คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6...
ในลอัษุอนา... ปราร่าบุรุษหนุ่มสูให่ผู้หนึ่ ึ่มีใบหน้าามั่อิสรี วเนรปลายเรียวแ่โ มีนัยน์เนรสีเียวน้ำทะเล รับับโนโ้ที่พาเียึ้นไปแลสบัโ้ปลายหาเล็น้อยูาม ริมโอษ์สีแอวบอิ่มั่แหวาน... เราาโรหน้าแลูระ้าไปบ้า แ่บ่บอถึอำนาบุาวาสนา ผิวาย็่าละเอียลออเนียนาวว่านาอัปสรบานที่เยพบเห็น ทรวทรอ์เอวนั้นเล่า... ็่าเ็มไป้วยล้ามเนื้อแ็แรหนาแน่น... ถัานั้นลไป...
“รี๊ !!!!!” นานินรีหวีร้ออย่าใในทันใ! เมื่อนาแลเห็น ‘สิ่’ อันมิวรเ้า!
เสียร้ออย่าใอนานินรี...ไ้สร้าวามแปลหทัยแลบัน แ่วรายามหนุ่มแน่นเบื้อหน้านา นพระอ์เผลอแย้มพระโอษ์สรวลออมาอย่าทรเอ็นูเบาๆ
“หึหึหึ... ะหันพัร์ลับไปทำไมันเ้า? หันลับมาเรา้วยัน่อนเถิหนา...”
ทรแหวน้ำ ำเนินวรายว่ายลึเ้าไปหานานินรี ที่พระอ์ทรทอพระเนรเห็นนารุี ึ่พระอ์ทรให้วามเห็นว่ามีวามามแลน่ารัยิ่นัว่ายน้ำ้ามฟามาแ่ราแร... ้วยำริิสนุ
“เ้านวิปริ! อย่าเ้ามาใล้้านะ!!!” นานินรีหันลับมาวาร้อ หลัาที่ไ้ยินเสียระแสน้ำัาเ้ามาใล้!
“หึหึหึ... สระนี้ใ่อเ้าแ่เพียผู้เียวเมื่อไรัน? เราอยาะว่ายไปไหน... หรือ... มาไหน็ย่อมไ้!”
หลัาที่ทรรัสประโยท้ายเสร็ พระอ์็ทรพุ่พระวรายเ้าไปรวบร่านานินรีไว้ ้วยหวัเพียว่า... ะหยอเย้านาสรีโมไไลรเบื้อพระพัร์นี้เล่น ามวิสัยอายที่เพิ่เ้าสู่วัยรร์ทั่วไป!
“รี๊!!! เ้านั่ว! ปล่อยเรานะ!” นานินรีรีเสียร้อลั่น!
“ไม่ปล่อย! เ้าบอเรา่อนสิว่า... เ้ามีนามว่าระไร... แม่ัวน้อยเสียแหลม...” ทรส่สุรเสียระเ้าหยอเย้า้าใบหูนา
“นเลว!!! ‘โรราะ’ ไม่มีใรบิามาราสั่สอนเยี่ยเ้า! มิวร่าแ้ารรู้นามแห่เรา! ปล่อย! เราบอให้เ้าปล่อยเยี่ยไรเล่า!!!”
นานินรีิ้นรนพยายามหลีหนี พร้อมับหันพัร์มาะโนใส่ร่าำแลออ์นาราหนุ่มที่ทรยืนประทับแนบิอยู่เบื้อหลั ทั้ยัทรอรัร่าอนาเอาไว้แน่น นแผ่นหลัอนาแนบไปับวรายหนาแน่น้าหลัไปแทบทุส่วนสั!!!
“มันะมาไปแล้วนะ! เ้าบัอาล่าวหาล่วเินถึพระนนนีเราเทียวรึ!!!” อ้อมพระพาหาทรวัรัร่าแน่น้อยให้หันพัร์นวลาวมาสบพระเนรที่ร้อนแรเ็มไป้วยพระโทสะ!!!
“ปล่อยเรานะ!!!” นานินรีร้อลั่น เมื่อเห็นพระพัร์ถมึทึน่าหวาลัวรเบื้อหน้า!
“หึ! ีล่ะ... ในเมื่อเ้าล่าวหาว่าเราเป็น ‘โรราะ’ เรา็ะเป็น! ามเยี่ยที่เ้าว่า!!!”
เมื่อรัสเสร็ อ์นาบินทร์นาินหนุ่ม... ็ทรระทำารวัพระโอษ์พระอ์โบลไปบประทับยัริมฝีปาบาสีมพูน่าประทับรานั้น ในวามิอพระอ์ราแรที่ทรเห็นนา...ในทันใ!!!
