อาริกาโตะ...ที่(ได้)เป็น"แวมไพร์"

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : เมื่อมิเชล(ต้องการ)มีเพื่อน!!

บทที่ 1 : เมื่อมิเชล(ต้องการ)มีเพื่อน!!

                “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ มิเชล... ชิออง มิเชลค่ะ ต่อจากนี้ขอฝากตัวด้วยค่ะ”

            “...”

            “ไม่สิๆๆๆ มันต้อง สวัสดีจ้า ขอฝากตัวด้วย มิเชลจ้า” อ๊ากกกกกก นี่ก็ลั้ลลาเกิดไป ไม่เป็นตัวเองเลย

อ๊ากกกกกกก ตอนนี้เค้าเครียดมากเลยตะเอง ทำไมนะ ทำไม แค่คิดประโยคแนะนำตัวที่ทำให้คนอื่นประทับใจมันยากขนาดเน้!!

อย่างงค่ะทุกคน ว่าฉันพูดกับใครอยู่ ตอนนี้ฉันพูดคนเดียวค่ะ ฮือออออออ จริงๆแล้ว ฉันเป็นคนที่มีนิสัยขัดกับรูปร่างละออร่าภายนอกอย่างมากเลยค่ะ แม้ภายนอกฉันจะดูมีรัศมีน่ากลัว ร่างสูงเพรียวดูเชิดและสง่า แต่ภายในมันไม่ช่ายยยยยยยย Y^Y ฉันเป็นคนขี้อาย ถึงขั้นโคม่า ที่ดูกล้า ดูหยิ่ง(ในตอนเช้า)เพราะอยู่ในสายตาพี่ชายอยู่ แต่เมื่อพ้น ประตูอาคารเรียนเข่ามาปุ๊ป ฉันก็ตุ๊ดแตกทันที เอ๊ะ ไม่สิ จะตุ๊ดแตกได้ไงฉันไม่ใช่กระเทย เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันสติแตกเรียบร้อยแล้ว ฉันเดิมพึมพัมประโยคแนะนำตัวกับตัวเอง จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ต่างมองฉันอย่างขยาด ตอนนี้รอบๆตัวฉันเริ่มมีควันพิษปกคุมเสียแล้ว

“อ๊ากกกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้วววว เครียดเฟ้ยยยยย!!”ในที่สุดฉันก็เก็บเอาไว้ไม่ไหว ตะโกนออกมาที่สุด ให้ตายเถอะ พระเจ้า ฉันนึกว่ามาเรียนที่ใหม่ จะทำให้ฉันได้มีเพื่อนดีๆ และกลายเป็นคนปกติสักที แต่มันกลับกลายเป็นแบบนี้ ฮืออออออ แม่จ๋าหนูเครียดดดดด ฝุดๆ ไม่เป็นไรๆๆ เริ่มใหม่ๆ เราคิดใหม่ทำใหม่ตอนนี้ยังไม่สาย ใช่ๆๆๆ ยังไม่สาย ฮ่าๆๆ

“เอ่อออ “

“อะไร! ฉันเครียดอยู่อย่ามายุ่ง”  น่านนนนนน ยังไม่ทันพ้น สามสิบวิ ฉันก็ตะคอกใส่หน้าหญิงสาวที่เดินเข้ามาหาซะแล้วววว โอ๊ยยยยย จะมีเพื่อนไหมเนี่ยฉัน เชื่อไหมค่ะทุกคนตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยมีเพื่อนที่คบกับฉันเกิดสามวันเลย

โฮกกกกกกกก ชีวิตน้อยๆ ของฉันนน ช่างน่าเศร้าไร้เยี่ยงนี้ พระแม่มารีเจ้าค๊า ใยจึงรังแกลูกน้อยได้ถึงเพียงนี้

“อะ เอ่อ คืออออ ฉันชื่อจิรุ ยินดีที่ได้รู้จักคับ”

“ฮ๊ะ!!” ฉันเงยหน้ามองหล่อนทันที สาวน้อยร่างบางสูงเท่าฉัน ผมสีฟ้าซอยสั้นบ่ะบ่า ดาวตากลมโตสีฟ้ามองสบมาอย่างสงสัย ผิวขาวเนียน ใบหน้าเนียนใสสีชมพู่ระเรื่อ พูดครับใส่ฉัน  ฉันจึงค่อยๆ ไล่สายตาลงมาที่เครื่องแต่งกายของหล่อนก็เลยถึงบางอ้อ

