คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คุกแห่งความตาย
บทที่ 8 คุกแห่งความตาย
“ ตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ห่า “ เสียงผู้คุมคนหนึ่งพูดขึ้น
“ ออกจากกรงไปกินข้าวได้แล้วจะได้รีบไปทำงาน ไอ้พวกขี้เกียจเอ้ย “ เสียงผู้คุมอีกคนหนึ่งดังเสริม
แสงแดดอันน้อยนิด บวกกับอากาศที่อับชื้น ที่เหม็นอับเหมือนผ้าที่ไม่ได้อาบแดด แน่นอนว่ามีเชื้อโรคไม่น้อยกว่า พันชนิดแน่ๆ เลย นักโทษหลายต่อหลายคนที่มาอยู่ณที่นี้ แน่นอนว่า ไม่ตายเพระโรค ก็คงจะถูกกลุ่มมาเฟียนักโทษจองที่นี้ข่มขู่ และฆ่าทิ้ง และอย่างไรก็ตาม ก็มีบางพวกที่เป็นพวกโรคจิตวิปริต ชอบพวกเดียวกัน พวกที่ตกเป็นเหยื่อ ก็มีฆ่าตัวตายตามบ้างหรือไม่ก็เป็นนายหน้าหาเหยื่อ ให้กับผู้เป็นเจ้าของของตน
ซึ่งแน่นอนว่าริวเกือบเป็น 1 ในนั้นแล้ว ตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาอยู่ในคุกที่น่าพิศวงแห่งนี้ ริวก็ถูกจับตามองจากกลุ่มนักโทษหลายต่อหลายกลุ่มมากมาย ไม่เว้นแม้แต่พวกกลุ่มงูแดง ซึ่งอยู่ป่าพิศวง มาก่อนและถูกพวกจีฮัดขับไล่ออกมา แต่พวกกลุ่มงูแดงก็พยายามต่อสู้ จนแล้วจนเล่าแต่ก็หมดหนทางสู้เพราะจีฮัดมีหัวหน้าที่เก่งกาจเกินมนุษย์รวมถึงมีไฟร่ผลจากทุกมุมของจักรวาล ทำให้กลุ่มงูแดงต้องหนีหัวซุกหัวซุน แต่คนกลุ่มน้อยนิดย่อมจะหนีคนกลุ่มใหญ่ ที่ทรงอำนาจได้ไม่
จีฮัดก็ได้แจ้งข่าวให้กับทางรัฐบาลว่าที่ซ่อนของ กลุ่มงูแดงและทางการ ก็ได้ตามจับพวกงูแดงครบทั้งกลุ่มและเข้ามาอยู่ในคุกแห่งนี้โดยไม่ต้องไต่สวนเพราะ หลักฐานครบมือ
แต่ความจริงแล้วกลุ่มงูแดงไม่ได้เป็น พวกที่ก่อการร้ายหรืออะไรเพียงแต่ มีจุดมุ่งหมาย เพียงอย่างเดียวคือ ป้องกันปีศาจไม่ให้มาลุกลานบนมิตินี้ ซึ่งแน่นอนว่ากลุ่มจีฮัดซึ่งมีปีศาจหนุนหลัง อยู่คงไม่ยอมแน่นอน แถมเป็นเรื่องง่ายๆที่จะยัดหลักฐานเท็จ ให้ แน่นอนอยู่แล้วว่าพวกกลุ่มใหญ่ ย่อมต้องมีเส้นสายทางการเมือง ทางรัฐบาล ดีอยู่แล้ว กลุ่มงูแดงจะทำอะไรได้ก็ได้แต่นั่งจมปักอยู่ในคุก ที่มีแต่การฆ่ากันตาย ในแต่ละวัน วันละ หลายๆคน
ริวซึ่งเป็นเด็กเพียงคนเดียวในคุกแห่งนี้ ก็ได้รับการโจมตี และหมายปองจะฆ่า มาหลายต่อหลายครั้ง บางครั้งก็ ปางตาย ต้องนอนรักษาตัวอยู่ในที่ๆของตัวเอง แม้ว่า ริวจะเป็นเวทย์มนต์มืด ยังไงก็แล้วแต่ คนคุกยังไงก็เป็นคนคุก มีทั้งวิชา อาคม อาวุธอะไรต่อมิอะไรที่ไม่เคยเห็นเยอะแยอะ ไปหมด ถ้าสู้ไม่ได้ ก็ต้องลุม ประจัญบานอะไรบ้าง
