คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : 21 คนแก่ๆมักจะความจำสั้น
21
ท้องฟ้าสีส้มแดงกล่าวถึงตะวันที่กำลังลับขอบฟ้าในอีกไม่นานนัก ร้อยยิ้มถูกแต้มบนมุมปากของเด็กสาวยาโตะ ขากึ่งวิ่งกึ่งเดินไปทางที่เธอต้องการจะไป และในที่สุดก็ถึงปลายทาง
สวนสาธารณะ ที่ๆเธอมีความสัมพันธ์กับมันพอสมควร ที่ๆชอบมาทะเลาะกันอาตี๋ ที่ๆเจอโซโยะจังครั้งแรก และที่ๆเกิดอะไรขึ้นมากมาย ช่วงที่เธอเจอกับอาตี๋ครั้งแรกก็เป็นที่นี่ วันที่มาดูดอกไม้กับทุกคน
รอยยิ้มสดใสเกิดขึ้นบนใบหน้าหวานอีกครั้ง ก่อนขาเรียวจะจะค่อยๆเดินเข้าใปในตัวช้าๆ เด็กสาวลัดเลาะเดินมาจนถึงส่วนของเด็กเล่น ก่อนจะพบหญิงสาวผมดำยาวอยู่ในชุดกิโมโนสีชมพูลายดอกไม่สวยงามนั่งบนชิงช้า คางุระตัดสินใจยืนดูอยู่เงียบๆก่อนจะชะโงกหน้าไปหาคนอีกคน ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนในชุดตำรวจสีดำยืนอยู่ข้างๆ ทั้งสองคุยกันเป็นระยะเพราะส่วนใหญ่หญิงสาวจะเป็นฝ่ายพูดจ้อ ส่วนทางโอคิตะจะเป็นฝ่ายคอยฟังเสมอๆ
“...ตอนนั้นชั้นเจอคางุระจังครั้งแรกที่นี่ เธอสอนหลายๆอย่างในนอกเขตวังให้ชั้น... อยู่ๆก็มาจากไปแบบนี้ ชั้นยังไม่ทันลาเธอเลย..” โซโยะพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ด้วยตาทอประกายความสุขเล็กๆ คางุระฟังดังนั้นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ “อยากจะเจอกันจังนะ เมื่อไหร่จะกลับมาน้า”
“ยัยนั่นไปยังไม่มาบอกผมซักคำ รอให้ผมรู้เองไปเฉยๆ สุดท้ายก็ได้ลากันแค่ตอนสุดท้ายแปปเดียวเอง” โอคิตะเอาบ้าง เค้าบ่นออกมาเล็กน้อยเท่านั้น คางุระที่ยืนฟังอยู่ห่างๆก็ยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้ ทั้งสองคิดถึงเธอ..ได้รู้แค่นี้คางุระก็มีความสุขมากโขแล้ว
เด็กสาวกำลังจะพุ่งออกไปหาทั้งสองคนแต่อยู่ๆก็หยุดฟังหัวข้อต่อมาซะก่อน
“แล้วพวกเราจะเอายังไงดีล่ะค่ะคุณโอคิตะ?” โซโยะถามขึ้นเรียบๆ คางุระอดสงสัยเรื่องที่คุยกันไม่ได้จึงคอยฟังต่อ
“ถ้าเรื่องจับคู่.. ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” ประโยคของโอคิตะทำให้คางุระกระจ่าง
“เฮ้อ.. ถ้าคางุระมาไวๆนี้ คงจะช่วยได้มากเลยนะจ้ะ” โซโยะกล่าวแบบเอือมๆ ดวงตาสีดำของเจ้าหญิงเหม่อมองท้องฟ้าสีส้ม ก่อนที่คางุระตัดสินใจจะปรากฏตัว
“เรียกอั้วหรอน่อ” เสียงใสสำเนียงจีนอันคุ้นเคย สองหญิงชายที่มองพระอาทิตย์ตกดินอยู่หันควับมาหาคนต้นเสียง รอยยิ้มปรากฏบนหน้าทั้งสอง ก่อนที่เจ้าหญิงจะโผเข้าหาร่างเล็กของคางุระทันที
“คางุระจัง กลับมาแล้วหรอจ้ะ” โซโยะกอดคางุระแน่น เด็กสาวเหล่มองโอคิตะแวบนึงก่อนจะหันมาตอบเพื่อนสาว
“อยู่ที่นี่แค่สองวันเองน่อ เดี๋ยวอั้วก็ต้องกลับไป” คางุระตอบโซโยะ รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าชายหนุ่มหุบลงอย่างช่วยไม่ได้
