ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 3.3 : I hate my Life! (3) [End Chapter 3] [ 100% ]
Chapter 3.3 : I hate my Life! (3) [End Chapter 3]
"อย่าเข้ามาใกล้เธอเป็นอันขาดออฟ!!!"คล็อกเวิร์คกล่าวขณะที่เอาตัวเองมาบังคุณไว้พร้อมกับในมือที่ถือมีดเตรียมพร้อมที่จะตั้งรับและโจมตีอีกฝ่ายที่อยู่ๆก็มาปรากฎอยู่ตรงหน้าและทำท่าจะยื่นมือเข้ามาหาคุณ ตอนแรกๆพวกคุณต่างก็พูดคุยกันตามปกติแต่ไอ้หมอนี่มันกลับกล้าบุกรุกเข้ามาห้องของคุณแล้วยังรู้อีกว่าที่นี่มีคุณอยู่!!
"อย่ามายุ่งเรื่องของฉันกับเธอจะดีกว่านะคุณผู้หญิง~ ฉันไม่อยากจะทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ"ออฟเฟนเดอร์กราวด้วยรอยยิ้มเหี้ยม ขณะที่คุณตอนนี้ยกมือขึ้นปิดปากตัวสั่นเทาเบาๆด้วยความกลัวปนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า คนๆนี้หรือคือออฟเฟนเดอร์ที่พูดถึงน่ะ แต่เขาดูคล้ายกับสเลนเดอร์แมนมาก แล้วทำไมเขาถึงมาที่ห้องของคุณกัน!?
"ฉันถามว่าแกมาทำอะไรที่ห้องนี้กันออฟเฟนเดอร์!!!"หญิงสาวยังไม่ลดอาวุธลงแล้วตะโกนถามออกไปและคอยดันคุณให้หลบที่หลังของเธอ เธอหวังว่าเจ้าพวกนั้นจะรีบมาทันเวลานะ
"ฉันก็แค่มีธุระกับผู้หญิงของฉันเท่านั้นเอง~"บุรุษคาสโนว่ากล่าวพร้อมชี้มาทางคุณ
"ฉ-ฉันหรอคะ?"คุณถามด้วยความงุนงงแต่ก็มีความกลัวอยู่เช่นกัน คุณไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมาหาคุณกัน
"อย่ากลัวเลยนะกุหลาบน้อยของฉัน~ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายเธออย่างแน่นอน~"ชายคนนั้นกล่าวพร้อมกับค่อยๆเดินเข้ามาใกล้คุณเรื่อยๆ แต่คล็อกเวิร์คไม่ยอมให้อีกฝ่ายเข้าใกล้คุณมากไปกว่านี้จึงได้หยิบมีดอีกเล่มหนึ่งปาใส่แล้วรีบหันไปบอกให้คุณรีบหนีไปทันที มีดที่ปาไปนั้นออฟเฟนเดอร์ก็สามารถหลบได้ แต่คุณก็ยังไม่ไปไหนเพราะยังเป็นห่วงหญิงสาวที่ช่วยคุณอยู่
"ไม่ต้องห่วงฉัน! รีบไปซะเร็วเข้า!! ฉันจะถ่วงเวลาหมอนี่เอง!!!"หญิงสาวกล่าวพร้อมกับหันไปทางคนตรงหน้าเพื่อที่จะโจมตี แต่ก็ถูกระยางสีขาวพุ่งเข้ามารัดที่คอของเธออย่างรวดเร็วและถูกยกขึ้นสูงทำเอาคุณกรีดร้องด้วยความตกใจเรียกชื่อของคล็อกเวิร์ค คุณพยายามขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป แต่เขากลับส่งยิ้มมาให้คุณ
"ฉันจะปล่อยหากเธอยอมมากับฉัน"คำพูดของเขานั้นทำให้คุณตกใจนิดหน่อย คุณไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องการคุณ แต่ในขณะที่คุณกำลังจะตอบรับเพื่อรักษาชีวิตเพื่อนสาวคนใหม่ของคุณนั้นคล็อกเวิร์คก็ร้องห้ามคุณไว้ก่อนและบอกให้คุณรีบหนีไปซะ จังหวะนั้นเองที่ร่างของสเลนเดอร์แมนปรากฎอยู่ตรงประตู คุณรีบวิ่งไปหาเขาอย่างรวดเร็วและขอร้องให้สเลนเดอร์ช่วยเธอ
