คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : 25 สรุปใครแทง???
25
อากาศหนาวเมื่อฤดูที่แล้วเริ่มจางหางไปพร้อมๆกับใบไม้ใบหญ้าที่เริ่มผลิใบออกมาเบาบาง อากาศเย็นสบายเข้ากับฤดูเริ่มคลืบคลานเข้ามามากขึ้นเมื่อเวลาเริ่มสาย
เสียงนกร้องประสานเป็นเพลงค่อยๆปลุกเด็กสาวออกจากนิทรา ปากบางอ้าปากหาวหวอดอย่างไม่ห่วงสวย ขาเรียวค่อยๆหย่อนตัวลงจากตู้เก็บของที่เป็นที่นอนของเธอด้วยความคุ้นเคย เท้าเปล่าสัมผัสพื้นบ้านด้วยความเคยชิน ขาเรียวพาร่างเล็กเดินนำเข้าห้องน้ำด้วยอารมณ์ง่วงๆอย่างช่วยไม่ได้ มือนุ่มเปิดก๊อกน้ำแล้วสาดน้ำใส่หน้าตัวเองอย่างจัง
ตาสีน้ำทะเลปรือตาขึ้นมามองกระจกด้วยท่าทางง่วงเล็กน้อย ปากสวยหยักริมผีปากเม้นแน่ก่อนจะเอ่ยชื่อคนบางคนออกมา
“อาคามุอิ?” เด็กสาวหรี่ตาหันหลังไปสบเข้ากับใบหน้าหวานของพี่ชายที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังตัวเธอมานานพอสมควร คามุอิเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะตีสีหน้าไม่พอใจด้วยการย่นคิ้วลงเล็กน้อย
“เฮียไง พี่ชายน่ะ ทำไมไม่เรียกเหมือนเมื่อก่อนกันล่ะเนี่ย?” คามุอิยิ้มระรื่นพลางใช้มือชี้ตัวเอง “ความรู้สึกช้าจังเลยนะ”
“เปล่าหรอกน่อ ก็ลื้อไม่เห็นจะเข้ามาทำอะไรอั้วเลยนี่น่อ” คางุระมองด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนจะสาวเท้าออกจากห้องน้ำมา
“เอาล่ะน่อ.. อากินจัง!” คางุระเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องนอนของกินโทกิก่อนจะเปิดประตูเสียงดังด้วยความไม่พอใจ
“หืม? มีอะไรล่ะเหวย โวยวายแต่เช้าเชียว” คุณกินดันตัวขึ้นพร้อมกับอ้าปากถามพร้อมคราบน้ำลาย
“เจ้าแปะยิ้มมาอยู่ที่นี่ได้ไงน่อ?” คางุระชี้หน้าพี่ชายด้วยความไม่สบอารมณ์เล็กน้อย
“ก็เห็นมันไม่มีที่นอนนี่หว่า ให้มันมานอนด้วยซักคืนก็ไม่เป็นไรหรอก เนอะคามุอิคุง” คุณกินหันหน้าง่วงๆมาตอบคางุระแล้วไปเอาความเห็นจากคามุอิต่อ
“นี่ลื้อบ้ารึเปล่าเนี่ย? ไอ้บ้านั่นมันจ้องจะแทงข้างหลังลื้ออยู่ตลอดนั่นแหละน่อ”คางุระโวยวาย
“พูดอะไรน่ะ ถึงตอนนั้นคุณกินต่างหากต้องเป็นคนแทง” คุณกินกล่าวแบบปัดๆ
“ทุเรศน่อ! ลื้อพูดงี้แปลว่าต้องโดนใครแทงมาแล้วแน่ๆเลยน่อ ใครล่ะน่อ” คางุระด่าคำแรกแล้วหลังจากนั้นก็หันมาถามต่อด้วยดวงตาแวววาว
