คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : พิพากษา และ โทษ
บทที่ 7 พิพากษา และ โทษ
จิบๆๆ เสียงนกน้อย ออกมาทักทาย สิ่งมีชีวิติร่วมโลกอย่างอารมณ์ดีขณะที ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นอย่างที่เคยเป็น
ริวลืมตาขึ้นพลางเอามือของตัวเองจับที่ท้ายทอยที่ถูกเพื่อนที่แสนใกล้ชิด ฟาด ด้วยสันดาปเอา พร้อมๆกับมองไปรอบๆตัว ซึ่ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตัวเองมาอยู่ที่ใด ที่ๆมีลูกกรงเลเซอร์รอบตัว มีกล้องวงจรปิด รอบห้องพร้อมกับมียามเดินตลอดทางเดินไม่ขาดสาย
“ ตื่นแล้วหรอ เด็กน้อย “ เสียงของผู้เฒ่าคนหนึ่งทักทายยามเช้า
“ ครับ ท่านคอร์ “ ริวพูดเสียงเอื่อย
“ ข้าอยากรู้จริงเชียวว่าเจ้าฆ่าอาจารย์โทเลมี ด้วยเหตุผลอะไร “ คอร์ ขมวดคิ้วถามริว
“ เหตุผลหรอ เหตุผลของอาจารย์โทเลมีเอง “ ริวพูดขึ้น ผมบอกท่านได้เพียงเท่านี้
“ เจ้ารู้ไหมว่าวันนี้จะเป็นวันตัดสินของเจ้าแล้ว “ คอร์พูด
ตึกๆ เสียงฝีเท้าดังขึ้น ขณะที่ริวจะอ้าปากถาม ก็ปรากฏร่าง 3 คนขึ้นมา โอ้มาพอดีเลย
นี่อาจารย์ ฮีรู กับ ทหารตุลาการ 2 นาย จะนำตัวเจ้าไปสอบสวนและตัดสินโทษ
เมื่อคอร์พูดจบ แสงเลเซอรีท่เป็นกรงก็ดับวูบลง
“ ผู้ต้องหา จงก้าวออกมา เดินตามข้ามา “ ฮีรูก่อนก่อนจะเดินนำริวออกไปและปิดท้ายด้วยทหารตุลากร 2 นาย ส่วน คอร์ก็ยืนอยู่จุดเดินคลุ่นคิด อยู่ครู่หรึ่งก็จะเดินตาม ไป
เบื้องหน้าคือศาลแห่งสภาเจดัส สำหรับการตัดสินโทษ สถาปัตยกรรมตกแต่งไม่ผิดแท้จากหอวิหาร ซึ่งประดับด้วยกระจก หิน ที่สวยงาม เหมือนราชวังย่อยๆ ทีความใสสะอาด ดูแล้ว งดงาม
ริวก็เดินมาถึงโดยดีอาจารย์ฮีรู เดินนำมาถึงที่ ซึ่งในสภานั้น ประธานสภาคือ ไคโร และคระกรรมการลูกขุนคือพวก อาจารย์ต่างๆ ในเจดัส รวมถึง พวกขุนนางชั้นสูงเข้ามาร่วมไต่สวนครั้งนี้ด้วย
ปึ้งๆ เสียง กระทบกันของค้อนพิพากษา ดังขึ้น “ จำเลยมาถึงแล้วเข้าประจำที “ เสียงผู้พิพากษาดงัขึ้น
“ เนื่องด้วย อาจารย์แห่งสภาเจดัส 1 ในผู้อาวุโส เจดัส อาจารย์โทเลมี ได้รับการอาสาไปโจมตีเสบียงกองกำลังเอทเตส ซึ่ง โทเลมีปฏิบัติหน้าที่สำริดผลทำให้ ทางเอทเตสได้ถอดกำลังทหารไปชั่วคราวแล้ว แต่ กลุ่มจีฮัดสีเลือดได้เข้ามาร่วมต่อสู้ด้วย ใช่หรือไม่ จำเลย “ เสียงผู้พิพากษา ดังขึ้น
