ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : EP.10การไปทานข้าว..มันชั่งเป็นอะไรที่โคตรวุ่นวายเอี้ยๆ...[รีไรท์]
"บางครั้งฉันก็มักคิดว่า...ถ้าฉันอยู่คนเดียวความรู้สึกจะต่างกันมั้ย??"
หลังจากที่ทั้งคุณและเฟลได้ออกมาจากห้างสรรพสินค้าแล้ว ตลอดทางเดินเฟลมักจะทำสีหน้าหงุดหงิดและคอยจับข้อมือของคุณไว้ราวกับกันไม่ให้คุณหนีไปไหนหรือพลัดหลงกัน บางครั้งคุณก็สงสัยว่าเดี๋ยวนี้เฟลเปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวหรอ? เห็นปกติชอบทำตัวซึนเดเระและทำตัวหยิ่งไม่ยอมคนนี่นา
คุณเห็นเฟลทำสีหน้าหงุดหงิดและโมโหนิดๆมาตั้งแต่ที่เฟลพบเจอจีแซนส์แล้วล่ะ แต่คุณก็ไม่คิดจะถามอะไรมากหรอกนะคุณถามได้เพียงแค่ว่า...
"เป็นอะไรรึเปล่าคะเฟล..."
"ไม่มีอะไรหรอก! รีบกลับเข้าหอกันได้แล้ว!!"
เฟลพูดด้วยนํ้าเสียงที่ดูหงุดหงิดนิดหน่อยและไม่ค่อยสบอารมณ์ แม้คุณจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่คุณก็ทำเพียงแค่ว่า...
"งั้นหรอ..."คุณตอบกลับแบบสั้นๆ ในระหว่างที่กำลังเดินกลับหอนั้นเฟลเป็นคนขออาสาช่วยถือของให้คุณ ตอนแรกๆคุณก็ปฏิเสธเขาแต่เฟลก็ยังคงยืนยันว่าเขาจะช่วยคุณถือเอง จนคุณต้องยอมปล่อยให้เฟลถือของสัมภาระของคุณไป...
"นี่[ชื่อคุณ]..."
"มีอะไรหรอเฟล?"
"ถ้าเกิดว่าวันนึง...มีคนมาขัดขวางพวกเราสองคน...ขัดขวางไม่ให้พวกเราได้เป็นเพื่อนมิตรสหาย...ขัดขวางไม่ให้พวกเราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้...เธอจะ...ยังอยู่เคียงข้างฉันหรือเปล่า?"
จู่ๆเฟลก็เอ่ยถามคำถามนั้นออกมา ดวงตาคู่งามของคุณเหลือบสายตามองชายหนุ่มโครงกระดูกเจ้าของฟันสีทองซี่หนึ่งด้วยแววตาเรียบนิ่ง...
"แน่นอนสิเฟล...เพราะนายคือ 'เพื่อนคนแรก' และเป็น 'เพื่อน' คนสำคัญของฉัน นายคือเพื่อน...ที่ยอมรับในตัวฉัน...และช่วยพาฉันออกมาจากโลกบ้าๆแบบนั้น..."คำพูดของคุณนั้นเหมือนจะทำให้ชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่ง คุณก็ไม่เห็นท่าทีของเฟลเสียเท่าไหร่...
"..ฮะๆ นั่นสิ ขอบใจนะยัยบื้อ"
ไม่..ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย...
"อืม...ไม่เป็นไรหรอกเฟล งั้นเรากลับกันเลยดีมั้ย?"คุณเอ่ยถามเขาออกไป
ไม่อยาก...เป็นเพียงแค่ 'เพื่อน' เลย...
"อื้ม งั้นรีบกลับกันเถอะ"
อยากเป็นมากกว่าคำว่า 'เพื่อน' ...อยากเป็นคนนึงที่ได้อยู่ใกล้ๆเธอ...
"โอเคร"
หากเป็นไปได้...ก็อยากจะบอก 'ความรู้สึก' ของฉัน..ให้เธอได้รับรู้...
ขอเพียงแค่เธอ...ยอมเปิดใจให้ฉัน..
ตอนนี้คุณได้กลับมาถึงที่หอพักของคุณเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คุณกล่าวอำลาเฟลก่อนที่คุณจะกลับเข้าไปในห้องของคุณ ก่อนที่คุณจะยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู...
