ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 9 : Kidnapped
CHAPTER 9 : Kidnapped
"ฉันอยู่...ที่ไหน?"
มันก็เป็นชีวิตประจำวันเช่นปกตินั่นแหล่ะ เพียงแต่ว่าตัวของอีเจต้องถูกกักบริเวณไปสักระยะนึง ไม่ให้ออกมาพบคุณจนกว่าเขาจะอาการดีขึ้น คุณก็หวังว่าแบบนั้น และมันคงดีต่อตัวเขาด้วย...แม้ใจลึกๆก็อยากเจอเขาก็ตาม
คุณกับแซลลี่ออกมาเล่นในสวนด้วยกัน มีการเก็บดอกไม้แล้วเอามาทำเป็นมงกุฎ แซลลี่อยากทำให้กับเหล่าตุ๊กตาของเธอด้วยจึงช่วยกันทำ
"พี่[ชื่อคุณ] แซลลี่ใช้ดอกเดซี่สีขาวสวยๆทำล่ะ! ต้องเหมาะกับพี่แน่ๆ!"แซลลี่พูดด้วยรอยยิ้มสดใส
"งั้นเหรอ...งั้นพี่ก็ใช้ดอกเดซี่เหมือนกัน"
"จะได้เหมือนพี่น้องกันจริงๆเลย!"
คุณกับเธอต่างหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุก แล้วเริ่มทำมงกุฎดอกไม้ให้กันด้วยดอกไม้ชนิดเดียวกัน คุณยอมรับว่าอยู่ที่นี่มีความสุขมากๆ นอกจากคนที่นี่ที่ใจดีแล้วก็ยังมีอะไรมากมายให้คุณทำเยอะ คุณค่อนข้างปลอดภัยกับที่นี่และอยากจะอยู่ต่อไป คุณคาดหวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นในภายภาคหน้า...
"เฮ้~ เจ้าหญิง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ~"
"พี่เบน ปพป๊าบอกว่าห้ามพี่เบนพบพี่[ชื่อคุณ]ไม่ใช่หรอ?"
"ก็อยากชวนมาเล่นจอยซ์เกมด้วยกันเท่านั้นเอง แซลลี่อยากมาเล่นมั้ยล่ะ ชวนพี่สาวมาเล่นด้วยก็ดีนะ~"
จู่ๆบุคคลที่ไม่ค่อยได้เจอหรือพูดคุยกันบ่อยๆก็ปรากฎตัวขึ้นนั่นก็คือเบน คุณมักจะเจอเขาเฉพาะช่วงมื้อเช้าแต่ก็ไม่ได้บ่อยนักเพราะบางวันคุณก็ต้องอยู่ในห้อง และเนื่องด้วยเพราะสเลนเดอร์แมนไม่ให้คุณใช้พวกเทคโนโลยี อินเทอร์เน็ต หรือเครื่องมือสื่อสารอื่นๆเบนจึงไม่สามารถเข้าถึงตัวคุณได้
แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เจอสักหน่อย
"แต่ว่า...ปะป๊าห้ามนะคะ"แซลลี่ยังคงเป็นเด็กดีที่เชื่อฟังคุณพ่อเสมอ เพราะพ่อสั่งห้ามไม่ให้เบนมาเจอคุณจริงๆแต่เบนก็ยังคงคะยั้นคะยอจะชวนเล่นด้วยกันโดยสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรคุณแน่นอน วันนี้จัดจ์แองเจิ้ลไม่อยู่เพราะต้องออกไปจัดการพวกคนบาปส่วนเฮเลนก็ออกไปหาสีเพิ่มสำหรับงานของเขาดังนั้นคงไม่ได้เห็นฉากที่คุณเทพธิดาพิพากษามายกดาบเตรียมฟาดฟันเบนหรอก(?)
