คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 1
Part 1
ตึก... ตึก...
เสียงฝีเท้าที่ดังกระทบกับพื้นหินอ่อนของโรงแรมสุดหรู ในใจของเขาเต้นรัวเหมือนกับว่ามันกำลังจะระเบิดออกมา มันไม่บ่อยนักหรอกที่เขาจะได้มาเจอกับเธอแบบนี้ เพราะเขาไม่รู้ว่าเธอมีเหตุผลอะไรที่ต้องปิดบังเรื่องระหว่างเขาและเธอ ตัวเขาเองพร้อมจะเปิดเผยทุกอย่าง ไม่ว่าจะโดนกระแสแอนตี้หรืออะไรเขาก็ไม่สน เพราะเขาสามารถปกป้องเธอได้ด้วยสองมือของเขาอยู่แล้ว
แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น..... ต่อให้เขาพยายามเข้าใจยังไงเหตุผลที่เธอให้มามันก็ยังน้อยไปอยู่ดี แต่ตัวจุนฮยองเองก็ไม่ได้คิดจะแย้งอะไร
“จีน่า” เข้าเปิดประตูเข้าไปเมื่อเห็นร่างบางยืนอยู่ที่ริมระเบียงเขาก็สวมกอดเธอจากทางด้านหลังพร้อมกับกระซิบเสียงเบา
“อะ ! ฉันตกใจนะ”
“ตกใจอะไร เธอเป็นคนเรียกฉันมานะ”
“หรือว่านายไม่อยากมาละ” เธอถามพร้อมกับระบายรอยยิ้มแสนสวยส่งไปให้อีกคน ซึ่งมันก็ทำให้อีกคนใจเต้นได้เลยละเพราะเข้าไม่เคยใจเต้นกับใครอยู่แล้ว เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้
“อยากมาสิ”
“ทำไมมาช้านักละ”
“ไม่หรอก ฉันรีบขับรถมาหาเธอเลยนะ”
“ฮะๆ งั้นเหรอ” เธอถามพลางหัวเราะเบาๆ เธอรู้อยู่แล้วละว่าเขารีบมาหาเธอ ไม่มีซักครั้งที่จุนฮยองจะมาช้าเกินสิบนาทีเพียงแค่เธอโทรหาเขาและบอกให้เขามาหาเข้าก็จะรีบมาทันที ไม่ว่าจะยุ่งมากแค่ไหน
“วันนี้เธอทำงานเหนื่อยหรือเปล่า”
“อือ ไม่ค่อยได้พักเลย ^^” ใบหน้าของเธอยังคงระบายรอยยิ้ม แม้ว่าความจริงแล้วเธอจะเหนื่อยเอามากเลย ถึงเธอจะพยายามปกปิดมันแต่จุนฮยองก็มองออกอยู่ดีว่าเธอเหนื่อยแค่ไหน
“อย่าฟื้นร่างกายตัวเองนักเลยน่า พักซะบ้าง”
“ไม่เป็นไร ยังไงมันก็เป็นสิ่งที่ฉันรักนี่นา ^^”
“ดื้อ”
“หึ เด็กแบบนายมีสิทธิมาว่าฉันงั้นเหรอ”
“แค่ไม่กี่ปีเองนี่นา” จุนฮยองบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดๆนิดหน่อย เข้าไม่ชอบให้จีน่ามาว่าเขาเด็กถึงแม้ว่าเขาจะอายุน้อยกว่าเธอก็ตาม แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็สามารถปกป้องเธอได้ เพราะงั้นอายุมันสำคัญมากนักหรือไง ?
