อาริกาโตะ...ที่(ได้)เป็น"แวมไพร์"

ลำดับตอนที่ #1 : แฟนฉันต้องแวมไพร์เท่านั้น!!

บทนำ 

"อลิซาเบธ...คุณจะเสียใจไหม ถ้าเกิดผมไม่ใช่คน คุณจะเสียใจที่มารักผมไหม"ฉันเงยหน้ามองคนรักหนุ่ม ก่อนจะระบายยิ้มอย่างอ่อนโยน เมื่อดวงตาเรียวคมสีฟ้านั้น ไร้แววขี้เล่นเหมือนอย่างเคย
"ท่านเคาน์ ทำไมท่านคิดอะไรอย่างนั้นล่ะค่ะ ฉันอยากให้คุณรับรู้ไว้ว่าไม่ว่าคุณจะเป็นอะไรก็ตาม ฉันก็ยังรักคุณไม่เปลี่ยนแปลงค่ะ"ฉันยกมือลูบใบหน้าคมเข้มนั้นอย่างหลงไหล เขาทำหน้าอย่างเจ็บปวดยามมองเธอ สายตาแสนเศร้านั้นไม่เหมาะกับใบหน้าหล่อเหลาของเขาเลย เธอรู้ว่าเขามีความลับอะไร แต่เธออยากจะรู้จากปากของเขาเอง 
"ผม ผม..."เขาเหมือนพยายามจะพูดแต่สายตาของเขานั้นช่างบาดใจเธอนั้น เธอสงสารเขา เธอรักเขา รักที่เขาเป็นเขา เธอจะยอมรับทุกอย่างที่เขาเปน
"ถ้าท่านลำบากใจ ก็อย่าฝืนพูดมันเลย ฉันรู้ค่ะ ฉันรู้ว่าคุณพยายามมามากพอแล้ว"ฉันรักคุณค่ะ สเตฟาน ฉันรักคุณ
"ผมเป็นแวมไพร์!" เขาพูดจบแล้วก็หลบสายตา
"ในที่สุด คุณก็พูดออกมา ฉันรอมาตลอด รอเวลาที่คุณจะไว้ใจและเชื่อใจฉัน"ฉันมองเขาอย่างดีใจก่อนจะเดินเข้าไปโอบรอบเอวหนาของเขา 
ใบหน้าของเธอเต้มไปด้วยน้ำตาและเธอพยายามจะหลบซ่อนใบหน้านั้นด้วยการซบที่อกเขา
"คุณรู้มาตลอด..."เขาเอ่ยแล้วละเมอ เขาเชยคางใบหน้าเรียวหวานขึ้นมา 
"ค่ะ แต่ถึงยังนั้นฉันก็รักคุณค่ะ"ฉันเงยหน้าสบตาเขาอย่างจริงใจ
"ผมก็รักคุณ ผมดีใจที่วันนี้คุณอยู่ข้างผม" ใบหน้าคมคาย กล่าวบทรักให้แก่หญิงสาวที่ตนรักก่อนที่ทั้งคู่จะถูกมนต์เสน่ห์ของแสงจันทร์ยามค่ำคืนชวนให้หลงไหลจมอยู่ในห้วงแห่งความรุ่มหลง



"อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย"
>////< 
ฉันนอนบิดไปบิดมาบนที่นอนหลังจากนิยายที่ฉันติดตามจบลงอย่างแฮ๊ปปี้เอนดิ่ง
เอิ๊กๆๆๆ อิจฉาอลิซาเบธอ่ะ อ๊ากกกกกกกก ได้ท่านเคาน์มาเป็นแฟน ไม่สิ ท่านเคาน์เป็นแวมไพร์ ฮ่าๆๆๆๆ เขินๆๆๆๆ จะมีแวมไพร์อย่างท่านเคาน์ไมนะ ทั้งหล่อ นิสัยดี รวยอิกต่างหาก อันหลังนี่ขาดไม่ได้เลย อิอิ
"มิเชล พี่เข้าไปนะ!"เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นหน้าห้อง 
"ค๊าาาาาาาาาาาาาาาา"
ประตูเปิดเข้ามาตามมาด้วยชายหนุ่มร่างสูงในชุดนักเรียนมอปลายโรงเรียนเอกชนชื่อดัง ร่างสูงขาวซีดเดินตรงเข้ามาหาฉันก่อนจะขยี้หัวอย่างหมั้นไส้ 
"สายแล้วนะ วันนี้ไปโรงเรียนวันแรกไม่ใช่หรอฮันนี่" ใบหน้าขาวเนียนยื่นเข้ามาใกล้ ก่อนจะยิ้มยิงเขียวสีขาวเล็กๆมาให้ ดวงตาเรียวคมยิ่งกว่ากรีดอายเลนเนอร์ยิ่งหรี่ลงไปอีกเมื่อเจ้าตัวยิ้มอ่าาา พอมองอย่างนี้แล้วพี่ชายฉันก็เหมือนแวมไพร์เลยนร๊าาาาาา อ๊าาาาา บ้าไปแล้วเรา อ่านนิยายมากไปแน่เลย พี่เราแค่ ตัวซีดผิวขาว ปากเล็กเรียวสีสด มีเขี้ยวเล็กๆตาเรียวคมเข้มสีแดงเข้มจนจะกลายเป็นสีดำ ยิ่งผมที่วันนี้เซตมาอย่างดีด้วยแล้ววว
"พี่ชายค๊าาา หล่อไปไหมค่ะวันนี้ เดี๋ยวก็ได้ไปไม่ถึงโรงเรียนหรอก"
"ไม่ต้องมานอกเรื่องเลยยัยตัวยุ่ง แล้วนี่ยังไม่แต่งตัวอีก จะไปเองใช่ไหม"อ่าาาา พอเจอขู่แบบนี้ จะเฉไฉนอกเรื่องเลยไม่กล้าเลยเรา
"แฮะๆ ขอสิบนาที แปปปปปป นึง"พูดจบฉันก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที ไม่ได้สนใจเสียงบ่นของพี่ชายที่ดังตามหลังมา


