คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : 30 จบแบบเรียบง่ายมันดีต่อการทำภาคต่อ
30
วันเวลาผ่านไปสามวัน อากาศบริสุทธิ์ของปลายเดือนมีนาสร้างดอกไม้สีชมพูอ่อนให้กลีบปลิวไสวทั่วสวนสาธารณะ พื้นที่กว้างขวางถูกกลีบดอกไม้สีซีดทับไว้บางๆ
อุ้งเท้าหนาใหญ่ของหมายักษ์เหยียบลงบนพื้นด้วยท่าทางสนุกสนาน มันวิ่งไปทั่วๆด้วยร่างใหญ่โต หญิงสาวผมส้มสวมดังโงะสองลูกเดินตามหมาใหญ่ด้วยท่าทางเป็นห่วง คางุระทั้งวิ่งทั้งเดินตามซาดาฮารุแบบไม่รู้จักเหนื่อย ปากก็เรียกชื่อสุนัขแสนรักไปพลาง ก่อนเธอจะลดความเร็วและหยุดลงเมื่อเจ้าหมาตัวใหญ่หยุดแล้วนั่งรอ
“ลื้อนี่วิ่งเร็วจริงๆเลยน่ออาซาดาฮารุ” คางุระหยุดวิ่งพลางหอบเหนื่อย เธอมองไปรอบๆพื้นที่ที่เธอยืนอยู่ ตอนนี้เธอมาอยู่ท่ามกลางความงดงามของญี่ปุ่นในสวนสาธารณะที่ประจำ หญิงสาวมองความงดงามนั้นอยู่นานจนได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเธอ
“ยัยคางุระ หายไปไหนแล้วเนี่ย?” เสียงแหบเล็กๆของคุณพ่อกำมะลอของเธอร้องหา หญิงสาวแอบได้ยินเสียงวัตสันโวยวายเล็กๆในตอนที่เธอเรียกซาดาฮารุ
“ไปกันเถอะน่อ อากินจังตามตัวแล้ว” คางุระกระโดดขึ้นหลังซาดาฮารุก่อนหมาใหญ่จะออกตัววิ่งกลับไปหาคุณกินและที่แขวนแว่น
“หายไปไหนตั้งนานน่ะ” คุณกินถาม
“อาซาดาฮารุอยากดูซากุระสวยๆอ่ะน่อ อีเลยวิ่งไปดู” คางุระกล่าวตอบ “เพราะอยู่ที่ร้านก็มีแต่อะไรไม่เจริญหูเจริญตาน่อ”
“เฮ้ยๆ ถึงจะไม่ดีต่อสายตาแต่นั่นมันที่ซุกหัวนอนของเธอนาเหวย” คุณกินพูดก่อนจะออกเดินต่อ
“แล้วนี่สรุปจะหาอาตี๋จริงๆหรอน่อ?” คางุระถามขึ้นมา ท่าทางนิ่งๆของเธอชักจะทำให้คุณกินเหนื่อยขึ้นทุกวันๆ
“ใช่สิ ยังไงเธอก็เป็นแฟนไอ่หมอนั้นนา แล้วพวกเราก็ไม่ได้ไปเยี่ยมมันมาหลายวันแล้วด้วย” คุณกินกล่าว
“มีแต่คุณกินนั่นแหละที่ไม่ได้ไปเยี่ยม ผมก็ไปบ้าง แต่คางุระจังเหมือนจะไปทุกวันเช้ายะ”
“หุบปากไปซะน่ออาวัตสัน” คางุระกล่าวพร้อมกับร่มที่จ่ออยู่บนคอหอยของชินปาจิ
ทั้งสามเดินไปเรื่อยๆจนเข้ามาถึงโรงพยาบาล แล้วคุณกินก็ต้องงเพราะโอคิตะเพิ่งจะย้ายเข้าห้องพักผู้ป่วยธรรมดาแล้ว
“เฮ้ยๆ ย้ายไปห้องไหนกันฟร่ะ?” คุณกินยืนถามด้วยท่าทางง่วงๆ
