คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9
เมื่อนั้นอ์สันาราธีรสุวัน์ทรริ้วนาราธิาพารุอย่าให่หลว ราแรนั้น... พระอ์ทรระทำารเี่ยวระหวัรัร่านาเพียเพราะลุล่วแ่โทสา แ่เพลานี้... อ์ท้าวเธอฯทรพานาลมาในปัมหานที เพื่อทรหมายหยุารระทำอนาที่่อ้านพระอ์ ึ่เป็นเหุทำให้พระอ์ทรไ้รับบาเ็บ!
ปริมาน้ำมหาศาลในปัมหานทีที่เยือเย็นและหนาวเหน็บนั้น มิไ้เป็นอุปสรรแ่อย่าใในารเลื่อนย้ายร่าอนารุราในอ้อมพระวราย แ่็เป็นเหุให้ร่าแน่น้อยอนาราธิาแ้วัสาลนั้นหมพระสิล เพราะทรหายใมิไ้!
‘หึ! นึว่าะเ่าสัปานใ! ไม่ว่ารุนใ... พอถึเพลาที่้อลมาอยู่ในระแสสินธิ์ ็้อสิ้นฤทธิ์ันทุน!’ อ์สันาาทรำริระทบระเทียบ
เมื่อทรเห็นว่าร่าอนาราธิาผู้ที่ทรหมายมาว่าเป็นศัรูหมสิ้นสิลไปเพราะหายใในน้ำมิไ้ อ์สันาาึแปลพระวรายเป็นร่ามนุษย์และทรเอ่ยประโอษ์สาธยายมนราอย่าแผ่วเบา เพื่อเสฟออาาศแ้วนาให่สีรุ้เหลือบพราย ออมาลุมรอบพระวรายอทั้สอพระอ์เอาไว้
“เฮอะ! อย่านึว่าหมสิล... แล้วเราะปราีละเว้นโทษอเ้า! นารุน้อยผู้โอหั!!!” อ์สันาาทรรัสออมา้วยสุรเสียอันัแลทอพระเนรพระพัร์อันามอนาราธิา้วยสีพระพัร์ิั
“เ้าฟื้นืนสิมาเมื่อใ... เราไ้ ‘เห็นี’ ันเป็นแน่! หึหึหึ!” อ์สันาาทรรัสหมายมาฝาไว้ับร่าอนาราธิาที่ทรไม่ไ้พระสิในอ้อมพระร...
เมื่อนั้น ท้าววีรปัษ์เวนไย์แลพระนาเศแ้วัลยา ทรเส็ำเนินมายัปราสาทแ้วอนาราธิาในพระอ์ แ่ท้าวเธอฯทรพบว่าพระราธิาที่ทรเป็นที่รัและสุสวาทยิ่ ไ้หายพระอ์ไป
“ไม่มีผู้ใรู้เลยรึเยี่ยไร? ว่าลูเราหายไปไหน!!!” ท้าวเธอทรริ้วเสียนทรวาสุรเสียัออมา
“อพระราทานอภัยเพะ... อ์เหนือหัว พวหม่อมันมิทราบริๆเพะ ว่าพระธิาทรหายไปไหน!” นาำนัลแลบรราุท้าวในำหนั่าราบทูล้วยายสั่น เพราะวามเรลัวในพระราอาา
“เส็พี่ แล้วเราะทำารเ่นใันีเล่าเพะ?” พระมเหสีในท้าวเธอฯทรราถาม้วยวามหวั่นวิในราฤทัยยิ่
“เย็นฤทัยไว้... น้อพี่” เมื่อท้าวเธอฯทรเห็นพระมเหสีใล้ะทรรรแสอยู่รอมร่อ ึทรลสุรเสียอันัลและโอบอเพื่อปลอบพระนา
“ทหาร! พวเ้าออไปามหาลูเราให้พบ! แม้ะ้อามหาทั้สามภพ พวเ้า็้อไป!!!” ท้าวเธอฯทรรัสเรียบรราทหารรุร่าายำยำทั้หลายมา เพื่อรัสสั่วามออไป
‘แม้ว่ายาเย็นเพียใ... พ่อ็ะหาเ้าให้พบ! และนำเ้าลับมาเป็นวัอพ่อและแม่ัเิม! ออย่าเียวเท่านั้นลูเอ๋ย... อให้เ้ายัอยู่ในสามภพนี้้วยเถิ...’ ท้าวเธอฯทรำริในพระราหฤทัย โยหารู้ไม่ว่าพระราธิาอพระอ์หาไ้อยู่บนสามภพแล้วไม่ หาแ่ทรถูัไว้ในนรบาาล...