คุณรู้...รู้อยู่แล้วว่าเฟลนั้นคิดยังไงกับคุณ และคุณรู้ว่าเฟล 'รักคุณ' มากแค่ไหน...
แต่คุณก็ไม่เข้าใจ...ว่าทำไมคนเราต้องมี 'ความรัก' ...
ทั้งที่การมี 'ความรัก' ...มันจะทำให้คนเรา 'เจ็บปวด' ...
แต่ทำไม...โลกเรายังต้องมี 'ความรัก' ...
คุณสะบัดไล่ความคิดของคุณออกไป คุณคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ทำไม...คุณจะต้องมาคิดเรื่องแบบนี้กัน คิดไปมันก็มีแต่จะทำให้คุณปวดหัวเปล่าๆและอีกอย่าง...คุณไม่ต้องการมัน คุณจึงเลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องนํ้าเพื่ออาบนํ้าเผื่อจะทำให้คุณนั้นเลิก 'กังวล' เรื่องพวกนี้เสียที...
โดยที่คุณไม่รู้ตัวเลยว่า...
คุณกำลังจะได้รับ 'การเปลี่ยนแปลง' ...
ในเช้าวันต่อมา คุณก็มาเรียนตามปกติโดยที่มีเฟลพาคุณมาส่ง พร้อมทั้งพวกเพื่อนๆของคุณอย่างแซนส์ บลูแซนส์ และพาพี้ ซึ่งสำหรับคุณแล้วก็คิดว่ามันคือเรื่องปกติไปเสียแล้ว คุณเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร หรือเพราะคุณปรับตัวได้เร็วกันแน่นะ
"นี่ลอสจัง! ตอนกลางวันเราไปกินข้าวด้วยกันนะ!"บลูแซนส์พูดพร้อมทำท่าแบ้วๆอ้อนๆคุณด้วยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู คุณหรี่ตามองเด็กชายตัวเล็กๆก่อนที่คุณจะตอบว่า...
"อืม...ก็ได้"คุณตอบ และคำตอบนั้นมันทำให้บลูแซนส์ถึงกับร้องออกมาด้วยความดีใจแบบสุดๆ ช่างดูไร้เดียงสาจริงๆเลยนะ แถมพาพี้ก็ดูท่าทางแล้วจะดีใจที่คุณไปด้วยเพราะน้องชายของเขาติดคุณแจมาก
"ถ้าอย่างงั้นพวกเรารีบไปเข้าเรียนกันเถอะเนอะ---"
"แซนส์!"
เสียงหวานใสแลดูใสซื่อดังขึ้น ทำให้ทั้งเฟล แซนส์ บลูแซนส์และพาพี้ต่างหันไปก็พบกับร่างของเด็กสาววัย 13ปี ตัวสูง 156 เซน เรือนผมบ๊อบสั้นสีนํ้าตาล ดวงตาที่ดูเหมือนจะหลับตาอยู่ตลอดเวลาแต่ก็ยังสามารถมองเห็นได้ ผิวขาวอมนํ้าผึ้ง สวมเสื้อสีม่วงอ่อนลายสีชมพูเข้ม กางเกงขาสั้นสีนํ้าตาล หน้าตาน่ารักดูอ่อนโยนและใสซื่อ...
มาแล้วสินะ....
'ฟริกส์ ดรีมเมอร์'
"ฟริกส์...เธอ...ยังไม่ตาย"แซนส์ดูท่าทางแล้วจะดีใจและอึ้งนิดๆพร้อมกับค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมาราวดีใจนิดหน่อย
"อื้ม! ฉันยังไม่ตายหรอกแซนส์ ฉันกลับมาแล้วล่ะ ^^"พอพูดจบ แซนส์ก็พุ่งเข้าไปสวมกอดเด็กสาวด้วยความดีใจ ฟริกส์เองก็กอดอีกฝ่ายตอบกลับไปแต่คุณกลับเห็นแววตาของฟริกส์ที่มองมาทางคุณราวกับชนะ...
คุณมองฟริกส์ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยปกติ แต่คุณก็ส่งรอยยิ้มใสซื่อกลับไปให้ทำให้ฟริกส์คิ้วกระตุกนิดๆ แต่ก็ยังคงทำตัวใสซื่อเหมือนเดิม...
