ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 5 : เจ้าหญิงน้อย [ 100% ]
Chapter 5 : เจ้าหญิงน้อย
ในส่วนทางด้านของคุณนั้น ตอนนี้ก็เป็นเช้าอีกวันหนึ่งของคุณ คุณค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นในเช้าอันสดใส แสงที่สาดส่องเข้ามากระทบกับใบหน้าของคุณ แต่ทว่าแสงนี้กลับไม่ใช่แสงแดดจึงทำให้ไม่มีผลกระทบหรือรู้ว่าว่ามันแสบร้อนแต่อย่างใด...
เพราะที่ๆคุณอยู่นั้นมันไร้แสงแดด แสงที่ส่องมานั้นมันก็ไม่ใช่แสงจากแดดหรือพระอาทิตย์ยามเช้าเหมือนประเทศแถบเอเชีย แต่มันเป็นแสงที่สว่างของมันคล้ายๆกับแสงจากหลอดไฟก็ไม่ปานแต่แค่ลักษณะของมันจะเหมือนกับแสงยามเช้าแค่นั้นเพื่อให้รู้ว่าตอนนี้มันเช้าแล้ว...
คุณตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียนิดหน่อย พร้อมกับเสียงเปิดประตูห้องโดยบุคคลที่เข้ามานั่นคือ 'ลูคาสต้า' ...
"งืมๆๆ~ พี่ลูคาสต้า! Good Morning!!"คุณเอ่ยทักทายตอนเช้าให้กับพี่เลี้ยงคนที่ห้าของคุณอย่างสดใสแม้จะมีอาการงัวเงียนิดหน่อย ลูคาสต้าทำเพียงแค่พยักหน้ารับไม่ได้ตอบอะไรมากแล้วจึงเดินเข้าไปหาคุณพร้อมทั้งค่อยๆอุ้มคุณขึ้นมาเพื่อพาไปอาบนํ้า "พี่จ๋า หนูเดินเองได้ หนูเดินเองได้~!" คุณบอกหญิงสาวแต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่ฟังคุณพูดเท่าไหร่นัก พี่สาวหวงหนูด้วยยย
หญิงสาวเจ้าของผ้าคลุมสีดำยาวได้พาคุณเข้าไปในห้องนํ้าเพื่ออาบนํ้าและทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ พร้อมกับชุดที่คุณสวมใส่ตอนนี้เป็นชุดโลลิต้าแขนยาวสีฟ้าอ่อนอมเขียวอ่อนเล็กๆ เป็นชุดโลลิต้าที่ถูกตัดเย็บอย่างดีเหมือนชุดในสมัยของวิกตอเรียก็ไม่ปาน พร้อมกับหมวกโลลิต้าอีกด้วย พร้อมกับตรงกลางเสื้อจะมีโบว์เรียงกันลงมาประมาณสี่อันและโบว์ตามแขนกับรอบกระโปรงบางส่วน ทำให้คุณในตอนนี้ดูน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนกับเจ้าหญิงน้อยเลย
(ตัวอย่างชุด)
"พี่ลูคาสต้า! หิวแล้วๆ!"ในขณะที่ลูคาสต้ากำลังหวีผมและจัดทำผมให้คุณอยู่นั้นคุณก็ได้พูดออกมาเพราะความหิว ซึ่งเป็นปกติในเวลาของเด็กที่ต้องทานอาหารให้ตรงเวลา แต่ลูคาสต้าเหมือนจะบอกว่าให้คุณรออีกหน่อยเพราะตอนนี้หญิงสาวกำลังทำผมให้คุณจะเสร็จแล้ว ซึ่งคุณเองก็ยอมทำตามอย่างว่านอนสอนง่ายดี...
"เสร็จแล้วหรอคะ?"คุณหันไปถามพี่เลี้ยงของคุณที่ตอนนี้ได้ผละมือออกจากการทำผมของคุณ เธอพยักหน้าให้คุณเล็กน้อยเป็นคำตอบแล้วคุณก็ได้ร้องออกมาอย่างดีใจแล้วลงจากเก้าอี้พุ่งเข้าไปจับมือของพี่เลี้ยงสาวของคุณ "ไปกันๆ หนูหิวแล้วๆๆ!" คุณพูดพร้อมกับดึงกึ่งจูงมือหญิงสาวออกไปข้างนอก ลูคาสต้าเองก็ไม่ได้พูดอะไรเรื่องการกระทำของคุณแล้วเหลือบสายตามองไปในห้องของคุณกระทั่งภายในห้องของคุณก็ปิดไฟโดยอัตโนมัติ....
"พี่จ๋าาาา"เมื่อคุณมาถึงห้องทานอาหารแล้วคุณก็ได้ผละมือจากหญิงสาวแล้วพุ่งเข้าไปเกาะขาของชายหนุ่มที่เป็นถึงหัวหน้ากลุ่มอย่างรวดเร็ว โครนอสค่อยๆก้มลงมองคุณพลางค่อยๆก้มลงอุ้มร่างของคุณขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ดีๆ อาหารเช้าของวันนี้เป็นของชอบของคุณนั่นคือ ไข่อบชีส เป็นเมนูที่ง่ายแต่ก็สามารถรับประทานได้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่เลย
คุณร้องดีใจออกมาเหมือนเด็กที่ได้ทานของชอบ แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไรกับการกระทำของคุณเท่าไหร่ จนกระทั่งคุณได้เริ่มทานอาหารที่พี่เลี้ยงของคุณทำ แม้คุณจะเอ่ยชักชวนให้พวกพี่เลี้ยงมาทานด้วยก็ตาม แต่พวกพี่เลี้ยงของคุณเหมือนว่าจะไม่ยอมทานเท่าไหร่ มีแต่คอยดูแลคุณในเรื่องการทานอาหารนี่แหล่ะ อย่างโครนอสที่คอยเช็ดปากคุณที่กินเลอะ...
แต่คุณก็เริ่มดื้อ เพราะเห็นว่าพวกพี่ๆไม่ยอมทานอะไรเลยมาหลายปีหลายเดือนแล้ว คุณถึงขั้นบอกเด็ดขาดเลยว่าหากพวกพี่เลี้ยงไม่ยอมทานอะไรคุณก็จะไม่ทาน ซึ่งนั่นทำให้โครนอสลอบถอนหายใจเบาๆและเล็กน้อยกับท่าทางดื้อดึงของคุณจนพวกเขาทั้งหมดก็ต้องยอมทานอาหารที่พวกเขา....เสกออกมา
หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จแล้ว...
"วันนี้พวกพี่จะต้องออกไปข้างนอกอีกงั้นเหรอคะ?"คุณเอ่ยถามพวกพี่เลี้ยงของคุณ โครนอสพยักหน้าเป็นคำตอบ พอคุณได้ยินคำตอบแบบนั้นก็ทำให้คุณก้มหน้าเล็กน้อย...แต่ก็กลับมายิ้มอีกครั้ง "ถ้างานพวกพี่เสร็จแล้วพวกพี่จะมาเล่นกับหนูมั้ยคะ?" คุณถามพวกเขา แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเงียบไปครู่หนึ่ง....
"งั้นหรอคะ...เข้าใจแล้วค่ะ งั้นพวกพี่ก็ต้องกลับมานะคะ ต้องกลับมาหาหนูนะคะ! ไม่งั้นหนูจะตามหาพวกพี่แน่ๆ!"คุณพูดพร้อมกับมองพวกเขาด้วยแววตาอันมุ่งมั่นและบ่งบอกได้ว่าคุณทำจริงแน่นอน คุณจะตามหาพวกพี่เลี้ยงของคุณอย่างแน่นอน...
"......"ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีนิลพลันเมื่อได้เห็นท่าทางและการแสดงออกของคุณ ใบหน้าอันเรียบนิ่งหากแต่ทว่ามือของเขาก็ได้ถูกยื่นออกมาลูบเส้นผมของคุณอย่างแผ่วเบา..และอ่อนโยน...
จนกระทั่งเขาก็ได้ผละมือออกจากเส้นผมของคุณ เหล่าสมาชิกของพวกเขาก็ได้หลีกทางให้ท่านผู้นำสูงสุดในที่แห่งนี้ได้เดินออกไป แต่โครนอสเองก็ได้เหลือบหันมามองทางคุณเล็กน้อย...แล้วจากนั้นจึงเดินหายเข้าไปในหมอก...พร้อมกับคนอื่นๆ...ทิ้งให้คุณอยู่ที่นี่...
เพียงคนเดียว....
[ ต่อ ]
ในส่วนอีกด้านหนึ่ง ได้มีกองกำลังทหารแต่ละหน่วยต่างๆและมีเจ้าหน้าที่หน่วยMTF แต่ละหน่วยก็จะแยกกันออกไป พร้อมกับอาวุธในมือของแต่ละคนที่ส่วนใหญ่จะเป็นพวกปืนเสียมากกว่า และตอนนี้พวกเขาได้มาถึงป่าต้องห้ามพิศวง อันเป็นสถานที่ที่เกิดเหตุการฆาตกรรรมและเป็นจุดเกิดเหตุที่ทำให้มีนักท่องเที่ยวหายสาปสูญ...
