คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : 28 การตั้งชื่อตอนเป็นสิ่งที่ยากมาก นี่บอกเลย
28
-บรรยายเยอะมากบอกเลย-
เสียงความวุ่นวายของรถพยาบาลและสถานการณ์ ณ ที่เกิดเหตุดังจนน่าประหลาด ทุกสิ่งรอบข้างเกิดเสียงอื้ออึงขึ้นทุกขณะ คางุระนั่งนิ่งอยู่ข้างๆรอยเลือดที่เมื่อไม่นานมานี้บุรุษพยาบาลเพิ่งจะมายกเจ้าของเลือดไป หญิงสาวลุกขึ้นยืนด้วยใจที่เจ็บปวด เธอไม่รับรู้อะไรอีกแล้วแม้กระทั่งเรื่องพี่ชายหรือพ่อ คางุระก้าวขาอย่างหวาดหวั่นขึ้นไปบนรถพยาบาลที่มีร่างซีดเซียวประดุจไร้เลือดของชายคนหนึ่งนอนอยู่
มือบางสั่นเทาด้วยความกลัว ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปกำมือหยาบของชายคนนั้นแน่น คางุระค่อยๆสงบอารมณ์ของเธอทีละเล็กทีละน้อย ปวดใจอยู่นานจนกระทั่งพบว่ามีสายระโยงระยางตามตัวของโอคิตะอยู่พอสมควร ไม่นานรถตู้สีขาวก็หยุดนิ่งก่อนประตูหลังจะเปิดออกพาร่างซีดเซียวจากคางุระไปแสนไกล
หญิงสาวก้าวเดินตามร่างนั้นอย่างเชื่องช้า ภาวนาให้ทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้น ร่างบางพาตัวเองนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กสีส้มหน้าห้องฉุกเฉินเป็นเวลาไล่เลี่ยกับที่ไฟสีแดงของป้ายห้องถูกเปิด คางุระพิงกำแพงด้วยความปวดใจ เธอนั่งนิ่งเหมือนคนตายไปซากก่อนจะมีเสียงหนึ่งเรียกเธอ
“อ่าว ยัยหมวยร้านรับจ้างนี่?” เสียงแหบพร่าว่า คางุระหันไปมองแว้บหนึ่งด้วยความไม่ใส่ใจก่อนจะเกิดแต่ความเงียบ
ร่างของชายข้างกายยืนพิงกำแพงก่อนจะจุดบุหรี่ด้วยความเหนื่อยใจ ไม่นานนักเสียงโวยวายของคนที่คางุระรู้จักดีก็เอ่ยขึ้นทำให้คางุระมองตาม
“อ่าว ทำอะไรน่ะคางุระ?” คุณกินเดินเข้ามาพร้อมชินปาจิ ทันใดนั้นหญิงสาวก็วิ่งเข้าตระครุบคุณกินด้วยท่าทางเหนื่อยล้า ชายผมหยักศกลูบหัวน้อยอย่างเข้าใจก่อนชินปาจะจะกรีดร้องเมื่อเห็นเลือดสีสดทะลักออกจากไหล่เล็ก
“อะไรกันน่ะ คางุระจังไปโดนอะไรมา?!” ชินปาจิกระชากร่างคางุระมาสำรวจบาดแผล เด็กสาวไม่พูดอะไร เธอยิ้มด้วยน้ำตาอาบแก้ม ความเจ็บในใจมีมากกว่าแผลทางกายโข คางุระนิ่งเงียบก่อนจะล้มทั้งยืนเป็นเวลาพอดีที่พยาบาลสังเกตเห็นบาดแผลและเดินเข้ามาหาคางุระ ทำให้ร่างบายถูกฉีดยาสลบและเข้าห้องผ่าตัดเพราะมีลูกกระสุนฝังในไหล่ซ้าย
