ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : กำเนิดซัคคิวบัสสีขาว
Chapter 1 : กำเนิดซัคคิวบัสสีขาว
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ โบสถ์แห่งหนึ่งอันเป็นสถานที่ตั้งของเหล่าผู้ศรัทธาในพระเจ้า อันมีทั้งเหล่านักบวชและพวกแม่ชีไปจนถึงบาทหลวงอาศัยอยู่ที่นี่...
วันหนึ่ง เสียงเคาะประตูที่ตรงระเบียงทางเข้าโบสถ์ ในยามที่ฝนตกแม้จะมีเสียงสายนํ้าหากแต่ก็ได้ยินเสียงเคาะที่ดังพอจะให้เหล่านักบุญทั้งหลายต่างหันไปมองด้วยความสงสัย มีแม่ชีผู้หนึ่งที่เดินมายังประตูและเปิดมัน หากแต่ก็ไม่พบผู้ใดเลยที่อยู่ข้างนอก...
สายตาของแม่ชีผู้นั้นที่มองไปทางซ้ายขวาและได้ก้มมองดูก็พบกับร่างของทารกหญิงตัวน้อยคนหนึ่งที่ถูกห่อด้วยผ้าและวางใส่ลงในตะกร้าทั้งๆที่ฝนตกแบบนี้ เสียงร้องให้วอแวของทารก ทำให้แม่ชีผู้นั้นต้องอุ้มร่างของเด็กคนนั้นเข้ามา...
เหล่าแม่ชีทั้งหลายต่างเมื่อได้เห็นร่างของทารกน้อยต่างก็รีบช่วยกันพาเด็กทารกคนนั้นไปทำความสะอาดและให้ความอบอุ่นแก่เด็กน้อย...
พวกเธอต่างสงสัยว่าเด็กคนนี้มาได้อย่างไร และเหตุใดถึงได้พาเด็กน้อยมาในสภาพนี้ขณะที่ฝนยังคงตกอยู่...
เด็กทารกน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองเหล่าแม่ชีเผยให้เห็นดวงตาสีม่วงสวยราวมรกตยามเมื่อได้จ้องมองเหล่าซิสเตอร์ก็ปรากฎรอยยิ้มอันไร้เดียงสาออกมาและยื่นอุ้งมือเล็กๆทั้งสองข้างมาทางแม่ชีที่กำลังอุ้มเธออยู่...
แต่ก็มีแม่ชีอีกคนหนึ่งได้ไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ถูกซ่อนอยู่ในตะกร้าและผ้าผืนนั้น และมันได้เขียนชื่อของเด็กทารกไว้...
' [ชื่อคุณ] '
[ บทของคุณ ]
สวัสดี ฉัน [ชื่อคุณ] ตอนนี้ฉันอายุ 18 แล้ว ฉันมีเรื่องเล่าบางอย่างอยากจะเล่าให้พวกคุณฟัง
ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ยังเด็กทารก ช่วงเวลาที่อยู่ในโบสถ์นั้นมันก็ราบลื่นและมีความสุขดี ทุกๆคนต่างก็เป็นเพื่อนที่ดีคอยให้คำแนะนำกับฉัน รวมถึงพวกเรายังได้ร่วมกันบำเพ็ญประโยชน์อีกด้วย
มีบ้างที่พวกเราทำผิดพลาดจนถูกซิสเตอร์เอ็ดและให้บทลงโทษพวกเรา แต่ถึงอย่างไรซะพวกเราเองก็ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมายถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา...
ซิสเตอร์มาเรีย เธอคือคนที่เจอฉันที่อยู่ในตะกร้านอกประตูทางเข้าโบสถ์ และเป็นคนที่รับเลี้ยงดูฉันมาไว้ที่นี่ ฉันควรขอบคุณเธอที่ช่วยฉันในตอนนั้น เธอเป็นคนใจดี อบอุ่นเปรียบเสมือนเป็นแม่คนนึงของฉัน ฉันชอบรอยยิ้มของเธอเพราะมันทำให้เธอดูสวยมากๆ
ฉันมีเพื่อนที่อยู่นอกโบสถ์ราว 2 คนที่บังเอิญสนิทกัน ในช่วงนั้นพวกเธอมาที่โบสถ์เพื่อเรียนรู้และหาประสบการณ์จนพวกเราได้มารู้จักกันเนื่องจากพวกเธอหลงทางนี่แหล่ะ พวกเธอก็แนะนำตัวเอง..
'อลิซ' และ 'ลีน่า' พวกเธอเป็นเหมือนเพื่อนซี้ที่ดูแล้วน่าจะชื่นชอบพวกการผจญภัยและการเรียนรู้พวกสารคดีรอบๆตัวมาก ฉันเองก็แอบสนใจเหมือนกันนะแต่ก็คงทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันไม่อยากทิ้งที่นี่ไป...
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันรู้สึกแปลกๆ...และรู้สึกแย่กับมันมาก...