สุดทายพวกคุณก็ได้เล่นด้วยกัน
เบนได้สอนวิธีเล่นจอยซ์เกมรวมถึงแซลลี่เองก็ร่วมช่วยด้วย คุณไม่เคยใช้เทคโนโลยีมาก่อนจึงถือว่าเหมือนเด็กที่เริ่มหัดใช้พวกคอมพิวเตอร์หรือพวกเครื่องเล่นที่ต้องใช้การกดเลื่อนครั้งแรก แต่คุณต้องขอบคุณที่ทั้งคู่ไม่ได้ตำหนิอะไรแถมยังสอนดีด้วย
เบนให้คุณลองเล่นเกมง่ายๆก่อน ซึ่งก็มีพวกเกมปลูกพืชผักหรือว่าเกมแนวเอาชีวิตรอดแบบง่ายๆเบสิกๆ เกมที่ต้องผ่านแต่ละด่านหรือใช้ความคิด แรกๆคุณก็แพ้ในบางเกมเพราะยังไม่เข้าใจระบบเกม แซลลี่บอกว่าไม่เป็นไรเพราะแรกเริ่มก็แบบนี้แหล่ะ ถึงแม้ว่าเด็กน้อยจะเล่นเกมมีชนะบ้างแพ้บ้างแต่ก็เป็นเด็กที่ฉลาดจริงๆ
คุณรู้สึก...สนุก
มันสนุกจริงๆ ไม่เคยได้สัมผัสอะไรแบบนี้มาก่อนเลย คุณได้เปิดประสบการณ์ใหม่ๆแล้ว
"อะ พี่เซดี้!"แซลลี่ร้องเรียกวิญญาณสาวที่ลอยทะลุผ่านเพดานลงมา เด็กน้อยชวนเซดี้มาร่วมเล่นเกมด้วยกันซึ่งเธอก็ไม่ขัดอะไรจึงได้มาร่วมวงเล่นเกมด้วย
หลังจากนั้นพวกคุณก็เล่นด้วยกันจนคุณนึกขึ้นได้ว่า คุณไม่สามารถอยู่ได้นานดังนั้นจึงเล่นไปเป็นรอบสุดท้าย ถ้าไม่นับรวมตอนที่เบนให้ลองฝึกเล่นก็ราวๆสองถึงสามครั้ง
"น่าเสียดายจังเลยนะ อยากให้เธออยู่เล่นต่ออ่าา"
"ไม่ได้หรอก คุณสเลนเดอร์ไม่ให้ฉันอยู่นาน ถ้าเขารู้ว่าฉันอยู่กับคุณคงไม่ดีเท่าไหร่---เอ๊ะ?"คุณมองไปที่เกมมายคราฟแล้วเห็นว่ามีใครอยู่ในนั้น...มัน...เหมือนเป็นสกินสตีฟเลย แล้วทำไมถึงมีสตีฟถึงมาปรากฎตรงนั้น มีผู้เล่นใหม่ที่เข้ามาในม็อดนี้หรอ??"
"มีผู้เล่นใหม่เข้ามาหรอ?"
"อ้อ ไม่ใช่หรอก นั่นมันฮีโร่บายเพื่อนฉัน----"
"แฮ่ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!"
"กรี๊ดดด!?"
"ไอ้สตีฟตาขาว!! นายอย่ามาแกล้งเจ้าหญิงสิเฮ้ย!!!"อยู่ดีๆไม่ทันไรเจ้าคนที่ชื่อฮีโร่บายนั่นก็เข้ามาจั้มสแกรใส่คุณพร้อมเสียงคำรามอันน่าสยดสยองเต็มหน้าจอทำให้คุณแทบล้มด้วยความตกใจ ร่างนั้นค่อยๆยื่นมือออกมาจากหน้าจอ...ตั้งแต่หัวจรดถึงเท้ากลายเป็นร่างมนุษย์โลกความเป็นจริง ไม่ใช่คนรูปร่างสี่เหลี่ยม....
เขาเป็นชายผมสีน้ำตาลและลักษณะภายนอกเหมือนสตีฟมาก แต่ต่างตรงที่ดวงตาของเขาเป็นสีขาวโพลนจนไม่เห็นจุดดำหรือดวงตาเลยคล้ายกับจัดจ์แองเจิ้ล แต่แค่ของจัดจ์จะเป็นสีดำราวกับได้มองดวงดาวเลย ส่วนของชายคนนี้จะเป็นสีขาว...ถ้ามองแบบจินตนาการก็คล้ายกับพระเจ้าก็ไม่ปาน แค่...ให้ฟีลความรู้สึกต่างกันราวกับไม่ใช่พระเจ้าแปลกๆ ไม่สิ...เขาอาจเป็นพระเจ้าของอีกโลกนึงก็ได้
"คราวนี้แกจะล่อลวงสาวที่ไหนอีกล่ะไอ้เบน"
"ฉันไม่ได้ล่อลวงเฟ้ย ฉันแค่ชวนเจ้าหญิงมาเล่นเกมด้วยกันแล้วอยู่ๆนายก็โผล่มานี่ไง!!"ทั้งคู่ต่างยืนโต้เถียงกันโดยที่มีเซดี้เข้ามาดูคุณด้วยความเป็นห่วง คุณบอกเธอว่าไม่เป็นไร แค่ตกใจเฉยๆไม่คิดว่าจะมีอะไรโผล่ออกมาหน้าจอแบบนี้ ถือเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อมาก
"เจ้าหญิง นี่คือฮีโร่บายเพื่อนในเกมของฉันเอง เจ้านี่ออกพิลึกไปสักหน่อย"
"แกนั่นแหล่ะที่พิลึกกว่าไอ้โรคจิต คนบ้าอะไรชอบแอบถ่ายสาวๆน่ะ"เขาพูดด้วยน้ำเสียงติดไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ที่อยู่ดีๆมาบอกว่าเขาพิลึก ไอ้เจ้านี่มันทุเรศกว่าอีก ถึงเขาจะน่ากลัวแต่ไม่ทำอะไรวิตถารแบบมันหรอก คุณได้แต่มองพวกเขาก่อนจะเอ่ยขึ้น
