[fic] Jonghyun Cnblue x SojinGirl's day DetectiveHighSchool

ตอนที่ 4 : ตอนที่3 การหายตัวไป และการปรากฏตัวของใครอีกคน....

 
3

การหายตัวไป และการปรากฏตัวของใครอีกคน

“ฮัด....ฮัด...ชิ้ว!!”

“อะนี่ทิชชู่”

อึนจองส่งกระดาษทิชชู่แผ่นเล็กๆให้โซจิน เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอจามไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

“ไปทำอะไรมาหะถึงได้จามหนักขนาดนี้”

“ตะ....ตากฝนมานิดหน่อย!!”

โซจินตอบคำถามด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลนที่น่าสงสัยเป็นที่สุด

“แน่ใจนะ?”

“แน่สิ เธอไม่เชื่อฉันรึไง!”

“ก็แล้วทำไมต้องทำท่าทางแบบนั้นด้วยเล่า! ทำอย่างกับมีเรื่องปิดบังกันงั้นแหละ”

โซจินถึงกับกลืนน้ำลายดังเอื๊อก เรื่องเมื่อวานไหลเข้ามาในหัวเธอช้าๆ ถึงพวกเธอสองคนจะเป็นเพื่อนกันมานานและไม่เคยปิดบังอะไรกันมาก่อน แต่สำหรับโซจินขอเรื่องนี้เอาไว้เรื่องหนึ่งแล้วกัน ก็ใครมันจะกล้าไปเล่าละว่าเธอเสียจูบแลกให้ผู้ชายที่เพิ่งเจอกันไม่ถึง20นาทีเพราะอุบัติเหตุงี่เง่าที่ป้ายรถเมล์ แล้วก็เพราะหมอนั่นที่ทำให้โซจินต้องตากฝนจนเป็นหวัดแบบนี้!!

“นี่เธอได้ยินข่าวนั้นรึยัง”

“ขาวที่ว่าเจสสิก้าหายตัวไปหลังงานวันเกิดตัวเองนะเหรอ...รู้แล้วละ”

เสียงคุยของนักเรียนหญิงสองคนที่เดินผ่านไปลอยมาเข้าหูโซจินโดยบังเอิญ เธอรีบหันกลับไปมองด้วยความสงสัยทันที

“อะไรนะพี่เจสสิก้าหายตัวไป?”

ข่าวนี้สร้างความตกใจให้โซจินไม่น้อยเพราะจากที่ได้ยินมาเมื่อกี้เจสสิก้ายังหายตัวไปหลังงานวันเกิดของตัวเองอีกต่างหากถ้าจำไม่ผิดเธอจำได้ว่ารุ่นพี่คนนี้เกิดวันเดียวกับเธอนี่นา งั้นเหตุการณ์ก็คงเกิดขึ้นเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาถ้าวันนี้เป็นวันจันทร์เจสสิก้าก็หายตัวไปแล้ว3วัน.....น่าแปลกที่โซจินรู้สึกคาใจกับข่าวที่เพิ่งได้ยินมานี้อย่างประหลาด รุ่นพี่สาวคนนี้หายไปไหนกันนะ........

 

 “ข่าวที่ว่าพี่เจสสิก้าหายตัวไปนะจริงรึเปล่า”

“ก็จริงนะสิ เขาว่าอาจารย์ชีวอนนะถึงกับซึมไปเลยก็อย่างว่าแฟนหายไปทั้งคน”

ดูท่าข่าวการหายตัวไปของเจสสิก้าเป็นข่าวที่มีคนพูดถึงมากที่สุดในโรงเรียนมัธยมปลายคยองซานตอนนี้เลยก็ว่าได้ เพราะไม่ว่าโซจินจะเดินไปทางไหนก็มักจะเห็นกลุ่มนักเรียนพูดคุยกันถึงเรื่องนี้ตลอด...