“หลายครั้งด้วยกัน— เอ้ย! ยัยคางุระพูดอะไรกันน่ะ”คุณกินกล่าวพร้อมเลือดผาดเล็กๆบนใบหน้า เจ้าตัวเหล่มองเจ้าของเสาร์อากาศที่เดินไปหาของกินในตู้เย็นอย่างไม่ใส่ใจ
“โดนแล้วสินะน่อ ใครล่ะน่อ อามายองเลอร์หรืออาซึระ.. หรือว่า.. ลื้อทำลายซิงค์อาชินปาจิ?!!” คางุระกล่าวพร้อมเบิกตากว้างด้วยความมโน
“ยังบ้า ไปซะทีเส่ คุณกินจะนอนต่อแล้วเฟ้ย!” คุณกินนอนลงก่อนจะเอาผ้าห่มคุมโป่งปิดทุกสิ่งจากรอบข้าง
“ชิ” คางุระสบทเบาๆก่อนจะเหล่มองเสาร์อากาศค้นตู้เย็น ก่อนจะมองข้ามแล้วเดินนำร่างบางเข้าห้องน้ำไปอีกครั้ง
“แปะยิ้มน่อ” คางุระเรียกพี่ชายที่นั่งดูดนมกล่องบนโซฟาหนานุ่มตัวใหม่แล้วดูทีวีด้วยความสบายใจให้หันมาคุยกับเธอ คามุอิหันมาแล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“อั้วจะออกไปข้างนอกน่อ พออากินจังตื่นแล้วก็บอกอีด้วยล่ะกันน่อ” คางุระพูดพลางเดินไปใส่รองเท้าตัวเก่ง พี่ชายเหล่ตามองเสื้อแขนกุดที่สวมทับร่างอวบอิ่มแล้วมองต่ำไปยังกางเกงสามส่วนสีน้ำตาล
คามุอิหันหน้าหนีอย่างไม่ใส่ใจ ฉับพลันสมองน้อยๆนึกไปจนถึงชายผมยาวที่พบเจอกันเมื่อวานจึงได้โพลงขึ้นก่อนน้องสาวจะเดินออกจากบ้านไป
“พี่ไปด้วยสิคางุระ” ว่าแล้วก็เด้งตัวขึ้นเดินตามออกไป
ร่างบางอวบอิ่มเดินไปรอบๆด้วยความคุ้นชิน แต่ครานี้กลับมพี่ชายร่างเล็กเดินตามหลังมาไม่ห่าง คางุระเดินดิ่งตรงไปยังร้านขายขนมแปลกๆที่มีสาหร่ายดองวางขายอยู่ เด็กสาวคุยกับเจ้าของร้านด้วยความเคยชิน จนกระทั่งถึงประโยคนึง
“เอ.. แล้วแฟนหนูล่ะ ที่เคยมาซื้อของให้น่ะ” ป้าร่างท้วมถามด้วยรอยยิ้ม
“หือ? เคยมีซักครั้งด้วยหรอน่อ?” คางุระเอียงหัวถาม
“อ้าว ก็พ่อหนุ่มผมสีน้ำตาลวันนั้นไง ที่วันนั้นหนูร้องไห้ขี่หลังเขามาน่ะ เมื่อ.. ห้าปีที่แล้วมั้งนะ” ป้าร่างท้วมถามแบบยิ้มๆ คางุระทำหน้าเข้าใจแจ่มแจ้งก่อนะระบายยิ้มบางๆออกมา พี่ชายแสดงความไม่พอใจออกมาชัดเจนด้วยรังสีแปลกๆ
“หรือว่าเลิกกันแล้ว? แล้วนั่นคนใหม่?” ป้าเริ่มแผลงความปากจัดออกมาเล็กน้อย
“อ้อ เปล่าหรอกน่อ คนนี้เป็นพี่ชายอั้วเองน่อ ส่วนอาตี๋นั่นวันนี้ยังไม่เจอเลยน่อ” คางุระตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนทั้งสองจะลาป้าแล้วเดินต่อพร้อมกับสาหร่ายดองพอสมควร
“คางุระ พี่ถามหน่อยนะ” คามุอิหันมาถามด้วยรอยยิ้ม คางุระพยักหน้าเบาๆพลางแทะสาหร่ายดองไปพลาง “เอ่อ.. เกิดอะไรขึ้นในวันนั้นหรอ?”