เสแสร้ง...นั่นคือสิ่งที่คุณคิด แต่คุณก็ไม่โง่
"ว่าแต่...พี่สาวคือใครหรอคะ??"ฟริกส์หันมามองทางคุณพร้อมเอียงคอถามด้วยท่าทางใสซื่อแลดูน่ารักน่าเอ็นดู คุณค่อยๆยิ้ม(เสแสร้ง)อ่อนโยนออกมาบางเบา
"พี่ชื่อ ลอส มาโรเวก้า น่ะจ้ะ เรียกพี่ว่า ลอส ก็ได้นะจ้ะฟริกส์"คุณกล่าวแนะนำตัวพร้อมส่งรอยยิ้มอ่อนโยน จนทำให้คนรอบๆข้างต่างพากันหน้าแดงเขินๆเมื่อเห็นรอยยิ้มของคุณ แม้แต่แซนส์ก็เช่นกัน ฟริกส์แอบมองคุณด้วยแววตาไม่พอใจแวบนึงเพราะคุณมีสิ่งที่ดีกว่านางตั้งเยอะ...
ถ้าให้เทียบกับความสวยแล้ว...
ถือว่าฟริกส์ 'แพ้คุณราบคาบ' เลยล่ะ...
เพราะคุณมีเรือนผมสีดำยาวสวยเงางาม ดวงตาคมกลมโตสวยสีชมพูพีชดั่งเพชร ผิวขาวซีดอมชมพูดูน่าทะนุถนอมราวกับตุ๊กตา ดวงหน้ากลมเรียวงามยิ่งกว่าสตรี และคุณมีริมฝีปากบางเล็กสีชมพูเชอร์รี่สวยดูน่าลิ้มลองมากๆ...
คุณก็ไม่ต่างจากเทพธิดาที่ลงมาจุติบนโลกใบนี้เลย...
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่ลอส!"ฟริกส์ยิ้มใสซื่อแล้วฟริกส์ก็ได้ยื่นมือมาให้คุณจับ คุณมองมือของเด็กสาวตรงหน้าก็พอจะเดาเกมของอีกฝ่ายออก แล้วคุณก็ยื่นมือไปจับมือฟริกส์ ฟริกส์ยิ้มก่อนที่ฟริกส์จะบีบมือคุณแรงๆเพื่อหวังให้คุณเจ็บแล้วสะบัดนาง แต่ไม่เลย...คุณไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซํ้า...
เพราะมือทั้งสองข้างของคุณนั้นเป็น 'เครื่องจักร' ยังไงล่ะ...
ใช่ว่าคุณจะเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายคิดอะไร เพราะในอดีตคุณก็เคยเจอคนประเภทนี้เล่นกับคุณแบบนี้เช่นกันจนคุณจดจำมันได้ แต่คุณก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเพราะว่าแขนของคุณแท้จริงแล้วทำมาจาก 'เครื่องจักร' และคุณก็รู้ว่าฟริกส์ทำแบบนี้ก็เพื่อทำให้คุณเจ็บแล้วสะบัดเธอเพื่อที่ฟริกส์จะได้เสแสร้งบีบนํ้าตาเรียกร้องความสงสารแล้วโยนความผิดมาที่คุณ...
แต่คุณไม่โง่ยอมทำตามเกมหรอก ในเมื่ออีกฝ่ายคิดจะทำร้ายเพื่อนของคุณ...
ฟริกส์เริ่มนิ่วหน้านิดๆเพราะความแข็งของมือคุณที่บีบยังไงก็ยังแข็งอย่างกะหินแน่ะ คุณจึง(แอบ)บีบมือของฟริกส์แรงๆแต่เคลือบด้วยพลังเวทย์แสงทำให้มือของฟริกส์ไม่มีรอยมือของคุณที่บีบ ฟริกส์ที่ถูกบีบมือก็เผลอสะบัดมือและดึงมือของตัวเองกลับมาแต่คุณก็(เสแสร้ง)ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรงราวกับคุณถูกอีกฝ่ายสะบัดจริงๆ
*ตุ้บ!!*
อึก!
