เขียนตามใจเจ๊เองจ้า(?) ไม่ต้องอ่านนะจ้ะ(?)--

ลำดับตอนที่ #5 : Special 1 : ความฝันและความหวาดกลัวของนางฟ้าผู้ต้องสาป

*คำเตือน*

เนื้อหานี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง เป็นเพียงความรู้สึกด้านลบและส่วนลึกของผู้สร้างเท่านั้นที่อาจเป็นส่วนหนึ่งของสาเหตุที่ทำให้ผู้สร้างหรือคุโระหวาดกลัว และ 'ไม่อาจจะยอมรับ' ความจริงบางเรื่องได้ โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชม

       [ บทของคุโระ ]

       ตั้งแต่ที่ฉันมาอยู่ที่โลก JoinTale ได้นานๆหลายรูทแล้ว...ตั้งแต่ที่ฉันได้คบกับผู้ชายคนแรกที่ฉันรักมาตลอดมิอาจลืมเลือน ฉันยอมรับว่ามีความสุขและสนุกมากๆที่ได้อยู่กับเขา...

       ฉันดีใจที่เขาสามารถยอมรับที่ฉันมีคนรักมากกว่า 1 ได้...

       ฉันมีความสุขที่เขาอยู่เคียงข้างฉัน...

       ฉันมีความสุขทุกๆอย่าง...รวมถึงเพื่อนๆของฉัน...

       แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น....ฉันก็ยังไม่เข้าใจ...

       ทั้งๆที่ฉันเชื่อใจเขา...

       แต่ฉันกลับยังคง 'หวาดกลัว' ...

       ฉันเคยฝันเหตุการณ์นึง...เคยแม้กระทั่งจินตนาการ...ว่าฉันยืนอยู่ที่ไหนสักแห่งที่เต็มไปด้วยพื้นหญ้าและรอบๆเป็นสีขาว...

       ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้า...คือชายที่ฉันรัก...กับผู้หญิงที่ฉันเกลียดแค้นเธอมากที่สุดเพราะเป็นคนที่ทำลายชีวิตของคนที่ฉันรัก...

       แต่ทั้งคู่กลับดูมีความสุขเมื่อได้อยู่ด้วยกัน ในขณะที่ฉันยืนมองด้วยความประหลาดใจและสงสัยว่ามันคืออะไร...

       แต่พอทั้งคู่มองมาที่ฉัน...

       สายตา...และสีหน้าก็เปลี่ยนไป...

       รอบๆจากสีขาวได้กลายเป็นสีดำ ใบหน้าของคนรักฉัน...แอสเรียล...ยามที่มองมาทางฉันมันไม่มีความอ่อนโยน...ไม่มีทั้งความรักและความอบอุ่นเมื่อจ้องมองมาทางฉัน...มันมีแต่ความเย็นชาแต่ลึกๆแฝงความเกลียดชัง...ในขณะที่เจลลี่มองมาทางฉันด้วยแววตาที่เหมือนเยาะเย้ย...

       ฉันทั้งงุนงง สงสัยและสับสนไปหมด ฉันไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น จนในที่สุดพื้นที่รอบๆก็เต็มไปด้วยประชาชนมอนสเตอร์ที่ยืนอยู่กับตัวฉันที่ตอนนี้..อยู่ในชุดสีซีดที่คล้ายกับชุดนักโทษสมัยก่อน...

       และร่างของฉัน...ก็ถูกมัดกับต้นไม้โดยรอบๆมีกองไฟ...

       ฉันทั้งตกใจ และไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ฉันรู้ว่าฉันถูกใส่ร้ายว่าฉันคือคนที่ฆ่าน้องแบล็คและคิดคดทรยศ ในความเป็นจริงฉันไม่เคยคิดจะหักหลังพวกเขาเลย เหล่าประชากรมอนสเตอร์...ต่างมองฉันเปลี่ยนไป...

       คุณกิลบี้ที่เป็นเหมือนพ่ออีกคนนึงของฉัน...คนที่คอยช่วยเหลือและให้คำแนะนำฉันยามนี้เบือนหน้าไปอีกทางเหมือนไม่อยากจะมองฉัน...

       คุณมัฟเฟ็ตที่เป็นเหมือนพี่สาว...ก็มองมาที่ฉันด้วยความเคียดแค้นและเกลียดชังราวกับว่าฉันไปฆ่าคนสำคัญ...