"ฉัน[ชื่อคุณ]ค่ะ คุณมีดวงตาที่สวยจริงๆ คล้ายกับจัดจ์แองเจิ้ลเลย"คุณพูด ด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ แต่อีกฝ่ายดูจะนิ่งไปคล้ายกำลังตกใจในคำพูดของคุณ หรือว่า...การชมภาพลักษณ์ที่แตกต่างจากคนอื่นมันแปลกเหรอ?? คุณกล่าวขอโทษหากคุณพูดอะไรแปลกๆหรือทำให้ไม่สบายใจ แต่ฮีโร่บายกลับบอกว่าไม่เป็นไร เขาแค่แปลกใจที่มีคนชมแบบนั้น ดูเหมือนว่าคนปกติคงกลัวเขาสินะ
"อืม...เข้าใจแล้วว่าทำไมสเลนเดอร์แมนถึงไม่อยากให้นายเข้าใกลหรือเจอเธอน่ะ"ชายหนุ่มยกนิ้วโป้งกับชี้ขึ้นจับคางตัวเองราวครุ่นคิดและพิจารณาบางอย่างจากคุณแล้วหันมามองเจ้าเอลฟ์หนุ่มหน้าหวาน...แต่นิสัยไม่หวานเลย
"นายควรโชคดีนะที่เลือกเล่นมายคราฟแล้วเจอฉัน ถ้าเป็นเจ้าพวกนั้นป่านนี้เธอคงโดนเล่นหนักแน่"ฮีโร่บายกล่าวพลางกอดอก
"เฮ้! ฉันแค่พูดพึมพัมกับตัวเองคนเดียวเท่านั้นเอง มีแค่นายเท่านั้นที่ฉันเล่าน่ะแล้วเจ้านั่นจะรู้ได้ไงล่ะ!?"
"โธ่ไอ้สมองรวน ต่อให้แกบอกแค่ฉันแต่มันก็ย่อมมีคนมาแอบฟังมั้ยวะ แกเล่นบรรยายรูปร่างลักษณ์ของเธอไปขนาดนั้นไหนจะการพรรณนาของแกนี่ ถ้าเปิดเกมมาแกอย่าหวังว่าจะได้เจ้าหญิงอะไรของแกเลย"
"ฉันไม่มีทางเปิดมันให้เจ้าหญิงของฉันเล่นหรอกเว้ย!"
"งั้นทีหลังแกก็ระวังด้วย!"
*โป้ก!*
กำปั้นโขกเข้ากะบาลของเบนเข้าอย่างจังเหมือนจะเรียกสติ แต่ทำเจ้าเอลฟ์หนุ่มมึนตึบไปชั่วขณะเลย คุณฟังแล้วเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างแต่...เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจแปลกๆ เอ่อ..เหมือนกำลังเถียงกันเรื่องใครอีกคนที่คุณยังไม่เคยพบมาก่อน แต่ว่าเบนดันไปพูดคุยแอบซุบซิบคนเดียวหรือกับเพื่อนโดยไม่ทันสังเกตว่ามีคนแอบฟังสินะ
แต่แน่นอนว่าถ้าเป็นเกมที่มีคนอยู่ในนั้นเบนคงพยายามไม่เอาออกมาให้คุณเล่นหรอก
เบนโวยวายนิดหน่อย กระทั่งเจ้าบ้านก็เดินเข้ามาพอดี "ไม่ได้พบกันนานเลยนะครับ" ใช่แล้ว นั่นคือสเลนเดอร์แมน
"ไม่ได้เจอกันนานเช่นกันสเลนเดอร์"ฮีโร่บายกล่าวทักทายตอบ ชายร่างสูงโปร่งจ้องมองมาทางคุณสลับกับเบนคล้ายกับว่ากำลังมองดูอะไรบางอย่าง ไม่สิ...คุณกับเบนไม่ควรมาเจอกันต่างหากล่ะ! แล้วตอนนี้เขาเห็นเข้าแล้ว!
"แซลลี่ พ่อบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าให้พี่สาวไปพบเบน"
"ข-ขอโทษค่ะปะป๊า"แซลลี่น้อยดูหงอยๆขึ้นมา คุณเองก็ไม่อยากให้เขาคิดมากจึงบอกสเลนเดอร์แมนว่าเบนแค่อยากทำความรู้จักไม่ได้ทำอะไรคุณเลย แถมเขายังสอนเล่นเกมและวิธีใช้เครื่องเล่นด้วยแต่ก็กำลังจะกลับแล้วเลยเกิดเรื่องนิดหน่อย ร่างสูงยืนฟังเงียบๆ เขาคงเข้าใจสิ่งที่คุณจะสื่อนะ
"นายออกมาเพราะเบนเลือกเกมของนายสินะ"
"ใช่ ฉันก็เลยได้เจอผู้หญิงคนนี้เข้า หมอนั่นควรโชคดีที่เจอฉันก่อน ไม่อย่างงั้นถ้าเป็นคนอื่นในโลกเกมคงไม่ใจดีแบบฉันหรอก"ชายหนุ่มดวงตาสีขาวโพลนกล่าวอย่างเรียบนิ่งก่อนที่สเลนเดอร์จะบอกให้คุณกลับห้องไปทันที คุณไม่ขัดเขาอยู่แล้วจึงเดินออกจากห้องพร้อมแซลลี่...
