[Fic bleach : renbya] ignorance ระหว่างเจ้ากับข้า [yaoi]

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

เร็นจิ...   ทำไมเจ้าถึงจากข้าไป...เจ้ารังเกียจข้าแล้วใช่ไหม

 

เร็นจิ...   ได้โปรด...หันกลับมามองข้าอีกครั้ง   ให้ข้าได้ชดใช้ความผิดที่เคยทิ้งเจ้าไว้

 

เร็นจิ...   ข้าขอโทษ   ที่ข้าเห็นแก่ตัวตลอดเวลาที่ได้อยู่กับเจ้า...ข้าขอโทษ...ขอโทษสำหรับทุกอย่าง

 

เร็นจิ...   ได้โปรด...หันกลับมาหาข้าอีกสักครั้ง   อย่างน้อย...ให้ข้าได้มีโอกาส...พูดว่ารักเจ้า...ก่อนที่เจ้าจะหายไปจากข้าชั่วนิรันดร

 

“หัวหน้า”   เสียงเรียกจากรองหัวหน้าคนใหม่ทำให้เบียคุยะหลุดออกจากภวังค์   คาริน...ยมทูตสาวที่ถูกเรียกกลับมาจากการประจำการที่โลกมนุษย์   เด็กสาวผมสีดำสนิทและดวงตาดำเหมือนรติกาล   มือสีคล้ำกำลังยกถาดน้ำชามาให้เขา   “คุจิกิ”

“ขอบใจ”   เบียคุยะมองถาดที่ถูกวางลงบนโต๊ะไม้   ก่อนที่จะมองร่างผอมสูงของรองหัวหน้าตนเดินลิ่วออกไป

 

ป่านนี้...เจ้าจะทำอะไรอยู่นะ...เร็นจิ...

 

เจ้าจะรู้ไหมว่า...ข้าคิดถึงเจ้า...

 

“หัวหน้าเหม่ออีกแล้วนะคะ”   คารินยกขวดหมึกอันใหม่มาให้   “ท่านสั่งให้ข้าไปเอาใช่ไหมคะ”   เบียคุยะขมวดคิ้วมอง

 

...เขาสั่งเหรอ...

 

“...ใช่”   เบียคุยะรับคำเบาๆแต่รองหัวหน้าของเขากลับส่ายหน้างุด

“ท่านไม่ได้สั่งให้ข้าไปเอาเสียหน่อย”   คารินเก็บขวดหมึกลงไปแล้วยืนขมวดคิ้วมองเขา   “ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”

 

ไม่เป็นตรงไหน...เขา...คิดถึง...ใครบางคน...เจียนจะคลั่งอยู่แล้ว...

 

“ท่านคิดถึงท่านเร็นจิอยู่เหรอเจ้าคะ”   คารินนั่งคุกเข่าอยู่อีกฟากของโต๊ะทำงาน   สายตาสีรติกาลทอดมองออกไปนอกระเบียง   “ก็ท่านผู้นั้นน่ะ   อบอุ่นออกนะเจ้าคะ”   ก่อนจะหันมายิ้มเศร้ากับเขา   “พอท่านเร็นจิหายไปซักคน   โลกนี้มันก็ดูเหมือนจะหยุดหมุนไปเสียดื้อๆเลยนะคะ   ท่านเบียคุยะเองก็คิดเหมือนกันใช่ไหมคะ”

“...ไม่”   เบียคุยะตอบแผ่วเบา

“โกหกไม่ดีนะคะ”   คารินอมยิ้มอย่างรู้ทัน

“เจ้าไม่ได้มีหน้าที่มาต่อล้อต่อเถียงกับหัวหน้า”   เบียคุยะเสตามองเอกสารงานที่เหลือ   “กลับไปทำงานของเจ้าไป”

“ว้า...   โดนไล่แล้ว   แย่จังเลย”   คารินเดินไปหยุดหน้าประตูแต่ก็หันกลับมายิ้มให้เจ้าของห้อง   “เอ่อ...ท่านเบียคุยะ   มันไม่ผิดหรอกนะถ้าท่านจะทำตามความรู้สึกตัวเองบ้าง   อย่างน้อยก็นานๆครั้งนะคะ”   เด็กสาวยักไหล่  

“ถ้าเกิดว่าท่านคิดถึงใคร   แล้วทำไมท่านต้องมานั่งเหงาทรมานอยู่คนเดียวด้วยละคะ”   แล้วก็ยักไหล่อีกที   “ก็แค่พูดนะ”

 

...รองหัวหน้า...เวร...อีกคน...

ประตูถูกดึงปิดลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจเหนื่อยล้าของรองหัวหน้าคนใหม่   เสียงบ่นพึมพำคิดถึงเร็นจิดังมาไม่ขาดสาย   ไม่ใช่ว่าแค่เด็กสาวคนเดียวที่บ่นไม่ขาดปาก   เชื้อคิดถึงรองหัวหน้าคนเก่าแพร่ไปทั่วทั้งหน่วยหก

 

แน่นอนเพราะเร็นจิเป็นมากกว่ารองหัวหน้าธรรมดา   เขาเป็นเหมือนกับบุคคลตัวอย่างของคนในหน่วยหกหลายคน   ดอกสึบากิ...อุดมคติอันสูงส่ง   ไม่มีใครในหน่วยเหมาะกับมันมากกว่าหนุ่มผมแดงคนนั้นอีกแล้ว

ไม่แม้แต่เขา...

และตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้าเด็กนั่นจะทำความฝันในอุดมคติสำเร็จไปแล้วเสียด้วย   มันคงดีไม่น้อยถ้าความฝันของเจ้า...ไม่ใช่การเดินหนีไปจากข้า...

 

“ข้า...ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง”   วันนั้นเจ้าพูดคำนี้กับข้า   เจ้าจำได้ไหม...เร็นจิ    “ต่อไปนี้ข้าต้องเป็นยมทูตในฐานะของหัวหน้าหน่วยห้า”   แล้วคำพูดต่อไปของเจ้า...ข้ายังจำได้ดี...

“ข้าขอบคุณ...ท่านเบียคุยะ...สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา”

 

เร็นจิ...ที่เจ้าพูดแบบนั้น...เพราะเจ้าจะไปจากข้าอย่างถาวรอย่างนั้นเหรอ...