คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หายตัว
บทที่ 3 จุดเปลี่ยน
สายลมแพ่วเบา พัดโชย เข้ามากระทบใบหน้า เด็กชายวัย 12 นาม ริว ที่กำลังนอนลืมตาพลิกตัวอย่างหดหู่ แสงแดดแห่งเช้าวันใหม่ แสงแดดแห่งรุ่งอรุณ สำหรับหลายๆคนมันคือสิ่งที่ทำให้คนสามารถลุกขึ้นจากเตียงอันแสนอบอุ่นและนุ่มนวล เพื่อจะมาเริ่มต้นของเช้าวันใหม่อย่างสาบายอกสบายใจ แต่สมหรับ ริว นั้นไม่ใช่ ริว เกลียด เช้าวันใหม่มาก ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เมื่อตอนเด็ก เขาก็ต้องตื่นขึ้นมา ขอทาน ขอข้าว ขออาหาร ให้พ่อ แม่พี่น้องของเขา ซึ่งต้องคอยพึ่งริว คนเดียวเท่านั้น เพราะพ่อของเขานั้น ตาบอด ส่วนมานั้น เป็นบ้า ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ส่วนน้อง หรอ ยังเป็นเด็กทารกกันอยู่เลย ไอ้ หน้าที่ ก็ตกมาอยู่ที่ พี่ใหญ่ของบ้านเพียงคนเดียว ที่ บ้าน ไม่รัก เอาแต่ตี ดุ ด่าว่ากล่าว
แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป ก็ได้รับอุปการะจาก โจ บาสเทีย จอมขุนพลของจักรพรรดิ ที่รับเลี้ยงดูเขาหลังจากที่เขาวิ่งหนี การตามล่าจากจีฮัดสีเลือด ที่ฆ่าพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเขามา และเขาได้ช่วยดูแลรักษา พักรักษาตัวเองและโจ ซึ่งต่างคนต่างหนีจากกลุ่ม โจรแดง และกลุ่มจีฮัด ซึ่งใครจะรู้ได้ว่า โจร ที่มีอำนาจยิ่งใหญ่ในจักรวาลจะปรากฏตัวพร้อมกัน ในที่เดียวกัน
เมื่อคิดย้อนไปถึงเรื่องของวันเก่าๆ เขาว่ามันไม่ต่างอะไรกับวันที่มาถึงนี้เอง วันที่เขามีทั้งกลัว เกลียด อิจฉาอะไรต่างๆ เพราะว่าเข้าจะต้องขึ้นทดสอบฝีมือจากศิษย์ ฝึกหัดอีก 4 คนที่อาจารย์ของพวกเขา ได้สอน วิชา พลังจิต รวมทั้งฝีดาบ ทั้งขั้น ใช้ งานได้แล้ว แต่กับเขาละ ไม่มีเลย ฮีรู อาจารย์ของเขาไม่เคยแม้แต่จะสอนพลังจิตพื้นๆให้เลย เอาแต่ให้ท่องกฎ เจดัส บ้าบอ มากเป็น หลายๆวัน ไหนจะ ทฤษฎี พลังจิต ที่ไม่มีค่าอะไร แถมยังถูกทำโทษตลอด เสียอีก
แล้วเขาจะไปสู้รบประมือ กับพวกศิษย์ฝึกหัดรุ่นเดียวกันจะได้ยังไงเนี่ย เฮ้ย คิดแล้วหนักใจ “ ริว นอน คิด อย่างวิตก “
“ นี่ ริว นายจะนอนไปถึงไหน ยังไม่รีบไปที่สนามประลองอีก ” เสียงไรอันตะโกนเรียกเขาอยู่นอกอาคารพี่พักของ เจดัส ที่มี ตกแต่งสวยงาม เหมือนพระราชวัง ย่อยๆเลยทีเดียว
“ เออ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ” ริวตอบลุกขึ้นออกจากห้องไป พบ กับไรอัน และ ลิซ่า
