉันไม่ว่า แต่ทำไมทุกเรื่องถึงยังไงให้เจอแต่เรื่องขยะแขยงแบบนี้!!

       กลัวไม่มีพ่อหรอ? แล้วยังไงล่ะ! มันอยู่ที่การสอนและการใช้ชีวิตเกี่ยวอะไรกับการไม่มีพ่อแม่นักหนา! ทั้งหมดอยู่ที่การสอนทั้งนั้น!!

       ถ้าในเมื่อพวกนั้นเลือกแบบนี้...งั้นฉันก็จะ 'ทำลาย' พวกมันเอง...

       อา..มันก็สนุกจริงๆ...

       คำสอนของท่านพ่อนั้นฉันยังจำมันได้ การทำให้ตายทั้งเป็นน่ะมัน 'สนุก' กว่าการทำให้คนเหล่านั้นตายแบบสบายๆ...

       แต่ฉันก็ไม่อยากจะทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบหรือหลงระเริงมากเกินไป ฉันยังต้องการความสงบอยู่เช่นเดิม แต่ถ้าหากคนเหล่านั้นยังมาระรานหรือทำร้ายคนที่ฉันรักฉันก็พร้อมที่จะ 'ถอนรากถอนโคลน' พวกมัน...

       ตระกูลมิสทีเรียสซ่าของฉัน แม้ว่าจะเป็นกันเองและเป็นมิตรกับทุกคน ต่อให้พวกเขาแสดงออกไปทางไม่ยินดียินร้ายแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้วความจริงก็คือตระกูลฉันน่ะ 'ไว้ใจและเชื่อใจคนได้ยากมาก' ดังนั้นมันจะแปลกอะไรล่ะที่เวลามีงานวันเกิดท่านพ่อมักจะเชิญชวนเฉพาะแขกที่ท่านพ่อเชื่อใจและไว้วางใจเสียมากกว่า ยกเว้นพวกงานสังคม...

       แต่ขณะเดียวกันตระกูลฉันเอง...ก็เหมือนพวก 'จิตป่วย' นิดหน่อย...

       และฉันเอง...ก็ได้เดินตามรอยของตระกูลมิสทีเรียสซ่า...

       ทว่า...เรื่องราวความรักของฉันมันก็ยังไม่จบเพียงเท่านั้น...ฉัน...เคยคบกับผู้ชายคนนึงในโลกแห่งครีปปี้พาสต้า แต่สุดท้ายฉันจำต้องเลิกกับเขาและทิ้งเขาไปเพราะเหตุจำเป็น กับผู้ชายอีกคน...ในประวัติศาสตร์...ที่ฉันเลือกจะหนีออกมา...

       ฉันกลัว...ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นแบบนี้ ฉันไม่อาจเชื่อใจในความรักได้อีกแล้ว ฉันไม่อาจจะรักใครได้...ฉันเริ่มรู้ตัวว่าฉันไม่อาจรักใครคนเดียวได้อีกแล้ว...

       แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานเข้า....ความมืดก็ค่อยๆครอบงำจิตใจฉันเรื่อยๆ...ฉันเห็นผู้หญิงในฝันคนนึง...เธอเหมือนฉัน แต่ทว่าสิ่งที่ไม่เหมือนกันนั่นคือเธอมีรอยขีดลวดลายประหลาดสีดำอยู่บริเวณขอบตาลงมาถึงแก้ม กับแขน คอและขาของเธอ เธอดู...มีเสน่ห์...แบบพิศวง...เธอสอนให้ฉันรู้จักกับสังคมภายนอกว่ามันน่ากลัวแค่ไหน และเธอสอนว่ามนุษย์สมัยนี้มันน่าขยะแขยงมากแค่ไหน เธอสอนให้ฉันเห็นว่าอย่าไว้ใจคนภายนอกมากเกินไปหากเรายังไม่รู้จักเบื้องลึกของพวกเขา...

       และฉันก็ได้พบกับน้องสาว ไม่สิ...รุ่นน้องของฉันอีกครั้ง...เด็กน้อยที่รู้จักกันในโลกจริงจนทำให้ฉันมีความเชื่อใจเธอมากๆและเธอเป็นเด็กน้อยคนแรกที่ฉันสามารถเปิดเผยตัวตนออกมาได้มากที่สุด...เธอยอมรับฉันและฉันก็ยอมรับเธอ เธอคือเด็กน้อยที่ฉันรักเสมือนน้องสาว รุ่นน้องและลูกสาวคนสำคัญของฉัน ฉันไม่อยากให้ใครมาทำร้ายเธอ...