“ไม่รู้ก็กลับบ้านกันเถอะน่อ อั้วจะกลับไปนอนแล้วน่อ ฮ้าว~” คางุระหาวหวอดๆก่อนจะทำท่าเหมือนเดินไปทางลิฟต์แต่ไม่ทันที่จะกด ประตูปานใหญ่ก็เปิดออกเผยหญิงสาวร่างเล็กกับชายกลางวัยคุ้นเคย
“เอ๋? คางุระจัง?” เสียงใสของร่างเล็กในลิฟต์กล่าวก่อนจะกระโจนออกมากอดคางุระ
“หือ? อาโซโยะหรอน่อ?” คางุระกล่าวเรียกก่อนจะใช้มือบางดึงไหล่เด็กสาวออกให้ดูหน้าได้ชัดๆ ก่อนจะกอดตอบทันทีที่เห็นหน้า
โซโยะหรือก็คือน้องสาวของโชกุน มีศักดิ์เป็นเจ้าหญิงแห่งเอโดะ สมัยยังเด็กเป็นเด็กสาวที่ดูโก๊ะๆและสุภาพเรียบร้อย ปัจจุบันยังคงความสุภาพไว้และความสุขุมก็เพิ่มขึ้นมากสมกับคำเรียกว่าเจ้าหญิงโซโยะแห่งเอโดะ
ร่างเล็กๆน่าปกป้องสวมกิโมโนสีม่วงอ่อนลายดอกไม้ที่ปลายผ้าไวเรียบๆ ถึงเธอจะสวมกิโมโนตัวสวยแต่มองเผินๆก็ดูกลมกลืนไปกับผู้คนที่สัญจรไปมา ผมยาวสลวยยาวขึ้นจนเกือบถึงต้นขา ดวงตากลมโตดูสดใสเหมือนอย่างเคย คางุระได้กลิ่มหอมอ่อนๆจาตัวของโซโยะด้วยเล็กน้อยก่อนทั้งสองจะผละออกจากกัน
“ลื้อมาทำอะไรแถวนี้ล่ะน่อ? มาเยี่ยมอาตี๋หรอน่อ? แล้วลื้อออกมาได้ไงเนี่ย? แล้วลื้อจะกลับกี่โมงน่อ? ใครมากับลื้อรึเปล่าเนี่ย?” คางุระยิงคำถาม ก่อนโซโยะจะตอบแทบไม่ทัน
“มาเยี่ยมคุณโอคิตะนั่นแหละจ้ะ ออกมาพร้อมกับคุณฮิจิคาตะแล้วคุณฮฺจิคาตะก็ไปรับมาจากในวังจ้ะ วันนี้ออกมาเที่ยวเล่นแบบประชาชนด้วยเลย แล้วก็จะกลับตอนบ่ายๆน่ะจ้ะ” โซโยะตอบพลางยิ้มเล็กน้อย
หญิงสาวทั้งสองจะเดินคุยกันไปพลาง โซโยะพาคางุระ(และมีคุณกินกับวัตสันติดสอยห้อยตามมาด้วย)เดินตามฮิจิคาตะจนมาหยุดอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยแบบเดี่ยวที่คุณก็รู้ว่าใครนอนอยู่ข้างใน
ประตูห้องพักเปิดออกให้เห็นห้องสี่เหลี่ยมไม่กว้างมากสีขาวสนิท เตียงผู้ป่วยถูกวางไว้กลางห้องพัก ร่างผอมแห้งนอนอยู่บนเตียงนิ่ง สายน้ำเกลือติดอยู่ที่แขนเพียงสายเดียวแต่อาการหลับสนิทยังคงอยู่ไม่คลาย คางุระเดินเข้าไปหาร่างนั้นพร้อมกับโซโยะก่อนหญิงสาวข้างๆจะพูดคุย
“คุณโอคิตะเป็นอะไรไปหรอจ้ะคางุระจัง?” โซโยะถามขึ้น
“อีโดนยิงเพราะอั้วแล้วก็กลายเป็นเจ้าชายนิทราอ่ะน่อ” คางุระตอบ มือเรียวเอื้อมไปลูบหัวโอคิตะเบาๆ
“เจ้าชายนิทรา.. อาการสมองเพลียสินะจ้ะ” โซโยะถามเบาๆ คางุระพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนทั้งห้องจะอยู่ในความเงียบ คุณกินยืนมองโอคิตะอยู่ปลายเตียงก่อนจะเดินมาอยู่ริมหน้าต่าง