"เบน...ฉันเคยบอกนายแล้วใช่มั้ยว่าให้อยู่ห่างจาก[ชื่อคุณ]ไว้.."
"ก็แหม ฉันแค่อยากชวนเธอมาเล่นเกมสักครั้งบ้างน่ะ อยู่แต่แบบนั้นมันน่าเบื่อก็เลยให้เล่นเกมเบาสมองบ้างน่ะ"เบนพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อนนัก ซึ่งเกมแต่ละเกมที่สเลนเดอร์เห็นนั้นเหมือนจะมีพวกแนวความรู้กับการเอาชีวิตรอดแบบทั่วๆไป เมื่อไม่ได้เห็นอะไรผิดปกติจึงได้หันไปบอกฮีโร่บาย "ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคณนิดหน่อย พอจะมีเวลารึเปล่า" ชายหนุ่มผิวแทนเงียบไปชั่วครู่แต่ก็พยักหน้าตอบจากนั้นจึงเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น...
...
..
.
ณ ห้องทำงานของสเลนเดอร์แมน
"เบนได้เล่าอะไรเกี่ยวกับ[ชื่อคุณ]หรือเปล่า?"ร่างสูงโปร่งของชายไร้หน้ากล่าวพร้อมนั่งลงที่โต๊ะทำงานของเขา ภายในห้องทำงานของสเลนเดอร์ดูออกไปทางยุโรปสมัยก่อนผสมผสานกับความทันสมัย มีพวกชั้นหนังสือติดอยู่บนผนัง มีโซฟาเดี่ยวกับโซฟายาวตั้งอยู่ตรงกลางห้อง มีเตาผิง กับโต๊ะทำงานของเขา โดยรวมถือว่าเป็นห้องทำงานที่ดูดีเป็นระเบียบมาก แต่บรรยากาศกลับแฝงไปด้วยความกดดันหากเป็นมนุษย์ธรรมดาเข้ามา
"เจ้านั่นก็เล่าแค่กับฉัน เล่าหรือพรรรณนาทั้งรูปพันสันฐาน ความงามนู่นนี่นั่น ความน่าสนใจเกี่ยวกับตัวเธอ ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องเอามาบอกฉัน แต่ว่ามันก็ดันมีคนที่แอบได้ยินเข้าน่ะสิ"ฮีโร่บายตอบอย่างตรงไปตรงมาโดยมีผู้นำของคฤหาสน์หลังนี้นั่งฟังอย่างใจเย็น
"เป็นใคร?"
"ฉันไม่แน่ใจ คาดว่าเป็น EXE แต่ไม่ต้องห่วง เจ้านั่นมันมาไม่ได้หรอกถ้าไม่มีใครส่งเกมบ้าๆนั่นมา"
"....มีใครอื่นนอกจากนี้มั้ย"สเลนเดอร์ถามอีกครั้ง
"ดาร์คลิ้งค์น่าจะยังไม่รู้ แต่ก็มีความสงสัยเหมือนกัน"ฮีโร่บายเองก็เพียงแค่ตอบตามที่อีกฝ่ายต้องการรู้เท่านั้น เขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันจะมีใครเอาไปพูดอีกหรือเปล่า เพียงแต่ว่าถึงเบนจะสนิทกับทุกคนในโลกไซเบอร์ รวมไปถึงมนุษย์จึงทำให้เจ้าเบนนั่นถูกบอสใหญ่เรียกไปต่อว่าหลายครั้ง แต่ไม่รู้ทำอะไรมาทำไมเบนถึงสามารถแถหาเหตุผลบ้าบอมาจนรอดได้อีก
สเลนเดอร์แมนยกมือกุมศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้น "แล้วนายล่ะ...ได้เห็นเธอแล้วรู้สึกยังไง.." อ่า...เขาต้องการเช็คบางอย่างสินะ
"ยอมรับนะว่ามีหวั่นไหวและรู้สึกแปลกๆกับเธอนิดหน่อย อ่า..เธอเป็นคนแปลก แต่ก็พอทนได้ในระดับนึง เอาเป็นว่าฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมนายถึงห้ามไม่ให้เบนเข้าใกล้น่ะ"เขายักไหล่เล็กน้อย จะให้เขาพูดพรรณนาคุณก็เกรงว่าอาจจะโดนเบิ้ดกะโหลกเข้าเพื่อดึงสติน่ะสิ ยิ่งเขาสังเกตว่าที่คอของคุณสวมสร้อยไม้กางเขนคล้ายในโบสถ์ก็ยิ่งพอเข้าใจขึ้นมา สเลนเดอร์ถอนหายใจ
"นั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่ให้เธอออกมาพบบ่อยๆ ไม่ใช่แค่เบน แมสกี้เองก็ถูกห้ามเช่นกัน"
"ถ้ามีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ก็บอกได้"ดูทรงคงเป็นงานหนักพอสมควร ฮีโร่บายไม่ได้ออกมาหาพวกเขาบ่อยๆแต่ก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ดี แต่เรื่องหน่วยข่าวกรองเขาก็ไม่ได้เก่งเท่าเบนนัก อะไรที่พอช่วยได้เขาก็จะทำ
"งั้นฉันขอฝากด้วย..
