คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : 29 มีขึ้นก็ต้องมีลง
29
ราตรีสีดำมืดมัวหมองค่อยๆกัดกินผืนฟ้าทีละน้อย ในความมืดมิดแสงสว่างจากเมืองก็คอยปลุกนักท่องราตรีให้ออกมาเริงร่ากับแสงจันทร์ และวันนี้ก็เป็นวันหนึ่งที่คุณพ่อกำมะลอของหญิงสาวเผ่ายาโตะเดินออกเตร่ตั้งแต่พลบค่ำ
นี่เป็นไม่กี่ชั่วโมงแรกที่เธอได้ออกจากโรงพยาบาล ถึงแผลจะยังไม่หายสนิท แต่คางุระก็พอใจที่จะออกจากโรงพยาบาลหลังจากที่นอนได้สี่วัน
หญิงสาวเข้ามาถึงร้านก็เริ่มจัดแจงสิ่งของที่ถูกทิ้งไว้ในร้านเป็นเวลาเกือบอาทิตย์เข้าพื้นที่ของมัน มือเรียวจัดเสื้อผ้าเข้าออกกับส่วนที่ว่างไว้ด้วยความคล่องแคล่ว ควานหาของไปเรื่อยก็พบเข้ากับบางอย่างที่จับติดมือมาด้วย
ผ้าปิดตาสีแดงหล่นล่วงลงพื้น คางุระชะงักเล็กน้อยก่อนยิ้มเบาบางที่ปากเล็ก มือบางหยิบผ้าปิดตายกขึ้นมาดูด้วยท่าทางแปลกใจเล็กน้อย เธอเกือบลืมไปแล้วว่าเธอต้องคืนสิ่งนี้ให้เขา...
สี่วันแล้วเช่นกันที่โอคิตะนอนนิ่งอยู่ในโรงพยาบาล อาการของเขาไม่ขยับมานานแล้ว แต่ก็พอสังเกตเห็นว่าแผลเริ่มดีขึ้นทีละน้อย และแน่นอนว่าเธอรับไม่ได้ที่โอคิตะจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปตลอดชีวิต.. แน่นอนว่าเธอยังมีความหวัง
หมอบอกว่าอาการแผลของโอคิตะดีขึ้นเล็กน้อย อีกไม่กี่วันจะอนุญาตให้เข้าพบได้ และอีกซักอาทิตย์โอคิตะจะถูกย้ายไปห้องพักผู้ป่วยแบบเดี่ยวเพื่อรอดูอาการต่อไป และแน่นอนว่าพรุ่งนี้เธอจะไปหาเขาในรอบสองวันที่ไม่ได้ไปมา
เพราะฉะนั้น.. นี่เป็นเวลานอนของเธอแล้ว
บ่ายสดใสค่อยๆถูกแต่งเติมด้วยสีสันของต้นฤดูใบไม้ผลิ ใบไม้สีเขียวผลิออกมาช้าๆในอาทิตย์แรกของฤดู คางุระเดินเตร่ไปทั่วเมืองพร้อมกับซาดาฮารุ หมาใหญ่วิ่งไปรอบๆก่อนจะคอยหันมาหาเจ้าของทุกขณะ คางุระอยู่ในชุดคล้ายชุดเก่าของเธอ กี่เพ้าโชว์ไหล่ตัวสีแดงเข้มขอบเหลืองทองถูกกรีดมาจนเห็นต้นขาขาวนวล รองเท้าบูทยาวเกือบถึงเข่าถูกสวมเหมือนทุกครั้ง
คางุระและซาดาฮารุเดินเรื่อยเปื่อยจนถึงร้านตัดผมแห่งหนึ่ง หญิงสาวมองมันอยู่ไกลๆเพราะสโลแกนแบบประหลาดของร้านตัดผมแห่งนี้ เธออ่านออกเสียงเบาๆให้ซาดาฮารุฟัง “ตัดได้หมดหัว? มันคืออะไรล่ะน่อ? อั้วควรอ่านว่าแบบไหนดีน่ออาซาดาฮารุ?”