ปึง! เสียงกองหนังสือถูกวางกระแทกโต๊ะดังขึ้นทำให้เสียงพูดคุยซุบซิบที่ดังอยู่เงียบลง

ในคราบเรียนแรกของวันนี้เป็นวิชาวิทยาศาสตร์ที่ครูผู้สอนคืออาจารย์ชีวอนอาจารย์ที่ทุกคนในโรงเรียนต่างรู้ดีว่าเขาเป็นครูที่หน้าตาดีที่สุดในโรงเรียน แถมยังเป็นคนใจดีและมักจะมีรอยยิ้มแสนอบอุ่นปรากฏอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มผู้นี้เสมอ แต่ในวันนี้สิ่งที่ปรากฏอยู่บนใยหน้าของชายหนุ่มแทนรอยยิ้มกลับเป็นริ้วรอยแห่งความตึงเครียดแทน ท่าทางข่าวที่ว่าเขากำลังเครียดมากกับการหายตัวไปของแฟนสาวจะเป็นความจริง โซจินมองหน้าอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียนแล้วก็อดสงสารไม่ได้จริงๆ

“วันนี้ครูเพื่อนใหม่มาแนะนำให้ทุกคนรู้จัก”

เสียงซุบซิบดังขึ้นอีกครั้งในกลุ่มนักเรียน

“เขาเพิ่งย้ายมาจากปูซานเพราะฉะนั้นครูหวังว่าพวกเราทุกคนจะดูแลเขาเป็นอย่างดี เข้ามาสิ ลีจงฮยอน”

พอชีวอนพูดจบ ชายหนุ่มผมสีดำสนิทคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาในห้องเรียนด้วยท่าทางนิ่งๆ โดยไม่ประหม่าต่อสายตานับสิบคู่ที่มองเขาอยู่เลยสักนิด ก่อนจะมายืนข้างๆชีวอน

“สวัสดีครับผม..ลีจงฮยอน”

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเล่นเอาเด็กนักเรียนที่ตอนแรกส่งเสียงคุยกันอยู่ถึงกับเงียบกริบ โดยเฉพาะนักเรียนหญิงบางคนที่จ้องเขาตาค้าง เพราะผู้ชายคนที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียนเขาหล่อมากนะสิ!! ใบหน้าหล่อหวานที่ผู้หญิงคนไหนเห็นก็ต้องละลาย ผมสีดำสนิทที่ถูกซอยสั้นมาอย่างดี ผิวที่ขาวใสจนผู้หญิงบางคนยังต้องอาย ไม่ว่าอะไรที่อยู่บนตัวผู้ชายคนนี้มันช่างเข้ากันดีสะเหลือเกิน ถ้าหากไม่มีพลาสเตอร์แผ่นเล็กๆอยู่บนหน้าผากของเขาความหล่อของผู้ชายคนนี้คงทำให้เด็กนักเรียนบางคนหัวใจวายตายกันเลยทีเดียว แต่คนที่นั่งอ้าปากค้างจนขากรรไกรแถบค้างก็คือโซจินไม่ใช่เพราะความหล่อเหลาหรือความขาวโอโม่ของผู้ชายคนนี้....แต่เป็นเพราะไอ้ลีจงฮยอนคนนี้....มันคือผู้ชายปากเสียที่ถูกเธอใช้โทรศัพท์พิฆาตปาหัวมันจนแตกนะสิ!!!

“อ๊ายยย อยากจะสลายร่างหายไปจริงๆเลยแกผู้ชายอะไรหล่อลากขนาดนี้!” >>>>นักเรียนหญิง

“ก็หน้าตาบ้านๆ ก่อนประสบอุบัติเหตุโดนรถซาเล้งชนฉันหล่อกว่านี้อีกนะบอกให้”>>>>นักเรียนชาย

“กรี๊ด! ในที่สุดฉันก็เจอผู้ชายที่หล่อกว่าอาจารย์ชีวอนแล้วฮ้า อินังชะนีหน้าไหนก็ห้ามแย่งเค้านะ”>>>>กระเทยจ๊ะ

นั่นคือสิ่งที่จงฮยอนพอจะฟังใจความของเสียงพูดคุยในห้องที่ดังกระหึ่มหลังจากเขากล่าวแนะนำตัวจบได้ ก็แค่เขาหล่อแค่นี้ก็ตื่นเต้นมากขนาดนั้นเลยรึไง จงฮยอนยิ้มออกมาในแบบที่เขาคิดว่ามันจะเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สุดแต่เพราะดวงตาที่แข็งกร้าวเหมือนไร้ความรู้สึกของเขา ทำให้รอยยิ้มนั้นมันออกมาดูเยือกเย็นมากกว่าจะอบอุ่นอย่างที่เขาตั้งใจจะให้มันเป็น

“เพราะอย่างงี้แหละลีจงฮยอนนายถึงไม่ค่อยมีเพื่อนกับเขานะ”