“ นายเนี่ยนะ ช้าจริงเชียว จะนอนรอให้ตะวันเผาร่างหรอยังไง “ ลิซ่าตอกทั้งที หลังจากริวเดินลงมา แต่เขาชินเสียงแล้ว เพราะตั้งแต่ ที่เจอกับลิซ่า ที่ยานบินสีเงิน พลังปากของเธอร้ายกาจ จนริวคิดว่า อาคตเธอจะมีแฟนกับเขาไหมเนี่ย ถ้ามีคนที่เป็นแฟนกับเธอคนจะไม่โง่ ก็บ้า แน่
เมื่อคิดดังนั้นริวก็เดินอมยิ้มไปอยู่คนเดียว เพื่อไปสนามประลอง ซึ่งใจเขาก็ไม่อยากไปซะหน่อย แต่มันก็ต้องไป
“ มันเป็นบ้าไปแล้วหรอเนี่ย ” ไรอันกล่าวพลางหันไปมอง ลิซ่าเพื่อของคำตอบ แต่กลับไม่ได้รับเสียงตอบรับ เพราะ เธอไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว เธอวิ่ง ตามหลัง ริวที่เข้าไปสนามประลองเรียบร้อยแล้ว
สนามประลองนี้ ถูกสร้างขึ้นในสมัยของแฮเมสที่ก่อตั้งเริ่มแรกของอัศวินเจดัสเลย ใช้อิฐ ที่ แข็งแกร่งและ หินอ่อน ที่ประดับ สีต่างๆ อย่างลงตัวทำใหฟ้สนามประลอง สวยงามน่าดึงดูด มาก สิ้นเสียงพูด
ริวก็หันตามเสียงพูด และก็พบกับ ผู้เฒ่าคอร์ ซึ่งกำลังมองไปยังสนามประสอง ก่อนจะหันมาสบตากับ ริว “ มาแล้วหรอ เด็กน้อย “ คอร์ พูดทักทายแล้วก็เดินไปนั่งลงกับ ผู้เฒ่าคนอื่นๆ ซึ่ง ริวพึ่งสังเกตเห็นว่า ผู้เฒ่าแห่งสภาเจดัส มี 5 คน 1 ในนั้นคือคนที่เขาเกลียดที่สุด ใช่แล้ว ฮีรูอาจารย์ที่ไม่เคยสอนอะไรให้เขาเลย
“ เอาละ เวลาก็ล่วงเลย มานานพอสมควรแล้ว ก็ถึง เวลาทดสอบ ความก้าวหน้าของพวกเธอแล้ว ว่า จะพัฒนาไปถึงไหนกัน “ ไคโร ผู้ถือไม้เท้ารูปงู ผมสีขาวโพน รูปร่างกำยำ พกดาบ อันใหญ่สี ขาว เข้ากับสีผมของตัวเอง พูด ขึ้น ขณะ เอามือล้วงไปหยิบกระดาษ รายชื่อ ศิษย?ฝึกหัดเจดัส
ท่านอาจารย์ คาริอุส “ เสียงไคโรดังขึ้น
กับ ไรอัน “ ห่า ไรอันร้องเสียงหลง “ ไม่ต้องห่วง พวกเธอทุกคนจะต้องปะมือกับ ผู้เฒ่าทุกคน “ สิ้นเสียงไคโร
ทั้งสอนคนก็ไปหยิบดาบจากแท่น ไรอันหยิบดาบสีเงิน อมเขียว รูปดาวเพียวยาว ไม่ใหญ่ มาก จับกระจับมือ ส่วน คาริอุส ก็หยิบดาบประจำตัวที่มีรูปร่าง เล็กมากถึงขึ้นเรียกว่า มีดจะดีซะกว่าดาบ เพราะดาบยาวแค่ ความสูงไม่ถึงครึ่งของพัดลมขนาดเล็ก ทรงเหมือนกริช โค้งไปมา คม ด้านเดียว
เสร็จแล้วทั้งสองคนก็เดินไปกลางเวที ก่อนจะโค้ง ทำความเคารพ กันและกัน
ก่อนจะ เริ่มประลองได้ เสียง “ไคโรประธาน สภาผู้เฒ่า เจดัส ร้องให้สัญญาณเริ่ม
วาบ สิ้น เสียง คาริอุส ก็หายไปจากตรงนั้น ด้วยความเร็ว สูง
เคร็ง แต่ไรอันไหวตัวทัน หันหลัง แล้วยกดาบ ปะทะ แรงพลังจิต การเคลื่อนที่ของคาริอุส สุดกำลัง แต่ เนื่องจาก แรงเด็ก 12 มีหรอจะสู้แรงผู้ใหญ่ ได้ ดังนั้น ไรอันจึงโดนกระแทก กระเดนไปแต่ยังดีที่รอดคมดาบ ได้อย่างเฉียด ฉิว
หู !!! เร็วจริงๆ เลยวุ้ย ไรอันคิดในใจ และ เคร็ง อึก