เวลาที่ผ่านมา ทำให้ริว เริ่มปรับตัวในความมืดได้ง่ายขึ้นมาก และทำให้มีความระมัดระวังในตัวอีกทั้ง ยังได้รู้จักหัวหน้ากลุ่มงูแดง ที่มีชื่อว่า เวนเดอร์ล่า แถมยังรู้จักวอร์ พ่อค้าอาวุธแห่งจัการวาล เป็นมาเฟียที่เก่งกาจด้านการใช้อาวุธทุกชนิด เสียอีก รู้ได้ยังไงหรอ ก็เพราะ วันหนึ่ง ริวถูกพวก มาเฟียคนคุก นำโดยปูโร อดีตนายพลแห่งจักรวาลโมโน เป็นคิดอาจหาญก่อกบฏต่อองค์จักรพรรดิ เข้ามา ทำร้ายและบังคับขู่เข่น มีหรือลูกผู้ชาย โดนหยาบไม่ได้ ริวคิดสู้แต่สู้ไม่ไหว วิชาแค่นี้ จะไปทำอะไรคนระดับนั้นได้ ริวก็โดนซ้อม โดนอัด เกือบตายถ้าไม่ได้เขา 2 คน เวนเดอร์ล่า และวอร์ เข้ามาช่วยเอาไว้
หลังจากนั้นริวก็ได้แต่ติดตามไม่ห่างจากพวกเขาทั้ง 2 เขา เพราะตอนนี้เขาเปรียบเสมือน พี่ชายคนหนึ่งของริวไปเสียแล้ว คอยคุ้มครอง คอยสอนสิ่งต่างในการเอาตัวรอดในคุกรวมถึงวิชาประหลาด ต่างๆ ทักษะการใช้อาวุธ นาๆชนิด
แต่ถึงยังไงก็ตาม เมื่อ วอร์ ได้พ้นคุกออกไปแล้ว เวนเดอร์ล่า แค่คนเดียว จะมีปัญญาอะไรดูแลริวได้ แค่ตัวเองยังเอาแทบไม่รอด
แต่แล้ววันหนึ่ง ถึงแม้ว่าชะตาจะกลั่นแกล้งยังไงแต่โชคก็เข้าข้าง(หรือป่าว) เพราว่า ในบ้านของริว หรือที่เขาเรียกกันว่าห้องขัง อะนะ ริวหลังจากอยู่มาได้พักใหญ่สายตาก็เริ่มชินกับความมืดและ ได้ค้นพบหนังสือเล่มหนึ่ง มันเป็นหนังสืออะไรก็ไม่รู้ซิ มีแต่อักขระ ที่อ่านไม่ออกเหมือนที่ฝาผนังห้องเลย
ด้วยความอยากรู้ ริวจึงเปิดหนังสือเล่มนั้นดู Oh มัน หนังสือการใช้พลังจิต ที่เขียนโดยมอมิมัล
หลังจากนั้นริวก็เริ่มศึกษาวิชาพลังจิตขึ้นพื้นฐาน แต่เอ๋ ทำไมมันไม่เหมือนกับ พลังจิตของเจดัสเลยน้า
“ ก่อนจะศึกษาพลังจิตรูปแบบนี้ จงลืมพลังจิตทุกรูปแบบไปให้หมดก่อนจะฝึก และจงรู้เอาไว้ด้วยว่า พลังจิตนี้เป็นพลังจิตที่ไม่เป็นรูปแบบเฉพาะ ไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือน “
“ เคล็ดลับการฝึกนั้นง่ายมาก มีพลังจิตเหมือนไม่มี จริงคือเท็จ แต่เท็จไม่เป็นจริง ออกเป็นรูปร่าง อยู่ที่เรากำหนดว่าจะเป็นอะไร พื้นฐานเหมือนปิดกลั้นจิตขึ้นสูง พลังจิตนี้ก็เชกเช่นเดียวกัน ฝึกคล้ายกัน แต่นำมาใช้คนละ ด้าน การฝึกควรสร้างจิต แบ่งห้องมายาขึ้นมา ถอดจิตเข้าฝึก เพราะการฝึกพลังจิตต้องใช้เวลานานนับ 100 ปี แต่ถ้าอยู่ในจิตแล้ว แค่ 1 นาที ก็เท่ากับ 10 ปี เพราะฉะนั้นข้า มอมิทัลของแนะนำให้เจ้าฝึกตามนี้ “