“ไม่เอาสิอย่าเพิ่งโมโห ฉันพูดเล่นนะ ^^”
“อือ” จุนฮยองตอบออกไปเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลงจูบต้นคอของเธอเบาๆ กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอมันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นมากกว่าเดิมเสียอีก เธอที่แสนมีเสน่ห์ เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังหลงเธอแบบถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว เพราะเธอเป็นแบบนี้เขาถึงอยากจะครอบครองเธอเอาไว้แค่คนเดียว
“นี่ไม่เอาสิ อย่าเล่นแบบนี้”
“ฉันจริงจังนะ”
“นั่นแหละ”
“นี่จีน่า”
“เรียกนูนาสิ”
“ไม่เอา ฉันไม่เรียกแบบนั้นหรอก”
“รู้แล้วน่า ว่าแต่มีอะไรเหรอ”
“เรื่องของเราน่ะ” จุนฮยองสบตาคู่สวยของจีน่าอย่างจริงจัง “จะเก็บมันเอาไว้แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ฉันจริงจังนะ”
“เรื่องระหว่างเราจำเป็นต้องให้คนอื่นรู้ด้วยเหรอจุนฮยอง” เธอถามเสียงเรียบพร้อมกับสบตากับร่างสูง ที่มองเธอด้วยสายตาที่สื่อความหมายหลายอย่าง
“ฉันแค่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว”
“ทำไมละ แค่ฉันคบกับนายเราจะรู้กันแค่สองคนไม่ได้งั้นเหรอ”
“เธออยากจะปิดบังใครกันแน่” จุนฮยองถามด้วยน้ำเสียงเริ่มเดือดดาน แต่เขาก็พยายามระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ เพราะเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อทะเลาะกับเธอ จีน่าถอนหายใจเบาๆกับท่าทางของจุนฮยองก่อนที่ริมฝีปากสีกุหลาบจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ฉันว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”
“….”
“ทำไมนายถึงไม่ยอมเข้าใจเลยละ”
“....”
“ข้อตกลงของเราไหนว่านายยอมรับมันได้ไง” ข้อตกลงที่ว่าเธอไม่สามารถรักเขาได้เพียงคน
เดียว เพราะเธอมีใครอีกคนอยู่ในหัวใจและไม่มีวันที่จะลบเลือนออกไปได้เลยซักวินาทีเดียว เธอไม่ได้เห็นจุนฮยองเป็นตัวแทนของใคร จุนฮยองก็คือจุนฮยองเขาคนนั้นก็คือเขาคนนั้น เพราะทั้งสองคนเป็นคนละคนกัน
ไม่ใช่ว่าเธอไม่รักจุนฮยอง เธอรักเขา....แต่เธอก็ยังไม่สามรถลืมใครอีกคนได้อยู่ดี ถึงแม้ว่าจะรู้สึกผิดต่อจุนฮยองก็ตามที…แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่สามารถลืมเขาได้อยู่ดี
“ฉันเข้าใจ แต่ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกเรื่องของเราให้ใครต่อใครรู้” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงตัดเพ้อพร้อมกับจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวยที่เขาหลงใหล
“ฉันบอกแล้วว่าฉันมีเหตุผลของฉัน” เธอบอกพร้อมกับเอื้อมนิ้วเรียวไปแตะที่หน้าร่างสูงเบาๆ
“นายเองก็ต้องมีเหตุผลของนายเหมือนกัน” เหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงได้รักเธอแบบไม่มีข้อแม้แบบนี้ “เราอยู่ด้วยกันแบบนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ มีแค่ฉันกับนาย ไม่มีคนอื่น เราไม่จำเป็น
ต้องแคร์ใคร”
“….”