       ฉันไม่เคยโทษว่าเป็นความผิดของเธอ เพราะฉันเข้าใจทุกอย่างมากขึ้น ฉันเริ่มมีมุมมองที่กว้างมากขึ้น ฉันเข้าใจว่ารุ่นทดลองนั้นยังไงสักวันนึงก็ต้องหายไปอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้ ฉันพอจะทำใจได้ แต่...ฉันไม่อาจจะลืม 'รักแรก' ของฉันได้เลย...

       ทว่าฉันได้มารู้บางอย่างจากมิโดริ...และคนในตระกูล...ไปจนถึงฉันได้แอบดูความทรงจำของรุ่นน้องฉัน และนั่นทำให้ฉันแทบจะใจสลายเมื่อได้รู้บางอย่างเข้า....

       ไอ้ชาติชั่ว!! แก...แกทำอย่างงี้ได้ยังไง!? แล้วทำไม...ทำไมเธอต้องมาเป็นแพะรับบาปด้วย!? นี่เธอคิดอะไรอยู่กันยัยรุ่นน้องบ้า!!

       แต่ที่ทำให้ฉันแปลกใจ...ว่าทำไมพระเอกจากต่างมิตินั่นถึงมาอยู่โลกนี้ได้...ฉันหมายถึง...จอยเนอร์...ใช่...เขามาที่นี่ได้อย่างไร? ใครมันบังอาจไปทำให้มิตินั้นถูกเปิดแล้วสลับตัวพระเอกกัน!! อาใช่....ฉันลืมไอ้นี่ไปได้ยังไง ไฮดร้า...เจ้าไฮดร้านั่น...หึ...ช่างโง่เขลา ต่อให้มันทำไปเพราะความเข้าใจผิดยังไงฉันก็ไม่มีวันยกโทษให้มันหรอก!! ความแค้นในครั้งนี้จะต้องล้างบางให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันทำในภพก่อนๆ!!

       อา...ในที่สุด....ฉันก็ล้างแค้นได้แล้ว....

       ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย...ไม่เลย...ไม่เลยสักนิด....หลังจากที่ฉันได้ทำลายชีวิตพวกมัน...หรือเพราะว่า...พวกเขาไม่ได้ทำให้ฉันเชื่อใจได้เลยสักนิดกันนะ? หรือเพราะว่าจิตใจของฉันมันบิดเบี้ยวจนเริ่มตายด้านกัน...

       ถึงแม้ว่าจะสามารถนำพระเอกตัวจริงกลับมาได้แล้วส่งตัวพวกพระเอกต่างมิติกลับไปยังโลกของพวกเขา แต่อดีตที่เคยถูกกระทำนั้นก็ไม่อาจลบเลือนไปได้ มันต้องใช้เวลาในการเยียวยาจิตใจพวกเธอ...นั่น...จึงทำให้ฉันเลือกที่จะรีเซ็ตโลกใบนี้ไปยังภพที่ 51 และได้เปลี่ยนโชคชะตาชีวิตให้กับเหล่านางร้ายบางคนที่ยังพอสามารถช่วยได้...

       มันเป็นความผิดของฉัน...หากฉันสามารถควบคุมพลังจิตด้านลบนั้นได้...หากว่า...ฉันไม่คิดในแง่ลบ...พาราเรลโลกคู่ขนานนั้นคงไม่เกิดขึ้น...ฉันผิดเอง...

       หากมองในความเป็นจริง...มันคงผิดทั้ง 2 ฝ่าย...แต่ฉัน...กลับรู้สึกผิดเอง...ฉันผิดที่ไม่สามารถคุมพลังด้านลบได้...

       ฉันมองไปยังเด็กคนนึง...เธอมีเส้นผมสั้นสีดำกับใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงถอดแบบมาจากฉัน..ในสมัยที่ยังเป็นเด็ก...

       เทเรซ่า...ลูกสาวคนแรกของฉัน...ลูกสาวเพียงคนเดียวที่ฉันเลือกทอดทิ้งเธอไปตั้งแต่ยังเล็ก และเลือกที่จะลบความทรงของเขา...โมสาร์ท...เพราะหากฉันไม่ทำแบบนี้...ทั้งเขาและลูกจะต้องถูกลอบสังหาร...

