[Fic Creepypasta x OC] Smile Dead สาวน้อยอยากตายกับรอยยิ้มของเธอ

ตอนที่ 3 : Smile Dead (2) : พบเจอกับปาร์ตี้นํ้าชา [ 25% ]

Smile Dead (2)

พบเจอกับปาร์ตี้นํ้าชา

      "อ้าวโรส ทำไมไปทิ้งขยะนานจังเลยล่"นาเดียเอ่ยถามหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่หญิงสาวกลับมาจากการทิ้งขยะพวกเธอจึงเริ่มเอ่ยถามเพื่อนของพวกเธอ เพราะการไปทิ้งขยะในครั้งนี้ดูจะนานกว่าปกตินิดหน่อย โรซามันด์มองเพื่อนสาวทั้งสองของเธอพร้อมกับส่งยิ้มให้เหมือนปกติ

      "พอดีว่าบรรยากาศของนอกมันดีมากๆค่ะ มันสวยมากๆจนฉันอยากจะพาพวกเธอทั้งสองไปดูด้วยจังเลย มันเป็นสวนหลังบ้านฉันนเอง เป็นสถานที่ที่ฉันกับคุณแม่ชอบมาบ่อยๆด้วยค่ะ"หญิงสาวตอบกลับเพื่อนด้วยรอยยิ้มที่ดูสดใสนิดหน่อยเหมือนปกติเช่นเคย

      "เห! บ้านเธอมีสวนด้วยหรอเนี่ย ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกอ่ะ จะได้ไปดูด้วย"อแมนด้าเอ่ยขึ้น เพราะพวกเธอพึ่งจะมาครั้งแรกเลยยังไม่รู้อะไรมาก โรซามันด์ยิ้มให้เพื่อน

      "ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้บอก แต่ว่าพวกเธออยากจะลองไปดูมั้ยล่ะคะ มีหิ่งห้อยและก็มีนํ้าพุด้วยนะคะ ^^"เธอพูด

      "เอาสิ งั้นพวกเราลองออกไปข้างนอกแล้วไปที่สวนกันดีกว่าเนอะ ฉันเองก็อยากเห็นสวนของบ้านโรสด้วยน่ะ"นาเดียเอ่ยขึ้น

      "งั้นพวกเราไปกันเถอะ! โรสนำทางเลย~~"

      "ได้สิคะ งั้นตามฉันมาเลยค่า~"หญิงสาวตอบรับพวกเพื่อนของเธอแล้วทั้งสามจึงเดินออกมาด้วยกัน และมีการพูดคุยกันบ้างตามทางเดิน เมื่อเดินไปถึงยังสวนหลังบ้าน ทั้งอแมนด้าและนาเดียต่างก็แสดงท่าทีที่ตกตะลึงและร้องว้าวออกมาอย่างชื่นชม ตื่นเต้น และประหลาดใจ เพราะสวนหลังนี้มันสวยมากๆ ยิ่งในยามกลางคืนแถมมีแสงไฟลูกเล็กๆตามพื้นหญ้าที่จัดอย่างสวยงามเหมือนอยู่ในโลกแฟนซีก็ไม่ปาน แถมยังสวยงามมากๆเสียด้วย

      หญิงสาวมองเพื่อนๆทั้งสองของเธอพลางเผยรอยยิ้มอ่อนๆ...หากแต่มันกลับแฝงไปด้วยรอยยิ้มบางอย่าง...

      รอยยิ้มแห่งความเศร้า....ที่ไม่อาจมีใครเห็นมัน...

      ย้อนกลับไปเมื่อ 10 นาทีที่แล้ว...

      เมื่อหญิงสาวได้ยินคำตอบจากชายหนุ่มร่างสูง...ไม่สิ...ปีศาจร่างสูงนามว่า 'สเลนเดอร์แมน' มันก็ทำให้หญิงสาวนั้นทั้งประหลาดใจและตกใจเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้....

