คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5...
บันั้น...้านนาแ้วัสาลราธิาพารุ ไ้ทรเหินเหาะพร้อมทั้ทรประอร่าอนานินรีที่ยัสั่นเทา ลับมายัปราสาทวิมานแ้วัสาล...วิมานแ้วที่ำเนิเนรมิมาพร้อมพระอ์...
นาราธิาท้าวพารุ... ทรเร่รุเ้าบัรห้อบรรทม... ้วยทรเรนาสนมำนัลใน... ะใส่เสียสำเนียทูลถาม... นวามทราบถึเบื้อยุลบาท... พระราบิา...ท้าวพาวีรปัษ์เวนไย์...
ทรประอนานินรีลนอนพระแท่นบรรทม พร้อมทรรัสปลอบอย่านุ่มนวล...
“นิทราเสีย่อนเ้า...หายีเมื่อใ เรา่อยมาเราวามัน...”
“้อเรา...เรื่ออันใันอีเล่า พระพี่นาแห่้า...” นานินรีพลุบาลเพื่อหลบสายพระเนร พร้อมเอ่ยวาาป้อปั
“มูลเหอันแท้รินั่นระไร!” นาแ้วัสาลราธิาทรเอ่ยอย่าหนัแน่น พร้อมทรเพ่มอพัราอพระาิสาว
นานินรี เมื่อทราบว่ามิอา ‘ป้อปิวาม’ แ่พระาิสาวผู้ทรศัิ์ไ้ ึพยัพัรารับอย่าเหนื่อยล้า แล้วหลับา นิทราไป...
หลัาที่ทรส่นานินรี เ้าสู่ห้วนิทรารมย์สนิทแล้ว พระธิาแ้วัสาลไ้ทรร่ายมน์ปิทวารแลบัร ันมิให้ผู้ใเ้าไปรบวนพระาิสาว... เสร็แล้วึเส็ำเนินไปสรน้ำล้าราบพระไลลา แล้วเปลี่ยนพระพัราภร์เพื่อเส็เ้าบรรทม...
เมื่อล่าวถึท้าววีรปัษ์เวนไย์พารุ แลพระนาเศแ้วัลยาพระมเหสี... ที่มาบันี้ไ้ทรล่วเ้าสู่ห้วพระสุบิน
ในพระสุบินอพระมเหสี ไ้ปราวรายายาิษัริย์สูให่ ทรเรื่อทรที่ประับประาเ็มไป้วยทอและมีมี่า ย่าพระบาทเ้ามา...
‘เรามารับอๆเราืน!’ สุรเสียทุ้ม้อัวาน ัึ้น!
‘เราไม่มี ...เราไม่ไ้เอาออะไรอท่านมา!’ พระนาเศแ้วัลยาทรส่ายพระพัร์ปิเสธ
‘นี่...อย่าไรเล่า!’ สุรเสียทุ้ม้อัวาน รัสบอ พลาี้ไปยัร่านาราธิา ผู้เป็นั่วหฤทัย!
‘ไม่นะ...อย่า!!!’ พระนาทรร้ออ้อนวอนวรายสูให่
‘ทูลลา... เราแ่มาเอาอเราืน...’
วรายสูให่ในพระสุบินรัสเสร็ ็ำแลเป็นพานาเ็เศียร ใ้วรายอันให่โมโหฬารรัร่านาราธิาเลื้อยหายออไป...
“ไม่นะ! ...อย่าเอาลูเราไป!!!!!!!!!!” พระนาเศแ้วัลยาทรร้อรีเสียั!
“น้อหิ! ...น้อหิ ...น้อหิ!!!” ท้าววีรปัษ์ฯทรรัสเรียพระมเหสี ที่ทรละเมอสุรเสียั พร้อมับทรรรแส
“อย่านะ!...ม่ายยยยย!!!!!” พระนาเศแ้วัลยา ทรผวาลืมพระเนรื่นบรรทม
“น้อหิ... เ้าเป็นเ่นไร...” พระสวามีทรเอื้อมพระหัถ์มาึพระวรายอพระนาไปประทานอปลอบประโลม
“เส็พี่!...เส็พี่เพะ! น้อฝันร้าย!!!” พระนาเธอทรสะอื้นทูลวาม...
