ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ ๑ (น่าจะ NC ละมั้ง)
“อ๊า” เสียงครางหวานนี้ยิ่งเพิ่มความเจ็บช้ำ ดวงตาสีเพลิงจับจ้องเรียวขาที่เลอะคราบความต้องการเขาเกรอะกรัง มือหนาบีบเฟ้นยอดอกสวยจนเป็นรอยช้ำแดงไปทั่ว
“ไม่” เสียงอ้อนวอนแต่ละครั้งมีแต่จะเรียกความแค้นให้ปะทุออกมา ร่างเบื้องบนกระแทกตัวอย่างหนักหน่วงโดนไม่สนใจคนที่รองรับแม้แต่นิด ต่อให้ร่างบอบบางที่ช้ำเกินช้ำเบื้องล่างขาดลมหายใจตายไปตรงหน้า เขาก็ไม่สน...ไม่สนความเจ็บปวดอะไรทั้งสิ้นที่ร่างขาวบางนี้ได้รับ เสียงเนื้อข้างล่างฉีกขาดทำให้มุมปากคนที่ยัดเยียดตัวตนเข้ามาขยับยิ้ม
“ฮึก” แล้วถ้าเป็นเสียงร้องไห้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาเป็นสาย ยิ่งทำให้...บทรักในยามค่ำคืนทวีความรุนแรงมากขึ้นยิ่งกว่าเท่าตัว
“ไม่...อ้า ...ดะ...ได้...โปรด” และถ้าถามว่าร่างที่ถูกบังคับฝืนใจรู้สึกอย่างไร เสียงที่ร้องครางอ้อนวอนจนแหบพร่าคงตอบได้คำเดียวว่า... “ยิ่งกว่าตาย”
แสงอาทิตย์ของวันใหม่เริ่มคืบคลานเข้ามาแตะต้องของในห้องทีละอย่าง
เตียงที่เมื่อคืนส่งเสียงออดแอดย้ำความเจ็บปวดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ในตอนนี้แทบจะหมดสภาพความเป็นเตียงนอนที่เจ้าของจะใช้หลับอย่างสงบสุข
ผ้าปูและผ้าห่มที่ยับยู่ยี่ยิ่งตรอกย้ำว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น
และสภาพของคนที่นอนสลบไม่ได้สติรับเช้าวันใหม่ เป็นหลักฐานที่ดีที่สุดว่าบทรักเมื่อคืนนั้นเขาถูกกอดอย่างป่าเถื่อนและรุนแรงมากเพียงใด
มันไม่ใช่ครั้งแรก... ถ้าจะนับตั้งแต่ครั้งแรก...เมื่อคืนนี้ก็นับเป็นคืนที่สิบกว่าๆแล้ว แต่เขาก็ยังมองไม่เห็นทางที่จะรอดพ้นจากคืนที่โหดร้ายเหล่านั้นได้เลย
ต้องปล่อยให้เวลาล่วงไปจนคล้อยบ่ายร่างที่ถูกโทรมมาทั้งคืนจึงจะฟื้นสติ เสียงท้องร้องทำให้มือบางยกขึ้นกุมหน้าท้องที่เปรอะไปด้วยน้ำขุ่นมัวของเขาผสมกับของของอีกคน ไม่ได้กินอะไรมาเกือบห้าวันเต็มๆแล้วนะ ท้องหิวกิ่วออกอาการร้องขอเสียงดัง...
จะกินอะไรเล่า... ดวงตาสีดำสนิทปรือขึ้นมองถาดอาหารเก่าอย่างหมดเรี่ยวแรง จะยอมกินอาหารทิ้งค้างเป็นสัปดาห์อย่างนั้นเหรอ ร่างที่สุดช้ำดึงหัวเข่าขึ้นกอด แล้วกระชับผ้าห่มแน่นขึ้นเพื่อไล่ความหนาวให้ออกไปพ้นจากจิตใจ... จะยอมกินของแบบนั้นได้ยังไง...
ต้องปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปถึงเย็นร่างบอบบางจึงยันตัวขึ้นมาดื่มน้ำที่ตั้งไว้ข้างหัวเตียงได้ แต่ถึงจะปล่อยให้ร่างกายได้พักมากขนาดไหน ...บาดแผลจากการถูกทารุณจนฟกช้ำก็ยังส่งความเจ็บปวดแล่นไปฝังในสมอง
“มีแรงตื่นแล้วงั้นเหรอ” เสียงเย็นชาทำให้มือบางสะดุดกึก ร่างทั้งร่างชาวาบพร้อมกับดวงตาคู่สวยที่เบิกค้างอย่างตกตะลึง ไม่จริงน่ะ...ทำไมวันนี้...