อ์นาบินทร์ทรประทานุมพิบนลเรียวปาบาอ ‘แม่ัวน้อยเสียแหลม’ รพระพัร์ ที่ทรประทานวามเห็นว่าน่าลโทษแลน่าพิสมัยไปพร้อมันในราแร... อย่าหนัแน่นรุนแร!
“อื้อๆ! ...ปะ ปล่อย!” นานินรีเว้าวอนเนื้อัวสั่นเทา ้วยเพราะเรลัวบุรุษผู้อรัแนบิเบื้อหน้า และพิศวับวามรู้สึวูบวาบแปลใหม่ที่ไ้เิึ้นนี้
อ์นาินหนุ่มมิทรสับฟัแ่อย่าใ ทั้ยัแทรพระิวหาไปหยอเย้าละเลียบริมอบฝีปาล้าอแม่ัวน้อยเสียแหลมอพระอ์ เพื่อให้นาเปิรับิวหาอพระอ์เ้าไปิมวามหวาน้าใน...
ในะที่ทรประทานุมพินานั้น ้วยทรำลัเพลินแลประมาท... อ์นาินหนุ่มึ่อยๆเผลออ์ำแลร่าลับลายเป็นร่าำเนิามสัาิาเิม ที่เป็นอ์นาราสามเศียร ลำพระวรายสีเียวเหลือบประายรุ้ั่ปีแมลทับวับวามให่ยาว... โอบรัร่านานินรี้วยวามเผลอไผล!
“รี๊! แ้วัสาล! ่วยเรา้วย!!!”
นานินรีใผินใบหน้าออมาะโนรีเสียแหลมบาแ้วหู พร้อมับร้อไห้นแทบอยาะสิ้นสิสมประี!
“... ินรี... นินรี... นินรี!!!” นานินรีสะุ้ใ ออมาาภวั์เมื่อไ้ยินสุรเสียเรีย
“แ้วัสาล... พระพี่นาแห่้า...” นานินรีราเบาๆ เมื่อหันพัร์ไปพบร่าพระวรายนาราธิาแ้วัสาล ที่ทรเส็เ้ามาประทับอยู่ใล้ๆ อย่าไม่รู้สึนเอมา่อน
“เราเรียเ้ามานานแล้ว... แ่เ้าไม่อบำเราเลย... ิอะไรอยู่รึเ้า?” นาราธิาทรถาม
“ไม่มีอันใอ... แ่... เราิถึเรื่อ... เรื่อที่เิึ้นเมื่อวาน...” นานินรีึ่มีใบหน้าแั่ลูำลึสุ หลบสายพระเนรที่ทรทอพระเนรมาอย่าทรเป็นห่ว ทูลอบอุบอิบ
“เราำลัะมาถามเ้า ‘เรื่อนั้น’ อยู่พอี... แ่ไม่เป็นไร... ไว้เ้าัารธระส่วนัวอนเ้า่อน แล้ว่อยามไปรับอาหารเ้าพร้อมสนทนา้วยันับเรา้านอ...” ทรรัสสุรเสียเรื่อยๆ แ่ทรเน้นสุรเสียประโยสุท้ายหนัแน่นเสมือนั่เป็นรับสั่บัับในที
“...” นานินรีพยัพัร์รับอย่าเสียมิไ้ ้วยวามอายและระอัระอ่วนใ...