หลังจากที่ฉันเสร็จจากการเข้าพิธีท่องบทสวดตอนเย็นเสร็จแล้ว เมื่อฉันกลับเข้าไปในห้องพักของฉัน ภายในบ้านของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในโบสถ์ก็เป็นบ้านเลี้ยงเด็กกำะพร้าทั่วๆไปไม่ได้เป็นบ้านที่ดูเรียบหรูหรือดูดีเหมือนบ้านคนอื่น แต่ถึงอย่างไรซะฉันเองก็มีความสุขกับมันมากๆ อย่างน้อยๆฉันเองก็มีบ้านพักที่อยู่อาศัยเหมือนกัน
ฉันเดินไปที่ห้องอาบนํ้าของสถานที่นี้ และเมื่อฉันถอดชุดแม่ชีของฉันออกสิ่งที่มักจะปรากฎสู่สายตาของฉันทุกครั้งเมื่อถอดชุดนั้นออก...
ตามร่างกายและผิวหนังของฉัน...มีรอย 'แผลกดทับ' ...
มันเจ็บมาก...ทุกๆครั้งที่ฉันสวมใส่เสื้อผ้าเหล่านี้เพียงแค่ภายในช่วงเวลาสั้นๆมันก็ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแสบแปล๊บๆตามร่างกายและผิวหนังของฉัน ฉันรู้สึกไม่ค่อยอยากออกไปข้างนอกเพราะว่าทุกครั้งที่ออกไปก็ต้องสวมใส่เสื้อผ้าแต่สำหรับฉันแล้ว...มันเจ็บ..และแสบมากๆ...
ฉันรู้สึกว่าตัวเองนั้นช่างแปลกประหลาดและแตกต่างจากคนอื่น ทุกครั้งที่ฉันไม่ได้ออกไปข้างนอกฉันก็จะเปลือยกายอยู่แต่ในนี้คนเดียว ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองไม่สมควรอยู่ที่นี่...แต่ฉันเองก็ยังคงอยากออกไปข้างนอก น่าเสียดายที่ซิสเตอร์มาเรียไม่ต้องการให้ฉันออกไปเพราะกลัวว่าฉันจะมีบาดแผลอีกครั้งเหมือนทุกที...
ฉันทั้งหดหู่และเศร้าใจมากๆที่ไม่สามารถออกไปข้างนอกได้...
แต่...
"[ชื่อคุณ] เธอเป็นยังไงบ้าง ฉันมาหาเธอแล้วนะ!"
"อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิ! ถึงเธอจะไม่ได้ออกไปแต่พวกฉันก็ยังคงมาหาเธอทุกๆครั้งเลยนะ!"
เพื่อนๆของฉันที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเหมือนกับฉันพูด และมายืนอยู่คนละข้างกับฉัน พวกเธอยิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและจริงใจ ทั้ง 2 คนนี้เป็นเพื่อนของฉัน พวกเธอมักจะมาหาฉันทุกครั้งหลังจบพิธีเสมอ...
แม้เมื่อก่อนฉันจะรู้สึกโดดเดี่ยวและเงียบเหงามากแค่ไหนที่ฉันไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ฉันมีเพื่อนที่แสนใจดีและอบอุ่น มีเพื่อนที่คอยอยู่เคียงข้างและพูดคุยสารสุขดิบกับฉันถึงเรื่องบทสวดในวันนี้ พวกเธอมักจะมอบคัมภีร์ที่เรียนในวันนี้ให้ฉันได้ศึกษาและสอนฉันต่างๆมากมาย
พวกเธอได้มอบสร้อยคอเส้นหนึ่ง ซึ่งนั่นมันเป็นสร้อยที่ทำจากลูกปัดและตรงกลางนั้นจะเป็นรูปไม้กางเขนที่พวกเหล่านักบวชใช้กัน พวกเธอสวมกอดฉันและพวกเราทั้ง 3 ต่างก็หัวเราะด้วยกัน ทุกๆวันนี้ฉันมีความสุขมากๆและอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป...
แต่แล้วความสุขนั้นก็ได้จบลง...
"กรี๊ดดดดดดด!!!"เสียงกรีดร้องของแม่ชีในโบสถ์นั้นดังสนั่นไปทั่วภายในโบสถ์อันศักดิ์สิทธิ์ ภาพที่ฉันเห็นคือพวกแม่ชีที่ถูกฆ่าโดยฆาตกรหนุ่มคนหนึ่ง ฉันตกใจมากๆและเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัวเพราะฉันจำผู้ชายคนนี้ได้ว่าเขาเคยแอบเข้ามาหาแม่ชีและเขาก็พบเห็นฉันโดยบังเอิญ แต่พอ 3 วันให้หลังฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะกลับมากลายเป็นพวกหัวรุนแรงและเข่นฆ่าพวกแม่ชีไปตั้ง 3 ราย!
"หนีไป[ชื่อคุณ]!!!"
"แต่ซิสเตอร์มาเรีย! หนูจะช่วย---"
"ไปเถอะ[ชื่อคุณ]!!! เธอจะต้องหนีไปตอนนี้!! เดี๋ยวนี้!!"
"พวกแกบังอาจมาขวางทางรักของฉัน!! พวกแกต้องตาย!!!"