ไรอันโดนคาริอุส ถีบ กระเดนอีก มัวแต่คิดไม่ มีสมาธิ เอาซะเลย
หนอย ว่าเราหรอ ย๊าก เช้ง เช้ง ไรอัน กวาดดาบขึ้น เหนือหัวและฟัน ซ้าย ขาว ซ้าย ขาว เป็นแนว ตรง คาริอุส หลบ ดาบแรกได้ แล้วก็ยกดาบจิ้ว ของเขา กัน ซ้าย ขาว ตามดาบของไรอัน แต่ ดาบใหฐ่ย่อยได้เปรียบดาบเล็กเป็นธรรมดา คาริอุส รู้ดังนั้นจึง สมาธิในการฟันดาบ ระวังดาบคู่ต่อสู้มาเกินไปจนลืม สิ่งอื่นๆ
อึด พัว พัว พัว ไรอัน ถีบ และ ชก ผ่านโดยใช้พลังจิต ทำให้ คาริอุส กระเดน ออกไปหลายเมตรเลย และไรอันไม่รอช้า กระโดด หมายจะใช้ดาบแทงจบการต่อสู้ แต่แล้ว คาริอุส ก็พลิกตัวหลบ พร้อมกับกดพลังจิต ให้ ร่างไรอัน ติดพื้น พร้อมเอาดาบจิ้ว จอคอ ไรอันแทน ดีมาก ดี มีการใช้ความคิด ในการต่อสู้ อืมๆ ไคโรว่าเสร็จ ทั้งสอนคนก็ลุกขึ้นเคารพกันอีกที แล้วก็ไปพักผ่อน
แล้วก็ถึงคู่ต่อไป และต่อไปจนถึง ริว เสียงไคโรดังขึ้นและเว้นช่วงไปนิดนึง เจอกับข้า
ริวได้ยินดังนั้นถึงกับหน้าซีด มือไม้สั่น ๆ ไปหมดเลย
ริว ถึงตายเจ้าแล้วนะ เสียง คอร์ปลุกริวจาก ความตกใจ
ริวได้ยิน เสียงคอร์ แล้วก็ลุกขึ้นไปหยิบดาบที่แท่ง ริวเลือกไปหยิบดาบสีเงิน บนแท่ง
และริวก็ เดินลงไปที่สนามประลอง อย่างก้างๆเกร็ง เพราะเขาไม่มีอะไรจะไปสู้ ได้แต่ เพลงดาบที่ฝึก กับไรอันนึดหน่อยเอง
ช้าจังมัว ทำอะไรอยู่ ข้ารอเจ้าตั้งนานแล้วรู้ไหม “ เสียง ไคโรดังขึ้น
พอริวขึ้นเวทีแล้ว ไคโร ก็ ทำความเคารพคู่ต่อสู้ โค้งให้กันและกัน เสร็จ
พิ้ว ไคโรขว้างดาบสีขาว พุ่งอย่างเร็วและแรงมาหาเขา หมายจะฆ่าเขาให้ได้ ริวเห็นจึงพลิกตัวหลบได้ทัน แต่ยังไม่ทันหลบพ้น ไคโรก็ พุ่งตัวมาอยู่ข้างเขา ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แล้ว ใช้ไม้เท้าหัวงู ตี สกัดทางเอาไว้ ป้องกันไม่ให้หลบดาบของเขาได้
และ ฉึก ดาบก็ปลัก ทะลุแขน ริว เลือด สีแดงข้น ไหลทะลักออกมาจากบาดแผลทางร่ายกาย อย่างมากส่งผลทำให้ริว ทรุดตัวลงนอนไปกับพื้น ทันที่ทันใด
อ๊ากๆ ริวร้องขึ้น ดาบสีขาวที่ถูกดึงออกมานั้น ถูก ฉาบ ไปด้วยเลือดสีแดงสดของริ้ว
“โอ้ย “ไคโร ใช้ไม้เท้าตีเข้า ที่แผล หน่ำซ้ำ ยังใช้เท้าอัดพลังจิต แตะเข้าสีข้างอย่างแรง
ทำให้ริว กระอักเลือด ที่ช้ำใน ออกมาเป็นจำนวนมาก และ ไคโร ก็ง้างดาบสีขาวที่อยู่ในมือ แทงเขาที่ ขา อีก และดึง ดาบออกพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม สะใจ แล้ว เขา ก็เตรียมจะแทงดาบ อีกครั้ง แต่เป้าหมายครั้งนี้ไม่ใช้ แขน หรือ ขา แต่เป็นตัวของเขา หัวใจของเขา
“ พอได้แล้วท่านไคโร “ เสียงทรงอำนาจ จาก ผู้เฒ่าคอร์ ทำให้ไคโร หยุดชะงักและ เช็ดคราบเลือด และเก็บดาบเข้าฝัก
