กากแพ็คเกอร์

ลำดับตอนที่ #1 : ฟลาย ตอไม้ ปลากริม

               “รวมตัวกันหน่อยนะครับๆ พร้อมนะครับ ยิ้มครับ 1 2 3”

                กระโดดดดดดดดดดดดดด!!!

                แช๊ะ!

                ภาพนี้เป็นหนึ่งในภาพประวัติศาสตร์ของโลกเลยนะ เพราะนานๆ พวกผมจะได้ถ่ายรูปด้วยกันทีนึง ถ้าไม่เรียนจบรับปริญญาก็คงไม่ได้ถ่ายหรอก พวกผมรีบวิ่งไปดูรูปที่กล้องพี่ตากล้อง นี่มันท่าเวรอะไรของพวกมันกันวะเนี่ย แย่งซีนหมด ขนาดผมเลือกกระโดดทำท่านินจาแล้วนะ ไอ้ตอยังอุตส่าทำท่ารับปริญญากลางอากาศ ส่วนไอ้ไข่ก็นั่งเล่นไอแพดเอาใบปริญญามาบังแดด ไม่สนใจใคร หมดกันนนนนนนน อย่าเพิ่งสงสัยว่าพวกนี้มันเป็นใคร มันเป็นเพื่อน(กากๆ) ของผมเอง

                ไอ้ตอ ชื่อเต็มๆ ของมันคือ ตอไม้ มันเป็นเพื่อนผมมาตั้งแต่สมัยอนุบาล เจอกันเพราะว่ายืนฉี่โถข้างกันแล้วมันแอบมองน้องชายผม โรแมนติกป่ะล่ะ สุดๆ ล่ะสิ ในพวกเราทุกคนมันเป็นคนที่ฉลาดที่สุด(ไม่ได้แปลว่าเทียบกับคนอื่นแล้วฉลาดนะ) แต่บางทีมันก็ทำอะไรโง่ๆ ยิ่งกว่าที่คนโง่ๆ อย่างผมจะคิดได้ซะอีก พ่อแม่มันเป็นอาจารย์ เวลาไม่มีไรทำมันก็หลอกเด็กว่ารู้ข้อสอบที่พ่อแม่มันจะออกแล้วติวหาเงิน แถมลุคมันก็ให้ด้วย หล่อ เข้ม เนี๊ยบ น่าเชื่อถือโคตรๆ แต่หลังๆ ดูเหมือนพวกนักเรียนจะรู้ทันแล้วนะ เลยเสียดุลการค้าไปมากโข

                ส่วนไอ้ไข่ ชื่อมันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกับไข่เลยยยยยยยยยซักกระผีกเดียว มันชื่อปลากริม (แม่มันทำปลากริมหกใส่เสื้อพ่อเลยเจอกัน ปิ๊งกัน โรแมนติกกว่าผมกับไอ้ตอเยอะ) แต่เพราะมันเรียกยากสำหรับพวกผม เลยเปลี่ยนเป็นไข่เต่า แล้วมันก็ยังยาวไปอีก เลยเหลือแค่ ไข่พอ ที่มามันซับซ้อนจังพ่อไข่เต่าของพี่ฟาย ผมกับตอรู้จักไอ้ไข่เพราะเกมออนไลน์ แล้วนัดมาเข้าเรียนมหาลัยที่เดียวกัน จะได้รวมพลกันง่ายๆ ไอ้ไข่นี่มันวันๆ อยู่แต่ในโลกของโซเชียลเน็ตเวิร์ค ถ้าอยากคุยกับมันนะ อย่าเดินเข้าไปคุย ให้ส่งเมสเสจไปซักทางนึงอ่ะ จะวอทแอป จะไลน์ จะเฟส อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เดินไปคุยกับมัน เพราะมันไม่ตอบ แต่เห็นอย่างนี้ไอ้ไข่ป๊อปปูล่าสุดนะ อาจจะเพราะลุคเกาหลี หนุ่มแว่น ขาว ตี๋ สูง ด้วยมั้ง มันผู้หญิงสมัยนี้ชอบลุคผู้ชายลึกลับไม่ติดต่อกับคนทางโลกหรอ?

