The Evil Within หมอกปิศาจมรณะ

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : Fog

Chapter One : Fog

 

 

วันแสนสบายวันหนึ่งในเมืองหลวงอันแสนธรรมดา ผู้คนไปทำงานตามปกติ รวมถึงนักเรียนที่เดินทางไปเรียนในเวลาเดียวกัน รถนับร้อยคันแล่นสัญจรผ่านถนนในเวลาไม่กี่นาที ทำให้การจราจรเกิดติดขัดขึ้นบ้าง รอบข้างที่รายล้อมด้วยตึกสูงอุตสาหกรรมเหล่านี้ โฉ่ให้เห็นถึงความเจริญและความแออัดยัดเยียดของผู้คนในเมืองหลวง แต่ก็หามีใครใส่ใจไม่ ในเรื่องความแออัดนี้ เหล่านักการเมืองต่างๆยังคงวางแผนที่จะประยุกต์เมืองหลวงให้เจริญยิ่งขึ้นไป

 

วิศวกรถูกจ้างมากขึ้น ทำให้อาชีพนี้สำคัญต่อเมืองไปโดยปริยาย  ปัญหาการว่างงานลดลง เพราะการปฏิรูปครั้งนี้ ได้ให้คนจนมามีส่วนเกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ที่ใช้ปริมาณคนมากโข คล้ายการใช้แรงงานของคนนับหมื่นเพื่อสร้างสิ่งก่อสร้างแต่ละอย่างในนวนิยายแฟนตาซีที่เคยเห็นมา

 

ปัญหาการวิ่งราวและจี้ปล้นลดลงจนเบาบางแทบไม่มีให้เห็น โดยส่วนใหญ่แล้วปัญหาจะรวมจุดกันไว้ที่ ความแออัด อย่างเดียว 

 

แต่ถึงแม้เมืองนี้จะแออัดไปด้วยผู้คน อุตสาหกรรมเพียงใด คนเก่าแก่ที่เชื่อเรื่องตำนานไร้สาระต่างๆยังคงตำรงการยึดมั่นแบบเดิม อยู่นั่นคือ “หัวโบราณ”   พวกที่ไม่ยอมรับคนรุ่นใหม่และหันหลังให้กับอุตสาหกรรมทั้งหลาย คล้ายคลึงกับการปิดตาปิดหูไม่รับฟังอะไรทั้งสิ้น เว้นแต่ประเพณี วัฒนธรรม ที่ตนยึดถือมา    คนพวกนี้มักจะหัวแข็งและเปลี่ยนแปลงได้ยาก    คนส่วนใหญ่เอือมที่จะเป่าหู หรือป้อนสิ่งใหม่ๆให้ เพราะพวกคนเหล่านี้ถูกเรียกว่า “ไม้แก่ดัดยาก” 

 

มันอาจถูกถ้าคิดในอีกแง่  ที่พวกเขาทำตัวปิดหูปิดตา และไม่ยอมรับ   เพราะการขยายความเจริญ นั่นก็เท่ากับการทำลายธรรมชาติทวีคูณเท่านั้น คนสมัยเก่าแก่อาจถูกสอนมาให้รักธรรมชาติก็เป็นได้   ข้อเสนอนี้จึงเป็นข้อเสนอที่ไม่อาจมาล้มล้างความคิดเก่าๆของคนรุ่นก่อนได้

 

 

แต่นับวัน อันตราการเกิดก็ยิ่งสูงขึ้น โดยทิ้งอัตราการตายให้น้อยลง โดยมีอัตราการเกิดเฉลี่ยปีละ 60% โดยอัตราการตายของประชากรในประเทศมีเพียง 40% เท่านั้น    นั่นอาจเป็นเพราะวัยรุ่นไม่ระมัดระวังมากขึ้น หรือคนคุมกำเนิดกันน้อยลง   และ ปัญหาหลักในการคุมอัตราการเกิดไม่อยู่ คือ คนที่แตกกระจายครอบครัวออกไป ทำให้สร้างรากฐานใหม่ และครอบครัวเหล่านี้ก็จะขยายขึ้น แล้วกระจายไป เหมือนกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ ถ้ามองในภาพรวม 

 

 

ลึกเข้าไปในเขตเมืองเก่า มีหมู่บ้านหนึ่งซึ่งนับถือตำนานโบราณอันไร้สาระเป็นอันมาก ผู้คนก็ดูเหมือนจะเชื่ออะไร งมงายกันยกใหญ่ อย่างเช่นเหตุการณ์ ไข้หวัดสเปน ใน ปี ค.ศ. 1918 ที่เป็นโรคติดต่อครั้งร้ายแรงที่สุดในประวัติศาสตร์โลก ที่ฆ่าชีวิตผู้คนไปทั้งหมดถึง 40 ล้านคนทั่วโลก    พวกนั้นก็เชื่อว่า เป็นการล้างมวลมนุษย์ของพระเจ้า   พวกเขาเหล่านั้นมักเล่าเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ให้เด็กๆฟัง ทำให้ชุมชนรอบข้างเริ่มต่อต้าน และขับไล่ ราวกับพวกเขาเป็น “ยิปซี”

 

เอแวนดร้า คนทรงอายุ 77 ปี ที่กุตำนานต่างๆเพื่อให้คนกลัว ชอบทำนายเรื่องน่ากลัวๆไว้หลายเหตุการณ์.....

 

...................................