“ ทำไมเจ้าไม่สู้ละเด็กน้อย “ คอร์ถาม
“ ก็จะให้ผมสู้ยังไงละ อาจารย์ของผม ไม่ได้สอนอะไรผมเลยนิ “ ริวนอนตะโกน เสีงโกรธออก ไป ทำให้ เลือดยิ่งออกจากบาดแผลมากขึ้นอีก
“ หือ “ คอร์ อุทาน แล้วชายตาหันไปมอง ฮีรู
“ ข้าสอนเข้าไปแล้ว สอนทั้งเคล็ดเพลงดาบ ทฏษฎีหลังจิต อีกแต่เขาไม่ขยันเองต่างหาก ” ฮีรู กล่าวน้ำเสียงเรียบๆ นิ่ง ๆหต้าตาเฉยชา
“ จริงหรือป่าว ริว “ คอร์ถาม
“ ก็เขาให้ท่องแต่ อย่างเดียวนิ “ ริวพูดขึ้น ยังไม่ทันจบ
“ เห็นไหม ข้าสอนเขาแล้ว แต่เขาไม่เอาถ่านเอง “ ฮีรู พูดแทรกขึ้น
“ ถ้าอย่างงั้นเจ้าก็ ไปพักผ่อนก่อนเถอะ “ เสียงคอร์ กล่าวขึ้นอย่างเสียงอ่อน
สิ้นเสียงคอร์ ริวก็ พยุงตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เพราะเขาบาดเจ็บ ทั้งแขน ขา และยังบาดเจ็บ ภายในอีก ริวก็พา ร่างกายที่ไม่ต่างจากศพมากนักเข้าที่พักซึ่ง ไรอัน และ ลิซ่า คอยอยู่ ก่อนแล้ว
“ เฮ้ย ทำไมนายถึง ทราม ขนาดนั้น อะ “ ไรอันกล่าว สีหน้าตกใจกับสภาพ เหมือนผ่านศึกมหาสงครามที่ไหนมา
“ ก็ฉันเล่นเจอกับ ไคโร แถม หน้ามีทีท่าจะฆ่าฉันอีก อีกอย่างฉันก็สู้เป็นกับเขาซะที่ไหน “ ริวพูดอย่างยากลำบาก พร้อมกับกระอักเลือด ออกมา
“ ฉันว่าให้ริวไปทำแผล และพักผ่อนก่อนเถอะ “ ลิซ่ากล่าวด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นกังวล
ว่าแล้วไรอันก็พยักหน้า เดินไปส่งริวที่ห้องพักของริว ห้องพักของเจดัสฝึกหัดนั้น ไม่ต่างจาก ห้อง โรงแรม ดีๆนี่เอง ห้องในตัวมีของทุกอย่างครบชุด ตู้ เตียง หรือทีวี
“ พวกนายส่งฉันแค่นี้แหละ “ ริว กล่าวก่อนจะเดินขึ้นห้องไป
เพื่อนทั้งสองคน พยักหน้ารับคำ แล้วเจอหันหลังจากไปในที่สุด
เฮ่ย เสียงถอนหายใจจากริว ที่นั่ง อยู่บนเตียงที่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับ ผ้าซับเลือด ของริว
ไม่เป็ง ไม่เป็น มันแล้ว เจดัส ไหนบอกว่า เลื่องชื่อ ไง ก็ไม่ต่างอะไรจากพวกโจรเลย ทำร้ายคนไม่มีทางสู้ โจมตีคนนอน อยู่กับพื้น แถมยังมีอาจารย์ ที่ไม่เห็นหัวเขาเลย ไม่ยอมสอนอะไรให้เลย และยังให้ไปสู้กับไคโร นักสู้มือหนึ่ง ของ จักรวาลโมโนอีก
ริวพูดขึ้นอย่างโมโห ก่อนที่จะ ลงมือ ใช้ผ้าพันบาดแผลที่อยู่ทั่วร่างกายของเขา และเก็บข้าวของของเขา ให้เรียบร้อย
ช่วงบ่ายวันนั้น ริวหมกตัวอยู่ในห้อง และหลับไปเพราะเสียเลือดมาก และไม่ได้ออกไปฝึกฝน กับอาจารย์หรือ พบหน้าเพื่อนของเขา อีกเลย
ตกเย็น ริวก็ไม่ได้ออกไปกินข้าวจึงทำให้ ไรอัน เป็นห่วงมากจึง ไปหา ที่ห้อง