“เป็นแบบนี้มันไม่ดีเหรอ หืม ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงเย้ายวน จนหัวใจจุนฮยองไหลวูบเธอยิ้มบางๆเหมือนอยากจะบอกให้เขาไว้ใจเธอ เพราะตอนนี้เธออยู่ข้างๆเขาไม่ได้ไปไหน
“อืม ขอโทษนะที่ถามเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“ไม่เป็นไร”
“ฉันทำให้เธอลำบากใจใช่มั้ย”
“บอกว่าไม่เป็นไรไงละ” เธอบอกพรางส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับระบายรอยยิ้มอ่อนโยน
“จูบได้มั้ย”
“อืมได้สิ ^^”
จุนฮยองสบตาจีน่าชั่วครูก่อนจะประทับริมฝีปากอุ่นๆของเขาลงบนริมฝีปากสีกุหลาบที่แสนเย้ายวนของเธอส่วนเธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธริมฝีปากของเขา สัมผัสอุ่นๆของกันและกันทำให้หัวใจของทั้งสองคนเต้นแรงจุนฮยองชักจะหลงใหลผู้หญิงคนนี้มากขึ้นทุกที แตกต่างกับเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะรักเขาแต่ก็รักเขาได้ไม่เท่ากับใครอีกคนอยู่ ถึงเธอจะหวั่นไหวกับจุนฮยอง แต่ก็ไม่ใจเต้นแรงมากๆเหมือนเวลาที่ได้อยู่กับเขาคนนั้น..... เธอรู้ว่าเห็นแก่ตัวที่ทำกับจุนฮยองแบบนี้
แต่ตอนนี้เธอไม่มีใครซักคนข้างกายเลย เธอรู้สึกอบอุ่นใจเวลาที่มีจุนฮยองอยู่ข้างๆ ถึงแม้มันจะดูเห็นแก่ตัว แต่ได้โปรดเห็นใจเธอตอนนี้เธอไม่อยากเสียเขาไปจริงๆเธอต้องการเขา เธอได้สัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าซักวันหนึ่ง....มันคงจะมีซักวันหนึ่งที่เธอจะสามารถรักผู้ชายคนนี้ได้เพียงคนเดียว
“แบบนั้นแหละครับดี”
แชะๆๆ
“หันทางซ้ายอีกนิดนะครับ แบบนั้นแหละครับ”
แชะๆๆ
“ผมขอรูปอีกสามรูปสุดท้ายนะครับ”
แชะๆๆ
ผมบอกพร้อมกับกดชัดเตอร์รัวๆ เก็บภาพเซตสุดท้ายที่เป็นส่วนหนึ่งของนิตยาสาร Hot ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับนางแบบหน้าใหม่ที่ถูกติดต่อให้มาถ่ายหน้าปกนิตยาสาร “วันนี้ขอบคุณมากครับคุณทำได้ดีมากเลย” ผมกล่าวขอบคุณพร้อมกับก้มหัวให้เธอตามมารยาท
“ขอบคุณค่ะ” เธอบอกพร้อมกับระบายรอยยิ้มบางๆส่งมาให้ก่อนจะปลีกตัวไปอีกทาง เฮ้ออ ในที่สุดก็ทำงานเสร็จ \></ ถึงหลายคนอาจจะคิดว่าแค่ถ่ายรูปเนี้ยมันเหนื่อยตรงไหน แต่ผมอยากจะบอกว่ามันเหนื่อยไม่แพ้กับการเป็นนายแบบนางแบบเลยละ = = ถือกล้องหลายๆชั่วโมงแบบนี้มันไม่สนุกเอาซะเลยเล่นเอาผมปวดแขนไปหลายวันเลยละ เอาละผมควรจะเก็บของแล้วกลับบ้านไปนอนดีกว่า แถมวันนี้เลิกเร็วกว่าทุกวันด้วยสิ > <
“ฮยอนซึงจะกลับแล้วเหรอเนี้ย” ในระหว่างที่ผมกำลังเก็บข้าวของของตัวเองจู่ๆก็มีพี่ทีมงานคนหนึ่งเธอเข้ามาคุยด้วย
“อ่า ครับผมว่าจะไปนอนซักหน่อย ^^” ผมตอบพร้อมกับยิ้มให้เธอ เธอเป็นทีมงานที่ค่อนข้างสนิทกันกับผมเลยละเพราะว่าเราร่วมงานกันมาหลายงานแล้ว
“ทำไมกลับเร็วจังเลยละ วันนี้อุส่าเลิกงานเร็วแท้ๆเห็นคนอื่นเขาว่าจะไปฉลองกันน่ะ”
