คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 16
“เป็นเ็ี... ว่านอนสอน่ายนะเ้า... สัประเี๋ยว... ะลับมา...”
“อือ...”
เมื่อนาราธิาพารุทรไ้ยินถ้อยวีอันอ่อนหวานแลทรไ้รับพระสัมผัสอันอ่อนละมุน ึ่ประทานมาาอ์สันาราแล้ว นาึทรหยุารละเมอแลบรรทมนอนนิ่อย่าสบไป...
หลัาที่ท้าวเธอฯทรรัสประทานับนาราธิาเสร็แล้ว ึทรรีบเบือนพระพัร์หันพระปษา์ให้นาแล้วำเนินเส็ออมาาในถ้ำแ้วในทันที ้วยทรเรว่าถ้าไม่ทรรีบเส็ออมาในเพลานี้ พระรานัาในพระอ์็อาะ้อทรรอพระอ์อีหลายเพลาเป็นแน่แท้! หรือ... บาทีอาะเป็นวันถัไป!
“นาบินทร์... มีเหุเร่ร้อนอันใ?”
อ์ท้าวเธอฯทรเส็ำเนินออมาหาแลรัสถามนาบินทร์พระรานัาหนุ่ม้วยพระสุรเสียออะห้วนุ ึ่ประทับรอพระอ์อยู่บริเวห้อ้านหน้าใล้ับปาทาเ้าถ้ำแ้วที่ทรำลัำเนินวนเวียนไปมาอย่าเร่ร้อนพระทัย
“ทูลระหม่อมา พระเ้า้า... ละ... หลาน...” อ์นาินหนุ่มทรรัสออมา้วยวามร้อนพระทัยนพระิวหาทรพันัน
“มีเหุอันใุ่รีบว่ามา... าำลัยุ่!” อ์ท้าวเธอฯทรประทานุ พร้อมทั้ส่สายพระเนรำหนิออไปเพื่อเร่พระรานัา
‘ะทรรีบร้อนเส็ไปไหนเล่า? นารุรา เอ้ย! ทูลระหม่อมยายอ์น้อยนั้น ไม่หายไปไหนอ... พระเ้า้า!’
อ์นาินหนุ่มทรวัพระเนร้อนถวายอนแ่พอาม แลทรรำพึในพระหทัยอย่าทรรู้สึน้อยพระทัยในอ์พระอัยาึ้นมาบ้าเล็น้อย!
“พวเ้ายัไม่ออไปให้พ้นถ้ำแ้วอีรึ? มาเฝ้าแหน ‘เมียมอ’ สิ่ใอยู่แถวนี้!”
เมื่ออ์นาบินทร์นาินหนุ่มพระรานัาทรั้าในวามรู้สึ อ์สันาราึทรหันพระพัร์ไปวาเหล่าบรราุท้าวนาำนัลที่แอบหลบฟัวามอยู่้าปาถ้ำ้วยพระสุรเสียอันั้อัวาล!
“ว๊าย! ไปแล้วเพะๆ!” นามันรารีบานรับสั่ พร้อมับ้อนเหล่าบรราลูสมุนออไปให้พ้นพระโทสะที่เริ่ม่อเิึ้นอย่าุ่นมัว!
“ส่วนเ้า... หายีแล้วหรืออย่าไร? ท่าะยัเหนื่อยอยู่มา... ุ่ลับไปนอนพัผ่อนเสีย่อนเถิ า็ะลับไปพับ้า...”
เมื่อทรเห็นเหล่าบรรานาำนัล ‘ยบวนถอยลับ’ ไปันหมแล้ว พระอารม์ออ์ท้าวเธอฯ็ทรสบล พร้อมับทรรัสวามับพระรานัาหนุ่ม
‘ว่าแล้ว... ว่าะ้อทรไล่มานถึราอหลาน... สสัยเมื่อืนะทรโหมหั เอ้ย! หัโหมไปเสียมา... ึทรเหนื่อยแลหุหิับหลานเยี่ยนี้!’
อ์นาินหนุ่มทรถวายพระเนรวั้อนให้อ์สันาราาพระอัยาอีรา!