“อะไร... สงสัยว่าทำไมฉันถึงกลับมาเร็วงั้นเหรอ” เสียงเดิมพูดขึ้นอย่างขมึงตึง หนุ่มผมดำนิลชักมือกลับมาวางไว้ข้างตัว ได้ยินเสียงคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่สาวเท้าเข้ามาใกล้ เปลือกตาบางหลับลงอย่างขมขื่น
“จะเอา...อะไร...อีก” เสียงแหบพร่าถามเสียงค่อย เรียกรอยยิ้มเย็นชาได้อย่างไม่ยากเย็น มือหนากระตุกเส้นไหมสีดำจนศีรษะเล็กเงยขึ้นอย่างไร้แรงต่อต้าน ดวงตาหวานใสปรือน้ำตาชำเลืองมองคนโหดร้ายอย่างตัดพ้อ ร่างสูงกำลังเหยียดยิ้ม...รอยยิ้มที่เขาไม่เคยคิดว่ามีอยู่ในโลกนี้ด้วยซ้ำไป สายน้ำเย็นถูกรดลงบนใบหน้าจนร่างบางแทบหลับตากลั้นหายใจไม่ทัน
“ฟังนะ...เบียคุยะ” ร่างสูงก้มลงกระซิบแผ่วเบาที่หู “ฉันขี้เกียจตอบคำถามซ้ำซากของนายอีกแล้ว นายอยู่ที่นี่ในฐานะของเครื่องมือสังเวยความแค้นฉันเท่านั้น ต่อไปไม่ต้องมาถามอะไรที่ขัดใจฉันอีก” ร่างบางถูกยกเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะถูกโยนลงไปในอ่างน้ำที่ร้อนจัด
“ฮึก” ผิวที่เต็มไปด้วยรอยขบเม้มขึ้นสีแดงมากขึ้นไปอีก อุณหภูมิร่างกายร้อนผ่าวขึ้นผิดกับเมื่อครู่ที่ตากแอร์จนเย็นเยือก
“ชอบไม่ใช่เหรอ” คนที่เพิ่งโยนตัวเขาลงมาในอ่างน้ำร้อนเดินเข้ามาประชิดขอบอ่าง มือหนาจับคางมนเชยขึ้นให้พูดคำร้องขอชีวิตเหมือนเดิมอย่างทุกวัน แต่ครั้งนี้กลับกัน... ดวงตาใสคลอน้ำตาเหม่อลอยก่อนจะปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นสาย
“ฆ่า...ฉัน...ที...เถอะ...ฉัน-ขอ-ร้อง” เสียงที่เคยหวานใสเอ่ยขออย่างไม่อาลัยในชีวิต “ได้โปรด...เร็นจิ”
“ได้” หนุ่มผมแดงยิ้มเย็นชาอีกครั้งก่อนจะกดศีรษะเล็กให้จมลงไปในน้ำร้อน เบียคุยะยอมอยู่นิ่งอย่างเงียบงันก่อนจะเริ่มดิ้นรนขออากาศหายใจ เร็นจิมองคนที่กำลังจะจมน้ำตายอย่างสะใจ มือหนากระชากเส้นผมให้ร่างบางตรงหน้าได้เงยขึ้นรับอากาศ
“ไหนบอกว่าอยากตายไง”
“...อื้อ” เบียคุยะสะดุ้งด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดเมื่อมือหนาสัมผัสจุดอ่อนไหวอย่างจงใจสมน้ำหน้า
“บอกฉันสิ...เบียคุยะ” เร็นจิบีบเค้นของในมือจนมันเริ่มแข็งตัวตามสัมผัสที่ชายหนุ่มเคยสั่งสอน “คนอยากตายยังมีอารมณ์ได้อยู่อีกเหรอ”
“...ปล่อย” ร่างบางเอ่ยพร้อมกลั้นสะอื้น ทุกอย่างของเขา...มันไม่เหลือแม้แต่คำว่าเป็นของมนุษย์เลยด้วยซ้ำ ตัวเขาถูกทำลายด้วยน้ำมือของคนที่บดขยี้เขาทุกค่ำคืนตรงหน้าอยู่แล้ว
“อื้อ...อ้า” ถึงแม้อยากจะปฏิเสธแต่ร่างกายที่ผ่านการปลุกเร้าก็สมยอมเสียทุกครั้ง เสียงที่ครางติดสะอื้นยิ่งทำให้เบียคุยะสมเพชตัวเอง
ขนาดคนคนนี้เป็นคนทำลายเขาแท้ๆ... แต่ร่างกายเขากลับหลงใหลสัมผัสอันน่ารังเกียจนี่ ช่างไม่ควร...
