คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 19 อย่าเศร้าเพราะลา เพราะม้าจะยิ้ม
19
“ยัยหมวยบ้า!” เสียงตะคอกเบาๆจากระยะไกลแวบเข้าหูเหมือนอาการประสาทหลอนไปเอง เด็กสาวสะดุ้งตกใจอาการนั้นก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆว่าชายหนุ่มจะมาลาเธอ
ถ้าเป็นชายคนนั้นอาจจะมาห้ามไม่ให้ไปเสียมากกว่า ก่อนเด็กสาวจะเดินจ้ำอ้าวตามผู้ปกครองของเธอต่อ
“จะไปไหนว่ะ รอฉันก่อน!” เสียงตะโกนเกิดขึ้นอีก ระดับเสียงเพิ่มความดังขึ้นมากเหมือนอยู่ไม่ไกลกัน เด็กสาวชะงักไปก่อนที่คุณพ่อจะหันมาเรียกให้เดินตาม
“คางุระ เป็นอะไรน่ะ” เสียงแหบของชายอาวุโสทักท้วง
“เปล่าน่อ อั้วแค่หลอนว่ามีคนเรียกน่อ” คางุระตอบกลับ ก่อนจะหันไปทางที่ตนเดินผ่านมา “รอแปปน่ออาป่าปี้”
“ยัยหมวย!” เสียงตะโกนยังดังขึ้นอีก บางคนเริ่มหันมองตาม เป็นข้อพิสูจน์ว่าเด็กสาวไม่ได้หลอนไปเอง
“อาตี๋หัวเป็ด” คางุระพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย
“ยัยบ้า!” ก่อนที่ร่างชายหนุ่มรูปงามจะปรากฏตรงหน้าเธอ ร่างสูงโผเข้ากอดเด็กสาวผิวซีดด้วยความโหยหา เกิดเสียงสะอื้นและน้ำตาอย่างไม่น่าเชื่อกับไหล่เล็ก ก่อนจะพร่ำเรียกเด็กสาวจนไม่เป็นศัพท์ คุณพ่อที่เฝ้ามองดูเหตุการณ์ที่เกิดกับลูกสาวของตนอยู่เกิดอาการกระตุกวูบด้วยความตกใจ แต่อาการใจเย็นที่มีเล็กน้อยกลับบอกให้คอยดูเหตุการณ์อยู่เฉยๆ
“ลื้อเป็นไงบ้างน่ออาตี๋ ลื้อผอมขึ้นรึเปล่าน่อ?” คางุระถามเบาๆด้วยความใจเย็น มือเล็กกอดตอบชายหนุ่มอย่างนุ่มนวล และคอยปลอบประโลมเบาๆด้วยการลูบหลังช้าๆ
“ยัยบ้า เธอหายไปไหนมา ฉันคิดถึงเธอจะแย่อยู่แล้วนะ” เสียงทุ้มกล่าวต่อไม่ตอบคำถาม เด็กสาวพยักหน้าเบาๆก่อนรอยยิ้มสดใสจะปรากฎบนใบหน้า “เธอจะไปไหนทำไมไม่บอกชั้น” คำถามสุดท้ายออกมาจากปากของชาหนุ่มในอ้อมกอด เด็กสาวยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ
“อั้วจะไปแล้วน่อ จะกลับไปอยู่กับป่าปี้ ไปท่องจักรวาลน่อ” คางุระตอบเบาๆ
“เธอจะไปไม่ได้นะ” ชายหนุ่มผละออกจากอ้อมกอด ก่อนจะพูดทั้งคราบน้ำตา
“บ้าหรอน่อ ยังไงวันนี้ต้องมาถึงน่อ” เด็กสาวขมวดคิ้วตอบ
“แล้วเธอจะกลับมาเมื่อไหร่” โอคิตะถามต่อ
คางุระเหล่มองคุณพ่อแท้ๆของเธอที่ยืนอมยิ้มอยู่ ก่อนจะตอบกลับไป “ไม่รู้สิน่อ อาจจะห้าปีหรือสิบปีน่อ” คำตอบทำโอคิตะกระตุกวูบด้วยความตกใจก่อนจะเย็นลงเมื่อประโยคต่อมา “แต่อั้วจะกลับมาแน่นอนน่อ”
“แล้วถ้าชั้นรอไม่ได้ล่ะ” โอคิตะจับไหล่ทั้งสองข้างของเด็กสาวมาเขย่าอย่ามันมือ
“หยุดก่อนน่อ” เด็กสาวแผ่ความไม่พอใจในสายตาก่อนชายหนุ่มจะหยุดแล้วปล่อยมืออก “อั้วรอได้ลื้อต้องรอได้น่อ”
ก่อนที่ชายหนุ่มจะกล่าวต่อ เด็กสาวก็ยกมือมากระตุกดังโงะบนหัวออกข้างนึง ทิ้งให้ผมสีส้มอ่อนปล่อยยาวมาประบ่า แล้วยื่นมันให้ชายหนุ่ม เกิดความสงสัยแกชายสองวัยใกล้ตัวเธอ
“ลื้อเอาไปน่อ แล้วอั้วจะมาเอาคืนแน่นอนน่อ” เด็กสาวกล่าวยิ้มๆก่อนจะยัดของใส่มือหนาไป
“ถ้างั้น..” โอคิตะคว้านหาของในกระเป๋ากางเกงของเขา “เธอต้องเก็บมันไว้ แล้วต้องเอามาคืนให้ฉันให้ได้” ชายหนุ่มยกผ้าปิดตาลายกวนส่วนที่ใช้เดินให้เด็กสาว ก่อนคางุระจะรับของมาด้วยรอยยิ้ม
“คางุระ เครื่องจะออกแล้ว” ตาเหม่งบอกขัดลูกสาวตนเอง
“งั้น.. อาตี๋ แล้วเจอกันน่อ” คางุระกล่าวลาก่อนจะเดินตามพ่อของเธอไป
“ยัยหมวย.. ตอนนี้..” โอคิตะตัดสินใจจะพูดบางอย่างออกมา
“อะไรน่อ” เด็กสาวไม่วายจะหันมาถาม
“ไม่มีอะไร รีบกลับมาล่ะ” เขากล่าวลาด้วยรอยยิ้ม ความกล้าที่มีไม่มากพอ ทำให้ไม่สามารถจะกล่าวคำพูดแบบนั้นออกมาได้ ชายหนุ่มมองดูเธอจนค่อยๆเดินออกไปไกลลิบ
แล้วเจอกันใหม่.. ความรัก..
จ้า..ตอนสั๊นสั้น
กะว่าจะมาอัพให้มากที่สุดก่อนจะวันศุกร์ดีกว่า
ช่วงนี้อาจจะอัพวันละตอนสองตอนเลยจ้า
เหตุมาจากไรต์ว่ามากกกก รอก่อนนะตัวเธอ
ความคิดเห็น