“โฮ่ง!” หมาใหญ่เห่าเบาๆ
“ตัดได้ หมดหัว? ตัดได้หมด หัว?” คางุระพูดเบาๆกับตัวเองก่อนจะนึกถึงทรงผมของโอคิตะ ผมของเขาตอนนี้ถูกตัดจะสั้นเท่าสมัยอายุวัยรุ่น แล้วเธอก็ฉุกคิดมาได้ว่าเธอก็ตัดย้อนไว้บ้างซะดีกว่า
ขาเรียวเดินเข้าร้านตัดผมเหมือนถูกดึงดูด ในร้านมีกระเทยวัยกลางคนท่าทางสุขใจเมื่อพบลูกค้าไม่กี่คนที่ตัดสินใจเดินเข้าร้านมา แล้วเสียงแหลมแสบหูก็เฉียดเข้าหูคางุระ “ป้าดด!! เอาทรงอะไรดีจ้ะแม่หนูววว”
คางุระเอามือป้องหูก่อนจะย้ายมาแกะดังโงะอันเดียวบนหัวของเธอออก “เอ่อ.. ตัดออกให้ยาวถึงไหล่น่อ..”
“ปัดออกให้ยาวถึงไข่?” กระเทยกลางคนทวงถามอีกครั้งด้วยท่าทางแปลกใจ
“อะ เอ่อ.. ตัดผม ให้ยาว เท่าไหล่ น่อ” คางุระพูดพลางใช้ภาษามือประกอบ กระเทยพยักหน้าพลางเข้าใจก่อนจะเริ่มตัดผมของคางุระออกช้าๆ
“แม่หนูนี่ไว้จนยาวเกือบถึงเอวแล้วนี่จ้ะ? ทำไมตัดออกตั้งเยอะล่ะหืม?” ท่าทางดีดดิ้นของคนสองเพศดูสงบลงเมื่อเขาถือกรรไกร ท่าทางอบอุ่นของกระเทยใจดีมีออร่าเปล่งปลั่งทันทีในสายตาคางุระ
“อั้วแค่คิดว่าควรตัดมันน่ะน่อ..” สายตาหลุบต่ำของคางุระดูเศร้าสร้อยลงเล็กน้อย
“แหม่ๆ ดีจังนะเด็กสาวสมัยนี้.. จะให้ซอยผมด้วยเลยมั้ยจ้ะแม่หนู?” สิ่งมีชีวิตสองเพศถามขึ้น
“เอาสิน่อ”
“อาซาดาฮารุ ลื้อดูนี่สิน่อ ทรงผมใหม่อั้วแหละ” คางุระเรียกหมาใหญ่ให้หันตาม เธอชี้ผมซอยสั้นก่อนจะยิ้มกว้าง ซาดาฮารุทำท่าทางมีความสุขด้วยการเดินวนไปมารอบๆตัวเธอ คางุระยิ้มก่อนจะเดินต่อจนถึงโรงพยาบาล
คางุระไม่ได้จัดผมเป็นดังโงะแต่อย่างใด เธอปล่อยผมประบ่าไว้อย่างงั้น คางุระค่อยๆเดินลัดเลาะมาเรื่อยๆจนถึงห้องพักผู้ป่วยพิเศษที่มีใครบางคนอยู่ข้างใน
ร่างกายคนนอนนิ่งเหมือนทุกครั้ง แก้มซีดดูมีเลือดฝาดมากกว่าสองวันที่แล้ว คางุระยืนดูผ่านกระจกห้องที่เปิดม่านแค่ตอนกลางวัน เธอจ้องมองชายคนเดิมเหมือนกับถ้ากินเขาได้เธอจะกินเป็นเวลาเนิ่นนาน ก่อนคางุระจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เมื่อไหร่ลื้อจะตื่นซักทีล่ะน่อ?”
“อ่าว? ยัยหมวยร้านรับจ้าง?” เสียงแหบพร้ากล่าวพร้อมกลุ่มควันบุหรี่ที่เหม็นฉุน คางุระปัดกลิ่นนั้นออกจากจมูกก่อนจะทักทายตอบ
“แค่กๆ นี่โรงพยาบาลนะน่อไอ้ปีศาจนิโคติน” คางุระกล่าวทักทาย
“ไอ่วิธีการพูดแบบนั้นไปเอามาจากไหนฟร่ะ?” ฮิจิคาตะบ่นเล็กน้อย “มาทำอะไรน่ะ?”
