คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำแบบหน้าตาดี
บทนำ
กริ๊งงงง กริ๊งงงงง (จงจินตนาการเป็นเสียงออด)
"ก็บอกว่าบ้านเราไม่เอาหนังสือพิมพ์ไงลาฟร้า!!! ค่อกๆ แค่ก! แหวะ!!!" ซากาตะ กินโทกิ ซามูไรวัยกลางคนผู้มีผมหยักสีเงิน เปิดประตูมาต้อนรับลูกค้าพร้อมกับกลิ่นเหล้าหึ่ง และการตวาดต้อนรับ แถมอ้วกอีกหนึ่งกระบะ
"ใครหรอครับคุณกิน?” ชิมูระ ชินปาจิ ขาตั้งแว่นที่มีค่าแค่ตบมุกเอ่ยถามกินโทกิจากในบ้าน
"สงสัยจะเป็นลูกค้าน่ะ อ้วกต่อหน้าเขาแล้วด้วย..." คุณกินบอกชินปาจิด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย
"ห๊าาา!!! ขอโทษด้วยนะคร้าบ ขอโทษจริงๆ แกก็ขอโทษด้วยสิฟร้า!! ขอโทษคร้าบบ!!" ชินปาจิก้มกราบแบบญี่ปุ่นก่อนจะกดหัวคุณกินที่ยืนอยู่ข้างๆให้นอนลงไปด้วย
"ไม่เป็นไรหรอก ขอล้างหน้านิดเดียวก็พอแล้ว...." เด็กผู้หญิงม.ปลายผมยาวประบ่าเอ่ยขึ้น ท่าทางเป็นมิตรของเธอแสดงออกถึงมาดผู้ดี ก่อนจะ.. "ซะที่ไหนเล่า เจ้าพวกบ้าเอ้ย!!! ถึงจะรู้สันดานพวกแกดีก็เถอะแต่อย่างนี้ไม่มากไปหน่อยเรอะ?!”
"ชะ เชิญมานั่งข้างในด้วยครับ” ชินปาจิเอ่ยเสียงตกใจเล็กน้อยก่อนจะเดินนำมานั่งในร้านเก่าๆอย่างรู้งาน
"คุณชื่ออะไรหรอครับ? แล้วจะจ้างให้พวกเราทำอะไรกัน?" ชินปาจิถาม "ผมชะ..."
"ไม่ต้องหรอกขาตั้งแว่น ฉันรู้ชื่อพวกนายอยู่แล้ว ฉันคือไรเตอร์ของเรื่องนี้เองล่ะ ฉันมาเพื่อจ้างคางุระโดยเฉพาะ เพราะงั้นนายก็ช่วยเรียกคางุระออกมาซักหน่อยนะ.." สาวน้อยมาดผู้ดีกล่าว
"จ้างคางุระคนเดียว? ยังไงพวกเราก็เป็นผู้ปกครองคางุระนาเหวย" คุณกินพูดพรางแคะขี้มูก
"งั้นไรต์จะแบ่งเป็นส่วนแบ่งของพวกนายด้วย งั้นก็... 30/70ไปล่ะกัน คางุระต้องได้คุ้มๆหน่อย..."
"ไม่เอาอ่ะ30/70มันดูยาจกมาก แล้วไอ่งานที่คางุระต้องได้คุ้มๆนี่งานแบบไหนเนี่ย?”
"เป็นงานเอาใจแฟนคลับน่ะ ไม่มีอะไรหรอก" ไรต์สาวพูด "งั้นก็เป็น40/60สิกำลังได้อยู่พอดี"
"เอา50/50เลยดีกว่ามั้ง..."คุณกินยังคงต่อรอง
ไรท์ยกถุงกระดาษที่มีเงินอยู่เป็นปึกๆมาวางไว้บนโต๊ะ "ถ้างั้นก็ไม่ต้องเอาเงินไป" สาวน้อยพูดน้ำเสียงเด็ดขาดเพื่อล่อทั้งสองให้ติดกับ
"อ่ะๆ! ถ้างั้นรับก็ได้"
"ห้ามคืนคำนา เรียกคางุระออกมาสิจะได้คุยงานกัน"
"เอ่อ...คางุระไปข้างนอกกะซาดาฮารุน่ะ ต้องให้ทำยังไงล่ะ เดี๋ยวไว้คุณกินจะบอกให้"
"อืม..ก็บอกให้คางุระ..ทำเหมือนรักกับคุณโอคิตะให้พวกกองอวยฟินๆกันน่ะ.." ไรท์เอ่ยเสียงแผ่วเบา
"อืม...ยากอยู่ แต่ยัยคางุระคงไม่เป็นไรหรอก ทำได้ๆ" คุณกินกล่าวพลางนับเงินด้วยตาเยิ้ม รอยยิ้มหวานเเฉะเมื่อมองเงินในมือ
"งั้นฝากเงินให้คางุระจังหน่อยล่ะกัน ถ้าพวกแกเอาไว้ใช้เอง แม่จะตัดป๋อง****โยนให้ไก่กินแลยคอยดู!!!!" ไรเตอร์ผู้น่ารักจากไปพร้อมคำขู่ สองหน่อเสียวสันหลังวาบ ก่อนจะกลับสู่สภาวะปกติ
พักหนึ่ง...
