ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ต่อเรื่องสั้นเจ้าค่ะ
ลูเคียนั่งดูทีวีไปเหลือบไปมองเร็นจิและเบียคุยะไปด้วย...สองตัว...เอ่อ...ในที่นี่คน...สองคนนี้ดูเหมือนคนทั่วๆไปก็จริง แต่ดันมีหูและหางติดตัวมาด้วย...ดูไปดูมาก็น่ารักแฮะ
“มีอะไรเหรอครับ เจ้านาย”เร็นจิถามขณะเขมือบไทยากิของโปรด
“ป่าวหรอก แค่ไม่ชินตาน่ะ”ลูเคียพูดยิ้มๆ หญิงสาวเหลือบไปมองนาฬิกาที่ผนังห้อง...
“ตายแล้ว ไปนอนกันเถอะเร็นจิ เบียคุยะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปทำงานสาย”
“ครับผม”เร็นจิตอบด้วยรอยยิ้มสดใส จนใครบางคน (?) หมั่นไส้จึงแอบเหยียบเท้าร่างสูงเสียทีหนึ่ง จนเร็นจิเสียหลักล้มหน้าคะมำ เบียคุยะลุกขึ้นยืนเต็มสัดส่วนก่อนเดินไปหาลูเคียที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่...
“เร็นจิสะดุดขาตัวเองล้มน่ะครับ เราไปนอนกันเถอะครับ”
“อ๊ะ...เหรอ เร็นจิ เป็นไรมั้ย”ลูเคียถามด้วยความเป็นห่วง เร็นจิค่อยๆยันกายลุกขึ้นช้าๆ ใบหน้าแดงก่ำ เพราะความเจ็บ + โกรธ
“นายหญิง ผมเจ็บอ่ะ”ร่างสูงพูดน้ำเสียงอ้อนๆ ในขณะที่เบียคุยะอ้าปากค้าง ไอ้หมานี่...มารยา
“เหรอ มานี่มาเดี๋ยวฉันช่วยนะ”ลูเคียพูดพลางเข้าไปประคองเจ้าหมาสำออยขึ้นมา ในขณะที่เบียคุยะยืนมองด้วยสายตาเคืองๆ
ลูเคียเดินนำเจ้าจอมจุ้นทั้งสองมาจนถึงที่นอน ซึ่ง...
“เดี๋ยวพวกนายนอนตรงนี้นะ ฉันปูที่ไว้ให้แล้ว”ทั้งสองมองที่นอนของตัวเองพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย...
“แล้วทำไมผมต้องนอนกับมันด้วยล่ะครับ”เร็นจิถามเสียงอ่อย
“แหม ปกติก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอจ๊ะ ราตรีสวัสดิ์นะ”ร่างเล็กพูด ก่อนปิดไฟและล้มตัวลงนอนโดยเร็ว เร็นจิและเบียคุยะหันมามองหน้ากัน...
“ชิ น่าเบื่อชะมัด”เร็นจิสบถ
“ฉันต่างหากที่ควรพูดคำนั้น”เบียคุยะสวนกลับด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ
“นี่คิดว่านายเป็นใครกันน่ะฮะ”
“จุ๊ๆ เดี๋ยวนายหญิงตื่น”เบียคุยะแกล้งจุ๊ปากก่อนล้มตัวลงนอน และเจ้าหมาน้อยก็ต้องนอนจนได้...แต่หลังจากแยกเขี้ยวใส่เบียคุยะแล้วน่ะนะ
“ฉันไปทำงานก่อนนะ อยู่บ้านเป็นเด็กดีล่ะ อ้อ อาหารอยู่ในตู้เย็นแล้วนะ”ลูเคียพูด ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
“โชคดีนะครับ”เร็นจิตะโกนไล่หลัง
“ขี้ประจบชะมัด”เสียงหวานบ่นเบาๆ
“อะไรนะ”
“ป่าว”เบียคุยะพูดก่อนเดินเชิดหน้าใส่เร็นจิเข้าบ้านไป...หนอย ไอ้แมวบ้า เร็นจิได้แต่ยืนเข่นเคี้ยวเขี้ยวฟันอยู่ตรงนั้นด้วยไม่รู้จะตอบโต้เจ้าแมวอวดดีนั่นยังไง...