"คุณสเลนเดอร์แมน!! ช่วยคุณคล็อกด้วยค่ะ!! ฉันขอร้อง!!"คุณพูดพร้อมกับเข้ามาจับแขนเสื้อของเขาเพื่อขอร้องให้เขาช่วยหญิงสาว ดูเหมือนว่าออฟเฟนเดอร์ที่เห็นสเลนเดอร์จะโกรธน่าดูที่บังอาจมาขัดขวางเขา
"อย่ามายุ่งเรื่องของฉันสเลนเดอร์"
"ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะนี่มันเกี่ยวกับเรื่องของ[ชื่อคุณ]ที่อยู่ในการดูแลของพวกฉัน ฉันคงจะปล่อยไว้ไม่ได้"
สเลนเดอร์กล่าวพร้อมกับมีหนวดระยางสีดำออกมาจากด้านหลังของเขาราวๆหกถึงแปดเส้นและพุ่งเข้าโจมตีใส่ออฟเฟน แต่บุรุษคาสโนว่าก็เทเลพอร์ตหลบออกมาและเป็นจังหวะที่ระยางสีขาวนั้นได้คลายลงและปล่อยร่างของหญิงสาวให้เป็นอิสระ คุณจะเข้าไปช่วยเธอแต่สเลนเดอร์ก็จับไหล่คุณเอาไว้เพื่อไม่ให้ชายคนนั้นสามารถเข้าถึงตัวคุณได้
"มาสเตอร์!!" เสียงของพร็อกซี่สเลนเดอร์แมนดังขึ้น ประตูได้ถูกผลักออกเผยให้เห็นการปรากฎตัวของฆาตกรในคฤหาสน์บางส่วน ออฟเฟนเดอร์คำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราดและใช้ระยางพุ่งเข้าหมายจะดึงคุณออกมา แต่ระยางสีดำของสเลนเดอร์แมนก็กันเอาไว้ เขาบอกให้คล็อกเวิร์ครีบพาคุณออกไปซึ่งหญิงสาวก็ทำตามนั้นรีบตรงเข้ามาหาคุณ "รีบไปกันเถอะ[ชื่อคุณ]! ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเขาเถอะ!" "ค-ค่ะ!"
"ไม่!! กุหลาบน้อยของฉัน!! เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!! อย่าคิดจะพรากเธอไปจากฉัน!!!"เสียงที่เต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่งและระยางที่ส่ายไปมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับพยายามที่จะโจมตีใส่สเลนเดอร์กับคนอื่นๆ แต่พวกพาสต้าของคฤหาสน์หลังนี้เองก็แทบจะหลบการโจมตีนั้นไม่ทันเนื่องจากว่ามันเร็วมาก ความเร็วที่เพิ่มขึ้นอย่างน่าประหลาดแบบที่พวกเขาไม่เคยพบเจอมาก่อนทำให้พวกเขาแทบจะหลบไม่ทัน บางคนเองก็เฉียดๆบ้าง
คุณเริ่มกลัวเมื่อเห็นเช่นนั้นคุณจึงวิ่งไปโดยที่มีมือของหญิงสาวจับเอาไว้เพื่อให้คุณตามเธอทัน ใบหน้าที่ไร้ตาเมื่อได้เห็นเส้นผมของคุณที่วิ่งออกไปก็ยิ่งทำให้เขานั้นคลั่งมากขึ้น และเริ่มอาละวาดทำร้ายคนที่ขัดขวางเขา
"พวกแก!! พวกแกบังอาจมาเอากุหลาบน้อยของฉันไป!! กุหลาบน้อยเป็นของฉัน!! ฉันไม่ยอมให้พวกแกมาพรากเธอไปจากฉันอีก!!!"