“เบียคุยะ” เสียงทุ้มต่ำพูดอย่างใจเย็นเหมือนต้องการย้ำอะไรบางอย่างกับหนุ่มผมดำ มือหนาที่ปรนเปรอตัวตนของร่างบางหยุดนิ่ง “ทำสิ...ทำให้ฉันพอใจ...”
“...” ร่างบางหันมาจุมพิตที่ริมฝีปากสีน้ำตาลเข้มเบาๆก่อนจะแทรกลิ้นเล็กที่มีรอยแผลลึกสีแดงเข้าไป เร็นจิยอมตอบจูบเขาอย่างเร้าร้อนก่อนจะโอบตัวเขาไว้ในอ้อมกอดแนบอกแล้วอุ้มไปที่เตียง มันคงดีกว่านี้ถ้าภายในอ้อมกอดนั้นยังพอมีสิ่งที่เรียกว่าหัวใจเหลืออยู่บ้าง หนุ่มผมแดงโยนร่างบางแรงจนกระแทกขอบเตียง บาดแผลจากข้างล่างกรีดร้องเจ็บปวดจนเบียคุยะต้องนิ่วหน้า
“เจ็บแผล” เร็นจิลูบต้นขาอ่อนด้านในขาเพรียว ฟันขาวที่เรียงกันสวยขบกัดลงไปฝากรอยความเจ็บปวดเพิ่มอีกรอยสองรอย เบียคุยะกัดฟันแน่นไม่ยอมส่งเสียงเอะอะโวยวาย เพราะรู้ดีว่าทำไป...ก็ไม่เกิดอะไรขึ้นมา...
“ใช่ไหม” เสียงอ่อนลงจนฟังดูเหมือนอ่อนโยนพูดกระซิบข้างหูเรียกสายน้ำตาร้อนให้ไหลมาอีกรอบ เบียคุยะข่มตาหลับแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอเล่นเกมบ้าๆนี่ไปกับร่างสูงเบื้องบนด้วย
“อ้า” ร่างบางบิดเร้าเมื่อตัวตนของตนถูกริมฝีปากร้อนครอบงำ ก่อนลิ้นหนาจะปลุกเร้าอารมณ์ให้ร้อนแรงขึ้นอีกรอบ ซึ่งมันได้ผล...เพราะเบียคุยะแอ่นกายรับสัมผัสอย่างไม่ขัดขืนใดๆ เล็บมือจิกลงไปขูดแผ่นกลางสีแทน เร็นจิทำเพียงแค่ดูดเม้มตัวตนร่างบางหนักๆเพียงสองสามที
“อ๊า” เสียงครางหวานร้องเสียงดังเมื่อตนเองปลดปล่อย
“รู้สึกดีไหม” เร็นจิจับเบียคุยะพลิกคว่ำอย่างไม่ถนอมมือ คนตัวเล็กกัดฟันทนเจ็บ เล็บมือตอนนี้จิกไปที่ผ้าปูเตียงที่แทบจะขาดวิ่นว่อนทั้งผืน “ตอบสิครับ...คนที่บ่นว่าอยากตายน่ะ”
“...” เบียคุยะหลับตานิ่ง ใบหน้าสวยหวานกำลังบิดเบี้ยวอย่างเจ็บใจ ขนาดนี้แล้ว...โกหกอีกไปทำไม... “ใช่” เสียงสั่นเครือทำให้เจ้าของกลีบปากบางรีบเม้มปาก
“หืม” เร็นจิยิ้มมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวแต่ก็ยังสามารถคงไว้ซึ่งความสวยงามได้ทุกตารางนิ้ว ”ในที่สุดก็เลิกโกหกซะทีนะครับ”
“...” คนข้างล่างไม่ตอบ เบียคุยะได้แต่ทนรับความเจ็บปวดเมื่อนิ้วมือทั้งสามนิ้วแทรกเข้ามาในตัวเขาพร้อมกัน
“ยังจะเจ็บอยู่อีกเหรอ” เร็นจิแกล้งกดหนักๆลงบนปากแผล
“ฮึก... อื้อ” เบียคุยะกัดริมฝีปากล่างจนห้อเลือด เจ็บ...เจ็บมาก... เจ็บจนรู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว
“นายนี่มันน่าโมโหชะมัด” ดวงตาคมเพลิงสะท้อนแสงวูบวาบ ไอความไม่พอใจเริ่มคุกรุ่นออกมา นิ้วทั้งสามถูกถอนออกโดยไม่มีการบอกล่าว มือหนาจับเรียวขาขาวแยกออกจากกัน ก่อนจะกระแทกตัวลงไปสุดแรงจนมิดภายในครั้งเดียว
“อ๊า” คนถูกใช้เป็นที่รองรับความต้องการกรีดร้องสุดเสียง “ไม่...ช้า...น่ะ...หน่อย อ้า ...ฮึก... ได้โปรดละ”
“ไม่” เสียงแข็งกร้าวตอบตัดความหวัง “ฉันก็ใจดีกับนายมากเกินไปมากแล้วเบียคุยะ... อย่าทำให้ฉันโกรธนายมากไปกว่านี้” สะโพกคนด้านบนเริ่มขยับให้จังหวะดุดัน
“ขยับตามสิ” เร็นจิกัดแผ่นหลังขาวจนเลือดซึม “ไม่งั้นก็ไม่ต้องมีน้ำให้กินเลยดีไหม” คนร่างบางผวาเฮือก เขาเข้าใจดีว่าถูกอดน้ำมันเป็นอย่างไร... อย่างน้อยเขาก็ถูกลงโทษแบบนั้นมาแล้วเป็นเวลาร่วมสองวัน และเขาไม่คิดจะแตะต้องมันอีก... สะโพกเล็กขยับตามอย่างจำยอม
“ดี...” เร็นจิเร่งจังหวะกระแทกเข้ามาหนักหน่วงหลายครั้งติดต่อกัน แต่ละครั้งแทบจะทำให้สติร่างบางเบื้องล่างหลุดลอยออกจากร่าง สะโพกเล็กขยับรับสัมผัสเพื่อลดความเจ็บปวด ได้โปรด...จบไปเสียที... ได้โปรดเถอะ...ให้ค่ำคืนนี้จบลงไปเสียที...
“อ๊า.........” เร็นจิดันให้อารมณ์เขาถึงจุดปลดปล่อยอีกครั้ง ร่างบางหอบหนักติดต่อกัน... คนด้านบนกระแทกลงมารุนแรงซ้ำแล้วซ้ำอีกจนปลดปล่อยใส่ภายในร่างบอบบาง
“ขอบใจ” ร่างสูงถอนตัวออกก่อนจะลุกหายไปจากเตียง เร็นจิหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นพาดไหล่ก่อนจะหันไปสวมกางกางขาสั้นตัวเดียว เบียคุยะมองภาพนั้นตามด้วยสายตาทอแสงเศร้าอย่างขมขื่น
“เร็นจิ...” ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจถามออกไป “เรื่องนี้มันจะจบ... ก็ต่อเมื่อฉันตายใช่ไหม”
ร่างสูงหันมามองก่อนยิ้มเหยียด รอยยิ้มที่เบียคุยะหวาดกลัวเป็นที่สุด...
“ใช่” เสียงหัวเราะในลำคอดังต่อมา “แต่ฉันไม่อนุญาตให้นายตายเร็วนักหรอกนะ นายต้องชดใช้... ทุกอย่างที่พ่อของนายทำไว้กับครอบครัวของฉัน”
หนุ่มผมแดงเดินหายไปในอีกฝั่งของประตู ทิ้งให้ร่างบางที่นอนหมดเรี่ยวแรงหลับตาพักจากช่วงเวลาโหดร้าย ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันกลั้นเสียงสะอื้นเบาบาง...
ได้โปรด... ใครก็ได้...บอกเขาที... เรื่องนี้มันจะจบในเร็ววันนี้ใช่ไหม...
ถ้ามันจะต้องจบด้วยความตายของเขาจริงๆ ถ้าอย่างนั้น...เขาจะร้องขอใครสักคนให้มอบมันให้กับเขาได้หรือเปล่า หรือความตายมันเป็นสิ่งที่วิเศษเลิศเล่อเกินกว่าเขาจะได้มีโอกาสฝันถึงอีกแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น