ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ยังเบี้ยวอยู่เจ้าค่ะ ลงตอนที่ writer อีกคนเขียนไว้ให้ก่อนก็ละกัน เรื่องสั้นๆค่ะ
นี่มัน…ฝนตก?
สิ่งมีชีวิตที่เรียกกันว่า “หมา” กระดิกหางไปมาอย่างเบื่อหน่าย หน้าฝนมันช่างน่าเบื่อ มีแต่เสียงฟ้าฝ่า ฟ้าร้อง ไม่ก็เสียงน้ำหยด เจ้าหมาน้อย (?)ขนสีน้ำตาลเอาคางมาเกยกับพื้นอย่างเซ็งๆ ประตูหน้าบ้านเปิดออกพร้อมๆกับร่างของใครคนหนึ่งที่เดินเข้ามา เร็นจิกระดิกหางอย่างแสนดีใจ เจ้านายคนสวยของเขากลับมาแล้ว
“ว่าไงเร็นจิ”ลูเคียพูดพลางเดินเข้ามาเกาคางเจ้าหมาตัว (ไม่) น้อยที่เริ่มออกอาการประจบประแจงเกินจำเป็น เร็นจิหยุดอาการประจบเจ้านายเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นบางสิ่งที่เจ้านายคนสวยอุ้มอยู่ แมวตัวน้อยสีขาวบริสุทธิ์...
“โฮ่งๆๆๆๆ แฮ่”ร่างใหญ่กระโจนเข้าหาสัตว์ตัวเล็กในอ้อมแขนลูเคีย แต่หญิงสาวหลบฉากได้ทันเสียก่อน
“เร็นจิ หยุดนะ ไม่เอา”เร็นจิชะงักเมื่อโดนตวาด ดวงตาสีทับทิมจ้องมองแมวน้อยสีขาวด้วยสายตาดุดัน ฝ่ายเจ้าแมวน้อยก็จ้องกลับด้วยสายตาเย็นชาราวกับว่าไม่สนใจ...
“เร็นจิ อย่าเห่าเสียงดังสิ”ลูเคียพยายามพูดปลอบเจ้าหมาน้อย
“แฮ่~~~~”เสียงคำรามจากลำคออวบใหญ่ เจ้าแมวน้อยในอ้อมแขนร่างเล็กเชิดหน้าไปอีกทาง
“เร็นจิๆ พอก่อนนะ โอ๋ๆๆๆ เข้าบ้านนะจ๊ะ”ลูเคียพูดพลางจับปลอกคอเจ้าหมาพันธุ์อะไรสักอย่างบนโลกอีกใบ (?) เข้าบ้าน
“ก็อย่างที่บอกนะ ฉันไปเจอเจ้าตัวน้อยนี่โดนวางทิ้งอยู่หน้าปากซอยน่ะ มันน่าสงสารเลยเก็บมาเลี้ยง”ลูเคียพยายามอธิบายถึงความจำเป็นให้เจ้าหมาจอมหวงก้างฟัง แต่ท่าทางโกรธเคืองของเร็นจิก็ไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย ดวงตาสีทับทิมแวววาวยังคงจ้องเจ้าแมวสีขาวด้วยแววอาฆาต
“โอ๋ๆๆๆ เร็นจิอย่าโกรธสิ น้าๆๆๆๆ”ร่างบางพูดก่อนเข้าไปลูบหัวเจ้าหมาขนสีน้ำตาลออกแดงเบาๆ สีหน้าของเร็นจิดูจะดีขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่วายมองเจ้านายด้วยดวงตาเหมือนกับจะหึง
“ว่าแต่ว่า ยังไม่ได้ตั้งชื่อเลยแฮะ ชื่ออะไรดีน้า”ลูเคียพูดออกมาลอยๆ เร็นจิส่งเสียงครางฮึมฮัมในลำคออย่างขัดใจ
“ชื่อเบียคุยะดีมั้ย ขาวปลอดไปทั้งตัวแบบนี้”
“ฮึ่มมมม” (เอาไงก็เอาเหอะ) ลูเคียหัวเราะคิกก่อนเอื้อมมือไปยีหัวเร็นจิเบาๆ ราวกับเข้าใจภาษาของมัน
“เมี้ยว”เจ้าเหมียว เบียคุยะ ส่งเสียงอ้อนเบาๆ ก่อนเอาศีรษะเล็กๆเข้ามาถูก็หน้าท้องของลูเคียเบาๆ อากัปกิริยานั้นช่างดูน่ารักน่าชังนักในสายตาของหญิงสาว ขณะเดียวก็ก็ดูน่าหมั่นไส้ในสายตาของหมาบางตัว
“แง่งงงงงงง”เร็นจิเริ่มแยกเขี้ยว
“จุ๊ๆๆ เร็นจิ”ลูเคียหันไปปราม ด้วยความที่กลัวว่าเจ้าเหมียวตัวน้อยจะแย่งคะแนนพิศวาทไป เร็นจิจึงหยุดคำรามโดยเร็ว พร้อมๆกับเอาคางไปเกยกับตักของลูเคียเหมือนจะอ้อน
“แหมๆๆ ขี้อ้อนจังเลยนะ”หญิงสาวพูดปนหัวเราะ ในขณะที่มือหนึ่งลูบศีรษะของเจ้าหมาตัวใหญ่และอีกมือหนึ่งเกาคางเจ้าแมวสีขาว และลูเคียก็ไม่ทันสังเกตว่า มีกระแสไฟฟ้าสัก 666,666 โวลต์ระหว่างเจ้าสัตว์สองชนิดนั้น...
