เขียนตามใจเจ๊เองจ้า(?) ไม่ต้องอ่านนะจ้ะ(?)--

ลำดับตอนที่ #1 : The Game JoinTale รักข้ามมิติของนางฟ้าผู้ต้องสาป : Into

The Game JoinTale รักข้ามมิติของนางฟ้าผู้ต้องสาป

Into

       "หนูอยากออกไปข้างนอก"

       "ไม่ได้นะเจ้าคะคุณหนู!! ข้างนอกมันอันตรายเกินไป!"

       "แต่หนูอยากออกไปข้างนอกบ้างสักครั้งนิคะ!"

       "ไม่ได้เด็ดขาดเจ้าคะคุณหนู!! หากคุณหนูออกไปข้างนอกก็จะเจอแต่ผู้มิหวังดีมากมายคอยทำร้ายคุณหนูนะเจ้าคะ!!"

       "แต่...หนูอยากออกไปบ้าง...สักครั้งจริงๆ..."

       ภายในห้องบรรทมห้องหนึ่ง มีร่างของเด็กสาววัยสิบห้าปี แต่รูปร่างลักษณะภายนอกนั้นเหมือนเด็กอายุราวๆสิบถึงสิบสองขวบ เส้นผมสีดำยาวสลวยถึงกลางหลัง ผิวสีเทาอมชมพูอ่อนดูน่าทะนุถนอมราวกับตุ๊กตาชิ้นเอก ดวงตาสีดำกลมใสดั่งรัตติกาล ริมฝีปากบางอวบสีเชอร์รี่ชมพูอ่อน ความสูงของเธออยู่ที่ราวๆ 149 เซน ใบหน้ากลมสวยดูน่ารักน่าเอ็นดูชวนให้รู้สึกอยากทะนุถนอม บัดนี้กำลังเถียงเมดสาวที่มีหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงให้กับเธอนามว่า 'ราเชล'

       "ยังไงก็ไม่ได้ๆเด็ดขาดเลยเจ้าค่ะ! คุณหนู!! คุณหนูรู้หรือเปล่าเจ้าคะว่าหากออกไปก็จะมีแต่พวกบ้ากามชอบจับลวนลามข่มขืนคุณหนู! แล้วก็มีแต่พวกไม้น่าไว้วางใจอีกมากมาย! คุณหนูอยากจะถูกพวกมันทำมิดีมิร้ายหรือเจ้าคะ!!"

       "ไม่..ฮึก ม-ไม่อยากถูกทำร้าย ฮึก ต-แต่หนูแค่ ฮึก"เด็กสาวเมื่อได้ยินสิ่งที่พี่เลี้ยงเอ่ยเช่นนั้นก็ยิ่งเหมือนไปกระทบจิตใจของเธอเข้า ดวงตาที่เริ่มร้อนกับนํ้าตาที่ไหลรินออกมาอย่างมิอาจห้ามได้ค่อยๆไหลออกมาตามความรู้สึกของเด็กสาว เธอเอาก็กลัวและไม่อยากจะถูกพวกคนมิดีทำร้าย แต่ว่า...เธออยู่แต่ในนี้มาตั้งแต่เล็ก...ยังไม่เคยออกไปข้างนอกเลยมันยิ่งรู้สึกไม่ดี

       "โธ่คุณหนูของบ่าว ดิฉันเข้าใจดีว่าคุณหนูเองก็อยากออกไปข้างนอก แต่ตอนนี้...มันไม่ปลอดภัยหากคุณหนูออกไปตอนนี้นะเจ้าคะ ดังนั้น...โปรดทำตามที่ดิฉันขอเถอะเจ้าค่ะ"เมดสาวกล่าวพร้อมกับค่อยๆสวมกอดเด็กสาวร่างเล็กพลางลูบหัวอย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบประโลมจิตใจที่อ่อนไหว เด็กน้อยค่อยๆร้องให้สะอึกสะอื้นและค่อยๆตอบรับอ้อมกอดของเธออย่างช้าๆ...

       'คุโระ มิสทีเรียสซ่า'

       เธอคือองค์หญิงเล็กแห่งโลกมิสโคซอร์เรียส ตั้งแต่ที่เธอเกิดมาเธอก็ไม่เคยออกจากคฤหาสน์เลยสักครั้ง บุคคลภายนอกมักรู้เพียงแค่ว่าตระกูลนี้มีลูกสาวคนที่สอง แต่กลับไม่เคยเปิดเผยตัวตนสักเท่าไหร่ บางทีเธอก็ถูกเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมและให้การสอนอย่างดั..เว้นแต่ว่าเธอไม่เคยรับรู้อะไรเกี่ยวกับโลกกว้างมากเท่าไหร่นัก...

