[fic] Jonghyun Cnblue x SojinGirl's day DetectiveHighSchool

ตอนที่ 6 : ตอนที่5 ความลับที่อยู่ข้างบน! 2

 
5

ความลับที่อยู่ข้างบน! 2

โซจินหลับตาปี๋ ถึงการตกลงมาจากเก้าอี้จะไม่ทำให้ถึงตายแต่มันก็เป็นประสบการณ์ที่เธอไม่อยากจะเจอมันนักหรอกนะ!

“กระดูกฉันจะหักรึเปล่าเนี้ย!!”

“...”

“มันจะต้องเจ็บมากแน่ๆเลย!!”

“...”

“แต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้นเลยแฮะ”

โซจินหยุดคิดเพ้อเจ้อเมื่อพบว่าเธอไม่รู้สึกเจ็บสักนิดทั้งๆที่ตัวเธอน่าจะตกถึงพื้นตั้งนานแล้วแท้ๆ

“เธอจะนอนทับฉันอีกนานมั้ย!!”

เสียงทุ้มๆของผู้ชายที่ฟังคุ้นหูดังขึ้น โซจินเบิกตาโพร่งเมื่อพบว่าตัวเองกำลังนอนทับร่างของใครบางคนอยู่ แต่มันกลับทำให้เธออยากจะกรี๊ดออกมาดังๆเมื่อพบว่าคนๆนั้นคือ....จงฮยอน!!!!

“เคลิ้มเลยนะเธอ!”

จงฮยอนพูดหลังจากอาการจุกที่โดนโซจินหล่นลงมากระแทกหายไป ชายหนุ่มค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นช้าๆเขาไม่น่าเป็นคนดีเกินไปจนต้องรีบเข้ามาช่วยยัยผู้หญิงบ้าพลังคนนี้ตอนกำลังจะร่วงลงมาจากเก้าอี้เลย!

“คะ...เคลิ้ม!..เคลิ้มอะไรของนายฉันก็แค่ตกใจที่หล่นลงมาจากเก้าอี้ก็เลยไม่กล้าลืมตาต่างหาก”

โซจินรีบเถียงทันควัน

“อ้อเหรอ..แล้วเมื่อกี้เธอกำลังจะทำอะไรคิดจะปีนขึ้นไปจับหนูบนเพดานกินรึไง”

“แล้วทำไมนายถึงต้องกวนประสาทฉันทุกครั้งที่เจอหน้าด้วยหะ!”

“แล้วเธอกำลังจะทำอะไรละ...หรือว่าการลื้อแผ่นฝ้าเป็นงานอดิเรกของเธออีกอย่างนอกจากการทำร้ายร่างกายคนอื่นละ”

“ฉัน....ฉัน..ก็แค่อยากรู้ว่าบนนั้นมันมีอะไรก็แค่นั้น!”

หญิงสาวมองขึ้นไปบนเพดานอีกครั้ง และทำท่าว่าจะปีนขึ้นไปดูอีกครั้งว่าบนนั้นมีอะไร

“บนฝ้ามันจะมีอะไรนอกจากหนูกับแมลงสาปละหะ!”

จงฮยอนเข้าไปคว้าแขนเธอไว้

“นาย! ปล่อยฉันนะ”

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะอยากรู้อะไรนักหนาว่าบนเพดานมันมีอะไร แต่อาจารย์ชีวอนให้เธอมาเอาอุปกรณ์วิทยาศาสตร์ไม่ใช่หรือไงแล้วถ้าเธอไม่รีบไปตอนนี้ ลองคิดดูว่าจะมีนักเรียนอีกกี่คนไม่ได้เรียนเพราะการเล่นซนของเธอ!”

โซจินจ้องเขาตาเขียว เขาหาว่าเธอกำลังเล่นซนงั้นเหรอ! เธอสะบัดมือเขาออกด้วยความโมโห

“ทำไม! แล้วนายกลัวว่าฉันจะเจออะไรบนนั้นละถึงได้ไม่อยากจะให้ฉันยุ่งกับฝ้านั่นนักหนา!!”