“โถ...เ้า...แ่ฝันร้าย...” ทรปลอบ่อ
“ไม่นะเพะ!...น้อฝันว่ามีนมานำลูเราไป!” มเหสีสุสวาทรรัสแย้
“เป็นเ่นนั้นเอล่ะหรือเ้า... ไ้...ถ้าเ้าไม่สบายหทัย...วันพรุ่...พี่ะให้โหรหลวมาทำนายให้...ีไหมน้อหิ...” ทรรัสบออย่านุ่มนวล พร้อมระรออร่าวรายบาพาบรรทมล
ริมอบฟ้า... สุริยารุ่พุ่ส่แส บ่บอสัาแห่ารเริ่มวันใหม่... แ่ในเมือบาาลที่อยู่ลึลไปในมหานทีนั้น...
วรายอันสูให่ทรประทับนิ่ึ อยู่บนพระราอาสน์ที่้านหลัมีบัลลั์ทอประับ้วยมรและอัมีอันมี่า ประอบันเป็นรูปทรพานาราเ็เศียรนให่เลื้อยแผ่พัพานปเล้าประหม่อมผู้รอนรมาหลายพระอ์...
อ์สันาราาธีรสุวัน์ ผู้รอปันรในปัมหานที ทรรอไร่เหุาร์ ้วยทรทราบว่าพระนัานั้นทรเป็นเื้อวศ์พานาราผู้ยิ่ให่ วรแล้วหรือที่ะโนึ่ ‘นารุรา’ธรรมา มาทำร้ายสาหัสนถึั้นประวรไม่ไ้สิไ้!
ท้าเธอฯ ทรพระวิัวลในพระอาารอพระรานัา และส่นาบริวารึ้นไปสู่เบื้อบนบาาล เพื่อสืบวามถามไถ่... เผื่อมีผู้ใรู้วามที่เิึ้น!!! แ่าร์ลับเป็นว่า...
‘ทูลพ่อเ้าอยู่หัวฯ... หามีผู้ใรู้วามไม่ พระเ้า้า!!!’ นาบริวารทูลวาม
‘เป็นไปไ้เยี่ยไรัน!!! ที่ไม่มีผู้ใล่วรู้... หลานเราบาเ็บถึเพียนี้!!! เรา้อเอาวามับมันผู้นั้นให้ไ้!!!’
เป็นที่ทราบโยทั่วันว่า ‘สัว์’ ทุนิล้วนมี ‘สัาิา’ ธรรมาิในายและิวัาทุน... โยเพาะสัว์ำพว ‘ู’ ที่มีสัาิาในาร ‘อาา’ มาว่าสัว์นิใ... ยิ่ไม่ำเป็นที่้อล่าวล่วไปถึสัาิาอ ‘ูให่’ ที่มีแรอาารุนแรว่า เินว่าที่ะาะเนมามายนั!!!
“เราะึ้นไป้าบน!!!” ทรผุลุึ้น ประาศสุรเสียร้าว!!!
ทา้านนาแ้วัสาลที่ผวาื่นาพระสุบินร้าย... ทรมีเสโทเ็มพระพัร์ เพราะทรพระสุบินว่ามีพานารานให่นหนึ่มาพานาาอพระบิามาราไป... โยมิทรล่วรู้เลยว่า ทรพระสุบินเเ่นเียวับพระมารา...
“สสัยว่าเราะเ็บเรื่อเ้าูให่นั่น... มาัวล...นฝันแปลออไป” นาทรไ้รำพึเบาๆ
‘นี่็ใล้ฟ้าสาแล้ว... เราลุึ้นไปูนินรีเสียีว่า...’ ทรรัสับนเอ พลาลุพระวรายึ้นเพื่อไปสรน้ำและทำพระธุระอนรุ่สา...
เมื่อทรเสร็าารสรน้ำำระพระวรายแล้ว พระราธิาแ้วัสาล็ไ้เส็ไปหาพระบิาและพระมารา ่อนที่ะเส็ไปูแลและ ‘ถามไถ่’ นานินรีพระาิสาว...