เป็นปกติในตอนเช้าที่หญิงสาวนามสกุลคุจิกิจะพาหมาตัวโปรดไปเดินเล่น เพียงแต่คราวนี้มีเจ้าแมวน้อยตัวหนึ่งเพิ่มมาด้วย ทั้งหมาทั้งแมววิ่งเหยาะๆตามเจ้านายไปเหมือนว่าง่าย แต่จริงๆแล้วมันคือการแย่งกันประจบเจ้านายคนสวยต่างหาก...
เร็นจิ : แกไอ้แมวบ้า อย่ามายุ่งกับเจ้านายฉันนะโว้ย
เบียคุยะ : นายนั่นแหล่ะ ไอ้หมาตกกระป๋อง
เร็นจิ : แกนั่นแหล่ะ มาทางไหนไปทางนั้นเลยไป๊
เบียคุยะ : ไม่ไป เจ้านายเขาเก็บฉันมาเองก็แปลว่าเขารักฉัน
เร็นจิ : เจ้านายรักฉันมากกว่า
เบียคุยะ : ฉันต่างหาก เจ้าหมาขี้เรื้อน
เร็นจิ : ไอ้แมวบ้า
“กรรรรรร”เร็นจิหยุดวิ่งพร้อมๆกับส่งเสียงคำราม เบียคุยะหยุดเช่นกัน แต่แทนที่จะทำท่าทางตอบโต้ ร่างเล็กกลับทำหูลู่หางตก พร้อมๆกับเดินถอยหลังช้าๆ ท่าทางเหมือนแมวน้อยน่าสงสารที่กำลังโดนหมาอันธพาลรังแก
“เร็นจิ ไม่เอานะ หยุดๆๆ เห็นมั้ย เบียคุงกลัวจะแย่แล้วนะ”ลูเคียหันมาดุ เร็นจิหูลู่ไปทันที พร้อมๆกันก็จ้องเบียคุยะตาเขียวปั๊ด
“แฮ่~~~”
“เร็นจิ”ลูเคียตวาด ทำเอาเจ้าตัวโตคอตก ในขณะที่เบียคุยะเข้าไปคลอเคลียเจ้านายสาว
เบียคุยะ : ไงล่ะ หงอยเลยล่ะสิ
เร็นจิ : หุบปากไปเลยไอ้แมวนรก
เจ้าแมวน้อยแลบลิ้นใส่เจ้าหมาตัวโต โดยที่ลูเคียไม่เห็น แต่เร็นจิกลับทำคอตกหนักกว่าเดิม
“อ๊ะ โอ๋ๆๆๆ เร็นจิ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตวาดนะ โอ๋ๆๆ”ลูเคียเห็นหมาตัวโปรดหงอยก็เกิดอาการสงสาร ร่างเล็กเดินไปปลอบใจเร็นจิทันที...
