คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3-100%
าลเวลาผันผ่าน มานานหลายสหัสวรรษ... นับั้แ่เผ่าพันธ์ 'นา' ไ้ถือบัเิึ้นมา... าพระฤาษีัศปยศเทพบิรและนาัทรุ เทวีผู้ให้ำเนิ...
มาบันี้ 'นาบินทร์' (อ่านว่า นา-ะ-บะ-ิน) รานัานาินน้อยผู้ทรุน ทรเรื่อทรสีเียวปีแมลทับ แมระย้าระยับ้วยเพรพลอย... แลมรานาอันมี่า ไ้ระทำารปีนพระบัรเพื่อึ้นไปยัปราสาทปัรัน์เบื้อบน... ท่ามลาเสียอุทานอึอลและทัทานอันั อบรราเหล่านานา ึ่เป็นนาพระำนัลแลพระพี่เลี้ยทั้หลาย
"ว้าย! พระนัา... อย่าทรปีนึ้นไปเลยเพะ มันอันราย เส็ลมา้าล่าเถิเพะ!" นามันราพระพี่เลี้ย... ร้อเอะอะทัทูลอย่าใ
"ม่ายอาวว!... บอ-ิน า-ึ่น-ปายหา-ทูลหม่อมา!" อ์นาินน้อย ทรหันพระพัร์พริ้มเพราน่ารัน่าเอ็นูอย่าุมารีมารัส พลายื่นพระโอษ์สีแสน้อยๆเป่าพระปัสสาสะออมาอย่าัพระทัย!
"ทรึ้นไปไม่ไ้นะเพะ! พระนัา!... ทูลระหม่อมาทรำลัอยู่ในพระาอยู่นะเพะ!" นามันราทูลเสียสั่น พร้อมับแปลายเป็นนาามเผ่าพันธุ์เิม เพื่อะเลื้อยึ้นไปรัแลพาพระนัา นาบินทร์นาินน้อย ลมา...
"ไม่เป็นไร... มันรา..." สุรเสียไพเราะทอทุ้มัวาลเสียหนึ่ัึ้นัารเลื่อนไหวอนามันราพระพี่เลี้ย
พร้อมันนั้นพลันปราร่าร่าหนึ่... แลเห็นเป็นเเ่นมนุษย์วัยหนุ่มรร์... ทรเรื่อษัริย์สีเียวอมฟ้าเป็นเลื่อมสลับลาย... พลิ้วายย่ำเท้าเหาะลมาาภายในปราสาทปัรัน์วิมานพร้อมับทรยื่นพระหัถ์อันแ็แร่เ็มไป้วยล้ามเนื้อ เอื้อมไปอุ้มอ์นาบินทร์นาินน้อยผูุ้นลมาสู่อ้อมพระร...
"ทูลหม่อมา!... ทูลหม่อมาเ้าา... บอ-ิน... ิถึทูลหม่อมา..." พระรานัาอ์น้อยในอ้อมพระรทรร้อึ้นอย่าีพระทัย... พร้อมับทรเอื้อมหัถ์อันน้อยๆไปโอบรอบพระศออันแ็แร่อ 'ทูลหม่อมา' พร้อมับประทับโอษ์น้อยๆลบนพระปรา์อท้าวเธอฯ ผู้ทรอุ้มพระอ์อยู่ในะนี้เบาๆ...
"ทูลระหม่อมท่าน! พระอาามิพ้นเล้าฯ! หม่อมันผิไปแล้วเพะ! ...อพระอ์ทรลพระอาา!" นานามันราพระพี่เลี้ยไ้แปลร่าลายลับเป็นัเ่นนามนุษย์แลถลันายเ้ายอบัวลเบื้อพระบาท... รีบราบล้วยร่าายอันสั่นเทา!
"ราวนี้ เราะไม่เอาวามเ้า... เพราะหลานเราเอ็เป็นฝ่ายผิ! ลุึ้นเสียเถิ... มันรา..." ทรรัส้วยประทานพระเมาปราี...
"อบพระทัยเพะ !!!" นามันราไม่รอ้า! รีบราบลบนเบื้อพระบาททันที!
