คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 อย่าอัพช้าเดี๋ยวรีดเดอร์จะหยุดติดตามเอาได้
1
อย่าอัฟช้า เดี๋ยวรีดเดอร์จะหยุดติดตามเอาได้
“อย่าไปสนใจชื่อตอนเลยนา ไรท์มันคิดอะไรไม่ออกน่ะ รู้จักมั้ยสมองลวงน่ะ?” คุณกินเอ่ยขึ้นทันทีที่เริ่มเรื่อง
“เงียบซะไอ่หัวเงิน! ตอนนี้มันไม่ถึงเวลาบทแกนะเฟ้ย! สมองลวงอะไรของแกน่ะ” ไรต์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามในร้านบ่นอุบอิบ
“ไม่รู้จักหรอ? สมองลวงกะสมองกลวงมันต่างกันนา..สมองลวงคือทำเป็นรู้แต่ไม่รู้ หรืออีกอย่างก็งี่เง่าไง..”คุณกินพล่ามยาว
“เงียบก่อนสิครับทั้งสองคน..ยังไม่ถึงบทเรานะครับ..” ขาตั้งแว่นกล่าวออกมาเป็นวาจาน่าฟัง
“เก่งจริงๆแว่นน้อยคุง คงต้องหาบทให้นายแล้วล่ะ”สาวน้อยมาดผู้ดีพูด
“ที่จะหาบทให้นี่...แปลว่าตรูยังไม่มีบทหรอฟร้า?! แล้วไอ้ขาตั้งแว่น ไอ้แว่นน้อยคุงนี่มันไรฟร้า?!” ชินปาจิพ่นไฟ
“กรี้ดดดด หุปปากซะทีจะเข้าเรื่องย่ะ!!!!!!!” สาวน้อยตะโกนสุดเสียง
นาฬิกาบอกเวลาเก้าโมงกว่าๆ ต้นไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่มของเดือนมีนาบ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ที่กำลังจะเริ่มของฤดูใบไม้ผลิ ต้นไม้เริ่มออกยอดสีเขียวชุ่มชื่นใจ แดดอ่อนๆจากดวงอาทิตย์ในเวลานี้ยังไม่ทำให้ร้อนแต่อย่างใด
ในอากาศสงบสุขยังมีสาวน้อยคนหนึ่ง มีผมสีส้มแปะดังโงะสองข้าง สวมชุดชาวจีนกับผ้าพันคอสีชมพู เนืองจากยังเข้าฤดูใหม่ไม่กี่วันอากาศจึงยังไม่เปลี่ยนนัก สาวน้อยทำท่าด้อมๆมองๆอยู่ที่หน้าสวนสาธารณะก่อนจะนิ่งแปปนึง แล้วเดินเข้าไป
เธอเดินมาหยุดที่ม้านั่งตัวเดิม และตอนนี้ก็มีผู้ชายหัวน้ำตาลอ่อน สวมชุดกองกำลังพิเศษติดอาวุธและผ้าปิดตาลายกวนประสาท นอนทำหน้าซาดิสม์อยู่บนม้านั่งเหมือนทุกวัน
“อาตี๋น่อ อั้วต้องทำไงดีอะน่อ..?” สาวน้อยหรือคางุระถามเสียงเรียบพลางคว้านหาบางอย่างในกระเป๋ากางเกง
“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากอาตี๋ที่เธอเรียก คางุระคว้าเมจิกออกมาจากกระเป๋ากางเกงตัวเก่งของเธอ
“อั้วได้รับงานลำบากใจว่าต้องทำให้กองอวยพวกเราสองคนชอบน่อ” คางุระเปิดผาเมจิกออกด้วยความเงียบ
“...” โอคิตะหรือชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนเงียบ คางุระจ้องหน้าเขา
“อาไรท์บอกว่าแค่แสดงความรักก็พอน่อ..”คางุระโน้มตัวลงมาใช่มือประคองใบหน้าโอคิตะอย่างนุ่มนวล “การแสดงความรักนี่อั้วต้องทำยังไงหรอน่อ?” คางุระถามเสียงใสพลางลงมือใช้เมจิกแต้มหน้าโอคิตะอย่างเบามือ
“...” ไม่มีใครรู้ว่าเค้าเพียงแกล้งหลับหรือหลับจริง แต่คางุระก็ทันสังเกตเห็นคิ้วของชายหนุ่มกระตุก เธอจึงรีบเก็บเมจิกทันที
“อั้วว่าแล้วเชียวน่อ...ไม่ให้ลื้อรู้ดีกว่า.. ดีจังที่ลื้อไม่ล่ายยิง”คางุระมองรอบๆก่อนจะจ้องหน้าโอคิตะ ด้วยสายตาผิดหวังน้อยๆ “อั้วกลับล่ะน่อ”
คางุระหันหลังเตรียมเดินออกไป แต่มือหนาของเจ้าบ้าที่แกล้งหลับก็คว้าข้อมือของสาวน้อยไว้ ก่อนที่มืออีกข้างจะเปิดผ้าปิดตาออก คางุระหันมามองด้วยตาที่เบิกกว้าง
“ละ..ลื้อตื่นอยู่?” คางุระถามเสียงใส
“อืม... ตังแต่เธอเดินมาแล้วบอกว่า’อาตี๋น่อ’ เลยล่ะมั้ง” ชายหนุ่มว่าพลางเลียนเสียงของคางุระ
สาวน้อยตรงหน้าหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าโกรธหรืออาย
“งั้นเอางี้มั้ยยัยหมวย วันนี้เราก็ไปเดทกันวันนึง...วันเดียวนะ” โอคิตะเสนอ คางุระจ้องหน้าโอคิตะพลางก้มหัวงุดๆและพยักหน้า
“งั้นแปปนะไปเข้าห้องน้ำก่อน รอก่อนละกันนะ...” โอคิตะว่าพลางหันหลัง คางุระก้มหัวพลางเดินไปนั่งบนม้านั่ง
เมื่อโอคิตะไปแล้วคางุระก็ขำพุ่งจนหอบเหนื่อย ถามว่าก้มหน้าเพราะอะไร ก็หน้าโอคิตะเป็นรอยเมจิกที่เธอวาดจนเละไปหมดอ่ะดิ
ทางด้านโอคิตะที่เดินเข้าห้องน้ำ ก็เดินอมยิ้มกับท่าทางของคางุระจนถึงห้องน้ำ ก่อนจะส่องกระจกล้างหน้า ”ทำไว้ซะแสบเลยนะยัยหมวย..หมดวันนี้ไปเจอดีแน่” จากอาการมีความสุขพลันเปลี่ยนไปทันใด...
“จะไปไหนกันดีล่ะ?” โอคิตะถามขึ้นทันทีที่เดินใกล้เข้ามา
“อืม.. สวนสนุกน่ออาตี๋”
“เอาสิ..” โอคิตะรับ
อันนี้ไรต์แก้คำผิดไปนิดหน่อยจ้า
ความคิดเห็น