“เฮ้อ~ รีบๆตื่นซักทีสิโซอิจิโร่คุง มีแต่คนเป็นห่วงนายกันทั้งนั้นเลยนาเหวย” คุณกินพุดเสียงเนือย
หมดคำพูดคุณกินมือโอคิตะก็กระตุก เสียงตกใจของชินปาจิดังขึ้นเรียกให้ทุกคนหันมองกันหมด
“อะ อ้า~ มือ มือคุณโอคิตะ” วัตสันร้องเสียงหลง คางุระหันมองตามที่ชินปาจิชี้ก่อนจะจับมือหยาบของโอคิตะขึ้นมาประคองเบาๆ
“ตื่นซักทีสิน่อ” คางุระพูดด้วยท่าทางใจเย็น ดวงตาสดใสเต็มไปด้วยความเหนื่อยอ่อน โซโยะใช้มือบางลูบหลังคางุระเบาๆอย่างเข้าใจ
“นี่เธอไม่ตกใจหรืออะไรหน่อยเลยหรอยัยคางุระ?” คุณกินถามกพลางทำหน้าแหยงๆ ฮิจิคาตะจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะตอบแทน
“มันก็มีบ่อยจนชินแล้วล่ะ เมื่อวานน่ะ” คนตัวสูงพูดก่อนจะพ่นควันออก “เมื่อวานเป็นวันสุดท้ายก่อนจะย้ายมาห้องนี้หมอเลยให้เข้าไปดูอาการได้ครั้งละสองคน ยัยคางุระกับชั้นเลยเข้าไปดูน่ะ.. ในสองชั่วโมงหมอนั่นมือกระตุกบ่อยจนน่ากลัวเลยล่ะ”
คางุระพยักหน้าเห็นตามก่อนจะเปลี่ยนประเด็น “อั้วอยากไปดูซากุระบานจังเลยน่อ..”
“ได้ข่าวเมื่อเช้าไปดูมาแล้ว” คุณกินขัด
“แค่แปปเดียวเองน่อ อยากนั่งดูกับทุกคนเลย ไปเล่นเกมนั้นกันอีกไงน่อ” คางุระบ่น ดวงตาเธอเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย
“เอ๋? ไปไหนกันหรอคางุระจัง ชั้นไปด้วยสิจ้ะ” โซโยะถามด้วยท่าทางสนใจสุดขีด
“ไปดูซากุระร่วงน่อ อีกอาทิตย์ครึ่งก็หมดฤดูบานแล้วล่ะน่อ เพราะฉะนั้นปีนี้ต้องไปดูให้ได้เลยน่อ” คางุระพูดอย่างสนุกสนาน
“น่าสนุกจังเลยนะจ้ะ”
“ถ้าเธออยากไปพร้อกับทุกคน เธอก็คงต้องรอไอ่โซโกะมันตื่นก่อนนะ” ฮิจิคาตะพูดขึ้นขัดความปรารถนาของหญิงสาวทั้งสอง
“พูดได้ดีนี่มายองเลอร์ที่สาม ถ้างั้นก็มาภาวนาให้มันตื่นก่อนจะหมดฤดูนี้ล่ะกัน” คุณกินยิ้มเล็กน้อย
“คงจะต้องเป็นอย่างนั้นล่ะน่อ” คางุระหน้ามุ่ย
เวลาค่อยๆผ่านไปจนใกล้จะหมดฤดูซากุระ คางุระมานั่งดูอาการของโอคิตะอยู่ไม่ห่าง วันเวลาเพียงหนึ่งวันเหมือนกับเป็นปีๆสำหรับคางุระ หญิงสาวยังคงมานั่งรออย่างมีความหวังแม้อีกเพียงสองวันก็จะหมดฤดู ช่วงนี้กลีบดอกไม้สีชมพูอ่อนปลิวไปทั่วจนแทบจะกวาดกันไม่ไหว ร้านรับจ้างเลยโดนจ้างไปกวาดตามอำนาจรัฐอยู่บ่อยๆ เงินก็พออยู่ไปได้หลายอาทิตย์แต่จะหมดไปเพราะมีสาวน้อยคอยสวาปาม
แอ้ด..