       ทุกๆคนที่ฉันรัก...และไว้ใจมากที่สุด...กลับรุมประนาม...และบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงน่ารังเกียจบ้าง สมควรตายบ้าง บังอาจฆ่าคนที่พวกเขารักบ้าง และคิดหลอกใช้แอสเรียลบ้าง...

       ตอนนั้นเองสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ของพวกราชวงศ์โดยมีคุณเจลลี่ที่นั่งข้างๆคนรักคล้ายกับแสดงท่าทีเหมือนไม่อยากมองสิ่งที่จะเกิดขึ้นแต่ทว่าเธอยังมีการเหลือบมองฉันด้วยแววตาสะใจ...

       ในขณะที่แอสเรียล...ผู้ชายที่บอกว่าไม่ว่าฉันจะเปลี่ยนไปแค่ไหนแต่ก็ยังคงรักฉัน...

       กลับมองมาที่ฉัน...ด้วยสีหน้าที่เย็นชาจนดูน่ากลัว...ไร้ความรัก...ไร้ความเชื่อใจ...และไร้ความอ่อนโยน...

       มีเพียงความเย็นชา...ความเกลียดชัง...ที่ส่งมาให้ฉันทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำอะไร...

       เสียงของคณะบดีไรนั่นเอ่ยบอกถึงความผิดมากมายทั้งๆที่ฉันไม่ได้เป็นคนก่อ แล้วบอกให้เริ่มการประหาร...

       สิ่งนั้น...มันทำให้หัวใจของฉันราวกับแตกสลาย...เป็นเสี่ยงๆ...

       ฮะๆ...นั่นสินะ...

       ไม่มีใครเข้าใจฉัน...

       ไม่มีใครรักฉัน 'จริง' ...

       ไม่มีใครสามารถยอมรับในสิ่งที่ฉัน 'เป็น' จริงได้...

       มีแค่คนเดียวที่ฉันรักและนึกถึงเสมอ...

       คือน้องแบล็ค...

       รอยยิ้มของฉันค่อยๆปรากฎขึ้น...แต่มันกลับเต็มไปด้วยความเศร้าและความผิดหวัง...กับนํ้าตาของฉันที่ไหลไม่ขาดสายปล่อยให้เปลวเพลิงเหล่านั้นลุกลามขึ้นมาในขณะที่ฉันมองเขาและยิ้มเป็นครั้งสุดท้าย...

       "ลาก่อน...สำหรับรักครั้งสุดท้าย...และขอบคุณ...สำหรับทุกอย่าง"

       หลังจากนั้นทุกๆอย่างมันก็ดำมืดไปหมด...ราวกับตัดขาดจากทุกสิ่ง...

       "คุณคุโระครับ!! คุณคุโระ!! ตื่นสิครับ!! คุณเป็นอะไรรึเปล่า!!! คุณคุโระ!!!"

       "เฮือก!!"เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกสติให้ฉันตื่นจากห้วงแห่งความฝัน ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจ สับสน....เหงื่อที่ไหลออกมาบริเวณใบหน้าคล้ายคนที่เจออากาศร้อน...แต่สีหน้าของฉันเต็มไปด้วยความเศร้าและความรู้สึกหวาดผวา

       "คุณคุโระ คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ ผมได้ยินเสียงคุณร้องให้ ไม่เป็นอะไรนะครับ?"มือสีขาวที่มีขนนุ่มๆได้ยกขึ้นมาสัมผัสที่บริเวณศีรษะของฉันและลูบมันอย่างอ่อนโยน...และอบอุ่น ฉันค่อยๆมองไปที่เจ้าของมือก็พบเข้ากับคนรักของฉันที่มีสีหน้าบ่งบอกถึงความเป็นห่วง..และกังวลอย่างยิ่ง..

       ความฝันนี้...อีกแล้ว...

       "ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ ช่วยออกไปก่อนได้มั้ยคะ"ฉันบอกเขา เพราะฉันต้องการจะอยู่คนเดียวสักพัก

       "แต่..."

       "ขอร้อง...ฉันอยากอยู่คนเดียว..."

       ฉันหันหลังหลบหน้าเขาเพราะไม่อยากให้เขาเห็นนํ้าตาของฉันที่มันกำลังเอ่อล้นอีกครั้ง ฉันพยายามที่จะไม่ให้เสียงมันสั่น แต่แม้จะพยายามมากแค่ไหนสุดท้าย...เขาก็คงจะดูออกอยู่ดี...

       "คุณคุโระ..."แอสเรียลพูด ฉันเข้าใจว่าเขากำลังเป็นห่วง แต่ตอนนี้...ฉันยังไม่พร้อมที่จะมองหน้าเขา...