“สองวันก็ดีแล้วว” โซโยะผละจากกอดออกมา
“อาโซโยะจัง ลื้อมีสาหร่ายดองมั้ยน่อ ที่ดาวล่าสุดที่อั้วผ่านมาไม่มีขายเลยน่อ” คางุระแบมือขอ ก่อนที่โซโยะจะยื่นให้กล่องนึงด้วยรอยยิ้ม คางุระรับมาก่อนจะหันมาหาชายหนุ่มอันเป็นที่รัก
“อาตี๋หัวเป็ด ลื้อทำอะไรอยู่ตรงนั้นล่ะน่อ แล้วทำไมทำหน้าบึ้งอย่างงั้นล่ะน่อ?” คางุระถามด้วยรอยยิ้มกวน ก่อนที่ร่างสูงตะกี้จะวิ่งมาโอบเด็กสาวไว้ รอยยิ้มปรากฏขึ้นอีกครั้งบนใบหน้าทั้งสอง เจ้าหญิงตกใจอ้าปากกว้าง
“ยัยหมวยบ้า มาเยี่ยมแค่แปปเดียวเอง” โอคิตะกล่าวเบาๆข้างหูของคางุระ
คางุระสะดุ้งตกใจเผลอผลักโอคิตะออกเฉยๆ “ทำอะไรของลื้อน่อ” คางุระหันมาว่าด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“อะไรของเธอฟร่ะ? อายเพื่อนหรอ?” โอคิตะส่งเสียงดัง
“ลื้อแหละน่อ อั้วได้ยินนะ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับพวกลื้อน่อ?” คางุระถามเบาๆ
“ระ เรื่องนั้นล่ะคางุระจัง” โซโยะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้คางุระฟัง สรุปเอาง่ายๆคือคนในบาคุฟุเริ่มจะจับพวกเธอมาใกล้กันเรื่อยๆจนมากเกินไปแล้ว
“เอายังไงล่ะยัยหมวย?” โอคิตะถามความเห็น
“งั้นอาตี๋ลื้อโทรไปบอกอามายองเลอร์ก่อนน่อว่าอาโซโยะจังจะไปเล่นกับอั้ว จะไปส่งในวังดึกๆ ส่วนลื้อก็ลางานวันพรุ่งนี้ไว้ด้วยน่อ” คางุระส่งงานให้โอคิตะ ก่อนจะหันมาคุยกับโซโยะต่อ “เดินไปคุยกันที่ร้านอั้วก่อนเถอะน่อ อยู่ข้างนอกเดี๋ยวจะอันตรายน่อ อาตี๋ลื้อจะตามมาด้วยล่ะน่อ
โอคิตะยกโทรศัพท์มาติดต่อไปหาฮิจิคาตะพลางเดินตามหญิงสาวทั้งสองไปที่ร้าน
สาวทั้งสองเดินคุยเรื่องเรื่อยเปื่อยของคางุระ ทั้งดาวที่เคยไปมา งานที่เธอไปทำ และอื่นๆอีกมากมาย โอคิตะที่เดินตามอยู่ก็เงียหูฟังเงียบๆ
ในที่สุดก็เดินมาถึงร้านสารพัดรับจ้างกินจัง คางุระก็เดินนำดิ่งตรงขึ้นมาเลย ประตูเปิดออกก่อนเสียงของทั้งสามจะดังขึ้นอีกครั้ง
“กลับมาแล้วน่อ” คางุระถอดรองเท้าออกเบาๆแล้วเดินนำดิ่งขึ้นมาบนโซฟาไม้เก่าๆ
“ขออนุญาตค่ะ/ครับ” เสียงหญิงชายที่เดินพ่วงท้ายกล่าวขึ้นพร้อมกัน
“คางุระจังพาใครมาที่บ้านน่ะครับ?” ชินปาจิหันหน้ามาถามคางุระก่อนจะสะดุดกับคนที่เดินเข้ามาทั้งสองคน ใบหน้าคุ้นเคยทั้งสองทำเอาชินปาจิแทบลมจับ
“เพื่อนอั้ว อาโซโยะจัง ที่เป็นเจ้าหญิงตอนนั้นไงน่อ แล้วก็อาตี๋ซาดิสม์น่อ” คางุระตะโกนบอก “เอาชามาด้วยล่ะที่แขวนแว่น”
“คะ ครับ” หนุ่มซิงลุลี้ลุกลนเดินไปชงชาซะเฉยๆ
“เอางี้น่อ พรุ่งนี้อาโซโยะจังไปบอกอาโชจังว่าจะพาเพื่อนไปเล่นในวังล่ะน่อ” คางุระวกกลับเข้าประเด็น “แล้วอั้วกับอาตี๋ก็จะไปเล่นในวังน่อ อาตี๋นี่โดนจับคู่กับลื้อ อีคงจะเข้าไปในวังบ่อยๆใช่มั้ยล่ะน่อ?”