       มีบ้างที่อาจจะถูกชนชั้นสูงใช้คำพูดที่จิกกัดและแอบแฝงการดูถูกว่าที่ลูกสาวไม่ยอมออกมาพบปะเพราะมีหน้าตาอัปลักษณ์ แต่ทุกๆคนมักถูกคนในครอบครัวของเธอสวนกลับจนไม่สามารถเก็บเศษหน้าที่แตกละเอียดได้เลย คงเพราะตระกูลของคุโระนั้นเป็นพวกที่รักสงบแต่หากใครก็ตามที่บังอาจมาคิดร้ายหรือดูหมิ่นราชวงศ์ก็อย่าหวังว่าจะมีเศษหน้าเหลือกลับไปต่ออีกเด็ดขาด...

       แน่นอนเพราะเหตุนี้เองก็มีหลายครั้งที่มีพวกที่แอบลักลอบเข้ามาในห้องของเธอเพื่อหาความจริง แต่สุดท้ายคนที่ได้เห็นคุโระเป็นต้องรู้สึกตกหลุมรักและอยากจะครอบครองเธอ และเพราะเหตุนี้เองก็ลุกลามไปจนถึงการพยายามขอแต่งงาน หากตระกูลเธอไม่ยินยอมก็จะใช้กำลังสุดท้ายไอ้คนเวรระยำนั่นก็ถูกนำตัวลากออกไปให้ห่างๆหรือไม่ก็..ทำให้หายไปเลย...

       แต่ทุกๆครั้งที่คุโระมักจะบอกอยากออกไปข้างนอก เหล่าพี่เลี้ยงมักจะให้เหตุผลต่างๆมากมายไม่ให้เธอออกไป....

       ' ไม่ได้นะเจ้าคะคุณหนู! หากคุณหนูออกไปก็จะเจอพวกชอบลักพาตัวเด็กผู้หญิงไปข่มขืนนะเจ้าคะ! '

       ' คุณหนู!! ข้างนอกน่ะไม่เหมาะกับคุณหนู มันมีแต่พวกชอบเชื่อเรื่องข่าวโคมลอยที่ไม่เป็นความจริง! '

       ' ถ้าคุณหนูมีเพื่อนข้างนอกแล้วเกิดว่าเกิดเหตุการณ์ที่มีคนใส่ร้ายคุณหนูแล้วเชื่อว่าคุณหนูคือคนที่ทำร้ายล่ะเจ้าคะ! ข้างนอกมีแต่พวกชอบเชื่อในสิ่งที่เห็นและไร้เหตุผลกันทั้งนั้น! '

       ' คุณหนู! คนนอกน่ะมีแต่พวกเห็นแก่ตัวและหวังทำร้ายทั้งนั้น ห้ามไปเด็ดขาด! '

       และอีกสารพัดมากมายที่เหล่าพี่เลี้ยงมักจะพูดกับเธอเสมอ ไม่ว่าเด็กสาวจะอยากออกไปมากแค่ไหนแต่สุดท้ายเธอก็ไม่เคยมีโอกาสได้ออกไปเจอโลกกว้างเลยสักครั้งเดียว...

       แม้แต่ตอนนี้...ที่เธอสูญเสียครอบครัวไป...

       ก็ไม่เคยออกไปไหนเลยเช่นกัน มีเพียงแต่หลบซ่อน...และปิดบังตัวตนไม่ให้คนภายนอกรับรู้...

       "คุณหนู ดิฉันจะไปซื้อของจ่ายตลาดสักหน่อย เย็นนี้คุณหนูอยากกินอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ?" ราเชลเอ่ยถามขึ้นขณะคลายกอด คุโระเองก็ทำเพียงแค่ก้มหน้าและตอบกลับไป "หนู...อยากกินแซนวิชไส้กรอกแฮมชีส..."

       "ได้สิเจ้าคะคุณหนู~! เดี๋ยวบ่าวจะไปจ่ายตลาดและซื้อของมาฝากให้นะเจ้าคะ คุณหนูก็อยู่ในบ้านหาอะไรทำเล่นๆไปก่อนนะเจ้าคะ"เมื่อกล่าวจบ ร่างของหญิงสาวที่เป็นพี่เลี้ยงก็ได้ลุกขึ้น โค้งตัวเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไปเพื่อที่จะมุ่งหน้าไปซื้อของสำหรับทำมือ้คํ่าคืนนี้ให้คุณหนูตัวน้อยของเธอ...

       "....."เด็กน้อยมองแผ่นหลังของพี่เลี้ยงที่เดินจากไปก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้งและทบทวนเรื่องราวต่างๆมากมายที่เกิดขึ้น...

