[Fic bleach : renbya] ignorance ระหว่างเจ้ากับข้า [yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

“หัวหน้าเบียคุยะ”   เสียงละเมอดังมาจากริมฝีปากได้รูป   ทำให้คนที่แอบฟังอยู่ระบายยิ้มออกมา   เด็กสาวผมดำได้แต่มองหัวหน้าคนใหม่ที่หลับไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวหลังจากเคลียร์งานเสร็จ   ไม่อยากจะปลุกเลยนะแต่ว่า...

 

“ท่านเร็นจิ”   เปลือกตาเปิดขึ้นมาง่ายๆเหมือนรู้งาน

“ฮินาโมริ”   เร็นจินวดที่ขมับ   “ข้าเผลองีบกลางวันอีกแล้ว   ขอโทษที”   แล้วก็ปล่อยมือหนาไปนวดที่ต้นคอ   “ข้านี่ไม่ไหวจริงๆ”

“ไม่หรอกค่ะ   ท่านเร็นจิเป็นหัวหน้าที่ดีมากนะคะ”   ฮินาโมริเอียงคอมอง

“เอ่อ...   ขอบใจ...ว่าแต่เจ้ามีเรื่องอะไรเหรอ”   เร็นจิเพิ่งรู้สึกตัว   ที่รองหัวหน้าปลุกเขามันก็ต้องเป็นเรื่องใหญ่อยู่พอสมควร

“เอ่อ...คือ...ข้า...จะ...จะ...”   โมโมะก้มหน้านิ่ง   ทำไมตอนนี้ถึงไม่กล้าพูดนะ   “คือว่าข้าอยากปรึกษา เรื่องชิโร่จังน่ะค่ะ”   แล้วเด็กสาวก็รีบปิดประตูห้องแล้วนั่งฟุบลงกับพื้น   “คือเขามา...ขอ...ขอข้า...แต่งงาน...”

“ก็ดีนะสิ”   เร็นจิยิ้มกว้าง   นึกว่าเรื่องอะไร...   “ถึงแม้ว่าเจ้าเด็กนั่นมันจะเตี้ยกว่าเธอก็เถอะ   แต่รวมๆแล้วเจ้านั่นก็เหมาะกับเธอทุกอย่างเลยนะ”

“เหมาะเหรอคะ”   ฮินาโมริหน้าแดง

“ใช่...เหมาะสิ...เหมาะมากที่สุดเลย   เคยเป็นเพื่อนกัน   ก็ต้องเคยดูแล...เคยเอาใจใส่กัน   ขอโทษนะ...ไม่อยากพูดถึงหัวหน้าคนก่อนหรอกแต่ว่า...   โทชิโร่น่ะเหมาะกับเธอมากกว่าไอเซ็นเสียอีกนะ”   เร็นจิร่ายยาว   ในขณะที่หน้าเด็กสาวเริ่มแดงมากขึ้นไปเรื่อยๆ

“เหมาะกว่าหัวหน้าไอเซ็นอีกเหรอคะ”   โมโมะกระซิบเสียงเบา

“ฮ่าๆ   แน่นอนสิ...   ก็หมอนั่น...เป็นห่วงเธอตลอดเวลาเลยนี่นา”   เร็นจิมองรองหัวหน้าของตนอย่างอ่อนโยน   “ฮินาโมริน่ะเป็นคนดี   คอยเป็นห่วงคนอื่น   ถ้ามีคนดีๆซักคนมาดูแลอยู่ใกล้ๆก็คงดีไม่น้อยแหละ”

 

“หัวหน้า”   ฮินาโมริระบายยิ้มออกมา   “ขอบคุณค่ะ”

“อะไรกันเล่า”   เร็นจิฉีกยิ้มอีกรอบ   แล้วก็สังเกตเห็นหยาดน้ำตาที่เอ่อล้นมาคลอที่เบ้าตา   “เฮ้...    นี่เจ้าร้องไห้เหรอ   ฮินาโมริ...ไม่เอาสิ   เดี๋ยวเจ้าเด็กเตี้ยนั่นก็เข้ามาฆ่าข้าหรอก   ฮินาโมริ...”