"ลอส! / ยัยลอส!! / ลอสจัง! / ตัวเล็ก!"ทั้งแซนส์ เฟล บลูแซนส์ และพาพี้ต่างรีบวิ่งเข้ามาช่วยคุณ ซึ่งแซนส์เป็นคนเข้ามาพยุงตัวของคุณให้ค่อยๆลุกขึ้น
"เธอไม่เป็นอะไรนะเด็กน้อย?"แซนส์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"ฉ-ฉันไม่เป็นไรค่ะ--อ-อึก"คุณ(เสแสร้ง)ร้องออกมาด้วยความเจ็บก่อนที่คุณจะนำมือมาจับที่ข้อศอกของคุณเอง เฟลเข้ามาจับแขนข้างที่คุณมีแผล
"ไม่เป็นไรบ้าบออะไรล่ะยัยบื้อ!! มีแผลถลอกขนาดนี้เนี่ยนะบอกว่าไม่เป็นไรน่ะ!!"เฟลพูดด้วยท่าทางฉุนเฉียว ก่อนที่เขาจะดูแผลของคุณ
"ฉ-ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆเฟล แค่แผลถลอกเอง"คุณก็ยัง(เสแสร้ง)เจ็บอยู่ดี ฟริกส์ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพร้อมนำมือมากุมมือตัวเองด้วยความเจ็บและเพื่อเรียกร้องความสงสาร
"ฮ-ฮึก จ-เจ็บจัง ท-ทำไมพี่ลอสต้องมาบีบมือหนูด้วยคะ ฮึกๆ"ฟริกส์พูดพร้อมกับเสแสร้งบีบนํ้าตาออกมา แซนส์ที่เห็นก็ทำท่าจะเข้าไปดู แต่...
"บีบมือบ้าบอไรของแกยัยงั่ง มือแกไม่เห็นจะมีรอยบีบเลยสักนิดเดียว!!!"
พอเฟลพูดแบบนั้นก็ทำเอาแซนส์ชะงักและหยุดการเคลื่อนไหวทันที ฟริกส์เมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็แอบมองดูมือตัวเองนิดๆก็แอบกัดฟันแน่นก่อนที่ฟริกส์จะแอบบีบมือตัวเอง
"ฮ-ฮึก ต-แต่ว่าหนูเจ็บจริงๆนะคะ ฮึก"ฟริกส์พูดพร้อมแบมือให้ดูว่าเธอถูกคุณบีบมือจริงๆ
"ถ้าลอสบีบมือแกจริงๆ ทำไมขนาดมือของแกกับลอสมันต่างกันแบบนั้นหะ!? มือของลอสน่ะเล็กกว่ารอยมือของแกอีก!!"เฟลก็ยังคงตอกหน้าฟริกส์ต่อไป ซึ่งพอเฟลจับมือของคุณมาเทียบกับมือของฟริกส์ที่ถูกบีบก็พบว่ามันต่างกันจริงๆ...
ฟริกส์ที่โดนตอกมาแบบนั้นก็หน้าเสียนิดหน่อย แซนส์เริ่มมองฟริกส์ด้วยความไม่เข้าใจและสับสน และเขาไม่อยากจะเชื่อว่าฟริกส์จะเป็นคนแบบนี้และทำเรื่องแบบนี้เลย...
บลูแซนส์มองฟริกส์ด้วยความไม่พอใจ แต่เหมือนคุณจะแอบเห็นแววตาของบลูแซนส์ที่มองฟริกส์ราวกับอยากจะฆ่าเด็กสาวให้ตายแวบนึงแล้วกลับมาเป็นแววตาของเด็กชายผู้ไร้เดียงสา...
พาพี้ก็ถึงกับเก็บอมยิ้มไว้ในกระเป๋าแล้วมองฟริกส์ด้วยแววตาที่ไม่เป็นมิตรนิดหน่อย...
ส่วนเฟลถึงแม้จะรู้ว่าการกระทำของคุณนั้น..และการแสดงออกมันคือการเสแสร้ง แต่เขาก็ไม่ชอบให้ใครมาทำร้ายคุณและไม่ชอบให้ใครมาทำให้คุณบาดเจ็บด้วย พอเห็นคุณได้แผลก็โกรธมากๆ...