“หลานมีเรื่อะเล่าถวายวาม... พระเ้า้า!” ในที่สุอ์นาินหนุ่มึทรเริ่มะรัสวามริเล่าออมา
เมื่ออ์สันาราาทรทอพระเนรเห็นพระรานัาทรเริ่มะทูลถวายวาม พระอ์ึทรรีบเส็นำไปประทับนั่บนพระอาสน์ภายในถ้ำแ้ว แล้วทรโบพระหัถ์ออไปเบาๆเป็นเิให้สัาให้อ์นาินหนุ่มทรเล่าวามออมา
“เรื่ออันใ? ว่ามา...”
อ์นาินหนุ่มทร่อยๆเยพระพัร์ึ้นลอบมอสีพระพัร์อพระอัยา พร้อมับทรรัสถวายวามออมาามพระประส์ที่ทรมุ่หมายไว้
“เป็นเรื่อเี่ยวับ ‘นา’ ที่นอนอยู่บนพระแท่นบรรถร์นั่นแล พระเ้า้า!”
เมื่อท้าวเธอฯทรไ้ยินวามเบื้อ้นันั้น พระอ์ึทรหรี่พระเนรล โยทรใ้สายพระเนรอันมริบับ้อรเพื่อไปประทานารันพระหทัยอพระรานัาหนุ่มให้ยิ่ทรรู้สึหวาเรึ้นมา
“เี่ยวับ ‘นารุรา’ นนั้นรึ?” อ์ท้าวเธอฯทรรัสถามออมา้วยพระสุรเสียที่เริ่มะทรเ้มึ้น
“ึ!”
‘ทูลระหม่อมาทรเรียานนาว่านารุรา... สสัยะทรยัมิไ้... ถึว่าเล่า...’
อ์นาบินทร์นาินหนุ่มทระัารยับพระวราย พร้อมทั้ทรถอนพระทัย้วยวามยินีแลโล่พระทัยที่ทรมาทูลถวายวามพระอัยาไ้ทันาร!
แ่ในอีพระทัยหนึ่ออ์นาินหนุ่ม็ทรรู้สึผิหวัึ้นมาบ้าเล็น้อย ้วยแ่แรที่ทรเส็เ้ามาเห็นภาพในถ้ำแ้ว ทำให้ทรหวัว่าในเพระราานะมีพระอนุาอ์น้อยๆ หรือพระนิษาอ์น้อยๆภายมาให้ทรเล่นแลทรื่นมให้ทรหายเหาในภายภาหน้าไ้บ้า!
“พระเ้า้า... เรื่อมีอยู่ว่า...”
อ์นาินหนุ่มทรทูลเล่าสาเหุแท้ริอารบาเ็บรานี้ถวายแ่อ์พระอัยาให้ทรทราบ โยที่ทรสัเุพระพัร์พระอัยาไปพลาแลทรเล่าถวายไปพลา เมื่อทรทูลเล่าถวายวามริเสร็แล้ว อ์นาินหนุ่มึทรเห็นสีพระพัร์พระอัยาที่ทรเปลี่ยนสลับสีาสีแเป็นสีาวแลสีเียวามพระอารม์ที่เิึ้น!
“เ้าว่าเยี่ยไรนะ! สรุปวามแล้ว... ถ้าาฟัไม่ผิ! เ้าเป็นฝ่ายเริ่ม่อนอหรือ!?”
อ์สันาาธีรสุวัน์ทรผุพระอ์ลุึ้นประทับยืน้วยทรริ้วในพระรานัาหนุ่ม แลทรัวลในอ์นาราธิาพารุที่ ‘ทรนำพา’ มายัถ้ำแ้วอำไพแห่นี้!
“พะ... พระ... พระเ้า้า! แ่ทูลระหม่อมาเ้าา... หลานแ่เล่นเพลินไปนิหน่อย... หาไ้ั้ใให้เรื่อเป็นเ่นนี้ไม่ พระเ้า้า...”