ชายหนุ่มต่อว่าตัวเองในใจ ก่อนที่จะสังเกตเห็นนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งอ้าปากค้างจ้องหน้าเขาด้วยความตกใจ! หญิงสาวผู้มีผมลอนสีน้ำตาลอ่อนและใบหน้าสวยหวานได้รูป ยัยบ้าที่ปาโทรศัพท์ใส่หัวเขา!! จงฮยอนมองเธออย่างท้าทายก่อนจะจงใจใช้มือลูบพลาสเตอร์บนหัวให้เธอเห็น ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะตกใจจนหน้าซีด ชายหนุ่มเหยียดยิ้มที่ดูชั่วร้ายแบบสุดๆออกมาแต่ไม่นานเขาต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อพบว่าดวงตาของหญิงสาวไม่ได้จดจ้องมาที่เขาอย่างที่คิด....แต่เธอกำลังมองความว่างเปล่าด้านหลังเขาต่างหาก….

โซจินกำลังจ้องหน้าจงฮยอนด้วยดวงตาที่แสดงออกชัดเจนว่าถ้าเขาเผลอเมื่อไหร่เธอจะวิ่งไปกระทืบที่หน้าห้องทันที!! หมอนี่!มันจะกวนกันมากไปแล้วนะ หญิงสาวกำลังจะพ่นไฟออกมาอยู่แล้วแต่สิ่งที่หยุดเธอไว้คือกลิ่นแปลกๆที่จู่ๆก็ลอยมาตามลม กลิ่นสาปที่ชวนอะเจียรนี่มันมาจากไหนกัน โซจินต้องย่นจมูกเพราะกลิ่นที่เริ่มชัดเจนและแรงขึ้นทุกทีแต่คนอื่นๆในห้องกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“จมูกพวกนี้มันด้านหมดแล้วรึไงนะ!”

โซจินพยามๆมองหาที่มาของกลิ่นสาปนั่นแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอทั้งที่กลิ่นแรงแบบนี้มันน่าจะอยู่แถวๆนี้นี่นา แต่สิ่งที่สายตาของเธอประทะเข้าอย่างจังกลับเป็นบางอย่างที่ยืนอยู่ด้านหลังของจงฮยอน.......

หญิงสาวผิวขาวซีดจนเหมือนไม่มีสีเลือด กำลังยืนเกาะขอบประตูด้วยท่าทางไร้เรี่ยวแรงชุดนักเรียนที่สวมอยู่มีแต่รอยขาดและคราบเลือดเกรอะกรังเต็มไปหมด ผมสีบอล์นยุ่งเหยิงของเธอปิดบังใบหน้าเอาไว้หมดจนโซจินมองไม่ออกว่าหญิงสาวผู้นั้นคือใครกันแน่ ดูเหมือนเธอจะต้องการเข้ามาในห้องแต่ทันทีที่ปล่อยมือออกจากขอบประตูที่เกาะอยู่ร่างของหญิงสาวก็อ่อนยวบ และร่วงลงมากองกับพื้นราวกับว่าเธอผู้นี้ไร้ซึ่งกระดูก! หญิงสาวค่อยๆหันมาช้าๆ.........และจ้องมาที่โซจินราวกับรู้ว่าหญิงสาวก็กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกัน ทันทีที่ทั้งคู่สบตากันกลิ่นสาปรุนแรงก็ทวีกลิ่นเหม็นมากขึ้นไปอีกจนโซจินรู้สึกอยากปิดปากตัวเองแล้ววิ่งออกไปอาเจียนข้างนอก ไปให้พ้นๆกลิ่นน่าสะอิดสเอียรนี่เสียที แต่กลับทำไม่ได้ แขนขาของหญิงสาวมันหนักอึ้งไปหมดเหมือนมีอะไรมาทับไว้ เธอสะดุ้งจนสุดตัว! เมื่อรู้สึกถึงความรู้สึกเย็นวาบที่กลางหลังก่อนจะตามมาด้วยความเจ็บปวดมากมายราวกับกำลังโดนอะไรสักอย่างแทงเข้าอย่างจังโซจินเจ็บมากจนอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆแต่เธอกลับทำไม่ได้แม้แต่กระพริบตา!!

“เพราะมัน!!”