“ผมขอบายครับพี่” ผมโบกมือไปมาเป็นเชิงบอกว่า ไม่เอาด้วยหรอก ความจริงหลังจากทำงานเสร็จมันมีหลายครั้งที่พวกเราไปดื่มกันหลังทำงานเสร็จแล้วเพื่อเป็นการฉลองและให้กำลังใจตัวเองเล็กๆน้อยๆ ความจริงเมื่อก่อนผมก็ชอบอยู่ละนะ แต่ตอนนี้ผมชักขี้เกลียดไปแล้วละ = =
“เอ้าทำไมละ”
“ผมขี้เกลียดไปอ่า” ผมเริ่มลงมือเก็บของ ของตัวเองอีกครั้ง อ่า ของเยอะชะมัดดีนะที่วันนี้ผม
เอารถมาด้วย แต่ถึงจะเอารถมาผมก็ต้องแบกของพวกนี้ไปไว้ที่รถอยู่ดีนั้นแหละ - -*
“แล้วนายจะเสียใจนะยะ”
“ไม่หรอก แบร่ :p” ผมบอกพร้อมกับแลบลิ้นใส่เธอเล่นๆพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นท่าทางของเธอ
“ไอ้เด็กบ้านี่ - -”
“ฮ่าๆ ผมขอตัวนะพี่ ^^/ บาย” ผมบอกพร้อมกับยกกระเป๋าใบใหญ่หลายใบขึ้นมาสะพายไว้ที่บ่าก็จะโบกมือลาพวกพี่ๆทีมงานที่ทำงานด้วยกัน
“บาย กลับบ้านดีๆละ”
“คร้าบบบ ~”
ผมเดินหอบข้าวของออกมาจากสตูดิโอและกำลังคิดว่าจะลงไปที่ลานจอดรถ แต่ก็เจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนพิงกำแพงอยู่ข้างๆลิฟต์ เขาตวัดสายตาคมๆนั่นมาที่ผมก่อนจะก้าวขาเดินเข้ามาใกล้ๆ จะเป็นใครไปได้อีกละนอกจาก
จุนฮยอง
“ไง”
“ไง”
มันช่างเป็นคำทักทายที่ดูแปลกๆจริงๆเลยแฮะ ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้เจอกับจุนฮยองอีกเลยตั้งแต่วันนั้นมันผ่านมาเกือบจะหนึ่งอาทิตย์แล้วแต่ผมก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอก มันมีหลายครั้งที่จุนฮยองจะหายไปนานๆแบบนี้เพราะว่าเขาติดงานที่ต่างประเทศ
“ทำไมนายเลิกงานเร็วนักละ”
“วันนี้ถ่ายเสร็จไวน่ะ”
“เอาของมาสิ ให้ฉันช่วยถือ” จุนฮยองบอกสียงเรียบพร้อมกับยื่นมือมาหมายจะช่วยผมถือของ
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันถือเองของน้อยนิดเดียวเอง” ผมปฏิเสธแต่จู่ๆข้าวของในมือก็ถูกจุนฮยองกระชากออกไปถือซะเอง เหลือเพียงกระเป๋าสบายใบเล็กๆเท่านั้น
“ของมันน้อย แต่มันนักนะ”
“แต่ฉันถือไหวนี่ ไปกันเถอะ” จุนฮยองตอบด้วยน้ำเสียงมึนๆ ก่อนจะกะชากข้อมือผมให้เดินตามเข้าไปที่ลานจอดรถ
“ดื้อ”
“อะไรของนายอย่ามาทำเหมือนฉันเป็นเด็กนะ” ผมแว๊ดใส่จุนฮยองเมื่อเขาทำท่าทางเหมือนกับผมเป็นเด็กเล็กๆที่ดูแลตัวเองไม่ได้ - - เหอะ ! ผมไม่ใช่เด็กซักหน่อยนะ
“หึ” จุนฮยองหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นปฏิกิริยาของผม
“หัวเราะอะไรของนาย”
“เปล่า”
“เหอะ !”
“นี่...”
“อะไร”
“วันนี้ไปกินข้าวกันเถอะ”
“นายก็ไปกินคนเดียวสิ ฉันไม่ไปกับนายหรอก”
“ใครบอกว่าฉันจะให้นายไปด้วย” อ้าว - - หน้าแหกเลย ถ้าไม่ได้จะให้ไปด้วยแล้วจะพูดทำไมฟะ “แต่ฉันจะไปกินข้าวบ้านนายต่างหาก”
หะ ?? ไปห้องผมเนี้ยนะ บ้าสิจะไปทำไม !!! ผู้ชายคนนี้ไม่มีบ้านอยู่หรือไงถึงได้มานั่งเล่นนอนเล่นห้องชาวบ้านชาวช่องเขาได้ทุกวี่ทุกวัน ผมอุส่ามีชีวิตที่แสนสงบสุขได้ไม่ถึงอาทิตย์เลย !!!