โซจินไม่รอฟังคำตอบจากจงฮยอน หญิงสาวจงใจกระแทกไหล่เขาแรงๆก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างหัวเสีย

“ฉันก็แค่กลัวเธอเจ็บตัวเพราะตกลงมาจากเก้าอี้...ก็แค่นั้นทำไมนายถึงไม่ยอมพูดออกไปนะลีจงฮยอน”

ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองเบาๆ......

 

18.00น. หลังเลิกเรียน

“พี่โซจิน! นี่พี่จะลากฉันไปไหนเนี่ย!!”

มินอาพยามสะบัดแขนออกจากโซจิน ก็พี่สาวตัวดีของเธอดันลากเธอออกมาด้วยทั้งๆที่ละครตอนเย็นเรื่องโปรดกำลังมานะสิ มันทำให้หญิงสาวอารมณ์เสียไม่น้อยเลยทีเดียว

“ไปโรงเรียน”

“ห่ะ! นี่มันหกโมงเย็นแล้วนะพี่ พี่จะไปโรงเรียนทำไม”

“ฉัน....ฉันมีบางอย่างที่ต้องรู้ให้ได้นะสิ!”

 หลังจากโดนจงฮยอนเข้ามาขัดจังหวะเมื่อตอนกลางวันมันก็ทำให้โซจินรู้สึกเหมือนมีเรื่องบางอย่างค้างคาอยู่ในใจ มาตลอดทั้งวันความรู้สึกแบบนี้มันทำให้เธออารมณ์เสียได้ง่ายๆ เธอก็หาคำตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้อยากรู้นักว่าของในถุงพวกนั้นมันคืออะไร เธอรู้สึกแค่เพียงว่ามีบางอย่างรอเธออยู่....ก็เท่านั้น

“อะ...อะ..อาคารวิทยาศาสตร์”

มินอาพูดเสียงตะกุกตะกักเมื่อพบว่าโซจินพาเธอมาหยุดอยู่ที่ไหน

“ก็ใช่นะสิอาคารวิทยาศาสตร์ แล้วทำไมจะต้องพูดเสียงตะกุกตะกักขนาดนั้นด้วย”

“พี่ไม่เคยฟังเรื่องเล่าเกี่ยวกับอาคารวิทยาศาสตร์เลยรึไง...เขาว่ากันว่าตอนสร้างอาคารหลังนี้มีคนงานตกลงมาตายด้วยนะพี่โซจิน!..แล้วพักหลังมานี้ก็ชอบมีคนเห็นผู้หญิงผมสีบอล์นใส่ชุดนักเรียนเปื้อนเลือดเดินวนไปวนมาอยู่บนอาคารด้วย!..แล้วตอนนี้มันก็เย็นมากแล้วด้วย”

โซจินแทบไม่ได้สนใจฟังที่มินอาพูดสักนิดเธอกำลังเขย่าประตูลูกกรงที่ปิดทางเข้าอาคารเอาไว้อย่างหัวเสีย เพราะจะทำยังไงมันก็เปิดไม่ออกนะสิ

“พี่โซจิน..ถ้าพี่ลืมอะไรเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเอาไม่ได้เหรอ...ประตูก็ปิดแล้วเรากลับบ้านกันเถอะนะพี่”

“ลองเปิดดูสิมินอา ฉันทำยังไงมันก็เปิดไม่ออก”

“มันคงถูกล็อคไว้ละมั้ง ให้ฉันเปิดก็ไม่มีประโยชน์หรอก”

“ลองเปิดดูก่อนเถอะน่าถ้าเปิดไม่ออกฉันจะรีบกลับบ้านเลย”

“จริงนะพี่โซจิน!!”