“ ใช่ครับ “ ริวตอบพลางปิดจิตให้มิด เพราะตอนนี้เขากำลังหวาดกลัวกับอนาคตเหลือเกิน
“ แล้วหัวห้นากลุ่มจีฮัดสีเลือดชื่ออะไร “ ผู้พิพากษาถามต่อ
“ ข้าไม่ทราบ “ ริวตอบ
“ แต่ที่ข้าเจอมา เขาคือหัวหน้าฝ่ายดาวไลเบสชื่อดิวส์ ข้าร็สึกว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา “ ริวต่อ
“ แล้วเจ้ารู้ได้ไงว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา “ผู้พิพากษาถาม
“ ก็ตอนข้ามา ข้าก็ได้พบกับ แมลงปีศาจ จากเวทย์มนต์ ทำให้รู้ว่า เขาไม่ใช่คนธรรมดา “ ริวตอบ
“ อะไรทำให้เจ้ารู้ได้ละ “ผู้พิพากษาซักต่อ
“ ก็ เวทย์นี้ไม่ใช่คนทั่วไปจะร่ายได้ ต้องเป็นพวกใช้เวทย์มนต์มืดได้ จึงจะร่ายได้ “ ริวตอบ
“ และเจ้าก็เข้ามาร่ายเวทย์จัดการพวกแมลงนั้น ใช่หรือไม่ “ผู้พิพากษาซัก
“ ใช่ครับ “ ริวตอบ
“ งั้นแสดงว่า เจ้าก็ใช้เวทย์มนต์มืด ใช่หรือไม่ “ผู้พิพากษา ถามเคร่งเครียด
“ ใช่ครับ “ ริวตอบ เสียง ไม่พอใจการหลุดออกมาจาก ไคโร และ พวกขุนนางชั้นสูง
“ เงียบๆหน่อย “ผู้พิพากษาเอ่ย
“ หลังจากที่เจ้าหลบหนีออกจากเจดัสแล้ว ใครเป็นผู้ช่วยเหลือและสอนเวทย์ให้กับเจ้า “ผู้พิพากษาถาม
“ คำถามนี้ข้าตอบมาได้ครับ “ ริวตอบ
“ ถ้ายังงั้น เจ้าฆ่าโทเลมีใช่หรือไม่ “ผู้พิพากษาถาม
“ ใช่ “ ริวตอบสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งขึ้น ปนกับความเสียใจ
“ เจ้าฆ่าโทเลมีเพราะเหตุใด “ผู้พิพากษาซัก
ริวกลั้นหายใจอยู่พักใหญ่ เนื่องจากเขาเองก็ไม่เคยฆ่าใครมาก่อนหนำซ้ำคนๆนี้เขาไม่อยากจะฆ่าด้วยแต่ต้องฆ่าเพื่อรักษาสัญญา
“ ว่ายังไง จำเลย “ผู้พิพากษาถามอีกรอบ
“ ข้าอยากฆ่า “ ริวตอบ
“ ว่ายังไงนะ ริว นายทำไมถึงทำแบบนี้ ห่า “ ไรอัน ตะโกนด่า “ ข้าไม่เคยมีเพื่อนแบบเจ้า ริว
ว่าเสร็จไรอันก็เดินออกจากสภาเจดัสไปท่ามกลางสายตาของคนจำนวนมาก “ ฉันผิดหวังในตัวเธอมากนะริว “ ลิซ่า กล่าวทั้งน้ำตา แล้วก็เดินตามไรอันออกไป
“ ถ้ายังงั้นจำเลยก็มีความผิดจริง ฐานฆ่าอาจารย์เจดัส “ผู้พิพากษาเอ่ย
“ แต่ เจ้ามีความดีไม่ใช่น้อย เจ้าขับไล่กลุ่มจีฮัดสีเลือดไปได้ทำได้ฝ่ายเราได้รับชัยชนะ และช่วยเหลืออาจารย์โทเลมีก่อนที่จะลงมือฆ่า และ เคยเป็นลูกศิษย์ อัศวินเจดัสมาก่อน “ผู้พิพากษากล่าว