โอคิตะพยักหน้าตอบ ก่อนที่คางุระจะพูดต่อ “แล้วพรุ่งนี้ถ้ามีอั้วมาด้วย พวกขุนนางคงจะประหลาดใจน่อ คงจะต้องมีอีซักคนเข้ามาถามว่าอั้วเป็นใครแหละน่อ”
“แล้วเธอจะตอบว่าไงล่ะคางุระจัง?” โซโยะที่ฟังอยู่ถามเงียบๆ คางุระเหล่มองโอคิตะแวบนึงก่อนที่จะตอบ
“ก็บอกว่าอั้วเป็นแฟนอาตี๋ไงน่อ” คางุระตอบ แต่คนถามกลับเขินแทน
“อร้ายย ชั้นอยากมีความรักแบบนี้บ้างจัง” ว่าแล้วก็ปิดตัวด้วยความเขินอาย
“บ้าหรอน่อ พวกอั้วยังไม่มีใครบอกรักใครเลยน่อ” คางุระหน้าแดงตบแขนเพื่อนสาวเบาๆ ชินปาจิยกชามาให้ก่อนจะขอตัวกลับบ้าน ส่วนทางคุณกินก็หายไปไหนไม่รู้ตั้งแต่คางุระออกไปชินเซ็นฯ ทำให้มีแต่หนุ่มสาวในร้านเท่านั้น
“เอ แล้วถ้าไม่มีคนมาถามล่ะจ้ะ?” โซโยะหยุดม้วนแล้วถามต่อ
“ถ้างั้นเราก็หวานให้เขาดูเลยล่ะกัน นะยัยหมวย?” โอคิตะเสนอความเห็น คางุระที่จิบชาแล้วยกมือเป็นประมาณว่าโอเค
แล้วทั้งสามก็วกไปคุยเรื่องเรื่อยเปื่ยจนเป็นเวลาดึกพอสมควร ทั้งสามเดินไปส่งโซโยะปากประตูวัง
“งั้นพวกเราก็แยกกันกลับเถอะน่อ” คางุระออกความเห็น
“จะดีหรอ? อุส่ามีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งที ให้ชั้นไปส่งเธอก็ได้นะ” โอคิตะแย้ง
“เอางั้นหรอน่อ? ลื้อจะไปพักดึกสิน่อ” คางุระบ่นเล็กน้อย
“อ้อมแค่นิดเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอก” โอคิตะยังคงยืนยัน
“งั้นก็ไปเถอะน่อ” คางุระยิ้มเรียบๆ ก่อนทั้งสองจะค่อยๆเดินไป
ความเงียบเกิดขึ้นแต่กลับไม่อึดอัดแต่อย่างใด เด็กสาววัยสิบหกหัวใจแต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก เด็กสาวเงยหน้ามองฟ้าดำมืด มีดวงดาวมากมายประปรายเต็มท้องฟ้า เธอเพลิดเพลินกับมันจนชายหนุ่มข้างกายต้องหันมองตาม
“ชอบหรอ ดาวน่ะ” ชายหนุ่มเปิดประเด็น
“ชอบน่อ ท้องฟ้าตอนกลางคืนสวยมากน่อ แต่อั้วกลับชอบเวลามันเป็นตอนกลางวันมากกว่าน่อ” คางุระร่ายยาว
“ทำไมล่ะ?” โอคิตะถามต่อ เด็กสาวหันมามองคนถาม
“ก็อั้วชอบไงน่อ” คางุระยิ้มยีฟัน
“เธอนี่เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ” โอคิตะจ้องมองดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่มีเขาสะท้อนอยู่
“แน่นอนน่อ ตอนแรกอั้วนึกว่าจะสูงมากกว่าลื้อแล้วซะอีก แต่ลื้อดันสูงขึ้นกว่าเดิมเหมือนกันสิน่อ” คางุระหน้ามุ่ยน้อยๆ
“ดูเธอสิ ข้างนอกเปลี่ยนไปเยอะขนาดไหนข้างในยังขี้โวยวายเหมือนเดิม” โอคิตะบ่นเบาๆ
“ลื้อว่าไงนะอาตี๋?!” คางุระแผดเสียง ยื่นหน้าตาไม่พอใจเข้ามาใกล้จนแทบจะเบียดกัน
