คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
‘เด เราคิดกับเดแค่เพื่อนนะ’เสียงนุ่มของหญิงสาวเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าใสเอ่ยกับผม แล้วเอื้อมมือมาแตะบ่าผม ‘เราเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ เด’
เพียงแค่ได้ยินประโยคนี้ก็รู้สึกร้าวระบมไปทั้งตัว จนต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพดานสีเขียวอ่อนที่คุ้นตาทำให้ผมได้รู้ว่าที่ผ่านมาเมื่อกี้มันคือความฝัน
....แต่มันเป็นความฝันที่เคยเกิดขึ้นจริงมาแล้วไม่รู้อีกครั้งต่ออีกครั้ง
มันอาจจะเป็นเวรกรรม หรืออะไรก็ตามจึงทำให้ผมคนนี้หลงรักแต่เพื่อนสนิท!!!
ใช่แล้วครับ ตั้งแต่เกิดมา 27 ปี ผมนั้นไม่เคยชายตามองหญิงอื่นเลยนอกจาเพื่อนสนิทตัวเอง และย่อมอกหักเองอีกเช่นกัน
ทำไมๆๆ ทำไมกันนะ ผมคนนี้ออกจะดูดี เก่ง แถมฐานะทางบ้านก็จัดอยู่ในกลุ่มที่ว่าดีอีกด้วย แต่ผมมักจะถูกปฏิเสธเสมอ ด้วยประโยคที่ว่า ‘เราเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ’
ก็ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนเว้ย!!! ถึงได้มาขอเป็นแฟนเนี่ย
ก๊อก ก๊อก
“พี่เด คุณพ่อเรียกครับ”เสียงเคาะประตู พร้อมกับเสียงเจ้าน้องชายคนแรกของผมดังเรียกสติไม่ให้เพ้อมากไปกว่านี้ ผมจำใจต้องลุกขึ้นจากเตียง แล้วตะโกนบอกน้องไป
“บอกพ่อที เดี๋ยวพี่ไป”
“ครับ”
ผมเหล่มองนาฬิกาที่แสดงเวลาว่าเป็นเวลา 9 โมงเช้า ผมเปิดตูเสื้อผ้าแล้วคว้าเสื้อเชิ้ตสีครีมอ่อนมาเปลี่ยน สวมกางเกงขายาว จัดแต่งทรงผมอย่างดีพร้อมกับเจ้ากระเป๋าเอกสารคู่ชีวิต เดินลงไปหาพ่อบังเกิดเกล้าที่กำลังนั่งดูทีวีกับลูกชายคนเล็กของบ้าน
“พ่อ มีอะไร”ผมถามเสียงห้วน พ่อจึงทำท่าอยากจะเขกหัวผมสักที
“แล้วแกจะไปไหนน่ะ”
“ไปบริษัทไง ประธานเล่นโดดงานมานั่งเล่นกับลูกแบบนี้ ที่บริษัทคงวุ่นน่าดู”
“ไอ้เด วันนี้มันวันอาทิตย์”
เพล้ง!!!
หน้าแตกมากกว่านี้มีอีกไหม.....
“ว่าแล้ว ว่าทำไมไอ้ทรายยังไม่โทรมาตาม”ผมพึมพำ ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าตัวเองไม่รู้ว่าวันนี้คือวันอาทิตย์
“พี่เดจะไปทำงานเหรอฮะ”เจ้าซี น้องเล็กของบ้านถามผมตาแป๋ว ฮึ่มๆๆ ถ้ามันไม่ใช่น้องนะ พ่อจะควักลูกกะตาเอามาต้มกินให้ดู!!!
“อืม พี่ยังเคลียร์เอกสารไม่เสร็จ”ผมตอบกลับ ไม่ค่อยอยากยอมรับว่าตัวเองหน้าแตก
“หึหึหึ จำไม่ได้ก็บอกมาเถอะ”
“ไม่ใช่นะ พ่อ อย่ามาใส่ร้ายกันสิ!”