“ ขี้นต่อมาให้เจ้าปิดจิตและทำตามขึ้น ตอนที่เขียนไว้ข้างต้น จงจำไว้เจ้าต้องฝึกการใช้พลังจิตให้คล่องแคล่ว ให้มีพลังจิตไหวเวียนอยู่ตลอดพร้อมใช้งาน เมื่อถึงจุดๆหนึ่ง ถ้าเจ้าทำได้ พลังจิตรูปแบบนี้จะไร้ขีดจำกัด สามารถแปลงเป็นพลังงานในรูปแบบอื่นได้มากมาย เช่น ดาบพลังจิต หรือแม้แต่คลื่นพลังที่กำจัดปีศาจก็ยังได้ จงขยันฝึกฝึกให้ดี ใช้ให้คล่อง “
“ หนังสือเล่มนี้จะอยู่ในห้องมายาที่เจ้าสร้างขึ้นตลอดถ้าเจ้าต้องการเพียงแค่นึกถึงมัน ว่าอยู่ในมืด หนังสือนี้จะไม่ไปอยู่ในมือใคร ยกเว้นผู้ฝึกสำเร็จ ปล. เมื่อเจ้าอ่านมาถึงนี้แล้ว เจ้ามีชีวิตอยู่แสดงว่าเจ้าเป็นคนดี เพราะข้าได้ร่ายคำสาปเอาไว้ ใครที่อ่าน แล้วอาจหาญคิดชั่วเหมือนข้าที่ เป็นมาก่อน มันผู้นั้นต้องตายโดยทันที และถ้าไม่ฝึกตามก็ต้องตายทันที“
“ อะไรกันว้า หนังสือมีแช่งกันด้วย ฝึกก็ฝึกดิ “ ริวพูดพลางปิดหนังสือลง พร้อมกับหลับตาทำสมาธิและ
“ ว้าว นี่ห้องอะไรกันเนี่ย “ ริวอุทานขึ้นตาโต
“ ยินดีต้อนรับสู้ห้องมายาของนาย “ เสียงของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“ นั่นใคร “ ริวถามขึ้น
“ เจ้าโง่หรือเซ่อ กันแน่หะ ข้ามอมิทัลไง “ มอมิทัลเอ่ย
“ ล...แล้วท่านมาอยู่นี่ได้ไง “ ริวถามขึ้น
“ ก็โธ่ข้าลงวิญญาณของข้าเอาไว้ด้วย เพื่อป้องกันหนังสือที่อันตรายอย่างนี้หลุดออกไป และที่ข้าบอกไว้ในหนังสือว่าจะอยู่ในห้องมายาก็คือข้าจะอาศัยอยู่นี่ไปตลอดคอยดูแลเจ้าไงละ เจ้า.... ชื่ออะไรนะ “ มอมิทัล บอกและร้องถามต่อ
“ ข้าชื่อริว ท่านไม่รู้เลยหรอไง มาอยู่ในด้วยจิตของข้าอะ ” ริวพูดขึ้นๆพลางย้อน
“ หนอย ย้อนเรอะ ช่างเถอะๆ มาเร็วเข้า มาฝึกเร็วข้าจะช่วย แล้วเจ้าก็ออกจากคุกแล้วไม่ช่ายเรอะ เวลามีน้อยการฝึกแบบนี้ต้องหาทีสงบจริงๆและต้องเป็นที่ที่ไม่เป็นอันตรายต่อร่ายกายเจ้าด้วย “ มอมิทัลบอก
“ ก็ได้ ข้าเรียกท่าน ว่า มอร์ ก็แล้วกันนะ “ ริวบอก
“ เออ “ มอร์กล่าว
“ …………………………………………………………………………………………………… “
“ เหลือเวลาอีกแค่เดือนเดียวแล้วละซิ ข้าก็ได้ออกไปจากคุกนี้ซะที “ ริวพูดขึ้นลอยๆ
“ แล้วเจ้าก็จะลืมข้าใช่ไหมละ “ มอร์เอ่ย พลางสร้างดวงจิตขึ้นมาบนตัวของริว
“ ไม่ใช่อย่างงั้น ท่านก็อยู่ในจิตข้านิ มีหรือข้าจะลืม ท่าน “ ริวพูดพลางเดินไปตักอาหารกิน เขาจำได้ว่า หลังจากที่เขาสร้างห้องมายาในจิตของตัวเองเขาก็ไม่ได้ออกมากินข้าวเป็นเวลานานพอควรเลยที่เดียว จนพอรู้อีกทีว่า เวนเดอร์ล่าได้ พ้นโทษไปเสียแล้ว