“ทูลหม่อมาเ้าา... บอิน หิวแล้ววว... เ้า่ะ!” อ์นาินน้อยเอื้อมหัถ์อันอวบอูมป้อมๆเล็ๆ ไประุพระพัราทรออ์สันารา... แล้ว้อนพระพัร์น้อยๆาวๆลมๆมน ส่สายพระเนรลมโึ่เป็นสีเียว ึ้นมอพระพัร์พระอัยา...
“ะ! เ้าว่าอย่าไรนะ? เ้าัวยุ่... วันนี้เ้าไ้ทำอะไรบ้า! นอาินับเล่น... หืม? ไ้ท่อำราามที่ามอบหมายให้เ้าทำรึเปล่า... ฮึ! นาบินทร์...” อ์สันาราหนุ่ม ทรรัสพลาอุ้มพระรานัาอ์น้อยเส็เ้าไปในปราสาท...
‘นาบินทร์’ พานาอ์น้อยสามเศียร ทรเป็นพระนัาำพร้าในอ์สันาราธีรสุวัน์... อ์สันาราาหนุ่มผู้เป็นให่ ึ่ปรอเมือบาาลปันรอเหล่านารา ที่อยู่ลึลไปหลายโยน์ในปัมหานทีอันว้าให่ไพศาล...
พระอัยีแท้ๆออ์นาบินทร์ ทรเป็นพระนิษาออ์สันารา แ่ทั้พระอัยาแลพระอัยีแท้ๆ พร้อม้วยพระบิาพระมาราอพระนัาน้อยอ์นี้ไ้สิ้นพระนม์ไปนานแล้ว... ในราที่มีศึสรามรั้ให่ระหว่าเผ่าพันธ์นาับรุลุ่มหนึ่...
ในรานั้น... อ์นาาธีรสุวัน์ ทรอยู่ในพระำหนำพระศีล...ภายในถ้ำแ้วรันาในเมือบาาลว่าพันปี... ว่าะทรพ้นำหนเส็ออมา่วยพระประยูราิ... ็ลับลายเป็นว่าสายไปเสียแล้ว...
ทรพบเพียแ่ ‘ไ่’ อนาบินทร์น้อย ที่พระรานัาในพระอ์... พระมาราอนาบินทร์... ลอบมอบให้นานามันรานาำนัลนสนิท... เลื้อยหลบหลีเร้น... เอาออมาหลบ่อนไว้ในปราสาทปัรัน์อพระอ์ที่ปันร!
เนื่อาอนที่พระอ์ทรพบพระนัาอ์น้อยนั้น... อ์นาบินทร์น้อย ยัทรเป็นเพียไ่พานาใบหนึ่เท่านั้น... อ์ท้าวเธอฯึทรโปรประทานวามอบอุ่นโอบอุ้มฟูมฟั้วยพระอ์เอ…
้วยสัาิาั้เิม... อ 'ูให่' ที่มัะหวไ่เป็นันใ... อ์สันาราธีรสุวัน์เอ็เป็นั่ันนั้น เพราะทรปิบัิอ์เป็นัเ่นพระบิาเ้าอไ่เสียอ์เอทุประาร
้วยเหุนี้... ึเป็นที่รู้โยทั่วในปัมหานทีว่า... อ์สันาราทรประทานวามรั วามเมาและทรามพระทัยในพระนัาอ์น้อยๆอ์นี้เพียใ!
าลเวลาั่เร่ืนวันผันผ่าน... าวันวารรุีพัร์พริ้มเพรา... ลายเป็นนเยาว์แ้วัสาลราธิา... เริพรรษามายุนม์ห้าร้อยว่าปี... พระโมศรีผ่อผุามระารา... พระบิาแลมาราทรามพระทัย... ประส์สิ่ใประทานให้มิ้อั... สมั่ัิยะศัิ์ราุมารี... ทุประาร
มาบันี้ ‘แ้วัสาล’ ราธิาท้าววีรปัษ์เวนไย์พารุ ทรพระนมายุไ้ว่าห้าร้อยวบปี...
