ซารางไร้พรหมแดน

คำโปรย

สาวมหาลัยวัย 20ปี เจน วงดี ชื่อเล่นคือเจน (ปุจฉาทำไมคนไทยมีชื่อเล่น... แต่ยกเว้นเธอคนนี้คนหนึ่ง)

เธอเดินทางจากดินแดนถิ่นอีสานแล้วย้ายมาเรียนที่เชียงใหม่ เธอมีนิสัยขัดกันในตัวเอง เป็นคนมองโลกในแง่ดี โลกสวยแต่ระวังตัวตลอด ไม่เชื่อใจใครง่ายๆ รักสัตว์ แต่เกลียดเด็ก รักความสนุกสนาน ตื่นเต้น แปลกใหม่ ชอบสังคม บางทีก็ชอบนั่งหายใจเฉยๆอยู่คนเดียว มีความมั่นใจในตัวเอง แต่บางทีก็ไร้ความมั่นใจขึ้นมาซะเฉยๆ

 

ต่อมาเจนได้พบรักกับหนุ่มที่อายุแตกต่างกันเกือบหนึ่งรอบปีนักษัตร อีกทั้งเชื่อชาติ ศาสนา ภาษาและความชอบสิ่งต่างๆอีกมากมายยังแตกต่างกันอีกด้วย

ซึ่งชายหนุ่มนั้นก็คือ ฮีซอง อายุ 29ปี เขาเป็นคนจริงจัง ทำอะไรทำจริงจัง รักจริง ถูกปลูกฝังระบบอาวุโสตามแบบฉบับของชาวเกาหลี อ่อนน้อมถ่อมตน เชื่อฟังผู้ใหญ่และช่างเผ้อ ช่างฝันเพราะเขาเป็นนักเขียนนวนิยายวรรณกรรมเยาวชนที่ชอบเดินทางเพื่อหาแรงบันดาลใจ โดยที่ประเทศที่เขาไปมาแล้วก็มีมามายอย่างเช่น จีน เวียดนาม อินเดีย ลาว ไทย ยกเว้นญี่ปุ่นเพราะเขาชอบอ่านประวัติศาสตร์และสังคม

 

องค์ชายซอนมินพระเชษฐาขององค์รัชทยา พระชันษา18พรรษา ซึ่งผู้ทรงให้พระประสูติของเจ้าชายคือพระราชาองค์ปัจจุบันและพระสนม(สูบิน)  เขาจึงเป็นองค์ชายผู้มีนิสัยสุขุม อบอุ่น แต่หลงตัวเองในบางที ชอบท่องเที่ยวไปตามสถานที่ต่างๆ ไม่ชอบอยู่ในรั้วเขตวังซึ่งพระพันปีหรือเสร็จย่าขององค์ชายเอง รวมทั้งพระมเหสีก็ทรงเกลียดทรงชังไม่อยากให้องค์ชายทรงเข้าวังบ่อยๆอยู่แล้ว เขาจึงมีอิสระทุกอย่างซึ่งองค์ชายรัชทยาไม่มี องค์ชายซอนมินมีความสามารถในการวาดภาพสีน้ำ เข้าใจธรรมชาติ การฟังดาบ และยิงธนู 

 

สองปีต่อมาด้วยพิษเสน่หาจนทนที่จะปินไปบินกลับไม่ได้อีกต่อไป เมื่อเจนเรียนจบมหาลัย เจนจึงตัดสินใจแต่งงานกับฮีซอง ด้วยเหตุผลต่างๆนาๆที่ยกมาให้พ่อและแม่ของเธอฟัง และแล้วทั้งสองก็กลับไปเยี่ยมบ้านว่าที่เจ้าบ่าว ในฤดูที่เรียกว่าใบไม้ผลิ ที่ใครต่างบอกว่าไม่หนาวเกาหลีตอนนี้กำลังอุ่น (แล้วหรือ) ที่บ้านเกิดของว่าที่เจ้าบ่าวนั้นก็คือ “ประเทศเกาหลีใต้”

เมื่อไปถึงหนุ่มเกาหลี ที่เจ้าของเธอก็พาว่าที่เจ้าสาว เที่ยวทั่วกรุงโซล ไม่ว่างจะเป็นตลาดชื่อดัง และสวนสนุกชื่อดังของเกาหลีใต้ที่คนไทยที่เคยไปเกาหลี ต้องเคยไปกันแล้ว รวมที่พระราชวังเก่าแก่และใหญ่โตของประเทศคือ พระราชวังเคียงบอกกุง แล้วในพิพิธภัณฑ์สิ่งของโบราณ แล้วเด็กสาวก็เจอกลับภาพวาดสีน้ำ รูปผู้หญิงที่ดูสง่าแต่น่ารักในตัวและหน้าตาไม่ค่อยเหมือนสาวเกาหลีเลย แต่ดูไปก็ละไม้คล้ายคนไทยหรือเวียดนามมากกว่า...ก็ได้แต่คิดในใจสมัยก่อนมีคนสวยในเกาหลีด้วยหรือ

เจนยืนมองรูปวาดอยู่คนเดียว แล้วสมาธิของเธอกลับวูบดับลง...เพราะปวดท้องอย่างรุนแรง จนต้องรีบวิ่งหาป้ายบอกทางแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำโดยด่วน! เมื่อเธอได้ปลดปล่อยภาระอันหนักหน่วงเสร็จแล้วก็กดน้ำชักโครก เจนก็ลุกขึ้น  แต่เธอเกิดหน้ามืด ในตาพล่ามัว เธอเห็นแต่กระแสน้ำวนในชักโครกแล้วตัวของเธอก็เล็กลงๆ แล้วหมุนลงไปพร้อมกับกระแสน้ำเหมือนหลุดไปอีกโลกหนึ่ง

 ครั้นได้สติตื่นขึ้นมาใต้ต้นไม้ใหญ่ในสภาพมึนๆและไม่เปียก ซึ่งก็ทั้งตกใจ แปลกใจและดีใจที่ไม่โพล่ออกมากโถส้วมหรือชักโครก เมื่อได้สติได้พบกับผู้คนแต่งตัวย้อนยุคเหมือนที่เธอเห็นในภาพวาดในพิพิธภัณฑ์พระราชวังเคียงบอกกุงและละครย้อนยุคเกาหลีแต่ไม่มีคนผิวขาวมากเหมือนนางเอกในละครเท่านั้นเอง อีกทั้งภาษาโบราญที่ก็ฟังออกบ้างไม่ออกบ้างว่าที่พวกเขาพูดนั้นแปลว่าอย่างไร เอาเป็นแกล้งใบ้ไปก่อนแล้วกัน...ส่วนเรื่องภาษาเกาหลีที่เธอเคยเรียนมาประมาณปีเดียวน่าจะพอช่วยเธอแยกแยะคนใจดีใจร้ายได้บ้างนะ แต่แค่เสื้อผ้า หน้า ผม ก็พอจะเข้าใจได้ว่าเรามันตัวประหลาดมากมายสำหรับทีนี้ซะแล้วววว...

อ่านแล้วช่วยให้กำลังใจด้วยนะคะ
อยากได้คำวิจารณ์บ้าง
โวตให้คะแนนกันบ้าง
กราบขอบคุณค้าาาา นักอ่านทุกท่านนนน  

http://image.dek-d.com/21/1257776/101227387