[ ต่อ ]
ด้านของคุณที่ถูกพามายังที่แห่งหนึ่ง โดยสถานที่นั้นเป็นห้องโถงทางยาวที่ดูเงียบสงัดกับความมืดที่อยู่รอบๆ มีเพียงเสียงฝีเท้าของพวกคุณที่กำลังวิ่งไปตามทาง จนกระทั่งได้มาถึงห้องๆหนึ่ง คล็อกเวิร์คไม่รอช้ารีบถีบประตูเข้าไปจนได้พบกับหมอหนุ่มที่เพิ่งจะทำการวิจัยแบบที่หมอเขาทำกัน อีเจหันมามองโดยใบหน้าที่สวมหน้ากากนั้นก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่าเขากำลังอยู่อารมณ์ไหน แต่หญิงสาวก็ได้บอกกับอีกฝ่ายไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้น "อีเจ!! เราจะต้องพาเธอไปซ่อน!!" เธอพูด
"พวกเขามาแล้วสินะ...งั้นตามมาสิ..."
เมื่อกล่าวจบ อีเจก็ได้นำทางพวกคุณไปยังที่หนึ่ง เป็นตู้บางอย่างที่ดูแล้วน่าจะสามารถหลบได้ เขาบอกให้คุณไปหลบข้างในก่อนจนกว่าพวกเขาจะบอกให้คุณออกมา คุณทำตามอย่างว่าง่ายและไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีจึงเลือกทำตามที่พวกเขาบอก หลังจากนั้นประตูก็ได้ถูกปิดลงทันทีกับเสียงฝีเท้าที่วิ่งออกไป...
คุณกลัว...คุณไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร..
โอ้พระบิดา...ช่วยลูกด้วย...
คุณได้แต่สวดภาวนาขอให้คุณปลอดภัยจากสิ่งร้ายๆ คุณไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงรู้จักกับคุณแต่เขาอันตราย เขาดูน่ากลัว และสิ่งที่พอจะช่วยคุณได้นั่นคือขอให้พวกเขาและตัวคุณปลอดภัย...
แต่...มันจะดีงั้นเหรอ?
ในส่วนอีกด้านหนึ่ง
ร่างของเจฟฟ์ที่ถูกระยางสีขาวรัดรอบตัวของเขา แต่เจฟฟ์ก็ใช้มีดฟาดฟันหนวดเหล่านั้นอย่างรวดเร็วจนเป็นอิสระพร้อมกับหลบการโจมตีนั้น สเลนเดอร์แมนใช้หนวดสีดำผลักร่างของออฟเฟนเดอร์ออกจากห้องที่เป็นของคุณเพื่อไม่ให้ข้าวของเสียหายไปมากกว่านี้ ร่างของบุรุษคาสโนว่าได้ถูกเหวี่ยงร่วงสู่พื้นแต่โชคยังดีที่เขาใช้ระยางของตัวเขาตั้งรับแรงกระแทกไว้ได้ทัน
การต่อสู้ที่ยาวนานและแสนดุเดือดได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อออฟเฟนเดอร์ไม่ลดละความพยายามที่จะเข้าไปหาคุณและกำจัดพวกที่บังอาจมาขวางทางรักของเขา หนวดระยางสีขาวได้พุ่งทะยานขึ้นไปที่ขอบระเบียงแล้วดึงตัวเองขึ้นเข้ามาในห้องอีกครั้ง จากนั้นชายหนุ่มก็พุ่งผลักร่างของสเลนเดอร์แมนออกจากห้องและเกิดการปะทะกัน...
ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร แม้แต่สามพร็อกซี่เองที่ขึ้นชื่อว่าเก่งที่สุดในพร็อกซี่แล้วพวกเขาเองก็แทบจะต้านพลังและกละกำลังของออฟเฟนเดอร์ไม่ได้เพราะดูเหมือนว่าอีกฝ่ายดูจะแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าปกติจนน่าประหลาด ถึงพวกเขาและคนอื่นๆในคฤหาสน์จะไม่เคยต่อสู้กับผู้มีศักดิ์เป็นอาของออฟเฟนเดอร์มาก่อน แต่ครั้งนี้พวกเขายอมรับว่าบุรุษผู้นี้อันตรายมาก
สเปลนเดอร์เมื่อเห็นท่าไม่ดีและดูเหมือนว่าอาของพวกเขาเกิดอาการคลั่งและไม่ได้สติจึงได้พยายามที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อหยุดเขา "หยุดเดี๋ยวนี้นะออฟ!! นายจะทำลายข้าวของบ้านน้องฉันแบบนี้ไม่ได้!!" เขากล่าวพร้อมกับปล่อยหนวดระยางสีดำพุ่งเข้าไปหาชายหนุ่ม
แต่ดูเหมือนว่าจะเปล่าประโยชน์ เพราะหนวดระยางสีขาวของออฟเฟนเดอร์ได้พุ่งเข้ามารัดระยางของอีกฝ่ายไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะเหวี่ยงร่างของสเปลนเดอร์ไปไกลๆแต่เขากลับไม่ยอมให้ตัวเองกระเด็นไปมากกว่านี้จึงได้ใช้ระยางของเขาจับกับระเบียงไว้ ขณะเดียวกันร่างของออฟเฟนเดอร์ที่ตอนนี้ได้มุ่งออกจากห้องเพื่อที่จะตามหาคุณ
*ฟึ่บ!!*
"ฉันคงให้นายไปหาเธอไม่ได้หรอก..."ระยางสีดำของสเลนเดอร์แมนได้เข้ามารัดรอบตัวของบุรุษคาสโนว่าแน่นหนา แต่ออฟเฟนเดอร์ไม่ยอมจึงได้ใช้ฟันแหลมคมกัดที่ระยางแล้วฉีกออกพร้อมใช้แรงทั้งหมดกระชากมันจนทำให้หนวดนั้นผละออกทันที
"อย่ามาขวางฉัน!!!!"คราวนี้ดูเหมือนว่าฝ่ายนั้นจะเริ่มคลุ้มคลั่งมากกว่าเดิมแล้วสิ งานนี้คงจะไม่ง่ายอย่างที่พวกเขาคิดเสียแล้ว บุรุษคาสโนว่าได้พุ่งโจมตีอีกครั้ง และครั้งนี้ถือว่ารัวมาก...
ในด้านของคุณ
"อีเจ ฉันรู้สึกถึงลางไม่ดีบางอย่าง..."หญิงสาวเจ้าของดวงตานาฬิกาอันเป็นเอกลักษณ์พูดขึ้นเมื่อลางสังหรณ์ใจบางอย่างกำลังบอกว่าพวกเขาอาจจะเจอปัญหาหนักเข้าให้แล้ว...
"ออฟเฟนเดอร์ตอนนี้คลั่งแล้วล่ะ..."
"หมายความว่ายังไง?"
"การที่พา[ชื่อคุณ]หนีมานั้นมันจะทำให้เขาโกรธ ฉันเองก็ไม่เคยเห็นตอนเจ้าหมอนั่นโกรธหรอก เพียงแต่ว่าดูจากสถานการณ์แล้วคงไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่ดีต่อตัว[ชื่อคุณ]ด้วยเหมือนกันหากต้องไปเผชิญหน้ากับออฟเฟนเดอร์"ชายหนุ่มเจ้าของหน้ากากสีนํ้าเงินกล่าวพลางค่อยๆหันมามองทางที่คุณถูกซ่อนตัวเอาไว้
คล็อกเวิร์คมองตามชายหนุ่มซึ่งนั่นก็ทำให้เธอเม้มปากแน่นราวกับข่มอารมณ์บางอย่าง หากว่าเจ้าออฟเฟนเดอร์นั่นต้องการ[ชื่อคุณ]ล่ะก็ มันก็คงไม่ดีต่อตัว[ชื่อคุณ]เท่าไหร่เพราะไม่อาจรู้ได้ว่ามันคิดจะทำอะไรกับเธอ...
"[ชื่อคุณ] เธอยังอยู่รึเปล่า?"คล็อกเวิร์คเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูลับที่ถูกทำขึ้นแบบอำพรางได้อย่างแนบเนียนก่อนจะเอ่ยถามคุณเพราะความเป็นห่วง
"ฉันยังอยู่ค่ะคุณคล็อกเวิร์ค"คุณตอบกลับอย่างงุนงงเล็กน้อยที่ถูกถามเช่นนั้น ซึ่งนั่นก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกดีแปลกๆ...
