คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : 17 อาจมีบางอย่างที่เรามองข้ามไป ( เติมเต็มแล้ว)
17
“เฮ้ย ทำอะไรกันน่ะ” เสียงแห้งแต่ทุ้มกล่าวให้ชายบาปทั้งสามกระตุกวูบ
“หนีสิว่ะ จะให้ถูกจับหรอ” ชายคนหนึ่งตะโกนก้องบอกเพื่อนทั้งสอง ก่อนที่ทั้งสามคจะวิ่งหลุนๆด้วยความเร็วทั้งหมดที่มี
“เฮ้ย พวกแกไปไหนน่ะ ฉันตำรวจนะเว้ย” เสียงแห้งตะโกนบอกก่อนจะทิ้งคนพวกนั้นแล้วหันมาดูผู้เสียงหาย
เด็กสาวร่างเล็กเม้มปากแน่นแต่ความสุขเปี่ยมล้น น้ำตาที่หลุดออกมายังไม่หมด เด็กสาวได้ยินคำว่าตำรวจก็กระตุกวูบด้วยความตกใจ ก่อนจะมองหน้าชายหนุ่มที่ช่วยเธอไว้หวังให้เป็นบางคน
แต่ร่างบางก็ต้องตกใจเพราะชายผู้นั้น ไม่ใช่คนคนนั้น..
“เฮ้ย เธอน่ะออกมาสิ” เสียงแห้งของชายหนุ่มผมสีดำทอประกาย บุหรี่ถูกจุดขึ้นอีกม้วน เขากล่าวพร้อมมองหาเด็กสาวที่มุมมืด สีหน้าเคร่งขรึมกล่าวว่าเขายังไม่เห็นโฉมหน้าของหญิงผู้โชคร้าย
“ทำอะไรน่ะครับคุณฮิจิคาตะ นัดจะเริ่มแล้วนะครับ” แล้วเสียงอันคุ้นหูก็ถูกกล่าวออกมาจากปากของชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างหน้าไกลแล้ว คางุระเม้มปากหนักด้วยความตกใจ เธอดึงเสื้อผ้าทุกชิ้นส่วนของเธอแน่นกว่าเดิมแม้จะอยู่ในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่ง
“แกนั้นแหละโซโกะ เราเป็นตำรวจนะเฟ้ย” ฮิจิคาตะตอกกลับก่อนจะหันมามองหน้าผู้เคราะห์ร้ายแล้วเงียบไป ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นทันที
“นั่นมัน..ยะ ยัยหมวยรับจ้างสารพัด?” ยังไม่สิ้นคำกล่าวของฮิจิคาตะ หนุ่มร่างบางที่เดินนำอยู่วิ่งมาผ่านร่างสูงกว่าตนที่ยืนตกใจแล้วพุ่งไปที่สาวน้อยในมุมมืดทันที
มือหนาสั่นน้อยๆค่อยๆประคองใบหน้าเด็กสาวด้วยความแผ่วเบา ก่อนจะดึงตัวเด็กสาวมากอดแน่น ร่างบางในอ้อมแขนตกใจอย่างช่วยไม่ได้ เธอตาเบิกกว้างขึ้นนิดหน่อยก่อนที่น้ำตามากมายจะค่อยๆไหลลงมาพร้อมกับความสุขล้น เด็กสาวสวมกอดชายหนุ่มคนด้วยความสุข เธอปล่อยน้ำตามากมายมากพอกับเวลาอันเลวร้ายเมื่อครู่
มือหนาค่อยๆลูบหลังเด็กสาวอย่างปลอบประโลม น้ำตาแห่งความหวาดกลัวของหัวหน้าหน่วยที่หนึ่งแห่งชินเซ็นกุมิค่อยๆไหลลงมาพร้อมๆกับเด็กสาวในอ้อมอก ก่อนที่ชายหนุ่มจะคลายอ้อมกอดและถอดเสื้อคลุมทีทับกิโมโนของตนมาคลุมกับชุดของเด็กสาวไว้ แล้วรอยยิ้มก็ถูกแต้มบนใบหน้าทั้งสองในเวลต่อมา
“ยัยหมวยบ้า ทำชั้นเป็นห่วงแทบแย่ เกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะเนี่ย” ชายหน้าหวานถามพร้อมประคองเด็กสาวให้ยืนขึ้น