“แหกตาดูสิน่อ อั้วตากผ้าอยู่มั้งน่อ” คางุระบ่น
“เฮ้ๆ ปากแบบนั้นแปลว่าไม่ได้หาเรื่องใครนานแล้วล่ะสิ?” หมดคำถามของฮิจิคาตะคางุระก็เงียบซักพักแล้วพูดต่อ
“...ใช่สิน่อ ก็เจ้าบ้าซาดิสม์นั่นมันยังหลับอยู่เลยน่อ” คางุระพูดพร้อมท่าทีเศร้าหมอง ก่อนมือเรียวจะชี้หน้าคนอีกด้านของหน้าต่าง “ยังไงก็ตื่นซักทีสิเจ้าบ้า”
ฮิจิคาตะยิ้มฝืนๆก่อนจะใช้มือหนาลูบหัวคางุระเบาๆ “นี่เธอจะทะเลาะกับคนหลับรึไงน่ะ”
“เปล่าซักหน่อยน่อ อั้วแค่กำลังปลุกอีอยู่ต่างหากน่อ” คางุระแก้ตัว
“แล้ว.. ตับผมนี่ทำไมล่ะน่ะ?” ฮิจิคาตะถาม ท่าทางสงบของคางุระสร้างความแปลกใจให้เขาก่อนที่เธอจะปริปากพูดต่อ
“...อ่า..อั้วแค่คิดว่าควรตัดมันน่ะน่อ..” แค่พูดคำตอบอีกครั้ง ม่านน้ำตื้นๆที่ขอบตาก็เริ่มสร้างเป็นกำแพงบางๆ
“แน่ใจหรอว่าควรตัดน่ะ..?” ฮิจิคาตะถามอีกครั้งก่อนจะหยิบบุหรี่อีกมวนมาจุด
“ยังไงอีอาจจะไม่ตื่นมาเห็นแล้วนี่น่อ.. ก็อีหลับอยู่นี่นา” คางุระพูดเบาๆ มือบางปัดม่านน้ำตาออก
“อุส่าห์ไว้ตั้งยาวนี่นะ.. แล้วก็นี่” ฮิจิคาตะยืนดังโงะสีน้ำเงินกรอบทองมาให้คางุระ เธอทำท่าแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมรับมัน “เอาไปสิ โซโกะมันฝากให้เธอน่ะ”
“ไม่เอาหรอกน่อ.. ยังไงอั้วก็จะรออีตื่นมาคืนอั้ว..”
“ถ้าเธอจะรอ.. แล้วจะตัดผมทำไมน่ะ?” ฮิจิคาตะพูดขัด “เธอไม่คิดว่าเจ้าโซโกะจะไม่ตื่นขึ้นมาแล้วก็บอกเถอะ”
“...” คางุระเงียบ เธอก้มหน้าลงก่อนจะปล่อยน้ำตาหลายสายออกจากเขื่อนบ่อใหญ่ แล้วก็พูดต่อด้วยท่าทีสั่นๆ “อั้วรู้แล้วน่อ.. อั้วรู้แล้วว่าอีจะไม่ตื่น..”
“เฮ้ย! บ้ารึเปล่า? หมอบอกว่ามีความหวังที่มันจะตื่นนะ รอมันก่อนสิฟะ” ฮิจิคาตะขยี้บุหรี่ทิ้ง
“แล้วความเป็นไปได้นั่นมันมีถึงครึ่งด้วยหรอน่อ!” คางุระพูดตะคอกก่อนจะวิ่งหนีหายไป ท่าทางเหนื่อยหน่ายของเธอทำให้ฮิจิคาตะไม่คิดจะวิ่งตามไปดูเธอ
เพราะสภาพตอนนี้ของเขาก็ไม่แตกต่างจากเธอเลย.. ปากก็พูดดี ทั้งๆที่เขาคืนไอ่ของพรรณนี้เพราะไม่คิดว่าโอคิตะจะตื่นมาเลยเช่นกัน..
ได้แต่ปล่อยเวลาให้ช่วยเยียวยาจิตใจของพวกเขา..
แบๆ ตอนนี้มาช๊าช้าล่ะเนอะ จะยังมีคนรออยู่รึเปล่าล่ะนี่?
ยังไงก็ไว้เจอกันตอนหน้า.. หรือไม่ก็ในเพจนะทุกคน
จะว่าไป ทั้งๆที่มันใกล้จะจบแต่ไรต์ก็ไม่ทำให้มันจบซักที 555
ความคิดเห็น