“อ้าว ยัยหมวยร้านรับจ้างไม่ใช่หรอน่ะ?” เสียงแหบเล็กๆเผยให้เห็นถึงความสดใสก่อนร่างกายใหญ่โตจะย้ายเข้ามาในห้อง
“อากอลิล่า? เป็นหัวหน้าแต่ทำไมมาเยี่ยมลูกน้องเอาวันนี้ล่ะน่อ?” คางุระหรี่ตาถาม
“อ้อ~ ก็หลายๆเรื่องน่ะ แล้วเธอมาดูมันทุกวันเลยหรอเนี่ย?” คอนโด้ถามยิ้มๆ คางุระพยักหน้าเบาๆก่อนคอนโด้จะพูดต่อ “สมกับเป็นซือเจ้คนต่อไปของชินเซ็นกุมิ”
คอนโด้ชูนิ้วโป้งให้ก่อนจะนั่งลงอีกที่ตรงข้างๆโอคิตะ คางุระพูดต่อ “อาเจ้ใหญ่คงจะเป็นซือเจ้คนแรกซิน่อ?” กอลิล่าพยักหน้าเบาๆ เขายิ้มบางๆกับโอคิตะก่อนจะลูบหัวลูกน้องของเขาเบาๆ
“แล้วอาเจ้ใหญ่ไปรับรักคนอย่างลื้อตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่อ?” คางุระถามขึ้น หลังจากนั้นคอนโด้ก้ดี้ด้าใหญ่
“ก็ใช่น่ะสิ ชั้นยังไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่คุณโอทาเอะรับรักของชั้นในที่สุด~” คอนโด้ยิ้มแย้มก่อนจะแลบลิ้นตนออกมาเล็กน้อยเพื่อให้ตนดูโมเอะ แต่หารู้ไม่มันแขยงลูกตาหญิงสาวข้างหน้ามากมาย
“เอ๋~ จริงหรอน่อ? อั้วว่าลื้อต้องมโนแล้วแหงๆ ก็เมื่ออาทิตย์ที่แล้วอาเจ้ใหญ่ อีไม่เห็นเล่าอะไรให้อั้วฟังเลยน่อ” คางุระมีสีหน้าไม่เชื่อถือจนถึงที่สุด
“อ้าว? ทำไมล่ะ ฉันก็คบกับคุณโอทาเอะมาได้สองปีแล้วนะ” คอนโด้มีสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที ว่าแล้วคางุระก็ต้องแปลกใจใหญ่
“ฮ่ะ?! สรุปลื้อพุดเรื่องจริงหรอน่อ?”
“ก็ใช่น่ะสิ ทำไมเธอชอบมองชั้นอย่างนั้นนะ คุณโอทาเอะคงจะไม่เล่าให้เธอฟังจริงๆสินะ” คอนโด้กอดอก เขาทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย
“สงสัยอีจะลืมบอกอั้วล่ะน่อ อีกอย่างตั้งแต่กลับมาก็เพิ่งเจออีไม่กี่ครั้งเองน่อ” คางุระพูด สายตาเหลือบไปมองนาฬิกาเล็กน้อย “อา... วันนี้อั้วคงต้องกลับแล้วล่ะน่อ”
หญิงสาวที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่เงียบลง ดวงตาสดใสหลุบต่ำก่อนจะลุกเดินจนจะออกไปจากห้องพักผู้ป่วยในเวลาเกือบจะทุ่ม
“ยัยหมวยร้านรับจ้างฯ..” คอนโด้เรียกคางุระให้หันมอง “ไว้ไปดูซากุระด้วยกันกับทุกคน..ปีหน้าก็ได้นะ” คอนโด้ยิ้มเล็กน้อย หญิงสาวยิ้มให้กับความคิดของเขาก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“อั้วก็อยากให้อีตื่นในวันพรุ่งนี้น่อ..” คางุระพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป
เช้าที่ควรสดใสถูกปกคลุมไปด้วยก้อนเมฆดำทะมึน ทั้งๆที่ควรหมดฤดูฝนไปนานแล้วแต่กลับมีเมฆฝนก้อนใหญ่กำลังลอยผ่านคาบุกิโจว คุณกินบอกว่ามันคือฝนนอกฤดู
เมฆฝนสร้างความแตกตื่นให้กับคนที่จะไปนั่งดูดอกไม้ในวันนี้เป็นอย่างมาก เพราะวันพรุ่งนี้ก็อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ซากุระกำลังร่วงกัน ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่งดงามเหมือนวันแรกๆที่ซากุระบานเป็นแน่ หรืออาจจะมีซากุระยังเหลืออยู่ซักส่วนในเอโดะ แต่มันก็เป็นส่วนน้อยมากและบางคนคงจะไม่มีเวลาไปนั่งค้นหาทุกซอกของเอโดะเพื่อชมดอกไม้งามแน่นอน
คางุระถือร่มเดินเข้ามาในโรงพยาบาลก่อนฝนจะตกพอดิบพอดี เดินขึ้นมาจนถึงห้องที่โอคิตะพักอยู่ก็เปิดประตูเข้าไปเช่นทุกครั้งแต่วันนี้แปลกไป เพราะชายในชุดตำรวจชินเซ็นกุมิหลายคนต่างก็ยืนอยู่ในห้องนี้ไม่เกินสิบคน
“ยัยหมวย? วันนี้ก็มาหรอ” เสียงฮิจิคาตะทักทายเรียกสายตาจากตำรวจทุกคนให้หันตาม
“อั้วก็ต้องมาแน่อยู่แล้วสิน่อ.. แล้ววันนี้อารมณ์ไหนตำรวจถึงได้เต็มห้องขนาดนี้ล่ะน่อ” คางุระในชุดกี่เพ้าเหมือนทุกวันแต่เป็นสีขาวขอบแดงถอดรองเท้าเดินตัวปลิวเข้ามายืนอยู่ข้างๆที่นั่งประจำที่มีตำรวจตัวใหญ่นั่งอยู่ เธอหรี่ตามองตำรวจคนนั้นด้วยท่าทางนิ่งเรียบ
“ยัยเปี้ยกนี่เป็นใครหรอครับคุณฮิจิคาตะ?” ตำรวจร่างใหญ่นั่งมองเธอด้วยท่าทางโอหัง คางุระแทบจะจิกตาให้เขาลุกออกแต่เขาก็เพียงมองผ่านเธอเหมือนธาตุอากาศที่มองไม่เห็น และเป็นทันทีที่คางงุระฉุนขาด
“ใครเป็นยัยเปี้ยกกันน่อ?!” หญิงสาวที่มั่นใจในความสูงอย่างกับอะไรดีจับข้อมือตำรวจตัวโตก่อนจะบิดมันจนเขาร้องเสียหลง เธอปัดมือเบาๆก่อนจะพูดต่อ
“ออกจากที่นั่งอั้วเดี๋ยวนี้เลยน่อ” ตำรวจร่างโตลุกออกก่อนที่คางุระจะลงไปนั่งอยู่ตรงนั้น เธอเหลือบมองหน้านายตำรวจทุกคนที่อยู่ๆก็ยืนเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะหันมาคุยกับฮิจิคาตะต่อ “แล้วทำไมวันนี้สุนัขของลื้อถึงออกมาป้วนเปี้ยนกันจนถึงห้องพักผู้ป่วยกันละน่อ?”
“ไม่มีอะไรนอกจากเจ้าพวกนนี้มันอยากมาดูหน้าหัวหน้าหน่วยที่ป่วยจมปลักอยู่กับที่น่ะ” ฮิจิคาตะตอบก่อนจะพ่นควันบุหรี่ออก แล้วคางุระก็ปัดบุหรี่นั่นออกจากมือเขาทันที ส่งผลให้มวนบุหรี่นั้นร่วงลงสู่พื้น แล้วฮิจิคาตะก็โวยวายอีกครั้ง “ยัยบ้าเอ้ยทำอะไรน่ะ?!”
