คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : 18 ถ้าคิดถึงก็ออกไปหาซะสิเจ้าบ้า
18
เสียงใบไม้ไหวในช่วงกลางวันของต้นฤดูใบไม้ผลิ ต้นไม้ใบหญ้าค่อยๆพลัดสีให้เห็นความงดงามของบรรยากาศสีโทนร้อน ไม่เว้นแม้แต่ต้นไม้ในชินเซ็นกุมิ..
ดวงตาสีอำพันฉายแววหม่นหมองในดวงตา ร่างสูงพิงของประตูระเบียงเหม่อมองวิวในมุมหนึ่งของสวนญี่ปุ่น
“เฮ้ย โซโกะแกไม่ไปกินข้าวกับคนอื่นหรอว่ะ” เสียงทุ้มกล่าวหลังจากเสียงเปิดประตูห้อง
“เดี๋ยวผมตามไปครับ..” โอคิตะ โซโกะ เสียงชายหนุ่มที่เคยเปี่ยมไปด้วยความสุขกล่าวด้วยความเบื่อหน่ายเต็มที
“แกพูดอย่างนี้มาอาทิตย์นึงแล้ว สุดท้ายแกก็ไม่ออกไปกินข้าวกลางวัน นี่แกเป็นอะไรไปว่ะ โซโกะ” ฮิจิคาตะยืนล้วงกระเป๋าอยู่หน้าประตูเอ่ยถามอีกครั้ง
“เอาเถอะครับ ยังไงผมก็คอยทำงานในชินเซ็นกุมิอยู่ดี” เสียงเอื่อยกล่าวต่อ
“นั่นล่ะที่น่าเป็นห่วง วันๆเอาแต่อู้อยู่ๆก็ลุกมาทำงานหนักๆ ยิ่งออกไปเดินตรวจตรานี่ไม่มีบ่น” ฮิจิคาตะกล่าวเฉื่อย
“ครับๆ ไปเถอะครับ ผมรำคาญ” อิจิคาตะได้ยินดังนั้นก็ไม่เปิดประเด็นต่อแต่อย่างใด เขาเดินออกไปและปิดประตูเลื่อนบานเก่าเงียบๆ
ก่อนที่ดวงตาสีแดงเข้มขุ่นมัวจะค่อยๆมองออกไปข้างนอกอีกครั้ง ความคิดวนเวียนอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดอยู่เพียงเรื่องเดิมๆ เหตุผลที่ทำให้เขาเปลี่ยนไป.. กลับเป็นเรื่องนี้..
ยัยหมวย..
เด็กสาวผมสีส้มอ่อนๆ ดวงตาสีฟ้าใสราวกับท้องทะเลกว้าง ผิวขาวซีดแบบผืนหาดทราย และรอยยิ้มดุจพระอาทิตย์ดวงใหญ่ หลายครั้งที่เด็กสาวผู้นั้นคอยอยู่ใกล้ๆ หรือเจอกันไม่เว้นแต่ละวันสร้างความสนุกสนานมหาศาลแก่ชายหนุ่มรูปงามผู้นี้
แต่แล้ว เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อหลังจากวันงานเทศกาลที่เกิดบางเรื่องกับเธอ เด็กสาวคนนั้น..กลับไม่โผล่หน้ามาให้ใครเห็นเลยแม้แต่เส้นผมเส้นเดียว และเขาก็ไม่พบร้านสารพัดรับจ้างทุกคนเลยหลังจากวันนั้น.. แต่นั้นไม่ใช่เรื่องแปลกที่ไม่พบคุณกิน ซาดาฮารุ หรือที่แขวนแว่นและชินปาจิ เพราะคนเหล่านั้นมักแห้งตายอยู่ในร้านเป็นนิสัย
แผ่นหลังที่พิงของประตูอยู่ค่อยๆย้ายมาพักไว้ที่พื้นญี่ปุ่นเก่าแก่ ก่อนที่ดวงตาว่างเปล่าจะจ้องมองเพดาน มือใหญ่ค่อยๆยกมาพาดไว้บนหน้าผาก
“ยัยหมวยงี่เง่า..” เสียงทุ้มกล่าวเรียกเด็กสาวด้วยดวงตาว่างเปล่า ก่อนน้ำตาหยดเล็กน้อยนิดจะค่อยหลุดออกจากหางตาด้วยความหวงหา
“คิดถึงจัง” ริมผีปากแห้งกล่าวเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะผุดลุกขึ้นมองยังบานประตูเลื่อนแบบเก่ามือหนาค่อยๆเลื่อนก่อนร่างจะค่อยๆเคลื่อนออกจากห้องไป
“อ่าว คุณโอคิตะ?” เสียงคุ้นเคยของยามาซากิกล่าวทักทายอย่างเป็นมิตร
“ว่าไง ซากิ?” ก่อนที่เสียงของโอคิตะจะทักตอบ
“จะออกไปเดินตรวจตราหรอครับ?” ยามาซากิกล่าวถาม
“ใช่ ทำไมหรอ?” โอคิตะถามกลับ
“เออ.. ทุกคนเป็นห่วงคุณนะครับ ร่าเริงหน่อยเถอะครับ มีปัญหาอะไรปรึกษาทุกคนได้นะครับ” ยามาซากิกล่าวด้วยรอยยิ้มและความเป็นห่วงที่ส่งผ่านในคำพูด