น่าแปลกนักที่คนอย่างเธอรู้สึกเป็นห่วงคุณ ทั้งๆที่เธอเป็นคนไว้ใจคนยากและไม่เคยที่จะแสดงออกด้านนี้ให้ใครเห็นง่ายๆด้วยสิ...
"ขอโทษด้วยนะที่ต้องพาเธอมาในที่อันตรายแบบนี้"หญิงสาวกล่าว
"ไม่หรอกค่ะ มันไม่ใช่ความผิดของพวกคุณสักหน่อย แม้ว่าที่แห่งนี้จะอันตรายแต่พวกคุณก็พยายามช่วยฉันจากสิ่งอันตรายนิคะ"คุณตอบกลับอย่างจริงใจ เพราะถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นฆาตกรแต่สุดท้ายคุณก็รอดมาได้เพราะสเลนเดอร์แมนและคนอื่นๆที่พยายามช่วยคุณแม้ต่อให้คุณเป็นคนนอกก็ตาม...
หญิงสาวเจ้าของนาฬิกาค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาบางๆอย่างรู้สึกดีไม่ใช่น้อย เป็นคำพูดที่ไร้เดียงสาแต่ก็แสดงออกมาอย่างจริงใจนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกว่าคุณไม่ควรมาเจอเรื่องเท่าไหร่นัก...
อา...เธอเริ่มคิดว่าตอนนี้เหมือนตัวเองกำลังแปลกไป...
"คล็อก...เธอช่วยออกไปดูต้นทางสักแปบได้มั้ย เดี๋ยวฉันจะขอเช็คของก่อนสักแป๊บเผื่อจะหาอะไรมาป้องกันได้บ้าง"อีเจพูดขึ้นจนหญิงสาวคิ้วขมวดราวไม่ค่อยพอใจนิดหน่อยที่ถูกขัด แต่เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน
"ได้สิ" แต่คล็อกเวิร์คก็ตอบรับแล้วจากนั้นจึงเดินออกจากห้องเพื่อไปดูต้นทาง ในขณะที่หมอหนุ่มก็เดินเข้ามาค้นหาของบางอย่างและพูดกับคุณ "ขอโทษด้วยนะ แต่สเลนเดอร์สั่งว่าห้ามให้ใครก็ตามอยู่ใกล้เธอเป็นระยะเวลานานเกินไปน่ะ" เขาพูด แต่มันกลับทำให้คุณยิ่งงงเข้าไปใหญ่ว่าทำไมถึงถูกห้ามไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้คุณกัน
"...ทำไม..ล่ะคะ?"
"อย่างที่เคยบอกไป...ว่าเธอไม่เหมือนมนุษย์คนอื่นทั่วไป แม้ภายนอกเธอจะเป็นมนุษย์ แต่บางสิ่งที่เราไม่อาจรู้ได้นั้นว่าแท้จริงแล้วตัวเธอมีอะไรแปลกไปรึเปล่า ที่ฉันรู้...เหมือนเธอจะมีแรงดึงดูดที่รุนแรงมาก" เขาพูด แล้วก็หยิบระเบิดแก๊สยาสลบออกมาจากกระเป๋าก่อนจะหันมาพูดกับคุณที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ "นั่นคือเหตุผลที่ฉันเลือกรีบออกมาจากห้องของเธอ" เมื่อได้ยินดังนั้นดวงตาของคุณก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เพราะไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้เท่าไหร่
คุณ...ชักเริ่มเกลียดชีวิตแบบนี้...
เกลียดที่ต้องมีสภาพเช่นนี้ขึ้นมา...
"...ฉัน...ขอถามหน่อย..ได้มั้ยค่ะ..."