เสียงตะคอกของใครบางคนดังก้องอยู่ในหัวของหญิงสาว มือที่มองไม่เห็นของใครบางคนกำลังกระชากศรีษะของโซจินให้มองไปที่หน้าของเรียน

“มัน! ทำให้ฉันเป็นแบบนี้! ”

ใครกัน ใครกันที่เธอต้องมอง มันที่เสียงปริศนานั้นพูดถึงเป็นใคร....ที่หน้าห้องเรียนก็มีเพียงอาจารย์ชีวอนกับ......ลีจงฮยอน...ลีจงฮยอนงั้นเหรอ!!! โซจินเจ็บจนแทบคิดอะไรไม่ออกหญิงสาวได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างทรมารแสนสาหัสดังอยู่ในหัว ก่อนที่ลมวูบหนึ่งจะพัดไปที่ใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่หน้าห้องมันทำให้เส้นผมที่ปิดอยู่บนใบหน้าของเธอปลิวออกไปทำให้โซจินเห็นใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นเต็มสองตา........รุ่นพี่เจสสิก้า

"ปาร์คโซจิน!!"

เสียงของอาจารย์ชีวอนทำให้หญิงสาวละสายตาจากใบหน้าขาวซีดของเจสสิก้าชั่วขณะ....เธอกลับมาขยับตัวได้เหมือนเดิมแล้ว..ความเจ็บปวดเหมือนถูกแทงในตอนแรกก็หายไปด้วย

"คะ...ค่ะ อาจารย์"

"เธอ...."

อาจารย์ชีวอนยังพูดไม่ทันจบประโยคโซจินก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวคละคลุ้งที่ปลายจมูก และของเหลวอุ่นๆที่ไหลออกมาจากโพรงจมูก หญิงสาวให้มือเช็ดมันออกและพบว่ามันคือ...

"เลือด..."

"เธอเลือดกำเดาไหลมาตั้งนานแล้ว อาจารย์เรียกเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมตอบ"

เขาเรียกเธองั้นเหรอ..แต่ทำไมโซจินกลับรู้สึกเหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงตะคอกของรุ่นพี่เจสสิก้าในหัวเลยละ

"อาจารย์ว่าเธอไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่ามั้ย"

อาจารย์ชีวอนถามด้วยความหวังดีเมื่อเห็นว่าเลือดกำลังไหลออกมาจากจมูกของหญิงสาวไม่หยุด และใบหน้าของเธอก็กำลังซีดเซียวลงเรื่อยๆ โซจินหันกลับไปมองที่ประตูห้องอีกครั้งที่ๆเจสสิก้าเคยอยู่เมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา....แต่ตอนนี้เธอหายไปแล้ว.....

"ว่าไงปาร์คโซจิน เธอจะไปห้องพยาบาลรึเปล่า"

"อะ....อ้อ..ค่ะ"

เธอตอบเสียงตะกุกตะกัก เพราะสมองกำลังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เจสสิก้าหายไปไหนในเวลาแค่ไม่กี่วินาทีที่เธอหันไปคุยกับชีวอน หรือภาพที่เห็นจะเป็นแค่เพียงภาพลวงตา...........ภาพลวงตาที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดมากมายได้งั้นเหรอ

12.00น.

“หะ!! นี่พี่กำลังจะบอกฉันว่าพี่เห็นรุ่นพี่เจสสิก้าเนี่ยนะ!”

มินอาร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจจนปิดไม่มิด หลังจากฟังโซจินเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอในคาบเรียนแรกจบ

“มันจะเป็นไปได้ยังไง พี่พูดยังกับพี่เจสสิก้าเขาเป็นผีงั้นแหละ!”

“ผีงั้นเหรอ...”

โซจินทวนคำพูดของมินอาเบาๆ

“พี่อย่าบอกนะว่าพี่คิดว่าพี่เจสสิก้าเป็นผีนะ!”

โซจินอยากจะตอบกลับไปจริงๆว่าเธอก็ไม่ได้อยากจะคิดแบบนั้นนักหรอก แต่อะไรจะมาอธิบายเหตุการณ์ที่เธอเจอได้ดีกว่าคำว่า.....โดนผีหลอกล่ะ

“แต่ฉันมั่นใจนะว่าฉันไม่ได้ตาฝาด!!”