“อ๊ะ! นั่นของฉันนะ”เบียคุยะร้องลั่นเพราะจู่ๆเจ้าหมาบ้าเร็นจิก็หยิบขนมจากมือเขาไปเฉยๆ
“อยากได้ก็มาเอาสิ”ร่างสูงพูด มือหนาชูขมนโมจิขึ้นเหนือหัว
“เจ้าหมาบ้า”
“ฮะๆๆ แน่จริงก็มาหยิบไปซี่”เร็นจิยังคงกวนบาทาไม่หยุด เบียคุยะมองร่างสูงตาเขียวปั๊ดก่อนกระโดดเข้าไปแย่งขนมในมือร่างสูง และ...
ผลั่ก! ร่างทั้งคู่ล้มลงบนโซฟาอย่างพอดิบพอดี...แบบนี้ก็เข้าทางไรเตอร์ เอ๊ย! สาวกเร็นเบียสิคะ
“อ๊ะ...”ร่างเล็กอุทาน ในหน้าหวานเกยอยู่กับแผ่นอกแกร่งเร็นจิยิ้มมุมปาก
“นี่นาย...อยากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เจ้าบ้า!” เบียคุยะตวาด ใบหน้าหวานขึ้นสีเรื่อ ก่อนคว้าขนมโมจิในมือของร่างสูงไปและรีบลุกโดยเร็ว เร็นจิค่อยๆลุกขึ้นนั่งช้าๆ นัยน์ตาสีแดงเพ่งมองร่างเล็กเบื้องหน้าด้วยสายตาครุ่นคิด... (แกเริ่มหื่นอีกแล้วอ่ะเร็นจิ)
เมื่อเวลาเย็นมาถึง...ร่างสูงของเร็นจิกำลังนอนเอกขเนกอย่างสบายอารมณ์บนโซฟา ในขณะที่เบียคุยะนั่งหน้างออยู่บนเก้าอี้อีกตัว...ไอ้หมาบ้า นั่นมันเก้าอี้ตัวโปรดของฉันนะ ร่างเล็กบ่นในใจ พร้อมส่งสายตาอาฆาตไปยังเจ้าหมาตัวแสบ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
พร้อมๆกับเสียงประตูนั้น ร่างบางของเจ้านายคนสวยก็ก้าวฉับเข้ามาในบ้านพร้อมหอบอาหารในมือ...หญิงสาวหันมายิ้มให้กับทั้งสองคน(ตัว)ครู่หนึ่งขณะวางของลงบนโต๊ะอาหาร
“ทำไมวันนี้กลับมาไวจังเลยล่ะครับ นายหญิง”เร็นจิถาม พลางเข้าไปอ้อนเจ้านาย ซึ่งลูเคียก็รีบดันหน้าทะเล้นของเจ้าหมาตัวดีออกไป
“เดี๋ยวฉันต้องไปอยู่เวรนะ อันนี้ข้าวเย็น อยู่บ้านเป็นเด็กดีนะจ๊ะ ไปและ”พูดจบก็ยกมือยีหัวเร็นจิเบาๆแบบที่เคยทำ พร้อมกับเดินไปลาเบียคุยะ ซึ่งชายหนุ่มก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ...จากนั้น ลูเคียก็เดินจากไป...
“หืมม์ น่ากินชะมัด”เร็นจิพูด พลางลงมือแกะอาหารกล่องของตัวเอง เบียคุยะมองเร็นจิด้วยสายตาเคืองเสียครู่แล้วจึงเริ่มลงมือกินอาหารของตน...