ทางทหารหน่วยหนึ่งที่ได้มุ่งหน้าเข้าไปก่อนแล้ว พร้อมกับค่อยๆย่างเท้ายกปืนขึ้นและใช้เลเซอร์สีแดงหนึ่งที่พวกทหารมักมีเสมอพลางกวาดไปรอบๆเพื่อมองหาสิ่งผิดปกติและคอยเฝ้าระวังภัยเสมอ....
ภายในป่าอันพิศวงนั้นมันเต็มไปด้วยหมอกบางๆแต่บ้างก็หนา ต้นไม้โดยรอบแล้วส่วนมากจะเป็นต้นไม้ที่ไม่มีใบเพราะมันร่วงโรยลงสู่พื้นกันหมดแล้ว รวมไปถึงพุ่มไม้ที่เหลือแต่ซาก บรรยากาศที่ชวนวังเวงและก็ชวนให้ความรู้สึกกดดัน เหงื่อของพวกเขาที่ไหลออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทั่วบริเวณเต็มไปด้วยความเงียบและจดจ่ออยู่กับการเฝ้าสังเกตการณ์...
*แกร๊บ!*
*ฟึ่บ! แกร๊ก! แกร๊ก!*
เสียงของคนที่เหยียบใบไม้ดังขึ้นจนทำให้เหล่าทหารทั้งหมดต่างหันปืนไปตามต้นเสียง แต่ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า และด้วยเหตุนี้เองก็ทำให้ทหารทั้งหลายต่างก็เริ่มหวาดระแวงเล็กน้อยแต่ก็ยังคงตั้งสติแล้วมองหาที่มาของเสียงนั้นรอบๆ...
*ฉัวะ!*
ร่างของชายชุดดำคนหนึ่งได้โดดลงมาจากที่สูงอย่างเงียบเฉียบและแผ่วเบาพร้อมกับมีดที่ฟาดฟันไปที่คอของทหารนายหนึ่งจนเลือดไหลทะลักจากนั้นจึงล้มลงไป ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าชายคนนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่พอได้ยินเสียงของพวกพ้องที่ถูกฆ่าพวกเขาก็รีบหันไปทางชายคนนั้นทันที เสียงปืนที่ลั่นยิงไปทางอีกฝ่าย แต่ร่างของชายคนนั้นก็กระโดดหลบอย่างรวดเร็วและหายเข้าไปในหมอก
ทุกคนต่างตกใจแต่ก็ต้องคอยเฝ้าระวัง เสียงคำสั่งของผู้นำหน่วยนี้ได้บอกให้พวกทหารคนอื่นให้คอยระวังและเตรียมพร้อมสำหรับการรบในครั้งนี้ ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ตั้งตัว จู่ๆรอบๆตัวพวกเขามันก็มีหมอกหนาทึบมากขึ้นจนมองไม่เห็นคนอื่นๆ
"พวกคุณยังอยู่หรือเปล่า!! มีใครเป็นอะไรมั้ย!!?"เสียงของผู้นำกองทหารหน่วยแรกได้ดังขึ้น
"ไม่ครับจ่า! แต่หมอกมันหนาทึบมากเลย! พวกผมมองไม่เห็นอะไรเลย!!"
"อ้ากกกก!!"
"เกิดอะไรขึ้น!!?"
"พบตัวมันแล้ว!! ต-แต่มันเร็วมาก---อ้ากกกกกกกกก!!!"
"นายA เกิดอะไรขึ้น!!! ได้ยินแล้วตอบด้วย!!!!"
ความชุลมุนและความวุ่นวายได้เกิดขึ้นเมื่อมีเสียงกรีดร้องของทหารทั้งสองนายที่ราวกับเจอบางอย่างเข้า แต่ทว่าเสียงนั่นก็ได้หายไปพร้อมๆกับมีเสียงกรีดร้องของทหารนายอื่นที่ดังต่อๆกัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าที่มาแบบไม่ทันได้ตั้งตัวนั้นก็ทำให้จ่าคนนั้นถึงกับไม่ทันตั้งตัวและก็เริ่มทำตัวไม่ถูกเสียดื้อๆ เพราะมันเกิดขึ้นเร็วมากๆ....
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเตรียมแผนปละวางแผนกันไว้แล้ว แต่ไม่อยากจะเชื่อว่าพวกมันจะรู้ตัวเร็วขนาดนี้ หรืออาจจะรู้ตั้งแต่ที่พวกเขาย่างก้าวเข้ามาหรือก่อนมาก็ไม่ทราบ กระทั่งมีเสียงที่เหมือนมีคนกระโดดลงมาจากทางด้านหลังของเขา หัวหน้าคนนั้นก็รีบหันไปพร้อมกับปืนที่บัดนี้เขาเตรียมยิง แต่ยังไม่ทันได้ยิงก็ถูกฝ่ามือนั่นปัดปืนของเขาออกไปจนกระเด็นออกห่างไปจากเขาค่อนข้างไกล
*ฟึ่บ!*
ร่างของหัวหน้าหน่วยคนนั้นได้ถูกมือหนาพุ่งเข้าไปจับที่คอแล้วยกขึ้นเหนือหัว แรงบีบนั้นก็ทำให้หัวหน้าหน่วยเริ่มหายใจไม่ออก และมันยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของเขาเหลือกขึ้นมองบนกับนํ้าลายที่ไหลออกทางปากหลังจากนั้นจึงค่อยๆสิ้นลมหายใจไป โครนอสปล่อยร่างของหัวหน้าหน่วยลงสู่พื้นดินอย่างไม่ใยดี จากนั้นร่างของโครนอสก็หายเข้าไปในหมอกอีกครั้ง...
ในส่วนของอีกด้านหนึ่งที่ตอนนี้มีการชุลมุนเกิดขึ้น ทหารหลายนายถือเหมือนพยายามกระหนํ่ายิงไปที่ร่างของเหล่าสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติที่พุ่งเข้าโจมตีพวกเขาในนทิศทางเดียวกัน ทว่ามันก็มีบางคนที่พวกมันพุ่งเข้าโจมตีทหารในอีกทาง
ลูเซียนกระโดดข้ามต้นไม้มาอย่างรวดเร็วพร้อมกับกระโดดลงจากที่สูงแล้วใช้ดาบสีเขียวมรกตฟาดฟันไปที่ร่างของทหารทั้งสามนายอย่างรวดเดียว เลือดที่ไหลทะลักออกมาจากร่างของทหารที่ถูกคมดาบพิษของชายหนุ่มนั้น พร้อมกับเลือดที่กระอักออกจากปากแล้วล้มลงไปกับพื้นพร้อมกัน
ส่วนในทางฝั่งทหารอีกนายหนึ่งก็ถูกลูกธนูสีนํ้าเงินเข้มยิงใส่ไปตั้งสิบนาย ซึ่งคนนที่ยิงนั่นก็คือหญิงสาวเจ้าของดวงตาอัญมณีไพลินสีนํ้าเงินนามว่าคิโอเน่ที่ตอนนี้เธออยู่บนต้นไม้และถือคันธนูพร้อมกับเสกลูกธนูออกมาอีกครั้งเพื่อเตรียมยิง จนกระทั่งมีทหารทั้งสามคนได้ชี้ปืนเล็งขึ้นไปด้านบนทางที่คิโอเน่ยืนอยู่แล้วกระหนํ่ายิง แต่เธอก็สามารถหลบกระสุนได้ทุกนัดพร้อมกับกระโดดข้ามต้นไม้ไปอีกฝั่งโดยใช้มือข้างหนึ่งจับไปที่กิ่งไม้แล้วเอี้ยวหมุนตัวกระโดดข้ามทหารทั้งสามแล้วยิงลูกธนูใส่ทั้งสามคนเข้าที่ศีรษะอย่างแมนยำ
อีกกลุ่มหนึ่งที่กำลังมองหาศัตรู แต่กลับเหมือนว่าพวกเขาจะเห็นอะไรบางอย่างเข้า พวกเขาทั้งเจ็ดคนมองเห็นสัตว์ประหลาดบางอย่างที่พุ่งเข้ามาทางพวกเขา แต่แล้วพวกเขาก็โหมกระหนํ่ายิงใส่มันเจ้าสัตว์ประหลาดตัวปริศนาที่รูปร่างคล้ายกับคิเมร่า ทว่าก็ไม่สามารถทำอะไรเจ้าคิเมร่าได้ กระสุนที่ยิงไปนั้นมันกลับทะลุผ่านไป...
ภาพลวงตา!!
โดยที่พวกเขาไม่ทันได้ตั้งตัว ก็มีร่างของชายหนุ่มเจ้าของดวงตาอัญมณีสีม่วงได้พุ่งเข้าโจมตีอย่างรวดเร็วและฉับไวโดยการใช้ปืนยิงทหารทั้งเจ็ดคนอย่างรวดเร็วภายในพริบตาเดียว ทว่าก็มีทหารอีกสามคนที่กำลังเล็งปืนมาทางเมลวาส แต่กลับถูกโซ่ที่ทำจากอัญมณีเพอริโดหนึ่งพุ่งเข้าโจมตีทหารทั้งสามอย่างรวดเร็ว ปลายคมมีดของมันได้ฟาดฟันไปที่คอของพวกเขาทั้งสามจนกระเด็นลงสู่พื้น เลือดสีแดงฉานที่พุ่งกระฉูดท่วมตัวของศพและบริเวณโดยรอบ แล้วร่างนั้นก็ได้ล้มลงไปกับพื้น...