แถมยังรู้สึกเจ็บมากด้วยอีกต่างหาก

“แล้วถ้าพี่ไม่ได้ตาฝาด แล้วมีเหตุผลอะไรที่ผีพี่เจสสิก้าที่พี่พูดถึงจะต้องมายืนจ้องนักเรียนใหม่อย่างอีตาลีจงฮยอนนั่นอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อด้วยล่ะ!”

จริงอย่างที่มินอาพูด ถึงโซจินจะมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดแต่ทำไมเจสสิก้าถึงต้องมายืนจ้องจงฮยอนอย่างกับจะฆ่าเขาให้ได้ด้วย สองคนนั้นจะรู้จักกันรึเปล่ายังไม่รู้เลย แต่จะว่าไปข้างๆจงฮยอนก็ยังมีอาจารย์ชีวอนยืนอยู่ แต่เจสสิก้าจะมองคนรักตัวเองแบบนั้นทำไม สองคนนั้นรักกันมากไม่ใช่เหรอ...

“ที่สำคัญนะพี่โซจิน”

"...."

“พี่เจสสิก้าเขาแค่หายตัวไปนะ แค่หายตัวไป! ยังไม่ตายแล้วพี่จะเห็นวิญญาณเขาได้ยังไง”

"โว๊ย! อยากจะบ้าตายนี่มันกำลังเกิดเรื่องบ้าอะไรกับฉันเนี้ย!!"

โซจินขยุ้มผมสีน้ำตาลอ่อนลอนสวยของตัวเองจนยุ่งเหยิง ก่อนจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะอย่างหมดแรง เรื่องคิดเรื่องการหายตัวไปของเจสสิก้ากับเหตุการณ์เมื่อเช้ามากเท่าไหร่ โซจินยิ่งรู้สึกเหมือนมองเห็นปมเชือกที่พันกันยุ่งเหยิงจนแก้ไม่ออกอยู่ในหัวอย่างนั้นแหละ ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวกับเธอด้วยซ้ำแต่โซจิน กลับเป็นคนที่เห็นเจสสิก้าในสภาพ...น่าสยดสยองนั่น และเรื่องนี้ก็เหมือนมีบางอย่างที่ทำให้หญิงสาวคาใจอย่างประหลาด

"ฉัน...จะไปเข้าห้องน้ำ"

โซจินพูดพร้อมยันตัวลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะความเครียดเล็กๆที่ก่อตัวขึ้น

“ไปซื้อน้ำกลับมาให้ฉันด้วยนะพี่”

มินอาบอกอย่างร่าเริงตามแบบฉบับของเธอโดยไม่ได้ดูเลยว่าพี่สาวของตัวเองกำลังหัวเสียอย่างรุนแรงและกำลังมองหาที่ระบายดีๆอยู่นั่นเอง.....

“น้ำอัดลมสองแก้ว!.....ค่ะ”

โซจินสั่งเสียงห้วนก่อนที่คำว่าค่ะจะออกมาจากปากอย่างอยากเย็น เวลาเธออารมณ์เสียมันมักจะเป็นแบบนี้ทุกทีทั้งๆที่เธอไม่อยากจะพาลอารมณ์เสียไปทั่วเลยจริงๆนะ

“นี่เธอซื้อเสร็จแล้วก็หลบไปสักทีสิ!”

เด็กผู้หญิงตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านหลังพูด แถมยังผลักโซจินให้พ้นทางของเธออีกต่างหาก ถึงจะออกแรงเพียงเบาๆแต่ตัวอย่างกับช้างน้ำของยัยนั่นบวกกับหุ่นบอบบางของหญิงสาวก็ทำเอาโซจินเซถลาออกไปจนเกือบจะล้มเลยทีเดียว โชคดีที่บังเอิญไปชนเข้ากับใครบางคนเข้าไม่อย่างนั้นมีหวังได้ล้มหน้าคว่ำกลางโรงอาหารแน่ โซจินกำลังจะหันไปด่ายัยช้างน้ำนั่นให้หูชาแต่หางตามันก็เหลือบไปเห็นว่าแก้วน้ำที่เธอถือมาด้วยในตอนแรกตอนนี้...มันไปอยู่บนหัวของคนที่เธอชนเมื่อกี้สะแล้ว!

“ฮะ...เฮ้ย..ขะ..ขอโทษนะค่ะๆๆ”

โซจินก้มหน้าก้มตาขอโทษไม่หยุด ทำไมวันนี้สำหรับเธอถึงได้มีแต่เรื่องวุ่นวายเต็มไปหมดเลยนะ!!