สามชั่วโมงที่ยาวนานน้อยกว่าความรู้สึก ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกก่อนชายในเสื้อกาวสีขาวจะเดินเข้ามาหาฮิจิคาตะ หมอพูดบางอยางก่อนจะทำให้ฮิจิคาตะยืนอย่างฝืนเกินจะทน ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงชินปาจิเท่านั้นที่ร้องสะอื้นออกมาเบาๆ ไม่นานนักที่คอนโด้จะมาถึงแล้วรู้เรื่องราวของโอคิตะ และกอริล่าก็ปลอยโฮขึ้นอีกคน ไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป
ส่วนร่างของคางุระก็ถูกพาเข้ามายังห้องพักผู้ป่วย เธอตื่นจากยาสลบไม่นานที่คุณกินเข้ามานั่งเฝ้า ร่างบางตื่นขึ้นพร้อมกับร้องไห้เบาๆอีกครั้งก่อนจะสังเกตเห็นคุณกินที่มุมห้อง เขาทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง และคางุระก็รับฟังมัน
“หมอบอกว่า โซโกะมีสิทธ์รอดน้อยมาก เพราะว่าตอนตกน้ำอาจจะหายใจเอาน้ำเข้าไป กระสุนฝังเยอะมากจนหลังพรุนไปหมด กว่าจะเอาออกได้เลือดก็เสียเยอะ อีกอย่างรู้สึกหัวจะโดนอะไรซักอย่างกระแทกเนี่ยแหละ หมอยังช่วยอะไรไม่ได้เท่าไหร่ต้องรอผลตรวจ ตอนนี้ก็นอนอยู่ห้องไอซียูน่ะ” คุณกินกล่าวก่อนจะลูบหัวคางุระด้วยความสงสารจับใจ คางุระคิดตามพลางพยักหน้าทุกครั้งก่อนจะถามถึงเรื่องของตนเองบ้าง
“แล้วอั้วจะเป็นไงล่ะน่อ?” เสียงแห้งถาม
“เธอมีกระสุนฝังอยู่แค่ที่ไหล่ อีกอย่างเลือดยาโตะก็แรง สองวันก็ออกจากโรงบาลได้แล้ว แต่ยังต้องใส่เผือกให้แผลหายสนิทก่อนน่ะ” คุณกินพูด
คางุระอ้าปากจะถามต่อ แต่ก็ปิดปากลงเพราะไม่รู้ควรจะถามรึเปล่า
“ส่วนเรื่อง.. พี่ชายกับพ่อของเธอ” คุณกินกล่าวหน้านิ่งก่อนคางุระหันขวับด้วยความสนใจ “ทั้งสองคนนั้นฮิจิคาตะมันบอกว่า แยกกันหายไปตั้งแต่ได้ยินเสียงรถตำรวจ ตอนนี้ก็ยังตามตัวอยู่คงออกนอกเอโดะไม่ได้ เพราะไปทำร้ายตำรวจที่มีชื่อเสียง ก็เลยมีการควบคุมเข้มงวดน่ะ”
“งั้นหรอน่อ..” ดวงตาคางุระไร้ประกายอีกครั้งประดุจทะเลสวยงามไม่สะท้อนภาพสิ่งใด
“อีกอย่าง.. อยากไปหาโซโกะมันมั้ยล่ะเหวย?” คุณกินยิ้ม
การเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยโดยมีสายน้ำเกลือระโยงไปด้วยดูทุลักทุเล อาจจะเพราะต้องเดินไกลพอสมควรหรือเพราะแขนของคางุระยังคงใช้งานได้ไม่ดี คุณกินลากเครื่องที่แขวนน้ำเกลือด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย ไม่นานนักทั้งสองก็เดินมาจนถึงห้องไอซียูที่โอคิตะพักอยู่ ทั้งสองมองอยู่ข้างนอกห่างๆ เพราะหมอบอกว่ายังไม่อนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมได้ ไม่นานนักคนในชินเซ็นกุมิก็ค่อยๆทยอยกันมาดูอาการแล้วก็สลับกันไปสลับกันมาจนดูวุ่นวาย
