คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 15
“เพลาบอให้นอน็มินอน... ทีเพลาเยี่ยนี้ยัะมานอนี้เา แล้วละเมอปาล้าเสียอีนะเ้า… นาัวเล็!”
อ์สันาราทรบ่นพึมพำอย่าทรเ่นเี้ยวในอ์นาราธิาพารุอ์าม แ่ท้ายประโยที่ทรรัสนั้น ลับทรรัสออมา้วยวามอยาลำบา เพราะพระเฬะที่ิพระศอเมื่อพระอ์ทรทอพระเนรแลมอลมายันาราธิา ผู้ที่พระอ์ทรเฝ้าบอับพระอ์เอว่าเป็น ‘นาัวเล็’ แ่ในวามเป็นรินั้น ในพระราหฤทัยอพระอ์เอลับทรร้อะโนบอออมาอย่าัแ้ว่านาไม่ไ้เล็เลย... แม้เพียนิเียว...
“หมับ!”
“โอ้... พระพุทธอ์ทรโปร!”
เหมือนั่นาแ้วัสาลราธิาะทรมีพระาทิพย์ที่ะทรล่วรู้วามไหวหวั่นในพระราหฤทัยอพาสันารา นาไ้ทรยับพระวรายเ้าแนบิไล่ามหาวามอบอุ่นาพระวรายหนาให่ที่ไ้ทรผละออไปให้ลับมาให้อุ่นไอนาั่เิม โยที่นาทรระทำาร่าๆแลไ้ทรลั่นแล้อ์ท้าวเธอฯทั้ที่มิไ้ทรรู้สึพระอ์แ่อย่าใ!
อ์สันาราทรพยายามอย่ายิ่แล้วที่ะหลับพระเนรลแลทรใ้พระบะบารมีที่ทรสั่สมมานานั่วหลายพันเป็นหมื่นปี... เ้ามา่มพระหทัยที่เ้นรัวเร่าแทบะหลุออมาาพระอุราอันเ็มไป้วยพระล้ามเนื้อแ็แร่แลอบอุ่นสำหรับนาราธิาอ์าม ที่ทร่ายออ์ท้าวเธอฯอยู่อย่าสนิทแนบิทั่วไปทั้สรรพา์พระวรายแห่พระอ์!
“อึ... ยุบหนอพอหนอๆๆ ยุบหนอนูนหนอ... เฮ้ย! นาัวเล็!”
สุที่อ์ท้าวเธอะทราิ... นาราธิาอ์าม็ไ้ทรถวายพระนาสินวลเนียนิ้มลิ้มอนาไปมุแนบอพระศอแห่อ์พาสันารา เป็นเหุให้เิเหุาร์ ‘นาสะุ้’ ึ้นมาอีราในวันนี้!
“อันรายหนอ... อันรายๆ” อ์สันาาทรรัสพึมพำออมาประอบับพระโลมาที่ไ้ลุันึ้นทั่วพระสรรพา์ายา!
อ์สันาราธีรสุวัน์ทรัสินพระทัยที่ะประทานพระเมา เบี่ยพระอ์ออแล้ทรเอื้อมพระหัถ์อันสั่นเทาไปประทานารผูผ้าสไบให้นาราธิาอย่ารวเร็ว โยที่ทรพยายามะไม่ทอพระเนรลไปแ่็ทรทำมิไ้ ้วยว่าพระหัถ์อพระอ์นั้น อยแ่ะ ทร ‘ว้าผิสิ่’ อยู่ร่ำไป!
‘หารู้ว่าาร์ะเป็นเยี่ยนี้... เราไม่ให้เ้าลืนพิษไปมามายนี้เาเยี่ยนี้นัอ นารุน้อยเอ๋ย...’
อ์สันาาทรถอนพระทัยพร้อมทั้ทรโลพระเศียรส่ายไปมาอย่าเสียมิไ้ เมื่อทรำริิไ้ว่าพระอ์เอในเพลานี้ทรเหมือนับบรราุท้าวำนัลในพระพี่เลี้ยทั้หลายอพระรานัาในรั้อีมิมีผิ!
‘เฮ้อ! ั้แ่นาบินทร์นั้นเริวัย... ็มิเยาิว่า ้อมาใส่ผ้าให้ ‘เ็’ ผู้ใที่ไหนอี!’