“เธอจงใจแกล้งฉัน!!”

ชายหนุ่มผิวขาวผู้มีผมสีดำสนิทและมีใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกโซจินชนจับข้อมือโซจินแรงๆก่อนจะกระชากตัวเธอเข้ามาหา เขาใช้มืออีกข้างปาดหยดน้ำอัดลมเหนียวเหนอะหนะออกจากใบหน้าก่อนจะหันมาประจันหน้ากับโซจินตรงๆ....โซจินตั้งใจจะขอโทษเขาอีกรอบแต่พอเห็นหน้าเขาแบบเต็มๆเธอก็รีบกลืนคำขอโทษพวกนั้นลงคอไปทันที.....ลีจงฮยอน...หมอนี่อีกแล้ว!!!

“เรื่องอะไรนายมาโทษฉันหะ!! เห็นๆอยู่ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ!”

โซจินสะบัดแขนออก จากเดิมที่โซจินอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วตอนนี้เส้นบางๆที่เรียกว่าความอดทนของหญิงสาวกำลังจะขาดลงทุกที....

“เหอะ...อุบัติเหตุงั้นเหรอ...เธอฝังใจเรื่องคราวก่อนมากสินะถึงได้จงใจแกล้งฉันแบบนี้นะ! คราวที่แล้วทำฉันหัวแตกยังไม่พออีกรึไงยัยผู้หญิงบ้าพลัง!!!”

จงฮยอนพูดด้วยใบหน้านิ่งเรียบเหมือนไร้อารมณ์ในแบบของเขา แต่เสียงก็ดังลั่นจนคนที่พลุกพล่านอยู่ในโรงอาหารเริ่มเดินเข้ามามุงดูพวกเขา

“ก็คราวที่แล้วนายกวนประสาทฉันก่อนนี่!!”

“แต่เธอโขมยจ....อุ๊บ!!”

โซจินแทบจะกระโดดปิดปากเขาไม่ทันจงฮยอนกำลังจะทำให้เธออับอายขายหน้าคนทั้งโรงอาหาร!! แต่เพราะเขาเป็นผู้ชายเลยแกะมือของเธออกได้ง่ายๆ

“ทำไม ทีแบบนี้เธออายงั้นเหรอ ทีเธอขโมยจูบฉันไม่เห็นอายเลยล่ะ!”

คราวนี้โซจินปิดปากเขาไม่ทันจริงๆ คนที่มามุงดูต่างพากันซุบซิบเรื่องของเธอไม่หยุด

“หมดกัน..แล้วต่อไปนี้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!!!”

“หรือว่าเธออ่านนิยายมากไปจนเพ้อว่าจะเจอพระเอกสุดหล่อแบบฉันได้ง่ายๆ แต่ขอโทษบังเอิญฉันไม่ใช่พระเอกของเธอ!”

จงฮยอนพูดถ้อยทำเจ็บแสบพวกนั้นออกมาด้วยใบหน้าเฉยชา ในขณะที่โซจินกำหมัดแน่นด้วยความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในตัวของหญิงสาว เส้นความอดทนของเธอมันขาดสะบั้นลงแล้ว......

“นายกล้าพูดกับผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง!!”

โซจินเหวี่ยงมันใส่เขาเต็มแรง แรงมากซะจนจงฮยอนเซไปอีกทาง

“นอกจากชอบฉวยโอกาสยังชอบใช้กำลังตัดสินปัญหาอีกรึไงหะ!”

ถึงจะมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากแต่เขาก็ยังพูดจากวนประสาทแบบนี้ได้ โซจินตามไปกระชากคอเสื้อเขาแต่เพราะความสูงของเขาที่มากกว่าเธอเป็นสิบเซนติเมตรทำให้เธอต้องเขย่งเท้าช่วยเพื่อให้สูงเท่าเขา

“ถึงนายจะหล่อลากเหมือนตกลงมาจากสวรรค์ชั้นไหนแต่ไอ้ปากที่หมาทั้งฝูงเรียกพี่ของนายฉันก็ไม่คว้ามาทำแฟนหรอก!! เพราะฉะนั้นอย่าได้เข้าใจผิด!”

ถึงจะโดนด่ารัวเป็นชุดแบบนั้นแต่จงฮยอนก็ยังยิ้มออกมาได้....หมอนี่โรคจิตรึไงนะ!