 

11 November 2095

 

ภายในโบสถ์ของคริสเตียน , งานศพ ด็อกเตอร์ เฮนรี่ ปีเตอร์เซ่น

 

“พระเจ้าได้รับเขาไปแล้ว ป่านีน้เขาคงสบายแล้วล่ะ” ผู้คนในโบสถ์สีขาวหลังโตคุยกันเบาๆ เพื่อให้เป็นมารยาทในงาน พวกเขาพูดพลางซุบซิบถึงเรื่องราวต่างๆที่ด็อกเตอร์เคยทำไว้

 

“เอ๊ะ... แม่คะ บาตรหลวง เขาหายตัวเข้ามาในนี้ได้ยังไงล่ะคะ” เด็กคนหนึ่งถามแม่ของเธอ ขณะที่แม่ก็มองตามเด็กน้อยไร้เดียงสาชี้

 

“พูดเป็นเล่นไปจ้ะ บาตรหลวงเขายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว พิธีจะเริ่มขึ้นก็ต่อเมื่อ คุณ เอแวนดร้ามานั่นแหละ อย่าเพิ่งสงสัยอะไรมากเลยจ้ะเด็กๆน่ะ มักตาฝาดนะ”

 

 

แอ๊ดดดด.............................. ..... ..... . . . ... . .. . . . .   . . .     .

 

ประตูโบสถ์เปิดอ้าออก แขกคนสุดท้ายที่เดินเข้ามา คือ เอแวนดร้า คงทรงประจำถิ่น   ร่างกายของเธอยังคงแข็งแรงขนาดเดินเข้ามาเองได้   เธอสวมชุดสีดำยาวคลุมหน้าบางส่วน เป็นที่หวาดผวาของเด็กๆ และทำให้ผู้ใหญ่บางคนมองแบบเกลียดชัง

 

“เริ่มงานเลยสิคะ.........”

 

……………….

 

 

การกล่าวของบาตรหลวงดำเนินไปนานพอสมควร ทุกคนที่ซาบซึ้งในการกระทำของด็อกเตอร์บางคนถึงกับเผลอร้องไห้โฮออกมา เพราะเขาเป็นคนที่อุทิศเพื่อหมู่บ้านแห่งนี้จริงๆ   ทอมมี่ ลูกชายของด็อกเตอร์วัย 36 ปี ร้องไห้คล้ายจะขาดใจ แม้น้ำตาจะน้อยแต่สีหน้าที่แสดงออกของเขา ไม่ได้แสดงถึงความเจ็บปวดในการสูญเสียที่ดูน้อยเลยทีเดียว มันดูเจ็บแปลบเหมือนมีใครมาพรากเอาของที่เขารักที่สุดไป

 

เพื่อนของทอมมี่ที่นั่งข้างๆตบบ่าเขาเบาๆเพื่อเป็นการปลอบใจ แม้จะไม่ช่วยอะไรได้มาก แต่ก็ทำให้อาการเศร้าของเขาดีขึ้น   เมื่อเขานึกว่าอย่างน้อยก็มีลูกชายรออยู่......

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~~~~~~~~!!!!!!!!”   เสียงกรีดร้องของคนทรง เอแวนดร้า แผดก้องทั่วโบสถ์ ทำให้ทุกสายตาหันมามองกันเป็นทางเดียว   เธอกรีดร้องด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทิ้มและกลัวสุดขีด

 

“อีกไม่กี่วัน....   อีก....ไม่ กี่วัน.... ความขาว.... สีขาว.... จะนำมาซึ่งความตาย..... รวมทั้ง แอซีซิด และ ผู้ไม่ใช่คน    ระวังพวกมันไว้..... พวกมัน...... พวกมัน..............     กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!” เธอกรีดร้องอีกครั้งก่อนจะล้มลงสลบไปไม่ได้สติ.....

 

“นังบ้านี่เกิดคุ้มคลั่งอะไรขึ้นมาอีกล่ะ     พาร่างของหล่อนไปส่งที่บ้านสิ   พิธีเสียหมด”

 

“ก็บอกแล้วว่าอย่างเชิญยัยคนนี้ เห็นไหมล่ะ เด็กๆต้องตกภวังค์กลัวคำทำนายบ้าๆอีกแล้ว”

 

“แล้วใครเชิญมากันล่ะ....”

 

คนในโบสถ์ต่างซุบซิบถึงความวิกลจริตผิดเพี้ยนของเอแวนดร้า   พวกเขายินดีที่จะไล่เธอออกจากหมู่บ้านได้ทุกเมื่อ ถ้าเธอทำแบบนี้อีก

 

 

 

 

“คุณพ่อ... ขอให้นอนหลับให้สงบนะครับ   นอนหลับบนสรวงสวรรค์ที่พระเจ้านำทางไป” ทอมมี่พูดก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าศพพ่อ หลังจากเสร็จพิธีแล้ว..........

 

 

“..........สีขาว...แอซีซิด.....ความตาย....ผู้ไม่ใช่คน... งั้นหรือ?” วาเนสซ่า เด็กสาวอายุ 17 ปีที่เป็นญาติของบาตรหลวงพึมพำอยู่หน้าโบสถ์ก่อนสายลมเย็นวูบหนึ่งจะพัดผ่านหน้าโบสถ์ที่รายล้อมด้วยบ้านจัดสรรสไตล์ยุโรปไป

 

 

To be Comtinued