“ ไอ้หนู แกไม่มีใครมาคุ้มกะลาหัวแล้วละซินะคราวนี้ ข้าจะได้ฆ่าแก ได้ง่ายๆ “ 1 ใน สมุน ของปูโรกล่าว พร้อมกับเพื่อนอีก 4-5 คน เดินเข้ามาหาริว
ริวไม่ได้สนใจอะไร ก็นั่งกินข้าว ที่ชาวบ้านที่เขาเรียกว่าอ้วก น้อยๆ เป็นอาหาร กลางวัน แต่แล้ว
“ เฮ้ย ข้า คุยกับแก แกไม่ได้ยินหรอยังไง “ แจ๊ค สมนุคนเมื้อกี้กล่าวพลางเอามือปัดถาดข้าวของริว ออก
“ ดูซิ แจ๊ค แกทำอาหารกลางวันฉันหกหมดเลยนะ “ บอย เพื่อนแจ๊ค ทำเสียงล้อเลียน ริว
“ ทำเป็นหูทวนรมหรอ แก “ บอย พูดพร้อมกับพุ่งตัวเข้าไปต่อยริว
“ อั่ก “ ริวโดนบอยต่อยเต็มแรงกระเดนติดข้างฝา ข้าวของ กระจัดกระจาย
“ หมัดหนักใช้ได้นิ “ ริวพูดพลางลุกขึ้นเอามือปัดฝุ่นเล็กน้อย
“ หือ “ บอย ร้องขึ้น
“ ที่นี้ ตาข้าบ้างละ “ ริวพูดขึ้น ยังไม่ทันจบ ลอยก็กระเดนติดฝาผนังไปอย่างรวดเร็ว
“ เอ๋ มอร์ นี่ข้าแรงไปหรือป่าวเนี่ย “ ริวพูดขึ้นในดวงจิต
“ ไม่หรอก ก็ฝึกพลังจิตในห้องจิต กับข้างนอกพลังมันคนละแบบกัน ข้างในจิตเจ้ามีพลังมากแค่ไหน ข้างนอกเจ้าจะมีมากว่าเป็น 10 เท่า “ มอร์บอก
“ อย่างงี้นี่เอง “ ริวพูด
“ นี่ตากี้เจ้าทำอะไรแนะ “ สมุนคนหนึ่งถามขึ้นเสียงสั่น ๆ พลางมองริวที มอง บอยที
“ ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ชก “ ริวบอก
“ หนอย แก ตายซะ “ แจ๊ค พูดพลาง ชักดาบขึ้นมาแทงริว
“ ทำไมข้าแทงเจ้าไม่เข้า “ แจ๊คร้องขึ้นอย่างตกใจ หลังจากพยายามแทงอยู่หลายหนและ รวบรวมพลังครั้งสุดท้ายหมายจะฟันคอริวให้ขาดตรงนั้นเลย
ฟิ้ว ดาบที่จะฟันมาเมื่อครู่ โดนพลังงานบางอย่าง ตัด ผ่าน ดาบหัก กระจุย และทะลุไปโดนแจ๊ค ผู้ถือดาบอีก
“ เมื่อกี้มันอะไรกัน “ แจ๊ค ร้องถามขึ้น พร้อมกับเลือดออกจากบาดแผลกลางอก
“ ข้าเรียกมันว่า ดาบพลังจิต “ ริวพูดขึ้น ก่อนที่แจ๊คจะ เลือดไหลออกหมดตัวและล้มตายคาโรงอาหาร ในที่สุด
“ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย “ ปุโรเดินตะโกนร้องถาม
“ คือไอ้นี่มันชกบอยสลบ และยังฆ..ฆ่าแจ๊คอีก “ สมุนคนหนึ่งเอ่ย
“ แกอยากตายมากใช่ไหมไอ้ริว “ ปุโรถาม พร้อมกับ เรียกพลังจิตขึ้นมาเตรียมใช้งาน
“ ห่า นี่มันอะไรกัน จิตสังหารนี่มัน เอ๋ พลังจิตข้า มัน “ ปุโรเอ่ยยังไม่ทันจบ
“ ใช่แล้วจิตสังหารอันน้อยนิดของข้า และ ก็วิชาสูบพลังจิต ของข้าไงละ “ ริวพูดพลางเดินกลับห้องอย่างสบาย
ความคิดเห็น