       จนฉันได้รู้ว่ายัยพวก 2 แม่ลูกแห่งเอเรนอร์นั่นได้ทำร้ายลูกสาวของฉัน จนทำให้ลูกของฉันกลายเป็นเด็กที่ตายด้านไม่ค่อยแสดงอารมณ์ความรู้สึกทางสีหน้าแม้แต่นํ้าเสียงของเทเรซ่า ลูกของฉันต้องกลายเป็นเด็กที่มีแผลเป็นทางใจก็เพราะพวกมัน! นี่ถ้าฉันยังอยู่ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าพวกแกจะยังกล้าแหกปากเห่าใส่ผู้คนอีกมั้ย!!

       แต่ฉันทำไม่ได้...เพราะฉันต้องทำแบบนี้...ทั้งเพื่อเทเรซ่า...เพื่อคนอื่น..และคนที่ฉันรัก...

       เทเรซ่ามีสายเลือดของมิสทีเรียสซ่าเช่นเดียวกับฉัน...

       ดังนั้นฉันจะต้องทำ...

       แม่ขอโทษ...เทเรซ่าลูกรัก...

       อาห๊ะ ในที่สุดก็มาถึงภพที่ 51 แล้วสินะ เนื้อเรื่องเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมากๆ ไม่มีพวกแบดกายมาเป็นอาจารย์สอนในสถาบันเฟลิเซียนัทเหมือนในภพที่ 50 เพราะหากเป็นภพที่ 50 ก็คงเป็นพวกพระเอกต่างมิติที่เข้ามาเป็นอาจารย์เพื่อการแก้ไขอดีตน่ะนะ แต่นี่ไม่ใช่...นี่คือ 'ความจริง' และเป็น 'ของจริง' ...

       ฉันได้แต่มองการเปลี่ยนแปลงเหล่านั้น มีนางร้ายใหม่เข้ามาเป็นตัวแทนนางร้ายของภพที่ 50 และนางร้ายที่ได้ถูกเปลี่ยนโชคชะตาก็มีเพียงไม่กี่คนนั่นคือ 'แอนนี่'  'เรนนี่'  'โครินเน่'  'คริสตัล' และ 'อลิส'

       โดยแอนนี่นั้นได้ถูกเปลี่ยนนามสกุลเป็น 'โกลเดลรอส แอนนี่' จากอดีตที่เคยมีชื่อว่า 'แอนนี่ เวอร์คาเรล' ซึ่งฉันได้ส่งองครักษ์เงาไปลักพาตัวแอนนี่ที่ยังเป็นทารกออกมาจากตระกูลเวอร์คาเรลแล้วจัดฉากนิดหน่อยเพื่อให้พวกตระกูลโกลเดลรอสหรือเป็นตระกูลหนึ่งในพระเอกรับเะอไปเลี้ยงดูแทน จากที่ฉันสังเกตดูเหมือนแอนนี่จะเปลี่ยนไปต่างจากภพก่อนมาก เธอกลายเป็นเด็กธรรมดาคนนึง...ถูกอบรมสั่งสอนแตกต่างจากตระกูลเวอร์คาเรล...และได้มอบชีวิตใหม่ทำให้แอนนี่ไม่ได้เป็นกระต่ายน่ารำคาญที่คอยแต่จะแย่งความรักคนอื่นเหมือนเมื่อก่อน กลับกันเะอเป็นเพื่อนที่ดีและน่ารักน่าเอ็นดูคนนึงเลยล่ะ แต่ติดตรงที่ว่าจะค่อนข้างหวงพี่ชายตบุญธรรมคนโตมากๆเลยล่ะ