มินอาพูดอย่างดีใจสุดๆ โซจินพยักหน้าให้เป็นคำตอบหญิงสาวเดินไปจับประตูลูกกรงก่อนจะออกและผลักมันเบาๆ

“เห็นมั้ยว่ามัน....เฮ้ย!!”

มินอาร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆประตูมันก็เปิดออกทั้งๆที่เมื่อกี้เธอแทบจะไม่ได้ออกแรงผลักมันเลย!

“กะ...กะ ก็เมื่อกี้ยังเปิดไม่ออกอยู่เลย”

มินอายังคงยืนตาค้างจ้องประตูลูกกรงที่เปิดอ้าอยู่ด้วยความตกใจ ในขณะที่โซจินกำลังเดินขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องชีวะวิทยาที่อยู่บนชั้นสามของอาคาร ถึงมินอาจะกลัวแต่จะให้เธอยืนคอยอยู่หน้าอาคารผีสิงนี่คนเดียวก็ไม่เอาเหมือนกันหญิงสาวรีบวิ่งตามโซจินไปตามบันไดมืดๆทันที

บรรยากาศของอาคารวิทยาศาสตร์ยามโผล้เพ้ลใก้ลค่ำแบบนี้ยิ่งทำให้รู้สึกชวนขนหัวลุก โซจินไม่ได้เปิดไฟตามทางเดินเพราะกลัวว่าอาจารย์และภารโรงที่ยังอยู่ในโรงเรียนจะเห็นเข้าว่าเธอแอบเข้ามาในอาคารเรียน จึงทำให้รอบๆตัวของหญิงสาวทั้งสองคนมีแค่เพียงความมืดและเสียงฝีเท้าของทั้งคู่ที่เดินย่ำไปบนทางเดิน

ครึก...ครึกๆๆ....

โซจินลองบิดกรประตูดู ปรากฏว่าประตูห้องชีววะถูกล็อคไว้ แต่หญิงสาวคิดเอาไว้แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ เธอล้วงหยิบกุญแจสีเงินดอกเล็กๆดอกหนึ่งออกมาจากกระเป๋า

“อะไรนะพี่โซจิน! นี่ถึงกับต้องเตรียมกุญแจผีกันเลยเหรอ ถ้าเข้าไม่ได้เราก็รีบกลับกันเถอะนะ!”

มินอาเขย่าแขนโซจินพลางร้องขอด้วยน้ำเสียงที่เธอว่าน่าสงสารที่สุด แต่โซจินกลับทำเป็นไม่สนใจใช้กุญแจผีไขเข้าไปในห้องชีวะหน้าตาเฉย ทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออกกลิ่นสาปชวนอาเจียนก็พัดออกมาพร้อมๆกับลมเย็นๆที่ทำให้เธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“พี่เข้ามาทำอะไรในห้องชีวะห้องนี้เนี้ย! มีแต่สัตว์ดองเน่าตายเต็มไปหมด!”

มินอาถามในขณะที่โซจินแทบจะพูดอะไรไม่ออกเพราะกลิ่นสาปที่เกือบทำให้เธออาเจียนออกมาหลายรอบ

“มินอา..เธอไม่ได้กลิ่นรึไง...ฉันจะอ้วกอยู่แล้ว”

“กลิ่นอะไรพี่ไม่เห็นจะมีเลย...”

โซจินขมวดคิ้วด้วยความสงสัย...มีแค่เธองั้นเหรอที่ได้กลิ่นพวกนี้ หญิงสาวเดินไปหยุดอยู่ใต้แผ่นฝ้าแผ่นเดิมกับเมื่อตอนกลางวันเธอยกเก้าอี้ที่วางอยู่แถวๆนั้นมาก่อนจะค่อยๆปีนขึ้นไปอย่างระมัดระวังอีกครั้ง ฝ่ามือของหญิงสาวค่อยๆแตะสัมผัสแนบกับฝ้าที่ในเวลานี้เย็นเฉียบ

“ว่าแต่...พี่เข้ามาทำอะไรในห้องนี้เหรอเขาปิดใช้งานมาหลายปีแล้วนะ”

มินอาถามขึ้นลอยๆเพื่อทำลายความเงียบ แต่โซจินถึงกับต้องหันกลับมามองน้องสาวของตัวเองทันที อะไรนะ! ปิดใช้งานมาหลายปีแล้วงั้นเหรอทั้งๆที่เธอเพิ่งเข้ามาในห้องนี้เมื่อตอนกลางวันเนี้ยนะ...........