“ใส่ร้ายที่ไหน เปล๊า ใครจะกล้าใส่ร้ายลูกชายที่แสนดีได้ล่ะ”พ่อทำท่าเหมือนเป็นผู้บริสุทธิ์ที่ถูกใส่ร้าย จนผมต้องเดาะลิ้นด้วยความหงุดหงิด
“เอาเถอะค่ะ วันนี้ก็อากาศดีนะคะ เด มาทานข้าวเช้าก่อนสิ”เสียงนุ่มๆของคุณแพร หรือว่าแม่เลี้ยงของผมดังขึ้น ผมจึงพยักหน้าแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร นั่งที่ประจำของผมซึ่งคุณแพรเพิ่งตักข้าวต้มกุ้งให้ผมเมื่อกี้
“วันนี้คุณแพรทำเองเหรอครับ”
“ค่ะ ของโปรดของเดไม่ใช่เหรอคะ”
“ครับ ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่เดชอบก็พอใจแล้ว”คุณแพรตอบผมด้วยรอยยิ้ม
บ้านผมไม่ได้น้ำเน่าเหมือนในนิยายที่แม่เลี้ยงกับลูกๆไม่ถูกกัน ความจริงแล้วผมกับคุณแพรเราเข้ากันได้ดีมาก แถมบ้านผมก็ไม่ค่อยปกติอีกด้วย
คือ...พ่อของผมเป็นพวกชอบเด็กมากๆ (ความจริงท่านอาจจะเป็นโลลิค่อนก็ได้) พอเลี้ยงพวกผมจนโต ท่านก็ไปรับเด็กๆมาเป็นลูกบุญธรรมมากมาย เอาเป็นว่ามีลูกบุญธรรมถึงสามคน ส่วนลูกจริงๆอีกสามคน บ้านผมจึงมีลูกถึงหกคนรวมตัวผมด้วย
พวกเราก็อยู่กันแบบครอบครัวที่ใหญ่ (มากๆ) ตอนนี้พี่สาวคนโตของบ้านแต่งงานออกไปแล้ว ผมจึงกลายเป็นพี่ใหญ่ของบ้าน น้องๆของผมยังคงเรียนอยู่เลย
“นี่ เด ไหนๆก็แต่งตัวซะหล่อแล้ว ไปรับน้องมาที่นี่บ้านสิ”
“เห น้องจะมาเรอะ ส่วนเรื่องหล่อน่ะตั้งแต่เกิดแล้ว ”
“มาสิ พ่อโทรไปบอกแล้ว ส่วนเรื่องหล่อเนี่ย มันได้เชื้อพ่อมันสินะ ฮ่าๆ”
“อ่ะ ครับ เดี๋ยวผมออกไปรับน้องเอง”ผมว่าพลางตักข้าวต้มเข้าปาก แล้วหยิบมือถือกดเบอร์น้องสาวของผม เสียงสัญญาณดังไม่นานก็ถูกแทนด้วยน้ำเสียงร่าเริง
[ว่าไง พี่เด]
“คุณพ่อบอกว่านัทจะมาอยู่ที่บ้าน เดี๋ยวพี่ไปรับนะ”
[โอเค นัทจะเก็บกระเป๋ารอ]
“อีกประมาณครึ่งชั่วโมงนะ”
[ค่า พี่ชาย]
แหม.... พอได้ยินคำว่าพี่ชายมันรู้สึกดีแบบบอกไม่ถูก
“เดี๋ยวนัทจะมาเหรอ พี่เด”เจ้าตัวแสบของบ้าน น้องชาย (บุญธรรม) คนที่สองของผมเดินลงมาพร้อมกับหาวหวอดๆ มันอยู่ในชุดที่เรียกว่าชิวสุด สวมกางเกงนักเรียนสีน้ำเงิน เสื้อยืดสีขาว แต่....ได้ข่าวว่าโรงเรียนแกเขาใส่กางเกงขาวยาวไม่ใช่เรอะ
“อืม แกจะไปรับมั้ยล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ น่ารำคาญ เดี๋ยวก็พูดโน้นพูดนี่เรื่องวายอีก”นอตตอบทันที แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต้ม เมื่อกินไปสักพัก มันทำหน้าเหยเกแล้วมองผม “แล้วงี้ ผมก็ต้องกลับไปนอนห้องพี่นพอ่ะดิ”
“เออ จริงสิ”ผมทำท่าครุ่นคิด มันไม่มีห้องว่างแล้วนี่นา
“แค่ชั่วคราวน่า ลูก เดี๋ยวน้องก็กลับบ้านแล้ว”พ่อปลอบใจมัน แล้วเดินมายกแก้วกาแฟ เดินกลับไปนั่งดูการ์ตูนกับเจ้าซี
“จริงนะ ผมไม่อยากนอนห้องพี่นพตลอดไปหรอก”
“จริงสิ เอางี้ แกมานอนห้องฉันก็ได้”
“ไม่เอา พี่เดนอนดิ้นจะตาย”นอตแบะปากใส่ผม นี่ก็อีกคน....ถ้ามึงไม่ใช่น้องนะ เดี๋ยวกูจะเลาะปากมากระทืบๆ ให้ดู!!!