คางุระหยุดเดินหันมามองหน้าพี่ชายด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “อะ อ้อ” เสียงสั่นของคางุระทำให้คามุอิประหลาดใจขึ้นอีกครั้ง
“เอ่อ.. ลื้อไม่ต้องรู้หรอกน่อ” คางุระหนีหน้าพลางเดินต่อ จะให้เธอบอกว่าวันนี้อั้วคิดถึงลื้อมันก็ยังไงอยู่
คามุอิแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะสาวเท้าเดินตามน้องสาวไป
เดินต่อไปเรื่อยเปื่อย คามุอิได้รู้จักผู้คนพอสมควรทั้งคนสนิทของคางุระ หรือก็คือพวกเด่นๆในเรื่องนั่นแหละ แต่เขาก็ได้พบกับคนน่าสนใจอยู่คนนึง เด็กสาวตัวสูงสง่า เธอมีดวงตาสีแดงเข้มและผมสีน้ำเงินเข้มเช่นท้องฟ้ายามราตรี ใบหน้าเรียบเฉยและดวงตาไร้ประกาย ผิวขาวเนื้ออมชมพู นิสัยเดาไม่ถูกของเธอเหมือนอย่างเช่นน้ำทะเลลึก ลักษณะหลายอย่างของเธอดูเป็นคนมีฝีมือไม่ใช่น้อย ทั้งยังชุดตำรวจสีขาวกริบทองที่สวมทับร่างไว้ ขาเรียวสวยที่เผยให้เห็นถึงต้นขาเพราะเธอใส่กางเกงขาสั้นสีดำ ดาบที่ถูกผูกไว้ที่เอวสร้างความสง่ามากพอตัวให้กับหญิงสาวผู้นั่น
และที่สำคัญวิธีการพูดของเธอนั่นก็ทำให้คามุอิชอบใจมิใช่น้อย..
“อ้าว นั่นอาโนบุเมะนี่น่อ” คางุระกล่าวก่อนจะวิ่งเข้าหาเพื่อนสาวด้วยความเคยชิน “ว่าไงน่อ”
“หือ? คุณคางุระ? กลับมาแล้วสินะค่ะ ว่างๆก็ไปเล่นกับเจ้าหญิงบ้างนะค่ะ” โนบุเมะเหลือบตามองชายหนุ่มอีกคนเล็กน้อยก่อนจะทักทาย “ชาวสวรรค์ที่โดนตามจับอยู่นี่ ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ?”
“ผมอ่ะหรอ?” คามุอิกล่าวถามด้วยรอยยิ้ม โนบุเมะพยักหน้าเล็กน้อย
“แต่ไม่ต้องห่วงหรอก นี่ไม่ใช่เวลางานชั้น ยังไม่จับตอนนี้หรอก” โนบุเมะกล่าวพลางยกถุงกระดาษมาเปิดเพื่อหยิบขนมมาเคียวเล่น “ยังไงถึงจับไปคุณโอคิตะก็จะมาช่วยคุณอยู่แล้วล่ะค่ะ ก็เป็นพี่เขยเขานี่ค่ะ”
“ลื้อออกมาซื้อโดนัทหรอน่อ?” คางุระถามด้วยรอยยิ้ม
“ใช่ค่ะ ยังไงจะกินด้วยกันก็ได้อยู่หรอกนะค่ะ” โนบุเมะกล่าวพลางยื่นถุงขนมมาให้คางุระหยิบไปชิ้นหนึ่ง
“ขอบใจมากเลยน่อ แล้วอั้วฝากบอกอาโซโยะด้วยล่ะน่อว่าว่างๆอั้วจะไปหา” คางุระกล่าวก่อนที่โนบุเมะจะเดินไปไกลพอควร
“ผู้หญิงคนนั่นใครหรอ?” คามุอิถามขึ้นหลังจากเธอไปแล้ว
“เพื่อนอั้วเองน่อ อีเป็นรองหัวหน้าตำรวจมิมาวาริกุมิน่อ อีชื่อโนบุเมะน่อ” คางุระกล่าวตอบ “ลื้อสนใจอีหรอน่อ?”
“อืม.. น่าสนใจดี”
“อั้วจะมีพี่สะใภ้เป็นเพื่อนหรอน่อ” คางุระทำหน้าตาสนใจขึ้นพลัน
“พูดอะไรน่ะ พี่แค่บอกว่าคนนี้น่าจะเก่งเฉยๆเอง” คามุอิบอกปัด
ทั้งสองเดินเรื่อยเปื่อยมาจนถึงที่ทำการชินเซ็นกุมิ คางุระเลยจะเข้าไปหาใครบางคนซักหน่อย
“อั้วเข้าไปแปปเดียวเองน่อ ลื้อรออยู่นี่แหละ” คางุระบอกพี่ชายตัวดี
“ไม่เอาอ่ะ ในนั้นมีแต่พวกผู้ชายให้พี่เข้าไปด้วยดีกว่าเนอะ” ว่าแล้วพี่แกไม่รออะไร พลักประตูใหญ่ให้เปิดออกด้วยแรงมหาศาลของตน
“ใครว่ะ?” เสียงคนข้างในอื้ออึงด้วยความประหลาดใจ
“ลื้อทำอะไรน่อ นี่ลื้อโดนหมายหัวอยู่นะ เล่นอะไรบ้าๆอีกแล้วสิน่อ” คางุระกุมขมับ
“เอาน่าๆ” พี่ชายแตะไหล่หญิงสาวด้วยรอยยิ้มตามฉบับ
“เอาไงเอากันน่อ” คางุระเดินพาร่างบางของตนจ้ำอ้าวเข้าไปข้างในแต่ยังคงมีพี่ชายติดสอยห้อยตามอยู่
“นั่นมันคามุอินี่หว่า แต่ผู้หญิงคนนั้นใครล่ะเนี่ย? หน้าเหมือนกัยอย่างกับแกะ” ตำรวจคนหนึ่งพูดขึ้นเปิดบทสนทนาทำให้คำถามมากมายอื้อึงขึ้นมาพลัน
“ผู้หญิงคนนั้นมันซือเจ๊คนที่สองรึเปล่าน่ะ?”