“แล้วเธอคิดว่าฉันอยากได้เธอเป็นแฟนงั้นเหรอ.....ไม่มีทาง!”

“นาย!!!!!”

โซจินกำลังจะเหวี่ยงหมัดที่สองใส่หน้าเขา แต่จองชินที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนจู่ๆก็เข้ามาคว้าหมัดของเธอไว้

“พี่โซจินอย่าครับอย่า!!”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนและพยามแกะมือของหญิงสาวออกจากคอเสื้อของจงฮยอน

“พี่โซจิน!!”

มินอาที่เพิ่งฝ่าฝูงชนที่มุงดูอยู่เข้ามาได้ร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าพี่สาวร่างบอบบางของเธอ..........กำลังกระชากคอเสื้อผู้ชายสูงโปร่งคนหนึ่งอยู่

“ฉันว่าแล้วว่าทำไมพี่ถึงหายไปนานนัก พี่เป็นผู้หญิงนะอย่าไปทำอะไรเขาเลย”

มินอากอดเอวโซจินไว้แน่น

“พี่ครับผมขอร้องละนะ อย่ามีเรื่องกันเลยคนกันเองทั้งนั้น”

“หะ....คนกันเอง?”

โซจินทวนคำพูดของจองชินด้วยความแปลกใจ เธอไปเป็นคนกันเองกับอีตาผู้ชายปากหมาหน้านิ่งนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่!

“ครับก็ที่ผมเคยบอกพี่ไงว่าพี่ชายผมจะย้ายมาจากปูซานนี่ไงครับ พี่จงฮยอนพี่ชายผมเอง”

จองชินพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“พี่ชายนาย!”

“ครับ!”

โซจินมองหน้าจงฮยอนอีกครั้ง เขามองตอบก่อนจะยักคิ้วให้เธออย่างกวนประสาท

“หนอยหมอนี่วอนสะแล้ว.....”

หญิงสาวปล่อยคอเสื้อที่ถูกกำจนยับยู่ยี่ของจงฮยอน ก่อนจะเปลี่ยนไปโอบรอบคอของเขาแทนจงฮยอนมองการกระทำของเธอแล้วก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ยัยนี่คิดจะทำอะไรอีก”

แต่สิ่งที่เหนือการคาดหมายของชายหนุ่มก็เกิดขึ้น เมื่อโซจินส่งรอยยิ้มที่น่าจะเรียกว่าแยกเขี้ยวมาให้ก่อนจะ....ใช้เข่ากระแทก อวัยวะส่วนล่างของเขาเต็มแรง!

“อย่าเหลือไว้ทำพันธุ์เลยแก!!”

“ถึงน้องชายนายจะสนิทกับฉัน...แต่ปากนายนะมันควรปรับปรุง!”

โซจินมองชายหนุ่มที่นอนจุกจนหน้าเขียวอยู่บนพื้นและยิ้มเยาะให้เขาก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนออกไปอย่างผู้ชนะ...

“เดี๋ยว!”

โซจินหันกลับมามองจงฮยอนที่กัดฟันถามเพราะความจุกไม่หาย

 “เธอชื่อปาร์คโซจินใช่ไหม แล้วฉันจะจำไว้!!”

“ใช่ ฉันจะจำชื่อนายไว้เหมือนกัน ลี – จง – ฮยอน”

หญิงสาวเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเขาอีกเลย ให้ตายการได้อัดใครสักคนนี่ชั่งเป็นทางระบายอารมณ์ที่ดีจริงๆ!!

**************************************
มาถึงตอนนี้ทุกคนคงรู้แล้วสินะว่าฟิคเรื่องนี้มันไม่ใช่แนวหวานแหวว++ อิอิ
แต่รับรองได้ว่าฉากหวานๆมีเยอะแยะ^_^

วอนรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนช่วยคอมเม้นกันนิดหนึ่งนะค่ะ เพราะเราก็รู้สึกเสียใจเหมือนกันที่เข้ามาเห็นว่าฟิคตัวเองไม่มีคอมเม้น!!!!!! ไอ๊ย๊ะ(จริงๆมีคนอ่านก็ดีใจแล้วแหละ แฮะๆๆๆ)

ฟิคเรื่องนี้อัพทุกเย็นวันศุกร์นะค่ะทุกคน^_^