“อั้วแค่มาเดินเล่นน่อ แล้วพวกอาตี๋ก็พาอั้วมาที่นี่ แล้วก็อย่างที่เห็นน่อ” คางุระยักไหล่
“เธอโดนข่มขืน?” โอคิตะยับยั้งอารมณืบางประการ แล้วเช็ดเศษดินที่เปรอะหน้าเด็กสาวออกเบาๆ
“บ้าน่อ อั้วแค่เกือบเฉยๆน่อ”คางุระตอบปัดแบบไม่ใส่ใจพลางปัดเศษดินบนเสื้อผ้า
“ยัยบ้าเอ้ย” โอคิตะบ่นออกมาด้วยท่าทางเอือมเต็มที
คางุระจัดยูกาตะให้เข้าที่ ก่อนจะถือสายโอบิแล้วยัดใส่มือโอคิตะ ชายหนุ่มท่าทางมึนงงเล็กน้อยก่อนจะเข้าใจประโยคต่อมา
“มันโอบิให้อั้วหน่อยน่อ” คางุระกล่าวพลางหันหลังให้แล้วชูแขนขึ้น
“จ้าๆ” โอคิตะกล่าวปัดก่อนจะทำตามที่ว่าให้
“นี่พวกแกลืมชั้นหรอฟร่ะ?” ฮิจิคาตะถามด้วยเสียงนิ่งๆ
“นี่ลื้อยังมีชีวิตอยู่หรอน่อ” คางุระถามเสียงใสแบบจิกกัด
“เจ้าพวกบ้าเอ้ย”
“ไปกันเถอะ ชั้นจะพาเธอไปส่งลูกพี่” โอคิตะตัดบท แล้วลากมือสาวน้อยเข้ามาในงาน
“แล้วพวกลื้อมาทำอะไรแถวนี้ล่ะน่อ” คางุระถามเสียงใส เดินนำชายหนุ่มทั้งสองด้วยผมเผ้ายุ่งเหยิงเข้ามาในงานเล็กๆบนศาลเจ้า
“หือ? คนใหญ่คนโตในบาคุฟุให้พวกเรามางานดูตัวใกล้ๆนี่น่ะ” ฮิจิคาตะกล่าวเรียบๆ
“แล้วป๋าก็บอกให้ฉันมาอีกคนน่ะ” โอคิตะกล่าวต่อ
“ทำไมแกไม่บอกป๋าล่ะว่าแกมีแฟนแล้วน่ะ” ฮิจิคาตะทักท้วงเล็กน้อย แต่สร้างความประหลาดใจให้คางุระและโอคิตะอย่างมาก
“หือ? ผมหรอมีแฟน” โอคิตะชี้ตัวเองแบบงงๆ
“อาตี๋นี่จะมีใครสนอีด้วยหรอน่อ” คางุระชี้ไปที่ชายหนุ่มหน้าหวานแบบงงๆ
“อ้าว พวกแกไม่ได้เป็นแฟนกันอยู่หรอ?” ฮิจิคาตะทักท้วงหนัก
“ไปฟังมาจากไหนหรอครับ/เป็นไปได้ด้วยหรอน่อ” หนุ่มสาวโวยวายเล็กน้อย
“อ้าว” ก่อนจะได้คุยต่อ พวกเขาก็เดินมาถึงซุ้มคุณกินเรียบร้อยแล้ว
“ยัยคางุร้า ไปไหนของเธอมาล่ะเนี่ย? แล้วทำไมผมยุ่งแบบนี้? ชุดเปื้อนอะไรมา?” คุณกินโวยวายยกใหญ่ ก่อนจะหันมาเห็นพวกหนุ่มๆที่เดินตามมา
“เออ.. อั้ว..” คางุระยึกยักไม่ตอบ
“หมวยนี่เกือบโดนข่มขืนตรงมุมตึกใกล้ๆงานแล้วพวกชั้นก็ไปเจอพอดีน่ะ” ฮิจิคาตะสรุปโดยย่อเพราะเขาก็จำมันไม่ได้ทั้งหมด
“คางุระเอ้ยย” คุณกินประหลาดใจ “ขอบใจพวกแกมากนาเหวย เวลานี้ฉันกะจะกลับร้านแล้วล่ะ”
“ครับ พวกผมก็คงต้องไปแล้วครับลูกพี่ แล้วเจอกันครับ” โอคิตะลา ก่อนจะเดินออกไป
“วัตสันเก็บร้านเสร็จรึยัง มานี่เลยยัยตัวดี ต้องซักชุดให้โอทาเอะใหม่ด้วย”
ค่ะ มาเติมให้เต็มเรียบร้อยแล้ว
ตอนนี้ต้องขอตัวล่ะค่ะ ถ้าว่างจะมาต่ออีกตอนให้นะค่ะ
ไรต์เซกู้ดบายยย
ความคิดเห็น