       ยังไงก็ไม่ได้สินะ...

       คุโระอยากออกไปข้างนอก...อยากลองออกไปดูโลกกว้างสักครั้ง แต่ก็กลัวเกินกว่าจะออกไปได้จริงๆ...

       เธอกลัวว่าคนภายนอกจะเป็นเหมือนดั่งที่พวกพี่เลี้ยงและพ่อกับแม่ของเธอได้กล่าวเอาไว้...

       ในเช้าวันต่อมา

       วันนี้พี่เลี้ยงของคุณจะไม่อยู่เพราะต้องออกไปทำธุระ อาจจะกลับดึกหน่อยแล้วได้บอกกับคุโระว่าให้ดูแลตัวเอง อย่าออกไปข้างนอกถ้าหิวก็สามารถนำวัตถุดิบที่อยู่ในตู้เย็นออกมาทำอะไรกินรอได้เพราะว่าวันนี้ราเชลจะกลับช้า...

       และนั่นมันคือโอกาสของเด็กสาว..

       หลังจากที่ราเชลได้ออกจากบ้านไปแล้ว เด็กสาวตัวน้อยก็ได้เดินไปที่ห้องๆหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องลับที่พี่เลี้ยงของคุณซ่อนมันเอาไว้ไม่ให้เธอรู้ แต่ว่าเด็กสาวก็ดันพบเจอมันโดยบังเอิญ...

       นี่เป็นโอกาสดีๆ...

       "หนูขอโทษพี่ราเชล...แล้วหนูจะรีบกลับมาก่อนคํ่านะคะ"เด็กสาวพูดกับตัวเองเบาๆจากนั้นแสงสีรุ้งก็ได้ฉายอยู่ตรงข้างในประตู เป็นสัญญาณได้ดีว่าตอนนี้มันเปิดแล้ว คุโระมองมันพลางค่อยๆสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะผ่อนลมออกเพื่อผ่อนคลายราวกับต้องการทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้...

       อย่างน้อยๆ...ก็ขอให้ได้ออกไปดูสักหน่อยว่ามันมีอะไรบ้าง และเธอ...ก็อยากจะไปพบ 'คนๆนึง' ที่นั่น...

       จากนั้นร่างของเด็กสาวก็ได้เดินเข้าไปในประตูมิติ แสงสีรุ้งก็ได้หายไปพร้อมกับร่างของเธอ...

       *ฟึ่บ!*

       ร่างของเด็กสาววัยละอ่อนได้มาปรากฎอยู่ที่ไหนสักแห่ง เธอมองสำรวจไปรอบๆด้วยความงุนงงสงสัย แต่ก็พบว่าที่ๆเธอมาอยู่นั้นมันคือป่า หากจำไม่ผิด...ตอนนั้นคุโระได้ป้อนข้อมูลใส่เครื่องไปว่าเธอจะไปโลกจอยเทลสินะ งั้นที่นี่ก็คงจะเป็นโลกจอยเทลที่รุ่นน้องสาวของเธอเคยบอกมาก่อนสินะ

       "ฉันควรจะไปต่อ..."คุโระพูดกับตัวเองแล้วจากนั้นจึงเดินมุ่งหน้าเพื่อไปยังหุบเขาอีบอร์ต อันเป็นสถานที่ที่เหล่ามอนสเตอร์ถูกกักขังในโลกอันเดอร์กราวหลังสงครามระหว่างมนุษย์และมอนสเตอร์เมื่อหลายปีก่อน ตามเนื้อเรื่องเห็นกล่าวว่าผู้ใดก็ตามที่ได้ลงไปยังที่นั่นก็จะไม่มีใครได้กลับมาอีกเลย...

       แต่สำหรับโลกจอยเทลนี้แตกต่างกัน...

       *ฟึ่บ!!*

       กรี๊ดดด!!?

       อยู่ๆก็มีมือหนึ่งเข้ามาฉุดข้อมือของเด็กสาวเอาไว้พร้อมกระชากเข้าไปใกล้ๆชายคนหนึ่ง สิ่งที่คุโระเห็นนั้นเป็นชายหร่างกำยำราวๆหสามคนที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน และตอนนี้พวกมันกำลังมองเด็กสาวด้วยแววตาที่ดูหื่นกระหายชวนให้เธอรู้สึกขนลุกและขยะแขยง

       "เฮ้! ดูสิว่าเราเจออะไร"

       "เชี่ยเอ้ย! ยัยนี่แม่มโคตรน่ารักน่าเ*็ดเลยว่ะ"

       "พ-พวกพี่ชายเป็นใคร? ป-ปล่อยนะคะ!!"