“นายจะไปทำไม”
“อยากไป”
“ตลก - - อย่ามาตอบกวนๆนะ”
“ฉันพูดจริงต่างหาก”
“ถ้าบอกว่าไม่ให้ไปละ บ้านช่องนายไม่มีอยู่หรือไง”
“มีแต่ไม่อยากกลับ จบมั้ย” ไอ้บ้านี่ทำไมถึงได้ทำหน้าตายแต่มันดันกวนได้ขนาดนี้นะ - - นี่เขาฟังภาษาคนรู้เรื่องหรือป่าวเนี้ย แต่ก็เอาเถอะผมไม่อยากจะมายืนเถียงกับจุนฮยองแล้วละปวดหัวชะมัด - -*“ไปเถอะ วันนี้เอารถมาสินะ”
“อือ”
“งั้นฉันจะเอาของไปส่งที่รถนะ เดี๋ยวจะขับรถตามไป”
“แล้วแต่นายเถอะ แต่ฉันจะแวะซุปเปอร์แถวคอนโดก่อน”
“แวะทำไม”
“ก็นายบอกว่าจะไปกินข้าวที่ห้องฉันนี่นา เลยจะแวะซื้อของซักหน่อยอีกอย่างของใช้ก็หมดแล้ว”
“งั้นฉันจะไปรอที่ห้องนะ”
“อืมเอาสิ”
“เอาคีย์การ์ดมาสิ”
ตุบ !
เมื่อถึงที่จอดรถแล้วจุนฮยองก็เอาโยนกระเป๋าของผมเข้าไปไว้ในรถของผมที่จอดอยู่ ผมถอนหายใจเบาๆเมื่อเห็นว่ากล้องสุดที่รักของผมโดนโยนเข้าไปข้างในเต็มแรง ในตายเถอะจุนฮยองนี่จะทำลายข้าวของของผมทุกอย่างเลยใช่มั้ยเนี้ย - -
“นี่ บอกให้เอาคีย์การ์ดมา - -” เขาแบมือทวงอีกครั้งพร้อมกับทำหน้าเซ็ง คนที่ต้องทำหน้าแบบนั้นจริงๆแล้วมันควรจะเป็นผมนะ -*-
“รู้แล้วน่า ทำไมถึงได้ขี้บ่นนักนะ” ผมบ่นจุนฮยองเบาๆ ก่อนจะหยิบคีย์การ์ดในกระเป๋าส่งให้จุนฮยอง “ไปถึงก่อนก็ช่วยนั่งอยู่เฉยๆด้วยละ”
“รู้แล้วน่า - -” เขาทำหน้าเหนื่อยๆนิดหน่อยก่อนจะเดินไปที่รถของตัวเองและขับรถออกไป เฮ้อ ~ ผมละเซ็งชะมัดมีจุนฮยองมาอยู่ใกล้ๆมันก็เหมือนมีตัวป่วนมาอยู่ใกล้ๆ ถึงแม้ว่าจุนฮยองจะดูนิ่งเย็นชา และบ้างครั้งเขาก็กวนประสาทซะจนผมอยากจะโดดตึกตาย... แต่มันหน้าแปลกนะ ทั้งๆที่ผมบ่นเสมอๆว่ารำคาญแต่ในใจกลับไม่คิดจะผลักจุนฮยองออกไปเลยด้วยซ้ำ ผมรู้สึกอบอุ่นและรู้สึกดีที่ได้อยู่กับจุนฮยองทั้งๆที่เรารู้จักกันได้ไม่ถึงปีเลยด้วยซ้ำ แต่ผมกลับผูกพันกับจุนอยองมากกว่าคนอื่นๆ
ให้ตายสิ นี่ผมกำลังคิดอะไรฟุ้งซ่านอีกแล้ว ผมสะบัดหัวไล่ความคิดแปลกๆของตัวเองออกไป ก่อนจะขึ้นไปบนรถพร้อมกับขับมันออกไป
ผมควรจะคิดเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้แล้ว ความคิดพวกนี้มันไม่ควรที่จะผลุดขึ้นมาในหัวของผมเลย........