“อ้าวลูเคียเองเหรอ”เสียงคุ้นหูดังขึ้น และทันทีที่เร็นจิได้ยินเสียงนั้นก็เลิกเล่นบทหมาน่าสงสารต่อ ร่างใหญ่กระโจนเข้าหาเจ้าของเสียงทันที
“เฮ้ยยยยย!!!!” หนุ่มผมส้มตกใจแทบสิ้นสติ รู้ตัวอีกทีร่างใหญ่ที่ปกคลุมด้วยขนสีน้ำตาลก็กระโจนเข้าใส่ อิจิโกะเสียหลักล้มผลั่กก้นกระแทกพื้นโดยมีหมาตัวโปรดของลูเคียยืนคร่อมทับอยู่บนอก
“ฮะๆๆๆ เป็นไงบ้างล่ะเจ้าเซ่อ มานี่มาเร็นจิ เก่งมากจ๊ะเก่งมาก”เจ้าหมาตัวใหญ่วิ่งกระดิกหางเข้าไปหาเจ้าของ พร้อมๆกับหันไปมองเจ้าเหมียวคู่แข่งอย่างมีชัย
เร็นจิ : หึๆ ยังไงๆฉันก็มาก่อน ไม่มีทางแพ้แมวอย่างแกแน่
เบียคุยะ : ชิ เจ้าเหมียวสบถ ก่อนเชิดหน้าไปอีกทาง
“โอย คราวหลังหัดดูแลหมาของเธอบ้างสิ”อิจิโกะบ่นพำขณะลุกขึ้นปัดฝุ่นตามร่างกาย
“ก็ช่วยไม่ได้ นายอยากเซ่อเองทำไม”
เบียคุยะ : นี่นาย ไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร
เร็นจิ : เป็นไอ้บ้าข้างบ้านที่ชอบมายุ่งกับเจ้านายของฉัน
เบียคุยะ : แล้วเจ้านายชอบมันมั้ย
เร็นจิ : ไม่หรอก เจ้านายของฉันไม่มีทางชอบไอ้หน้าปลากระโห้นั่นแน่ๆ
(อิจิ: เฮ้ย หน้าฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ /คาริน: ไม่หรอกค่ะ หนูแค่ล้อเล่น จริงๆแล้วอิจิคุงน่ารักน้า /อิจิ: นั่นมันของตาย พระเอกอย่างฉันมันต้องน่ารักอยู่แล้ว /คาริน: น้อยกว่าเร็นจิที่รักของข้าก็แล้วกัน /อิจิ: เฮ้ย)
กลับมาที่เก่า...
เบียคุยะ : แล้ว...ทำไมถึงดูสนิทกันแบบนั้นล่ะ
เร็นจิ : ก็เพราะ...ก็เพราะไอ้บ้านั่นมันตามตื๊อเจ้านายน่ะสิ ฉันถึงต้องคอยกันไง
“จริงสิ จะว่าไป...กลับบ้านด้วยกันมั้ย”อิจิโกะถาม ลูเคียทำหน้าครุ่นคิด
“อืม...ไม่ดีกว่า”
“อ้าว”อิจิโกะอุทาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง...ในขณะที่ไอ้ตัวแสบทั้งสองหูตั้ง ลืมเรื่องทะเลาะกันไปชั่วขณะ
“แหมๆ อย่าทำหน้าละห้อยเหมือนหมาสิ ไปก็ได้” หา!!!!!!! ทั้งคู่อุทานพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย แต่มีหรือที่ความคิดของสัตว์มันจะส่งไปถึงมนุษย์
“ไปกันเถอะ ไปกันได้แล้วเร็นจิ เบียคุยะ”ร่างบางส่งเสียงเตือนเร็นจิกับเบียคุยะที่นั่งข้างๆกัน ทั้งสองตัวลุกขึ้นช้าๆก่อนเดินตามเจ้านายไป...โดยไม่ลืนส่งสายตาอาฆาตไปให้อิจิโกะที่เดินหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี
“อ้าวเฮ้ยอิจิโกะ บ้านแกอยู่นี่ไม่ใช่เรอะ”เสียงแปดหลอดของคุณอิชชินตะโกนลั่นข้ามรั่ว ผู้เป็นลูกหันไปมองหน้า ‘ตาหนวด’ ของเขาอย่างเซ็งๆ
“เพราะมีพ่อแบบนี้น่ะแหล่ะถึงไม่อยากกลับน่ะ ไม่รู้แม่แต่งมาด้วยได้ไง”ลูกชายตอบกลับอย่างเย็นชา แต่นั่นยิ่งทำให้ความโกรธของนายอิชชินพุ่งปรี๊ดมากกว่าเดิม
“หนวกหู ยังไงๆพ่อก็อยู่กับแม่ของแกมาจนมีแกแล้วก็น้องละกันวะ ไม่ได้ขึ้นคานเหมือนบางคนหรอก”
“เฮ้ยป๋า แบบนี้แช่งกันใช่มั้ยหา”อิจิดกะหันไปเถียงทันควัน
“ป๊าว ใครอยากรับก็รับไป”