ทหารอีกนายที่เห็นว่าพวกพ้องของตนโดนกำจัด ก็ได้ยกปืนขึ้นเล็งมาทางพวกเขาแต่ทว่ากลับถูกกระสุนปืนยิงเข้าที่ศีรษะของเขาเข้าอย่างจังโดยฝีมือของทหารนายหนึ่งที่ยิงมาทางเขาอย่างจงใจ
"นี่แกทำบ้าอะไรน่ะ!!---"
*ปัง! ปัง! ปัง!*
ไม่ทันที่ทหารพวกนั้นจะได้พูดอะไรหรือทำอะไรก็ถูกทางนั้นยิงมาที่พวกเขาอย่างรวดเร็วโดยไม่ให้พวกเขาได้ตั้งตัวแต่อย่างใดจนกระทั่งร่างของทหารนายนั้นที่เป็นคนยิงก็ค่อยๆกลับมาเป็นร่างของหญิงสาวผู้งดงามเจ้าของดวงตาอัญมณีโทแพซที่แสนคุ้นเคยและเป็นคนเดียวกับที่หลอกให้เหยื่อหลงเชื่อมาหลายครั้ง...
เหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายขนาดนี้ก็ได้มีอีกฝ้ากหนึ่งที่มีกลุ่มนักวิจัยกลุ่มหนึ่งที่อยู่ในเขตที่ๆปลอดภัยที่สุด ดร.เคลฟที่ได้มองไปที่หน้าจอของคอมพิวเตอร์ที่ฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนกระทั่งก็มีกล้องหนึ่งที่ถูกทำลายไปเพราะมีชายคนหนึ่งที่รู้ทันว่าได้แอบถ่ายเอาไว้
"น่าสนใจจริงๆเลยนะ"ดร.เคลฟเอ่ยพร้อมกับเลียริมฝีปากเบาๆราวกับว่าเขากำลังสนใจ
"คงจัดการพวกมันแบบตรงๆไม่ได้หรอก ต้องแบบอ้อมๆ"ดร.อิทคินเอ่ย
"คงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะครับ พวกมันน่ะรู้ตัวเร็วกว่าที่คิด การจะจัดการแบบอ้อมๆหรือตรงๆมันก็ไม่ใช่เรื่อง่งายเลยนะครับ"ดร.เคลฟกล่าวราวกับรู้อะไรบางอย่างและเหมือนเขาจะมีแผนอะไรไว้แล้ว
"แล้วพวกเราควรจะทำยังไงหรอครับ?"ดร.แฮร์รี่กล่าวขึ้น พวกเขาเองก็สงสัยเหมือนกันว่าเราจะหาทางจับเจ้าพวกนั้นยังไง รอยยิ้มบางๆแต่แฝงไปด้วยเลศนัยของชายหนุ่มได้ปรากฎขึ้นเล็กน้อยแล้วจึงเอ่ยว่า...
"เราคงต้องหาตัวเจ้าหญิงน้อยที่ว่านั่น"
ในส่วนทางฝั่งของคุณที่กำลังเดินเล่นภายในสวนของคฤหาสน์ และชมบรรยากาศกับสวนดอกไม้ที่สวยงาม รวมไปถึงพวกต้นไม้กับสิ่งมหัศจรรย์มากมายเหมือนเช่นปกติ ไม่ว่าจะผ่าไปนานแค่ไหนคุณก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อกับสถานที่แห่งนี้เลยเพราะเป็นสิ่งที่พวกพี่เลี้ยงของคุณมอบให้ และเป็นเหมือนกับบ้านของคุณหลังหนึ่ง
ต่างจากในตอนที่คุณอยู่กับแม่...
"ทำไมถึงได้เงินมาแค่นี้กันห๊ะ! แกนี่มันช่างไร้ประโยชน์จริงๆ!"
คุณสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป แต่คุณก็มีสีหน้าที่เศร้า ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมานานแค่ไหนแต่คุณก็ยังไม่เคยลืมเหตุการณ์ในวันนั้นเลย มันเหมือนกับว่ามันจะกลายเป็นความทรงจำ และความทรงจำก็จะกลายเป็นอดีต...
คุณเลือกที่จะเดินเล่นในสวนแห่งนี้ต่อไป จนกระทั่งคุณก็ได้ไปเห็นทางเดินอันแสนยาวในสวนหนึ่ง มันเป็นทางเดินที่ที่พวกโครนอสมักจะเดินผ่านมาทางนี้เสมอ ซึ่งด้วยความที่คุณเองก็อยากรู้อยากเห็นและเป็นวัยที่กำลังซน เลยเลือกที่จะเดินไปตามเส้นทางเดินนี้อย่างสบายและฮัมเพลงระหว่างเดิน
คุณใช้เวลาเดินได้เพียงแค่ 15 นาทีคุณก็ได้ไปพบกับพุ่มไม้พุ่มหนึ่ง มันมีดอกกุหลาบประดับอยู่บนตัวพุ่มไม้ ทางเดินในสวนนี้มันไปสิ้นสุดก็ตรงพุ่มไม้นี่แหล่ะ "อะไรน่ะ?" คุณเอ่ยอย่างสงสัยแต่คุณก็อยากจะลองเข้าไปดูสักครั้งว่ามันคืออะไร คุณมองไปทางซ้ายขวานิดหน่อยแล้วจึงค่อยๆเดินเข้าไปในพุ่มกุหลาบนั่นแล้วหายเข้าไป...
"อะฮึบ!!"คุณค่อยๆมุดออกมาจากพุ่มกุหลาบแล้วเมื่อออกมาได้แล้วคุณก็พบกับป่าแห่งหนึ่งที่ไม่ได้สวยงามเหมือนตอนที่คุณอยู่ในบ้านของคุณ เป็นป่าที่ดูเหมือนหนังสยองขวัญที่เต็มไปด้วยหมอกจางๆกับต้นไม้สูง ตามพื้นก็มีหญ้าที่แห้งสีเทา คุณรู้สึกตกใจนิดหน่อยและเริ่มกังวลเมื่อมาเจอสถานที่ที่คุณเองก็จำไม่ค่อยได้มากนัก...
"ท-ที่นี่...ที่ไหน ล-แล้วพวกพี่โครนอสไปไหน??"คุณเอ่ยด้วยความสงสัยและเริ่มรู้สึกไม่ดี จนกระทั่งคุณได้ยินเสียงฝีเท้าของคนบางคนดังขึ้น คุณสะดุ้งแล้วหันไปมองด้วยความตกใจปนสงสัยก็พบเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งในชุดของทหาร...
"เด็กน้อย เธอเป็นใคร? แล้วมาทำอะไรที่นี่!? ที่นี่มันอันตรายนะ!"เขาพูดอย่างตกใจและสงสัยมากเมื่อเห็นเด็กตัวน้อยๆอย่างคุณมาอยู่ในป่าที่แสนอันตรายแบบนี้
"น-หนู..หนูออกมาจากพุ่มไม้ตรงนั้น ล-แล้วพี่ชายเป็นใครคะ?"คุณตอบพร้อมชี้ไปที่พุ่มกุหลาบที่คุณพึ่งออกมาเมื่อครู่นั้นแล้วก็เอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างหวาดๆเมื่อเจอคนแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคย เพราะพวกพี่เลี้ยงของคุณเคยบอกว่าเวลาเจอคนแปลกหน้าที่ไม่ใช่พวกเขาให้ระวังตัวไว้ แต่คุณเห็นท่าทางของเขาเหมือนคนวิ่งหนีอะไรบางอย่างมา
"พุ่มกุหลาบ...ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธออยู่ในนั้นได้ยังไงแต่ตอนนี้เธอต้องออกไปจากที่นี่กับพวกเรานะ! ที่นี่มันอันตรายเกินไปสำหรับเด็ก"เขาพูดแล้วทำท่าจะเข้ามาหาคุณเพื่อจะพาคุณออกไป แต่คุณก็ก้าวถอยหลังออกมา
"ไม่! หนูจะไปหาพวกพี่โครนอส!"คุณพูดพร้อมถอยห่างจากเขา แต่ชายหนุ่มทหารตรงหน้ายังคงพยายามบอกให้คุณไปกับเขาเพราะว่าที่นี่มันอันตราย คุณไม่รู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้คุณควรจะทำยังไงแต่คุณก็รีบวิ่งลอดใต้ระหว่างขาของเขาแล้ววิ่งหนีออกไปโดยมีเสียงของชายหนุ่มทหารตะโกนไล่หลังตามมา...