ส่วนคนรอบๆข้างอย่างนักเรียนชายคนอื่นๆต่างพากันซุบซิบนินทา ซึ่งควรจะเป็นพวกตุ๊ดกับกระเทยเสียมากกว่าที่จะทำตัวเหมือนผู้หญิงน่ะ ส่วนพวกผู้ชายต่างพากันมองฟริกส์ด้วยแววตาสมเพช บางคนก็แอบนินทาฟริกส์...
เอาแล้วไงล่ะ...
แล้วเธอจะทำยังไงต่อไปล่ะ...
ฟริกส์ ดรีมเมอร์
[ ต่อ ]
"ฮ-ฮึก...ฉ-ฉันไม่ได้ทำนะ ฮึก ฉันไม่ได้ทำ ฮึก พี่ลอสใช้พลังควบคุมหนูต่างหาก"ฟริกส์พูดพร้อมกับบีบนํ้าตาเพื่อเรียกคะแนนความสงสาร จนแซนส์ต้องมองมาทางลอส
"นี่แกโง่หรือเปล่าหะยัยงั่ง!! ถึงแม้ลอสจะแข็งแกร่งแต่ลอสก็ไม่เคยใช้พลัง!! และฉันมั่นใจว่าลอสน่ะไม่มีพลังแห่งการควบคุมหรอก!! เพราะฉันเคยเห็นตอนลอสไปตรวจพลังมา ไม่เชื่อลองดูเอาเลย!!"พอเฟลพูดจบเขาจึงหยิบกระดาษใบหนึ่งที่เป็นผลการตรวจพลังของคุณโชว์แม่มในที่สาธารณะเลย ซึ่งพอฟริกส์เห็นดังนั้นก็หน้าซีดเผือดในทันที...
คุณแอบเหลือบมองเฟลเพื่อนรักของคุณเล็กน้อย ซึ่งคุณต้องขอยอมรับว่าเฟลนั้นแสดงบทบาทในแบบของตัวเองได้ดีมากๆ สงสัยคุณคงต้องไปหาถ้วยทองคำมาเป็นรางวัลให้กับเฟลที่เป็นนักแสดงดีเยี่ยมสักหน่อยแล้วล่ะนะ
"และอีกอย่างกูก็มีหลักฐานที่มึงไปมั่วผู้ชายด้วยว่ะ ไหนจะบันทึกเสียงก็มี มึงจะลองดูมะไอเด็กเมื่อวานซืน"เฟลพูดด้วยใบหน้าที่โกรธแค้น ซึ่งดูแล้วสำหรับคุณมันก็แค่การแสดงดีๆนี่เอง คุณก็ไม่เข้าใจว่าไอเฟลจะเปิดเผยความลับของนังฟริกส์ตอนนี้ทำไม แต่ก็เอาเถอะ สงสัยเขาจะอัดอั้นมานานล่ะสิ
ไม่รอช้าเฟลก็ได้เปิดคลิปบันทึกเสียงให้ทุกๆคนในกลุ่มของเขาได้ยิน เขาเปิดเสียงแบบให้ดังฟังชัด มันเป็นเสียงของฟริกส์จริงๆอย่างแน่นอน เป็นเสียงตอนที่ฟริกส์เอากับผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ทราบว่าเขาเป็นใคร และมีการพูดชื่อของฟริกส์ด้วย ไม่พอแค่นั้นเฟลยังเปิดคลิปวิดีโอ ซึ่งมันเป็นเสียงเดียวกันกับคลิปบันทึกเสียงเป๊ะมากเลย ไหนจะภาพนั่นคือ...'ฟริกส์' ที่กำลังร่วมรักกับผู้ชายหล่อๆหน้าตาดีคนหนึ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นมนุษย์
"ฟริกส์...ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้..."แซนส์มองฟริกส์ด้วยสายตาผิดหวังแบบสุดๆและโกรธตัวเองที่หลงเชื่อเด็กสาวคนนี้มานาน ไม่อยากจะเชื่อ...ฟริกส์ที่ใสซื่อบริสุทธิ์และอ่อนหวานหายไปไหนหมด?