“ไม่น่าใช่นะ เมื่อสองปีที่แล้วเจ๊แกไม่สูงขนาดนั้นนี่”
“พูดอะไรน่ะ ก็ผู้หญิงทั้งสองคนไม่ใช่หรอ?”
“มีแต่ซือเจ๊ทาเอะไม่ใช่หรอครับ? มีใครอีกด้วยหรอ?”
“อ้ากก พวกลื้อนี่อะไรน่อ โวยวายน่ารำคาญเป็นบ้า!!” คางุระตะโกนเสียงลั่น ทิ้งให้ตำรวจทั้งหลายเงียบกริบ “ก็ซือเจ๊คนที่สองของพวกลื้อนั่นแหละน่อ พวกลื้อที่เพิ่งมาในห้าปีส่วนใหญ่ไม่รู้หรอกน่อ”
เสียงใสแผดลั่นทั่วบริเวณ พี่ชายที่ยืนอยู่ข้างๆประหลาดใจเล็กน้อยที่ทุกคนเงียบกัน แต่หลังจากนั้นคามุอิก็ต้องประหลาดใจกว่าเดิมเมื่อเหล่าตำรวจทั้งหลายแหล่ก้มลงขอโทษอย่างพร้อมเพียงจนหน้าผากแทบจะชิดพื้น
ไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาทำไมถ้าน้องสาวเขามีอำนาจขนาดนี้..
“เอาล่ะน่อ ในนี้มีอายามาซากิหรืออาอิจิกิอยู่มั้ยน่อ?” คางุระถามก่อนจะพบกับชายร่าบางๆที่ยืนยกมือทักทายให้ไม่ไกลนัก “พวกลื้อก็ไปได้แล้วน่อ แล้วก็วันนี้ห้ามทำอะไรพี่ชายอั้วด้วยน่อ”
สิ้นเสียงคางุระตำรวจลุกพรึบแล้วฮือฮากันใหญ่ว่าพี่เขยของหัวหน้าหน่วยที่หนึ่งเป็นใคร
“สวัสดีครับ” เด็กผู้ชายร่างบางๆกล่าวทักทาย
“ไงน่อ อาตี๋หัวเป็ดอยู่มั้ยน่อ?” คางุระกล่าวทักทาย
“หัวเป็ด? ถ้าคุณโอคิตะล่ะก็เหมือนจะกินข้าวอยู่ล่ะมั้งครับ” เสียงทุ้มตอบนิ่ง
“กินข้าว? คางุระพาพี่ชายไปหาไรกินหน่อยสิ” ฉับพลันเสียงคามุอิก็ใสแจ๋วด้วยความสนใจ
“ก็ตามมาสิน่อ” คางุระกล่าวก่อนจะเดินนำพี่ชายและอิจิกิที่เดินพ่วงมาด้วยไปที่โรงอาหาร
ตามทางนั้นคามุอิดูจะคุยถูกคอกับอิจิกิเป็นพิเศษ สองหนุ่มผลัดกันเปลี่ยนหัวข้อคุยกันไปไม่เว้นแม้ตอนกินข้าว คางุระที่เห็นดังนั้นจึงขอแยกตัวออกมาหาโอคิตะคงจะดีกว่า
ร่างบางเดินไปรอบๆจนพบผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยถูกรวบถึงกลางหลังของใครบางคน หญิงสาวเดินเข้าไปหาก่อนจะสวมกอดรอบคอชายหนุ่มหลวมๆ
“อั้วมาแล้วน่อ” คางุระกล่าวยิ้มๆชายตรงหน้ามีท่าทางสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนหน้าหวานอ่อนๆจะหันขวับมาหาคางุระ
โอคิตะแปลกใจเล็กน้อยกับท่าทางของคางุระ แต่เข้าก็เหลือบไปเห็นสายตาคนรอบข้างทันที ชายหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กๆก่อนจะเล่นตามบท
“มาแล้วหรอ” โอคิตะตีหน้านิ่งแล้วหอมแก้มหญิงสาวเบาๆ พลันความอิจฉาริษยาของรอบข้างก็ชัดเจนขึ้นกว่าตะกี้ ทั้งสองแสยะยิ้มในใจอย่างเห็นตรงกัน “กินข้าวไปยัง?”