ด้วยหน้าที่หรือสัญชาตญาณของหมาที่ดีก็ไม่ทราบ เร็นจิชะเง้อคอมองหาร่างของเจ้าของอยู่คนเดียวในเวลา 4 ทุ่มของคืนนั้นจากหน้าต่างห้องนอน...ทว่าไม่ว่าจะชะเง้อคอยาวเท่าไหร่เจ้านายคนสวยก็ยังไม่กลับมา ต่างกับเบียคุยะที่ขึ้นไปนอนอ่านนิตยสารบนเตียงของลูเคียอย่างสบายใจเฉิบ
“นี่นายขึ้นมาบนนี้ทำไมเนี่ยฮะ”เร็นจิหันไปถามร่างบางข้างๆตน
“แล้วทำไมฉันจะขึ้นมาไม่ได้ นายยังขึ้นมาได้เลย”ร่างบางเถียง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ
“ชิ...นายหญิงคงไม่มาแล้วมั้ง นอนดีกว่า”พูดพลางเอื้อมมือไปปิดไฟ แล้วล้มตัวลงนอนตรงนั้นเสียเลย...ทำเอาเบียคุยะสะดุ้งตกใจจนแทบตกเตียง (เวอร์ไป)
“นี่นาย ทำอะไรของนายน่ะฮะ”ร่างเล็กตวาด ก่อนใช้มือดันร่างหนาๆของอีกฝ่ายไป...แต่เพราะเจ้าเร็นจิตัวหนักไปกระมัง ดันเท่าไหร่ๆก็ไม่เขยื้อน...เหมือนดันเขาพระสุเมรุอย่างไรอย่างนั้น
“เฮ้ยอะไรของนายเนี่ย จะดันฉันไปถึงไหนฮะ”เร็นจิโวยบ้าง
“ก็ทำไมนายต้องมานอนแผ่เต็มเตียงแบบนี้ด้วยล่ะ”ร่างบางเถียง เร็นจิยิ้มมุมปากก่อนค่อยๆยันกายลุกขึ้น
“อ้าว นี่ที่นอนเจ้านายฉันนี่นา ทำไมฉันจะนอนไม่ได้ล่ะ”เร็นจิย้อน แม้มันจะมืด แต่ด้วยสายตาที่แหลมคมของหมาและแมว มันสองตัวจึงมองเห็นกันอย่างถนัดตา... (รวมถึงคนเขียนด้วย)
“ก็...ลูเคียก็เจ้านายฉันเหมือนกันนะ ...ชิ ฉันไปนอนข้างล่างก็ได้”ร่างเล็กว่า ก่อนหันหลังกลับตั้งท่าจะลงไปนอนที่เดิม แต่อุ้งมือแข็งแรงข้างหนึ่งก็คว้าเอาที่เอวของร่างเล็กพร้อมๆกับดึงไปหาเจ้าของแขน
“นี่นาย... ทำอะไรน่ะฮะ”เบียคุยะโวยลั่น ก่อนพยายามสลัดหนวดปลาหมึกที่รัดรอบเอวอยู่
“นี่...นอนด้วยกันก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องลงไปข้างล่างเลย”เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ทำเอาเบียคุยะสะท้านวาบไปทั้งกาย...เร็นจิ...แกเริ่มหื่นอีกแล้วนะ (เร็น: ข้าว่าเจ้าต่างหาก)
“ไม่เอา”เบียคุยะตอบ ใบหน้าเริ่มร้อนวูบ
“ไม่เอาน่า ผมอุตส่าห์หวังดีนา” หวังดีกะตัวเองอ่ะดิ
“ไม่”พูดพลางร่างเล็กก็ออกแรงดึงตัวเองออกมาจากวงแขนของร่างสูงได้สำเร็จ และก็กลับที่ไปแทบจะทันที...
...เหนื่อยจัง...คำๆเดียวที่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวพยาบาลสาวที่นั่งเฝ้าเคาทน์เตอร์ตั้งแต่ 1 ทุ่มตอนนี้ลูเคียแทบอยากจะลาออกจากงานนี้เสียให้รู้แล้วรู้รอดเพื่อที่จะได้กลับไปนอนผึ่งพุงอยู่ที่บ้าน แล้วทำงานอย่างอื่นแทน...จะว่าไป...ยังมีเรื่องให้กลุ้มอยู่อีกเรื่อง อยู่ๆหมาและแมวสุดที่รักก็กลายเป็นคนไปได้...แถมหล่อซะด้วย คิดพลางหญิงสาวก็หัวเราะคิก พักหลังนี้รู้สึกดีขึ้นมาเยอะเลยแฮะที่มีหนุ่มหล่อสองคนคอยเอาใจ...ดีกว่า...คิดพลางหันไปมองทางห้องตรวจ ที่ซึ่งมีใครคนหนึ่งนั่งตรวจโรคอยู่...คุณหมอคุโรซากิ
คลีนิกว่างแล้ว...ลูเคียคิดพลางนั่งเอาคางเกยกับท่อนแขนแล้วหลังตาลง...