วันเวลาผ่านพ้นไป...ชีวิตประจำวันที่ไม่มีอะไรนอกจากการสวดมนต์ภาวนา อ่านหนังสือ เดินเล่นในสวนช่วงที่ไม่มีใครอื่นนอกจากแซลลี่ สเลนเดอร์ไม่ต้องการให้คนอื่นอยู่กับคุณนานหรือบ่อยไป ซึ่งนั่นก็ดีที่ไม่มีใครได้รับผลกระทบเหมือนที่อีเจเกือบคุมสติไม่ได้ คุณกับแซลลี่มาเล่นที่สวนหรือเล่นในห้องเช่นปกติ ไม่ว่าจะปาร์ตี้น้ำชา เล่นขายของ พ่อแม่ลูกหากมีคนอื่นมาร่วมด้วย เล่นคุณหมอบ้างอะไรบ้างแบบที่เด็กๆเล่นกัน หรือบางทีก็เล่นไล่จับ แต่ก็ไม่สามารถไปไหนไกลได้เพราะกลัวว่าจะหลงทาง จะเล่นซ่อนหาก็มีแค่ในคฤหาสน์
*ตุ้บ!*
คุณร้องเสียงหลงขณะเล่นวิ่งไล่จับกับแซลลี่ แต่แล้วร่างของคุณก็ถูกบางสิ่งเข้ามาโอบรอบตัวคุณแล้วยกขึ้นกลางอากาศชวนน่าตกใจ เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้น?
"ระวังด้วย"น้ำเสียงที่นิ่งสุขุมกล่าว เป็นสเลนเดอร์แมนที่ใช้หนวดระยางสีดำเข้ามาโอบรัดเอวคุณ แต่ไม่รัดแรงเท่าไหร่เหมือนกับคนที่เข้ามารับตัวไว้ คุณขอบคุณเขาที่ช้วยไว้ก่อนที่เขาจะค่อยๆหย่อนตัวคุณให้กลับมายืนบนพื้นอย่างช้าๆและเบาที่สุดราวกลัวจะทำคุณบสดเจ็บ แซลลี่เข้ามาถามคุณด้วยความเป็นห่วงและขอโทษที่พาวิ่งเล่นไล่จับ แต่คุณไม่โกรธเธอจึงบอกว่าไม่เป็นอะไร
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะแซลลี่ พี่ไม่เป็นไรจริงๆ แค่วิ่งไม่ระวังนิดหน่อย"แม้จะเกือบทำผ้าคลุมที่นุ่งซะแบบผ้าขนหนูหลุดก็ตามแต่ก็พอปลอดภัย
"อะจริงด้วยสิ พี่เทรนเดอร์บอกว่าเขาได้เตรียมชุดให้พี่สาวไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ!"
"ชุด..?"คุณไม่แน่ใจว่าเป็นชุดแบบไหน แล้วทำไมถึงทำมาให้คุณเพราะว่าคุณรู้ตัวเองดีว่าหากใส่ก็จะทำให้เกิดแผลกดทับเนื่องด้วยร่างกายของคุณมีความเซนซิทีฟอย่างมาก แซลลี่บอกว่าครั้งนี้เทรนเดอร์แมนได้ลองออกแบบเสื้อผ้าแบบหลวมๆที่ทำจากผ้าฝ้ายออแกนิคอย่างดี เด็กหญิงจับจูงมือพาคุณแล้วไม่ลืมบอกพ่อของเธอว่าต้องไปไหน สเลนเดอร์แมนบอกว่าให้ค่อยๆเดินและอย่าวิ่ง แซลลี่จึงทำตามที่บอกอย่างว่าง่ายเช่นเคย
.......
.....
...
.
"มาแล้วงั้นเหรอครับ"ภายในห้องสำหรับตัดชุดหรือจะเรียกว่าเป็นห้องสำหรับพวกดีไซเนอร์ทำงานออกแบบเสื้อผ้ากันก็ว่าได้ คุณเคยอ่านนิตยสารเกี่ยวกับสิ่งที่เียกว่า 'แฟชั่น' ที่คนทั่วไปมักใส่กัน ถือเป็นความแปลกตาและแปลกใหม่สำหรับคุณแม้ว่าจะเคยสวมใส่ชุดแบบนั้นนานๆครั้งก็ตาม
คุณมองพวกหุ่นลองชุดมากมาย มันมีหลากหลายมากจนน่าตื่นตาตื่นใจ อยากจะลองสัมผัสก็ไม่กล้า กลัวทำผลงานเขาเสียหาย
"ผมได้ลองทำชุดเดรสที่ทำจากผ้าฝ้ายออแกนิคดูครับ จากรูปลักษณ์ของคุณมันทำให้ผมนึกถึงชุดแนวนี้ครับ"คุณมองชุดที่เทรนเดอร์ออกแบบให้เข้ากับคุณ มันเป็นชุดเดรสยาวสีขาวที่ทำเหมือนคล้ายๆแนวชุดกรีกโบราณ มีการโชว์แขนโชว์ร่องอกและเป็นแบบฉีกทั้งสองด้านของกระโปรงเหมือนสาวกรีก ยิ่งไปกว่านั้นชุดที่ทำจากผ้าฝ้ายที่เทรนเดอร์ออกแบบนั้นแต่ละชุดก็ไม่ใช่แนวกรีกเสมอ มีแบบเดรสทั่วไปบ้างแต่ทำออกมาให้ดูบางและหลวมๆ มันสวยนะ สวยจริงๆ
"สุดยอดมากเลยค่ะ"
"พี่เทรนเดอร์ออกแบบเสื้อผ้าเก่งมากๆ! แซลลี่มั่นใจว่าพี่[ชื่อคุณ]ต้องชอบแน่ๆ!"