“อั้วบอกว่าไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ลื้อก็ยังจะสูบ ที่แน่ๆนี่มันโรงบาลน่อ จะสูบก็ไปสูบข้างนอกนู่นไป!” คางุระโวยวาย สายตาก็พลันไปมองหน้าตำรวจร่างเล็กๆคนหนึ่งเข้าพอดี
“อ้าว? อาอิจิกิรึเปล่าน่อ?” คางุระทักทายคนที่ยืนหัวเราะแห้งๆอยู่ไม่ไกลทันที “มาทำอะไรแถวนี้ล่ะน่อ? โอ้ะ! อั้วลืมไปว่าพวกลื้อมาเยี่ยมอาตี๋”
“คุณคางุระนั่นแหละครับที่มาทำอะไรที่นี่ทุกวันเลย” อิจิกิถาม คางุระยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบไป
“ก็มารออาตี๋นี่ตื่นไงน่อ..” ดวงตาสีฟ้าเขียวหลุบต่ำ ท่าทางเศร้าเล็กๆเผยออกมาทางดวงตาสั่นไหวก่อนจะกลับมาสดใสอีกครั้งในเสี้ยววินาที “อีกอย่าง.. กอลิล่าก็ให้อั้วเป็นซือเจ้คนที่สองแล้วล่ะ อั้วก็ต้องทำหน้าที่นี้ให้เหมาะกับชื่อไงน่อ ฮ่ะๆ”
“อา.. จริงด้วยสินะครับ..” อิจิกิยิ้มแห้งๆ ตำรวจหลายคนส่งเสียงตกใจกับเพื่อนตำรวจด้วยกันเอง
ไม่นานนักกลุ่มตำรวจก็ขอกลับที่ทำการไป เหลือเพียงหญิงสาวกับชายนิทราอีกครั้ง คางุระกุมมือโอคิตะไว้แน่น เธอนั่งจ้องมองใบหน้าหวานเล็กๆอยู่นานจนเธอหลับไปในที่สุด
เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนบ่ายแก่ๆ เป็นอีกครั้งที่คางุระสะดุ้งตื่นด้วยความหิว เด็กสาวจึงลุกขึ้นแล้วหันมาพูดกับร่างกายที่หลับอยู่เป็นครั้งที่ล้าน
“เดี๋ยวอั้วกลับมาน่อ อั้วหิวแล้ว จะไปหาอะไรกินน่อ” เด็กสาวกล่าวเสียงใสก่อนจะเดินออกมาจากห้องพักด้วยท่าทางง่วงนอนเล็กๆ เธอเดินลงไปยังศูนย์อาหารของโรงพยาบาลอีกครั้งและจมอยู่กับอาหารหลายอย่างจนกว่าจะอิ่มท้อง
..และไม่นานเธอก็เปิดประตูห้องพักผู้ป่วยห้องเดิม..อีกครั้ง.. ทุกครั้งที่มือบางของเธอสัมผัสกับประตูใหญ่สีขาว หญิงสาวมักจะรู้สึกเจ็บปวดเล็กๆเสมอที่ต้องพบกับร่างผอมแห้งของโอคิตะที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย
มือบางเปิดประตูออกเช่นทุกครั้ง ก่อนจะสะดุดกับร่างบนเตียงที่ลุกขึ้นมานั่งตาแป๋ว คางุระหยุดไม่ให้ตัวเองยิ้มไว้ไม่อยู่ เธอยิ้มกว้างจนน้ำตาสีใสเล็ดออกมาจากของตา ร่างบนเตียงมองเธอด้วยท่าทางอึ้งๆก่อนปากเขาจะเขยิบเพื่อพุดบางสิ่งแต่เสียงไม่ออกมา
คางุระไม่สนใจ เธอกระโจนเข้าหาเขาด้วยความดีใจ คางุระกอดโอคิตะแน่นจนเกือมลืมไปว่าเขาจะหายใจไม่ออก เธอผละออกก่อนจะยิ้มกว้างแล้วฟังคำพูดที่โอคิตะจะพูดต่อ
“...ตื่นได้แล้วยัยหมวย..”
คางุระสะดุ้งตื่นทันทีด้วยคววามตกใจ ราวกับทุกอย่างเป็นความฝัน หญิงสาวเด้งตัวออกจากที่นอนก่อนจะพบว่ามันคือฝันเพราะโอคิตะยังคงนอนหลับอยู่ตรงหน้าเธอ หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่างและพบว่านี่เป็นเวลาใกล้จะมืดเต็มที
และแล้ว.. เธอก็ร้องไห้อีกครั้ง..
น้ำตาค่อยๆรินออกมาทีละน้อย ก่อนเสียงเคาะประตูจะกลบเสียงสะอื้นของเธอ คางุระเช็ดน้ำตาออกด้วยมือบาง เธอยิ้มให้โอคิตะอีกครั้งก่อนจะทักทายคนที่เปิดประตูเข้ามา “มาซะดึกเลยน่ออาฮิจิคาตะ”
“ก็เมื่อเช้ามาแล้วนี่นา” ฮิจิคาตะกล่าวก่อนจะยื่นถุงสีขาวทึบให้คางุระ “ข้าวเย็นน่ะ”
“วันนี้ลื้อมาแปลกน่อ” คางุระรับถุงร้านสะดวกซื้อก่อนจะแกะแซนวิชในถุงกิน
“โซโกะเป็นไงบ้าง?”