ให้ตายเถอะ หมอนี่มันผู้ชาย!! นายหน้าหวานนนน มว๊ากกกกกกก ถ้าไม่ได้มองข้างล่าง เอ่อ ฉันหมายถึง เครื่องแต่งกาย ก็ไม่รู้เลยว่าเขาเป็นผู้ชาย โอ้ พระแม่ โลกนี้ยังมีอะไรอิกเยอะ ที่ลูกยังไม่รู้สินะ

“เอ่อออ เธอชื่อไรล่ะ”เธอส่งยิ้มมาให้ฉันอย่างน่ารัก

“มะ...มิเชล ชิออง มิเชล” โอ๊ยยยย ฉันละลาย หมอนี่น่ารักเกินไปแล้ววว >/////<

“คับ มิเชล อยู่เกรดสิบ ใช่ไหมคับ เหมือนจิรุเลย จิรุก็อยู่เกรดสิบ มิเชลอยู่ห้องไหนหรอคับ จิรุอยู่ห้อง A จิรุตื่นเต้นมากเลยนะ ฮ่าๆๆๆ”เอ่อออ ฉันรู้ว่านายตื่นเต้น แต่นายก็พูดมากไปนะบางทีอ่ะ

“เอ่อออ จ้า เกรดสิบ ห้อง F  จ้ะ”เฮ้อ ฉันล่ะไม่อยากจะพูดเลยเรียนเลย สมองฉันนะ เข้าขั้นโง่มากเลยนะ เฮ้อออ ผิดกับพี่ชายที่เป็นท๊อปของสายชั้นตลอด แต่เห็นฉันอย่างเนี่ย ฉันเทพกีฬามากเลยนะ ฉันเล่นกีฬาเป็นทุกอย่างเลยล่ะ อิอิ ฉันล่ะไม่อยากจะบอก แถมยังเล่นเก่งมากทุกอย่างด้วย โฮะๆๆๆๆๆ เนี่ยล่ะ ด้านดีของฉัน โฮะๆๆ

“อ่า มิเชลอยู่ห้องเดียวกับซิ่นเจี๋ยเลย^[]^”หล่อน เอ้ย เขาทำท่าคิด(น่ารัก><) ก่อนจะบอกว่าฉันเอยุ่ห้องเดียวกะคนที่ชื่อซิ่นเจี๋ย

ซิ่นเจี๋ยหรอ คิดถึงจังนร๊า เมื่อก่อนฉันก็มีเพื่อนสนิทมากชื่อนี้นะ แต่เพื่อนของจิรุคงแค่คนชื่อซ้ำ

“จ้า แล้วมันใครล่ะน่ะ”

“อ่ออออ เขาเป็นเพื่อนจิรุเอง ชื่อซิ่นเจี๋ยหมอนั้นก็อยู่ห้อง บ๊วยน่ะ”เอ่อออ อย่าย้ำได้ไหมพ่อคุณ เรียกห้อง F ก็ได้ ฉันไม่ว่าหรอก

“อ่า แล้ว”แล้วไงล่ะ จะมาบอกฉันทำไม ฉันมองหน้าเขาอย่างสงสัย ฉันสงสัยตั้งแต่นายเดินเข้ามาทักในขณะที่ทุกคนหนีออกจากรัศมีมาคุของฉันแล้วล่ะ

“ไม่มีไรหรอก เดียวจิรุพาไปหาซิ่นเอง”ว่า แล้ววเธอเอ้ย! เขาก็มาจับมือฉันและพาเดินไป

“ซิ่นจังงงงงงงงงงงงงงง”เสียงใสของจิรุตะโกนอยู่หน้าประตูห้องเรียนของฉันก่อนที่จะผลักเข้าไป

“หืมมมมมมมมมมม”เสียงขานรับดังมาจากชายผมสีเหลืองที่มีสีส้มแซมๆปลาย ที่นอนฟุปอยู่กับโต๊ะ ใบหน้านิ่งเงยขึ้นมาอย่างงัวเงีย และทันทีที่ฉันเหนหน้าของคนที่หลับอยู่ฉันก็

“อะ...ใอ่ซิ่นนนนนนนนนน!!!!”

“เฮ้ย!! ยัยแม่มด” ใบหน้าหล่อเหลาเหวอไปทันทีที่เห็นฉัน
         แต่ว่านะ...
         มุงเรียกใครว่ายัยแม่มดฟร่ะ!!!!!!!

 --------------------------------------------------------------------------------------
ฮ่าๆๆๆๆ ซิ่นเจี๋ยคือใครหว่า?
แล้วมิเชลจะได้มีเพื่อนไหมเนี่ย น่าสงสารจัง ฮ่าๆๆๆ
ยังไงก็มาช่วยกันเชียร์ด้วยนะค่ะ ยังไงก็ขอความคิดเห็นด้วยนะค่ะ 
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนค๊า