โอคิตะถอยหลบออกมาก้าวหนึ่ง มือหนากำลังจะผลักเด็กสาวออก แต่พอมองดูดีๆหุ่นที่ดีขึ้นมากทำให้เขาตัวแข็งไปก่อนจะปากสั่นออกทีไล่ “อะ ออก ถอยออกไปได้แล้ว”
“ลื้อนี่ยังไงน่อ หนาวหรอน่อ พูดปากสั่นเชียว อากาศไม่เห็นหนาวเลยน่อ” คางุระถอยห่างออกมาทำหน้าประหลาดใจ อยู่ๆก็ยกมือมาสัมผัสหน้าผากชายหนุ่มเบาๆ โอคิตะหัวใจเต้นรั่วอย่างไม่น่าเชื่อ เขาจับมือเด็กสาวออกเบาๆก่อนจะตอบคางุระ
“ชั้นไม่เป็นไรหรอก รีบกลับก่อนจะดึกไปกว่านี้เถอะ” โอคิตะกล่าวพลางใช้มือหนาจูงเด็กสาวไปที่ร้านรับจ้างด้วยหัวใจเต้นเสียงดังแบบไม่หน้าเชื่อ
เดินได้ซักพักก็ถึงที่หมายปลายทาง เขาส่งเด็กสาวเข้าบ้านก่อนจะแยกกันตรงนั้น
วันต่อมา
“มาเร็ว คางุระจัง” เสียงใสของโซโยะเรียกอยู่หน้าประตูวังโดยมีชายคนเดินอยู่ข้างกาย
“มาแล้วน่อ เร็วสิน่ออาตี๋” คางุระยื่นมือไปตรงหน้าโอคิตะ แล้วมือหนาก็ฉุดมือบางมาอยู่ข้างกาย
“เข้ามาสิจ้ะ” โซโยะหันหน้ามาเรียก รอยยิ้มสดใสเช่นทุกวันสดใสกว่าเดิมเมื่อเพื่อนทั้งสองคนจะเข้ามาเที่ยวเล่นในวัง
คางุระลากมือโอคิตะเข้ามาด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะตกใจกับบางคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆเจ้าหญิงในในลานกว้างๆของวัง
ดวงตาสีแดงเข้มเรียบเฉย ผมยาวถามกลางหลังปล่อยสยายเช่นทุกที ชุดฟอร์มสีขาวคุ้นเคยก่อนที่หญิงผู้นั้นจะหันมามองคนที่เข้ามาในวัง
“อ้าว อาโนบุเมะรึน่อ?” คางุระทักทายก่อนเป็นคนแรก
“หือ? คุณคางุระ? ไม่ใช่ว่าย้ายออกไปเมื่อสองปีก่อนหรอค่ะ?” โนบุเมะยกมือทักทาย
“มาเยี่ยมทุกคนน่อ ตอนเย็นๆอั้วก็กลับแล้วน่อ” คางุระกล่าวต่อ
“แล้วอีกคน?” โนบุเมะชะเง้อหน้ามองหนุ่มอีกคนที่อยู่ข้างหลังคางุระ ก่อนที่ประกายไฟฟ้าจะประทุผ่านคางุระไป โนบุเมะกล่าวเรียบๆเบาๆ “ตัวเกะกะ”
“เอ๋? อะไรหรอจ้ะโนบุเมะจัง?” โซโยะทำหน้าประหลาดใจถาม
“หมอนี่เข้ามาทำอะไรอีกแล้วหรอค่ะ? เจ้าหญิง” โนบุเมะถามเบาๆ
“ก็บอกแล้วไงว่าเขาก็เป็นเพื่อนชั้นน่ะ แต่วันนี้มาในฐานะแฟนของเพื่อน” โซโยะยิ้มยีฟัน
“แฟน? ของคุณคางุระสินะคะ?” โนบุเมะตีหน้านิ่งถาม คางุระพยักหน้าเบาๆ
“ว่าแต่หล่อนเถอะ เข้ามาทำอะไรในวัง?” โอคิตะถามต่อ มือหนาเลื่อนไปจับดาบที่เอว
“ก็เคยบอกแล้วไงว่ามาคอยดูแลข้างในน่ะค่ะ” โนบุเมะตอบก่อนจะจับดาบเช่นกัน แล้วแสงสายฟ้าก็ไหลผ่านกลางอากาศอีกครั้ง