@คอนโดซี
ผมหอบข้าวของมากมายที่เพิ่งซื้อมาจากซุปเปอร์แถวๆคอนโดเข้ามาภายในห้องซึ่งมีจุนฮยองนั่งเล่นที่โซฟารออยู่แล้ว - -* ในตายเถอะสบายจริงๆเลยคุณชาย ! ผมถอนหายใจเบาๆให้กับคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาก่อนจะเดินไปที่ครัวและเริ่มหยิบข้าวของที่ซื้อเอาไว้ออกมา ก่อนจะเริ่มลงมือทำอาหารอย่างง่ายๆแบบที่ตัวเองถนัด ความจริงแล้วผมทำอาหารไม่เป็นหรอกนะ แต่พอมีตัวป่วนอย่างจุนฮยองเข้ามาในห้องบ่อยๆ แล้วขอให้ผมทำอาหารให้ทาน มันเลยทำให้ความสามารถในการทำอาหารของผมพัฒนาขึ้นนิดหน่อยละนะ - -
“นี่” จุนฮยองที่มาอยู่ตรงหน้าประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ส่งเสียงเรียกผมเบาๆ
“อะไร ฉันยังทำให้เสร็จหรอกนะรออีกหน่อยแล้วกัน”
“รู้แล้ว ฉันแค่จะถามว่าอยากให้ช่วยมั้ย”
“ฮะๆ” ผมหัวเราะเบาๆให้กับประโยคที่จุนฮยองพูดออกมา จุนฮยองเนี้ยนะจะมาช่วย แทนที่จะช่วยทำอาหารจะมาช่วยพังครัวเสียมากกว่าละมั้ง มีอยู่ครัวนึงที่ผมให้จุนฮยองช่วยทำอาหาร ผมแค่ให้เขาช่วยทอดไข่เท่านั้น แต่แน่นอนละว่ามันเละไม่เป็นท่า = = “อะไรเข้าสิงนายกันแน่เนี้ย”
“เปล่า ก็แค่อยากช่วยไง”
“งั้นก็ช่วยทำตัวเป็นเด็กดีโดยการไปนั่งรอฉันในห้องนั่งเล่นจะดีกว่านะ”
“ตลกเหรอ - -” ตีหน้าขรึม ขึ้นเสียงเหี้ยม จุนฮยองสาวเท้าเข้ามาใกล้ผมก่อนจะเอื้อมมือมาผลักหัวผมจนหัวผมแทบจะจิ้มลงไปในกระทะอยู่แล้ว
“นี่ ! หน้าฉันจะจิ้มลงกระทะอยู่แล้วนะ - -”
“เหรอ” หน้าตายมาก
“ให้ตายสิ นี่นายอย่ามาป่วนฉันได้มั้ยเนี้ย ไปนั่งรอข้างในไป !” ผมบอกพร้อมกับโบกมือไล่จุนฮยองให้เข้าไปนั่งในห้องนั่งเล่น เพื่อที่เขาจะได้เลิกป่วนผมเสียที ผมใช่เวลาในการทำอาหารไม่นานก็เสร็จ และยกมันออกมาวางไว้ที่โต๊ะตัวเตี้ยๆที่ตั้งอยู่หน้าทีวี
“อะ ! กินซะสิ”
“ทำไมนายทำน้อยจัง” มีกันอยู่แค่สองคนจะทำมาทำไมมากมาย - - บ้าเรอะ
“กินๆไปเถอะน่า ฉันทำได้แค่นี้แหละ” ผมบ่นใส่จุนฮยองก่อนจะเริ่มจัดการกับอาหารในจานของตัวเอง อ่า รสชาติไม่เลวเลยแฮะผมนี่เจ๋งจริงๆ >0<
“อร่อยดีนะ”
“หืม ?” ผมทำเสียงแปลกใจนิดหน่อยที่จู่ๆคนข้างๆก็พูดขึ้นมา
‘อร่อยดีนะ’ เนี้ยนะ ? ทั้งๆที่ปกติไม่เคยพูดแบบนี้เลยซักครั้งแท้ๆ (ปกติจะบอกว่ารสชาติห่วยแตกชะมัด - -) วันนี้กินยาอะไรผิดปกติมาหรือไง ?