"ถ้าเป็นสิ่งที่ฉันพอจะตอบได้ฉันก็จะตอบ"อีเจพูดขณะที่กำลังเตรียมการบางอย่างอยู่
"คุณรู้สึกยังไงเมื่ออยู่ใกล้ฉัน ข-ขอโทษที่ถามอะไรแปลกๆ แต่คือ...ฉันอยากรู้ว่าคนที่เข้าใกล้ฉันเขารู้สึกกันยังไง"คุณถามพร้อมกับมีท่าทีลังเลปนกระวนกระวายนิดหน่อยเหมือนทำตัวไม่ถูก ไม่รู้สิ...คุณเองก็แอบกลัวว่าเขาจะคิดว่าคุณแปลกหรือเปล่า แต่ถ้าไม่ถามก็คงไม่รู้น่ะสิ แต่หากว่าเขาไม่ตอบก็ไม่อาจไปบังคับเขาได้...
แต่มันจะดีเหรอ?
"....."อีเจคล้ายจะเงียบไปสักพัก แต่เขาก็ตอบคำถามคุณ
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคนอื่นจะเป็นแบบฉันหรือเปล่า...แต่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอมันมักจะมีความรู้สึกประหลาด..."คุณยังคงฟังเขาอยู่ ขณะที่ระเบิดในมือที่เตรียมแก๊สยาสลบนั้นหยุดมือลง
"ยามที่ฉันได้เห็นเธอครั้งแรก...มันมักมีความรู้สึกประหลาดเกิดขึ้น ฉันเองก็ไม่เข้าใจอาการแบบนี้เท่าไหร่...แต่ถ้าหากพูดในเชิงจิตวิทยาทางด้านอารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์...ตัวฉันที่ยังคงมีความเป็นมนุษย์อยู่...มันคงเรียกความรู้สึกนี้ว่าความรู้สึกดีๆที่ได้อยู่กับเธอ..."
มือที่ถือระเบิดแก๊สนั้นค่อยๆถูกวางลงก่อนที่ใบหน้าของชายหนุ่มจะหันมามองทางที่คุณซ่อนตัวอยู่
"ความรู้สึกที่ไม่อยากให้ใครได้เห็นเรือนร่างของเธอ...ความรู้สึกราวกับหวงแหนบางอย่างที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ทั้งๆที่เราทั้งคู่ก็เพิ่งจะรู้จักกันเพียงไม่กี่อาทิตย์หรือเดือน...มันไม่ควรที่จะเกิดขึ้นแบบนี้เลย...แต่ฉันก็ไม่อาจหักห้ามใจตัวเองได้...สิ่งที่ทำได้มีเพียงแค่รีบดูอาการของเธอ ช่วยเธอ และรีบออกมา.."ร่างของชายหนุ่มค่อยๆก้าวเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าห้องลับที่คุณอยู่ก่อนที่ฝ่ามือที่สวมถุงมือสีดำนั้นจะค่อยๆยื่นมาทาบกับผนัง...
แต่มันกลับเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ฝ่ามือนั้นสัมผัสที่ฝ่ามือของคุณ แม้ว่าจะมีประตูกั้นบังเอาไว้ แต่ทั้งคู่ต่างก็สัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่ประทับอยู่กันและกัน...
"เธอคงไม่รู้...ว่าฉันน่ะเป็นหมอ...แต่เป็นหมอคานิบาลที่กินเนื้อมนุษย์..."คำพูดจากปากของชายหนุ่มกล่าวขึ้นจนคนฟังนั้นเองก็ตาโตตกใจ
"ตัวฉันในตอนนี้ต่อให้ยังคงมีสภาพจิตใจเป็นมนุษย์ แต่สภาพร่างกายของฉันในตอนนี้กลับไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป ฉันไม่สามารถกินอาหารแบบที่มนุษย์เขาทานกันได้..นอกจากเนื้อของพวกมนุษย์ ฉันสามารถกินเนื้อได้ทุกส่วนแต่...ฉันชอบ 'ไต' มากที่สุด..."คำพูดของชายหนุ่มนั้นแม้จะฟังดูเรียบนิ่งราวกับเป็นเรื่องปกติ...