อ์ท้าวเธอฯ ทรย้ำำว่า ‘เ็’ ับพระอ์เอในพระทัยอย่าทรเน้นหนั! พร้อมทั้ทรรีบประทานผ้าห่มผืนน้อยลุมวรายนาราธิาอย่าว่อไว ้วยเพิ่ะทรเรลัวในนาราธิาเป็นราแร ้วยเหุที่ทรลัวเรว่านาะทรละเมอเ้ามาไว่ว้าพระวรายอพระอ์เออีรา...
“ทูลระหม่อมา...”
“ึ!”
“นาบินทร์!”
อ์พาสันาาทรเยพระพัร์ึ้นและเบิพระเนร้าทอไปยัที่มาแห่สุรเสียอันแสนที่ทระุ้นเยึ่ทรานเรียอ์ท้าวเธอฯอย่าแผ่วเบา!
ในับพลันเพียั่วเสี้ยวเพลา อ์ท้าวเธอฯ็ไ้ทรสบประสานับพระเนรที่ทรเบิว้าะลึันออ์นาบินทร์พระปิยรานัาในพระอ์ ที่ทรอ้าพระโอษ์้าเมื่อทอพระเนรมายัพระอ์ับนาแ้วัสาลราธิาพารุ ึ่ทรประทับร่วมเียู่้าันับพระอ์อยู่บนพระแท่นบรรถร์...
แล... อ์ท้าวเธอฯ็้อทรอ้าพระโอษ์้าออเเ่นเียวันับพระปิยรานัาในพระอ์! ้วยวามพระทัยวยในเสียอันเ็แ่วุ่นวาย...
“พระนัาๆๆ พระนัาเพะ! โปรทรอย่าเส็เ้าไป เพ... ะ...”
เสียอันวุ่นวายสับสนอลหม่าน ที่ัเสียแทรเ้ามาในพระโสอ์ท้าวเธอือเสียที่เิึ้นามมาเบื้อหลัพระนอออ์นาินหนุ่มพระรานัา ึ่เป็นเสียอนามันราแลเหล่านาำนัลในที่ไ้ ‘ยบวน’ เ้ามา เพื่อทูลทัทานอ์นาบินทร์นาินหนุ่ม ้วยวามหวัีแลัวล... อย่ายิ่ยว
“...”
แ่ ‘บวน’ ทั้หม็มีอันหยุะัารเลื่อนไหวเพียแ่บริเวหน้าห้อพระบรรทมแลพร้อมันเียบเสียลโยมิไ้นัหมาย เมื่อแลเห็นภาพอันน่า ‘วนบิ’ รเบื้อหน้า... เ่นล้ำเ้าไปภายในลาห้อพระบรรทมให่แห่อ์นาราาแห่น!
นอนนี้บวนทั้หม็ไ้ลับลายเป็นเียบริบ... เมื่อภาพในลอัษุเนรทั้หมนั้น แลเห็นพระพัร์อพาสันาราที่ทรมีอันเปลี่ยนสีสลับันไปมาระหว่าสีาวและแ!
“ออไปให้หม!”
อ์ท้าวเธอฯทรวา้วยพระสุรเสียที่เย็นเยียบไล่บรรา ‘บวน’ ที่ิามพ่วท้ายพระปิยรานัาในพระอ์มาทั้หมให้ออไป โยที่ทรมิล้าะใ้พระสุรเสียันั ้วยทรเรนาราธิาะื่นบรรทมึ้นมาแล้วาร์ะยิ่แย่ พร้อมันนั้นึทรหันพระพัร์ไปทาอ์นาินหนุ่มแล้วึรัสรับสั่บอับพระรานัาว่า...
“ส่วนเ้า... ออไปรอา้านนอ!”
ในะที่อ์สันาาทรรัสรับสั่ับอ์นาินหนุ่มนั้น ท้าวเธอฯ็มิทรลืมที่ะเอี้ยวพระอ์แลเอื้อมพระหัถ์ไปหยิบผ้าห่มผ้าน้อยึ้นมาลุมร่าวรายาวละเอียนวลเนียนอนาราธิาให้พ้นสายพระเนรออ์นาินหนุ่ม ้วยทรเริ่มรู้สึุ่นเือพระทัยเมื่อทรเห็นอ์นาินหนุ่มพระรานัาทรเพ่มอมายัร่าอนาราธิาอ์าม้าพระอ์อย่าทระลึเสียนทระััน!