หญิงสาวออกแรงดันแผ่นฝ้าอีกครั้ง มีเสียงกรอกแกรกดังลอดออกมานิดหน่อยก่อนที่แผ่นฝ้าทั้งแผ่นจะเลื่อนตัวออกจากช่องที่มันปิดเอาไว้ ทันทีที่โซจินเปิดมันออกก็ได้กลิ่นสาปที่รุนแรงมากกว่าเดิมก็พวยพุ่งออกมา โซจินรู้สึกเหมือนเธอกำลังจะหน้ามืดเพราะกลิ่นพวกนั้น ดูเหมือนตอนนี้มินอาก็จะได้กลิ่นนี้ด้วยเพราะเธอหันกลับมามองพี่สาวในขณะที่มือทั้งสองข้างปิดอยู่ที่จมูกของตัวเอง โซจินแข็งใจเขย่งเท้าขึ้นไปมองบนแผ่นฝ้า เมื่อดวงตาเริ่มชินกับความมืดเธอจึงเห็นถุงสี่ใบเมื่อตอนกลางวันนั้นอีกครั้ง หญิงสาวเอื้อมมือไปคว้ามันออกมา แต่ขนาดของถุงก็ใหญ่เกินกว่าจะหลุดออกมาจากช่องว่างแคบๆนั้นได้ง่ายๆ ทำให้เธอต้องออกแรงดึงมันออกมา เพราะแรงดึงนั้นมันจึงทำให้ปากถุงที่ตอนแรกถูกปิดอยู่เปิดออกก่อนจะร่วงลงมากระทบกับพื้น

ตุ๊บ!!!

บางอย่างที่อยู่ในถุงกระเด็นออกมา เสียงตอนที่มันตกกระทบพื้นดังก้องไปทั่วอาคารวิทยาศาสตร์ที่ไร้ซึ่งผู้คนในยามเย็น โซจินต้องปิดจมูกของตนเองก่อนจะเดินไปดูว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร หญิงสาวรู้สึกถึงความรู้สึกอ่อนนุ่มเมื่อมือสัมผัสต้องถูกของสิ่งนั้นอะไรสักอย่างที่ลักษณะคล้ายเส้นด้ายสีสีบอล์นเน่าๆพันเกี่ยวกับมือของโซจิน แต่มันกลับไม่ใช่เส้นด้ายอย่างที่เธอคิด....

“กรี๊ด!!!”

หญิงสาวกรีดร้องออกมาจนสุดเสียง เมื่อพบว่าสิ่งๆนั้นคือ........ศรีษะมนุษย์!!!

****************************************
ในที่สุดวันศุกร์ก็เวียนมาบันจบอีกครั้งแล้วค่ะ^_^
วันนี้บ้านใครฝนตกบ้างเอ่ย ที่นครปฐมมันตกทั้งบ่ายเลยพอกลับมาจากโรงเรียนในสภาพชุ่มโชกไปด้วยหยดน้ำก็รีบมาอัพฟิคทันทีเลย

ตอนนี้เป็นไงบ้างค่ะ เราตั้งใจว่าจะให้มันหลอนแต่ไม่รู้ว่ามันจะหลอนหรือเปล่า ยังไงก็อย่าลืมติดตามตอนต่อไปกันนะทุกคนความหลอนจะลดลงทดแทนด้วยความน่ารักแอ็บแบ๋วกันหน่อยแล้วกัน อิอิ.....