      "ทำไมถึงมารับฉันล่ะคะ?"โรซามันด์เอ่ยถามขึ้น เธอไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงมารับเธอทั้งๆที่เธอกับเขาก็ไม่ได้รู้จักกัน...แล้วจุดประสงค์ของเขามันคืออะไรกันแน่

      แต่ไม่แน่...เธอคงจะได้ตายจริงๆแน่นอน

      "มันยังไม่ถึงเวลา..."เขาตอบ "มันยังไม่ถึงเวลาสำหรับการตายของเธอ..." เขาพูดราวกับว่าเขานั้นรู้ความคิดของเธอ หญิงสาวยิ้มให้และไม่ได้มีทีท่าจะแปลกใจแต่อย่างใด

      "ช่างน่าเสียดายจังเลยนะคะ..."โรซามันด์พูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนเช่นทุกที น่าเสียดายจังเลยนะที่อีกฝ่ายกลับไม่ได้มาเพื่อฆ่าเธอ แต่กลับมาเพื่อรับเธอไป? มันช่างน่าประหลาดใจยิ่งนัก เธอก็คิดมาตลอดว่าเธออาจจะต้องตายด้วยนํ้ามือของพวกครีปปี้พาสต้า มันก็ไม่ได้เลวร้ายหรอกนะ แต่แบบนี้...

      "แต่ถ้าไปแล้วคุณจะฆ่าฉันใช่มั้ยคะ?"หญิงสาวเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนปกติ เขาเงียบสักพักแล้วจึงตอบว่า...

      "เธอยังไม่ควรที่จะตาย..."เขาพูด และนั่นจึงทำให้หญิงสาวแสดงสีหน้าผิดหวังนิดหน่อย

      "แย่จังเลยนะคะ เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ แต่ขอใช้เวลาสัก 2 วันได้มั้ยคะ ^^"หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มอันบางแต่ก็แฝงไปด้วยคำขอร้องนิดหน่อย ก็แหม...ไหนๆก็จะไม่อยู่แล้วงั้นก็คงต้องขอใช้เวลาอยู่ร่วมกับเพื่อนๆทั้งสองคนหน่อยละกันนะ...

      สเลนเดอร์แมนเมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็ลอบถอนหายใจเบาๆแล้วจึงตอบกลับไปว่า "ได้...ฉันจะให้เวลาเธอ 2 วัน....ในการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเพื่อนๆของเธอ...โรซามันด์"

      "เรียกดิฉันว่าโรสก็ได้นะคะคุณสเลนเดอร์แมน"

      หญิงสาวเอ่ยกับเขาด้วยรอยยิ้มสดใสและเป็นกันเองเหมือนเช่นเดิมราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนบ้านของเธอยังไงยังงั้น สเลนเดอร์แมนเงียบไปสักพัก แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรกับท่าทางแบบนั้น...

      "ฉันจะมารับเธอ...ในอีก 2 วัน แล้วพบกันใหม่"เมื่อกล่าวจบ เพียงแค่หญิงสาวกระพริบตาชายร่างสูงตรงหน้าของเธอก็ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย

      ครั้นเมื่อร่างของชายร่างสูงคนนั้นได้หายไปแล้ว ใบหน้าของหญิงสาวก็มีรอยยิ้มผุดขึ้น...มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่อาจคาดเดาแต่กลับมีความเรียบนิ่ง หลังจากนั้นเธอจึงได้เดินกลับเข้าไปในบ้านของเธอราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

      กลับสู่ปัจจุบัน

      ในระหว่างที่ทั้งสามสาวกำลังรับลมชมสวนหลังบ้านในยามคํ่าคืนที่แสนจะมีความสุข พร้อมกับเสียงของหิ่งห้อยในความเงียบบวกกับเสียงหัวเราะของเหล่าสามสาวที่เป็นเพื่อนด้วยกันมาเนินนาน...

      จนกระทั่งหญิงสาวก็ได้เอ่ยขึ้น...