"อื้ม พี่ชอบมากเลย"
ดีใจที่พวกคุณชอบนะครับ แต่ว่าถ้าจะใส่อาจต้องมีการเปลี่ยนทุกๆเดือนเลยล่ะครับ"คำพูดนั้นมันทำให้คุณสงสัยว่าทำไมต้องเปลี่ยนทุกๆเดือน เทรนเดอร์บอกว่าร่างกายของคุณมันไวต่อชุดมากๆ ดังนั้นแล้วถึงจะทำออกมาพอช่วยให้คุณลดอาการเกิดแผลกดทับมาได้ แต่ก็ยังคงต้องเปลี่ยนทุกๆเดือนเพื่อป้องกัน เทรนเดอร์มอบชุดหนึ่งให้กับคุณได้ลองเข้าไปเปลี่ยนในห้องลองชุด
ผ่านไปไม่นาน คุณเดินออกมาจากห้องลองชุด ชุดนี้ใส่สบายมากๆไม่อึดอัดด้วย แม้จะออกหลวมๆหน่อยก็ตามแต่ว่ามันก็ยังดีกว่าใส่เสื้อผ้าทั่วไปที่ให้ความรู้สึกอึดอัดด้วย
"ขอบคุณมากคุณเทรนเดอร์"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่เห็นคุณชอบก็ดีใจด้วย จากนี้คุณก็สามารถออกไปเดินข้างนอกได้สบาย เพียงแต่อาจจะไม่ได้ออกบ่อยๆเท่าไหร่"คุณเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ คุณพยักหน้าและแซลลี่ก็เข้ามากอดคุณ เธอบอกว่าดีใจที่พี่สาวไม่ต้องกังวลเรื่องแผลหรือว่าการออกไปข้างนอกโดยไร้เสื้อผ้าอีก ถึงแม้ว่าจะต้องเปลี่ยนทุกเดือนก็ตาม
คุณกับแซลลี่บอกลาเทรนเดอร์เพื่อขอตัวไปเดินเล่นหรือว่าไปเล่นกับแซลลี่ต่อ ระหว่างทางนั้นเองคุณก็ได้พบกับคล็อกเวิร์คพอดี ช่วงนี้คุณก็ไม่ค่อยเห็นเธอหรือพูดคุยบ่อยๆนัก สเลนเดอร์บอกว่าตัวของหญิงสาวเหมือนจะรู้สึกไม่ค่อยดีด้วย
"สวัสดีค่ะคุณคล็อกเวิร์ค ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ"คุณทักทายเธอและแซลลี่ก็ทักทายอีกฝ่ายด้วยเสียงสดใส
"ไม่ได้เจอกันนานเหมือนกันสาวน้อยและแซลลี่"
"อาการดีขึ้นแล้วหรอคะ?"
"นิดหน่อยน่ะ แล้วพวกเธอจะไปไหนกันงั้นเหรอ?"
"พวกเราจะไปเดินเล่นที่สวนแล้วก็เล่นกันนิดหน่อยน่ะค่ะ คุณคล็อกเวิร์คจะไปด้วยกันรึเปล่า?"คุณเอ่ยถาม อีกฝ่ายดูมีท่าทีลังเลเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้าตอบ ดูเหใือนว่าเธอจะมีอะไรอยากพูดแฮะ
"ชุดสวยนะ แต่สเลนเดอร์บอกว่าเธอไม่ควรใส่เสื้อผ้านี่?"
"พี่เทรนเดอร์เป็นคนช่วยออกแบบให้ค่ะ! พี่[ชื่อคุณ]เค้ามีร่างกายที่อ่อนไหวง่ายมากๆพี่เทรนเดอร์เลยใช้เป็นพวกผ้าฝ้ายแบบออแกนิคเอามาทำแล้วทำให้ชุดดูหลวมๆพี่[ชื่อคุณ]จะได้เคลื่อนไหวได้สะดวกด้วย รับรองว่าไม่ต้องกังวลเรื่องแผลกดทับและก็ยังออกไปข้างนอกโดยไม่ต้องกังวลเรื่องเสื้อผ้าเลยค่ะ!"แซลลี่กล่าว เธอดีใจมากๆเพราะจะได้เล่นกับคุณได้เต็มที่ แต่ก็ยังไม่สามารถออกมาให้คนอื่นเห็นบ่อยๆได้อยู่ดี คล็อกเวิร์คได้ยินแบบนั้นก็แปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มให้แล้วแสดงความยินดีให้กับคุณ
"เอาล่ะ! ไหนๆพี่คล็อกก็มาแล้วงั้นเราไปเล่นด้วยกันเถอะ!"