"อากินจังงงงง..!!! ขอเงินหน่อยอั้วจะไปซื้อสา..."
ตุบ! ทันทีที่คางุระขอคุณกินก็โยนกองเงินของคางุระให้เจ้าตัว
"นี่อะไรน่อกินจังลื้อมีเงินได้งายน่อ แล้วให้อั้วเยอะจังน่อ?!” คางุระโยนคำถามใส่คุณกินแบบรั่วๆ
"ของเธอนั่นล่ะยัยหนู มีคนบอกว่าเป็นไรเตอร์เอาเงินมาจ้างเธอคนเดียว แต่พวกเราได้ส่วนแบ่ง40/60เองนาเหวย ทำงานให้ดีๆเล่า!" คุณกินโวยวายก่อนจะเปิดจั้มป์อ่านอย่างสบายใจ
"ให้อั้วทำไรน่อ อากินจัง อั้วจะยอมทำทุกอย่างเลยน่อ" คางุระบอกคุณกินพร้อมมองเงินในถุงกระดาษที่เป็นของตนทั้งหมด ทำไมน่ะหรอ เพราะเงินซื้อของอร่อยได้มากมายเลยไง
"เค้าให้เธอไปช่วยไปแสดงความรักโซโกะจนกว่าเค้าจะบอกให้หยุดทำ" คุณกินพูดสีหน้าเรียบเฉย แล้วมองหน้าคางุระ
ซึ่งบัดนี้ คางุระได้ช็อคเรียบร้อยแล้ว...
ณ หน่วยกองกำลังพิเศษติดอาวุธ ชินเซ็นกุมิ
“เอ่อ...ขออนุญาตเข้าไปหน่อยได้มั้ยค่ะ?” สาวน้อยมาดผู้ดีคนเดิมถามตำรวจคนหนึ่งของชินเซ็นกุมิ
“เจ้เป็นใคร? จะมาหาใครน่ะเจ้?” ตำรวจอีกคนถามสาวน้อยผู้ดี
“ฉันไรต์เตอร์ของเรื่อง อยากพบกับหัวหน้าหน่วยที่หนึ่ง ของชินเซ็นกุมิ โอคิตะ โซโกะ" เด็กสาวยืดอกตอบ
“เฮ้ย! เจ้มาอ้างชื่อคนอื่นอย่างนี้ไม่ได้นา..."
“อืม งั้นก็เรียกเจ้าบ้าอันปังตรงนั้นหน่อยสิ" สาวน้อยมาดผู้ดีบอกตำรวจคนเดิมก่อนชายคนนั้นจะวิ่งไปเรียกยามาซากิที่ยืนอู้งานเล่นแบตอยู่ไม่ไกล
“มีอะไรครับ คนอ้างชื่อ?” ยามาซากิถามน้ำเสียงใสๆ ก่อนจะถูกสาวน้อยตบหัวเอา
“ฉันคือไรต์จริงๆย่ะ คุณโอคิตะไปไหน?” สาวโวยแบบโหดออกก่อนอารมณ์จะเย็นลงเล็กน้อย
“ออกไปเดินตรวจตราแต่เช้าไม่รู้ไปไหนครับ..ว่าแต่ไรเตอร์จริงๆหรอครับ?” ยามาซากิถาม
“ก็เออสิย่ะ ขอบใจนะเจ้าบ้าอันปัง ไปก่อนละ.."
