คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3
แสงยามเช้ายังเป็นปรปักษ์กับเร็นจิอยู่เหมือนเดิม ทั้งๆที่เป็นหัวหน้าหน่วยคนหนึ่งแล้ว น่าจะเพิ่มความรับผิดชอบให้มากกว่านี้ แต่ทำไม...ยังต้องให้มีคนมาปลุก
“หัวหน้าคะ” โชคร้ายนี้ตกอยู่ที่โมโมะคนเดียว “เช้าแล้วค่ะ”
“อีกห้านาที” เร็นจิบ่นพึมพำก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นคลุมมิดศีรษะ มันเป็นกิจวัตรอย่างเดียวที่เร็นจิขาดไม่ได้ การที่ต้องโดนเด็กสาวผมดำลากออกจากที่นอนกลายเป็นเรื่องธรรมดาที่สุดไปแล้ว
“หัวหน้าค่ะ วันนี้มีประชุม...” ยังไม่ทันที่โมโมะจะพูดจบ ร่างคนเกียจคร้านเมื่อครู่ก็กระเด้งขึ้นตื่นเต็มตา เร็นจิลุกพรึบก่อนหายเข้าไปในห้องน้ำ
“ขอโทษนะ...ฮินาโมริ ข้าต้องให้เจ้าปลุกอีกแล้ว” เสียงสดชื่นดังมาจากในห้องน้ำ โมโมะถอนหายใจ นี่เธอเป็นรองหัวหน้าหรือเป็นแม่เร็นจิกันแน่เนี่ย
“ไม่เป็นไรค่ะ” คิดว่านะ... โมโมะแอบยิ้มในใจ หัวหน้าเร็นจินี่แปลกอยู่อย่าง... ถ้าเกิดงานไหนเป็นงานเหมือนงานรวมตัวหัวหน้าหน่วยละก็... หัวหน้าจะกระตือรือร้นมากเป็นพิเศษ จะเป็นจะตายยังไงก็จะถ่อสังขารไปให้ได้ แล้วหลายๆครั้งก็จะลากตัวเธอไปด้วย มันก็ดีอยู่หรอกที่ได้เจอชิโร่จังก่อนจะเข้างาน แต่ว่า...ไม่เข้าใจความคิดหัวหน้าเลยจริงๆ
“อ๋า ไปกันเถอะฮินาโมริจัง” เด็กสาวหันไปยิ้มสดใสให้ผู้เป็นหัวหน้า ปกติหัวหน้าจะไม่ค่อยยอมใส่เสื้อคลุมหัวหน้าหน่วยสักเสียเท่าไหร่ ถ้าเกิดทำงานในหน่วยทั้งวันละก็...ไม่แตะเลยเด็ดขาด แต่ถ้าเกิดต้องออกไปข้างนอก หัวหน้าก็จะสวมเสื้อคลุมแล้วถกแขนเสื้อขึ้นเหนือหัวไหล่ รวบผมสีแดงเพลิงขึ้นไว้ข้างหลัง ปล่อยผมหน้าม้าที่ไว้ปิดหน้าผากไว้ข้างหน้า แล้วก็ผูกผ้าโพกหัวอีกอย่างเป็นเสร็จพิธี
แต่ถ้าในความคิดของเธอ...
ภาพหัวหน้าเร็นจิตอนที่ดึงแขนเสื้อคลุมสีขาวลง... ดูดีมากๆ...
แต่ว่าของดีมันก็ต้องนานๆครั้งถึงจะได้เห็นละนะ
แล้วถ้ายิ่งรวบผมเป็นหางม้าแล้วละก็... ถึงจะมีชิโร่จังอยู่ข้างๆเธอก็อดกรี๊ดไม่ได้หรอก...
อันนี้น่าเสียดายที่ไม่เคยทำ...
“ไปกันเถอะๆ” เร็นจิดันหลังเด็กสาวให้เดินนำไปข้างหน้า
“แต่นี่มันประชุมหัวหน้านะคะ” ฮินาโมริรีบพูดแย้ง ถ้าเธอต้องเดินไปส่งลูกเด็กโข่งคนนี้มันก็ดูน่าอายอยู่เหมือนกัน
“ว้า ฮินาโมริไม่อยากเจอโทชิโร่หรอกเหรอ” เร็นจิยิ้มอ่อนโยนให้เด็กสาวผมดำ ฮินาโมริอดหน้าขึ้นสีไม่ได้ ก็หัวหน้าดูดีมากๆจริงๆนี่ค่ะ...