ทรมีพระวีในร่าเนรมิมนุษย์ าวผ่อั่ไ่มุในปัมหานที... พระโนโ่เรียวามัันศร... โ้รับับพระพัร์ามลมลึที่เรียวมานถึพระหนุนวลมน...
วพระเนรทั้สอ้าลมโ... นัยเนร้าในส่อประายเป็นสีเพลิแมประายทอระยิบระยับ... พระโอษ์ามเป็นรูประับสีแแมมพู... พระพธูเศาำเาามระารา...
เอวอ์แ่ม้อยโ้เว้า... พระเพลานั้นเรียวาวน่าใหลหล... ปทุมถันอันลมมนแลทรวทร... มอแล้วน่ายลื่นใรัน...
“นินรี... รอเรา้วย!!!” สุรเสียใสไพเราะั่ระัแ้วัึ้น
พระธิาแ้วัสาล... ทระโนร้อเรียนาินรีน้อยสายเลือึ่รุนา ‘นินรี’พระาิและสหายสนิทที่เล่นันมาั้แ่พระเยาว์... นาผู้มีผิวายาาวผ่อ โอษ์นินาสิหน่อย วเนรทัู้่มโ ทรวทรอ์เอวอรรอ้อนแอ้นสมับมีเื้อสายอันสูส่อราวศ์ในายา
รานี้ ทร ‘แอบ’ บรราพระพี่เลี้ยแลนาำนัล พาันเหาะบินออมาำเนินร่อนเล่นน้ำแลมนมไม้ ป่าหิมพาน์...
"แ้วัสาล... ูอล้วยไม้เถานี้สิ!" นานินรีเอ่ยวน พลานำล้วยไม้ป่าที่มีอให่สีาวนาวลเรือหนึ่มาให้นาม...
"อืม... สวยี" แ้วัสาล ที่ำลัเอาหัถ์เรียวาม วัน้ำเล่นอยู่ใล้ๆทรเอ่ยม...
"มาทานี้สิ! แ้วัสาล น้ำรนี้ใสว่าทานั้นมานั!" นารุึ่ินรีเอ่ยัวน
"ไม่เอาอ... ทานั้น ลึหนัหนานะเ้า!" นาแ้วัสาลทรส่ายพระพัร์ปิเสธมิใร่ะามไป
"ไม่ลึสัเท่าใอหนา... ูสิ... เรายัว่ายไ้อย่าสบายอุรา" นาหัวเราะพร้อมับยมือึ้นีน้ำแลแหวว่ายในสายธารให้ทรม
"เ้าอย่าประมาทไป! บริเวนี้... ถึแม้ว่าะเป็นสระที่พวนาฟ้าแลนาินรีมาเล่นน้ำบ่อย็ริอยู่... แ่็มี 'สัว์' อื่น ที่มิใ่มาใ้อยู่บ่อยรั้!" นาราธิาแ้วัสาล ทรเือนพระาิสาวร่าน้อย...อย่าทรัวล
"มีเ้าอยู่้วย!... เราะลัวไปใยเล่า..." นายัื้อรั้น อีทั้ยัส่เสียอันใสุระัยามเ้าหัวเราะามท้ายส่มา
"ถ้าเ่นนั้น เ้า็ว่ายเล่นไปเสียผู้เียวเถิ... เรารู้สึหิวแล้ว... ะึ้นไปเรียมารหาอว่า้านบน..." นาราธิาแ้วัสาล ทรส่ายพระพัร์อย่าเสียมิไ้ ทรรัสพร้อมับนำพระายาึ้นาสระน้ำที่อยู่ใล้ๆับสระอโนาึ่แยออมาและมีลัษะเียบเียบว่า
ล้อยหลัาที่แ้วัสาลทรเหาะำเนินไปหาภัาหารว่าแล้วไม่นานสัเท่าในันา็ทรไ้ยินเสียรีร้ออนานินรีามเบื้อพระปฤษา์มา
"รี๊! แ้วัสาล! ่วยเรา้วย!" พระาิสาวแผเสียร้อะโน อวาม่วยเหลือ!
