คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : 21
ล่าวถึนานินรี วามเิมาราที่แล้วที่นาไ้ลอบเ้าไปแอบฟัารสนทนาระหว่าอ์ท้าววีรปัษ์เวนไย์แลพารุหนุ่มพระู่หมั้นอนาราธิาแ้วัสาลทรผู้มีศัิ์เป็นพระพี่นาอนา
เมื่อนารู้นว่าะ้อถูอ์ท้าววีรปัษ์เวนไย์แลอ์ฤวายุพารุหนุ่มเส็มารัสถามแมไ่สวนวามริับนานั้น นาึประหวั่นพรั่นพรึ้วยเรในพระราอาายิ่นั
“ะทำเยี่ยไรี? ะทำเยี่ยไร... ะทำเยี่ยไร...” นานินรีนั้นิและเินวนไปวนมาอย่าร้อนรน
ในะที่นาำลัลัเลที่ะ้อเลือระหว่าารเปิเผยวามริับารปิบั พลันวามิหนึ่็แล่นเ้ามาในห้ววามิอนา!
“หาพระพี่นา... ใ่แล้ว! เราั้อไปามหาพระพี่นาเอให้เอ่อนพวเส็ลุ!”
“แ่ว่า... เราะไปหาพระพี่นา ที่แห่ใันเล่า? ที่ใ... ที่ใ... ที่แห่ใเล่า! นินรีเอ๋ย...”
นานินรีึ่บันี้ไ้เรลัวในพระราอาานร้อนรนเินระวนระวายไปมาอย่าสับสนวุ่นวาย
“หรือว่า... นาะหวนลับไปยัป่าหิมพาน์! ั้อใ่เป็นแน่... ป่าหิมพาน์!”
เมื่อนานินรีุิึ้นมาไ้ันั้น นาึรีบหันายผลุนผลันบริรรมาถาเรียปีแลหาแล้วบินออาปราสาทที่พำนัอนาราธิาเพื่อไปยัป่าหิมพาน์ในทันใ!
‘พระพี่นาอ้า... ทรอย่าพึ่เป็นอะไรไปเลย...’
นานินรีไ้ิภาวนาในใในะที่นาำลัร่อนบินไปยัป่าหิมพาน์้วยวามเป็นห่วเป็นใยล้นพ้นในนาราธิาแ้วัสาลพระาิผู้พี่ที่รัใร่ันยิ่
ทา้านท้าววีรปัษ์เวนไย์แลอ์ฤวายุพระู่หมั้นอนาราธิาแ้วัสาล เมื่อทั้สอพระอ์ทรมาถึปราสาทที่พำนัแห่นาราธิาแลนานินรีแล้วทรมิพบนานินรี ึทรริ้วเป็นยิ่นันบรราุท้าวนาใน่าเ้าพระพัร์ันมิิ!
“นินรี หายไปไ้เยี่ยไร? พวเ้าูแลันเยี่ยไร? หลานเราทั้น!”
อ์ท้าวเธอฯทรแผพระสุรเสีย้อวาบรรานาำนัลที่เ้ามาทูลวามเสียัลั่นไปทั่วปราสาท
“พะ... พวหม่อมันหาันทั่วแล้วเพะ... พระนัาหาประทับอยู่ไม่เพะ...” นาุท้าวอาวุโสนหนึ่รวบรวมวามล้าเ้ามาทูลถวายวาม้วยายอันสั่นเทา
“รา่อนลูเราหายไป รานี้หลานเรายัหายไปอีน! พวเ้ามันเลี้ยเสีย้าวสุันริๆ!ไป! ไปให้ไลๆหูไลๆาเรา! ไป๊!” อ์ท้าววีรปีษ์เวนไย์ทรี้พระันีไล่บรรานาำนัลรับใ้โยพิโรธยิ่
“เส็น้า... หลานว่านายัมิไ้หายไปไหนอ พระเ้า่ะ”
อ์ฤวายุที่ทรเส็เ้ามาพร้อมับอ์ท้าวธอฯทรย่าพระบาทเ้ามาประิพระวรายออ์ท้าวเธอฯ พร้อมับทรทูลวามถวายอย่าทรมีพระพัร์อันเร่เรีย
“หือ... หลานรู้ไ้เยี่ยไร?” อ์ท้าวเธอฯทรหันมาทอพระเนรพระพัร์พารุหนุ่ม้วยทรแปลพระทัย
“นี่เยี่ยไร... พระเ้า่ะ!”