เหนื่อย
ง่วง
อยากนอน
อยากกลับบ้าน...
ระหว่างที่พักสายตาอยู่ตรงนั้นหญิงสาวก้ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อมีอะไรเย็นๆมาแตะที่ต้นแขน ลูเคียเงยหน้าขึ้นมาช้าๆแล้วก็ผมอิจิโกะยืนยิ้มหน้าเป็นอยู่
“เอ้า กินหน่อยสิ จะได้ไม่ง่วง”อิจิโกะพูดพลางยื่นกระป๋องโค้กไปให้
“ขอบใจ”
“พักนี้ดูเธอเครียดๆนะ”อิจิโกะเปรยขึ้น
“แล้วไง เกี่ยวอะไรกับนายด้วย”
“อ้าวนี่เธอ ลืมไปแล้วใช่มั้ยว่าใครทำงานเป็นเภสัชให้ฉันน่ะ”อิจิโกะเถียง พร้อมทำหน้าจริงจังสุดๆ
“งก”
“เออน่า แล้วนี่รู้มั้ย ไม่ใช่แค่เธอนะ พักนี้อิโนะอุเอะก็แปลกๆ”...โอริฮิเมะเหรอ...หรือว่า...
“ก็...ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอกนะ แค่เหนื่อยมากไปหน่อย”
“อ๋อเหรอ นึกว่าเป็นอะไร ยังไงก็ดูแลตัวเองหน่อยแล้วกันนะ”อิจิโกะพูดทิ้งท้ายไว้ ก่อนเดินหลับเข้าไปในห้องทำงาน ลูเคียมองตามด้วยสายตาฉงน เป็นห่วง...เหรอ? ลูเคียแอบยิ้มขณะมองตามร่างสูง
“กลับมาแล้วค่า”หญิงสาวพูดอย่างอ่อนแรง ภายในบ้านมืดมิด คงเป็ยเพราะเจ้าสองตัว (หรือคน) นั้นขึ้นนอนหมดแล้วแน่ๆ เสียงบันไดดังเอี๊ยดอ๊าดพร้อมกับร่างสูงของเร็นิที่เดินลงมา
“กลับมาแล้วเหรอครับ นายหญิง”ชายหนุ่มพูดพลางปิดปากหาว
“อย่ามาขวางทางสิ ไอ้หมาบ้านี่”เสียงเบียคุยะบ่นอุบ พร้อมๆกับมือบางที่ผลักหลังเร็นจิเบาๆ
“อ้าว ยังไม่หลับเหรอ”ลูเคียถามเสียงใส
“หลับไปแล้วครับ แต่ตื่นมาพอดี”เร็นจิตอบ ก่อนเข้าไปเสนอหน้า ถ้าเป็นปกติหมอนี่ต้องเข้าไปประจบแล้วล่ะ แต่ติดที่ว่าตอนนี้เป้นคนนี่สิ
“เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนนะ พวกนายไปนอนกันก่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมรอได้”ลูเคียยกมือขึ้นยีหัวเร็นจิเบาๆเหมือนเดิมก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“ขี้ประจบ”เสียงหวานรำพึงเบาๆ แต่ก็เจตนาให้ดังพอที่คนตัวโตกว่าจะได้ยิน
“หืมม์ แล้วมันหนังส่วนไหนของนายล่ะ”เร็นจิสวนกลับ พร้อมรอยยิ้มมีชัย
“น่าหมั่นไส้”เบียคุยะพูด ก่อนเดินขึ้นบ้านไปนอน ส่วนเร็นจิก็ยังคงทำหน้าที่หมาที่ดีต่อไป...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น