                เหลือผมสินะ ผมชื่อฟลาย แม่ผมตั้งใจให้ชื่อมันเท่ แบบฟลายยยยยย บิน อิสระบนท้องฟ้าอันสดใส บรู้วววว แต่มันไม่ใช่เลยจ้า แม่เพิ่งมานึกได้ว่า มันแปลว่าแมลงวันจ้า ตอนที่ตั้งให้ผมไปแล้วจ้า แล้วความเด็ดดวงของชื่อผมมันก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่แมลงวัน มันแปลงร่างเป็นควายด้วยจ้า เอาเถอะ ชินแล้ว ตอนนี้ใครควบกล้ำให้เกือบไม่หันแล้วเนี่ย

                “ไอ้ไข่ นี่มันรูปจบนะโว้ยย ทำไมไม่มองกล้องวะ” ผมโวย

                “...” ไอ้ไข่มองไอ้ตอ กรอกตาไปมา ก้มจิ้มไอแพดต่อ

                “แม่งดูมันดิ ไม่พูดกับเพื่อน นั่งอัพสเตตัสว่า เรียนจบแล้วนะครับ ถ่ายรูปรับปริญญาสนุกจังเลย ฟร๋อยยยย จิ้มไอแพดถ่ายรูป สนุกมาก! ไอ้เฟค”

                “ใครว่ามันไม่มองกล้อง มันมองกล้องนะเว้ย” ไอ้ตอแก้ตัวแทน ส่วนไอ้ไข่ก็รีบเงยหน้าจากไอแพดขึ้นมาพยักหน้า

                “มันมองบ้าไรล่ะ มันมองไอแพด” ผมชี้ๆ หลักฐานก็เห็นๆ อยู่ จนพี่ตากล้องคงอยากจะเอามือโบกหัวผมที่ไปจิ้มหน้าจอกล้องเค้าจนจะทะลุ

                “มันมองกล้องไอแพด” ไอ้ตอยิ้มๆ ส่วนไอไข่ก็ทำหน้าวินมาก เออ!!! เข้าข้างกันเข้าไปปปปปปปปป

                ครืด

                ผมหยิบมือถือที่สั่นขึ้นมาดู ไอ้ไข่ส่งรูปมันแบ๊วใส่คาเมล่า360 พร้อมกับข้อความ

‘ผมมองกล้องนะครับ บัณฑิตฟายยยยยยยยยยยยย คริ’

ไอ้แรดดดดดดดดดดด!!!

กว่าสมองช้าๆ ของผมจะสั่งการทันให้กระโดดถีบไข่...ไม่ใช่ กระโดดถีบไอ้ไข่ มันก็วิ่งหนีไปที่อื่นแล้ว ผมรีบวิ่งตามมันไปด้วยรังสีอมหิต ท่ามกลางบรรยากาศปิติยินดีของเหล่าบัณฑิตใหม่และญาติโกโหติกา ส่วนไอ้ตอก็เดินตามพวกผมมาเท่ห์ๆ ให้พี่ช่างภาพถ่ายรูปมันคนเดียว โว้ยยยยยย มันก็คุ้มค่าตากล้องคนเดียวดิวะ

19.30 ที่กระต๊อบชั้นใต้ดินของไอ้ไข่ ข้างๆ คฤหาสน์พ่อแม่มัน (อินดี้ป่ะล่ะ)

ผมมองหน้าไอ้ตอ ไอ้ตอหันต่อไปหาไอ้ไข่ ไอ้ไข่หันกลับมา

“...” ยักคิ้วซ้าย ยักคิ้วขวา ให้ผม

“ลาสเวกัส!!!” พวกผมพร้อมใจกันตะโกนออกมา เป้าหมายแรกของทริปเดินทางเก็บไมล์รอบโลกได้กำหนดแล้วที่ลาสเวกัส ส่วนเหตุผลก็โง่ๆเลย เอาเงินไปเล่นคาสิโนเผื่อได้เงินเพิ่มไปเที่ยวต่อ รวย รวย รวย!!! ได้เงินกรีดแบงค์โชว์แท็กลงเฟสเลยจ้า

พวกผมแผ่ไปนอนไปกับพื้น ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ถึงทริปที่ลาสเวกัส