“หยุดเลยน่อ พักรบๆ” คางุระตัดมือกั้นระหว่างหน้าทั้งสองคน ก่อนจะกลับมาในสถานการณ์ปกติ
“เจ้าหญิงค่ะ ท่านโชกุนบอกให้เล่นกันอยู่ส่วนห้องรับแขกน่ะค่ะ” โนบุเมะเอ่ยบอกหญิงสาวผมดำข้างกายเธอ
“จ้า งั้นก็ไปกันเถอะคางระจัง” โซโยะยิ้มก่อนจะเดินนำเพื่อนมาทางห้องรับแขก และระหว่างทางคางุระและโอคิตะต้องคอยจับมือกันตลอด
“แล้วทำไมยัยนี่ถึงมาด้วยล่ะเนี่ย?” โอคิตะหันมาถามเจ้าหญิงด้วยความไม่พอใจ นิ้วเรียวชี้หน้าหญิงสาวที่เดินพ่วงหลังมา
“น่าๆ คนเยอะก็สนุกดีออก เนอะคางุระจัง” โซโยะกล่าวตอบด้วยความไม่ใส่ใจ
ตามทางที่เดินผ่านมีห้องแยกไว้เยอะมาก คางุระและโซโยะคุยกันตามประสาผู้หญิงตลอดทางและคอยห้ามไม่ให้อีกสองคนกัดกันแรงมากนัก
และแล้ว.. ก็มีขุนนางที่กล้าถามซักที
“เออ.. เจ้าหญิงขอรับ?” ชายแก่คุกเข่าถามตอนที่เด็กๆกำลังเดินผ่าน
“จ้ะ? ลุกขึ้นก่อนก็ได้นะจ้ะ” โซโยะกล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่ชายแก่ยังคงคุกเข่านิ่ง
“เออ.. มิอาจ ไม่ทราบว่าหญิงสาวชุดจีนผู้นั้นท่านปล่อยให้เข้ามาได้ยังไงกัน?” เสียงแหบพร่าเอ่ยถาม
“เธอเป็นเพื่อนของชั้นเอง แล้วเพื่อนของชั้นก็เป็นแฟนของคุณโอคิตะด้วยน่ะจ่ะ” โซโยะกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“จะ จริงหรอขอรับ?” ขุนขางคนเดิมซักถาม
“ตามจริงแล้วพวกเขารู้จักกันก่อนจะเจอชั้นนะจ้ะ แล้วเธอก็เพิ่งกลับมาจากนอกโลกเมื่อวานนี้” โซโยะยังคงแนะนำเพื่อนสาวของเธอต่อ
“เอ๋? เธอไม่ใช่มนุษย์หรอขอรับ?” ขุนนางแก่เงยหน้าถาม
“อั้วเป็นยาโตะน่อ ที่เป็นเพื่อนกับอาตี๋คงเพราะทนมือทนเท้าอีล่ะมั้งน่อ?” คางุระตอบก่อนจะหันหน้าไปมองโอคิตะช่วยที่เขามองหน้าเธอพอดี
“เท่านั้นแหละครับ กระผมลา” ชายแก่ก้มหัวลงตามเดินก่อนจะปล่อยให้เด็กหนุ่มสาวเดินต่อ
เวลาใกล้เที่ยงของวัน คางุระต้องขอลาทุกคนออกมาจากวัง ถือโอกาสให้โซโยะได้ลาก่อนคางุระจะจากไปอีกรอบ โอคิตะและคางุระเดินกันมาถึงร้านสารพัดรับจ้าง เพื่อมาหาคุณกินและชินปาจิ
“อากินจัง อั้วจะออกไปหาอาป่าปี้แล้วน่อ” เสียงใสกล่าวขึ้น
“งั้นหรอๆ พวกชั้นไม่ว่างไปส่งน่ะ ต้องไปทำงานต่อ” คุณกินกล่าวด้วยใบหน้าปลาตาย “จะว่าไปก็ อ่ะนี่ เอาไปซื้อสาหร่ายดองตามที่สัญญาไว้” คุณกินส่งเงินจำนวณหนึ่งให้คางุระ เด็กสาวยิ้มแย้มก่อนจะกล่าวขอบคุณ
“ไวจังนะครับคางุระจัง ยังไงก็รีบกลับมาใหม่นะครับ” ชินปาจิกล่าวลา
“พวกลื้อนี่ทิ้งอั้วเลยน่อ ถ้าอั้วกลับมาอีกรอบจะไม่ไปไหนแล้วน่อ อยู่ที่นี่สบายกว่าเป็นไหนๆ” คางุระบ่นกระปอดกระแปด