คุณเริ่มกังวลและหวาดกลัวขึ้นมาหน่อยๆ คุณไม่รู้ว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้วพวกพี่เลี้ยงของคุณตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง? พวกเขาทำอะไร? แล้วตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนกันแน่
เสียงฝีเท้าของคุณและตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของหนุ่มทหารที่พยายามวิ่งไล่ตามคุณมาเรื่อยๆเพราะกลัวว่าคุณจะไปเจอเจ้าพวกนั้น แต่แล้วคุณก็วิ่งมาได้สักระยะหนึ่งคุณก็พบกับพวกทหารคนอื่นๆที่ตอนนี้เหมือนพวกเขากำลังตั้งท่ารับอะไรบางอย่าง พวกทหารทั้งห้าหันมาทางคุณพร้อมเล็งปืนมาทางคุณจนคุณตกใจ เมื่อพวกเขาเห็นว่าคุณเป็นเด็กก็เกิดความตกใจและสงสัยอย่างมากว่าเด็กอย่างคุณมาทำอะไรในป่าแห่งนี้
"เด็ก? มีเด็กอยู่ในป่านี้ด้วยหรอ?"ทหารนายหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
"เฮ้ย! มันอาจจะเป็นภาพลวงตาก็ได้นะเว้ย!"ทหารอีกนายหนึ่งได้พูดขึ้น คุณเริ่มหวาดกลัวแล้วจะวิ่งหนีแต่ก็ดันมาเจอทหารคนเดิมที่วิ่งตามคุณมาทันพอดี
"พวก!! เราต้องพาเด็กคนนี้ออกไปจากที่นี่!!!"เขาพูดแต่คุณก็พยายามที่จะวิ่งหนีจากพวกเขา แต่ก็มีมือหนาของทหารนายหนึ่งเข้ามาอุ้มตัวคุณเอาไว้จนคุณร้องกรี๊ดเสียงหลงออกมา "ปล่อยหนู!! พวกพี่จะทำอะไรน่ะปล่อยหนูไป! หนูจะไปหาพวกพี่โครนอส!!!" คุณพูดและตะโกนออกมาทั้งหวาดกลัวและตกใจจนนํ้าตาเอ่อคลอ
"ไม่ต้องกลัวนะยัยหนู พวกเราแค่จะพาเธอออกไปจากที่นี่ ที่นี่มันมีสิ่งอันตรายสำหรับเด็กอยู่นะ"
"ฮัลโหล ท่านครับพวกผมเจอเด็กอยู่ในป่าแล้วกำลังจะพาเด็กออกจากที่นี่ครับ"
ทหารคนนึงก็เอ่ยปลอบคุณส่วนอีกคนก็ถือเครื่องสัญญาณวิทยุสื่อสารขึ้นมาติดต่อกับอีกฝั่งหนึ่ง คุณไม่รู้ว่าพวกเขาจะพาคุณไปไหน คุณไม่รู้ว่าป่าแห่งนี้มันมีอะไรน่ากลัวซ่อนอยู่หรือเปล่า แต่ตอนนี้คุณต้องตามหาพวกพี่เลี้ยง!
"แล้วพวกพี่โครนอสล่ะ!! พวกพี่โครนอสก็อยู่ในป่า! พวกพี่เขากำลังลาดตระเวนนะคะ!!"คุณพูด เพราะคุณจำได้ดีว่าพวกพี่ของคุณตอนนี้ออกไปลาดตระเวนกันหมดแล้วก็ยังไม่กลับมา
"ไม่ต้องห่วง พวกเราจะช่วยตามหา....."แต่ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ก็มีบุคคลในชุดดำคนหนึ่งได้กระโดดลงมาจากต้นไม้สูงแล้วลงสู่พื้นอย่างแผ่วเบาพร้อมกับเสียงลม ทั้งหมดหันไปมองก็พบกับชายหนุ่มในเสื้อคลุมพร้อมหมวกฮู้ดสีดำกับหน้ากากสีดำที่มีสายมากมายประดับอยู่พร้อมกับดวงตาอัญมณีสีดำ....
มันจ้องมองมาทางพวกทหารด้วยสีหน้าอันเรียบนิ่ง หากแต่แววตาของเขามันกลับแฝงไปด้วยความโทสะ
"พี่โครนอส!! พี่โครนอสมาแล้ว!!!"คุณพูดอย่างดีใจและไม่รู้เรื่องสายตาที่โครนอสจ้องมองมาทางพวกทหาร พวกทหารเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ตกใจและอึ้งมากๆเมื่อรู้ว่าพวกโครนอสที่คุณพูดถึงนั้น...
มันก็คือเจ้าพวกวัตถุที่พวกเขาจะต้องจับมัน...
โครนอสจ้องมองพวกทหารทั้งหกและได้ค่อยๆสลายหายไปเป็นสายหมอกสีดำจนพวกเขาต่างมองด้วยความตกใจมากยิ่งขึ้นและแต่ละคนก็เตรียมตั้งท่าการโจมตี "นายA!! รีบพาเด็กออกไปซะ!!!" "ทราบแล้วครับ!!!"
"พวกพี่จะทำอะไร? นั่นพี่ของหนูนะคะ!!"คุณพูดเพราะรู้สึกว่ามันเริ่มเห็นท่าไม่ดีเสียแล้ว
"นั่นไม่ใช่พี่ชายของหนูนะยัยหนู! พวกนั้นอันตรายมาก!! เธอจะต้องออกไปจากที่นี่!!!"
"ไม่!! ไม่เอา!!! หนูจะไปหาพี่โครนอส!! หนูจะไปหาพี่โครนอส!! ปล่อยหนูไปนะ!!!!"คุณตะโกนร้องออกมาทั้งนํ้าตาแล้วร้องเรียกชื่อของพี่เลี้ยงคนแรกของคุณ แต่ทหารคนเดิมนั้นไม่มีท่าทีว่าจะยอมปล่อยคุณ แถมยังพาคุณวิ่งหนีออกมาอีกจนคุณยิ่งร้องให้พยายามเรียกชื่อพี่ชายของคุณ...
"อะไรนะ? เจอเด็กอยู่ในป่างั้นเหรอ?"ดร.เคลฟกล่าวขึ้น
"ใช่ ทางนั้นเขาบอกมาแบบนั้นแล้วกำลังจะพาเด็กคนนั้นออกมาจากป่า"ดร.ไอซ์เบิร์กกล่าว ชายหมวกฟางเมื่อได้ยินดังนั้นมือข้างหนึ่งเขาได้ยกขึ้นมาเชยคางตัวเองราวครุ่นคิด นี่มันเกินความคาดหมายจริงๆ ดันไปเจอเด็กที่หลงอยู่ในป่าจนได้ หากเป็นไปตามที่เขาคิดเด็กคนนั้นอาจจะเป็น เจ้าหญิงน้อย ที่พวกเขาตามหาก็ได้...
"จะทำยังไงต่อจากนี้ดีล่ะครับ"ดร.ไอซ์เบิร์กพูดและเห็นว่าดร.เคลฟเหมือนเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง
"นั่นสินะ...ทำยังไงต่อล่ะ..."ดร.เคลฟหัวเราะออกมาเบาๆ...แต่กลับแฝงไปด้วยเลศนัย
[ ต่อ ]
ตัดมาทางด้านของคุณ ทหารคนนั้นได้พาคุณวิ่งหนีออกมาจากเหตุการณ์เพื่อที่จะให้คุณไปยังจุดมุ่งหมาย แต่ทว่าคุณก็พยายามที่จะขอร้องให้เขาปล่อยคุณไป เพราะคุณต้องการที่จะไปหาพี่เลี้ยง และพวกพี่เลี้ยงต้องโกรธมากแน่ๆหากมีคนแปลกหน้ามาอุ้มคุณไปเช่นนี้
"พี่ชายปล่อยหนูลงนะ! เดี๋ยวพวกพี่เขาก็โกรธหรอกที่พี่ชายพาหนูมาแบบนี้!!!"
แม้ว่าคุณจะพยายามตะโกนร้องหรือดิ้นแค่ไหน แต่ชายหนุ่มก็ไม่สนใจคำขอของคุณ เขาต้องพาคุณไปให้ถึงจุดนัดหมายไว้ให้ได้หากปล่อยให้คุณอยู่กับพวกมัน เด็กคนนี้อาจจะตายได้
*ฟึ่บ!!*
ในขณะที่เขากำลังวิ่งอยู่ก็มีบางสิ่งเข้ามาขวางทางเขาเอาไว้ ทหารหนุ่มมองด้วยความตกใจเมื่อพบกับร่างของสองชายหญิงในชุดคลุมสีดำที่ต่างยืนจังก้ามองมาทางเขา...
เขาสัมผัสได้ถึงรังศีอำมหิตมาจากตัวทั้งคู่ แต่ไม่นึกเลยว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้ และเขาจำผู้หญิงคนนั้นได้ว่าเป็นคนที่เคยเผชิญหน้ากับดร.แอนนามาแล้วด้วย แต่ทำไม....