“ฮึ่ม เล่นงี้เหรอ ได้”อิจิโกะจ้องหน้าพ่ออย่างแค้นๆ ร่างสูงสูดล้มหายใจลึกๆก่อนตะโกนว่า “แม่คร้าบบบ ป๋าแกล้งผมอ๊ะ ป๋าไม่ยอมให้ผมเข้าบ้านนนนน”...ร้องหาแม่เป็นเด็กสามขวบไปได้ จะสามสิบอยู่แล้วนะนั่น ทั้งเร็นจิและเบียคุยะคิด ก่อนถอนหายใจออกมาพร้อมๆกัน ...แล้วจากนั้นคุณนายคุโรซากิก็ออกมาไกล่เกลี่ยเรื่องของครอบครัว พร้อมทั้งพาตัวลูกชายกลับบ้านไปด้วย
“ลูเคียจางงงงง”เสียงแปดหลอดของใครบางคนดังอยู่หน้าบ้าน ลูเคียปิดหนังสือนิตยสารในมือก่อนเดินออกไปเปิดประตู ร่างโปร่งบางผมสีน้ำตาลออกส้มเดินเข้ามาพร้อมหอบของในมือ
“อะไรน่ะ อิโนะอุเอะ”
“อ๋อ อาหารสัตว์เลี้ยงน่ะ นี่ของเบียคุงและนี่ของเร็นคุง”เธอพูดพร้อมยืนหอบของในมือให้
“ไปเอามาจากไหนน่ะ”
“อ๋อ คุณมายูริเอามาให้กริมคุงที่บ้านน่ะ แล้วมันแบบว่า เยอะไปหน่อย” (ป.ล.กริมคุงคือแมวพันธุ์หนึ่งที่โอริฮิเมะเลี้ยงไว้ หน้าตาดุร้ายอย่างกับเสือ...แต่แปลกตรงที่ขนสีฟ้าเนี่ยสิ)
“เอ่อ...แน่ใจนะว่าหมากับแมวของฉันจะไม่ตาย”ลูเคียถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“แหม กริมคุงกินแล้วยังไม่เป็นเป็นไรเลย อิๆ”...หมาเธอมันเหมือนหมาทั่วไปรึไงล่ะ ลูเคียคิด แต่ก็รับอาหารมาหน้าตาเฉย
“เอ้านี่ กินซะนะ”หญิงสาวพูดขณะเทอาหารเม็ดลงในชามของสัตว์เลี้ยงทั้งสอง เบียคุยะดมๆเหนืออาหารเม็ดของตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆลงมือกินช้าๆ ซึ่งอีกฝั่งเป็นเร็นจิที่เขมือบอาหารลงกระเพาะไปแล้วกว่าครึ่ง
“อ๊ะ ตายจริง ทอดปลาไว้นี่นา เดี๋ยวฉันมานะ”ร่างเล็กพูดก่อนเดินเข้าครัวไป
เร็นจิ : กินช้าชะมัด ทำตัวเป็นแมวไฮโซไปได้
เบียคุยะ : แล้วนายล่ะ กินอย่างกับหมาข้างถนนอดโซงั้นแหล่ะ
เร็นจิ : แบบนี้เขาเรียกenjoy eatingเฟ้ย
เบียคุยะ : ตะกละล่ะไม่ว่า
เร็นจิ : แกล่ะไอ้...อุ๊บแค่กๆๆ
เบียคุยะ : เฮ้อ พูดไม่ทันขาดคำ ติดคอ...อุ๊บ แค่กๆๆ นี่มัน แค่ก อะไรเนี่ย
เร็นจิ : ไม่รู้เฟ้ย
...ตู้ม! เสียงระเบิดดังสนั่นไปถึงในห้องครัว ลูเคียที่จัดโต๊ะกับข้าวอยู่รีบวางมือจากภาชนะในมือแล้ววิ่งออกไปหน้าบ้านทันที
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย เร็นจิ....เระ....กรี๊ดดด พวกนายเป็นใครน่ะ”หญิงสาวอุทานเสียงหลง ที่เดิมที่ควรมีเจ้าหมาร่างยักษ์กับแมวน้อยสีขาวปลอดกลับกลายเป็นหนุ่มผมแดงคนหนึ่งและชายหนุ่มผมดำอีกคนที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่
“อุ๊บ! บ้าเอ๊ย นี่แกทำอะไรของแกฮะ ไอ้แมวบ้าเอ๊ย”หนุ่มผมแดงที่ยันตัวขึ้นนั่งได้หันไปว่าชายหนุ่มอีกคนที่มองกลับด้วยสายตาเคืองๆ
“แกนั่นแล่ะไอ้หมาเวร”
“พวกนาย...พวกนายเป็นใครเนี่ย”ลูเคียพูดเป็นครั้งที่สอง
“อ๊ะ เจ้านาย”ชายผมแดงวิ่งเข้าไปหา แต่ลูเคียกลับถอยห่างจากเขา
“อย่าเข้ามานะ”...หงิง...เสียงครางอย่างน้อยใจดังขึ้น หูสุนัขบนหัวของเขาลู่ลงอย่างหดหู่...และลูเคียก็เริ่มสังเกตุเห็นทั้งหูและหางบนตัวของทั้งคู่
“เอ๊ะ นี่...อะไรน่ะ”ลูเคียอุทาน
“แงเจ้านาย จำผมไม่ได้เหรอครับ ผมเร็นจิไง”
“อ๊ะ... เร็นจิ...เหรอ”สิ่งที่เห็นตอนนี้มันยากจะทำใจยอมรับ จู่ๆหมาและแมวที่แสนน่ารักกลายเป็นหนุ่มหล่อได้ไงก็ไม่รู้...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น