ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : คอนที่ 13
“อึกๆๆๆๆ” พรวด!!!
“อักๆๆๆๆๆๆๆ” ตึง!!!
“อึกอักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“พรวดๆๆๆๆๆ”
อิจิโกะมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
ตรูรับไม่ด๊ายยยยยยยยยยยยยยยย...
ดาบที่น่าเชื่อถือมากที่สุดในโซลไซตี้ ในตอนนี้ทั้งคู่...ไม่เหลือเค้าโครงความเป็นคนแล้วววววววววว...
ใครก็ได้เอาดาบมาเจื๋อนไอ้หนุ่มสตอเบอรี่คนนี้ทีเถอะ
อิจิโกะอยากตายแล้วไปเกิดใหม่ที่ที่อื่นไม่ใช่โซลไซตี้ ความคิดภายในหัวอิจิโกะกำลังนั่งเอาเล็บขูดพื้นกระเบื้องร้านเหล้าด้วยความหวาดกลัว ในขณะที่หญิงสาวข้างๆเขากลับนั่งซดน้ำแป๊ปซี่ (มีด้วย?) อย่างสบายอารมณ์ นี่ลูเคียไม่รู้สึกแปลกประหลาดไปมากเกินกว่าเห็นหมาหน้าบ้านสองตัวเล่นกันเลยใช่ไหม ช่าง...โอ๊ะ...ไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดๆมากล่าวพรรณนา...
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” รันงิคุที่ตอนนี้สติหายไปเสียสิ้นแล้ว แน่นอนว่าไม่สนใจสองหนุ่มที่นั่งดวลต่ออย่างไม่คิดชีวิต ไม่ห่วงตับไต ถ้ารัฐมตรีสาธาของประเทศไทยมาเห็นคงลมจับ ของบนายกห้าสิบร้อยล้านมารณรงค์เลิกเหล้าเข้าพรรษา
ในฐานะมนุษย์ตัวน้อยๆ อิจิโกะอยากสารภาพว่า...ตรูเครียดดดดดดดดด โอ้ว...พวกท่านช่าง...
“เอ๊ะ” ลูเคียที่เพิ่งอยู่รื่นรมย์กับน้ำบรรจุก๊าซคาร์บอนเติมน้ำตาลหันมาเห็นอิจิโกะ “นายยังไม่เมานี่”
“ก็ใครกล้ายื่นมือเข้าไปแตะเหล้าที่อยู่ในครอบครองของพวกนั้นเหล่า” ว่าพลางชี้มือเข้าไปที่ดาบกินเหล้า นี่ถ้าหมดวันนี้ไปได้...เขาจะตั้งชมรมเหล็กอาบเอทิลแอลกอฮอล์ให้พวกนั้นอยู่
“โอ้...อ๋อ...ธรรมดา” ลูเคียพูดแล้วยื่นแก้วโค้กมาให้ “ไม่อยากจะบอกว่านี่เป็นนวัตกรรมที่ดีที่สุดของมนุษย์ สรรเสริญใบโคล่า (บ้าเหรอนี่ไม่ใช่เพอร์ซี่ แล้วแป๊ปซี่หรือโค้กมันทำมาจากใบโคล่าซะที่ไหน) จะว่าไปแล้ว พวกท่านพี่ยังไม่มาเลยนะ”
“อ๋อ เหอะๆ จริงด้วย” อิจิโกะเบ้หน้าไปยิ้มเหเก นี่ถ้าเกิดเบียคุยะจะมา เขาจะจับไปหน้าตายนั่นมัดไว้กับเสาหลังบ้าน เพราะถ้ามาแล้วเป็นแบบ...เป็นเบบ...เซ็นบง...
ครืน...
ไฟผ่าน่ะสิ...