รั้นเมื่อทรเส็มาถึบานทวารพระำหนัหลว พระอ์็ทรทอพระเนรเห็นเหล่านาำนัลใน ำลันั่เฝ้าแหนะแายเอียอรอฟัวามอะไรสับาอย่าทา ‘้าใน’
“มีเหุอันใัน ...พวเ้าถึมานั่ันมามายอยู่หน้าทวาร...” นาราธิาทรเอ่ยทัเบาๆระเ้าบรรานาำนัล... ให้สะุ้ใ
“อุ้ย! พระธิา!!! เส็มาถึรนี้ เมื่อไหร่ันเพะ ?” นาสิรีุท้าวผู้ให่ว่าใรทั้หมที่นั่ ‘เฝ้าแหน’ ในเผลออุทานทูลถามเสียั!
“หึหึ ...นานพอที่ะเห็นพวเ้ามานั่ ‘แอบฟัวาม’ ้าในนั่นแล...” ทรแอบยิ้มที่ทอพระเนรเห็นบรรานาำนัล... โยเพาะพวุท้าวผู้อาวุโสที่นั่อยู่สะุ้ใันอีรา
“เราไม่เอาวามเล็น้อยไปทูลให้ทรระายอ...” ทรรัสปลอบพร้อมทั้ทรหัวเราะ้วยสุรเสียสใสั่ระัแ้วสมพระนามนา
“แล้ว... มีเรื่ออันใันแน่ ทูลหม่อมพ่อแลทูลหม่อมแม่ ึทรปิพระทวารเอาไว้?” นาราธิาทรหันไปถามวามเอาับนาุท้าวสิรี...
“ท้าวเธอฯทรให้โหรหลวเ้าเฝ้า ‘ทูลวาม’ บาอย่าเพะ!” นาุท้าวรีบทูล เผื่อะไ้มีโอาสไ้ามพระธิาไปถวายานปรนนิบัิ้าใน... อนโหรหลวทูลวาม
นาแ้วัสาลราธิา ทรทำพระเนรอย่าทรทราบทัน พร้อมับทรรัสออมา
“เป็นเยี่ยนั้นเออหรือุท้าว... เ่นนั้น... เราไม่เ้าไปรบวนทั้สอพระอ์แล้ว... ไม่้อทูลท่านหรอว่าเรามา เราไม่ไ้มีธุระอะไรสำัะเฝ้า...” รัสเสร็็ทรยิ้ม และเส็ออไป... ทิ้ใหุ้ท้าวแลบรรานาำนัลถวายส่สายา้อนามวรายบอบบาไป!
ทาฝ่ายนานินรี เมื่อนาไ้ฟื้นานิทรารมย์สนิทแล้ว... นา็ไ้นึถึเหุาร์ที่บัเิึ้นเมื่อวารวัน...
หลัาที่นาแ้วัสาลราธิาพารุ ทรึ้นาสระน้ำเพื่อไประเรียมระยาหารว่ามาประทานให้นานั้น...
“ู้มมมม !!!”
เสียน้ำแระ่านระเ็นัึ้นมา... ไม่ไลาบริเวที่นาว่ายน้ำ้ามมาทาฟาใหม่อสระ... รเบื้อหน้านาไม่ไล!
ในลอัษุอนา... ปราร่าบุรุษหนุ่มสูให่ผู้หนึ่... ผู้มีใบหน้าามั่อิสรี วเนรปลายเรียวแ่โ มีนัยน์เนรสีเียวน้ำทะเล รับับโนโ้ที่พาเียึ้นไปแลสบัโ้ปลายหาเล็น้อยูามา ริมโอษ์สีแเ่ึั่แหวาน... เราาโรหน้าแลูระ้าไปบ้า แ่บ่บอถึบุาอำนาวาสนา ผิวายอเานั้น่าละเอียลออเนียนาวว่านาอัปสรบานที่เยพบเห็น ทรวทรอ์เอวนั้นเล่า... ็่าเ็มไป้วยล้ามเนื้อแ็แรแน่น... ถัานั้นลไป...
“รี๊ !!!!!” นานินรีหวีร้ออย่าใในทันใ! เมื่อนาแลเห็นสิ่อันมิวรเ้า!!!
ความคิดเห็น