“พ่อ ผมไปล่ะนะ”ว่าจบผมก็เดินออกไปทันที โดยมีเสียงพ่อไล่หลังมาว่าอะไรสักอย่าง ผมเดินไปที่โลงรถ แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นร่างของเด็กผมหนุ่มสีน้ำตาลเข้มในชุดมอซอกำลังยืนรดน้ำต้นไม้
“อ้าว พี่”เจ้านพทักผมอย่างร่าเริงสุดๆ
“แกเป็นลูกเจ้าของบ้านดีๆไม่ชอบใช่มั้ย อยากเป็นลูกคนสวนเรอะ”ผมประชดมัน
“เอาน่า พี่ อะไรที่ผมได้ ผมก็อยากทำ ตอบแทนคุณพ่อบ้าง”นี่คือน้องชาย (บุญธรรม) คนแรกของผม ซึ่งมันเป็นเด็กหนุ่มผู้แสนดี ดีและใสซื่อบริสุทธิ์ ดีจนเกินไป!! ไม่ใช่ไม่ดีหรอกนะครับที่มีน้องชายดีๆเนี่ย แต่จะโดนหลอกเอาง่ายๆน่ะสิ “พี่จะไปรับนัทมาเหรอ”
“อืม จะไปมั้ยล่ะ ถ้าจะไปก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”
“ไม่ล่ะ รออยู่นี่สบายกว่า”เจ้านพว่าพลางหัวเราะหึๆ ปิดสายยาง แล้วชี้ไปทางไปเลดี้สีเขียวสุดเปรี้ยวของผม “ผมล้างเลดี้ให้พี่แล้วนะ”
โว๊ะ!!! ไอ้นี่มันแย่งงานคนงานที่บ้านหมดเลยเว้ย
“เออ วันหลังไม่ต้อง”ผมว่า แล้วขึ้นรถ ขับด้วยความเร็วเอื่อยๆ เมื่อไปถึงหน้าบ้าน ก็ตรงกับจังหวะที่รถยาริสสีแดงมาตรงหน้าบ้านพอดี ผมมองอย่างงงๆ วันนี้วันอาทิตย์ แล้วเจ้ายาริสสีแดงของคนข้างบ้านผมจะไปไหนแต่เช้า
“ไปไหนแต่เช้าเชียวครับ พี่เด”เสียงทุ้มอันรู้สึกได้ถึงความกวนบาทาระดับสูงทำเอาเลือดพุ่งขึ้นสมองมากกว่าเดิม เช้านี้มันอะไรกันนักกันหนาวะ!!!!
“ไปรับนัท แล้วแกล่ะ เดียร์”
“เห ผมไปแทนก็ได้นะ ต้องผ่านไปทางนั้นพอดี เอามั้ย”เจ้ามายเดียร์ ลูกพี่ลูกน้องของผมที่อยู่ข้างๆบ้านเสนอ แต่ผมก็ปฏิเสธ ให้เจ้านี่ไปรับเนี่ยนะ เหอะๆๆ ฝากเนื้อไว้กับเสือรึเปล่า
“ไม่ต้องหรอก แกจะไปไหนก็ไป”
“ใจร้ายจัง อ้อ งั้นเย็นนี้ ผมมากินข้าวบ้านพี่นะ นัทมา”
“เรื่องของแกเถอะ”ว่าจบก็ออกรถหนี กลัวบทสนทนาจะยาวกว่านี้ แล้วจะไปรับน้องช้ามากกว่านี้
“นี่ๆ พี่เด ซื้อหนังสือได้มั้ย”เจ้าเจื้อยเเจ้วของเด็กสาววัย 16 ปีเอ่ยถามผม ดึงๆแขนลากเข้าไปในร้านหนังสือที่มีแต่การ์ตูน
