คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 7
เมื่อนั้นอ์สันาราาธีรสุวัน์ ทรแปลพระวรายเป็นมนุษย์รูปามเส็ึ้นมาาปันรนรบาาลมายัป่าหิมพาน์เพื่อามหานารุรา้นเหุผู้ทำร้ายพระรานัาที่ทรรัั่วพระหฤทัย...
ทรพระำเนินผ่านป่าเาลำธารไพร ผ่านหมู่แมไม้แลน้ำ ทรำเนินมาเรื่อยๆ นระทั่มาถึสระอโนาที่เหล่านาินรีในป่าหิมพาน์อบมารวมัวลเล่นน้ำันเป็นประำ
“อ์สันาราาเพะ ทูลเิเส็พระอ์ทานี้เพะ...” เสียหวานหยาย้อยอนาินรีนหนึ่ัึ้น นาำลัแหวว่ายสายธาร้วยายาอันเปลือยเปล่าเย้ายวนอยู่ไม่ห่าาเบื้อพระพัร์นั
“ทูลเิเส็ทานี้ีว่าเพะ...ฝ่าพระบาท” เสียออีนาหนึ่ัึ้นแ่เ่นเียวัน รานี้เป็นนาินรีสาวที่มีรูปทรอวบอัาวผ่อที่นั่อยู่บนโหินที่ปริ่มน้ำไม่ไลาพระวรายพระอ์
“เรามา้วยมีิธุระเร่ร้อน ้ออัว!” ทรรัสเสร็ อ์สันารา็รีบหันพระพัร์หนีแล้วทรรีบพาพระวรายออมาาบริเวที่พวนาเล่นน้ำอยู่โยพลัน
“ทรยั้วราย่อนเพะพระอ์! ที่ทรเส็ึ้นมาานรบาาล เนื่อ้วยเรื่อออ์รานัาหรือไม่เพะ?”
เสียอนาินรีนหนึ่ทีุ่้นพระรรัึ้นมา เป็นเหุให้พระอ์ทรหยุพระำเนินและทรผินพระวรายลับมายั้นเสีย แล้ว็พบว่าเป็น ‘นาารา’ นาินรีสาวให่นหนึ่ที่พระอ์ทรรู้ัและเยเสวนา้วยเมื่อพันปี่อนนั่นเอ
“เป็นเ้าเออหรือ... ารา” ทรรัสถามอย่าแปลพระทัย
“เพะ... ฝ่าพระบาท” นาาราที่แ่อ์ทรเรื่อทิพย์อินรีเหลือบหลายสีพรายรุ้ไ้เินเยื้อย่าบาทาเ้ามาย่อบัมถวายอย่า้อย พร้อม้วยเหล่านาินรีสาวที่ามหลายน
“ทรพระราทานอภัยให้แ่พวลูหลานอหม่อมัน้วยเพะ ที่มิรู้วามอันวร...” นาาราย่อายถวายอ์สันาราาที่นาเยมีใปิพัทธ์ะสนิทเสน่หา ถึั้นะทูลถวายายาเมื่อหลายร้อยปี่อน ่อนหน้าที่นาะัใแลออเรือนและมีบุรไปับพาินนรนหนึ่
“มิเป็นไรอเ้า... เรามิถือสาหาวามพวเ็ๆ ว่าแ่เมื่อี้เ้าเอ่ยถึหลานเรา... เ้ารู้วามที่เิึ้นรึ?”