"ม-ไม่ใช่นะคะ! ฉ-ฉันไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นจริงๆนะคะ ฮึก มันเป็นการตัดต่อค่ะ ฮึกๆ ฟ-เฟลคุงมันเป็นการตัดต่อ ฮืออ---"
"ตัดต่อพ่*งมึงเดะ! กูไปเจอเต็มๆตาสองตาตั้งแต่แรกล่ะโว้ย!!!"เฟลดูเหมือนจะเหลืออดมากๆแล้วทำท่าจะเข้าไปอัดฟริกส์ แต่คุณก็จับที่ข้อมือของเฟลเป็นการรั้งเอาไว้ เฟลหันมามองทางคุณ
"พอเถอะค่ะคุณเฟล..ฉ-ฉันไม่เป็นไรแล้ว อย่าทำอะไรน้องฟริกส์เลยนะคะ"
"ยัยบ้าลอส!! เธอจะไปปกป้องคนแบบนี้ทำไม!? อีบ้าสำส่อนนี่มันตั้งใจจะใส่ร้ายเธอนะว้อย!!"ดูเหมือนว่าคราวนี้เฟลจะโมโหจริงๆแฮะ แต่คุณยังไม่อยากให้ฟริกส์เจ็บตัวตอนนี้ คุณต้องการสั่งสอนฟริกส์
"พอเถอะค่ะคุณเฟล...คุณทำร้ายเธอแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะคะ อย่างน้อยๆดิฉันก็แค่บาดเจ็บที่มือเล็กน้อยเดี๋ยวก็หายแล้วล่ะค่ะ ถึงคุณจะทำร้ายแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้แผลของดิฉันหายหรอกนะคะ"คุณพูดราวกับพยายามปลอบเพื่อนจอมเถื่อนและใจร้อนของคุณ ดูเหมือนเฟลจะไม่สบอารมณ์แต่มันก็ทำให้เขาใจเย็นลงขึ้นมาบ้าง
"เข้าใจแล้ว งั้นไปกันเถอะยัยลอส ส่วนแก ถ้าแกยังมายุ่งกับลอสเพื่อนฉันอีกล่ะก็ แกได้จบไม่สวยแน่!!!"เฟลหันมาพูดกับฟริกส์ด้วยสายตาและนํ้าเสียงที่น่ากลัวมากๆจนฟริกส์ตัวสั่นราวกับลูกนกพร้อมกับร้องให้ออกมาราวกับเรียกร้องความสงสาร แต่ไม่สำหรับพวกเขา เฟลช่วยพยุงตัวของคุณแล้วอุ้มคุณขึ้นในท่าเจ้าสาว แซนส์มองฟริกส์อย่างเย็นชาและสายตาที่ผิดหวังและเดินตามเฟล พาพี้ก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจฟริกส์อยู่แล้วก็ทำเพียงแค่สูบบุหรี่มองไปทางอื่นแล้วเดินตามแซนส์ไป ส่วนบลูแซนส์ก็มองทางฟริกส์ปานจะฆ่าให้ตายแล้วรีบวิ่งตามพาพี้ไป ทิ้งให้ฟริกส์ยืนกำกางเกงแน่นข่มความโกรธแค้นและความริษยา
ทำไมกัน? ทั้งๆที่ฉันดีกว่ามันแท้ๆ!
ฉันทั้งสวยกว่า ทั้งจิตใจดีมีเมตตากว่า ทั้งน่ารัก ทั้งมีแต่คนรักกว่ามันแท้ๆ!!
เป็นเพราะแกอินังร่าน! ถ้าไม่มีแกสักคน พวกหนุ่มๆต้องหันมาสนใจฉัน!!!
[ ทางฝั่งของพวกคุณ ]
"หืม--เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!?"สเว๊ปดรีมไนท์แมร์หรือมาเวลเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเฟลอุ้มคุณมา แถมดูท่าทางแล้ว ร่างกายของคุณดูสั่นนิดหน่อยด้วยความกลัวแม้ว่าใบหน้าของเธอจะแสดงถึงความนิ่งเฉยชา และเหมือนว่ามือของคุณจะกุมเอาไว้ด้วย
"ก็ยัยฟริกส์น่ะสิ! มันบังอาจมาบีบมือเพื่อนฉันแล้วยังบังอาจมาสะบัดมือเพื่อนฉัน! และเกือบจะใส่ร้ายเพื่อนฉันแล้วด้วยเนี่ยสิ!!"เฟลพูดด้วยความโกรธก่อนจะพาคุณมานั่งบนโซฟาในร้านอาหารแห่งหนึ่ง มาเวลเมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อรับรู้ว่าฟริกส์ได้กลับมาถึงแล้วและแถมยังสร้างความวุ่นวายทำร้ายคุณอีกด้วย จริงๆเขาก็รู้นิสัยของฟริกส์อยู่แล้วเพราะมีพี่ชายช่วยด้วย แต่เขาไม่คิดเลยว่าฟริกส์จะกล้าทำร้ายคุณและพยายามใส่ร้ายคุณแบบนี้
"ลอส! ยัยนั่นทำอะไรเธอรึเปล่า!?"มาเวลเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมมานั่งข้างๆคุณ คุณมองเขาด้วยท่าทางนิ่งเฉยพลางส่ายหน้าแทนคำตอบ
"ฉันชินแล้วค่ะคุณมาเวล โดนทำร้ายยิ่งกว่านี้ดิฉันก็เคยมาแล้ว"คุณพูดตามความจริง
"ไม่เอาน่า อย่าพูดอย่างงั้นสิลอส รู้มั้ยว่าทำให้พวกฉันเป็นห่วงนะ!"