"ซ-แซลลี่อย่าวิ่งสิเดี๋ยวจะล้มเอานะ"ทั้งคุณและคล็อกเวิร์คต่างถูกเด็กน้อยจับจูงมือพาวิ่งไปที่สวนด้วยกันพร้อมเสียงหัวเราะขบขันไม่ดังนัก
นับแต่นั้นมาหลังจากที่คุณได้ชุดที่เหมาะกับสภาพร่างกาย คุณก็ไม่ต้องกังวลอีกเลยแม้ว่าจะยังคงต้องเปลี่ยนทุกเดือนก็ตาม ส่วนอีเจก็จะมาตรวจทุกๆเดือนแทน เขาบอกว่าคุณสวมชุดนั้นถือว่าดูดีมากเพียงสั้นๆแล้วก็ตรวจรักษาแผลตามปกติจากนั้นจึงเดินออกไป แต่คุณก็ไม่นึกขุ่นเคืองใจหรือว่าน้อยใจอะไรนักเพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นคุณรู้ดีว่ามันจำเป็นต้องปฏิบัติอย่างเคร่งครัดและเข้มงวด ยิ่งเป็นแมสกี้ก็ยิ่งต้องไม่ให้คุณพบกันบ่อย หรือต่อให้เป็นเบน ก็ต้องตรวจสอบให้มั่นใจว่าไม่มีพวกโน๊ตบุ๊คหรือคอมพิวเตอร์หรืออุปกรณ์สื่อสารซ่อนอยู่ในห้องของคุณ
แต่คุณก็ไม่ได้ว่าอะไร อาจเพราะวา่าคุณเป็นเด็กที่โตมาในโบสถ์ บวกกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆคุณจึงไม่อะไรกับมันนัก...
ขอเพียงแค่คุณได้ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและสงบสุขก็ดีแล้ว ถึงจะรู้ดีว่าการอยู่กับพวกฆาตกรใช่ว่าจะสงบเสมอก็ตาม
ใช่...ไม่เสมอ...
จนถึงตอนนี้....
......
....
..
.
วันหนึ่ง คุณก็ออกมาข้างนอกเพื่อดูสวนดอกไม้ตามปกติ คุณทำตามที่สเลนเดอร์แมนบอกอย่างเคร่งครัดทั้งการพยายามไม่เดินเข้าไปในป่าึกหรือหากมีเสียงแปลกๆเรียกคุณก็ห้ามเข้าไปเด็ดขาด เพราะแบบนั้นคุณจึงยังไม่เจออะไรผิดปกตินัก ส่วนคาเงะคาโอะ ช่วงนี้คุณไม่ค่อยเห็นเขาเพราะว่าเขาเข้าไปในเมือง เซดี้บอกว่าคาเงะคาโอะมักจะชอบเดินเตร็ดเตร่เร่ร่อนไปทั่วภายในเมืองเพื่อหาอะไรสนุกๆหรือแก้เบื่อ
แต่นั่นก็ดีตรงที่คุณจะได้ไม่ถูกฝ่ายนั้นแกล้งอีกสักระยะ และไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ด้วย
ส่วนจัดจ์แองเจิ้ลกับเฮเลน ทั้งสองต่างกลับไปที่บ้านของพวกเขา คุณเพิ่งรู้ว่าพวกเขามีที่พักเป็นหลักแหล่งแต่ที่ต้องมาอยู่ที่นี่สักพักก็เพื่อหลบเลี่ยงสายตาผู้คนรวมถึงการถูกตามสืบจากตำรวจด้วย การช่วยเหลือฆาตกรอาจเป็นบาปแต่ว่าคุณก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความคิดใครได้ และก็ไม่สามารถไปตัดสินพวกเขาได้ว่าเป็นพวกฆาตกรกระหายเลือด ชั่วช้าและควรตายด้วย...
โลกเรามีอะไรที่ซับซ้อนเยอะจังนะ...คุณขบคิดในใจขณะที่เด็ดดอกไม้ชนิดหนึ่งขึ้ามาดูใกล้ๆ ทุกครั้งที่คุณอยู่คนเดียวเงียบๆหรือว่ามีสิ่งใดมากระตุ้นความคิด คุณก็มักจะย้อนกลับไปในช่วงเวลาก่อนเกิดเหตุทุกครั้ง จวบจนถึงมาอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์นี้ ได้วิ่งเล่น..ได้ทำอะไรที่นอกเหนือจากการอ่านคัมภีร์ไบเบิ้ล สวดมนตร์ คุณได้เรียนรู้อะไรมากมายจากการเรียน และการใช้ชีวิต ถึงแม้ว่าจะเข้ามาอยู่ในดงฆาตกรหรือพวกสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติก็ตาม...