      "อแมนด้า นาเดีย...ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกน่ะจ้ะ"โรซามันด์พูดขึ้น ซึ่งนั่นทำให้ทั้งสองสาวที่เหลือหันมาด้วยความสงสัยและรับฟังเพื่อนสนิทของพวกเธอ

      "มีอะไรหรือเปล่าโรส?"

      "อีกสองวันฉันอาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วค่ะ"เมื่อได้ยินคำตอบของหญิงสาว ทั้งสองสาวก็มีท่าทีตกใจอย่างมากและมีดวงตาที่เบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน

      "เธอล้อพวกฉันเล่นหรือเปล่าโรส? อีกตั้ง 2 วันเนี่ยนะ เธอจะไปไหน? แล้วทำไม..."อแมนด้าเอ่ยถามขึ้น เธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเท่าไหร่นัก และอีกอย่างเธอเองก็ไม่อยากแยกจากกับเพื่อนคนนี้ด้วย

      "พอดีว่าฉันจะต้องกลับไปหาครอบครัวแล้วก็ญาติๆน่ะค่ะ คงอีกนานกว่าจะได้กลับมาที่นี่.."โรซามันด์พูดและนํ้าเสียงดูมีความเศร้าแม้เธอจะประดับรอยยิ้มอยู่ก็ตาม

      "แล้วเราจะได้พบเจอกันอีกมั้ยโรส?"นาเดียเอ่ยถามขึ้นเผื่อว่าจะได้มีความหวังได้พบเจอกับเธออีกครั้ง โรซามันด์ยิ้มให้กับนาเดียแล้วจึงเอ่ยกลับไปว่า

      "ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ เพราะว่าฉันคงไปนานมาก...นานมากๆเลย..."ทั้งนํ้าเสียง..และรอยยิ้มของหญิงสาวนั้นได้เผยขึ้น ดวงตาของเธอได้หรี่ลงเก็บซ่อนความเศร้าเอาไว้เพียงเล็กน้อย...

      ฉันไม่รู้หรอกว่าจะได้กลับมาเจอพวกเธออีกมั้ย แต่นี่คือทางเลือกของฉัน...

      "โรส...ไม่เป็นไรหรอกนะ พวกเราเชื่อว่าพวกเราจะได้พบกันอีกแน่นอน"อแมนด้าพูดทั้งนํ้าตาที่เริ่มไหลออกมาอย่างเห็นได้ชัดพลางเข้าไปจับไหล่ของเพื่อนของเธอ

      "นั่นสิ พวกเราจะรอคอยเมื่อถึงวันนั้นนะโรส ถ้าไปถึงแล้วยังไงก็ติดต่อมาหาพวกเราบ้างนะ"นาเดียพูดทั้งนํ้าตาเช่นกัน...

      พวกเธอรู้จัก...และสนิทกันมานาน...

      ได้ร่วมสุข...ร่วมทุกข์ไปด้วยกัน...

      ได้หัวเราะ...และได้เรียนรู้อะไรหลายสิ่งหลายอย่างมากมายมาด้วยกัน...

      คอยช่วยเหลือและเชื่อใจซึ่งกันและกันมาตลอด...

      เพื่อนแบบนี้...หายาก...

      "เข้าใจแล้วค่ะ...ฉันจะติดต่อหาพวกคุณแน่นอนค่ะ แต่ตอนนี้พวกเรามาใช้เวลาร่วมกันในอีก 2 วันดีกว่านะคะ กักตุนความสุขและเก็บความทรงจำดีๆไว้ด้วยกันดีกว่านะคะ ^^"โรซามันด์พูดพลางเข้าไปโอบกอดเพื่ออีกสองคนของเธอที่ยังคงร้องให้...เฉกเช่นเดียวกับหญิงสาว...

      ไม่อยากจากไป...

      แต่ก็ต้องไป...

      มีพบ..ก็ต้องมีจาก...

      นั่นคือวัฒจักรของมนุษย์...

[ 25% ]