-โรงเรียนเอกชนชื่อดัง-
"พี่เมล"ฉันหันมาเรียกคนข้างๆเพราะตั้งแต่ออกจากบ้านมา พี่เมลก็ยังไม่ได้พูดกะฉันเลยจนตอนนี้รถจอดหน้าโรงเรียนเรียบร้อยล่ะ ฉันช้าไปแค่ 20 นาทีเองนะ ไม่เห็นต้องโกธรฉันเลย
"..."เงียบบบ
"พี่ชายค่ะ พี่ชายยยย"
"ค่ะ ฮันนี่ อ่าวว ยังไม่เข้าโรงเรียนอิกหรอคับ"ตกใจหน่อยแต๊วออกเลยพี่ตู 
"โกรธมิเชลหรอค่ะ พี่ชายไม่พูดกะมิเชลเลยตั้งแต่ออกจากบ้านมา"
"อ่าาาาา พี่ขอโทษคับพี่คิดอะไรเพลินไปหน่อย"
"คิดเยอะไปนะค่ะพี่ชายยย แล้วนี่จะไม่ไปส่งน้องสาวหน่อยหรอออ นี่น้องมาเรียนวันแรกนะค่ะพี่ชาย"ฉันมองพี่อย่างงอนๆ
"โธ่ มิเชลลล โตจนป่านนี้แล้วนะ ไม่เป็นไรหรอกๆ มิเชลเข้ากับคนง่ายออกเรื่องแค่นี้ฮันนี่ทำงอนไปได้ ไปได้แล้ว"
"โอเคๆ มิเชลไปแล้วๆ ไล่อยู่นั้นล่ะ ชิส์"งอนนะเนี่ย ไม่เห็นห่วงน้องเลย พี่เมลใจร้ายยย ขอถอนคำพูดพี่เมลไม่เหมือนสเตฟานของมิเชลเลย เชอะ งอนๆ
=3=
ฉันลงจากรถแล้ว แต่พี่เมลก็ยังไม่ออกรถอยู่ดี เฮ้อออออ พี่ฉันเป็นเอามากนะ เอ๊ะ หรือว่าาาา
"พะ...พี่ชายยยย"ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาพี่ชายทันทีที่สงสัยย
"หืมมมม อ่าววว ฮันนี่ มานี่ได้ไง"ฮ๊ะ เจอประโยคนี่ อึ้งเลยตู
"ใอ่พี่เมลลลลลล มิเชลโกรธแล้วนะ จะเหม่อไปไหนนนนน"
"ฮ๊ะ อ่อออ ขอโทษคับพี่เป็นคนมาส่งฮันนี่เองนี่น่า แฮะๆ" พี่เมลหัวเราะแฮะๆ ก่อนจะเงยหน้ามองฉันอย่างสำนึกผิด
"ให้ตายเถอะ อกหักรึไงค่ะพี่ชาย"ฉันถามที่ฉันสงสัยออกไปอย่างหงุดหงิด น้อยใจพี่ชายมากแล้วนะ
"ฮ๊าาาาา ป่าวนะๆๆๆ"พี่ชายตอบอย่างร้อนรน ร้อนขนาดนั่งไม่ติดเบาะจนต้องออกมายื่นเขย่าไหล่ฉันนอกรถอย่างไม่อายสายตาใคร
"ป่าวนะหรอ แล้วใอ่หน้าแดงๆนั้นมันอะไรกัน พี่เมล มิเชลโกรธล่ะนะ มากด้วยยย ไม่คุยแล้ววว"ฉันว่าก่อนจะหันหลังเดินไวไวออกมา
"ฮันนี่!!"เชอะ เรียกไปเถอะไม่หันหรอกนะ 
เสียงเรียกของพี่เมลทำให้เรากลายเป็นจุดสนใจหนักกว่าเก่า
อ๊ากกกก ให้ตายสิ ฉันอุสาตั้งใจเริ่มต้นดีๆ เพื่อตามหารักแท้ แต่กลับกลายเป็นแบบนี้ซะได้ คอยดูนะพี่เมลถ้ามิเชลหาแฟนอย่างสเตฟานไม่ได้นะ
จะงอนไปร้อยชาติเลยคอยดู 
Y^Y
ฉันเดินเชิดๆ เข้าไปในอาคารเรียนสีขาว ระหว่างทางก็มีผู้ชายมองฉันกันตาค้างเป็นแทบๆ 
เยิ้มเชียวน้ำลาย หุบปากหน่อยไหมพ่อหนุ่มโฮะๆๆๆ ฉันส่งยิ้มไปให้นักเรียนชายกลุ่มนึงหน้าตึกเพราะเขาขวางทางฉันอยู่ เขามองฉันราวกับว่ายิ้มที่ฉันส่งให้เป็นสะพานที่ฉันทอดไปให้
แต่เสียใจด้วยถึงจะหล่อแค่ไหนฉันก็ไม่สนใจพวกนายหรอกเพราะ
แฟนของฉันต้องแวมไพร์เท่านั้น!!


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีคร๊าาาาา(เจอกันท้ายบทก่อนนนน)
เรื่องแรกของคูล ต้องขออภัยด้วยนะค่ะถ้าเกิดมันผิดพลาดอะไรไป ^^
ขอความคิดเห็นหรือคอมเมนตืด้วยนร๊าค่ะ 
อยากจะพัฒนาตัวเองด้วยอ่ะค่ะ ^^
ขอบคุณที่เปิดเข้ามาอ่านคร๊าาา