"พี่ดูเวสซ่า! พี่ลูเซียน!"คุณตะโกนเรียกชื่อพวกพี่เลี้ยงทั้งสอง แต่ชายหนุ่มไม่ต้องการให้คุณไปหาพวกนั้นเลยเลือกที่จะเอี้ยวตัวหลบการโจมตีที่อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาหาเขา มันเร็วมาก! จนเขาแทบจะไม่ทันตั้งตัว หากเขาหลบไม่ทันก็อาจจะตายได้
ร่างของลูเซียนพุ่งเข้ามาหาเขาโดยที่เขาแทบไม่ทันได้ตั้งตัวจนดาบนั่นฟันมาโดนเสื้อของเขาขาดจากนั้นชายหนุ่มจึงรีบวิ่งหนีจากสัตว์ประหลาดทั้งสองออกมาทันที ดูเวสซ่าและลูเซียนหันควับมองทางเขาแล้วกระโดดขึ้นต้นไม้ตามพวกคุณไป...
เขาพยายามวิ่งสุดความชีวิตจนได้ไปเจอกับพวกทหารนายอื่นที่เหมือนจะเพิ่งผ่านการต่อสู้แล้ววิ่งออกมา ทหารหนุ่มรีบวิ่งไปหาพวกเขา "นาย B!! ตอนนี้ผมเจอเด็กแล้วพวกมันกำลังตามผมมา!!!"
"พวกเราได้รับรายงานจากทางนั้นแล้ว รีบไปซะเดี๋ยวทางนี้ให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเอง!"ทหารนาย B กล่าวขึ้นพร้อมกับคนอื่นๆที่เตรียมอาวุธพร้อมเพื่อที่จะสะกัดกั้นพวกวัตถุอันตรายเหล่านั้น ชายหนุ่มขานตอบขอบคุณแล้วจนเขาได้ยินเสียงต้นไม้ที่หักลงมาในไม่ช้าเขาก็รีบวิ่งหนีออกไปจากเหตุการณ์ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเขา
เขาได้ยินเสียงปืนที่ดังไล่หลังมา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรกับมันมากนักนอกจากต้องวิ่งไปที่ฐานทัพ อันเป็นจุดที่พวกทหารและพวกนักวิจัยตั้งอยู่
"พี่ชาย หนูอยากไปหาพวกพี่โครนอส"คุณพยายามขอร้องเขาอีกครั้ง เพราะคุณรู้สึกได้ว่าพวกพี่เลี้ยงน่าจะกำลังโกรธมากๆที่อยู่ๆก็มีคนแปลกหน้ามาพาคุณไปแบบนี้
คุณได้ยินเสียงพี่เลี้ยงคนแรกของคุณดังเข้ามาในโสตประสาท....
และแน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับพวกเขาเท่าไหร่ คุณเองก็ไม่เข้าใจเพราะว่าคุณก็ยังเด็กมากที่จะรับรู้สิ่งเลวร้าย
"ฉันทำไม่ได้หรอกเด็กน้อย อีกไม่นานก็จะถึงฐานทัพของพวกเราแล้ว ฉันไม่อาจปล่อยให้เธอไปอยู่กับเจ้าพวกนั้นได้"เขาพูดแบบนี้ทุกครั้งที่คุณขอร้องให้ปล่อยคุณ สุดท้ายแล้วยังไงซะคุณก็ไม่อาจจะดิ้นหนีจากชายคนนี้ได้
แต่มีหรือที่คุณจะยอมน่ะ
"หนูบอกให้ปล่อยไง!!! พวกพี่โครนอสจะโกรธมากหากพี่ชายพามาแบบนี้!!!"คุณใช้แรงทั้งหมดดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของเขาจนทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งตกใจกับแรงของเด็กที่เริ่มมากขึ้นจนเขาแทบจะเอาคุณไว้ไม่อยู่ คุณผลักเขา ตัวของคุณลงสู่พื้นหญ้าแล้วจากนั้นจึงออกตัววิ่งเพื่อหนีจากเขาและไปหาพวกโครนอส
"เด็กน้อย!! กลับมาก่อน!!!"
-"ท่านครับ เด็กคนนั้นหนีไปได้แล้ว เราควรจะทำยังไงดีครับ!"-
"พาตัวเด็กคนนั้นมาให้ได้ เพราะเธอสำคัญมากในการที่จะล่อพวกมันออกมา"
-"ทราบแล้วครับ!!"-
สิ้นเสียงวิทยุสื่อสารมันก็ได้ดับไปในทันทีเป็นการจบบทสนทนาเพียงสั้นๆ ดร.เกียร์วางมันก่อนจะหันไปทางดร.ไอซ์เบิร์คเพื่อบอกให้เตรียมสำหรับการจับกุมพวกมัน ชายหนุ่มเจ้าของผ้าพันคอนั้นพยักหน้าแล้วรีบไปบอกให้ทหารนายหนึ่งไปนำ 'ของสิ่งนั้น' ออกมาแล้วบอกอีกว่าให้นำมันเข้าไปในป่าซะ
"ฉันได้บอกให้พวกเขานำมันเข้าไปแล้ว ทีนี้ก็คงจะช่วยในการจับพวกมันได้นะ"ดร.เกียร์หลังจากที่บอกกับไอซ์เบิร์คเสร็จเขาก็หันมาพูดกับดร.เคลฟที่ยังคงนั่งชิลๆสบายๆแล้วคาบหญ้าอย่างนั้นอยู่ ดร.เคลฟนั่งยกเท้าพาดเข่าแล้วยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมานำมือประสานกันไว้ที่หลังศีรษะอย่างสบาย
"ดีมากเลยล่ะ แต่เด็กคนนั้นน่ะเราควรพาไปด้วยนะ"
"หมายความว่ายังไง? ทำไมต้องพาเด็กนั่นไปด้วย คุณก็รู้ว่ามันอันตรายขนาดไหนสำหรับเด็กตัวแค่นั้น เราควรให้เด็กคนนั้นไปหาผู้ที่จะรับเลี้ยง---"
"คุณคิดว่า 'พวกมัน' จะยอมให้เด็กคนนั้นไปอยู่กับคนอื่นง่ายๆหรอดร.เกียร์"เขาพูดตัดบทของอีกฝ่ายขึ้นมาโดยไม่หันมามองหน้า จนดร.เกียร์ที่ได้ยินก็ตกใจเล็กน้อย
"ลองคิดดูสิดร.เกียร์ พวกนั้นก็มีฝีมือที่ไม่ธรรมดา ยังไงซะพวกเราก็ไม่มีทางสามารถกักกันพวกมันไว้ได้ตลอดหรอก ยิ่งพวกเราพยายามเอาตัวเจ้าหญิงน้อยมาแบบนี้ฉันสัมผัสได้ว่าพวกมันคงจะโมโหมากแน่ๆเลยที่บังอาจไปลักพาตัวมาน่ะ ไหนจะยังบังอาจมาแยกตัวออกจากกันอีกฉันว่ามันคงไม่ปลอดภัยหรอกนะ"
"คุณพูดเหมือนกับรู้เลยนะครับ ดร.เคลฟ..."
"อะไร ฉันก็แค่รู้สึกได้น่ะ ยังไงซะถ้าหากว่าเจ้า SCP-035 กับ SCP-049 พูดมาขนาดนั้นก็หมายความว่าเราคงต้องฟังคำเตือนหรือไม่ก็...เราไม่ควรที่จะแยกตัวเจ้าหญิงน้อยออกจากพวกมันเป็นอันขาดนะ"ดร.เคลฟพูดก็ยกอูคูเลเล่ขึ้นมาเล่นไปพลางๆ ชายหนุ่มวัยกลางเองพอได้ยินแบบนั้นบวกกับท่าทางเขาก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เลือกที่จะเงียบแล้วรอดูผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้....
ทางด้านของคุณ
คุณวิ่งหนีออกมาจากทหารคนนั้นและกำลังมุ่งหน้ากลับเข้าไปในป่าเพื่อที่จะไปหาพวกพี่เลี้ยง ถึงคุณจะไม่เคยเห็นพวกพี่เลี้ยงโกรธแต่คุณก็สัมผัสได้ว่าพวกเขาคงโมโหมากที่พวกพี่ทหารพวกนั้นมาพาคุณไปแบบนี้
แต่ว่าตอนนี้...คุณอยู่ที่ไหนกัน??
"พี่จ๋า..? พี่โครนอส? พี่คิโอเน่? พวกพี่ๆอยู่ไหนกันคะ?"คุณร้องเรียกหาพวกพี่เลี้ยงพลางมองซ้ายมองขวา รอบๆบริเวณนั้นมันเต็มไปด้วยสีเทากับหมอกบางหนาและต้นไม้สูงสีดำ เป็นเส้นทางที่ดูน่ากลัวกับบรรยากาศที่ดูวังเวงจนน่าขนลุก...
คุณเคยเห็นป่าแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง คุณจำได้ว่าในตอนที่คุณมาครั้งแรกป่าแห่งนี้มันเต็มไปด้วยสิ่งสวยงามและน่าอัศจรรย์เต็มไปหมด แต่พอหลังจากอยู่กับพวกโครนอสนานๆเข้าจนคุณเล่นซนแล้วเดินออกมาข้างนอกจากตอนแรกที่มันสวยงามและน่าชื่นชมตอนนี้มันกลับแปรเปลี่ยนเป็นความน่ากลัวแปลกๆ...
แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้สำหรับคุณก็คือการตามหาพวกพี่ๆของคุณ...