'นินรี!' นาราธิาทรอุทานอย่าพระทัย!
พลันที่แ้วัสาลราธิาพารุผู้ยิ่ให่ ทรบินเหาะลับมา... สิ่ที่ทอพระเนรเห็น ็ือ...
ร่าแน่น้อยอพระาิสาวำลัร้อไห้อวาม่วยเหลือ...บนายาอนนรีนั้นถูรัแน่นา 'ูให่' ัวหนึ่ ึ่มีเศียรถึสามเศียร!
"แ้วัสาล ่วยเรา้วย!" นินรี ร้อออมา้วยวามีใ เมื่อแลเห็นพระนาราธิาพารุ!
"ฟ่ออออออ! " เสียร้อำรามู่ อ 'ูให่' ัึ้นมา! เมื่อแลเห็นบุลอื่นที่โผล่มาในลอัษุ
อย่าไม่รอ้า...แ้วัสาลรีบท่อพระเวทมนราในทันใ!
พระเวทที่นาท่อนั้น...ทำให้เิแสสว่าั่อัีึ้นมาอยู่รอบๆเศียรทั้สามเศียรอูให่ัวนั้น
้วยวามแสบเือระายนัยน์า... ูให่ัวนั้น ึำแลแปลายลายาลมาเป็นบุรุษหนุ่มรูปาม รูปร่าสูให่แ็แร ทั้สวมใส่พัราภร์สีเียวแมลทับวับวาม ประับ้วยเรื่อทรอย่าาิวพศาษัริย์... ที่สำัมี 'พระาิสาว' อนาที่สลบไสลไปแล้ว... อยู่ในอ้อมแนอันรัรึแ่แร่อมันอี้วย!
"เ้าเป็นใรัน!? เหุใึมาวาิอ้า!" ูให่ำแล... ในวามิอนา ะโนร้อถามออมาอย่าโมโหโรธา!
"เป็นิที่ว่า...นาในอ้อมแนเ้า ือ น้อสาว้า! ะนั้นแล้วเ้าส่นาลับมาให้้าเสีย!... เ้า 'ูให่' ไร้มารยาท!" นาราธิาทระโนอบไป้วยทรพิโรธเ่นัน!
"้าื่อ 'นาบินทร์' นัาแห่อ์สันาราธีรสุวัน์ฯ มิใ่ 'ูให่' ัเ้าว่า!" อ์นาินหนุ่มทรแผเสียออมา้อทั่วบริเวสระอโนา!
"ะเป็นผู้ใ็่า! อย่าไรเสียเ้า็ ือ 'ูให่' อยู่ี! รีบืนนามาให้้าบัเี๋ยวนี้!" นาทรอบอย่าที่นายัทรเ้าพระทัยามเิมว่า พานา ือ “ูให่” พร้อมับทรยับพระวราย้าวพระบาทเ้าไปหา
"ไม่มีวัน! นาไ้บัอาระทำารูหมิ่นล่วเิน้า ้า้อสั่สอนนา! นาเป็นอ้า!" วรายสูให่รพัร์นาทรแย้นาสุรเสียแผั!
"เ้าเป็นฝ่ายเลือให้เป็นเ่นนี้เอนะ! เ้าูให่!" นาราธิาแ้วัสาลรัส พลาโบพระวรายร่าแปลึ่มนุษย์ึ่รุราเ้าหาถลาใส่ร่าอ์นาาหนุ่ม้วยวามเร็วที่มิอามอไ้้วยสายามนุษย์ พร้อมับทรารเล็บอันแหลมมแ็แร่ั่วิระ... เ้าโรมรันแย่ิ ในทันใ!
ไรท์เอร์ : หนูแ้ว... ใเย็นๆนะพ่อบินทร์เ้าหล่อมาน๊าาา เสียายอ่ะ >.<
หนูแ้ว : ถึะหล่อยัไ มัน็เป็น "ู" -*-
ไรท์เอร์ : เอ่อ... - -
หนูน : SOS !!! T^T
ความคิดเห็น