“ ริวหายไปแล้วครับอาจารย์ “ เสียงไรอันร้องบอกอาจารย์ของเขาหลังจกาไปที่หลังของริวกับไม่พบสิ่งของเครื่องใช้อะไร ไม่พบริว แม้กระทั่งจดหมายยังไม่มี มีแต่รอยเลือด
“ห่าว่าไงนะ ริว หายไป “ เสียง เลออน อาจารย์ของไรอัน ร้องขึ้น
“ ใช่แล้วครับอาจารย์ ” ไรอันตอบ งงงวยต่อท่าทีของอาจารย์ ว่าทำไมถึงต้องหน้าซีด เป็นไข่ต้มไปด้วย
“ เจ้ารีบไปบอก ท่านผู้เฒ่าคอร์ เดี๋ยวนี้เลยแล้วค่อยตามข้าไป
ข้าจะออกตามหาเขาก่อน “ เลออนพูดขณะ วิ่ง ห่างออกไป จนลับตา
********************
“ ท่านผู้เฒ่าคอร์ครับ ท่านผู้เฒ่าคอร์ “ เสียงไรอันร้องตะโกน
“ มีอะไรหรือเด็กน้อย “ คอร์ถาม พลางเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ คือ คือ …. “ ไรอันร้องรน ใจเย็นๆก่อนเด็กน้อย ค่อยๆพูด
“ ร.... ริว หายตัวไป อาจารย์เลออน กำลังออกตามหา“ ไรอัน พูดจบก็หอบแฮ่กๆ เพราะว่าวิ่งมาจากหอพัก ต่อมา ห้องเรียน และต่อมา ที่สภา โดยยังไม่ได้พักเลย จึงเหนื่อยเป็นธรรมดาแต่ด้วยความรีบร้อน จึงพูดไปอย่างรวดเร็ว
“ อะไร นะ พาฉันไปดูที่ห้องเขาเดี๋ยวนี้เลย “ คอร์บอก
ที่ห้องของริว ท่านผู้เฒ่า คอร์ พร้อมกับ ฮีรู มาถึงโดยการทำทางของไรอันอย่างรวดเร็ว
อืม ข้าวของเก็บเรียบร้อย แสดงว่าหนีไปจริงๆ “ คอร์ พูดพลางมองไปรอบห้อง และเจออะไรบางอย่างจึงเข้าไปดู
แต่ ก่อนที่เขาจะไปได้มีสิ่ง หนึ่ง มาพาตัวเขาไป ในขณะที่เขาหลับ “ คอร์หลับตาบอกหลังจากสำรวจ จับไอ บางอย่างได้
“ ท่านฮีรู ท่านร็ไหมว่า สิ่งนั้น คืออะไร “ คอร์หลับตาถามฮีรู
“ ถ้าไม่ผิดฆ่าว่าเป็นปีศาจ ระดับ 50 ชั้นปลายแถวที่หวังจะกินเลือดมนุษย์เพิ่มพูนพลัง “ ฮีรูตอบกลับ
“ ท่านคอร์ ท่านฮีรู ข้าตามหาริวไม่พบ ครับ “ เลออนกลับมาพร้อมกลับ เหนื่อยเต็มตัว และมีสีหน้าตื่นตระหนก
“ กะอีกแค่ เด็กคนเดียวที่ไม่เป็นวิชาอะไรเลย ก็สมควรแล้วที่จะถูกปีศาจชั้นต่ำปลายแถวพาตัวไป “ ไคโรพูด พร้อมกับการปรากฏตัวของ ผู้เฒ่าเจดัสคนอื่นๆ
“ ด้วยอำนาจของข้า ประธานเจดัส ขอให้พวกท่านเลิกตามหาเด็กนั้นได้แล้ว เนื่องจาก จักรวรรดิ แห่งจักรวาลเอทเต ได้ยกพล พร้อมยานอวกาศ ประชิดประตูจักรวาลโมโนของเราแล้ว ท่านจักรพรรดิ ไอน่อน ขอให้ท่าน ประจำหน้าที่ของพวกท่านดูแลคุ้มครองภายในให้เรียบร้อย ส่วนศิษย์ฝึกหัด ให้ไปรายงานตัวกับ นายพัน มิตส์ ที่ดาวเอพิเจส ในทันที เพื่อประจำเป็นนายกองออกรบ ต่อสู้ฆ่าศึก “ สิ้นเสียง ไคโร ทุกคนก็ ที่ได้ยินถึงกับหน้าซีด ถอดหายใจบ้าง แต่ก็ต้องวิ่งออกไปเตรียมการทุกอย่างโดย เคร่งครัด
สงครามระหว่างจักรวาลเริ่มขึ้นแล้ว
ความคิดเห็น