“เดี๋ยวนะ แล้วแกจะหนีแม่ไงวะตอ คราวที่แล้วจะไปแค่มาเก๊า แม่แกยังตามมาจิกถึงลานบิน” ผมเป็นคนถามขึ้นมา แม่ไอ้ตอเป็นคนรักชาติ ถ้าลูกไปเที่ยวต่างประเทศเมื่อไหร่จะจิกหัวกลับมาลากไปอะเมซิ่งไทยแลนด์ทันที

“คราวที่แล้วมันพลาดเพราะใครล่ะ” ไอ้ตอใช้เท้าเขี่ยไอ้ไข่ที่กำลังไถหน้าจอเช๊คโรงแรมที่ลาสเวกัสอยู่ เร็วไปมั้ยยยย หนทางหนีแม่ยังไม่ได้คิดเลย

                ‘T T’ ไอ้ไข่พิมใส่ไอแพดชูให้ไอ้ตอดู อ้อ ที่โดนจับได้รอบที่แล้วก็เพราะไอ้ไข่มันดันมือไว check-in ไปก่อนที่เครื่องจะออกไปก่อน แม่ไอ้ตอเลยตามมาทันพากลับไป โน้วววววว จิกหัวกลับไปถึงจะถูก

                “วันหลังจะ check-in อะไรปรึกษาก่อนนะเว้ย แกก็รู้ว่าแม่ฉันเซียนแค่ไหน ตามจิกนักเรียนมานักต่อนักแล้ว”

                “อ่าว ไอ้ไข่มันไม่ได้สร้างเฟสหลอกแม่แกเหรอ”

                “หลอกแล้ว แต่ไอ้ไข่มันโง่ โดนแม่ฉันหลอกอีกที แม่ฉันแอดมันไป ใช้ดิสเพลซะสาวเกาหลี ไอ้ไข่หื่นจัด รับเลย โดนเล่นเลย” หลังจากไอ้ตอพูดเสร็จ ไอ้ไข่พยายามหันมาส่งสายตาประมาณว่า ไม่ได้หื่นนะโว้ยยยย แต่น่ารักขนาดนั้นก็ไม่ได้แอดมาบ่อย ก็ต้องรับเป็นธรรมดา จำได้ว่าหลังจากที่รับแอดสาวเกาหลีกำมะลอ มันส่งเมสเสจมาในไลน์บอกทุกคนว่า ทริปหน้าไปเกาหลีแน่นอน จะไปหาแฟน แฟนมัน...แม่เพื่อน ฮ่าๆๆๆ เงิบสนิท

                “โคตรกาก”

                “....” หน้าไอ้ไข่บอกว่ามันด่าผมว่า พ่ อ ง น่ะ

                ยังไม่ได้เล่าเลยสินะ พวกผมเป็นบัณฑิตป้ายแดงจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ ด้วยเกรดเฉลี่ยระดับเลี่ยดิน ตัวตัดมิน มินนะ ไม่ใช่มีน ส่วนกลุ่มเราไอ้ตอฉลาดสุดก็จริง แต่เรื่องเดียวที่มันไม่ฉลาดก็คือเรื่องเรียน สรุป ประชากรตัดมินเหมือนกันหมด
                ตอนแรกพวกผมก็ไม่ได้ชอบไปเที่ยวกันหรอกนะ แต่อยู่ดีๆไอ้ไข่ก็ยอมสละดอกพิกุลแล้วพูดออกมาว่า “อยากลอง check-in จากต่างประเทศดูบ้าง” นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเพื่อเห็นค่าของดอกพิกุล ความฝันของพวกผมก็กลายเป็นการไปเที่ยวรอบโลก เพื่อตอบสนองความอยาก check-in ของไอ้ไข่ เหตุผลดูโง่นะ แต่มันก็นำพาอะไรดีๆมาให้หลายอย่าง อย่างเช่น พวกผมมีบัญชีที่เปิดไว้ร่วมกันสำหรับเงินออมไปแบ็คแพ็ค หลายคนบอกว่าถ้ามีเพื่อนอย่าวุ่นวายเรื่องเงิน เพราะมันจะทำให้เลิกคบกันง่ายที่สุด แต่เชื่อป่ะ สิ่งเดียวที่พวกผมไม่เคยทะเลาะกันเลย คือเรื่องเงิน นอกนั้น...ไม่เหลือดี