อ์นาินหนุ่มทรานรับำรัสถามออ์ท้าวเธอฯ้วยทรพระทัยยิ่! แรเริ่มนั้นทรทำพระทัยมาแล้วว่าะ้อทรโนประทานุ แ่ทรไม่าิถึว่าพระอัยาะ ‘ทรริ้ว’ ับพระอ์ไ้ถึเพียนี้!
“เ้าทำเ่นนั้นไ้เยี่ยไร? ถ้านา... หรือผู้อื่นรู้วามเ้า... เรามิลายเป็น ‘ผู้ให่เลอะเลือน’ ที่มิฟัวามอื่นใ่อนอหรือ!”
อ์สันาราทรเปลี่ยนพระสรรพนามเรียแทนพระอ์เอเป็น ‘เรา’ ับพระรานัา้วยทรริ้วั!
“ใ่! ไม่ใ่แ่เพียเลอะเลือนอย่าเียว ้อเพิ่มวามโ่ม แลสิมิสมประี้วย!”
สุรเสียใสไพเราะัวาลั่ระัแ้วทรแผสุรเสียสูแหลมึ้น้อไปทั่วถ้ำแ้ว ้วยพระอารม์ที่ทรริ้วอย่ายิ่ยวอเ้าอสุรเสีย!
นาราธิาแ้วัสาลึ่ทรไ้ื่นบรรทมแลทรเ้ามาไ้ยินารสนทนาวามระหว่าอ์พานาทั้สอ ไ้ทรส่พระสุรเสีย้วยวามอาาแ้นออมาว่า...
“ฮึ่ม! พวเ้าทั้สอัวาหลาน! อย่าหวัว่าะมีวามสุ่อไปไ้อีเลย!”
นาแ้วัสาลทรแผสุรเสียอาาพร้อมับทั้ทราปีแห่รุราแลทรารเล็บนาอันแ็แรุ่เพรพุ่เ้าหาอ์นาินหนุ่มึ่ทรำลัประทับยืนหัน้าพระอ์ให้นาแลอยู่ใล้นาว่าอ์ท้าวเธอฯในทันใ!
“แร๊!”
นาราธิาพารุทรแผเสียร้อแลทรวัพระพาหา้วยพระำลัแรเร่เ้าใส่พระอุราแห่อ์นาบินทร์นาินหนุ่มสามเศียร้วยทรโมโหริ้วโรธ!
“โอ๊ย! ุ๊บ!”
แ่พระสุรเสียที่ทรร้อ้วยทรเ็บปวลับลายเป็นเสียอนาเอ!
“เ้าบ่วบ้านี่อีแล้วหรือ! ปล่อยเรานะ! ปล่อยๆๆ!”
นาราธิาทริ้นหนีสันาบาศ์ที่เลื้อยเ้ามารัพระวรายอนาอย่า ‘รู้าน’ นทำให้นาทรเสียหลัถลาเ้าไปในอ้อมพระรแลนพระอุราอ์สันารา ึ่ทราพระพาหาประทานออมารอรับร่าวรายอนาอย่าทร ‘รู้ี’ แทน! ้วยทรเห็น ‘เ้าบ่วน้อย’ อพระอ์ไ้่อยๆระทำารเลื้อยามนามาาทา้านหลัปษา์นานั่นเอ
“ปล่อย! ปล่อยนะ เ้าูให่เ่า!” นาราธิาทรหันไปแผสุรเสียแหลมเล็ใส่พระรรแห่อ์ท้าวเธอฯ
“หยุแผเสียร้อเสียทีเถิเ้า! ่าปวหูยิ่!”
นาราธิามิทรฟั นายัทริ้นหนีอ้อมพระรแห่อ์ท้าวเธอฯ พร้อมับทรระทืบพระบาทลอย่าทรัพระทัยยิ่นั!
“โอ๊ย! ะโ่มันไปถึเมื่อใ? เพลาบอให้ปล่อย็หารู้วามไม่! ทีระทำารับุมายเรา... ันรู้ีันนั! ทั้นายทั้อวิเศษ!”
มิวายที่นาแ้วัสาลราธิาพารุอ์าม ะทรระแทพระสุรเสียอันแหลมสู ถวายระทบใส่อ์พาสันาราให้พระรรทราไปอีรา
ความคิดเห็น