“งั้นก็รีบๆกลับมาเลยนะอย่าให้รอนาน” คุณกินลา ก่อนที่คางุระจะเดินออกมาพร้อมกระเป๋าเป้ใบน้อย
“ฝากลาคนอื่นด้วยน่อ” คางุระตะโกนบอกก่อนจะเดินออกมาจากร้าน ชายหน้าหวานคนเดิมยังรออยู่ข้างล่าง
“ไปกันเถอะน่ออาตี๋” คางุระกล่าวบอกโอคิตะที่บอกว่าจะไปส่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินไปพร้อมกันและไม่ลืมที่จะซื้อสาหร่ายดองติดไปด้วย
เทอมินอล
“ขอบใจลื้อมากน่ออาตี๋” คางุระยิ้มขอบคุณ
“แล้วพ่อเธอล่ะ?” ชายหนุ่มหน้าหวานถามด้วยความเป็นห่วง
“เดี๋ยวอีก็มาน่อ” เด็กสาวตอบเสียงใส ก่อนจะตกใจเพราะอยู่ๆก็ถูกกอดอีกครั้ง
“เวลามันสั้นจัง..” โอคิตะกล่าวเบาๆอยู่ข้างหู เด็กสาวในอ้อมกอดที่โหยหาเขามานานหลายปียิ้มบางๆแล้วกอดตอบอย่างอ่อนโยน
“แล้วอั้วจะกลับมาใหม่น่อ เรื่องของๆอั้วกับลื้อ ค่อยคืนให้คราวหน้าล่ะกันน่อ” คางุระยกยิ้มเบาบาง ขอบตาเริ่มถูกบังด้วยม่านน้ำบางๆ
“แน่นอน ค่อยคืนตอนเธอกลับมาอีกครั้ง” ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดอีกครั้ง “อย่าเข้าใกล้คนอื่นนอกจากชั้นแล้วก็คุณพ่อเธอล่ะ รีบกลับมานะ”
“ลื้อก็เหมือนกันน่อ อั้วต้องคิดถึงที่นี่แน่ๆเลยน่อ” คางุระถอดจากกอด รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าทั้งสอง
“คางุระ ลูกทำอะไรน่ะ? นี่ใคร?!” คุณพ่อหัวเหม่งขัดความสุขของลูกสาวโดนการมาแทรกตรงกลาง
“สวัสดีครับพ่อตา” ความเกรียนของโอคิตะบอกให้กล่าวออกไปทันใด
“อาป๊า ผู้ชายเมื่อครั้งที่แล้วไงน่อ” คางุระยกยิ้มอีกครั้ง
“ห้ะ? พ่อจำได้แค่ลางๆน่ะ” อุมิโบซึขมวดคิ้วแน่นกับคำว่าพ่อตา
“ก็อีที่เป็นแฟนอั้วไงน่อ” คางุระยิ้มอย่างสนุกสนาน ส่วนทางชายหนุ่มก็เกิดอาการอยากแกล้งผู้เป็นพ่อเด็กสาวขึ้นมา
โอคิตะยิ้มมุมปากก่อนจะก้มลงประทับหอมที่แก้มซ้ายของเด็กสาว คางุระเขินอายตัวแข็งทื่อ ส่วนทางคุณพ่อก็ช็อคตาตั้งเป็นที่เรียบร้อย
“ไปซิ เดี๋ยวจะขึ้นยานสายนะ” โอคิตะผลักหลังเด็กสาวเบาๆด้วยรอยยิ้ม “แล้วอย่าลืมชั้นเชียว”
“อะอ่า.. แล้วอั้วจะกลับมาน่อ” คางุระพูดตะกุกตะกัก ก้มหน้างุดลากคุณพ่อขึ้นยานไป
และแล้ว.. ก็ต้องลาอีกครั้ง..
ความรัก..
โอ้สส กลับมาอีกตอนแร้ว
ยาวตั้งสิบสี่หน้าเอสี่ อ่านกันยาวเลยดิเนี่ย
พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้ว อาจจะไม่ได้มาอัพยาวเลยจ้า
เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกหนอ..
เฮียสุดหล่อจะมาแร้ววว
ความคิดเห็น