       ในภพที่ 50 นั้นฉันรู้ว่าแอนนี่น่ะถูกคนเป็นพ่อเป็นเธอเป็นแค่เครื่องมือที่ช่วยในการทำมาหากินเท่านั้นและ...ช่วยสืบทอดการค้าทาสเด็ก จึงทำให้แอนนี่ถูกคนเป็นพ่อสอนในทางที่ผิดมาหลายอย่างชนิดที่ว่า 'ถ้าไม่อยากเป็นเบี้ยล่างใครก็จงเป็นนายเหนือเขา' ซึ่งสิ่งที่เขาสอนน่ะ...มันเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจและทำให้เด็กๆที่ถูกจับมาเป็นทาสนั้นต่างก็เป็นแค่เครื่องมือใช้ทำมาหากิน บางคนถูกขาย...บางคนถูกใช้แรงงานและบางคนถูกใช้เป็นที่ระบายอารมณ์ จนกระทั่งแอนนี่ได้ถูกส่งตัวไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและก็นะ...เพราะแอนนี่ยังเด็กเลยรู้สึกเหมือนไม่ได้รับความรักแม้ว่าคนเป็นพ่อนั้นจะส่งเงินมาให้ลูกก็ตามแต่ก็ไม่สามารถเติมเต็มในแบบที่เด็กต้องการได้ นั่นจึงเป็นเหตุที่ทำให้แอนนี่เลือกเดินไปตามเส้นทางของการเป็นนางร้ายและเส้นทางของตระกูลเวอร์คาเรลโดยสมบูรณ์และ...ได้ทำลายชีวิตของฟูโกริที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไร...เพื่อแย่งความรัก...เพื่อความสะใจ...และเพราะความอิจฉา...แม้ตอนแรกๆฉันจะเกลียดยัยนี่ในฐานะที่เป็นเวอร์คาเรล แต่อะไรหลายๆอย่างก็ทำให้ฉันต้องเแลี่ยนใจให้เธอได้ลองไปใช้ชีวิตใหม่ซะ...เพราะหากโลกนี้ช่วยแอนนี่ไม่ได้ก็ให้ไปใช้ชีวิตในภพใหม่ซะ...

       เรนนี่จากตอนแรกๆเธอเคยมีชื่อว่า 'เรนนี่ รอเวลล่า' ได้เปลี่ยนนามสกุลและใช้ชีวิตในฐานะ 'เรนนี่ อัลโคซัค' ซึ่งเป็นตระกูลที่เป็นศัตรูกับตระกูลรอเวลล่า บวกกับที่แม่ของโคลล์ลี่เป็นน้องสาวของตระกูลรอเวลล่าแต่ได้ตัดขาดและไปใช้ชีวิตใหม่กับเจ้าชายเอลฟ์นามว่า 'เอลแกน' ซึ่งสาเหตุที่ทำให้เรนนี่กลายเป็นนางร้ายก็มาจากครอบครัวของเธอ เพราะครอบครัวของเรนนี่เป็นพวกที่นิยมชมชอบคนที่มีพลังสูงและแข็งแกร่งแต่ขณะเดียวกันก็เป็นพวกขี้อิจฉาและขี้ขโมยด้วย ดังนั้นเรนนี่ที่พอถูกตรวจพลังครั้งแรกพบว่าได้แค่ระดับ B จึงถูกดูถูกดูแคลนและเหยียดหยามพร้อมกับถูกนำไปเปรียบเทียบกับทีรินบ่อยๆ ซึ่งฉันก็ได้เปลี่ยนโชคชะตาของเรนนี่ให้ย้อนเวลาไปพบกับโคล์ลี่ในอนาคต เพื่อให้เรนนี่ได้เปลี่ยนเส้นทางจนตอนนี้เรนนี่มีพลังระดับ S+ โดยที่เธอนั้นไม่ได้ไปขโมยพลังมาเหมือนภพที่ 50 เลย เรนนี่ได้รับคำแนะนำและการอบรมสั่งสอนมาจากคาเรนซ่า...แม่ของโคล์ลี่ ทำให้เรนนี่เปลี่ยนไปจากภพที่ 50 อย่างมาก ทั้งรักความยุติธรรม เป็นสาวสตรอง และไม่อิจฉาริษยาใคร ฉันควรขอบคุณคาเรนซ่าและเอลแกนมากที่ได้ช่วยเปลี่ยนชีวิตให้เธอ รวมถึงโคล์ลี่เองก็เช่นกัน...

       ส่วนโครินเน่เองก็ในอดีตภพที่ 50 มีชีวิตที่น่าสงสารมาก เธอถูกสังคมรังเกียจตั้งแต่เด็กและถูกผู้เป็นแม่เห็นเธอเป็นแค่เครื่องมือเท่านั้นเลยทำให้โครินเน่เลือกเปลี่ยนตัวเองให้เป็นที่รัก ใช่...พวกเผ่าแมวน่ะต่างต้องการความรักเป็นอย่างมากเลยล่ะไม่ต่างจากพวกกระต่าย แต่ก็นะ...พอเธอได้พบกับเจไดมันก็เลยทำให้โครินเน่อิจฉาทำให้โครินเน่เผลอทำร้ายพี่ชายบุญธรรมที่ก็ต้องการความรักจากน้องสาวเหมือนกัน กว่าจะรู้ตัวก็สายไปแล้ว เป็นเหตุทำให้โครินเน่เลือกที่จะตาย...บางที...การที่โครินเน่เป็นเพื่อนกับแอนนี่ก็อาจจะเป็นทางเลือกที่ผิด แต่ทำไงได้...เธอต้องการความรัก..และก็ต้องการเพื่อนจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อเพื่อนด้วยบริสุทธิ์ใจแต่เพื่อนกลับไม่เห็นค่าเธอเลยสุดท้ายก็ตายในตอนจบ...