"ชิล์! นายจะไปพูดอะไรแบบนั้นกับยัยนี่ก็ไม่ได้อะไรหรอก ยัยลอสบ้านี่มันเคยสนใจตัวเองที่ไหนเล่า! ขนาดฉันยังคอยเตือนก็แล้ว คอยห้ามก็แล้วยัยนี่ยังเอาตัวเองไปเสี่ยงอีก!"เฟลพูดพลางเขกหัวของคุณไม่แรงไม่เบานัก แต่คุณก็ไม่รู้สึกเจ็บเลย
"ฉันไม่เข้าใจ...ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกคุณต้องมาห่วงฉัน ทั้งที่ฉันมันแปลกประหลาดและไม่เคยมีใครสนใจอยู่แล้วแท้ๆนอกจากคุณแม่และเพื่อนสนิทของฉัน..."คุณพูดอย่างเรียบเฉย...
มันคือความจริง ตั้งแต่เกิดมาคุณไม่เคยได้รับความรักและความเอาใจใส่จากคนรอบข้างมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ในที่สุดก็ได้ 'ทอเรียล' ช่วยดึงคุณออกมาแล้วรับคุณมาเป็นลูกบุญธรรม ทอเรียลเป็นคนแรกที่ดูแลและเอาใจใส่ ให้ทั้งความรักและอีกมากมายที่คุณไม่เคยได้รับ...เป็นคนแรกที่ทำให้คุณเข้าใจในความรู้สึกของการเป็นมนุษย์ รองลงมาก็คือเฟลแซนส์และเฟลพาไพรัส...เพื่อนสนิทคนแรกของคุณที่แม้จะปากแข็ง ซึน และก็เถื่อนแค่ไหนแต่ลึกๆกลับเป็นคนที่แอบซ่อนความอ่อนโยนเอาไว้...
แต่คุณก็ยังไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันคืออะไร...
คุณไม่เข้าใจเรื่องความรู้สึกของการเป็นมนุษย์ คุณไม่รู้ว่าควรจะแสดงมันออกมาอย่างไร คุณคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องมีความรู้สึกน่ะดีแล้วล่ะ...
เพราะคุณจะได้ไม่ต้องมาเจ็บปวด ไม่ต้องมารู้สึกทรมาณเหมือนเมื่อก่อนอีก...
คุณไม่ต้องการ...ความรู้สึกแบบ 'มนุษย์' ...
แต่ก็พึ่งมาเข้าใจ..ในวันที่ 'สายเกินไปแล้ว' ทอเรียลตาย...ตายเพื่อปกป้องคุณ ยอมเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงเพื่อให้คุณมีชีวิตรอดต่อไป และอยู่เคียงข้างคุณมาตลอดแม้จะกลายเป็นวิญญาณก็ตาม
สิ่งที่ทอเรียลปราถนาคือการที่คุณเรียกเธอว่า 'แม่' ดังนั้นคุณรู้ดีว่าหากจะให้ทอเรียลอยู่กับคุณตลอดไปมันอาจจะเป็นการเห็นแก่ตัวเกินไป คุณรู้ดีว่าทอเรียลหวังดีกับคุณให้คุณได้เข้ามาเรียนโรงเรียนชายล้วนแห่งนี้...