“ยังเลยน่อ แต่อาเฮียกินอยู่กับอาอิจิกิน่อ” คางุระกล่าวตอบ โอคิตะยิ้มบางๆขึ้นก่อนเขาจะคว้าช้อนมาตักซุปอะไรซักหยางเข้าปากคางุระไป “อะไรอ่ะน่อ? อร่อยดี”
“ไม่รู้สิ แต่อร่อยเลยตักมาเผื่อเธอไง” โอคิตะกล่าวยิ้มๆก่อนจะยกถ้วยซุปให้คางุระ หญิงสาวซดกินจนหมดก่อนจะเริ่มบทสนทนาต่อ
“แล้วเอาไง อยากไปเที่ยวไหนอ่ะ?” โอคิตะลูบหัวคนที่นั่งอยู่ข้างๆแล้วถามเบาๆที่ข้างหู
“ลื้อเป็นคนชวนอั้วนี่น่อ” คางุระหันหน้ามาบอกก่อนจะใช้ตะเกียบคีบไส้กรอกบนจานโอคิตะเข้าปาก
“ก็แล้วเธออยากไปเที่ยวไหนล่ะ ชั้นก็ต้องตามใจเธออยู่แล้วนี่” โอคิตะยิ้มก่อนจะดึงแก้มหญิงสาวเล่น
“อืม.. งั้นแค่เดินเล่นก็ได้มั้งน่อ” คางุระกล่าวยิ้มๆ
“งั้นเดี๋ยวชั้นพาไปกินไอติมเปิดใหม่ตรงแถวๆเทอมินอลล่ะกัน” โอคิตะกล่าว “เห็นว่าอร่อยพอสมควรล่ะนะ”
“เอาสิน่อ” หญิงสาวยิ้มก่อนจะเอาหัวมาถูไหล่โอคิตะเบาๆ “อั้วอยากไปนั่งชิงช้าสวรรค์อันนั้นง่ะน่อ อยากจะชวนอาโซโยะไปดูด้วยเหมือนกันน่อ”
“อืม.. แต่ชั้นอยากอยู่กับเธอนี่นา” โอคิตะทำท่าคิด ร่างบางท่าทางจ๋อยลงไปเล็กน้อย
“งั้นเดี๋ยวค่อยพาเจ้าหญิงมาวันอื่นดีกว่ามั้ย?” ชายหนุ่มเสนอความคิด
“เอางั้นก็ได้น่อวันนี้ไปกันสองคนก็ได้น่อ” คางุระผุดลุกขึ้นยืนช้าๆ
“สองคนได้ไงอ่ะ พี่ชายเธออีกคนนี่?” โอคิตะดึวเสื้อเด็กสาวถามเบาๆ
“อ๋อ อั้วให้อาอิจิกิลากอีไปไหนมาไหนด้วยอยู่น่อ” คางุระหันมายิ้มเจ้าเล่ย์เล็กๆให้
“เดี๋ยวนี้ฉลาดขึ้นรึเปล่าเนี่ย?” โอคิตะแกล้งถามด้วยใบหน้านิ่ง
“มั่วน่อ อั้วฉลาดงี้ตั้งนานแล้วน่อ” คางุระกล่าวพลางแลบลิ้นใส่ “จะไปยังอ่ะน่อ?”
“ไปดิ ป่ะ” ชายหนุ่มลุกขึ้นพรวดก่อนจะเดินมากุมมือนุ่มของคนข้างกายไปพลางเดิน
อืม... ไรท์ว่าไรท์จะตัดบทอาเฮียโหมดคลั่งออกแหละ
หรืออาจจะยังอยู่ก้อไม่รู้ เพราะส่วนใหญ่ไรท์ด้นสดเลยจ้า
แล้วด้นไม่พอออกทะเลบ่อยด้วยแหละ พลอตเลยเปลี่ยนเรื่อยๆ
(ทั้งยังเป็นเหตุให้เรื่องยาวมากก)
ยังไงวันนี้ไรท์ไปก่อนนะจ้ะ
ความคิดเห็น