เนื่อานาราธิาทรบรรทมนอนหันพระปษา์ออไป้านนอทาเ้าห้อบรรทม ผู้อื่นที่ยืนหรือประทับยืนอยู่บริเวทาเ้าึมอมิเห็น ‘สิ่อันมิวร’ ทา้านหน้าอนา แ่็ยัเห็นรูปร่าส่วนสั รวมไปถึพระวรายาวนวลเนียนที่เ่นััับผนัถ้ำแ้วและแท่นบรรทมอนาที่ทรนอนบรรทมอยู่บนพระแท่นบรรถร์อย่าเ่นั ึ่ภาพเหล่านี้วนให้ผู้อื่นที่เห็นเ้าใเป็นอย่าอื่นไ้ียิ่!
ยิ่ับอ์นาบินทร์นาินหนุ่มที่ทรเ้ามาเห็นภาพาร ‘ผูผ้าประทานให้เ็’ ออ์สันาาผู้ทรเป็นพระอัยา... ที่ทรประทานพระเมา่อนารุราึ่พระอ์ทรำไ้แม้ะเห็นเพียลาๆ้วยแล้ว อ์นาินหนุ่ม็ทริไ้เพียอย่าเียวในเพลานี้ว่า
‘่อาเพลานี้ไป... วรัเรีย นารุรา รึว่า ทูลระหม่อมยาย... ีหนอ?’
เมื่อท้าวเธอฯทรสำรวรวราแลัท่าทาให้นาราธิา ึ่ในะนี้นาไ้ทรอยู่ภายใ้วามูแลแห่อ์ท้าวเธอฯเป็นปริยายไปแล้ว โยที่มิไ้ทรรู้สึอ์แ่อย่าในั้นให้ทรเรียบร้อยแล้ว อ์พาสันาราึทร่อยๆเยิบพระวรายถอยพระ์ออมาอย่าระมัระวั โยทรระทำาร้วยวามละมุนละม่อม
“อือ... ไปไหน...”
“เฮือ!”
อ์ท้าวพาสันาาธีรสุวัน์ทรรู้สึพระทัยหายวาบ เมื่อนาราธิาแ้วัสาลพารุอ์ามทรเอื้อมพระหัถ์อันเรียวน้อยน่าุมพิิแนบมาว้าายพระภูษาทรออ์ท้าวเธอฯ
“เส็แม่... ไปไหน เพ... ะ” นาราธิาทรละเมอรัสทูลถามออมา
“เฮ้อ!”
อ์ท้าวเธอฯทรถอนพระทัย้วยทรอ่อนพระทัยในนาราธิาที่ทรระทำ่อพระอ์ั่เหมือนับทรเป็นพระธิาอ์น้อยอพระอ์เอ แ่้วยเหุใในพระราหฤทัยแห่อ์ท้าวเธอฯ ึทรรู้สึว่าในสถานาร์เยี่ยนี้่าเหมือนันับสวามีที่ำลัะทรหนีายาไปประพาสเล่นภายนอเสียมาว่าหนอ...
“ะไป้านอสัประเี๋ยว...”
“ไม่... ไม่ให้ไป...” นาราธิาทรละเมอส่ายพระพัร์ พร้อมทั้ยึายพระภูษาทรไว้อย่าแน่นหนา
“เฮ้ย! อย่าึนะเ้า... เี๋ยวภูษาหลุ!” อ์ท้าวเธอฯทรรัสบอ้วยสุรเสียพระทัย
“ไม่ให้ไป...” นาราธิาทรเริ่มที่ะร่ำรวหวนไห้
เมื่ออ์ท้าวเธอฯทรเห็นท่าทาละเมอหนัอนาราธิา อ์ท้าวเธอฯึทรนึประทานวามเมาสสารนาึ้นมา โยทรไ้เอื้อมพระหัถ์ไปลูบพระเศียรแลปัพระเศาอนาที่ลมาปิพระพัร์บาส่วนอนา พร้อมทั้ทรรัสประทานาร ‘ปลอบ’ แล ‘ล่อม’ นาราธิาอ์าม้วยพระสุรเสียอันอ่อนโยนแผ่วเบาเนิบ้า
“เป็นเ็ี... ว่านอนสอน่ายนะเ้า... สัประเี๋ยว... ะลับมา...”
ความคิดเห็น