“เอาสิ ไปเลือกไป”ผมว่า พลางเดินดูหนังสือการ์ตูนบ้าง ตั้งแต่เรียนจบมา ผมก็ไม่ค่อยได้แตะต้องพวกหนังสืออ่านเล่นพวกนี้เลย อาจจะไม่ค่อยมีเวลาก็ได้ หรือว่ามันถึงวัยที่ควรเลิกสนใจแล้วก็ไม่รู้
แน่นอนครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่เดอะมอลล์กับน้องสาว (บุญธรรม) ที่จะมารับไปที่บ้าน พวกเราสองคนกะว่าจะหาซื้อพวกขนมของกิน แล้วกะไปดองอยู่ในบ้านไม่ออกไปไหน (ฮ่าๆๆ) และอย่างที่ได้อ่านบทสนทนาข้างต้น พวกผมมาหยุดที่ร้านหนังสือ ผมยืนรอน้องสาวเลือกอยู่นาน ผมจึงอดไม่ได้ที่จะเดินไปถาม
“ได้รึยัง นัท”
“เลือกไม่ถูกอ่ะ พี่เด”นัทตอบผมทันที แล้วชูการ์ตูนสองเรื่องให้ผมดู เอิ่ม.... ผู้ชาย ทำไมมีแต่ผู้ชายขึ้นปกล่ะ นัท
“เอามาทั้งสองอันเลยก็ได้”ผมตอบปัดๆ ผมไม่รู้นี่นาว่ามันเป็นแบบไหน
“เย้ พี่เดดีที่หนึ่งในโลก”นัทว่า แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ จ่ายเงินเรียบร้อย แล้วพวกเราซื้อขนมของกินเต็มมือเลยทีเดียว ขณะที่กำลังเดินๆอยู่นั้น ก็รู้สึกว่าคนตัวเล็กข้างหลังหยุดเดินไป ผมกำลังจะหันไปเรียก แต่ตามันดันมองไปตามทางเดียวกับนัท
เด็กหนุ่มสองคนในชุดไปรเวทธรรมดาๆ ดูไม่แปลกตาอะไร เด็กพวกนี้อาจจะมาเรียนพิเศษหรือมาเที่ยวตามปกติ แต่สิ่งที่ปกติคือมือ!!! ทั้งสองคนจับมือกันเอาไว้!!
“นัท....”
“น่ารักเนอะ พี่เด ดูดิ เขาเปิดเผยด้วยล่ะ”นัททำท่าดีใจสุดๆ แต่....พี่ชายไม่เข้าใจอ่ะครับ ว่าดีใจเรื่องอะไร
“นัท.... อย่าบอกนะว่า....”
“อ้าว พี่เดยังไม่รู้อีกเหรอ”น้องสาวผมทำตาแป๋วจ้องผม
“รู้อะไรเหรอ”
“ก็นัทเป็นสาววายไง!! นอตยังรู้เลยนะ”
มิน่า... นอตมันไม่อยากฟังนัทจับคู่มันกับผู้ชายคนอื่นสินะ ถึงได้ไม่มาเนี่ย
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ นัทไม่จับคู่พี่เดกับคนอื่นหรอก!”
พี่ไว้ใจได้แน่เหรอ.... เสียงในใจผมกรีดร้องอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ไม่น่าเชื่อว่าเพียงเวลาที่ไม่ได้พบกันแค่ไม่กี่เดือน ทำให้น้องสาวของผมเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้ เพราะอะไรกัน!!!