คางุระยืนมองชายหนุ่มในห้องด้วยสายตาเลือนลอย เครื่องช่วยหายใจต่อกับสายยางและหยุดที่รูจมูก มีสายต่างๆมากมายแออัดกันบนร่างกายที่เริ่มมีเลือดฝาดเล็กๆบนใบหน้า ผมยาวที่เขาไว้ถูกตัดออกจนผมกลับเป็นทรงเก่า ท่าทางแน่นิ่งไม่ไหวติ่งสร้างความกังวลให้คางุระครั้งแล้วครั้งเล่า เครื่องวัดชีพจรมีเสียงดังเป็นระยะ ร่างบางนึกแปลกใจว่าเขาจะต้องนอนไปถึงเมื่อไหร่กัน
“อากินจะ..” คางุระหันหน้ามาพบกับความว่างเปล่ามองไปมองมาเธอก็พบว่าคุณกินเดินเข้าไปคุยกับนายตำรวจคนหนึ่งซึ่งดูคุ้นตา แต่คางุระกลับจำได้ลางๆ
คิดได้ดังนั้นเธอก็เกิดอาการเบื่อขึ้นมา คางุระรวบเครื่องแขวนน้ำเกลือก่อนจะเดินกลับห้องพักด้วยความเหนื่อยใจ หญิงสาวยิ้มขึ้นมาเมื่อนึกได้ว่าโอคิตะยังคงมีชีวิตอยู่ ขาเรียวพาเดินมาจนถึงห้องพักผู้ป่วย เปิดประตูเข้ามาก็พบกับหญิงสาวคุ้นตานั่งอยู่ข้างๆเตียงผู้ป่วย
“คางุระจัง? ไปไหนมาจ้ะ?” โอทาเอะกล่าวทักทาย คางุระยืนนิ่งก่อนจะยิ้มให้ด้วยท่าทางไร้อารมณ์ “มานั่งตรงนี้สิ..”
โอทาเอะ หญิงสาวที่ยิ้มแย้มอยู่เสมอ และยิ้มแย้มด้วยความจริงใจ ท่าทางสุภาพอ่อนหวานขัดกับนิสัยจิตใจที่แปลกประหลาดกำลังกวักมือเรียกคางุระด้วยรอยยิ้ม คางุระเดินเข้าไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ร่างบางทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างๆพี่สาวไม่แท้ของเธอ โอทาเอะยิ้มก่อนจะอ้าแขนขึ้นมา คางุระเหมือนถูกดึงดูด หญิงสาวกอดตอบโอทาเอะด้วยความรู้สึก โอทาเอะลูบหลังคางุระเบาๆอย่างปลอบประโลม ก่อนที่คางุระจะปล่อยน้ำตาอีกครั้งโดยไม่รู้จักจบสิ้น
อีกครั้งที่รอยยิ้มถูกแทนที่ด้วยน้ำตาแห่งความกลัว ผิวขาวหิมะดูซีดเซียวกว่าครั้งไหนๆ ปากก็พาพูดกับพี่สาวไม่แท้ด้วยความหวงหา
“อั้วคิดถึงลื้อจังน่อ” เสียงสั่นทั้งน้ำตาของคางุระชวนคุย
“ชั้นก็คิดถึงคางุระจังนะ แล้วก็ไม่ต้องเล่าอะไรหรอก คุณกินเล่าให้ฟังหมดแล้วล่ะ” โอทาเอะหลับตาพริ้ม ลูบหัวของเด็กสาวก่อนจะไล่มายังกลางหลังครั้งแล้วครั้งเล่า
“อั้วคิดถึงลื้อ ลื้อเป็นพี่สาวของอั้วน่อ” คางุระพูดเสียงสั่นจนฟังไม่ได้ศัพท์ โอทาเอะพยักหน้าแล้วกล่าวตอบ