พารุหนุ่มทรเอ่ยทูลออมา้วยพระสุรเสียที่ัลอออมาาไรพระทน์ พร้อมับทรหยิบนหาเส้นหนึ่อนานินรีที่ร่วิอยู่ใล้ๆพระบัรึ้นมายื่นถวายให้อ์ท้าวเธอฯทรทอพระเนรเห็น
“หลานะามนาไปเอ พระเ้า่ะ!”
ทา้านนรบาาลนั้น...
“รี๊!”
“เพล้!”
“ว้าย!”
“เสียเอะอะอันใัน?”
วรอ์สูให่ทระัพระบาทั่วเพลาหนึ่เพื่อเี่ยพระรรฟัเสียรีร้อที่ทรไ้ยิน เมื่อทรแน่พระทัยแล้วว่าเป็นเสียที่เิาเหุาร์บาอย่าที่ไม่น่าอภิรมย์นัึทรเส็เ้ามารัสถามบรรานาำนัลที่วิ่ออมา้วยิริยาัวสั่นัน
“พะ... พระแม่เ้า... พระแม่เ้าเพะ...”
นาุท้าวนารานหนึ่รีบลานเ่าเ้ามาทูลถวายรายาน่อเหนือหัวแห่น พร้อมับทำท่าทาำเลือเหลือบมอเ้าไปทา้านในห้อพระบรรทมอย่าหวาๆให้ท้าวเธอฯทรเห็น
“หือ?”
วรอ์สูให่ทรเลิพระนึ้น พร้อมับทรปลายพระเนรเ้าไปมอสภาพห้อแลทอพระเนรยัวรอ์บอบบาน่าพิสมัยที่ทรระทืบแลย่ำพระบาทึ้นลไปมา้วยพระิริยาเหมือนั่เ็ที่ำลัทรโนัพระทัย!
“พระแม่เ้ามิทรยอมเสวยพระระยาหารเพะ! พ่อเ้าอยู่หัว...”
อ์สันาราทรแปลสีพระพัร์ราบเรียบ แ่็ทร้อนยิ้มที่ายออมาาแววพระเนรไว้มิอามิไ้ รั้นแล้ว็ทรรัสบอนาุท้าวำนัลออมาว่า
“อ่อ... เ่นนั้นพวเ้าามเราเ้าไปอีรา...”
อ์สันาาทรำเนินย่าพระบาทเ้าไปทา้านพระปษา์อนาราธิาอย่าเรื่อยๆ พร้อมทั้ทรับ้อมอิริยา ‘อาละวา’ ที่พระอ์ทรลวามเห็นว่า ‘น่ารัน่าเอ็นู’ไปแล้วสำหรับพระอ์อย่าทรเียบๆ
“เราไม่ิน!”
นาราธิาทรรีพระสุรเสียร้อลั่น พร้อมับทรยถ้วยโถโอามึ้นมาแล้วทุ่มลไปยัเบื้อพระพัร์อนาใล้ับนาำนัลที่เฝ้าแหนามพระระแสรับสั่ออ์สันาราที่ให้เ้ามาถวายารปรนนิบัินทำให้พวนาอสั่นวัแวนเป็นยิ่นั
“เพล้!”