“หัวหน้าอาบาราอิ” ผีเสื้อนรกบินเข้ามาทางหน้าต่างขัดจังหวะการลากตัวโมโมะชั่วครู่ “มีคำสั่งให้ท่านไปตรวจประตูทางเหนือขอรับ”
“แต่ว่า ประชุม...” เร็นจิแอบเสียดาย “เฮ้อ ข้าไปแล้วๆ เดี๋ยวจะรีบกลับมานะฮินาโมริ”
“อ่า ค่ะๆ แต่ถ้าตรวจเสร็จก็ตรงไปประชุมต่อเลยก็ได้นะคะ ไม่ต้องแวะรับข้าก็ได้” โมโมะยิ้มแห้ง บทจะอ้อนก็ขี้อ้อนจังนะคะหัวหน้า...
“ครับ ข้าไปแล้ว” เร็นจิฉีกยิ้มกว้างก่อนจะก้าวพริบตาไปที่จุดหมายทันที
จะมีใครรู้บ้างว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย...
“ฮอลโลว์เหรอ” เร็นจิที่มาถึงที่เกิดเหตุมองร่างกึ่งนอนกึ่งนั่งของฮอลโลว์ร่างคล้ายคนด้วยแววตาฉงน
“เข้ามาได้ไงกันนะ” ฮอลโลว์สภาพสะบักสบอมเงยหน้าที่แหวะไปครึ่งขึ้นดูชายหนุ่ม
“นี่เจ้า” เสียงทรมานดังมาจากริมฝีปาก เร็นจิเผลอเอื้อมมือไปแตะดาบไม่รู้ตัว “เห็นข้าด้วยเหรอ”
อะไรกัน...เจ้าฮอลโลว์ตัวนี้ไม่รู้จักยมทูตหรือนี่...
“แน่นอน” เร็นจิรั้งดาบจรดที่หลอดลมของฮอลโลว์ประหลาด “ข้าจะช่วยให้เจ้าไปสบายเดี๋ยวนี้แหละ”
“เจ้าผมแดง” ฮอลโลว์ฟื้นตัวรวดเร็วก่อนจะหายไปจากจอรับภาพของเร็นจิ ชายหนุ่มหันหลังกลับไปหาตามสัญชาตญาณ ก่อนจะหน้าซีดกับภาพที่เห็นตรงหน้า
...มนุษย์...งั้นรึ...
“เจ้าผมแดง” สิ่งที่เคยเข้าใจว่าเป็นฮอลโลว์เอ่ยถาม “เจ้าชื่ออะไร” เร็นจิกำดาบในมือแน่นก่อนจะก้าวพริบตาเข้าฟันฮอลโลว์ประหลาดในทันที คมดาบแทงทะลุเข้าช่องท้อง จะเป็นมนุษย์หรือฮอลโลว์ก็ไม่น่ารอด
“ข้าบอกแล้วไง” เร็นจิสะบัดปลายดาบขึ้นผ่าครึ่งตั้งแต่ท้องถึงหัว “จะช่วยให้ไปสบายเอง”
“เจ้าผมแดง” แต่ว่าใบหน้านั้นกลับรวมตัวเข้าเป็นใบหน้าเศร้าสร้อย “ข้าเจ็บ” มือหนารั้งดาบออกจากช่องท้องเหมือนรับคำสั่ง แผลกลับมาสมานตัวดีเหมือนตอนที่เพิ่งกลายร่างเป็นมนุษย์ “ช่วยข้าที” และเร็นจิก็คุกเข่าลงเหมือนต้องมนตร์สะกด
นี่ข้า...ทำร้ายยมทูตด้วยกันเองหรือนี่...
เร็นจิมองร่างในชุดสีดำยมทูตที่ทิ้งตัวนั่งลงหอบหายใจข้างๆเขา สมองประมวลภาพในอดีตอย่างสับสน เขาฟันยมทูต... ทำไม... ต้องรีบช่วย... เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนสิ อะไรมันตีกันในหัว... สับสนไปหมดเลย...
“ท่านหัวหน้า” ร่างทรุดลงนอนกับพื้นทั้งหอบทั้งครางเสียงทรมาน “หัวหน้าช่วยข้าที” เร็นจิเบิกตากว้างเมื่อร่างทั้งร่างเคลื่อนเข้าไปหายมทูตในชุดดำ สมองเริ่มสั่งการร่างกายตัวเองไม่ได้
...ร่างอันนี้อยู่เหนือการควบคุมของเขา...
นี่มันอะไรกัน!!!
ความคิดเห็น