                แต่ว่าจะไปคบกันแบบกากๆ ก็ดีนะ ฮ่าๆ เหมือนจะลุ่มๆดอนๆแต่เพราะเห็นแก่เงินที่ฝากไว้หรอกเลยไม่เลิกคบกัน เดี๋ยวมันจะไม่ได้ปันผล โน้ว ไม่ใช่ จริงใจตังหากกกกกกกกก พวกผมต้องคอยผลัดกันไปเช๊คตลอด ใครยักยอกไปมั้ย แล้วปรากฏไปเช๊คทุกครั้ง ก็ระเหี่ยใจแทน เงินเลี่ยดินกว่าเกรดแค่นี้ยังไปไม่ถึงมาเลเลยจ้า

                บ้านไอ้ไข่รวยก็จริง แต่มันเป็นลูกนอกคอกอินดี้ พ่อแม่ชอบลืมให้เงินกินข้าว(จ่ายให้แต่ค่าสามจีปลอม) เพราะมัวแต่สนใจพี่ชายสุดเพอร์เฟคของมันมากกว่า แถมจะอ้าปากขอเงินก็ขี้เกียจพูดอีก เลยอัพสเตตัสบ่นลงเฟสบ่อยๆ ไม่มีเงินกินข้าว ขอข้าวกินหน่อย กลายเป็นสาวเกาหลีกำมะลอ(แม่ไอ้ตอ)เห็น แล้วส่งเงินมาให้เลี้ยงปากเลี้ยงท้องแทน แหม่ สาวเกาหลีใจบุญจริงๆเลยนะครับ

                ส่วนไอ้ตอเนี่ย ทุกวันนี้ยังได้เงินเป็นวันอยู่เลย ฮ่าๆ เพราะแม่กลัวมันยักยอกเงินเอาไปซื้อบัตรเติมเงินเกมออนไลน์ อย่างว่าแหละ ลูกอาจารย์ติดเกม อาจารย์จะอบรมนักเรียนก็พูดไม่ได้เต็มปาก แม่มันเลยตัดปัญหาด้วยการไม่ให้เงินแทน แต่ไม่ต้องห่วง เพราะมันไม่เกี่ยวกับเรื่องเรียน ไอ้ตอฉลาดล้ำอยู่แล้ว มันก็ให้ไอ้ไข่บ่นลงเฟสบ่อยๆว่าไม่มีเงิน แล้วเดี๋ยวสาวเกาหลีใจบุญก็จัดหนักให้ตลอด เท่านี้ก็มีเงินยาไส้ซื้อบัตรเติมเงินเกม สรุปใครเป็นแม่ใคร งง

                ผมได้เงินมารายเดือน เพราะฉะนั้น เงินส่วนใหญ่จะโดนถลุงหมดภายในสิบวันแรกของเดือนตลอด แล้วไงล่ะ วกกลับไปวิธีด้านบนครับ ไอ้ไข่ จัดการ  ขอบคุณสาวเกาหลีใจบุญอีกครั้งครับ ไหว้งามๆ

                ‘21590.13 บาท’ ไอ้ไข่ยื่นไอแพดที่เป็นหน้าบัญชีออนไลน์ให้ผมดู

                “นี่สี่ปีพวกเราเก็บได้แค่นี้เองเหรอวะ” ผมโวย

                พึ่บ!!

                ไอ้ตอเด้งตัวขึ้นทันทีเหมือนคิดอะไรได้

                “ลาก่อนดาบสายฟ้า!!! จงพลีชีพเพื่อลาสเวกัส” พูดเสร็จมันก็วิ่งไปที่คอมแล้วจัดการขายดาบสายฟ้าทันที (อาวุธในเกมน่ะนะ เห็นอย่างนี้ได้หลายตังอยู่นา อย่าดูถูก)

                ผมคงต้องขายเกราะเมจิกเชี่ยนบ้างแล้วแหละ จะได้ไม่โดนหาว่างอมืองอเท้าไม่ทำมาหากิน

                ‘bye’ ไข่มันบอกลาน่ะครับ