ถ้วยโถโอามที่นาทรว้าลไปนั้นและเอียระายเ็มพื้นห้อไปหม
“ว้าย! พระแม่เ้า!” นาำนัลที่อยู่ใล้สุสะุ้แลรีร้ออย่าใ
“อย่ามาเรียเราเยี่ยนี้นะ! เรามิใ่ ‘พระแม่เ้า’ อพวเ้า!”
นาราธิาทรวานาำนัลนนั้น พร้อมับทรหันรีหันวาอย่าทรหุหิในพระทัย ้วยว่าเมื่อนาทรื่นพระบรรทมึ้นมา แล้วทรพบว่า้าพระวรายอนานั้นมีบรราุท้าวนาำนัลมาเฝ้าแหนรอถวายารรับใ้ปิบัิอยู่ไม่่ำว่ายี่สิบนา
นาราธิาอ์ามทริว่าแ่แรนั้นนาอาะทรยอมเสวยพระระยาหารที่บรรานาำนัลบรรัสรรรายเรียเียันเ้ามาถวายให้ หาว่า... บรรานาำนัลเหล่านั้นมิเอ่ยถวายำเรียนาว่า ‘พระแม่เ้า’ ออมาน ‘สะิ’ ให้นาทรุนริ้วเสีย่อนและย้อนให้นึถึพระพัร์ ‘ัว้นเหุ’ ัวให่เสีย้วย!
‘ยั่วอารม์ไ้ีแท้... ทั้นายทั้บ่าว!’ นาราธิาทรเบะพระโอษ์แลทรนึ่อนแะอยู่ในพระทัย
“อ้าว! มิใ่เ้าเออหรือ? ที่บอพี่ว่าหิว...”
อ์สันาราทรทำสีพระพัร์ราบเรียบแล้วทรเอียพระศอพร้อมับทรยพระนึ้นเล็น้อยรัสถามนาราธิาพารุออมาอย่าทรแฝพระอารม์ี
‘หึหึ... แรยัมีเหลือมามายเสียรินะเ้า... เมียพี่’
“หรือว่ามิอบ? มิเป็นไร... เ่นนั้นแล้วอยาะินสิ่ใหรือเ้า? พี่ัไ้หามาให้ถูหทัยน้อหิ...”
อ์สันาราทรเอ่ยประทานพระรุาออมา้วยพระสุรเสียอันอ่อนโยน เมื่อทรเห็นนาราธิาทรหันลับมาแล้วทรเบิพระเนรแลทร้าวถอยพระบาทไปหลาย้าวให้ห่าาพระอ์
“แน่ในะว่า... ะหาไ้?”
เมื่อทรั้หลัไ้แล้ว นาราธิา็ทรแหวถามออมา้วยยัทรริ้วในอ์สันารามิหาย
“อืม...”
อ์สันาราทรพยัพระพัร์อย่าทรพระทัยีแลีพระทัยที่นาราธิาะทรยอมเสวยพระระยาหาร
ในที่สุนาราธิา็ทรเอ่ยพระประส์ออมา้วยพระสุรเสียอันัลั่นแลไ้ยินันไปถั่วทั้ถ้ำแ้ว
“ะินูให่ย่า!”
“!”
บรรานาุท้าวำนัลในเมื่อไ้ยินรับสั่อนาราธิาพารุันั้น ็่าอใวัหายนใบหน้าีเผือันเป็นแถบแถว
“เอาที่มันัวให่ๆ้วย!”
นาราธิาเมื่อทรเห็นบรรานาำนัลในยิ่ลัว็ทรยิ่ไ้พระทัยที่ะทรรัส่มวัพวนาให้มาึ้นไปอี
“…”
วรอ์สูให่ที่ทรรับำะทรประทานพระระยาหารให้นั้นทรเียบริบไป เมื่อนาราธิาทรสำทับรับสั่ส่่อท้ายมาถวายอีประโยว่า...
“มีเ็หัวยิ่ี!”
ความคิดเห็น