       "ไม่เอาน่าแม่สาวน้อย พวกเราแค่อยากจะชวนมาเล่นอะไรสนุกๆเท่านั้นเอง~"

       "ไม่นะ!1 พวกคุณจะทำอะไร!? ป-ปล่อยฉันนะคะ ไม่!! กรี๊ดดดดดด!!"

       คุโระทั้งกรีดร้องและพยายามดีดดิ้นจากการกุมของชายฉกรรจ์ทั้งสามคน เสื้อผ้าของเด็กสาวบัดนี้ถูกฉีกกระชากอย่างไม่ใยดีและพวกเขาก็เริ่มซุกไซร้ซอกคอกับมือที่น่าขยะแขยงนั่นลูบไล้ตามร่างกายของเด็กสาวและเลื่อนมาที่หน้าอก...

       นํ้าตาที่เริ่มไหลรินออกมาด้วยความหวาดกลัวและความตื่นตระหนก แต่เธอก็รวบรวมสติใช้ฟันกัดเข้าที่ไหล่ของชายคนนั้นจนเขาสะดุ้งร้องออกมาด้วยความเจ็บ เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายอีกสองคนที่ตกใจกับเสียงร้องเลยทำให้เด็กสาวได้โอกาสรีบวิ่งหนีออกมาทันที

       "กลับมานี่นะว้อยยัยเด็กบ้า!!!"

       คุโระไม่สนใจเสียงนั้น เธอเร่งฝีเท้าแบบเต็มสปีดเพื่อวิ่งหนีจากการถูกตามล่าของชายแปลกหน้าทั้งสามคน ไม่รู้ว่าพวกนั้นตามมาหรือไม่ แต่สัญชาตญาณของเธอมันบอกให้วิ่งหนีจากพวกเขาไปให้ไกลที่สุด โดยที่เธอไม่สนใจว่าเธอจะไปขูดกับรากไม้หรือกิ่งไม้ใดๆหรือเปล่า ไม่สนแม้กระทั่งบาดแผลรอยขีดข่วนจากการวิ่งหนีที่ไม่สนใจสิ่งกีดขวาง...

       *ตุ้บ!!*

       กรี๊ดดดดด!!!

       วิ่งมาได้สักระยะ เท้าของเธอก็ดันไปสะดุดกับรากไม้ต้นหนึ่งจนเธอเสียหลักร่วงตกลงสู่หลุมบางอย่างที่มีขนาดใหญ่ ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นนั้นคือป่าที่ว่างเปล่าไร้การตามมาของชายทั้งสาม ถือเป็นตัวบ่งบอกได้ดีว่าพวกเขาอาจจะตามคุโระมาไม่ทัน แต่น่าเสียดายที่เธอนั้นกลับต้องมาพบกับความโชคร้ายตอนนี้...

       ร่างของเธอที่ร่วงลงจากพื้น ความอ้างว้าง...และความว่างเปล่าที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันจะไปจนถึงจุดสิ้นสุดเมื่อไหร่ จนกระทั่งแรงกระแทกนั้นทำให้เด็กสาวร้องออกมาด้วยความเจ็บ รู้สึกได้ถึงอาการปวดร้าวตามร่างกายทั้งแขน..ขาและลำตัวจนไม่อาจแม้แต่จะขยับเขยื้อนได้...

       มันเจ็บ...เจ็บเหลือเกิน แม้จะมีทุ่งดอกไม้ที่เป็นตัวช่วยรองรับแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้เด็กสาวนั้นรู้สึกดีเลยเมื่อเห็นสภาพของตัวเองที่มีบาดแผลจากการถูกบางสิ่งขีดข่วนและร่องรอยจากการถูกกระทำยํ่ายีเมื่อครู่...

       "ช-ช่วย..ด้วย.."คุโระพยายามที่จะเอื้อนเอ่ยร้องขอความช่วยเหลือ พยายามที่จะเปล่งเสียงออกมา แต่มันกลับช่างเบา..แต่ก็ไม่ได้เบามากจนคนที่อยู่ไกลไม่ได้ยิน ภาพสุดท้ายที่เด็กสาวเห็นนั้น...คือเงาของใครบางคนที่อยู่ในชุดของราชวงศ์ในยุโรปกลาง และได้รีบวิ่งเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางที่ราวกับกังวล..และเป็นห่วง...

       น่าเสียดายที่เธอไม่ได้ยินเสียงของชายคนนั้น...มีเพียงคำขอโทษที่อยู่ในใจพยายามที่จะเอ่ยถึงพี่เลี้ยงของคุณ...

       พี่ราเชล...หนูขอโทษ...