“เดี๋ยวก่อนสิคุณไรเตอร์ตรงนั้นน่ะ" เสียงใครบางคนทำให้สาวน้อยวัยใสหันไปดูก็พบกับบางคน... ฮิจิคาตะ โทชิโร่ กำลังเดินถืออาหารหมาไม่แด๊กมาหาเธอ
“มีอะไรมายอง.. คุณฮิจิคาตะ” เกือบเผลอเรียกรองหัวหน้าปีศาจผิดซะแล้วเชียว
“เรื่องนี้ไอ่บ้าโซโกะเป็นพระเอก แล้วฉันมีบทมั้ย?” แหม่ ถามเรื่องนี้คงกลัวตัวเองไม่เด่น
“มีเยอะกว่าคุณกินล่ะกันค่ะ" ไรท์กล่าวตอบมายองเลอร์ที่ยิ้มละมุน แล้วหันหลังเดินต่อ
ซักพัก..ณ สวนสาธารณะ
“สวัสดี คุณหัวหน้าหน่วยที่หนึ่งแห่งชินเซ็นกุมิ" สาวน้อยมาดผู้ดีคนเดิมทักทายพระเอกของเรื่องที่นอนอยู่บนม้านั่ง
“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากไอ่บ้าซาดิสม์ที่ท่านเรียก โปรดลองติดต่อใหม่อีกครั้ง
“หลับหรอคุณชายสายเอส?”
“...” ก็ยังไม่ตอบ
“เรื่องนี้นายเป็นพระเอกนา.. ไม่ลุกชั้นจะหาคนอื่นมาคู่กับคางุระแทน” สาวน้อยวัยใสกล่าวเสียงใสๆ แล้วทำท่าจะเดินออกจากบริเวณ
สุดท้าย ซาดิสม์คุงก็ลุกขึ้นนั่ง
“พูดอะไรน่ะยัยหมวย?” เจ้าชายดาวเอส พูดพร้อมดึงผ้าปิดตาออก ก่อนจะพบว่านี่ไม่ใช่ยัยหมวย
“อ้าว..ไม่ใช่ยัยหมวยแฮะ เธอเป็นใคร?” เสียงกล่าวโอคิตะนิ่ง..
"โทษทีที่ไม่ใช่ยัยหมวยที่รัก ฉันไรเตอร์ของเรื่องมาขอให้นายเป็นพระเอก" สาวน้อยตอบเสียงนิ่ง แต่ลึกๆกลัวพระเอกจะเอาดาบมาฟันคอเพราะประโยคแรก...
"ใครเป็นที่รักฉันกัน.. เอาสิเป็นพระเอกแทนลูกพี่ก็น่าสนุก..." พระเอกยอมแต่โดยดี "อืม..เธอน่ะช่วยหยุดเรียกฉันว่าพระเอกตอนบรรยายที.. ฟังดูแย่มาก.."
"ก็ได้พ่อพระเอก" ทันทีที่ถูกเรียกว่าพระเอก พระอะ..โอคิตะก็ทำท่าจะชักดาบขึ้นมา
"อะแฮ่ม..! ใครจะเป็นนางเอก มีค่าจ้างมั้ย?” โอคิตะถามพร้อมรอยยิ้ม สาวน้อยมาดผู้ดีหลบตา
"เอ่อ..ใจเย็นนะ..เอ่อ..คุณโอคิตะ นางเอกน่ะ คางุระจ้ะ แต่.." โอคิตะมีสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย(น้อยจริงๆนะ)
"แต่..?” โอคิตะพูดตามพร้อมเว้นช่วง หมดกันความเป็นผู้ดีภายนอกของตรู เงินน่ะหมดตั้งแต่ให้คุณกินไปแล้ว จนตอนนี้แทบกินแกลบ เหลืออยู่สองร้อย..
"รัฐบาลทำงานเพื่อประชาชน ห้ามรับสินบน..ไม่ใช่หรอ?” ไรท์พูดบ่นๆ
"โทษที ฉันนึกว่าเธอจะเตรียมตัวดีกว่านี้" โอคิตะบ่นคืนแล้วเว้นช่วง "ไม่มีเงินจริงดิ เอาเหอะ! ยอมทำก็ได้"
เด็กสาวผงะเล็กน้อยจนโอคิตะเก็บดาบแล้วเดินห่างออกไป.. ไม่น่าเชื่อว่าจะยอมง่ายๆแฮะ
มารีบทนำใหม่ ของเก่ามันยังไม่ค่อยดี พอรีแล้วก้อพออ่านได้
รักรีด จุ้บๆ (รีด: ทุเรศ)
ความคิดเห็น