*ตึก ตึก ตึก*
เสียงฝีเท้าคู่หนึ่งเดินเข้ามาใกล้ๆคุณ คุณหันไปก็พบกับชายร่างสูงในชุดสีดำกับหน้ากากที่มีสายเชือกประดับด้วยอัญมณีกับดวงตาอัญมณีนิลสีดำที่คุณเห็น "พี่โครนอส!!" คุณร้องด้วยความดีใจแล้วพุ่งเข้าไปหาชายหนุ่มที่นั่งลงเหมือนจะรอรับคุณอยู่...
*ชิ้ง!*
สัญชาตญาณบางอย่างได้แวบเข้ามาในหัวก่อนจะรีบเข้ามาอุ้มตัวของคุณขึ้นพร้อมกระโดดขึ้นสูงเมื่อมีบางสิ่งบางอย่างได้พุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็ว ถ้าเป็นพวกกระสุนแบบธรรมดาๆหรือกระสุนที่มนุษย์ใช้กันเขาก็ไม่จำเป็นต้องหลบหรือจะหลบก็ได้...
แต่ว่า...กระสุนที่พวกทหารนั้นยิงมามันไม่ใช่กระสุนปกติ...
"หยุดอยู่ตรงนั้นแหล่ะ!!!"เสียงของทหารนายหนึ่งกล่าวขึ้น ดูจากจำนวนแล้วน่าจะมากันเป็นหลักสิบกว่านายได้เลย ไม่สิ...สามสิบ...สี่สิบ..ถือว่าจำนวนของทหารเยอะอยู่พอสมควร พวกเขายกปืนขึ้นเพื่อเตรียมยิงมาทางเขา คุณที่อยู่ในอ้อมแขนรู้สึกเหมือนเห็นท่าไม่ดีแปลกๆแล้วพยายามบอกพวกพี่ทหารให้หยุด
"พวกพี่ชายจะทำอะไรน่ะ!?"
"แม่หนูน้อย!! รีบออกมาจากตัวเขาซะ!! เจ้านั่นมันอันตราย!!"
"ไม่!! หนูจะอยู่กับพวกพี่โครนอส!!"
ด้วยความที่คุณยังไร้เดียงสาบวกกับที่คุณอยู่กับพวกเขามานานมากคุณก็ไม่อาจที่จะอยู่ห่างจากพวกพี่เลี้ยงไปได้...
*พรึ่บ! พรึ่บ!*
ร่างของพรรคพวกของโครนอสอีกห้าคนได้ปรากฎตัวออกมาราวกับว่าพวกเขาสามารถเทเลพอร์ตมาได้แล้วมายืนขนาบข้างๆของชายหนุ่มเหมือนกับกำลังปกป้องคุณอยู่
*พรึ่บ!!*
"ยิง!!!!"
*ปัง! ปัง! ปัง!*
พวกคิโอเน่ต่างวิ่งพุ่งเข้าไปหาพวกนั้น เหล่าทหารจึงได้สาดประสุนยิงใส่พวกมัน แต่ว่าพวกคิโอเน่ก็สามารถหลบหลีกพวกกระสุนเหล่านั้นได้อย่างชำนาญจนมาถึงตัวของทหารพวกนั้น โครนอสได้พาคุณออกมาจากเหตุการณ์การต่อสู้นั้นเหมือนกับว่าไม่ต้องการให้คุณเห็นภาพที่แสนโหดร้ายโดยไม่ฟังเสียงของคุณที่พยายามเรียกร้องพวกพี่ๆของคุณ...
"พี่โครนอส! พวกพี่เขาทำอะไร!? หนูจะไปหาพวกพี่คิโอเน่!! พี่โครนอสช่วยพวกพี่คิโอเน่ด้วยนะคะ!!"คุณพูดขณะที่ชายหนุ่มยังคงโอบอุ้มคุณไว้ในอ้อมแขนแล้ววิ่งออกมาให้ไกลจากสถานที่นั้น คุณไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นแล้วทำไมพวกพี่ชายคนนั้นถึงได้พยายามทำร้ายพวกพี่เลี้ยงของคุณด้วย...
*ฟิ้ววว!!*
*เคร้ง!!*
มีดที่ถูกปามาทางเขาด้วยความเร็ว แต่โครนอสก็สามารถใช้ดาบในการปัดการโจมตีนั้นไว้ได้จนมันกระเด็นออกไปไกล แต่ทว่ามีดที่ถูกปามานั้นมันกลับไม่ใช่สีเงินแบบทั่วๆไป เพราะตัวใบมีดนั้นมันถูกทำมาจาก 'อัญมณีทับทิม' เขาหันควับมองไปยังตัวต้นตอที่ปามีดมาซึ่งก็ตามมาด้วยเสียงปรบมือของบุคคลนั้นที่กำลังเดินออกมาจากที่หลบซ่อน
"ฝีมือของคุณเนี่ยช่างยอดเยี่ยมมากเลยจริงๆ แต่ถึงยังไงพวกคุณก็ยังมีจุดอ่อนอยู่นะ"ดร.เคลฟเดินออกมาประจันหน้ากับโครนอสด้วยรอยยิ้มที่ยกขึ้นตรงมุมปากกับหมวกคาวบอยที่ตอนนี้มันบดบังดวงตาของเขาจนคุณไม่เห็นมัน
"......."
"ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพวกคุณเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ค่อยพูดเลยมาตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก"
"พวกพี่เขาพูดได้นะคะพี่ชาย! พวกพี่เขาพูดได้! แต่พวกพี่เขามีเหตุผลที่ไม่พูด!!"
ระหว่างที่ดร.เคลฟกำลังพิจารณากับสิ่งมีชีวิตตรงหน้าอยู่คุณก็พูดขัดขึ้นเพื่อแก้ต่างให้พวกพี่เลี้ยงของคุณ บุรุษในเสื้อคลุมนักวิทยาศาสตร์สีขาวค่อยๆเลื่อนสายตามองมาทางคุณที่อยู่ในอ้อมแขนของโครนอสก่อนจะยิ้มให้
"เด็กน้อยที่น่ารักคนนั้น...คงจะเป็น 'เจ้าหญิง' ที่พวกคุณกำลังดูแลสินะ"
"................"
"สวัสดีนะครับคุณหนู กระผม 'อัลโต เคลฟ' หรือจะเรียกผมว่า 'ดร.เคลฟ' ก็ได้ เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยที่ได้พบกับเจ้าหญิงน้อยของพวกนั้นตนเป็นๆนะครับ~"เขาพูดแนะนำตัวเองพร้อมกับยกหมวกคาวขึ้นก่อนจะนำมาทาบอกและโค้งให้เหมือนเป็นการโค้งคำนับเจ้าหญิงน้อย
"มาร์เชียน่า! มาร์เชียน่า ไซเฟอรัสค่ะ! เรียกหนูว่า มาร์เชียน่า(คุณ) ก็ได้ค่ะ!"คุณเองก็เอ่ยแนะนำตัวกลับไปด้วยความไร้เดียงสา แต่มีเพียงชายหนุ่มที่อุ้มคุณอยู่นั้นยังคงเงียบและจ้องมองมาทางดร.เคลฟด้วยแววตาที่อ่านยาก
"ยินดีที่ได้พบนะขอรับคุณหนูมาร์เชียน่า ทางเราแค่ต้องการจะพาพวกคุณไปที่ศูนย์วิจัย และคุรหนูก็เช่นกันนะ---"
*ชิ้ง!!!*
ดาบสีนิลได้ถูกยกขึ้นตวัดมาจ่อที่หน้าผากของอีกฝ่ายด้วยความเร็วเมื่อดร.เคลฟที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ๆคุณ สายตาของโครนอสยามที่จ้องมองเขานั้นแม้จะดูไร้อารมณ์ความรู้สึก แต่การกระทำของเขานั้นมันกลับแสดงออกชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการให้อีกฝ่ายเข้าใกล้ 'คุณ'
"โว้วๆๆ ใจเย็นก่อนนะครับ~ ใจเย็น~ วางอาวุธลงก่อนนะครับ~" เขาพูดพลางยกมือขึ้นคล้ายยอมแพ้แต่ก็ใช้มือข้างหนึ่งยกนิ้วชี้มาแตะที่ปลายดาบแล้วดันไปด้านข้าง "กระผมคิดว่าคุณคงไม่อยากให้คุณหนูตัวน้อยเห็นฉากที่แสนโหดร้ายใช่มั้ยครับ~"
".........."