“เหมือนเดิมน่อ แต่วันนี้อั้วหลับแต่เช้าข้าวกลางวันยังไม่ได้กินเลยน่อ ง่ายๆก็วันนี้อั้วไม่รู้อาการเพราะอั้วหลับน่อ” คางุระตอบเสียงใส
“เอาเถอะ ยังไงวันนี้มันจะตื่นรึเปล่าก็ไม่รู้ พรุ่งนี้ก็ซากุระวันสุดท้ายแล้วล่ะนะ” ฮิจิคาตะพูด เขาตรงไปดูวิวช่วงใกล้ค่ำของวันก่อนจะหันมาถามคางุระอีกครั้ง “แล้วเธอไม่รีบกละ”
ฮิจิคาตะม่านตาขยายอย่างรวดเร็วเพราะโอคิตะเปลี่ยนท่านอนเป็นนอนตะแคงต่อหน้าต่อตาเขา คางุระตกใจจนทำแซนวิชตกลงพื้นอย่างช่วยไม่ได้ หญิงสาวพุ่งตัวเข้ามาหาโอคิตะก่อนจะพยายามปลุกเขาด้วยการเขย่าไหล่
“อาตี๋! ตื่นแล้วหรอน่อ! ตื่นแล้วใช่ป่าว! ตื่นเซ่!!!” คางุระโวยวายลั่น เธอทั้งร้องไห้และยิ้มในเวลาเดียวกัน
“พอเถอะ เจ้าบ้านั่นคงไม่ตื่นหรอก..” ฮิจิคาตะตัดกำลังด้วยคำพูดเบาๆ คางุระยังคงเขย่าตัวเขาต่อเรื่อยๆและทุกคนก็หยุดการกระทำทุกอย่างในทันทีที่เกิดสิ่งต่อไป..
“อา.. หุบปากซักทีเถอะครับ.. ง่วงจัง..” เสียงทุ้มออกแนวกวนตีนดังขึ้น ทุกอย่างหยุดนิ่งเป็นเวลาที่โอคิตะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียงผู้ป่วย “เงียบกันก็ดีแล้วแท้ๆ..”
“อาตี๋..”
“หือ? ยัยหมวยหรอ? เธอทำอะไรอ่ะ?” โอคิตะหันหน้าสะลึมสะลือมาเรียกคางุระ หญิงสาวยิ้มจนปากจะฉีกก่อนจะเข้ามากอดโอคิตะทันที
“ตี๋บ้า! หลับไปตั้งสองอาทิตย์ อั้วรอลื้อตื่นมาดูดอกซากุระพร้อมทุกคนอยู่ตั้งนานน่อ!” คางุระโวยวายเรียกรอยยิ้มจากคนไม่สบาย
“แอ้ก! ฉันเจ็บแผลที่หลังจัง กอดเบาๆหน่อยสิยัยหมวย” โอคิตะกอดตอบเบาๆ เขาเหลือบมองฮิจิคาตะที่ยืนมองยิ้มๆอยู่ไม่ห่างก่อนจะกล่าวคำพูดกวนตีนเช่นทุกครั้ง “ผมเพิ่งจะหาย ให้หยุดพักซักสองอาทิตย์คงได้นะครับ”
“ไม่ได้เฟ้ย!”
กลับมาพร้อมตอนสุดท้ายของเรื่องแล้วน้อววว
จัดไป 12หน้า แน่นอนว่าจะมีบทส่งท้ายเพราะยังค้างอยู่กับดูซากุระร่วง
รอต่อไปนะจ้ะนักอ่าน~~~
ส่วนเรื่องภาคต่อ.. แค่เขียนชื่อเรื่องเฉยๆ ไม่ได้ทำจริงๆหรอก แบร่~
ปล. ยังไงก็ตอนจบแล้ว ขอโหวตให้ชื่นใจหน่อยเดะ//โดนตื้บ
ความคิดเห็น