แต่เหตุไฉนกันนะ...คุณกลับสัมผัส...หรือรับรู้ได้ว่าเขาคงเจ็บปวด
"คุณทรมาณมากมั้ยคะ? คุณเจ็บปวดบ้างรึเปล่า...กับสภาพที่คุณเป็นอยู่แบบนี้"คุณเอ่ยถามออกไปขณะที่มืออีกข้างของคุณก็ได้ยกขึ้นมาประทับทาบกับผนัง ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างนอก...รับรู้ได้เพียงสัมผัสของฝ่ามือที่คุณสัมผัสได้ว่า...มือของเขา...ก็ถูกยกขึ้นทาบกับผนังที่เดียวกับคุณ...
"เธอกำลังสงสารฉัน?"
"ไม่ค่ะ! ม-มันไม่ได้หมายความว่าฉันทำเพราะความสงสาร แต่..แต่ฉันเป็นห่วงคุณ! ฉันคิดว่า...แต่เดิมคุณ..อาจจะเคยเป็นมนุษย์ก็ได้ ฉันจึงได้ถามออกไปแบบนั้น"คุณพยายามแก้ต่างเพื่อไม่ให้เขาเข้าใจคุณผิดว่าคุณกำลังทำไปเพราะความสงสารที่แสนโง่เขลาไร้ความเข้าใจ แต่คุณ...ก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่มาจากนํ้าเสียงส่วนลึกของเขา...
เสียงหัวเราะที่เปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา แต่คุณก็ยังได้ยินก่อนที่ชายหนุ่มจะกล่าวว่า "เธอไม่ควรเป็นห่วงอสุรกายอย่างฉันนะ...[ชื่อคุณ]..." หน้ากากของเขาถูกถอดออกเผยให้เห็นผิวสีเทาเข้มกับเส้นผมสีนํ้าตาลที่บัดนี้ค่อยๆนำหน้าผากมาพิงกับผนัง...เขา...รู้สึกได้ถึงหน้าผากของคุณเช่นกันแม้ต่อให้คนด้านในอย่างคุณจะไม่รู้ก็ตาม
"ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเป็นห่วงฉัน...ฉันกับเธอมันแตกต่างกันเกินไป..."
ฉันมันอสุรกาย...ส่วนเธอ...
"หากเปรียบเทียบว่าฉันคืออสุรกาย...เธอก็คงเปรียบเป็น 'นางฟ้า' ที่อสูรเช่นฉันไม่อาจเอื้อมถึงได้..."
อสุรกาย...ที่ไม่อาจเคียงคู่กับเทพธิดา...
"จริงอยู่ที่ฉันเป็นหมอ...แต่หมออย่างฉันก็สามารถ 'กิน' เธอได้เหมือนกันดังนั้น...ระวังตัวเอาไว้ให้ดีล่ะ..."
อสุรกายเช่นเขา..มิอาจรู้ได้ว่าจะทำร้ายเธอเมื่อใด...
"แต่ไม่ต้องห่วง...ฉันจะไม่กินเธอตอนนี้...เพราะสเลนเดอร์ไม่ต้องการให้ใครมาทำร้ายเธอ ดังนั้น...หากถึงวันนั้น..."
มันจะผิดหรือเปล่า...หากปีศาจอย่างเขาจะขอเคียงข้าง...และปกป้องนางฟ้าผู้นี้?
คำพูดที่มิอาจเอื้อนเอ่ยออกไปได้...มิอาจที่จะบอกถึงความรู้สึกให้คนด้านในรับรู้ มีเพียงแค่ความรู้สึกที่จะบอกเธอ แต่เขาก็ไม่อาจจะเข้าใจตัวเองได้...
แม้มิอาจเทียบเคียงเทพธิดา...แต่ก็ขอเป็นอสุรกายที่ปกป้องเธอตราบเท่าที่จะทำได้...
แม้ต่อให้เขาจะเป็นปีศาจร้ายที่คร่าชีวิตผู้คนมาเป็นร้อยๆแค่ไหน...
แต่อสุรกายตนนี้...ก็มี 'หัวใจ'
ขอแค่ให้เขาได้อยู่เคียงข้างนางฟ้าผู้นี้.....ปกป้องเธอ...ไม่ว่าอะไรก็ตามเขาก็จะ 'ทำทุกอย่าง' เพื่อเธอ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น