อิจิโกะรับไม่ได้... (อันนี้พูดจริง) แต่ก็เผลอจิ้นไปแล้ว
ในขณะที่พระเอกในเรื่องบลีชแต่ไม่ใช่พระเอกของฟิคนี้นั่งจิตตกอยู่คนเดียว เราก็จะ...ปล่อยมันไป
ตัดกลับมาที่เซ็นบง (?) และเฮียวรินมารุ (?) ไม่อยากเชื่อว่าสองคนนั้นจะเป็นแบบนี้ กระซิกๆ (เด็ดผ้าเช็ดหน้า) ข้าน้อยก็รับไม่ได้
“แก๊...ยอมรื้อยัง” เซ็นบงต้องใช้มือข้างหนึ่งจับโต๊ะพยุงไว้ไม่ให้ล้มลงไปตายกับพื้น “ข้ารู้นะ...ว่าเจ้าคออ่อน”
“หึๆๆ... เจ้าสิ ไอ้ดอกไม้เน่า เจ้าน่ะเมาเละตุ้มเป๊ะแล้ว กลับบ้านจะนอนในมุ้งซะไป” จะว่าไปแล้วท่านเฮียวรินยังเสียงไม่ยานเลยนะเจ้าคะ สู้ๆเจ้าค่ะ คนเขียนฟิคอยู่ข้างคุณ (วะฮะฮ่า)
“ม่าย เจ้าแหละ...กลับไปแช่ช่องฟีซซะป๊าย” เซ็นบงตอกกลับเจ็บไม่แพ้กัน
“ข้าชนะเห็นๆ” เฮียวรินยิ้มอย่างมีชัย “อีกอย่าง...”
“เซ็นบง!!!” เสียงตะโกนเต็มกำลังดังเข้าจนอิฐในร้านสะเทือน ซาบิมารุเอามืออุดจมูกเพราะแพ้กลิ่นเหล้า โอ๊ย มันเหม็น... “นี่เจ้า...ไปทำอะไรมา ทำไมสภาพแบบนั้น”
“อย่างที่เห็น...ข้าแค่สั่งสอนมันเล็กๆน้อยๆ” เฮียวรินพูดตาลอยๆ “เจ้าเองก็รีบๆ...บอก...ให้....มัน...ยอมแพ้...ซะ” พูดจบเท่านั้นดาบน้ำแข็งก็หลอมละลายสลบคากองเหล้า “คร่อก...” ไม่น่าเลย (ส่ายหัวๆ) ท่านเฮียวริน
“ฮ่าๆๆ” เซ็นบงชี้ไปที่กองศพ เอ่อยังไม่ใช่ ไปที่คู่แข่งชั่วข้ามคืนผู้ไร้สติ “ข้าชนะต่างหาก” ก่อนจะช้อนตามองซาบิมารุ “ง่า...มาจูบที”
“บะ...บ้า” ซาบิสาวหน้าแดงถึงใบหู “ทะ...ท่านเบียคุยะให้มาตามกลับ” ริมฝีปากอวบอิ่มถูกเม้มเพี่อหวังจะซ่อนเร้นจากสายตาปรารถนาของชายหนุ่ม “รีบกลับๆไปซะทีสิ”
“ซาบิซัง” เซ็นบงอ้อนเสียงแผ่ว “จูบ”
“ไม่...กลับ” ซาบิมารุยื่นคำขาด “โว้ย ข้าแค่มาตามเจ้ากลับไปเท่านั้นเอง” เอากำไรอะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย
“ไม่จูบไม่กลับ”
“บ้า”
“ซาบิ”
“เจ้าดอกไม้เหี่ยว”
“ซาบิ”
“ไอ้บ้า...ค่ะ...ใครจะไปทำแบบนั้นลงกันฟะ”
“งื่อ” ทำไมมันเมาแล้วขี้อ้อนจังวะเนี่ย
“นี่”
“ซาบิซัง นะๆๆ แค่ครั้งเดียวก็ได้”
“...”
“ซาบิ เจ้าไม่รักข้าเหรอ” ใครเคยรักเจ้ามั่งฟะ... ข้าเคยบอกตอนไหน...
“ไม่” เสียงเฉียบขาดมาก
“...” ฟิ้ว... เสียงใบไม้พัดผ่าน เซ็นบงหน้าเจือลงทันที
“สร่างเมามั่งยังตอนนี้”
“ยัง”
“โว้ย รีบกลับได้แล้ว เดี๋ยวเจ้าหมาบ้านั่นก็เอ็ดข้าอีก” ได้ข่าวว่าเจ้านั่นที่ว่าเจ้านายเธอมิใช่รึ
“จูบ”
“ไม่!!!!!”
“งั้นไม่กลับ”
“โว้ยยยยยย... ไม่กลับก็ไม่ต้องกลับ อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนกับเฮียวรินไปเถอะ”
“เชิญเจ้าโดนเอ็ดไปคนเดียวละกันนะซาบิซัง” โอ้ว...ซาบิลืมไป...