ทาอ์สันาราธีรสุวัน์ึ่ทรอุ้มวรายอันบอบบาแ่แฝ้วยวามแ็แร่ในำเนินอนาราธิานั้น ในเพลานี้ไ้ทรเส็มาถึปันรนรบาาลอพระอ์แล้ว แ่อ์สันารามิไ้นำนาราธิาไปยัปราสาทราวัแห่เมือบาาล ลับนำนาราธิามายัถ้ำแ้วรันา สถานที่ส่วนพระอ์แทน
‘หึ... อยู่ในนี้ไป่อนเถิ อย่าหวัเลยว่า้าะปล่อยเ้าไป! นัรุน้อย!’
อ์ท้าวเธอฯทรำริพลาวาร่านาราธิาลบนพระแท่น้าพระบรรถร์บรรทม แล้วร่ายมน์ำบัปิทาเ้าอออถ้ำ เพื่อมิให้มีผู้ใเ้าออไ้และันนาราธิาหลบหนี รั้นเสร็แล้วึทรเส็ออไปยัปราสาท เพื่อทรเยี่ยมพระรานัาผู้เป็นที่ทรรัยิ่แห่พระอ์
รั้นทรเส็เ้ามาในห้อบรรทมพระนัา าร์ลับเป็นว่าอ์นาินหนุ่มพระนัานั้นเพิ่ทรเสวยยาและบรรทมหลับไป เป็นเหุให้พระอ์ทรไม่ไ้เราถามไถ่วามอันใ อีทั้ทรรัและห่วใยในพระอาารอพระนัา ึทรไม่ให้ผู้ใปลุและรบวน ไม่เว้นแ่พระอ์
“ูแลหลานเราให้ี... มันรา” ทรลูบพระเศียรพระนัาเบาๆ พลารับสั่ับนามันราุท้าวพระพี่เลี้ย
“เพะ... พ่อเ้าอยู่หัว หม่อมันะเฝ้าพระนัาอยู่รนี้ไม่ไปไหนเพะ!” นามันรารับถ้อยรับสั่อย่ามั่นเหมาะ
“ถ้าเป็นเ่นนั้นเรา็วาใ... ่วเพลานี้เราะไม่อยู่ยั้ยัปราสาท แ่ะไป ‘ทำิบาอย่า’ ในถ้ำแ้วรันา หาถ้ามิใ่เรื่อให่โอันใ ห้ามใรไปรบวน!” ทรรัสรับสั่วาม ำับแ่นามันรา แล้วทรลุพระวรายึ้นเพื่อเส็ำเนินออ
“พ่อเ้าอยู่หัว... เพะ!” นามันราทูลเรียอ์สันาาไว้
“หืม... มีวามอันใ? มันรา” ทรรัสถาม
“พระอ์ทร้อารให้หม่อมันหรือพวนาำนัลทำแผลถวายหรือไม่เพะ?” นามันราราบทูลถาม
“แผล?” อ์สันาราาทรมวพระนรัสถาม้วยวามสสัย
“เพะ! แผล... แผลที่้นพระพาหาับเหนือพระโสภีทาเบื้อพระปษา์...” นามันรา้อนสายามอไป เป็นารทูลี้ไปในน
เมื่อฟัวามนามันราทูลบอันั้น อ์สันาราธีรสุวัน์ที่ทรไม่รู้สึพระอ์ว่าทรไ้ ‘แผล’ เป็นรอยเล็บอนาราธิาูผ่านผิวพระวราย เพราะทรรีบร้อนที่ะเส็มาหาพระรานัา ึทรยพระพาหาและเอี้ยวอ์ไปทอพระเนรมอ ‘รอยารึ’ ึ่นาราธิาพารุผู้ที่ทรนับว่าเป็นอริ ‘บรร’ ถวายฝาเอาไว้!