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากปากของชายหนุ่มชุดดำ มีเพียงความเงียบที่เข้าครอบงำรอบๆบริเวณ สายตาของโครนอสยามจ้องมองมาทางดร.เคลฟนั้นบัดนี้ถึงแม้ว่ามันจะดูไร้อารมณ์แค่ไหน แต่มันเหมือนกับกำลังสื่อบอกเขาว่า 'ออกไปซะ' อย่างไรอย่างงั้นแหล่ะ คุณที่มองดูเหตุการณ์อยู่นั้นก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง และไม่รู้ว่าพี่ชายของคุณเขาคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่
"พี่ชาย พี่ชายควรออกไปก่อนนะคะ พี่โครนอสเขากำลังไล่พี่ชาย"คุณที่สามารถอ่านและเข้าใจสิ่งที่พวกพี่เลี้ยงกำลังจะบอกได้จึงช่วยแปลให้อีกฝ่าย
"โอ้ๆๆ~ ดูเหมือนว่าคุณหนูตัวน้อยจะสามารถแปลความหมายให้ได้นะครับเนี่ย เก่งจริงๆ แต่กระผมคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะครับเพราะว่ามันเป็น 'คำสั่ง' น่ะครับ~ เพราะฉะนั้น...มากับพวกผมซะดีกว่านะครับ---"
*ฟึ่บ!!!*
ร่างของคุณถูกวางไว้บนพื้นก่อนที่ร่างของชายหนุ่มจะพุ่งเข้าโจมตีอีกฝ่ายด้วยความรวดเร็ว แต่ดร.เคลฟก็ได้ยกดาบขึ้นมาตั้งรับเอาไว้ได้ทันหวุดหวิดพอดี ดูเหมือนว่าเขาจะประเมินค่าความสามารถของเจ้าสิ่งนี้ตํ่าไปหน่อยแฮะ มันเร็วและมีพละกำลังที่มหาศาลเหนือกว่ามนุษย์มากจริงๆ...
คุณเห็นท่าไม่ดีก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง คุณทั้งกลัวและตกใจมากๆจึงเลือกที่จะไปหลบตรงโขดหินใหญ่แล้วคอยเฝ้ามองดูพี่เลี้ยงอยู่ห่างๆ
พี่โครนอสโกรธมาก พี่ชายคนนั้นจะเป็นอะไรมากมั้ยนะ?
ด้านของทั้งสองเผ่าพันธุ์ที่ต่างสู้รบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่ฝ่ายที่เสียเปรียบนั้นคงจะเป็นดร.เคลฟ เพราะว่าโครนอสไม่คิดจะเปิดช่องโหว่ให้เขาได้โจมตีกลับไปเลยสักนิด ถือว่าบุคคลนี้ช่างอันตรายและไม่ควรที่จะเข้ามายุ่งจริงๆ แต่เขาก็ไม่มีทางยอมให้ถูกฆ่าง่ายๆจึงตั้งรับดาบต่อมาแล้วผลักอีกฝ่ายออกไปพร้อมกระโดดถอยห่างออกมา
โครนอสที่ถูกผลัก แต่เขากลับสามารถตั้งหลักกลับมาได้จึงพุ่งตัวเข้าไปหาฝ่ายนั้นอีกครั้ง ดวงตาสีนิลที่ว่างเปล่าแต่กลับทอประกายวาวโรจน์แฝงอยู่ลึกๆในแววตาคู่นั้น เคลฟรู้ในทันทีว่าตอนนี้เขาคงแย่แน่ๆหากไม่รีบจัดการซะเดี๋ยวนี้
อึก!!!
ระหว่างการต่อสู้ ดาบนิลได้ฟาดฟันที่แขนของเขาจนเป็นรอยยาว เลือดสีแดงที่ไหลซึมผ่านเนื้อผ้าสีขาวจนมันเปลี่ยนเป็นสีแดงที่เด่นชัด แต่ไม่ทันไรเขาก็ต้องรีบหลบการโจมตีของโครนอสอีกครั้ง
ให้ตายสิ!! เจ้านี่มันเร็วชะมัด!!
ทางด้านของพวกคิโอเน่
ดูเหมือนว่าฝ่ายที่เสียเปรียบครั้งนี้คงจะเป็นพวกกองทหาร สาเหตุมาจากที่ว่าพวกคิโอเน่ที่สามารถหลบการโจมตีไหนจะยังมีหนึ่งในกลุ่มที่สามารถสร้างภาพลวงตาได้ คิโอเน่กระโดดขึ้นบนต้นไม้พร้อมกับเสกลูกธนูออกมาใส่ตรงก้านธนูพร้อมเล็งยิงใส่พวกทหารอีกสี่คน เมลวาสที่สร้างร่างโคลนของตัวเองขึ้นมาหลอกล่อพวกทหารจนพวกมันตกหลุมพลางถูกเขาฆ่าไปในที่สุด ลูเซียนที่ใช้ดาบฟาดฟันพวกทหารโดยที่พวกทหารนั้นแค่ถูกลูเซียสัมผัสก็ตายไปในที่สุดเพราะถูกพิษที่ไหลเวียนเข้าสู่หัวใจ ลูคาสต้าที่ถูกทหารล้อมรอบแต่เธอก็กระโดดหลบและปามีดเสียบเข้าที่คอพวกมันได้อย่างเฉียบพลัน
แต่เหมือนจะมีทหารนายหนึ่งที่ดันก่อกบฎยิงใส่พวกตัวเอง แต่ทว่าดันถูกหลอกว่าแท้จริงแล้วนั่นคือดูเวสซ่า หญิงสาวที่สามารถแปลงเป็นใครก็ได้เพื่อหลอกให้เหยื่อตายใจ...
พวกเขาสูญเสียเหล่าทหารไปเป็นจำนวนมาก ไม่มีใครที่สามารถยิงหรือสร้างบาดแผลให้พวกมันได้ 'โรเบิร์ต' ผู้เป็นหัวหน้าหน่วยตอนนี้เขากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดและคิดว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต้องมีคนตายหมดแน่ๆ แม้ว่ากระสุนในนั้นมันถูกเปลี่ยนมาใช้เป็นอัญมณีทับทิม แต่พวกมันก็หลบได้ ถ้าเป็นกระสุนหรืออาวุธธรรมดาที่พวกเขาใช้กันแม้จะโดนแต่ก็ทำให้พวกมันไม่ตาย หนำซํ้าพวกมันยังฟื้นขึ้นมาได้อีก...
"ท่านครับ! ตอนนี้พวกเราจะต้านพวกมันไว้ไม่อยู่แล้วครับ!!"
"เอากระสุนของนายมาให้ฉันซะ!!"
"ข-เข้าใจแล้วครับ!"
ทหารหนุ่มขานรับก่อนจะเร่งหยิบกล่องกระสุนขึ้นมาแล้วยื่นให้หัวหน้าทีมของเขาทันที โรเบิร์ตไม่มีทางเลือกนอกจากเขาจะต้องเสี่ยงเข้าไป ในฐานะชายชาติทหารเขายอมที่จะเสียสละเพื่อปกป้องพวกพ้องตัวเอง ในเมื่อกระสุนนั่นยิงไม่โดนเขาคงต้องเข้าไปหาพวกมัน ชายหนุ่มคิดสักพักจึงจัดการนำกระสุนที่ทำจากอัญมณีทับทิมออกมาแล้วหยิบเส้นลวดขึ้นมาทำให้มันดูเหมือนสร้อยคอ เขาทำแบบนี้แบบเร่งความเร็วจากนั้นจึงสวมใส่ให้ตัวเองและจากนั้นเขาก็วิ่งเข้าไปหาทหารคนหนึ่งที่กำลังถูกลูคาสต้าใช้มีดเพื่อคร่าชีวิต
"เฮ้!!! ได้ข่าวว่าแกกลัวเจ้าสิ่งนี้ใช่มั้ย!!!"
"!!!!!!!!"
โรเบิร์ตพุ่งเข้าไปขวางหญิงสาว แต่พอเธอได้เห็นอัญมณีรูบี้ที่ตอนนี้มาอยู่ตรงหน้าและอยู่ใกล้ๆมากเช่นนี้ทำให้ลูคาสต้าเบิกตากว้างและรีบกระโดดถอยออกมา
"เอาล่ะพวกแก!! รีบเอากระสุนออกมาซะเร็วเข้า!!!"สิ้นเสียงของเขา ทหารที่เหลือจึงรีบนำกระสุนออกมาแล้วเลือกที่จะกำมันไว้แต่ลูเซียนก็พุ่งเข้ามาจัดการทหารคนหนึ่งที่กำลังเร่งเอากระสุนทับทิมออกมา ทว่าก็มีเพื่อนร่วมงานนั้นได้รีบเข้ามาขวางไว้โดยในมือกำรูบี้จนลูเซียนกระโดดถอยห่างออกมาเช่นเดียวกับลูคาสต้า
"หน่วย MTF ทั้งหมด!! โจมตี!!!"สิ้นคำสั่งของโรเบิร์ตพวกหน่วยเอ็มทีเอฟคนอื่นต่างช่วยกันต้อนพวกลูเซียน แต่ก็มีลูกธนูที่ยิงเข้ามาปักกลางหัวของทหารทั้งสาม ซึ่งแน่นอนว่าเป็นฝีมือของหญิงสาวนักธนูที่ยังคงอยู่บนต้นไม้
มีทหารคนหนึ่งยกปืนขึ้นเล็งไปที่เธอและยิงมัน คิโอเน่หันควับแล้วเร่งกระโดดข้ามต้นไม้ไปอีกทางทว่าหญิงสาวคนนั้นก็กรีดร้องออกมาแล้วตกลงมาสู่พื้น โชคยังดีที่ลูเซียนเข้ามารับตัวเธอเอาไว้ได้ทัน...