แต่ถึงจะไม่มีทอเรียลคุณก็ยังมี 'เฟลแซนส์' ที่เป็นเพื่อนรักและสนิทกันมานาน ความรู้สึกนี้มันเหมือนกับตอนที่ทอเรียลเลี้ยงดูคุณตั้งแต่ที่ยังมีชีวิต...
นั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณกลัว...กลัวว่าเพื่อนที่ดีที่สุดของคุณจะทิ้งคุณไปรึเปล่า? นี่..ใช่ความรู้สึกของคำว่า 'รัก' หรือเปล่า? นี่..ใช่ความรู้สึกจริงๆรึเปล่า?
คุณจะมีโอกาสได้มีความรู้สึกอีกหรือเปล่า?
"ลอส รู้อะไรมั้ย"มาเวลเอ่ยขึ้นพลางยื่นมือไปแตะที่ไหล่ของคุณเบาๆ
"ทุกๆคนเกิดมาล้วนต้องมีความแตกต่างกันทั้งนั้น ไม่มีหรอกนะคนที่เกิดมาจะต้องเพอร์เฟ็คตั้งแต่แรก มันต้องมีอุปสรรคที่จะช่วยสอนให้เราได้เรียนรู้ที่จะเข้มแข็ง เรียนรู้ที่จะต่อสู้ เรียนรู้ที่จะมีความสุขนะ"มาเวลกล่าวพลางเลื่อนมือมาลูบหัวของคุณเบาๆ
"ฉันเชื่อว่า..สักวันนึงเธอจะได้พบเจอมันแน่ๆ พบเจอ...กับความรัก ซึ่งพี่ชายและพวกฉันก็กำลังจะสอนเธอนี่ไงล่ะว่าอะไรคือความรู้สึกแบบไหนน่ะ---"
"มึงไม่ต้องมาช่วยสอนหรอก ฉันจะดูแลลอสเองว้อย!!"
"อะไรของมึงว้าาาา!? มึงจะหวงเพื่อนเกินไปป่าว!!"
"ลอสมันเอาใจยากจะตายไปพวกแกจะไหวรึไงวะ! กูว่าพวกมึงเอาเวลามาช่วยเพื่อนกูไปแดKหนังสือนู่นไป!!"
"มึงอย่ามาว่าแต่กู! มึงก็ไม่ตั้งใจเรียนอยู่แล้วนิหว่า!! หรือว่ามึงรักลอสกันแน่วะมึงถึงได้หวงนักหวงหนาอย่างงี้!!"
"ม-ไม่ใช่ว้อย!! ฉันไม่ได้รักยัยบ้านี่สักหน่อย! ฉันเห็นแค่ว่ายัยนี่คือเพื่อนคนแรกที่เข้าใจฉันและคอยอยู่เคียงข้างฉันต่างหากเล่า!! อีกะเทย!!"
"มึงสิอีกะเทย!!"
"เว้ย!! พวกเอ็งจะทะเลาะกันหาพระแสงเลเซอร์หรือไง!! อยากไปเฝ้าพระอินทร์มั้ยวะ!!!"
ดูเหมือนเหตุการณ์วุ่นวายจะยังไม่จบลงเมื่อทั้งเฟลและมาลอส และแซนส์กับพาพี้ต่างก็ทะเลาะกันและพยายามห้ามทั้งสองคนเอาไว้โดยมีบลูแซนส์คอยช่วยห้ามและจีแซนส์ที่ไม่รู้ว่ามันมาทำห่าอะไรและมาจากไหนก็เข้ามาช่วยห้ามด้วย
คุณมองเหตุการณ์ตรงหน้าที่กำลังวุ่นวายอย่างนิ่งเฉย หากแต่ว่าพวกเขานั้นไม่ทันได้สังเกตเลยสักนิดและอาจจะต้องผิดหวังแน่ๆหากไม่ได้เห็นสิ่งนี้...
คุณกำลัง 'ยิ้ม' น้อยๆ...
โดยที่ตัวคุณเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่าความรู้สึกด้านชาและว่างเปล่าดั่งตุ๊กตาของคุณนั้น...กำลังจะ 'เปลี่ยนแปลงไป' ....
บางครั้งคุณก็สงสัย...ว่าหากคุณอยู่คนเดียวความรู้สึกนี้มันจะต่างกันมั้ยนะ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น