“ฉันบอกว่าอร่อยดี - -”
แปะ ~
“- -”
“ไม่สบายหรือเปล่าเนี้ย - -” ผมบอกพร้อมกับเอามือไปแตะที่หน้าจุนฮยองเบาๆ
“- -”
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา” หรือว่าจะถูกผีเข้ากันนะ -.- ?
“นี่นาย...”
“?”
“เป็นบ้าหรือไง” อะไรของเขาคนอุส่าเป็นห่วงยังมีหน้ามาทำหน้าเซ็งๆ ใส่อีก ! “ฉันแค่บอกว่ามันอร่อยแค่นั้นเอง”
“ก็ปกตินายไม่พูดแบบนี้นี่นา -3-”
“แล้วฉันจะพูดไม่ได้หรือไงเล่า”
“ก็ปกตินายจะบอกว่าไม่อร่อยนี่นา” ทั้งๆที่อาหารของผมอร่อยมากๆแท้ๆ (?) แต่จุนฮยองกลับบอกว่ามันไม่ได้เรื่อง ผมเกลียดผู้ชายปากร้ายแบบจุนฮยองมากที่สุด ทำไมถึงได้ชอบมาว่าอาหารของผมนะ T^T
“จริงๆมันก็ห่วยแตกนั่นแหละแต่ฉันชมตามมารยาท” อะ...ไอ้หมอนี่ สงสัยอยากได้อะไรกระแทกปากแทนข้าวละมั้ง - -
“อย่างมาว่าร้ายอาหารของฉันนะ”
“ก็มันจริงนี่นา”
“นี่นาย ! งั้นก็ไม่ต้องกินมันเลยดีมั้ย” ผมขึ้นเสียงพร้อมกับเอี้ยวตัวไปจะหยิบจานข้างที่อยู่ในมือของจุนฮยองคือมา
พลั่ก !
“เรื่องอะไร” แต่เขายกมันขึ้นสูงและหันไปอีกทาง พร้อมกับยกมือผลักหัวของผม จนมันแทบจะกระเด็นหลุดจากคอ TT^TT
“นี่ ! ไม่อร่อยก็เอาคือมาสิ”
พลั่ก !
“ไม่ให้มีไรมั้ย ?”
“เอาคืนมานะ ฉันจะกินเองทั้งหมดเนี้ยแหละนายนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ”
พลั่ก !
“ไม่ให้”
“เอาคืนมาน้า ~ \> </”
พลั่ก !
“บอกว่าไม่ให้ไง !”
“นี่นายไอ้บ้าเอ่ย ไอ้หัวเถิก ปากห้อย !”
พลั่ก !
“นี่นายเป็นแค่ แมวแท้ๆกล้าดียังไงมาด่าฉันแถมยังสั่งฉันฉอดๆๆ อีกฮะ - -!”
“กะ...”
พลั่ก !
“นะ...”
พลั่ก !
“ละ...”
พลั่กๆๆๆๆๆๆ
โถ่โว้ยยย เลิกผลักหัวฉันซักที TT^TT
“ฮ่าๆๆๆๆ > <”
จุนฮยองผลักหัวผมอีกครั้งพร้อมกับยีมันเบาๆ จุนผมของผมฟูไปหมด - - แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ได้รู้ถึงสายตาปะทุร้ายของผมเลยซักนิดเดียว แถมยังมีหน้ามาหัวเราะร่าเหมือนกับว่ามีความสุขซะเต็มประดา หน้าแปลกแฮะที่จุนฮยองหัวเราะ ทั้งที่ปกติจะตีหน้าขรึมอยู่บ่อยครั้งแท้ๆ
“เอามือออกไปจากหัวฉันนะ - -”
“ทำไมฮะ เล่นด้วยแค่นี้ไม่ได้หรือไง” (ใช้มือขย้ำหัว - - เอิ่ม...)