“มีแค่นี้ใช่มั้ย?” โอคิตะพยายามตัดบทยามาซากิอย่างรีบร้อน
“ปะ เปล่าครับ คือ.. ทำไมวันนี้คุณโอคิตะไม่อยู่กับหนูหมวยร้านรับจ้างล่ะครับ?” ยามาซากิกล่าวอย่างใจเย็น
“ห้ะ?! นายพูดถึงอะไรน่ะ?!” เมื่อรู้หัวเรื่องของบทสนทนาชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนก็กระชากคอเสื้อของลูกน้องตัวเล็กอย่างรุนแรง เสียงตะคอกดังไปในบริเวณใกล้ๆ ลูกน้องบางคนเริ่มหันมามองด้วยความใคร่รู้
“กะ ก็ยัยหมวยนั่นจะกลับไปอยู่กับพ่อเขาวันนี้ตอนบ่ายๆน่ะครับ” ยามาซากิกล่าวตอบเสียงสั่น
“ใครบอกแก?” โอคิตะถามเสียงแข็งยิ่งเพิ่มความหน้ากลัวแก่ตัวเขาเพิ่มขึ้นทวีคูณ
“คะ คุณฮิจิคาตะคุยกับเถ้าแก่ร้านรับจ้าง มะ เมื่อสามวันก่อนครับ..” ยามาซากิเพิ่มความสั่นของเสียงเพิ่มขึ้นเท่าตัว ความร้อนจากออร่าความโกรธของโอคิตะทำเหงื่อมากมายไหลเป็นสายธารออกจากตัวยามาซากิและคนใกล้บริเวณ
“ทำไมไม่บอกฉันให้ไวกว่านี้ว่ะ!!!” โอคิตะโวยวายเสียงดัง แต่น้ำเสียงที่กล่าวกลับเป็นเสียงสบถ
“ผะ..ผมนึกว่าเธอจะบอกคุณคนแรก..” ยามาซากิกล่าวไม่จบประโยคก็ได้เป็นอิสระ
หัวหน้าหน่วยที่หนึ่งวิ่งดิ่งไปที่สถานที่ส่งยานออกนอกอวกาศ หรือ เทอมินอลด้วยความรวดเร็ว และพร้อมกับเสียงหอบหายใจแบบไม่รู้จักเหนื่อย
ณ เทอมินอล
เด็กสาวผมสีส้มยืนลาคุณพ่อเลี้ยงและพี่ชายกับพี่สาวบางเวลาของเธอด้วยร้อยยิ้มแห้งๆและดวงตาขุ่นมัวแบบที่ไม่เคยเป็น โดยมีคุณพ่อผมน้อยยืนอยู่ข้างๆ
“คางุระ เธอไปแล้วก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ” คุณกินกล่าวลาพร้อมลูบหัวเด็กสาวเบาๆ ก่อนจะได้รับคำตอบเป็นรอยยิ้มบางๆพร้อมกับการสั่นหัวเชิงพยักหน้า “กลับมาเมื่อไหร่ ร้านรับจ้างสารพัดจะรอต้อนรับเธอเสมอ”
“คางุระจางง ทำไมต้องไปด้วยล่ะครับบบ” เสียงโหยหวนปนสะอื้นของชินปาจิชนะขาดลอย
“ถ้าอากินจังไม่บอกอาป่าปี้เรื่องวันเทศกาล อั้วก็ไม่ต้องหกลับหรอกน่อ” คางุระบ่นนิดๆ
“คางุระจังจ้ะ มานี่หน่อยสิจ้ะ” เสียงเรียกของโอทาเอะทำให้คางุระต้องหันมองก่อนจะเดินมาหาพี่เลี้ยงสาวอีกคนของเธอ
“มีอะไรหรอน่ออาเจ๊ใหญ่” คางุระถาม
“อ่ะ นี่จ้ะ..” โอทาเอะยื่นซองสี่เหลี่ยมเล็กสีแดงให้หมวยน้อย ก่อนที่ร้อยยิ้มจะแต้มบนใบหน้าหญิงสาว
“ขอบคุณสำหรับสาหร่ายดองน่อ” คางุระรับไว้ก่อนจะเก็บมันในกระเป๋ากางเกง “แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่างล้วยน่อ” เด็กสาวกล่าวต่อ
ก่อนที่พี่สาวกำมะลอจะกระโดดเข้ากอดน้องสาวไม่แท้ด้วยความรัก “ยะ ยังไงก็อย่าลืม กะ กลับมาหาพี่สาวคนนี้ด้วยนะจ้ะ” ก่อนที่โอทาเอะจะปล่อยโฮ
“ไปเถอะคางุระ ขึ้นไปนั่งรอยานออกก่อนได้แล้วล่ะ” อุมิโบซึกล่าวเรียกลูกสาว ก่อนที่คางุระจะเดินออกมาจากทั้งสามคน
“ไปก่อนน่อ..” คางุระหันมาพูด “แล้วอั้วจะกลับมาแน่นอนน่อ”
ทิ้งไว้เพียงรอยยิ้ม..
ความสนุก..
และความรัก..
รึเปล่า?!
“ยัยหมวยบ้า!”
ตัดฉับ---
เอาล่ะ ใกล้ตอนจบเข้าไปทุกที
ตอนนี้มาได้ถึงสองในสามของเรื่องแล้วล่ะมั้ง
ฮี่ๆ จบตอนหน้าไป.. ทั้งสองคนต้องแยกกันยาวแล้วล่ะค่ะ
รอติดตามต่อล่ะกันนะ ไปดีกว่า
ความคิดเห็น