“็พอทราบเพะ...ฝ่าพระบาท” นาาราทูลอบอย่านอบน้อม
“ใรันที่บัอามาทำร้ายหลานเรา!?” ทรรัสถาม้วยสุรเสียลึหนั
“เรื่อเหุวามที่เิึ้นแท้รินั้น หม่อมันมิทราบนั ทราบแ่ว่าเป็นนาราธิาแห่อ์ท้าววีรปัษ์เวนไย์พารุผู้ยิ่ให่ในเวหา นามราธิาแ้วัสาลเพะ…” นาาราราบทูลอบ้วยใสัย์ริ
“ราธิาพาท้าววีรปัษ์ฯ!” ทรมวพระนและทรำริทวน้วยสุรเสียอันั
“เพะเป็นนา” นาาราทูลย้ำอีรา
“อบใเ้าอย่ายิ่! ารา” ทรรัสับนาารา แล้วทรผินพระวรายออเพื่อรีบเส็พระำเนินออไป
“พระอ์ะทรเส็ไหน่อเพะ?” นาาราทูลถาม
“เราะไปหานา!” ทรรัสอบ
“หม่อมันเ้าใว่าพระอ์ทรพระทัยร้อน... แ่ถ้าทรเส็ึ้นไป ‘้าบนนั่น’ ะทรมีอันรายยิ่!” นาารา่อยเยื้อายเ้ามาทูลเบาๆ พอให้ไ้ยินเพียสอ
“เรามิเป็นไรหรอ... เ้ามิ้อห่ว” อ์สันาราทรรัสอบ
“หม่อมันเื่อว่าฝ่าพระบาททรไม่เป็นไรแน่นอนเพะ! แ่เรื่อราวะลุลามให่โไ้... และอาะมาถึหม่อมันที่ทูลถวายวาม เพราะทาฝ่ายราธิานั้นทรเป็นถึเื้อสายอ์ท้าวสุบรรเวนไย์พระผู้ทรยิ่ให่เหนือปวรุ! ถ้าฝ่าพระบาททรฟัวามที่หม่อมันะทูลถวาย่อไปนี้สัเล็น้อย...”
“เ้ารีบว่ามาเถิ” ทรรีบรัสอนุา
“เท่าที่หม่อมันสัเุแลทราบมา...อันปิวิสัยอนาราธิาพารุนานี้นั้น มัะทรมาำเนินและเล่นน้ำในป่าหิมพาน์อยู่บ่อยรั้เพะ” นาาราระเถิบายเ้ามาเล็น้อย พลาทูลถวายอ์สันารา้วยน้ำเสียที่ลลอย่าแผ่วเบาพอให้ไ้ยินเพียลำพั
“เพลาไหน?”
“ไม่แน่นอนเพะ ถ้าทรพระทัยเย็นรอสัสามหรือสี่วันแถวุ้น้ำทา้านนั้น ็ะทรพบเอเพะ” นาทูลวามพร้อมับี้บอำแหน่ที่ทาให้อ์สันาราทรเห็น
“อบใเ้ามา ารา เ้าไม่้อห่ว! เราะไม่ให้ใรรู้ว่าเรารู้มาาเ้า” ทรรัสสำทับบอนาารา ให้ลายัวล
“อบพระทัยเพะฝ่าพระบาท... หม่อมันยินีถวายารรับใ้พระอ์” นาาราถอยออมาพร้อมับย่อายถวายอย่า้อยอีรั้
เมื่อทรรู้วามว่า ‘ู่รี’ ที่ทรหาอยู่นั้นเป็นใร อ์ธีรสุวัน์ฯึทรหาถ้ำที่อยู่ใล้แถวสระน้ำ้านที่นาาราทูลว่านารุรานนั้นอบมาเล่นน้ำเพื่อทรพัอาศัยั่วราว พร้อมับทรแปลพระวรายลายลับเป็นร่าสันาราเ็เศียรัเิม และม้วนพระวรายอันให่ยาวนั้นนอนรอเวลาที่นาราธิาะำเนินมา...
ทาฝ่ายนาราธิาแ้วัสาลที่ไ้ฟัวามาพระาิสาวนั้น...
“ฮึ! ถือว่าเป็นบุอมัน! ที่เราปล่อยมันไป!” ทรระบายพระปัสสาสะอย่าริ้ว
“อย่าไรเสียเ้า็้อถือว่ารั้นี้เป็นบทเรียนีวิที่ยิ่ให่ ราหน้าราหลัเ้า้อระวัายให้หนั!” ทรรัสสำทับนานินรีอีรา
“เพะ! แล้วป่านนี้ทานั้นะเป็นเยี่ยไรบ้าเพะ?” นานินรีถามอย่าใร่รู้
“เ้ายัะไปห่วมันอีหรือไร? รึว่าเ้า็แอบพอใเ้า ‘หลานพาู’ อะไรนั่น!” ทรระเ้า
“หาไ้เป็นเ่นนั้นไม่! เรา... เราแ่อยาะรู้เยๆ ็เพราะว่าอนนั้นเรามิไ้มีสิรู้เห็นเหุาร์” นานินรีร้อนัว
“เฮอะ! ไม่สาหัส ็พิาร! แ่ท่าทาเ้า ‘ูให่อเ้า’ ะทนทาน ะทรมานไม่ี่วัน!” ทรระแทเสียรัสอบ
“ายแล้ว! ถึั้นไม่ี่วัน็ะายเลยรึนี่!” นานินรีอุทานอย่าใ
“ไม่ใ่! ไม่ี่วัน็หาย่าหาเล่า! เราิเ้าไปในเนื้อมันไม่ลึหรอ แ่พอให้อยู่นิ่สิ้นฤทธิ์ในอุ้เล็บ ะไ้ไม่ไปเป็นอันราย่อเ้าและสัว์อื่นบริเวนั้นเท่านั้น...” นาราธิาอธิบาย พลาทรอมยิ้มเล็น้อยที่ทรเห็นพัร์อนานินรีีเผือ
“เป็นเ่นนั้นเออหรือ...” นาถอนหทัยอย่าแผ่วเบา
“ถ้าเ่นนั้นเราะไปเล่นน้ำราหน้าอีเมื่อใ?” นานินรีทูลถาม
“เ้าน่ะยั้ไว้่อน เราไม่อนุาให้เ้าามเราไป่วนี้ โทษานที่ไม่ฟัำเราแ่แร! เมื่อมูลเรื่อนี้เลือนหายไปสัพัพอเป็นที่ไว้วาใไ้แล้ว... เราะพาเ้าไป้วย!”