เหล่าแม่ชีและซิสเตอร์รวมถึงเพื่อนของฉันต่างพยายามช่วยกันหาทางกันผู้ชายคนนั้นไม่ให้เข้ามาใกล้ฉัน ในขณะที่ทางผู้ชายที่เป็นฆาตกรคนนั้นกลับพยายามดิ้นรนจากการเกาะกุมของเหล่าแม่ชีและเริ่มทำร้ายพวกเธอเพื่อที่จะมาหาฉัน...
ฉันทำอะไรไม่ได้ ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหนีไปเท่านั้นพร้อมกับนํ้าตาที่เริ่มไหลรินด้วยความหวาดกลัวและความเศร้า...
แต่ไม่!! ฉันจะมาสิ้นหวังตอนนี้ไม่ได้!! ฉันจะต้องไปตามคนให้มาช่วย!!
[ จบบทของคุณ ]
คุณวิ่งออกมาจากโบสถ์ในสภาพที่คุณสวมชุดของแม่ชี แต่แล้วเหมือนว่าเจ้าฆาตกรนั่นจะตามคุณมาพร้อมเสียงเรียกชื่อของคุณ คุณหวาดกลัวมากและพยายามวิ่งต่อไปเพื่อตามคนให้มาช่วย
' มาทางนี้ '
เสียงบางอย่างดังเข้ามาในโสตประสาทของคุณ เหมือนว่ามันจะมาจากในป่าแต่คุณไม่สนอะไรแล้ว คุณเลือกที่จะวิ่งเข้าไปในป่าเพื่อที่จะหาที่หลบซ่อน แต่เหมือนว่าเจ้าฆาตกรผู้ชายคนนั้นจะตามคุณมาติดๆเลย
"กลับมานี่เดี๋ยวนี้ที่รัก!!"
คุณวิ่ง และวิ่งไปพลางนํ้าตาไหลสะอึกสะอื้นด้วยความหวาดกลัว ความกลัวที่กำลังเริ่มครอบงำจิตใจของคุณ แต่คุณก็ยังคงหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วยพวกคุณได้ แต่เมื่อวิ่งมาได้สักพักก็ดันไปเห็นร่างของชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำ หัวใจของคุณเริ่มพองโตเล็กน้อยอย่างคนมีความหวังแล้ววิ่งตรงไปหาคนๆนั้นเพื่อขอความช่วยเหลือ
"ช่วยด้วย!! ได้โปรด!! มีคนตามล่าฉันและฆ่าพวกแม่ชี!!"คุณตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่เท้าก็หยุดชะงักเมื่อชายคนนั้นหันมาทางคุณจนคุณแทบจะหยุดหายใจ...
ชายไร้หน้า!?
"ที่รัก ฉันเจอเธอแล้ว!!"คุณร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อหันหลังไปเห็นร่างของฆาตกรหนุ่มที่วิ่งตามคุณมาทัน ดวงตาของมันจ้องมองคุณอย่างหื่นกระหายและเต็มไปด้วยความรัก ร่างกายของคุณสั่นเทาด้วยความกลัว
' มาหลบข้างหลังของฉันสาวน้อย '
เสียงนั้นดังอีกครั้ง คราวนี้คุณแน่ใจแล้วว่าตัวประหลาดร่างสูงโปร่งตนนี้เหมือนพยายามจะช่วยเหลือคุณ คุณไม่สนอะไรทั้งนั้นว่าเขาจะน่ากลัวหรืออันตรายแค่ไหนจึงรีบวิ่งไปหลบด้านหลังของสัตว์ประหลาดร่างสูงโปร่งนั่นเพื่อขอให้เขาช่วยคุณ ฆาตกรชายคนนั้นจ้องมองมาทางชายไร้หน้าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ
"แกเป็นใคร!? ถอยไปซะ! นี่มันเรื่องระหว่างฉันกับผู้หญิงคนนั้น!!"ผู้ชายคนนั้นกล่าว มีดในมือนั้นมันเต็มไปด้วยคราบเลือดจากการสังหารแม่ชีกับสภาพของเขาที่มีคราบเลือดติดอยู่บางส่วนทำให้ดูน่ากลัวไม่ต่างจากฆาตกรโรคจิต แต่ดูเหมือนว่าชายไร้หน้าคนนั้นจะไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด มันก้มลงมองคุณพลางยื่นมือมาปิดที่ตาของคุณจนคุณสะดุ้ง
' หลับไปก่อนนะสาวน้อย...ภาพที่เธอเห็นต่อจากนี้มันดูไม่เหมาะเท่าไหร่ '
จากนั้นร่างของคุณก็ค่อยๆล้มลงสู่อ้อมแขนของใครคนหนึ่ง สติของคุณค่อยๆดับลงและเข้าสู่ความมืดมิด สิ่งสุดท้ายที่คุณได้ยินคือเสียงกรีดร้องที่ค่อยๆหายไปพร้อมกับสติของคุณที่ดับลงโดยไม่อาจมองเห็นหรือรับรู้ได้ว่าใครกันที่เข้ามารับตัวคุณไม่ให้ล้มลงไปนอนกับพื้น...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น