คุณมองและสังเกตเห็นว่าพวกพร็อกซี่บางคนยังคงเฝ้าดูแลคุณอยู่ห่างๆ บางครั้งหากไม่ใช่พร็อกซี่ก็จะเป็นเจฟฟ์ที่มาดูคุณด้วย แต่ว่าคุณก็ไม่อยากไปรบกวนพวกเขาด้วย ก็เลยมีบ้างที่เข้าไปในห้องนั่งเล่น ดูทีวีหรือว่าทำกิจกรรมนิดๆหน่อยๆอย่างเช่นเล่นเกม แต่ไม่ใช่เกมจากจอยซ์ที่คุณเคยเล่นกับเบนนะ เป็นพวกเกมเศรษฐีโดยการทอยลูกเต๋า เกมบิงโกหรือเกมที่พวกวัยรุ่นมักชอบเล่นกัน ทว่าก็พยายามไม่ให้คุณเล่นพวกแนวการพนัน ขืนเล่นมีหวังสเลนเดอร(์เบิ้ดกะโหลกพวกเขาแน่
บางครั้งก็มีเทรนเดอร์ช่วยสอนทำอาหารให้ บอกตรงๆว่าคุณเกือบทำครัวระเบิดนิดหน่อยเพราะไม่เคยใช้ครัวที่มีเครื่องใช้ไฟฟ้ามาก่อน แต่ก็ต้องขอบคุณทั้งเทรนเดอร์แมนและโทบี้หรือสเลนเดอร์แมนช่วยคุณด้วย สเลนเดอร์จะมาในบางช่วงก็เลยอาจไม่ได้เจอเขาบ่อยๆ
หรือบางครั้งก็ไปเล่นน้ำที่น้ำตกด้วยกันกับแซลลี่และแซลลี่อาจจะชวนคล็อกเวิร์คกับเจฟฟ์มาด้วย
รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้ายามนึกถึงเรื่องต่างๆที่ใช้ชีวิตที่นี่ มันมีความสุขจนคุณอยากจะอยู่ที่นี่ตลอดไปเลย
"เทพธิดาองค์ใดกันหนอถึงได้มาอยู่ในที่แห่งนี้"เสียงทุ้มนุ่มลึกและมีเสน่ห์เอื้อนเอ่ยจากด้านหลัง คุณตกใจเมื่อมีผู้มาเยือนใหม่ที่ไม่คุ้นก่อนจะหันไปพบกับชายลึกลับคนหนึ่ง...เขา...เป็นคนที่มีรูปร่างผอมสูง เขาเป็นชายสูงราวๆ 6 ฟุต 3 นิ้ว(ราวๆ 190.5) สวมเทรนซ์โค้ชสีดำ เสื้อมีฮู้ดตัวใน กางเกงยีนส์ขายาว รองเท้าผ้าใบสีดำเทา และหมวกบินนี่สีเทา ท่าทางของเขาดูน่าเกรงขาม แต่ก็น่าหวาดหวั่นเวลาเดียวกัน ยิ่งไปกว่านั้นเขามีตาสีเหลืองทองทั้งหมด ไม่มีตาขาว
*พรึ่บ! พรึ่บ!*
"แกมาทำอะไรที่นี่วะไอ้หุ่นกระบอก"สามพร็อกซี่ต่างเข้ามาบังคุณไว้ทันทีที่มีผู้บุกรุก ชายลึกลับเจ้าของดวงตาสีเหลืองทอง รอยยิ้มอันตรายผุดขึ้นบนใบหน้าก่อนที่ตัวคุณจะถูกบางสิ่งเข้ามารัดเอาไว้จนแทบขยับไม่ได้
"ก-กรี๊ดดดด!!"
สามพร็อกซี่ตกใจและพยายามเข้าไปตัดเส้นสีทองนั่นแต่เจ้านั่นกลับดึงคุณหลบขึ้นสูงแล้วถูกพาหายเข้าไปในป่า...
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก โทบี้พยายามวิ่งตามคุณไป แต่ชายลึกลับคนนั้นดูจะไม่ยอมจึงทำให้ต้นไม้ต้นนึงถูกตัดแล้วล้มลงสู่พื้นขวางทางเขา โทบี้หยุดนิ่งชะงักทันทีที่ต้นไม้ร่วงสู่พื้นโดยที่ตัวของคุณถูกพาออกไปไกลจากตัวเขามากขึ้นเรื่อยๆและไม่เห็นคุณอีกเลย
โทบี้กระโดดข้ามสิ่งกีดขวางแล้ววิ่งตามคุณอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่เห็นแม้แต่เส้นผมหรือตัวของคุณเลยไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็พบเพียงป่าไม้รายล้อมมากมาย
"ฉัน...ฉ-ฉันจะฆ่าแก...พ-พัพเพ็ตท-เทียร์!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น