       *ฟึ่บ*

       ฉันสะดุ้งเมื่อมีมือทั้งสองเข้ามาโอบกอดรอบเอวของฉันขณะที่ฉันนอนอยู่ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามันคือเขา...

       "ไม่เป็นไรนะครับ...ผมอยู่นี่แล้ว...ตอนนี้คุณไม่เป็นอะไรแล้วครับ"คำพูดที่อ่อนโยนนั้นกำลังปลอบประโลมฉัน สัมผัสอ้อมกอดที่เขามอบให้ฉันมันช่างอบอุ่น...และเต็มไปด้วยความห่วงแหนจนฉันอยากจะร้องให้...

       ฉันไม่พูดอะไร...มีเพียงเสียงสะอื้นที่ดังเบาๆภายในห้องโดยมีคนรักของฉันที่คอยกอดและคอยลูบหัวปลอบโยนฉันอยู่ข้างหลัง...

       ฉันขอโทษคุณแอสเรียล...ไม่สิ...จอยแอสเรียล...

       แม้ต่อให้ฉันรักคุณมากแค่ไหน...

       แต่ตอนนี้ฉันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว...

       ฉันยังไม่อาจจะยอมรับว่าคุณรักฉันและยอมรับสิ่งที่ฉันเป็นได้...

       คุณยังไม่รู้ด้านมืดของฉัน...เพราะคุณคงคิดว่าฉันเป็นเด็กไร้เดียงสา...

       ฉันไม่อาจจะเชื่อใจความรักได้ว่าคุณรักฉันจริง 100%....

       ขอโทษที่ฉันคิดแบบนี้...แต่ฉันกลัวเกินไป...ฉันมันขี้ขลาด...ไม่อาจจะยอมรับ...ไม่อาจจะไว้วางใจใครได้ง่ายๆแบบรุ่นน้องของฉัน...

       แม้ต่อให้ฉันจะรักคุณ...

       แต่สุดท้าย...ฉันมันก็แค่ยัยคนขี้ขลาด...ไม่ยอมรับว่ามันคือความจริงง่ายๆ...

       ฉันขอโทษ....ฉันเพียงต้องการเวลาพิสูจน์...

       ขอโทษ....ที่ฉันไม่เชื่อใจคุณเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว...

       [ จบบทคุโระ ]

       *ติ้ง!!*

       ' ค่าความชอบของคุโระที่มีต่อจอยแอสเรียล

       : 85% ค่าความชอบลดลง แม้เธอจะรักและเชื่อใจคุณมากแค่ไหน แต่เธอก็ยังคงหวาดกลัวความรักแลัความเชื่อใจ และกำลังรอคอยการเยียวยาจิตใจที่แตกสลายอยู่ '

       ระบบแอนดรอยด์สาวมองไปที่ข้อความที่เกิดขึ้นด้วยท่าทางนิ่งสงบเหมือนเช่นทุกคราก่อนจะถอนหายใจออกมายามมองไปที่ร่างของเด็กสาวคนนั้นที่นอนอยู่โดยมีคนรักคอยกอดปลอบประโลมข้างๆ...

       เดิมทีเด็กคนนี้ก็เชื่อใจและไว้ใจคนยากอยู่แล้วโดยเฉพาะความรัก...

       แต่เด็กคนนี้ก็ยังคงเลือกที่จะคบกับเขาเพราะความรักที่ยังคงมีอยู่และไม่อาจลบเลือนหายไป...

       การจะเชื่อใจใครสักคนได้เหมือนกับที่เด็กคนนี้เชื่อใจแบล็คมันคงยาก เพราะความกลัวของเด็กคนนี้มีมาก...กลัวว่าหากรู้ตัวตนที่แท้จริง...กลัวว่าจะถูกทอดทิ้ง...และกลัวว่าจะถูกหักหลัง...

       แต่เดิมการที่ตัวโฮสต์ของเธอนั้นอยู่คนเดียวมันก็ชินชาอยู่แล้ว แต่พอหลังจากที่มีรุ่นน้องของโฮสต์เข้ามาในชีวิตมันเหมือนว่าจะทำให้โฮสต์ของเธอเปลี่ยนไปบางส่วน...

       ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าอดีตของเด็กคนนี้เจออะไรมาบ้าง...

       ระบบอย่างเธอ...คงทำได้เพียงให้กำลังใจ...และคอยอยู่เคียงข้างเท่านั้นแหล่ะ...

       ปล่อยให้กาลเวลานั้นได้พิสูจน์...