ทา้านอ์นาบินทร์นาินหนุ่มที่ทรไ้รับบาเ็บารเล็บอราธิาแ้วัสาล ึ่บันี้ทรฟื้นืนพระสิแล้วนั้น
“อือ...” อ์นาินหนุ่มทร่อยๆยับพระเนรลืมึ้น พร้อมับทรรา้วยวามเ็บปวเบาๆ
“พระนัา... พระนัาอมันรา ทรฟื้นืนพระสิแล้ว!” นามันราุท้าวพระพี่เลี้ยประำอ์ ร้อออมาอย่ายินี
“มะ... มันรา... เอหรือ?” อ์นาินทรไ้ยินเสียร้ออนาพระพี่เลี้ย ึทรถามออมา
“เพะ! อย่าเพิ่ทรยับพระวรายมานัเพะ!” นามันรารีบสะอึายเ้าไปถวายารพยุพระวรายในร่านาราเบื้อหน้า
“ทรรู้สึอย่าไรบ้าเพะพระนัา?” เมื่อัถวายท่าทาให้อ์นาินหนุ่มแล้ว นามันราึ่อยๆทูลถามพระอาาร
“เรา... ยัเ็บ... อยู่เล็น้อย... โอ๊ย!” ทรรัสบอ แ่เมื่อทรลอยับพระวรายส่วนลา ็มีวามเ็บปวั่โนเ็มแททิ่มแทเ้ามาในทันที
“ว้าย! อย่าทรฝืนสิเพะพระนัา ถ้าทูลระหม่อมาทรทราบเ้า ะยิ่ทรเป็นห่วนะเพะ!” นามันราใ รีบเ้าไปถวายารประอ พร้อมับถวายเอ็
“ทูล... หม่อม... า?” ทรรัสถาม้วยสุรเสียแผ่วเบาาเป็น่วๆ
“เพะ ทูลระหม่อมาอพระอ์ พอทรทราบเรื่อในราแร็ทรริ้วหนัหนา! รั้นพระนัาไม่ไ้พระสิ ทั้ยัหา้นเหุมิไ้อี้วยแล้ว... ็ยิ่ทรริ้วหนันไม่มีผู้ใล้าเ้าหน้าพระพัร์เลยสัน” นามันรารีบทูลให้อ์นาินหนุ่มทรทราบโยเร็ว
“แล้ว... เพลานี้... ทรประทับ... แห่ใ?” อ์นาินหนุ่มรับสั่ถาม
“ทรเส็ ‘ึ้น’ ไป้านบนเพะ! พ่อเ้าอยู่หัวฯทรริ้วั... ถึนาั้นที่ว่ามีรับสั่ะทรเอาวามับผู้ที่มันระทำารบัอา ‘ทำร้าย’ พระนัาอมันรา ให้ไ้เพะ!” นามันราทูลอบ้วยน้ำเสียสะใยิ่นั!
“มันรา!... โอ๊ย! เรา... ้อามเส็... ไปห้ามท่าน...” พออ์นาินหนุ่มไ้ยินนามันราทูลันั้น ทรพระทัยและรีบรัสออมา
“ว้าย! อย่าทรยับเพะ! แล้วทำไม้อไปทรห้ามพ่อเ้าอยู่หัวฯเล่าเพะ?” นามันราสสัย
“เพราะว่า... นารุ...ที่สามารถ...ทำให้เรา...ไ้รับบาเ็บนานี้ไ้... ะไม่ใ่...รุราธรรมา...เป็นแน่แท้!” ทรรัสอย่าเร่ร้อนนระเทือนเ็บพระวราย ทำให้พระเสโทไหลอาบพระพัร์
“โถ... พระนัาอมันรา... อย่าทรรัสอะไรอีเลยเพะ ทรพัผ่อนพระวรายรอทูลระหม่อมา ท่านเส็ลับมาะีว่านะเพะ!” นามันราเอื้อมมือไปหยิบผ้าแพรมาถวายห่มพระวรายออ์นาินหนุ่ม
“แ่ว่า...” อ์นาินหนุ่มยัทรห่วในอ์ทูลระหม่อมา และทรรู้ว่าารบาเ็บในรั้นี้มิใ่วามผิอ ‘ฝ่ายนั้น’ แ่อย่าเียว ึทรืนพระวรายไว้
“ทรเสวยยา่อนเถอะเพะพระนัา... ไม่แน่ว่า เมื่อทรื่นบรรทมแล้ว ทูลระหม่อมาอาะทรเส็มาประทับ้าพระอ์แล้ว็เป็นไปไ้นะเพะ...” นามันราทูล้วยน้ำเสียที่ใ้‘ล่อม’ อ์นาินหนุ่มมาแ่รั้ยัทรพระเยาว์ ทูลล่อม
“แ่เรา...” ทรยินยอมเสวยยาแ่โยี แ่ทรไม่ยอมบรรทมามที่นามันราทูลแนะนำ
“อย่าทรัวลห่วทูลระหม่อมาอพระอ์ไปเลยเพะ... ไม่มี ‘รุ’ นใที่ไหนะ‘สามารถ’ ทำอันรายให้พ่อเ้าอยู่หัวฯท่านไ้หรอเพะ... พระนัา” นามันราทูลถวายปลอบ
นั่นสินะ... พระอ์ทรเป็นถึพาสันาราผู้ยิ่ให่เรียไรแห่ปัมหานทีที่ว้าให่ที่สุในโล ้ำยัทรไ้รับพระพรอันประเสริาอ์พระไรภพให้ทรมีบุฤทธิ์แร่ล้า เินว่าท้าวพารุบาอ์้วยแล้ว เ่นนั้นแล้วเราะัวลไปไย...
เมื่ออ์นาินหนุ่มทรำริิไ้ถึเหุผลันั้น ึทรผ่อนพระวรายลบรรทมนิทราสนิท...
ความคิดเห็น