       เส้นทางชีวิตของอดีตนางร้ายนั้นฉันขอชื่นชมในความเปลี่ยนแปลงเหล่านี้มากๆ ฉันเลือกไม่ผิดจริงๆที่ทำแบบนี้...

       แต่ฉันควรจะขอบคุณรุ่นน้องสาวของฉันมากกว่า...

       เพราะเธอเป็นคนที่ช่วยดึงสติฉันกลับมา หากไม่ได้เธอฉันคงได้มีอคติต่อเหล่าตัวร้ายไปตลอดแน่ๆว่าพวกมันสมควรตายมากกว่าการให้อภัย ดังนั้นฉันจึงได้เลือกที่จะแก้ไขมัน...

       แต่ขณะเดียวกัน....ฉันก็เคยอ่านนิยายต่างโลก...

       และนั่นจึงทำให้ฉันเริ่มมองว่าหากสมมุติมีคนตายแล้วมาเกิดในโลกนิยายของฉัน...ฉันควรจะทำอย่างไร...คนพวกนี้บางประเภทก็ไม่เหมือนกัน หากเข้าไปสิงร่างนางร้ายที่สมควรตายจริงๆมันก็คงจะมีโอกาสเสี่ยงที่จะโดนนางร้ายหลอกใช้ประโยชน์จากคนที่มาสิง ยกตัวอย่างเช่นเจลลี่ที่มีโอกาสทรยศหักหลังเมื่อไหร่ก็ได้ ดังนั้นสิ่งที่ฉันจะทำได้นั่นคือการย้ายวิญญาณพวกนั้นเตะออกจากโลกนิยายของฉันไปโลกอื่นซะ เพราะฉันรำคาญและไม่ต้องการให้พวกมันมายุ่งเรื่องนิยายของฉัน

       แต่ใช่ว่าฉันจะฆ่าพวกเขาไม่ได้ และใช่...คนที่จะเข้ามาในนิยายของฉันได้กรณีพวกนี้จะมีแค่ฉันในโลกจริงกับรุ่นน้องของฉันในโลกจริงเท่านั้น และต้องเข้าร่างของตัวผู้สร้างอย่างเราๆที่เป็นอยู่ในโลกนี้ มันอาจจะเห็นแก่ตัว แต่...ฉันต้องการแบบนั้นและมันคือความปราถนาของฉันที่ฉันอยากเข้ามาอยู่ในสถานะ 'คาเทียลล่า คุโระ มิสทีเรียสซ่า' หรือ 'คุโระ มิสทีเรียสซ่า' ...

       เพราะฉันไม่ไว้ใจคนที่เข้ามาในโลกของฉัน และใช่...หากใครคิดบังอาจเข้ามาในเนื้อเรื่องของฉันก็อย่าหาว่าฉันโหดร้ายเชียว เพราะทุกคนมีความเห็นแก่ตัวและไม่ชอบให้ใครมายุ่งเกี่ยวกับโลกของพวกฉัน มันน่ารำคาญและเสี่ยงการที่พวกมันคิดเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องช่วยตัวร้ายแม่มทุกคน ทั้งๆที่ฉันก็ได้เลือกเปลี่ยนโชคชะตาก็แค่บางคนไว้แล้ว ไอ้พวกโลกสวยหน้าไหนเข้ามาเปลี่ยนก็อย่าได้หวังเข้ามา และฉันได้เตรียมมาตราการป้องกันตรวจจับพวกที่หลงเข้ามาในมิติเรียบร้อยแล้ว

       จนกระทั่งวันนึงหลังจากที่เรื่องราวในโลกภพที่ 51 จบลง....ฉันก็ได้เริ่มมีความคิดบางอย่างขึ้นมา...

       ฉันต้องการจะสร้างจอยเทลขึ้นมาอีกครั้ง...

       ฉันต้องการจะแก้ไขโลกใบนั้น...