“ปล่อยเลยนะ !”
“นายเนี้ยน้า ~ ทำไมถึงได้ชอบทำตัวเป็นเด็กๆนักหึ” ใครกันแน่ฮะที่เด็ก - - ทำตัวแบบนี้แล้วยังมีหน้ามาว่าผมอีกเหรอ นิสัย
“ทำไมนายถึงได้ชอบมาก่อกวนฉันอยู่เรื่อยเลยฮะ !”
“ขอโทษนะที่ทำให้นายลำบากใจ” จุนฮยองบอกเสียงเรียบๆ จนผมรู้สึกใจหายแปลกๆ จู่ๆ ทำไมเข้าถึงได้พูดแบบนี้กันนะ....แล้วความเศร้าหมองที่แฝงอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยนั้นมันอะไรกัน....หรือตัวผมเองไม่ทันสังเกต ?
“แต่อยู่กับนายแล้วฉันสนุกนะ ^^”
“จุนฮยองนี่นาย”
“แต่ถ้านายลำบากใจละก็....”
“….”
“ฉันก็จะอยู่ก่อกวนนายต่อไปนี่แหละฮ่าๆๆๆๆ > <” พอจุนฮยองพูดจบประโยคเขาก็เอื้อมมือมายีหัวผมอีกรอบ จนตอนนี้ผมคิดว่ามันคงกลายเป็นรังนกไปซะแล้ว
อะ...อะ..ไอ้หมอนี่ ทำไมมันถึงได้ทำหน้าทำตาหน้าถีบนักนะ
“เพราะงั้นก็ทนหน่อยนะฮยอนซึงอา > <”
ให้ตายสิ ผมละเกลียดจุนฮยองจริงๆ เลยยยย อ๊ากกกก(ผ่นไฟ) ทำไมถึงได้ชอบมาแกล้งผมนักนะ แล้วไอ้หน้าตาเศร้าๆเมื่อกี้นี่มันอะไรกันฮะ ! แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนสีหน้ามาทำหน้าระรื่นอย่างง่ายดาย !
“ฉันละเกลียดนายจริงๆ”
“เหรอ แต่ฉันสนุกที่ได้แกล้งนายนะ ^^”
“โรคจิต”
“กินข้าวกันเถอะนะ ฉันชอบอาหารฝีมือนายมากกว่าคนอื่นซะอีก” คนอื่นนี่เขาหมายถึงใครกันงั้นเหรอ ? …..แต่ถึงจะพูดว่าชอบอาหารของผมยังไง แต่ก็ยังชอบได้ไม่เท่าครึ่งหนึ่งของใครอีกคนเลยสินะ
“อือ ^^”
ผมทำได้เพียงยิ้มให้จุนฮยองแบบทุกครั้งที่เคยทำ ทำไม่ผมจะไม่รู้ละว่าสายตาเศร้าแบบนั้นมันเกิดขึ้นเพราะอะไร เพราะผมรู้เรื่องทั้งหมดดีอยู่แล้ว ถ้าผมไม่รู้ ‘เรื่องนั้น’ มันก็ไม่มีวันที่จุนฮยองจะมานั่งอยู่ในห้องผมแบบนี้ เพราะนั่นมันเป็นจุดเริ่มต้นทุกของอย่างที่ทำให้ผมได้เจอกับ ผู้ชายที่ชื่อว่า ยง จุนฮยอง.....
To be continued.........
สวัสดีค่ะ วันนี้เอาตอนเเรกมาฝากนะค่ะ ตอนนี้บอกได้เลยว่า
ออกมาเเบบมึนๆ (ถึงจะเรื่องที่สองเเล้วก็ตามที) ขอโทษด้วย
ที่ห่างหายไปเนินนาน (มาก) ฟิคเรื่ิองนี้ขอโทษด้วยที่ลงช้ามากๆ
เพราะว่าเรียกหนักมาเลยค่ะุ ยังไงก็จะพยายามหาเวลามาอัพให้นะ เจอกันตอนหน้าค่ะ > <
ความคิดเห็น