“ ศาลขอตัดสินว่า จำเลย ริว มีความผิดจริง มีโทษ จำคุกที่มืดที่สุดของจักรวาล ในที่ๆมีแต่พวกชั่วร้าย ไม่มีแสงสว่าง เป็นคุกที่แน่นหนาที่สุด เป็นเวลานาน 3 ปี “ผู้พิพากษา บอก
ริวได้ยินดังนั้น แม้ว่าในใจจะหวั่นไหวยังไงก็ตาม อยากจะร็องตะโกนออกมายังไงก็ตาม แต่เขาก็ต้องเก็บไว้
ทหารตุลาการ 2 คน ก็เดินมา ล๊อกตัว ริวไว้ และนำตัว เขาไปขึ้นยาน อวกาศ ซึ่งขามาที่นี้เป้นยานสีเงิน แต่ตอนนี้เป็นรูปสี ดำ มีตารูปกรงอยู่
บรรยากาศ สุดอ้างว้างและเดี่ยวดายบนดาวดวงหนึ่งของระบบจักรวาล ซึ่งไม่มีผู้ใดอยากจะตั่งชื่อให้มันซักเท่าไร เพราะอะไรนะหรอ เพราะว่ามันเป็นดาวที่รวมพวกชั่วร้ายที่สุดในจักรวาลมาอยู่ร่วมกัน ในคุก ที่แน่นหนาที่สุด โหดร้ายที่สุด แต่มันคงจะลำบากมากน่าดูจะไม่อยากจะจินตนาการนึกถึงมันเลยว่า เด็กน้อยอายุ 12 ปี ต้องมาอยู่ในคุกที่ร้ายกาจ ซะเพียงนี้
“ ก้าวออกมานักโทษ “ ผู้คุมทักโทษเอ่ย พร้อมกับทุบตีและผลักดัน ตัวริวให้เดินไปท่ามกลางนักโทษหลายต่อหลายคนที่เฝ้ามองอย่างกระหาย ซึ่งต้องเดินผ่านห้องขังต่างๆ ทั้งนักโทษ ฆ่าคนตาย ทั้ง ก่อกบฏ ฯลฯ
เมื่อเดินมาถึงหน้ากรง ของตัวเองแล้ว “ ถอดเสื้อ กางเกง ทุกอย่างออกให้หมดเลย “ ผู้คุมคนที่พามาบอก
“ แต่ว่า “ ริวเอ่ยยังไม่ทันขาดคำ “ ไม่มีแต่ นักโทษ เดี๋ยวนี้และตรงนี้ “ ผู้คุมตะโกนบอก
ริวได้ยินดังนั้นก็จำใจต้องทำตามอย่างช่วยไม่ได้ ความอายก็บังเกิดกับตัวริวเมื่อ นักโทษคนอื่นก็ต่างโผ่ลหน้าออกมามอง ที่ริว่รายกายเปลือยเปล่า เพื่อที่ผู้คุมจะได้ตรวจสอบ อาวุธ ต่างๆ ที่ซุกซ่อนเอาไว้ “ เอาชุดนี้ไปใส่ และก็เข้าไปอยู่ในนั้น “ ผู้คุมพูดจบก็ยัดเสื้อผ้า ชุดนักโทษให้ริว พร้อมๆกับดันริวเข้าห้องขัง และประตูกรงเหล็กเลเซอร์ ก็ปิดลงทันที
ริวเมื้อถูกผลักเข้ามาในกรงแล้วก็รีบใส่เสื้อผ้าของผู้คุมให้มาอย่างรวดเร็ว พลางกับมองไปรอบๆห้อง และสังเกตเห็นได้ว่าเป็นห้องที่ค่อนข้างมืดมองอะไรไม่เห็นเลย พอริวเอามือคลำทางไปตามผลังก็พบว่า มีอักขระต็มกำแพงเลย อักขระอะไรก็ไม่รู้เขียนไว้ ใครจะอ่านออกเล่า ริวพลำพลัม พร้อมกับล้มตัวลงนอนบนเตียง นอนร้องไห้ กับสิ่งที่ตัวเองต้องเจอ ริวร้องไห้จนหลับไป เพราะความอ่อนล้า
ความคิดเห็น