ผมกลับมาบ้าน รู้สึกเหน็ดเหนื่อยราวกับเพิ่งผ่านสงครามมาหมาดๆ เนื่องด้วยนัทจ้อไม่หยุดเรื่องบอยส์เลิฟ พูดถึงการ์ตูนเรื่องนั้น พูดถึงผู้ชายที่เจอแล้วอดจับจิ้นไม่ได้
ผมเริ่มรู้สึกว่า.... ผมเริ่มเหมือนพ่อที่ฟังลูกสาวไม่รู้เรื่อง
เจ้านพ กับเจ้าซีเดินมาช่วยนัทขนของขึ้นไปในบ้าน ผมจึงเดินเลี่ยงออกมาทางสวน กะจะไปนั่งทำใจตรงศาลาที่คุณพ่อลงทุนสร้างเอง (หลังคามันเบี้ยวด้วยแหละ) แม้มันจะดูไม่ค่อยสวยงามอย่างที่ควรจะเป็นแต่มันก็แข็งแรงใช้ได้ แต่พอเดินไปถึงก็พบว่ามีคนนั่งอยู่ที่นั่นอยู่แล้ว
ชายหนุ่มร่างสูงอายุประมาณ 28 ปี ตาสีดำออกประกายเขียวนิดๆ ด้วยความที่เป็นลูกครึ่ง ผมสีดำตัดสั้นระต้นคอ ใบหน้าหล่อเหลาอย่างที่ผู้ชายทุกๆคนในตระกูลของผมมี แถมยังสูงถึง 189 เซนต์ มันทำเอารู้สึกต่ำต้อยทันที ในชุดสบายๆนั่งคุยเล่น ยิ้มแย้มเป็นปกติพูดคุยกับผู้เป็นพ่อของผม
“อ้าว เด กลับมาแล้วเหรอ”เสียงพ่อเอ่ยทักทาย ทำให้ผู้ชายคนนั้นหันมาด้วย
“อรุณสวัสดิ์ เด”เสียงทุ้มทักทายผมแบบปกติ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกหน้าตึงๆ แย้มยิ้มไม่ออกชั่วขณะ ผมไม่รู้หรอกนะว่าผมมีสีหน้าแบบไหน แต่ผมรู้สึกถึงสายตาของพ่อที่มองมาเหมือนถามว่ามีอะไรผิดปกติรึเปล่า
“ครับ ผมขอตัวนะ จะไปช่วยน้องขนของ”ผมว่าแล้วหันหลังกลับเดินไปตามทางที่เพิ่งเดินมา แต่เมื่อหันกลับก็ชนเข้ากับน้องสาวของผมทันที ทำเอานัทล้มลงไปกองกับพื้น
“โอ๊ย....”นัทร้องโอดครวญเบาๆ
“นัท เป็นอะไรมั้ยลูก”พ่อเดินเข้ามาพยุงนัทให้ลุกขึ้น ผมจึงเข้าไปช่วยสำรวจ พบว่าไม่มีอะไรมาก ยกเว้นที่ข้อศอกที่เลือดอาบเลย เพราะว่ากระแทกกับก้อนอิฐที่ตั้งเอาไว้เพื่อจัดสวนเต็มๆ “เด เดี๋ยวพ่อไปเอายามานะ พาน้องไปนั่งในศาลาก่อนนะ”
ว่าจบพ่อก็วิ่งเข้าไปในบ้าน เอ่อ.... นั่นมันควรเป็นหน้าที่ผมไม่ใช่เหรอ ช่างเถอะ ผมลากนัทเข้ามานั่งในศาลา ซึ่งเมื่อเข้ามานั่งนัทก็ทักทายชายหนุ่มที่นั่งอยู่ก่อนแล้วทันที
“สวัสดีค่ะ พี่ฮาโลวีน”
“สวัสดีจ้า เดินยังไงให้ล้มเนี่ย”
“ก็ชนกับพี่เดน่ะสิ พี่เดตัวแข็งมากๆเลย”นัทว่าพลางดึงมือผมไปเล่น แล้วเงยหน้าขึ้นมาถาม “พี่เดมือเย็นมากเลย เป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่าๆพี่แค่ตกใจน่ะ ที่ชนนัทล้ม”ผมรีบปฏิเสธ ไม่อยากบอกว่าอาการนี้มันเกิดเพราะคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ผมสำรวจน้องตัวเองอีกรอบด้วยความรู้สึกผิด แล้วจึงลุกขึ้น “พี่ไปดูพ่อดีกว่า หายไปนานจัง”
“เอ๋ แต่ว่าคุณพ่อเพิ่งจะ....”
ผมไม่รอให้นัทพูดจบก็รีบเดินออกมาจากศาลาทันที ผมรู้สึกไม่ดีสักนิด ไม่อยากเจอหน้าผู้ชายคนนั้น ไม่อยากเจอเลยสักนิด คนที่ทำร้ายผม แต่ไม่มีแม้แต่คำว่าขอโทษออกมาจากปาก แถมยังหน้าด้านกลับมาให้เจออยู่ได้เกือบทุกวัน มันน่ารำคาญ แต่ว่า...น่าขยะแขยงมากกว่า
ผู้ชายคนนั้น ไม่ควรจะมาให้ผมเห็นหน้าอีกแล้ว!!
-------------------------------------------------------------------------------------
เอิ้กๆๆๆ สุดท้ายก็แต่งจนได้ เพราะความอยากล้วนๆเลยนะนิ
ยังไงก็ช่วยเม้น ช่วยติดตามด้วยนะครับ ฝากตัวด้วย
ความคิดเห็น