บนต้นไม้ต้นหนึ่งนั้นได้ถูกวางตั้งเอาไว้ด้วยอัญมณีรูบี้ นั่นคือสาเหตุที่คิโอเน่กรีดร้องจนเสียหลักตกลงมา
พวกเมลวาสดูเหมือนว่าตอนนี้จะพยายามหนี แต่น่าเสียดายที่พวกเขากลับถูกพวกหน่วย MTF ล้อมรอบเอาไว้แถมยังอยู่ใกล้มากๆขณะที่ในมือพวกนั้นยังคงกำทับทิมอยู่
เสียงกรีดร้องดังไปทั่วภายในป่า พวกเขาทั้งห้าต่างยกมือขึ้นกุมศีรษะ บ้างก็ยกมือขึ้นมาจับที่คอตนเองเหมือนคล้ายกับทรมาณเจียนตาย เสียงร้องนั้นทำเอาพวกทหารต่างพากันแทบจะยกมือขึ้นปิดหู--
*พรึ่บ!!*
ตาข่ายจับสัตว์ได้ถูกปล่อยลงมาโดยฝีมือของพวกหน่วยเอ็มทีเอฟที่ช่วยกันคลุมร่างของพวกมัน แต่นี่มันไม่ใช่ตาข่ายแบบธรรมดา เพราะมันมีอัญมณีรูบี้แปะเอาไว้ด้วยนั่นจึงยิ่งทำให้พวกคิโอเน่กรีดร้องมากกว่าเดิม...
เพียงไม่กี่นาทีพวกเขาทั้งห้าก็ได้สลบไป...
"เอาล่ะ! พวกเราทำสำเร็จแล้ว!! รีบพาเจ้าพวกนี้ไปที่ศูนย์วิจัยเร็วเข้า!!! ตอนนี้เรายังเหลือแค่เจ้าตัวหัวหน้าเท่านั้น!!!"
"รับทราบแล้วครับ!!!"
สิ้นคำพูดเหล่าทหารทั้งหมดต่างก็ช่วยกันขนร่างของพวกคิโอเน่ที่อยู่ในตาข่ายเดียวกันขึ้นและนำไปยังฐานทัพเพื่อที่จะให้ทางศูนย์วิจัยได้นำไปตรวจสอบวินิจฉัยว่าเจ้าพวกนี้...มันคือตัวอะไรกันแน่...
ตัดมาทางด้านของคุณ
ร่างของบุรุษหมวกคาวบอยที่บัดนี้เต็มไปด้วยรอยบาดแผลจากการถูกฟาดฟันของชายหนุ่มตรงหน้า ที่แขนของเขาถูกแทงแต่ก็ยังพอที่จะทนมันได้แต่ว่า....ทางฝั่งของโครนอสเองก็ใช่ว่าจะไม่มีบาดแผลเลย เพียงแต่ว่าตัวหัวหน้าน่าจะอึดทึดทนมากกว่าพวกลูกน้องได้ดีมากแม้ว่าจะถูกดาบอัญมณีรูบี้ของเขาฟันไปบางส่วนก็ตาม แต่ก็ยังถือว่าน้อยกว่าตัวดร.เคลฟเยอะ
คุณที่ยังคงหลบซ่อนได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด พี่เลี้ยงคนโตของคุณดูท่าทางแล้วคงจะอารมณ์ไม่ดีแบบสุดๆ คุณไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนี้มาก่อนเลย แต่ว่า...ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้ล่ะก็แย่แน่ๆ คุณจะต้องห้ามพี่ชายของคุณเดี๋ยวนี้!!
"พี่โครนอส!! พี่โครนอสหยุดเถอะค่ะ!!"คุณร้องตะโกนห้าม และใช่...มันได้ผล โครนอสหยุดการกระทำแล้วหันมามองทางคุณด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง..แต่มันกลับดูเงียบสงบมากกว่าตอนแรกๆ คุณยิ้มเมื่อเห็นว่าพี่ชายคนนั้นหยุด แต่ก็ดีใจได้ไม่นาน---
*ฉึก!!*
ดาบเล่มยาวได้ถูกเสียบเข้าร่างของชายหนุ่มเข้าอย่างจังและรวดเร็วต่อหน้าต่อตาคุณ คุณเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ดวงตาของคุณสั่นระริกริมฝีปากที่อ้าออกราวกับจะกรีดร้องแต่ก็ร้องไม่ได้ เคลฟดึงดาบของเขาออกจนร่างของชายหนุ่มลงไปนอนกับพื้น...
"พี่โครนอส!!!" คุณรีบวิ่งเข้าไปหาร่างของชายหนุ่มที่เป็นเหมือนพี่ชายคนโต คุณทั้งเป็นห่วง ทั้งหวาดกลัวและกังวลอย่างยิ่งไม่รู้ว่าควรจะช่วยเขาอย่างไร คุณค่อยๆเขย่าแขนพี่เลี้ยงแล้วเรียกชื่อของเขา "พ-พี่จ๋า พี่อย่าเป็นอะไรนะ ฮึก หนูขอโทษ ฮึก หนูขอโทษ"
ดวงตาอัญมณีนิลสีดำได้ค่อยๆเลื่อนมามองคุณ มือหนึ่งที่กุมท้องที่ถูกแทงกับมืออีกข้างที่ว่างอยู่ค่อยๆยกขึ้นลูบบริเวณแก้มเนียนใสที่เปรอะคราบนํ้าตาและใช้นิ้วโป้งเช็ดมันอย่างแผ่วเบาคลับคล้ายกับว่าเขากำลังปลอบโยนคุณ..
' ไม่เป็นไร... '
นั่นคือสิ่งที่เขากำลังบอกคุณโดยที่มีเพียงคุณเท่านั้นที่สามารถรู้ความคิดอ่านและสิ่งที่พวกเขาจะพูดได้ นํ้าตาสีใสสุกวาวอันบริสุทธิ์ได้ไหลออกมาจากดวงตาอันไร้เดียงสาและมันค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มจนมิอาจหยุดได้พร้อมพรํ่าพูดคำขอโทษออกมาอย่างไม่หยุด ยิ่งปลอบ...เด็กน้อยก็จะยิ่งร้องให้มากขึ้น...มือเล็กค่อยๆกุมมือข้างที่เขาสัมผัสกับแก้มคุณราวกับต้องการบอกว่า หนูจะอยู่กับพี่..
"เอาล่ะเด็กน้อย มันถึงเวลาที่ต้องไปกันแล้ว"
"ม-ไม่เอา หนูจะอยู่กับพี่โครนอสและพวกพี่คิโอเน่ ไม่เอา!! ฮึก พี่จ๋า"
ร่างของคุณค่อยๆถูกอุ้มขึ้นโดยบุรุษเจ้าของหมวกคาวบอย มือเล็กๆที่ยังคงกอบกุมมือใหญ่ของชายหนุ่มนั้นค่อยๆถูกดึงออกอย่างช้าๆ แม้จะพยายามจับมันไว้แน่นแค่ไหนจนถึงนิ้วชี้ของเขา แต่ทว่ากลับถูกมือของเคลฟจับแขนเล็กของคุณออกจากเขาและค่อยๆถอยห่างจากบุรุษชุดดำอย่างช้าๆ...
เด็กน้อยรํ่าให้ครํ่าครวญด้วยเสียงอันแผ่วเบาแต่ก็ไม่ได้เบามาก ราวกับว่าคุณต้องการที่จะส่งมันไปให้ถึงชายหนุ่ม ร่างของคุณค่อยๆห่างจากบุรุษชุดดำอย่างช้าๆ...
*ครื้น!! เปรี้ยง!!*
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นพร้อมกับสายฝนที่ตกลงมา ซึ่งนั่นทำให้ดร.เคลฟต้องใช้เสื้อคลุมสีขาวบังตัวคุณเอาไว้เพื่อกันฝน เป็นเวลาเดียวกันกับที่พวกทหารหน่วยเอ็มทีเอฟที่เดินเข้ามาเจอเขาพอดีและได้ออกคำสั่งให้พวกทหารนำตัวของโครอนสกลับไปยังศูนย์วิจัย...
ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องและสายนํ้าฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ดวงตาที่ยังคงจับจ้องมองร่างของเด็กน้อยที่เขาและพวกพ้องเป็นคนที่ช่วยชุบเลี้ยงมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กที่พูดไม่ชัด...ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นนั้น..คือมือของเขาที่ยกขึ้นราวกับว่าพยายามที่จะคว้าตัวคุณให้กลับมา...ในขณะที่คุณมองมาทางเขาแล้วพยายามที่จะยื่นมือมาหาเขาด้วยเสียงรํ่าให้...
แต่ยิ่งพยายามจะคว้าคุณเอาไว้มากแค่ไหน...มันก็ยิ่งห่างไกล...
สิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้...มันพร่ามัวจนเขาไม่อาจมองเห็นตัวคุณได้
ภาพทุกอย่างมันดับลง...เหลือเพียงแค่ภาพสีดำที่เขาเห็นตอนนี้และไม่อาจรับรู้ได้ว่าร่างของเขาได้ถูกบางสิ่งคลุมเอาไว้
และถูกนำตัวกลับไปยังศูนย์วิจัยลับที่ไม่มีใครรู้นอกจากพวกเขา...
' SCP FOUNDATION '
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น