“หัวหน้านี่...อบอุ่นจริงๆนะคะ”   เด็กสาวปาดน้ำตา   “หน่วยข้าไม่น่าขโมยตัวท่านมาเลย”

“อะไรเล่า   ใช่ว่าข้าจะมีค่ามากมายอะไรขนาดนั้นซะหน่อย”   เร็นจิแกล้งเกาหัว   “เจ้าก็...”   เร็นจิยิ้มให้เด็กสาวอีกครั้ง   “รีบๆไปตอบตกลงซะนะ”

“เอ่อ...คะๆ”   ฮินาโมริรีบยื่นแล้วโค้งคำนับ   “งั้นข้าไปก่อนนะคะ”

“อืม   เดินดีๆนะ   ไม่งั้นถ้าเจ้าเป็นอะไรไป   ข้าได้ตายอีกรอบแน่ๆ”   เร็นจิโบกมือลาเด็กสาวที่รีบวิ่งหายไป

 

บอกไปซะ...ฮินาโมริ...ความรู้สึกของเจ้าน่ะ...   บอกมันให้กับคนที่ควรรู้แล้วก็เก็บรักษามันให้ดี...

 

ก่อนที่เจ้าจะทำมันหลุดมือหายไปแบบข้า...

***************************************************************

 

 

ร่างเพรียวบางของเจ้าบ้านคุจิกิอาบไปด้วยแสงจันทร์ยามราตรี   ถ้าเป็นเมื่อก่อน...เขาจะรู้สึกถึงพลังกดวิญญาณของคนที่แอบเฝ้ามองเขาตลอดทุกคืน   แต่ตอนนี้...ไม่มีอีกแล้ว...

 

ข้าเหงามากเลยนะ...เร็นจิ...

 

มือหนาชั่งใจว่าจะเปิดประตูบ้านเข้าไปพบกับองครักษ์นับร้อยข้างในดีหรือไม่   หรือจะแอบเข้าไปหาดี   หรือจะซุ่มมองเหมือนอย่างที่เคยทำมาตลอดทั้งชีวิตดี

เร็นจิขมวดคิ้วชั่งใจอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจ...   ปีนไปอยู่บนหลังคาแอบมองเหมือนเดิม

 

คนมันไม่กล้า...จะให้ทำยังไง...

 

น่าแปลกที่แต่ก่อนเบียคุยะจะจับพลังกดวิญญาณของเขาได้ง่ายๆ   เขารู้ดีว่าหัวหน้าคนสวยทำเป็นไม่สนใจ   แต่ยังไง...คนอย่างเบียคุยะก็จับได้อยู่ดี   แต่คงคร้านที่จะลงโทษเขาละมั้ง   ถึงแกล้งทำเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น

แต่ตอนนี้ชายหนุ่มรู้ดี   เบียคุยะจับพลังกดวิญญาณของเขาไม่ได้แล้ว   ไม่ว่าเพราะอะไร...ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร   อาจจะเป็นเพราะเบียคุยะชินจนชาด้านในความรู้สึกไปแล้วที่มีเขามามองอยู่ห่างๆทุกวัน   หรือเป็นเพราะเขาใช้พลังของตัวเองเก่งขึ้นกว่าเก่า

แต่ไม่ว่าเพราะอะไร...   นั่นก็เป็นสาเหตุให้เขากับคนที่เขา...แอบ...รักต้องห่างกัน   เป็นสาเหตุที่เขาต้องตีตัวห่างออกไป

 

เร็นจิแอบมองอยู่จนร่างของเจ้าบ้านคุจิกิหายลับเข้าไปในห้องนอน   แสงเทียนสลัวในห้องฉายให้เห็นเงาของร่างบอบบาง

เบียคุยะหวีผมก่อนนอนอย่างน้อยวันละยี่สิบครั้ง   จัดที่นอนอีกประมาณหนึ่งนาที (เพราะมีคนจัดไว้ให้ก่อนแล้ว)   ดับเทียนใกล้ม่านประตูตัวบ้านก่อนแล้วค่อยดับเทียนใกล้ระเบียง

แน่นอน...เรื่องพวกนี้เร็นจิสังเกตไว้หมดทุกอย่าง