“ชั้นจะเป็นพี่สาวของคางุระจังตลอดไปนะ ร้องให้พอนะคางุระจัง” โอทาเอะกล่าว คางุระปล่อยน้ำตานับล้านหยด ด้วยทุกสิ่งที่เหลืออยู่ต่อไปนี้จะไม่มีคางุระแห่งชนเผ่ายาโตะอีกต่อไป หลังจากนี้เธอจะเป็นคางุระ เด็กสาวชาวสวรรค์ธรรมดาที่จะอาศัยอยู่ที่โลกมนุษย์ตลอดกาล เธอจะไม่ไปไหนอีกแล้วนับจากนี้ เด็กสาวหวังอย่างนั้น
นานสมควรกว่าคางุระจะผละออก โอทาเอะหาเรื่องคุยโดยการยื่นสาหร่ายดองให้ ร่างบางผมสีส้มยิ้มเล็กๆก่อนจะแกะกินบนเตียงนอน นั่งคุยเรื่อยเปื่อยอยู่นานจนคุณกินวิ่งเข้ามาในห้องด้วยท่าทางกระวนกระวาย
“ยัยคางุระ! ผลตรวจจากหมอมาแล้ว!” คำพูดของคุณกินทำเอาคางุระหันขวับด้วยความสนใจ
“เป็นไงน่อ?!” คางุระถาม เสียงใสของเธอซ่อนความตื่นเต้นไว้ไม่มิด
“เธอต้องสัญญาก่อนว่าถ้าหากได้ยินแล้วเธอจะต้องไม่ตกใจจนทำร้ายตัวเอง” คุณกินกล่าว ท่าทางเคร่งขรึมสร้างความกลัวให้คางุระอีกครั้ง โอทาเอะกุมมือคางุระเพื่อให้กำลังใจ เด็กสาวยิ้มเบาบางก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“มีโอกาสรอด มากกว่าครึ่งล่ะนะ แต่ว่า..” คุณกินทิ้งช่วง “แต่ว่าโอคิตะจะกลายเป็นเจ้าชายนิทรา..”
คางุระฟังแล้วก็เงียบ ท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือยังคิดอยู่ก็ยังไม่แน่ไม่นอน ไม่นานคางุระก็อ้าปากถาม “อาการหลับตลอดเวลาหรอน่อ?”
“อ่า.. ก็ เป็นอาการที่จะยังมีชีวิตอยู่ ยังมีความรู้สึก แต่จะหลับน่ะ ไม่มีกำหนดตื่น อาจจะหลับตลอดชีวิตก็ได้..” คุณกินอธิบาย
คางุระเข้าใจแล้วก็เงียบลง เธอบอกว่าจะเข้าห้องน้ำแล้วก็เงียบหายไป แต่เธอได้ยินทุกอย่างที่คุณกินและโอทาเอะคุยกัน
“คุณไม่ควรบอกคางุระจังแบบนั้นเลยนะจ้ะ..” โอทาเอะกล่าวอย่างเป็นห่วง
“เธอจะให้ฉันอุบไว้? ถ้ายัยนั่นรู้ก็ต้องโมโหพวกเรานา” คุณกินกล่า;
“เปล่าจ้ะ แค่บอกว่าไม่ตื่นอีกเลย.. ถ้าเกิดมันเป็นขึ้นมาล่ะ?” คางุระนั่งฟังนิ่งๆ
“ยังไง เจ้าบ้านั้นก็ต้องกลับมาอยู่แล้ว..” คุณกินกล่าว
ใช่แล้ว.. ไม่ว่ายังไง เขาก็จะกลับมา มาหาเธอ มาคืนของๆเธอ คางุระภาวนาอยู่เสมอว่าเขาจะกลับมาด้วยรอยยิ้ม.. เขาจะไม่จากไป..
ดราม่ามากกกก แล้วก็จบเร็วมากกก
ไม่แน่ตอนหน้าอาจจะจบแล้วแหละตะเอง หรืออาจจะสองตอน สามตอน
ยังไงก็ไว้เจอกันตอนหน้านะรีดเดอร์ จุ้บบ
ความคิดเห็น