“อ่อ... เป็นรอยแมว่วน ไม่ร้ายแรอันใอ... และ็มิใ่รอยอย่าที่พวเ้าำลัิ!”
ทรรัสเน้นประโยหลั้วยสุรเสียที่เน้นหนั และทรปรายพระเนรุบนพระปราที่เริ่มออสีแระเรื่อไปประทานปรามเหล่าบรรานาุท้าวำนัลในทั้หลาย ที่แอบส่สายาล้อเลียนระยิบระยับ และแอบระิบระาบหัวเราะิัระหว่าัน!
‘โถ... พ่ออยู่หัวอนัมันรา ะทรรัส ‘แ้วาม’ ทั้ที... เฮ้อ! ะหามีแมวที่ไหนเล่า... ที่เ่าถึับทำให้ผิวพระวรายอันแ็แร่อพาสันาราอย่าพระอ์้อมีรอยแผลไ้!’
นามันราที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายพันปีอมยิ้ม รำพึพลาส่ายศรีษะโลโยไปมาและหัวเราะอย่าอบใ!
ะล่าวถึนาราธิาแ้วัสาล ึ่ทรถูลัพามาััยัถ้ำแ้วแห่อ์สันารา และทรบรรทมมิไ้สิอยู่บนพระแท่น
“อือ...” นาราธิาทรรา เพราะวามเมื่อยบวราย
‘ที่นี่... มันือแห่ใันนะ?’ นาราธิาทริ เมื่อ่อยๆลืมพระเนรอันลมโั่เนรมฤินึ้นทอพระเนรมอสิ่่าๆรอบวราย
‘ำไ้ว่าเราถูเ้าูให่นั่นมัน...’ เมื่อทรำริระลึไ้ันั้น ึทรผุลุวรายึ้นนั่แลมอไปรอบๆถ้ำแ้ว้วยทรนและพระทัย!
“หรือว่าที่แห่นี้ ือ...” นาราธิาที่ทรลุพระวรายยืนึ้น ทรเอ่ยออมา้วยสุรเสียอันแผ่วเบา
“ถ้ำแ้วอเรา!”
วรอ์แ็แร่ัเเ่นายาิบุรุษ ึ่ทรยืนผิผนัถ้ำอยู่อีมุมในวามมื รัสประทานวาม ประาศแ้ออมา้วยสุรเสียััวานไปทั่วถ้ำแห่นี้
อ์สันาราาทรมาประทับอยู่ในบริเวใล้ๆนี้ไ้สัเพลาหนึ่ เพื่อทรรอนาราธิาฟื้นืนพระสิึ้นมา โยะนั้น็ทรเพ่พิศ ‘นารุน้อย’ ที่บรรฝัฝารอยารึ! ให้พวนาุท้าวำนัลในเห็นเป็นเรื่อน่าวยเินบันอย่าละเอียถี่ถ้วน...
พิศพัร์ผ่อพัร์ัันทร
พิศน่อนั่ันศิลป์
พิศเนรั่เนรมฤิน
พิศทน์ั่นิลอันเรียบราย
พิศโอษ์ั่หนึ่ะแย้มสรวล
พิศนวลั่ศรีมีาย
พิศปราั่ปราทอพราย
พิศรรล้ายลีบบุษบ
พิศุไรุหนึ่แล้วา
พิศศอวิลาสั่อหส์
พิศรั่วาพศ์
พิศทรั่เทพินรา
พิศถันั่ประทุมเสร
พิศเอวเอวอ่อนั่เลา
พิศผิวผิวผ่อั่ทอทา
พิศริิริยา็ับใ
( บทมโมนาสีา าเรื่อรามเียริ
ผู้เียน >>> เริ่มะเห็นวามาม’นารุน้อย’บ้าแล้ว(ระมั)... ท่านสันาราเ้าา!!!
ความคิดเห็น