เซ็นบงยิ้ม... ซาบิกลุ้ม...
“งั้นเรามาทำสนธิสัญญาร้านเหล้ากัน”
“ดะ...ได้”
“ถ้าเจ้าอายคนเยอะๆ” เซ็นบงแนบริมฝีปากมาใกล้กับใบหูหญิงสาว “ข้าจะจูบลาเจ้าที่หน้าบ้านก็ได้”
“แล้วมันต่างตรงไหนฟะ... ข้าก็ถูกจูบอยู่ดี”
“ชู่ว์ อย่าพูดเสียงดังสิ”
ไม่ต้องเตือนหรอกมั้ง...ทุกคนหันมามองแล้ว
“จูบเหรอ โชว์จูบๆๆๆๆๆๆ”
“วู้ววววว... โชว์จูบ เอาเลยๆๆๆ”
ยมทูตผู้คลั่งกระแสรักยิ่งกว่ากระแสเกาหลีมุงเข้ามาที่คู่รัก (?) ปิดทางออกซาบิน้อยเสียสิ้น
“ก็ได้ๆๆ เอาข้าออกไปจากที่นี่ทีเซ็นบง โว้ย!!!” จำต้องยอมรับสัญญาอย่างเสียมิได้ เพียงพริบตาเดียว ซาบิก็มาหยุดอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ทำไมมันเร็วจังวะ ยังไม่ได้เตรียมใจเลย ชิ
เซ็นบงยิ้มแป้น ซาบิเศร้า
เออๆ ก็ได้ฟะ...
“แค่จูบเดียวนะ”
“เห”
“หรือว่าจะไม่เอา”
“ก็ได้จ๊ะ”
ซาบิหลับตาปี๋ โอ้ว ไม่นะจูบอีกจูบที่ต้องโดนตาหื่นนี่ขโมยไป ตอนเมา!!! ริมฝีปากได้รูปกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ จนซาบิรับรู้ถึงลมหายใจที่ติดกลิ่นสุราเคล้ามานิดๆ ร่างหญิงสาวผงะถอยหลังแต่มือแกร่งกลับยึดไว้อย่างรู้ทัน ก่อนที่จะค่อยๆทาบริมฝีปากลงไปอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน
โว้ย... จูบเก่งจังวะ...
“เซ็นบง” เสียงหวายเอ่ยขึ้นอย่างงุนงงไม่แน่ใจ คุ้นๆเหมือนเคยได้ยินเมื่อชาติที่แล้ว ซาบิหันหน้าไปมองต้นเสียง เฮ้ย...ซวย...ซวยแล้ว...
“เฮ้ย ซาบิ...” และตามมาด้วยเสียงเจ้านายผมแดง ถึงตอนนี้ทั้งสองผละออกจากกันอย่างสมบูรณ์
“พวกเจ้าทำอะไรกันน่ะ”
“ปะ...ปะ...เปล่านะ”
“เซ็นบง” เร็นจิหรี่ตาลง ร่างซาบิมารุหายวับไป “เจ้าทำอะไรดาบของข้า”
“อะ...เอ่อ” เซ็นบงน้อยผู้เพิ่งจะเริ่มสร่างเมาเพิ่งตระหนักได้ว่า... “เอ๊ะ...ข้าทำอะไรไปเหรอครับ” หมัดหนักถูกประเคนใส่ใบหน้าไร้หน้ากาก “หะ...หัวหน้าเร็นจิ” สัมผัสได้ถึงคาวเลือดร้อนในปาก
“ไม่ยกโทษให้” เร็นจิพูดสั้นๆ “นั่นคือดาบของข้าเซ็นบง ต่อให้เจ้าจะเป็นดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในยุคนี้ก็ไม่มีสิทธิ์มากระทำการอุกอาจเยี่ยงนั้น”
“เร็นจิ” เบียคุยะต้องรีบแก้ต่างแทนดาบของตัวเอง “อภัยให้...” มือแกร่งรวบเอวอรชรขึ้นยกพาดบ่า
“ข้าจะลงโทษเจ้าแทนเบียคุยะ อย่าหวังว่าเจ้าจะได้ออกไปจากห้องของข้า”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น