นาราธิาทรประทานยิ้มและส่ายพระพัร์รัสอบพระาิสาว โยหารู้ไม่ว่า ในอนาอันใล้ที่ทรหมายมานั้นพระอ์เอะทรไม่มีโอาสไ้ทำั่ที่ลั่นพระวาาประทานเอาไว้!
้าฝ่ายท้าววีรปัษ์เวนไย์และพระนาเศแ้วัลยา พระบิาพระมาราที่ำลัทรสับฟัารพยาร์อโหรหลวอยู่ ็มีอัน้อทรแปลพระทัยและทรัวัลไปพรอมัน เมื่อโหรหลวทูลถวายวามว่า
‘อันพระสุบินอพระอัรมเหสีนั้น หม่อมันำนวูอย่าถ้วนถี่แล้ว ึทำนายไ้ว่า...พระนาะเสียอที่ทรรั อันหมายถึพระราธิา เพราะพระะาไ้บอเอาไว้ว่าถึราวที่พระราธิาะ้อทรอภิเษสมรสออไปาอ้อมพระอุทรแล้ว พระพุทธเ้า้า แ่ว่า...’ โหรหลวทูลถวายอย่าละเอีย
“มีเหุอันใ? ถ้าเป็นเ่นนั้นริย่อมมิใ่เรื่อน่ายินีอหรือท่านโหร? วามริเราเอ็ำลัะพูับลูเรื่อ ‘ู่หมั่น’ ที่หมั้นหมายันไว้เมื่ออนนายัเล็อยู่ ในไม่ี่เพลานี้แล้ว” ท้าววีรปัษ์เวนไย์ทรรีบรัสถามทันวัน ้วยวามร้อนพระทัย
“แ่วพระะาพระราธิานั้น ทรมีพระเราะห์ให่และ้อทรผลัพราลำบาออไปไล่อน ถึะไ้ทรอภิเษ พระพุทธเ้า้า!” โหรหลวทูลถวาย
“ะเป็นไปไ้เยี่ยไร! มีทาแ้ไหรือไม่ ท่านโหร?” พระนาเศแ้วัลยาทรรีบำรัสถามทันวันอย่าร้อนพระทัย นประทับพระบัลลั์อาสน์มิทรอยู่ถึับ้อเส็ลมาำรัสถามวามโหรหลวใล้ๆ
“พระราอาามิพ้นเล้าฯ อันพระะาอพระราธิานั้นแรล้า!ยาะฝืนเหลือา เพราะเป็นบุรรมที่ทรผูพันันมาแ่ปา่อน... แ่ถ้าะทรป้อันมิให้พระธิาเส็ไหนไล็อาะเป็นทาหลีเลี่ยไ้ พระพุทธเ้า้า!” โหรหลวทูลถวายวามิเห็นอย่ามิสู้ี
“ถ้าหาาร์ภายภาหน้าะเป็นเ่นัท่านว่าริ เห็นทีเราสอ้อรีบไปหาลูแ้วัสาลอเรา เพื่อสั่วามนาให้ปิบัิามท่านโหรว่า!” ท้าวเธอฯทรรัสับพระมเหสี
แ่็ทรปรารภและเส็ไปมิทันาร์... เพราะนาราธิาแ้วัสาลทรหลบหลีเร้นายหนีออาพระราวั ไปสู่อาบริเวเอป่าหิมพาน์เสียแล้ว
ความคิดเห็น